Δευτέρα 1 Ιουνίου 2020

Οι Έλληνες που ανάγκασαν ολόκληρη την Αργεντινή να υποκλιθεί μπροστά τους



Ο Ελληνισμός δεν γνωρίζει σύνορα και δεν μπαίνει σε καλούπια.



Ανέκαθεν οι Έλληνες ταξίδευαν σε όλον τον κόσμο και διατηρώντας την «ελληνική φλόγα» άσβηστη στην καρδιά τους, «σημάδευαν» με την συμβολή τους την ιστορία κάθε τόπου.

Μέχρι σήμερα χτυπούν ελληνικές καρδιές σε μέρη που το μυαλό του, με συμβατικό τρόπο, ενημερωμένου ανθρώπου αδυνατεί να διανοηθεί.
Ενδέχεται να μιλούν διαφορετική γλώσσα, να έχουν διαφορετική πίστη αλλά υπάρχει ένα στοιχείο από το οποίο δεν μπορούν να «γλιτώσουν»! Το ελληνικό DNA… Αυτό που τους «στιγματίζει» με αυτήν την «τρελληνική» συμπεριφορά, την οποία δεν διαθέτει κανείς άλλος στον πλανήτη! Την συμπεριφορά αυτή που τους κάνει να βγαίνουν μπροστά, να τολμούν, να ρισκάρουν και να διαπρέπουν!




Τέτοιοι Έλληνες ήταν και οι Γεωργίου και Σπύρου, οι οποίοι με το ελληνικό εκρηκτικό ταπεραμέντο τους, καθώς και με τον ανυπέρβλητο αγώνα που έδωσαν κατετάχθησαν στους δύο μεγαλύτερους εθνικούς ήρωες της Αργεντινής.



Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!



Ο Νικόλαος Κολμανιάτης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1784 και η ζωή του εκ τότε ήταν γεμάτη ταξίδια. Σταθμοί της πορείας του είναι η Μάλτα, η Νεάπολη, η Ρωσία και τέλος η Αργεντινή…



Στις δύο πρώτες, σύμφωνα με τις εφημερίδες της περιοχής, συμμετείχε στην αντίσταση των πολιτών εναντίον της κυβέρνησης που είχε εξαπολύσει τρομερές διώξεις, ώστε να καταπνίξει την επανάσταση.






Έπειτα αφού τους χάρισε ολόκληρη την περιουσία, που είχε δημιουργήσει στην Νεάπολη, κινήθηκε προς την Ρωσία, όπου κατετάγη στο Πολεμικό Ναυτικό.



Οι Ρώσοι θαυμάζοντας τις τρομερές του ικανότητες του απένειμαν σε μικρό χρονικό διάστημα τον τίτλο του Πλωτάρχη.



Ο Νικόλαος Κολμανιάτης, όμως, παρόλο που τον περίμενε μία λαμπρή καριέρα στην θέση που είχε αναλάβει, εγκατέλειψε τα πάντα, γιατί όπως πολλοί Έλληνες προκάτοχοί του, δεν διέθετε φιλήσυχο πνεύμα…



Τον κέρδισε η περιπέτεια, ο αγώνας και η μαχητικότητα. Έτσι το 1810 ταξίδεψε μέχρι την μακρινή Αργεντινή, προκειμένου να συμμετέχει και εν τέλει να πρωτοστατήσει στον αγώνα των Αργεντινών για ανεξαρτησία εναντίον των Ισπανών, που κατέσφαζαν τον πληθυσμό.








Τότε, έλαβε και το ψευδώνυμο «Γεωργίου», με το οποίο έμεινε γνωστός στις σελίδες της ιστορίας… Μαζί του πήρε τον ναυτικό Σαμουήλ Σπύρου και οι δυο τους έδωσαν «ομηρικές» μάχες (έτσι τις χαρακτήρισε ο ντόπιος πληθυσμός, γνωρίζοντας την ελληνική καταγωγή τους) στο πλευρό των Αργεντινών.



Η γνωστότερη μάχη που έδωσαν ήταν η ναυμαχία κοντά στο νησί Μάρτιν Γκαρθία, η οποία περιγράφεται από τις εφημερίδες της εποχής ως η «πολύωρη και πεισματώδη γιγαντομαχία» που έτρεψε τους Ισπανούς σε φυγή.



Κατά σύμπτωση και η ναυαρχίδα, την οποία διεύθυνε ο Κολμανιάτης διέθετε το ελληνικότατο όνομα «Ηρακλής».



Ο έτερος Έλληνας, Σπύρου, διηύθυνε το πλοίο Κάρμεν, το οποίο και ανατίναξε βάζοντας φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του, προκειμένου να μην πέσει στα χέρια του εχθρού.



Η μεγαλύτερη επιτυχία του Κολμανιάτη ήταν η προσάρτηση του αντίπαλου στρατού στο δυναμικό της Αργεντινής!



Οι Αργεντινοί απέδωσαν τις ύψιστες τιμές στους δύο ήρωες, μεταξύ των οποίων και μία ανάγλυφη επιγραφή, που τοποθέτησε αργεντίνικο καράβι το 1937 στο λιμάνι της Ύδρας, στην οποία απεικονίζεται ο Καλμανιάτης ανάμεσα σε δύο γυναίκες, που συμβολίζουν την Ελλάδα και την Αργεντινή.



Επίσης, στο μουσείο φιλοξενείται προτομή του εν λόγω ήρωα, δώρο της Εβίτας Περόν προς τιμήν τους.



Αλλά και στην ελληνική εφημερίδα «PATRIA» της Λατινικής Αμερικής το 1957 καταγράφονται για τον Κολμανιάτη τα εξής: «Ότε επανήλθε νικητής στο BuenosAires, κυβερνήτης της φρεγάτος “Αυτοκράτειρα”, το 1828, ετιμήθη με το παρ’ασημο του Τάγματος της Αργυράς Ασπίδος. Έκτοτε, πολεμικά της Αργεντινής, σχολαί (βλ. Nicolas Jorge Kolmaniatis) και οδοί πόλεων και κωμοπόλεων φέρουν το όνομά του».



Όντως, το 1937 αντιτορπιλικό του αργεντινού στρατού έλαβε το όνομα «Jorge» προς τιμήν του.






Μπροστά από την Σχολή των Εμποροπλοιάρχων στην γενέθλια πόλη της Ύδρας υπάρχει μνημείο προς τιμήν του Jorge.



Κατασκευάστηκε το 1938 από τον Αργεντινό γλύπτη Luis Perlotti.



Πρόκειται για μια μεγάλη πέτρινη στήλη ύψους περίπου τριών μέτρων στην πρόσοψη της οποίας υπάρχει εντοιχισμένο ορειχάλκινο ανάγλυφο. Στο κέντρο του έργου υπάρχει η ανάγλυφη προτομή του Nicolas Jorge ο οποίος απεικονίζεται σε μέση ηλικία, με ευρωπαϊκή ενδυμασία, μουστάκι και πυκνά, μακριά μαλλιά. Αριστερά και δεξιά της προτομής υπάρχουν δυο ολόσωμες γυναικείες μορφές οι οποίες αναπαριστούν την Αργεντινή και την Ελλάδα αντίστοιχα.



Η μορφή που συμβολίζει την Αργεντινή κρατά με το δεξί της χέρι το εθνόσημο της χώρας: δυο χέρια σε θέση χειραψίας (συμβολίζουν την ενότητα μεταξύ τον επαρχιών της χώρας) και στο φόντο ένα δόρυ (συμβολίζει τη δύναμη) το οποίο φέρει ως επίστεψη έναn φρυγικό σκούφο (ο οποίος κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης θεωρούνταν σύμβολο ελευθερίας).



H μορφή που αναπαριστά την Ελλάδα κρατά στο δεξί της χέρι μια μικρογραφία του αγάλματος της Νίκης και στο αριστερό το εθνόσημο της χώρας που εκείνη την περίοδο ήταν ο θυρεός της βασιλικής δυναστείας των Γλίξμπουργκ.



Κάτω από την προτομή είναι χαραγμένα τα λόγια:



NICOLAS JORGE (COLMANIATIS) 1784 – 1866 “FUE TAN VALIENTE COMO MODESTO” ALTE GUILLERMO BROWN HOMENAJE DE ARGENTINOS Y RESIDENTES GRIEGOS ΦΟΡΟΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΡΟΙΚΩΝ



Στο πρώτο επίγραμμα παρατίθενται τα λόγια του ναυάρχου William Brown (στα αργεντίνικα Guillermo Brown) ήρωα του πολέμου της Ανεξαρτησία της Αργεντινής για τον Nicolas Jorge: “ήταν τόσο γενναίος όσο και μετριόφρων”.



el.gr
 
Πηγή: https://thesecretrealtruth.blogspot.com/
Αναρτήθηκε από
Ετικέτες