Γράφει ο Πελίτης Ιωάννης, Θεολόγος
Ο ύποπτης προέλευσης κανόνας, «έξω απ’ το πολιτικό πεδίο η Εκκλησία» δίνει την ευχέρεια στους εχθρούς της να περιθωριοποιήσουν. Ο Ορθόδοξος βαφτίζεται ολόσωμος.
Σ’ όλο τον χώρο και τον χρόνο της ζωής του (είτε ειρηνεύει, είτε πολεμάει, εργάζεται, μορφώνεται, παιδαγωγεί, ψυχαγωγείται, εκφράζεται, γιορτάζει, πολιτεύεται) είναι θεώσιμος στον βαθμό που συνεργεί με τον Χριστό. Κλαδιά στο δέντρο του έρωτα για τον Θεό – απόκριση στον Θείο έρωτα για τον άνθρωπο – είναι ο έρωτας για την παρθενία, την οικογένεια, την ελευθερία, την πατρίδα την αλήθεια, την φιλία, την δικαιοσύνη, για τον άνθρωπο, την φύση, ο έρωτας για την αγάπη.
Έρωτας η Αποκάλυψη, η Ορθοδοξία, και γι’ αυτό ποιητική. Δεν υπάρχουν στην ζωή του στεγανά εκτός θεώσεως. Κάθε πιστός, μέλος του Σώματος του Χριστού, κρατιέται σε οργανικό δεσμό με τον Θεό και τα άλλα μέλη σε αλληλλοπεριχώρηση που αποκαλύπτει ακατάληπτο τον άνθρωπο ως μέτοχο της Θεότητας, πέρα από καθορισμούς. Αν η Εκκλησία μείνει έξω απ’ την πολιτική ποιοι θα ψηφίσουν; Αν Εκκλησία εννοούν τον κλήρο, που θα οδηγηθεί ακέφαλος ο λαός, χωρίς να ασκεί όπως ο Θεάνθρωπος ως ελευθέρωση την υπακοή με διάκριση; Γιατί εξαιρούν τους εαυτούς τους, τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους, απ’ τον κανόνα που επιδιώκουν να επιβάλουν Ιερώνυμος και Μητσοτάκης ;
Το πολιτικό πρόβλημα του Έλληνα ξεκινάει απ’ το ότι συμπεριφέρεται ως αβάφτιστος, απενεργοποιώντας την ιδιότητα του ως μέλους του Σώματος του Θεανθρώπου, οπότε οι σκέψεις και οι αποφάσεις, οι ενέργειες του, στερημένες από άκτιστη ενέργεια, αδυνατούν να επιδράσουν στον πνευματικό του θάνατο και στους εχθρούς της πνευματικής ζωής του, αφήνοντας ανέπαφο το σύστημα που τον αλλοτριώνει, προερχόμενο από μήτρα ξένη στην ταυτότητα, την αγωγή του και την προοπτική του (θέωση) , κλείνοντάς τον ανοχύρωτο στον τρόπο σκέψης και ζωής που του επιβάλλονται από επίβουλους της αιωνιότητάς του. Έτσι, ενώ αποκηρύσσει φραστικά την αίρεση, την αποδέχεται έμπρακτα, ζώντας ερήμην του Χριστού, αντί σε Θεανθρώπινο πολίτευμα, σε ανθρωποκρατικό, αδιέξοδο στην Ανάσταση (δημοκρατία, βασιλεία, ολιγαρχία, άσχετες με τον Αληθινό Χριστό). Η συστηματοποίηση αυτής της αλλοτρίωσης που αφανίζει την απροσδιοριστία του προσώπου, μηχανοποιώντας το, είμαστε οι ίδιοι ως ψευδοπολιτισμός και ως τρόπος επιβίωσης, ερήμην της ορθόδοξης πνευματικότητας που απορρέει απ’ το βάφτισμα.
Αν πνευματικό είναι ό,τι σχετίζεται με το Άγιο Πνεύμα – πρόσωπο, κατάσταση ή πράγμα – το πολιτικό μας πρόβλημα είναι στην ουσία του πνευματικό, αφού προκύπτει απ’ την άρνησή μας να δεχτούμε παρουσία του Αγίου Πνεύματος στον τρόπο αντίληψης και βίωσης όλης της ζωής και της παραγωγής μας. Κάποιες ρωγμές στο καθεστώς από εμπνευσμένα έργα χαρισματικών δημιουργών δεν μεταβάλλουν τον κανόνα. Για να λειτουργήσει Θεανθρώπινο πολίτευμα, χρειάζονται καταρτισμένοι εμπνευστές που έχουν γευτεί την απερίγραπτη ηδονή της Άκτιστης ζωής και αλήθειας στα Μυστήρια, σε Αγίους ζώντες και στα Θεόπνευστα, μεστά απαράμιλλης σοφίας και κάλλους έργα των θεωμένων, ζυμωμένοι με ανάλογη παιδεία, για να προσφέρουν σε πολιτεία που θεσπίζει ως βασικό δικαίωμα την θέωση του πολίτη που οφείλει να υπηρετεί.
Με ποια πνευματική δύναμη ν’ αντιταχτεί ποια κοινωνία, ενάντια στο ασύμμετρα ισχυρό παγκόσμιο κατεστημένο, με στρατιές αδίστακτους για όλα, οπλισμένο με εξοντωτική τεχνολογία με την οποία απεργάζεται ολοκληρωτική αλλοίωση των ανθρώπων που θα υπομείνουν απ’ την ευρισκόμενη σε εξέλιξη επιχείρηση τους να μειώσουν δραστικά τον πληθυσμό; Νεύσει Θεού μπορούν ν’ αλλάξουν όλα με Θεόσταλτο ηγέτη. Να ετοιμάσουμε τον δρόμο υποσκάπτοντας το σύστημα εκ των ένδον με τους όρους του, με κίνδυνο να μας αφομοιώσει έχοντας παγιδευμένα τα δολώματα του; Ή να προσφύγουμε στην Θριαμβεύουσα για ν’ αντιτάξουμε στις δυνάμεις του θανάτου Άκτιστη ενέργεια που, αν και αχώρητη, μεταγγίζεται στον βαπτισμένο απ’ τα Μυστήρια. Μυστική δεν είναι κυρίως η ζωή και η εμπειρία της Εκκλησίας που οδηγεί συχνά την ιστορία; Γεγονός σημαντικό δεν είναι τόσο ένας παγκόσμιος, όσο μία τέλεση της Θείας Λειτουργίας .
Η απόπειρα να ανατραπεί το σύστημα με κίνημα πολιτικό κατακερματισμένο εξαιτίας του αρχηγικού συνδρόμου κάποιων επικεφαλής, που συνεπάγεται αποδυνάμωση της ψήφου μας, μπορεί να αιτιολογήσει κάποια ελπίδα; Όταν μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, με το κόμμα πάνω απ’ την πίστη, επιλέγει δόλιο, δίκαια αφορισμένο, και λοιπούς συστημικούς και επικυρώνει με την ψήφο του την προδοσία της Μακεδονίας, τον αφοπλισμό νησιών (για εύκολη κατάκτηση απ’ τους Τούρκους), την πρόκληση δικαιολογημένης έχθρας απ’ τους Ρώσους με αποστολή οπλισμού στους Ουκρανούς ναζί, την καταπάτηση του Ευαγγελίου με την τέλεση Ανάστασης δεύτερη μέρα, τον αφανισμό δασών για ανεμογεννήτριες, την νομιμοποίηση διαστροφών και προσπάθεια μετάδοσης τους σε παιδιά, τις ψηφιακές ταυτότητες με το σφράγισμα του αντιχρίστου, την οικονομική αφαίμαξη, τον δια της ψευτοπανδημίας δηλητηριώδη εμβολιασμό; [ η άρνηση εμβολιασμού, συστατικό στοιχείο πνευματικής ταυτότητας, σημείο αντίστασης στους εωσφοριστές, καλώς δηλώνεται στους ψηφοφόρους, που δικαιούνται και οφείλουν να γνωρίζουν ποιον ψηφίζουν ] .
Ευχή πολλών να αναγνωριστεί κάποιος με ανάλογο ανάστημα, για να ενώσει τα εξωσυστημικά κινήματα, ώστε να πιέσουν αποτελεσματικά για την αποτροπή υποδούλωσης σε εωσφοριστές, την αποκήρυξη του άδικου χρέους με προσφυγή σε άλλους οικονομικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς, την διασφάλιση της ακεραιότητας της χώρας και του εθνικού πλούτου για τον φωτισμό και άλλων λαών κατά τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας και να παροτρύνουν σε απόδραση απ’ το σύστημα όσους στηρίζουν το εφιαλτικό μοντέλο ζωής που επιφυλάσσουν οι δημαγωγοί. Να ενισχυθούν οι πλησιέστεροι να εισέλθουν στην βουλή και, αν τους αποκλείσει δικτατορικά ο Άρειος Πάγος, να καταγγείλουν την διαδικασία και την κραβγαλέα νοθεία και σε διεθνείς οργανισμούς, απαιτώντας επανάληψη των εκλογών με διαφάνεια, κηρύσσοντας ανένδοτο, μέχρι να δικαιωθεί, η αντίσταση στο σκοτεινό παγκόσμιο κατεστημένο.
Παράλληλα, καίριο να ασκηθούμε σε συνείδηση δεδιωγμένου ακόμη και από προβατόσχημους ταγούς της Εκκλησίας για ανάλογη ετοιμότητα σε επερχόμενες δοκιμασίες. Η βεβαιότητα ότι σταυρώνεται ο Χριστός μαζί μας δύναται να ανθίσει στην ψυχή χαρμόσυνη άνοιξη σε συσταύρωση που αντικρίζει συνανάσταση, μόνη ελπίδα στον πρωτοφανή – προδρομικό του αντιχρίστου – ζόφο που πυκνώνει ως την φανερή επέμβαση του Θεού, που θα τον αφανίσει.
______________________________
Αναρτήθηκε στην Efenpress, από τον Φ.Μ
