Σκίτσο τοῦ CPapanikos: Ὁ ἀριστερόστροφος φασισμός πού ἔχει φωλιάσει σάν καρκίνωμα στά ἑλληνικά πανεπιστήμια πρέπει νά καθαρίσει!
Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος
Στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ΄80, ἄν θυμᾶμαι καλά, ἐγκαινιάστηκε τό νοσηρό φαινόμενο τῶν καταλήψεων. Παιδιά 13 ἐτῶν πραγματοποιοῦν ἐπί ἑβδομάδες «καταλήψεις» σχολείων, μέ αἴτημα κατ’ ἀρχάς τήν κατάργηση τῶν ἐξετάσεων. Καί ὑπῆρξαν πολιτικοί πού ἔσπευσαν νά φωτογραφηθοῦν μαζί τους στά κιγκλιδώματα γιά νά ἁλιεύσουν συμπάθειες. Ἡ κοινωνία διαβρωμένη, θρυμματισμένη καί σέ ἀποσύνθεση, παρακολουθοῦσε - γονεῖς, ἐκπαιδευτικοί, συνδικαλιστές, Τύπος - ἐμβρόντητη, ἀλλά ἄφωνη καί ἀπαθής, ἀπό δειλία καί καιροσκοπισμό. Μέ... τό πέρασμα τοῦ χρόνου οἱ καταλήψεις, ἀπέκτησαν μορφή ἐθιμικοῦ δικαίου.
Τόν Ἰούνιο στέλνουμε παιδιά στό γυμνάσιο καί κατά τόν Ὀκτώβριο κάθε ἔτους, τά βλέπουμε νά περιφέρονται, σέ ὧρες μαθημάτων, γύρω ἀπό τό δημοτικό τους σχολεῖο, πασιχαρή, διότι ἀπέκτησαν τόν… περίοπτο καί τιμητικό τίτλο τοῦ καταληψία. Ἑνός μηνός φοίτηση στό γυμνάσιο, ἀρκεῖ, γιά νά μεταμορφώσει τήν παιδικότητα καί ἁγνότητα, πού παραδίδουμε στήν ἀνώτερη ἀπό μᾶς ἐκπαιδευτική βαθμίδα, σέ ἐν δυνάμει ἀναρχικούς καί κουκουλοφόρους. Αὐτό τό γρήγορο μεγάλωμα, συνοδεύεται μέν ἀπό τήν ἀποβολή τῆς ἀθωότητας, φυλάσσεται ὅμως ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ, ἡ ἀνωριμότητα. Ὅπως ἀριστοτεχνικά τό διατύπωσε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος «ὥσπερ δεδοικότες μή τό κακόν ἀπολέσωσιν», δηλαδή, σάν νά φοβοῦνται μήπως χάσουν τό κακό.
Προϊόντος τοῦ χρόνου, τά αἰτήματα τῶν καταλήψεων στά γυμνάσια, καταρράκωσαν καί τό τελευταῖο ἴχνος σοβαρότητας ἀπό αὐτό πού κάποτε ὀνομάζαμε «ἐθνική παιδεία». Κατανοώντας οἱ μαθητές τήν περιρρέουσα ἀτιμωρησία καί ἀδιαφορία, καταλαμβάνουν σχολεῖα μέ δικαιολογίες, πού παραπέμπουν σέ «φραπεδοσύναξη» συνοικιακῆς καφετέριας, στήν ὁποία «λιώνουν», ἀναπαυόμενα, τά ἄλκιμα νιάτα τῆς δόλιας πατρίδας. Ἔτσι ἀκούσαμε γιά τήν μορφή τῆς τυρόπιττας τοῦ κυλικείου, γιά τό χρῶμα τοῦ χαρτιοῦ στήν τουαλέτα καί ἄλλα φαιδρά πού κατεξευτελίζουν μία ὁλόκληρη κοινωνία. Τελειώνοντας τό λύκειο, οἱ νέοι πλέον εἶναι πανέτοιμοι, νά διακριθοῦν καί στίς ὑψηλότερες βαθμίδες τῆς ἀνομίας, μετά καί τήν πανηγυρική ὑποδοχή πού τούς ἐπιφυλάσσουν οἱ ἀειθαλεῖς κομματικές νεολαῖες στό πανεπιστήμιο, κυρίως τῆς ἀριστερόμυαλης καί κρανιοκενούς ἀναρχίας, νά φορέσουν κουκούλα, νά βιαιοπραγοῦν ἀτιμωρητί καί νά χτίζουν ἤ νά εἰσβάλλουν σέ γραφεῖα πρυτάνεων -ὅπως τίς προάλλες μέ τόν πρύτανη τῆς ΑΣΟΕΕ- καί νά τούς κρεμοῦν «λαιμαριές» στίς ὁποῖες ἀναγράφουν δημοκρατικότατα τά «εὐγενῆ» συνθήματά τους, ὅπως «ἀλληλεγγύη στίς καταλήψεις». Προφανῶς καί κάποιοι γονεῖς θά καμαρώνουν πού τά βλαστάρια τους, οἱ «κουκουλοφλῶροι» τῶν βορείων καί νοτίων προαστίων, διαπρέπουν στήν κουκουλοφορία καί στήν ἀσυδοσία. «Παιδιά εἶναι, κάνουν τήν ἐπανάστασή τους».
Τά συφοριασμένο κράτος, τό ὁποῖο ἐπιβάλλει μέ βαριά πρόστιμα καί ἀπειλές τήν «μάσκα παντοῦ», ἀνέχεται βέβαια, σχεδόν ὑποθάλπει, ἐδῶ καί δεκαετίες, τήν κουκούλα, ἐπιτρέποντας τήν διασπορά ἑνός πιό ἐπικίνδυνου «ἰοῦ». Τοῦ ἰοῦ τῆς ἀτιμωρησίας, πού τά συμπτώματά του εἶναι πολύ πιό ἐπικίνδυνα, γιατί ροκανίζουν τό μέλλον τοῦ λαοῦ μας. Καί τό κακό ἐπιτείνεται, διότι τό «ἐμβόλιο» κατά τῆς κουκουλοφορίας ὑπάρχει, ἀλλά καμμιά κυβέρνηση δέν ἔχει τό σθένος νά τό χρησιμοποιήσει. Τό ἐμβόλιο λέγεται τιμωρία, λέξη πού ἔχει ἀπαγορευτεῖ, διά ροπάλου, νά μνημονεύεται ἀπό τό νηπιαγωγεῖο ἀκόμη.
Μία… ὡραία ἐτυμολογική παρένθεση. Ἡ λέξη «ὥρα», ὅταν γράφαμε ἀρτιμελῶς τήν γλῶσσα μας, μέ πνεύματα καί τόνους, σήμαινε τήν χρονική διάρκεια, μέ δασεία καί ὀξεία στό ὠμέγα, ἀλλά καί τήν φροντίδα, τήν πρόνοια καί τό ἐνδιαφέρον, μέ ψιλή καί ὀξεία στό τονιζόμενο φωνῆεν. Ἄρα τιμή+ωρα, δηλαδή «τιμωρία», σημαίνει ὅτι φροντίζω καί προνοῶ γιά τήν τιμή καί τήν ἀξιοπρέπειά σου. Ποῦ νά τά πεῖς ὅμως αὐτά σέ ἕνα, βυθισμένο σέ λήθαργο, ὑπουργεῖο Παιδείας, πού στερεῖ τά παιδιά ἀπό τόν πλοῦτο τῆς παντέρπνου καί πανευφήμου ἐτυμολογίας μας;
Πῶς ἀντέδρασε ἡ «πολιτεία» στήν διαπόμπευσή της, καί ὄχι τοῦ ἀτυχοῦς πρυτάνεως, πού εἶναι θύμα τῆς ἀνυπαρξίας καί ἀβουλίας της; Μέ τίς χιλιοειπωμένες, ἀφόρητες κοινοτοπίες. Θά τούς πιάσουμε, θά τούς ἐπικηρύξουμε, «θά τό ποῦμε στήν μαμά τους»… Τίποτε ἀπολύτως δέν θά γίνει, θά ξεχαστεῖ ὅπως καί τόσα ἄλλα, γιατί δέν μποροῦν νά κατανοήσουν τό πρόβλημα. (Καί νά τούς συλλάβουν τί θά γίνει; Γιά ἀντίποινα οἱ «κουκουλοφλῶροι» θά ρημάξουν καί πάλι κάποιο πολυτεχνεῖο, ἐνῶ οἱ ποινές τύπου Παρασκευόπουλου, θά τούς τιμωρήσουν μέ μία «βαρύτατη» ἀναστολή, γιατί εἶναι παιδιά της… ἁγιοτόκου Ἀριστερᾶς).
«Τά παιδιά μας εἶναι παιδιά τῆς ἐποχῆς μας. Ἡ ἐποχή μας εἶναι δική μας κατάκτηση, δική μας εὐθύνη, δική μας λογοδοσία, δική μας ἀλαζονεία, ἀλλά κυρίως δική μας παιδεία. Ὁ κάθε πολιτισμός, εἶπε ὁ Ὄσβαλντ Σπέγκλερ, εἶναι τό ἀναπόφευκτο πεπρωμένο μίας συγκεκριμένης παιδείας», θά γράψει ὁ ἀείμνηστος Τάσος Λιγνάδης στό περισπούδαστο πόνημά του. «Καταρρέω». (ἔκδ. «Ἀκρίτας», σελ 33).
Ἄς μοῦ συγχωρεθεῖ ἡ σκληρή γλῶσσα, ἀλλά σήμερα τά παιδιά ἔρχονται στά σχολεῖο πνευματικῶς ἄρρωστα. Μοσχοαναθρεμμένοι μοναχογιοί καί μοναχοκόρες, γεμάτοι ὑπερηφάνεια καί κενοδοξία. (Ὑπερηφάνεια σημαίνει χειτοκροτῶ τόν ἑαυτό μου, κενοδοξία ἐπιζητῶ τά χειροκροτήματα τῶν ἄλλων). Μία σωστή παιδεία, μία παιδεία ἐθνική, πού αἱματώνεται ἀπό τά ἀείχλωρα νάματα τῶν ἀρχαίων καί χριστιανῶν «γοναίγων τῆς ἀνθρωπότης», πού θά ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης, θεραπεύει τίς ἀσθένειες μέ τά ἰαματικά φάρμακά της. Αὐτό ἀπαιτεῖ πρωτίστως ἀγάπη, ἀγωγή καί τέχνη. («Τέχνη τεχνῶν καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν τό ἄγειν ἄνθρωπο», κατά τούς ἁγίους Πατέρες). Δασκάλους, φωτιστές τούς Γένους, ὅπως τούς ὀνόμαζαν τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας). Αὐτό ἀπαιτεῖ βιβλία σχολικά, ὄχι σάν τά σημερινά δηλητήρια, στά ὁποῖα κατασυκοφαντοῦνται οἱ τιμαλφεῖς ἀξίες τοῦ λαοῦ μᾶς- πίστη, φιλοπατρία, ἀξιοπρέπεια, ἐντιμότητα, φιλότιμο-ἀλλά βιβλία πατριδογνωσίας. (Στήν σελίδα 85 τοῦ βιβλίου Γλώσσας τῆς Στ΄ Δημοτικοῦ γ΄ τεῦχος, φιλοξενεῖται μία ἀφίσα. Μέ κόκκινα, πηχυαῖα γράμματα, καλεῖται ὁ λαός νά πάρει μέρος, «στίς 15 Φλεβάρη, σέ ἀντιπολεμικό συλλαλητήριο». Στην ἑπόμενη σελίδα, διαβάζουμε «Περπατώντας σέ κάποιον κεντρικό δρόμο διαβάζετε αὐτή τήν ἀφίσα. Θά θέλατε νά πάρετε μέρος σ’ αὐτό τό συλλαλητήριο; Δικαιολογῆστε τήν ἀπάντησή σας».
Βεβαίως, ὅλα τά παιδιά, ἐπειδή τό ἐρώτημα εἶναι ὑποβολιμαῖο καί καθοδηγούμενο, ἀπαντοῦν, ναί. Καί μετά ἀναρωτιόμαστε ποιός φταίει!!).
Παιδεία ἐθνική σημαίνει ἡγεσία πού δέν ὑποκύπτει στίς θύελλες τῶν καιρῶν, ἀλλά μένει προσηλωμένη στό ὅραμα γιά μία νέα Παλιγγενεσία, γιά σύνδεση τῶν νέων μέ τό παρελθόν, γιατί καί αὐτό σημαίνει Παιδεία. Δέν ὑπάρχει μέλλον -καί παρόν- χωρίς παρελθόν. Ἔχουμε μία ἀτίμητη κληρονομιά, ἀποστολή τοῦ σχολείου, εἶναι νά μεταδώσει αὐτήν τήν προίκα τῶν προγόνων, νά τούς ἀναπτύξει τό συναίσθημα ὅτι ἀνήκουν σέ ἕνα σύνολο, σέ ἕναν λαό πού «ἔρχεται ἀπό μακριά». (Ἐλύτης).
Ὅποιος διαβάσει τήν ἀντίδραση τῆς νῦν ὑπουργοῦ γιά τόν προπηλακισμό τοῦ πρυτάνεως, «νά καταδικάσουν τά κόμματα», «νά ἐκδιωχθοῦν οἱ φασιστικές ὁμάδες ἀπό τά πανεπιστήμια», μόνο θλίψη αἰσθάνεται. Ἀνούσιες τιποτολογίες, «ἀσκιά γιομάτα ἀγέρα» καί ἄγνοια τοῦ προβλήματος.
Ἕνα δέντρο, δέν θά καρποφορήσει οὔτε ἄν τό ἐγκαταλείψεις ἀπότιστο οὔτε ἄν βάναυσα τό κλαδέψεις. Ἀλλά ἄν μέ τέχνη τό ποτίσεις καί κόψεις τά κλαδιά πού πρέπει καί ἀφήσεις ἐκεῖνα πού θά δώσουν καρπό. Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς Παιδείας. Ποτίζουμε τίς ρίζες καί κλαδεύουμε μέ τέχνη, προσοχή καί ἀγάπη τά βλαβερά κλαδιά. Στήν… ὥρα τους.
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
