Δευτέρα 17 Ιουλίου 2023

Εις Μνημόσυνον του π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΖΑΦΕΙΡΗ +16-7-2021. (Ομιλίες -φωτογραφίες) προωθήστε το

Σύντομο Βιογραφικό μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ Τρύφ. Ζαφείρη

(1959 - 2021)

Η Συγκινητική Ομιλία του μακαριστού π. Σεραφείμ Ζαφείρη κατά την Χειροτονία του εις Διάκονο

Πριν δύο χρόνια σαν σήμερα εκοιμήθη ο Αρχιμανδρίτης π. Σεραφείμ Ζαφείρης +16-7-2021.

Ορθοδοξότατος, ανυποχώρητος, ασυμβίβαστος. Εφήρμοσε πιστά το "πειθαρχείν δει Θεώ μαλλον η ανθρώποις".

Την ευχή του να έχουμε και να ακολουθήσουμε τα ίχνη του στους χαλεπούς τούτους καιρούς που η Ορθοδοξία μας βάλλεται ακόμη και εκ των έσω.

========================

Σύντομο Βιογραφικό μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ Τρύφ. Ζαφείρη (1959 - 2021)

Ὁ π. Σεραφεὶμ (κατὰ κόσμον Στυλιανός) Ζαφείρης γεννήθηκε τὸ ἔτος 1959 στὸν Βόλο ἀπὸ γονεῖς μὲ πατροπαράδοτη εὐσέβεια, τὸν Τρύφωνα καὶ τὴ Σοφία, προερχόμενους ἀπό τὴν εὔανδρη Εὐρυτανία. Ὡς μαθητὴς στὸν Βόλο συνδέθηκε μὲ τὸν ἐκεῖ ἐκλεκτὸ πνευματικὸ πατέρα τῆς Ἀδελφότητός μας ἀρχιμανδρίτη Βασὶλειο Παπαγιάννη. Ἔτσι, τελειώνοντας τὸ Λύκειο, ἀκολούθησε τὴ σπουδὴ τῆς Θεολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν.

Μετὰ τὸν στρατὸ ἀποφασίζει νὰ τὸν ὑπηρετήσει, ἀπὸ τὸ μετερίζι τῆς ἀδελφότητος Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» ποὺ τότε ἔσφυζε ἀπὸ φωτισμένες ἅγιες μορφές.

Ἐπὶ μία δεκαετία ἐργάσθηκε σὲ διάφορα τμήματα τοῦ ἐκδοτικοΰ ἔργου τῆς Ἀδελφὸτητος καὶ παράλληλα σὲ ὑπεύθυνες θὲσεις τῶν νεανικῶν τομέων τῆς περιοχῆς τῶν Ἀθηνῶν.

Στὴν πόλη τῆς Λαμίας ἔρχεται τὸ 1994 συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν μεγάλο καὶ ἄξιο τότε προϊστάμενο τῆς Ἀδελφότητος τὸν ἀείμνηστο π. Θεόδωρο Μπεράτη γιὰ νὰ ἀναπληρώσει τὴν κενὴ θέσῃ τοῦ ἔργου τῆς Λαμίας, ποὺ ἄφησε ἡ ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ πατέρα μας Ἀμβροσίου Ἀντωνάρα.

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐγκαταστάσεώς του στὴν πόλη μας, λαϊκὸς ὅν, κατόρθωσε νὰ κερδίσει τὴν ἀγάπη τῶν στενῶν συνεργατῶν του, οἱ ὁποῖοι χαίρονταν νὰ βρίσκονται κοντά του.

Μὲ τὴν βοήθεια τῶν συνεργατῶν του περιόδευε ὡς λαϊκὸς ἱεροκήρυκας σὲ ὅλα τὰ μέρη τῆς Φθιωτικῆς γῆς, μεταδίδοντας τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀτόφιο, καθαρό, ὀρθόδοξο.

Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1998 δέχθηκε τὴν κλήση τοΰ Θεοΰ νὰ εἰσέλθει στὸν ἱερὸ Κλῆρο. Ἔλαβε τότε τὴ μοναχικὴ κουρὰ (μὲ τὸ ὄνομα Σεραφεὶμ) καὶ τὸν πρῶτο βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Φθιώτιδος κυρὸ Νικόλαο. Τὸν Ἀπρίλιο τοΰ ἴδιου ἔτους χειροτονήθηκε ἱερέας καὶ ἔλαβε τὴ χειροθεσία τοῦ ἀρχιμανδρίτη ἀπὸ τόν 'ἴδιο Μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος τὸν διόρισε τακτικὸ ἱεροκήρυκα τῆς Ἱερὰς Μητροπόλεώς του μὲ ἰδιαίτερη ἀποστολὴ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν τῆς ἐπαρχίας Δομοκοῦ. Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης τοῦ ἀνέθεσε πολὺ σύντομα τὰ ὑπεύθυνα καθήκοντα ἀφ᾿ ἑνὸς τῆς πνευματικῆς φροντίδας τῶν Φυλακῶν Δομοκοῦ καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου τῆς συμπαραστάσεως στοὺς ἀσθενεῖς τοῦ Γενικοῦ Νοσοκομείου Λαμίας.

Εἶναι ἀναμφισβήτητα ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους κληρικούς, ὁ ἀγαθὸς πνευματικός, ποὺ ἦταν μόνιμα ἐμβολιασμένος μὲ τὸν Χριστό, χωρὶς νὰ φοράει μάσκες ὑποκρισίας, ποὺ ξεχώριζε μὲ τὴν ὀρθοδοξότατη μαρτυρία του, μὲ τὸ θάρρος του, τὴν ὑπομονή του, τὴν ἐπιμονή του, τὴν ἀγάπη του, τὴν καρτερία του καὶ τὴν διάθεσή του γιὰ προσφορὰ σὲ κάθε ψυχὴ ποὺ εἶχε ἀνάγκη.

Ὁ π. Σεραφεὶμ στὸ λυτρωτικὸ Μυστήριο τῆς Μετάνοιας καὶ Ἐξομολογήσεως διέθετε πάμπολλες ὧρες, νουθετῶντας «ἕνα ἕκαστον» καὶ ὁδηγῶντας πολλὲς πονεμένες ψυχὲς στὴν ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ. Ἐπιπλέον κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια τόσο στὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγῶνα τῆς Μητροπόλεως Φθιώτιδος, ὅσο καὶ γιὰ τὴν κατάρτιση στήν Ὀρθόδοξη πίστη ἀλλογενῶν κατηχουμένων τῆς περιοχῆς ποῦ ἐπιθυμοῦσαν νὰ βαπτισθοῦν.

Ἕνα σχετικὰ πρόσφατο περιστατικό ('Ἰανουάριος τοΰ 2020) εἶναι ἡ βάπτιση δώδεκα κρατουμένων στὶς Φυλακὲς Δομοκοΰ ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Συμεών σὲ πανηγυρικὴ ἀτμόσφαιρα. Ὁ π. Σεραφεὶμ ἐπὶ μῆνες εἶχε μοχθήσει γιὰ τὴν κατήχηση στὴν Ὀρθόδοξη πὶστη τῶν δώδεκα αὐτῶν ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι προστέθηκαν στὸ ποίμνιο τῆς Μητροπόλεως Φθιώτιδος.

Στὸ συλλυπητήριο μὴνυμα ποὺ ἐξέδωσε ὁ Διευθυντὴς τους κ. Μπαντὴς μετὰ τὴν ἐκδημία τοῦ ἱεροκήρυκα, ἔγραψε μεταξὺ ἄλλων: «Ὁ π. Σεραφεὶμ ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν διακόνησε μὲ περὶσσιο ζῆλο καὶ ἀγάπη τοὺς τροφίμους τοῦ Γενικοῦ Καταστήματος Κράτησης Δομοκοῦ ὡς Πνευματικός. Χαρισματικὴ προσωπικότητα, ἀκαταπόνητος ἀθλητὴς τοῦ θείου λόγου, ὁ καλὸς αὐτὸς Σαμαρείτης ἐνέσπειρε στὶς ψυχές τους ἐλπίδα, ἐσωτερικὴ δύναμη καὶ μετάνοια γιὰ νὰ σηκώσουν τὸν βαρύ τους σταυρό».

Ὅμως καὶ σὰν ὑπεύθυνος τῆς Ἱερὰς Μητροπόλεως στὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγῶνα, δίνει τὸν δικό του ἀγῶνα καὶ τὴν μαρτυρία γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία.

Τί νὰ πεῖ κανεὶς γιὰ τὸ ἔργο του στὴν Χριστιανικὴ Ἑστία. Κηρύγματα, κύκλοι μελέτης Ἁγίας Γραφῆς, κατηχητικά, ἐπίβλεψη γιὰ τὴν σωστὴ λειτουργία τῆς πρόνοιας, κατασκηνώσεις, φροντίδα γιὰ τὴν ὁμαλὴ λειτουργία τοῦ Ὀρφανοτροφείου Θηλέων, τὴν πνευματικὴ ἐπιμέλεια τῶν παιδιῶν καὶ τὴν ἀξιοπρεπῆ διαμονή των.

Εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε στὶς ἀτέλειωτες νυχθημερὸν ἐξομολογήσεις κατὰ τίς ὁποῖες θυσίαζε τὴν ἤδη ἐπιβαρυμμένη σωματική του ὑγεία, πρὸς ὄφελος τῆς πνευματικῆς ὑγείας τῶν παιδιῶν του, ἀκόμα καὶ τίς δύσκολες μέρες τῆς πανδημίας.

Ἐκεῖνο ποὺ μποροῦμε νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι ἡ ἀπώλεια θὰ εἶναι μεγάλη γιὰ τὴν τοπική μας Ἐκκλησία καὶ γιὰ μᾶς τὰ πνευματικά του παιδιά, καθὼς τὸ κενὸ ποὺ ἀφήνει εἶναι δυσαναπλήρωτο. Σήμερα φτωχαίνει ἡ γῆ καὶ πλουτίζει ὁ οὐρανός. Στὰ μάτια τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν εἶναι ἅγιος. Εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι ἤδη ἀναπαύεται στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Κυρίου του, ποὺ τόσο ἀγάπησε.

Τὴν εὐχὴ του νὰ ἔχουμε

============================================================

Η Συγκινητική Ομιλία του μακαριστού π. Σεραφείμ Ζαφείρη κατά την Χειροτονία του εις Διάκονο

11 ’Ιανουαρίου_Ι998

Την συγκινητική αύτή ωρα, Σεβασμιώτατε Δέσποτα, Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί, ο voύs του ομιλοΰντος ύποδιακόνου εχει σταματήσει στην αρχή της συγκλονιστικής ευχής του Χειρουβικού 'Ύμνου. Εκει όπου ούρανοβάμονες άγιοι άπετύπωσαν μέ τό αίμα τής καρδιάς τους όλη τη συναίσθησι τής άγιας ψυχής τους εμπρός είς την ιερά διακονία του φρικτου Μυστηρίου. Τί λέγουν λοιπόν οι λουσμένες στό φώς ύπάρξεις των λειτουργικών Πατέρων; "Ούδείς άξιος των συνδεδεμένων ταϊς σαρκικαις επιθυμίαις καί ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν ή λειτουργείν σοι, βασιλεύ τής δόξης. Τό γάρ διακονειν σοι μέγα καί φοβερόν καί αύταις ταις έπουρανίαις δυνάμεσιν.. ,

"Αν όμως τόσο συντετριμμένα προσηύχοντο αγιασμένες Φλογερές υπάρξεις, τί μπορεί νά πή καί πώς νά τολμήση και νά άτενιση τα Αγια Μυστήρια, ένας, ο οποίος "ολος εν αμαρτιαις έγεννήθη" (’Ιωάν, θ'54); Και ναί μέν όσο εύρίσκετο σέ κάποια χρονική άπόστασι από αύτή τή στιγμή, έβλεπε ίσως εξωτερικά την ιερά αύτή διακονία. Τώρα όμως πού βρίσκεται πρό των βαθμιδών τού ιερού Θυσιαστηρίου, ή ψυχή ύφίσταται φοβερόν δίλημμα καί μαρτύριαν. ’Αμείλικτα ερωτήματα βομβαρδίζουν τήν καρδίαν: ’’Κύριε, τίς είμί εγώ καί τίς ο οι,κός μου"; Διατί εύρίσκομαι εγώ έδω αύτήν τήν στιγμήν; Διατί με εξέλεξες και εκάλεσες; "Τίς άναβήσεται είς τό όρος Κυρίου ή τίς στήσεται εν τοπω αγιω αυτου; αθώος χερσι και καθαρός τη καρδια:, ως ουκ έλαβε επί ματαίω τήν ψυχήν αύτού καί ούκ ώμοσε επί δόλω τω πλησίον αύτού". ”Αν αύτάς τάς άρετάς ζητούσες,Κύριε, άπό τούς απλούς λάτρεις τής νομικής λατρείας, αραγε τί ζητείς άπό τους διακόνους της Καινής Διαθήκης; "Νά είναι τόσο καθαροί, άπαντα ό ιερός Χρυσόστομος, ωσάν να ευρίσκωνται εις τόν ουρανό έν μέσω αγγελικών δυνάμεων" (Περί 'ιερωσύνης, 3/17).

'Υπάρχει τέτοια αρετή καί καθαρότητα ; Δυστυχώς όχι, γι’ αύτό ζάλη κατέλαβε την διάνοιαν καί δισταγμός την καρδίαν... 'Αλλ’ό αγαθός Παράκλητος στηρίζει την εύθραυστη ανθρώπινη ύπαρξη καί ακτίνα αλήθειας Του γαληνεύει την τρικυμίαν του έσωτερικου κόσμου.Ποια είναι αύτή η γαληνοφόρος άλήθεια; Είναι, οτι παρα την προυποθεσι και απαιτησι εκ μέρους του θεού αγγελικης καθαρότητας παρά των λειτουργών του, το Μυστήριο καί την διακονία αύτή δεν τά εδωσε σέ ’Αγγέλους. Τά: παρέδωσε καί τά έναπέθεσε στά χέρια ανθρώπων "σάρκα φορούντων καί τόν κόσμον οίκούντων". Ευδόκησε νά διακονήται υπό χειρών αναξίων καί νά ύμνήται ύπό χειλέων αναξίων "διά την άφατον καί άμέτρητον αύτου φιλανθρωπίαν" καί έπί σωτηρία του γένους των ανθρώπων [Διά την οικοδομήν του Σώματος τής ’Εκκλησίας. Μόνον νά μή υπάρχουν συγκεκριμένοι ανασταλτικοί λόγοι ζήτησε. Καί τότε ο "Αγιος Θεός προσφέρει τήν 'ιερωσύνην είς τόν άμαοτωλόν άνθρωπον ύπέρ του Λαού του όμως° διά τήν άφεσιν "των του κλήρου αμαρτημάτων καί των του λαού άγνοημάτων"] Eτσι ευδόκησε ο Μέγας ’Αρχιερεύς νά φτάνει σέ μας ή λυτρωτική χάρις τής Σταυρικής θυσίας του Γολγοθα. [Ειναι βεβαίως ή ιερωσύνη καί ανεκτίμητος ιερά προσφορά στό συγκεκριμένο άνθρωπο, εκφευγει όμως των στενών ορίων της ατομικότητας και η προσφορά της διαχέεται καί απευθύνεται σέ όλο τό λαό τού θεού.] Τό γεγονός αύτό ελαφρύνει τόν ψυχικόν πόνον τού ποοσερχομένου καί ενθαρρύνει τά διατακτικά βήματά του, ώστε νά πλησιάση στά απλησίαστα καί νά ψαύση τά άψαυστα.

Ειναι όμως και κάτι άλλο που παρηγορει τήν ψυχήν. Που ενισχύει τήν καρδίαν. Διά νά διακονήση κάποιος στά άγια των 'Αγίων χρειάζεται καί μεσολαβεί Μυστήριον. Κατέρχεται είς τόν πτωχόν καί αδύνατον άνθρωπον ή Θεία Χάρις τού Παναγίου καί τελεταρχικού Πνεύματος, καί θεραπεύει τά άσθενήματα καί άναπληροϊ τίς ελλείψεις, και μεταβάλλει τον άνθρωπον εις διάκονον ή ιερέα. Τόν μεταμορφώνει όχι τόσον εξωτερικά όσο έσωτερικά. Του δίδει, την δυνατότητα νά κρατεί εις τάς παλάμας του τόν Δημιουργόν του Παντός, αύτός που μέχρι πρό τίνος ούτε νά έγγιση την 'Αγίαν Τράπεζαν είχε δικαίωμα. Καί νά μεταδίδη ¨Σώμα καί Αίμα Χριστού είς άφεσιν αμαρτιών καί ζωήν την αιώνιον παντί τώ λαώ".Πρόκειται πραγματικά γιά ένα θαυμα. Όπως πρό ολίγου αύτό τοΰτο τό."Αγιον Πνεΰμα κατήλθε επί τής Φρικτής Τραπέζης και μετεβαλε τα τίμια δωρα εις Σωμα και Αίμα Χριστού, έτσι καί εντός ολίγου πάλιν τό "Αγιον Πνεύμα θά κατέλθη διά χειρών τοΰ ’Επισκόπου εις τόν άχρειον δοϋλον διά νά τόν μεταβάλλει εις διάκονον του Θυσιαστηρίου. Καί τοΰτο διότι, οπού επιφοιτά τό Πανάγιον Πνεύμα, τά δεχόμενα την έπίπνοιά του, αγιάζονται καί μεταβάλλονται. ’Ελπίζω είς αυτήν την μεταβολήν και άλλοίωσιν κι έγώ και παρηγορούμαι.

Υπαρχει καί ετερον στοιχείον πού στερεώνει τά παραλελυμένα γόνατα. Ο λαός τοΰ Θεοΰ* ή παρουσία του κλήρου ή συμπροσευχή τής Κοινότητος. [Από τό κλαυθμηρίζον αγκαλοφορούμενον νήπιον μέχρι τήν ορατήν εικόνα του αοράτου Χριστού, τον Επίσκοπον

^ Τό παρόν Μυστήριον δέν τελείται άφανώς, εν κρυπτω καί παραβύστω, σέ κάποιο απομονωμένο σημείο τής γής αλλ εν μεσω λαού ευσεβούς, πασχοντος τα θεία, ο οποίος συμπαρι-

σταται, συμπροσεύχεται καί συνευθύνεται γιά τά τελούμενα. Αύτός ό άγιος λαός του Θεού, τό μυστικό Σώμα τοΰ Χριστού, δέν ήλθε εδώ άπό απλήν περιέργειαν, άλλ’ώς συμμέτοχος στήν

ολη ιερά διαδικασία, κατά αρχαιότατου αναφαίρετο δικαίωμά του, [ κατάλοιπα τοΰ οποίου άπέμειναν οι ιαχές πού δονούν τούς θολούς των ναών τέτοιες ώρες. Είναι αλήθεια οτι στήν ευλογημένη ’Ορθοδοξία μας ο λαός τοΰ Θεοΰ έχει πάντοτε τήν τελευταίαν λέξι' σεβαστή κατά πάντά|.Αύτός ο λαός, καί όταν όλα τά διαδραματιζόμενα λάβουν τέλος, θά συνέχιση νά έπαγρυπνή γιά τόν έντολοδόχον του, θά ελέγχη τήν πορείαν του, τήν πίστιν και τήν ηθικήν του καί ασφαλώς θά εύχεται είς Κύριον γιά την εύστάθειάν του καί τήν κατά Θεόν προκοπήν του.

Αύτοΰ τοΰ εύλογημένου λαοΰ - τοΰ Θεοΰ,μπρος είς τήν ώραίαν του ψυχήν υποκλίνομαι καί τοΰ οποίου δέν είμαι άξιος νά φιλήσω τά πόδια, τίς προσευχές ζητώ καί τώρα καί πάντοτε].

Είλικρινά ,Σεβασμιώτατε, ντρέπομαι και φοβούμαι γι’ αύτό πού πρόκειται νά τελεσθή. Ούτε ή θεόσδοτη ιερωσΰνη, ούτε η άλλοιωτική καί ανακαινιστική του Μυστηρίου δύναμι, οϋτε ή συνδρομή του Λαού, αποτελούν ικανα στοιχεία δι ενα εμπαθή να τολμήση τό τοιουτον. Καί δέν θά τό τολμούσε άν δέν ήταν κι ενα τελευταιον. Τό θέλημα καί ή κλήσις τοϋ Θεού. "Ούχ έαυτω τις λαμβάνει την τιμήν, άλλ’ ο καλούμενος ύπό του Θεού". Αύτός καλει. Διαφορετικά κανείς δεν θά επωμιζόταν τέτοιο δυσβάστακτο φορτίο. Ειναι γνωστόν τοις πασι, οτι η ευθυνη του κληρικού είναι μεγίστη. Εύθύνη όχι μόνο διά την ίδικήν του ψυχήν, αλλά καί γιά τίς ψυχές των άλλων. Είχαν δίκαιο οι άγιοι,οι οποίοι έκρύβοντο καί ακρωτήριαζαν τούς εαυτούς τους ώστε να αποφυγουν την ιερωσυνην και την αυστηραν κρισιν του δικαιοκρίτου Θεοΰ. Τότε εγώ διατί δέν φοβούμαι την κρίσιν τοϋ Θεοΰ; διατί δέν φεύγω; Μία άπάντησι είναι, άκριβώς διότι στερούμαι αγιότητας. Και δεύτερον, διότι εφερε έτσι τα πράγματα ό Θεός, πού δέν μπορώ νά κάνω διαφορετικά. [Ολον αυτόν τόν καιρό τής προετοιμασίας προσδοκούσα τήν εμφάνισι κάποιου εμποδίου. Δεν ανεφάνη. Μαλιστα όταν ολα είχαν προγραμματισθή μέχρι λεπτομερειών, τότε άνεφάνη μέσα μου φόβος μέγας περί τής ψυχικής μου σωτηρίας καί άκαταλληλότητος. Ήταν όμως αργά.] Καί ιδού, τώρα βρίσκομαι ένώπιόν Σας, στενών καί τρέμων "μή φλεχθω ώσεί κηρός καί ώσεί χόρτος'.’

Δέν ξεκίνησα ,άγιε Δέσποτα, δι’ αύτό πού γίνεται τώρα. ‘Υπήρχε βεβαίως ο πόθος στά βάθη τής ψυχής, άλλ’άκαθόριστός. ’’Ηθελα ασφαλώς νά κάνω κάτι γιά τό Θεό καί νά ύπηρετήσω στό έργο της σωτήριας μου και της σωτήριας των συναμαρτωλων αδελφών μου. Στό έργο τής συμφιλιώσεώς μας μέ τόν Θεό. Γι’αύτό καί μέ ειλκυσε ή Θεολογία. Δι’αύτό καί ένετάχθην εις ιεραποστολικήν ’Αδελφότητα. ’Αγάπησα πραγματικά καί δυνατά τήν θεολογία, τήν ιεραποστολή, τήν άφιέρωσι. Νά πώ καί τόν κουφό πόθο μου τής νεότητος: τό αγγελικόν σχήμα καί πολίτευμα. Βλέπετε καμμιά φορά οι πολύ αμαρτωλοί ποθούν τά άγια καί υψηλά, επειδή ακριβώς αύτά τούς λείπουν. Αύτά είχα κατά νουν.

Είναι αληθεια, οτι συν τω χρονω εβλεπα οτι πέραν της ιερού- ργίας του λόγου, έχρειάζετο καί ή διακονία των Μυστηρίων, ιδιαιτέρως μεταξύ των νέων καί είς την ύπαιθρον χώραν.Αυτό ητο διαπίστωσι έκ των πραγμάτων Αλλ’είς τόν εαυτόν μου δεν εϋρισκα τήν λΰσιν του ύπαρκτού οντως προβλήματος] Τί συνετέλεσε όμως καί έδρομολογήθησαν τά γεγονότα και έλειάνθη τό έδαφος πρός την ιεράν αυτήν ωραν;

’Επιτρέψατε μοι, τίμιε Πάτερ , αύτήν την ιεράν στιγμήν, καί συ λαέ του Θεού περιούσιε, νά σκύψω μέ γονατισμένη καί εύγνώμονα ψυχήν καί νά άσπασθω τό αγιασμένο χέρι τού αειμνήστου πνευματικού μου πατρός, π. Λεωνίδου Διαμαντοπούλου, [κι ας πάρουν άγγελοι τον ασπασμόν μου αυτόν γιά νά τόν πάνε ψηλά στον ούρανό νά προστεθή στήν άγήρω μακαριότητα πού απολαμβάνει ή μακαρία ψυγή του].Μετά τόν Θεόν σ’αύτόν όφείλω την στιγμήν αύτήν. Αυτόν τόν ταπεινόν λευίτην χρησιμοποίησε ο Θεός δι’αύτήν τήν ώραν. Κατά "λάθος", εντός εισαγωγικών, βρέθηκα υπό τήν εμπνευσμένην πνευματικήν του πατρότητα. Μέ πήρε από τό χέρι άπειρο αμαρτωλό νέο, άγνωστο επαρχιώτη φοιτητή καί μέ ώδήγησε είς τάς αύλάς τού Κυρίου καί είς νομάς Σωτηρίους.Με περασε δια της προσευχής και της καθοδηγήσεως του μέσα απο τις συμπληγαδες των λογισμών καί των πειρασμών, χωρίς νά καταποντισθώ. [Τόν κούρασα, τόν πίκρανα. ’Αλλά πάλεψε μαζί μου. Πάλεψε καί μέ τόν Θεό γιά νά μή χαθώ, ινα μή έμπαγώ είς ίλύν βυθού. Πάλεψε πρό τής κοιμήσεώς του, αλλά, άλήθειαν λέγω καί ού ψεύδομαι, πάλεψε καί μετά θάνατον.] 'Ομολογώ, ότι τότε, ζάλην ένδοθεν έχων λογισμών, δέν καταλάβαινα πολλά πράγματα άπ’όσα μοΰ λεγε. "έβλεπα όμως."Εβλεπα στό πρόσωπό του τό Φως τής Βασιλείας. Τό φως τό οποίο έπήγαζε άπό τό τόν Πανάγιον τάφον τού ιερού Θυσιαστηρίου καί κατηύγαζε καί τό ίδικόν του άγιο προσώπον. Μια ακτίνα αυτου του φωτός εφωτισε και τα ιδικα μου σκότη καί άναψε μέσα μου τόν Πόθον τής ίερωσύνης φλογερώτερον καί συγκεκριμένου. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου. Ζητώ μετά δακρύων τήν ιερατικήν εύλογίαν του άπ’τό ύπερουράνιο θυσιαστήριο. ['Αν μ’ αξιώσει ο Καλός Θεός, στήν άλλη ζωή θά εξοφλήσω πλήρως τής εύγνωμοσύνης τό χρέος πρός τό πρόσωπόν του

Ευχαριστώ βεβαιως απο τους επι γης ζωντας και τον νυν πνευματικόν μου πατέρα, τόν Προϊστάμενον τής 'ιερας καί Σεβασμίας ’Αδελφότητος θεολόγων ο Σωτήρ, π. Θεόδωρον Μπεράτην, αλλά καί όλους τους αφανείς αδελφούς, εργαζομένους καί θεολόγους, όντως άθλητάς τού Σωτήρος, οι οποίοι αναλίσκονται υπέρ τής δόξης τής φιλτάτης Μητρός -’Εκκλησίας καί διά νά τρέχη ο λόγος τού Θεού καί νά δοξάζεται. Ζητώ την συγγνώμην καί τάς προσευχές των πάντοτε.

Καθηκόντως χρεωστώ λόγον εύγνωμοσυνης καί είς τούς φυσικους μου γονείς, τον σεβαστόν μου πατέρα, ο οποίος εζησε ζωήν πολυτάραχον είς κρίσιμους έποχάς, καί ο όποιος διά νά άνα- στήση την οίκογένειάν του καί την νύχτα μέ τό κερί ήργάζετο. [Σέ συγκεκριμένες στιγμές μέ συγκεκριμένες ενέργειες έβοήθησε κι αυτός το σχέδιο του Θεού και εδωσε ωθησι εις την αναποφα- σιστικότητά μοϋ]. Παοακαλώ τόν θεόν νά τού χαρίζη φως καί ζωήν. Εύχαριστώ καί την άγαθοτάτην μητέρα μου, ή οποία, πρίν μέν ήμπόδιζε, τώρα δέ συνοδοιπορει' καί προσεύχεται καί ώς ταπεινή μαθήτρια τού Χριστού σηκώνει τόν σταυρόν της."Ας ξεχάση σήμερα τάς θλίψεις της καί ας έντείνη τίς προσευχές της. Καί τούς καλούς αδελφούς εύχαριστώ καί πάντας τούς κατά σάρκα συγγενείς, τούς παρόντας καί συμπροσευχομένους. "Ας τούς χαρίζη ο Θεός παν αγαθόν επίγειον καί ούράνιον.

Εύχαριστώ ακόμη καί τούς εκλεκτούς χριστιανούς καί συνεργάτες τής πόλεως Λαμίας, και Δομοκού αλλά καί όσους ήλθαν άπό άλλες περιοχές. ’.Ιδιαιτέρως τούς νέους καί τά παιδιά πού κυκλώνουν αύτή τήν ώρα τό ’Εσφαγμένον ’Αρνίον. Εύχαριστώ τίς ωραίες ψυχές τους γιά την ανυπόκριτη αγάπη, γιά την φιλική συμπόρευση, γιά τίς προσευχές τους άλλά καί τήν ανοχή τους τόσα χρόνια συναθλήσεως στό στίβο τής κατά Χριστόν ζωής καί αρετής."'Καί γι’αύτά τά παιδιά γίνεται αύτό πού συντελειται τώρα. Παρακαλώ ταπεινά τόν "Αγιο Θεό νά φυλάξη τίς ψυχές τους καί νά φυτέψη σ’αύτές άγια βιώματα, ιερούς πόθους, εύλογημένες κλήσεις.

' ’Αλλά μέ ποιους λόγους νά έκφράσω καί τήν πρός 'Υμάς, άγιε Δέσποτα, τήν πολλαπλήν καί βαθειαν μου εύγνωμοσύνην; ’Αλήθεια πώς τά φέρνει ο Θεός τά πράγματα, Σεβασμιώτατε; "0λα μέσα στην Αγία μας Εκκλησία τά αποστέλει ο θεός. Σας εγνώρισα ώς Προϊστάμενο στον 'Ιερό Ναό του 'Αγίου ’Ελευθερίου ”Αρεως, νεαρός κατηχητής εγώ τότε. 'Ως διευθυντήν τής ’Αποστολικής διακονίας μέ αγάπη καί έπικονωνία. Καί όταν ήλθατε έδώ, Σας συνάντησα ως ποιμένα καί επίσκοπον αγαθότατον της Τοπικής Εκκλησίας. ’Από τήν πρώτην στιγμήν ή Σεβασμιότητα σας ερριψε συμπαθές βλέμμα εις τήν μετριότητα μου καί θελήσατε νά μέ εντάξετε είς των εκλεκτών συνεργατών Σας τόν ιερό ομίλου, άν καί ήμουνα ακατάλληλος καί ακατάρτιστος περί τά ιερά διακονήματα. 'Ομολογώ τήν χάριν κηρύττω τήν εύεργεσίαν, χαίρω ώς έσχατος πάντων μέ τήν χαράν του Νυμφίου τής Φθιώτιδας ’Εκκλησίας καί είλικρινά εύχομαι ,"είς πολλά έτη Δέσποτα".

Και τώρα Κύριε, Κυριέ μου Ιησού Χριστέ Μεγάλε Αρχιερεύ, Ιερουργέ της Μεγάλης Θυσίας του Σταυρού, θύτα και ιερόν Σφαγίου, Εσφαγμένου Αρνίου, ’Εσταυρωμένη ’Αγάπη, Θεέ τής ’ Αγάπης, [χαλινέ τής έμής ζωής καί καρδίας, Κύριέ μου ’Ιησού Χριστέ] ουχ ώς καταφρονών προσέρχομαι Σοι, αλλά θαρρών τη άφάτω Σου εύσπλαγχνία, κλίνω γόνυ ψυχής καί σώματος καί δέομαι Σου: "αμαρτίας νεότητας καί άγνοιας μη μνησθής·καί όσα ώς άνθρωπος -μάλλον δέ ώς άπάνθρωπος-ημαρτον, Σύ ώς φιλάνθρωπος συγχώρησον. Συ ύπήρξες-συγχώρεσέ με πού τό λέω- ή πιό μεγάλη αγάπη, ο έμός έρως, ό πόθος, ή ζωή, ή ελπίδα.’Εκ Σου όλα προέρχονται, διά Σου όλα έγιναν καί είς Σέ ανήκουν όλα. 'Υπήρξες ο θεός "ό περιζωυνΰων με δύναμιν", ο "εύφραίνων τήν νεότητά μου", ο πρωτότοκος ’Αδελφός, ο ασάλευτος φίλος. Γλυκύτατε ’Ιησού, ήλθες στην πτωχή ζωή μου, άλλοτε ώς αύρα λεπτή κατανύξεως, άλλοτε ώς ιερός ενθουσιασμός άφιερώσεως καί άλλοτε ώς παιδαγωγική ράβδος δι- ορθώσεως. Σήμερα δέ ώς Μέγας ’Αρχιερεύς είσάγων με είς τά άδυτα των Φρικτών Μυστηρίων Σου. Πάντοτε ζών, πάντοτε παρών, πάντοτε έγγύς είς τόν άχρεϊον δούλον Σου . [ Σ ’ εύχαριστώ, έπου- ράνιε Βασιλεύ, πού παρειδες τό παρελθόν μου, συγχώρέσες τήν έπιπόλαιότητά μου, μέ φύλαξες από ολέθριες πτώσεις, μέ άνέσυρες τήν τελευταίαν στιγμήν "ποντούμενόν με σάλω βιωτικών κυμάτων" καί τήν στιγμήν αύτήν μέ καλεϊς νά άνέλθω πρός Σέ, βασταζόμενος υπό των κληρικών σου καί φερόμενος έπί των ποοσευχών του λαοΰ Σου]. Σε ευχαειστώ για όλα. ’Ιδιαιτέρως όμως έχω ανάγκην αυτή τη ν ώρα ώρα τήν ίδικη Σου μοναδικη και αναντικαταστατον Αρχιερατικήν μεσιτείαν παρά τω θρόνω τής Μεχαλωσύνης. Δειλιώ. Τρέμω. Φοβάμαι μή χαθώ. Μέρα μέ τή μέρα ή ’Εκκλησία Σου πορεύεται πρός τά έσχατα τής ανθρώπινης ιστορίας καί του σχεδίου τής θείας Οικονομίας. Δέν γνωρίζομε πότε θά έκσπάση ο μεγάλος διωγμός, "ή θλιψις, οϊα ού γέγονεν ποτέ" μέχρι τώρα, κληθούμε νά δώσωμε "οσοι πιστοί" -ιδιαιτέρως όμως οι κληρικοί Σου- την μαρτυριαν της προς με αγαπης, δια βίου και λογου. Ισως και δι αίματος. Δέν θέλω νά Σέ ντροπιάσω, δέν θέλω νά Σέ έγκαταλειψω, δέν θέλω νά . Σέ άρνηθώ, δέν θέλω νά Σέ προδώσω ποτέ .Ξέυρομε ότι μετά τό Θαβώρ τής Μεταμορφώσεως 'ακολοΘει” ο Γολγοθάς τής Σταυρώσεως καί μετά την Πεντηκοστήν λιθοβολειται ο αρχιδιάκονος Στέφανος καί αποκεφαλίζεται ο απόστολος 'Ιάκωβος. Σέ ικετεύω, Κύριε, στήθι καί δι’έμέ προσευχόμενος είς τόν Πατέρα. Καί γιά τώρα βεβαίως πού κινδυνεύω άπό την ματαιοδοξίαν, τόν φθόνον,την δειλίαν, την φιλαογυρίαν, τήν πολυποίκιλαν, αμαρτίαν. ’ Αλλά καί τότε, αν προλάβουν τήν γενεά μας οι έσχατοι καιοοί.

[Είλικρινά σ’αύτό τό νέο Βάπτισμα του ’Αγίου Πνεύματος, ’Αναστημένε Ποθεινότατε Κύριε, θέλω νά πεθάνω γιά τόν κόσμο, καί νά ζήσω γιά Σένα. Νά είσαι τό Α καί τό Ω πλέον γιά μένα. *Η μοναδική αγάπη, τό άνεπανάληπτον Πρόσωπον, του 'Οποίου ο γλυκασμός καί τό πανυπερτέλειον κάλλος τής έκπάγλου Αυτού ωραιότητας, θά ζωογονούν τόν εσωτερικό μου κόσμο , θά αρδεύουν τήν άνυδρη πνευματικά ψυχή μου, έως οτου μέ αξιώσεις νά τό ϊδω "καθώς έστί" είς τήν Βασιλείαν Σου τήν έπουράνιον.^ Δός ακόμη,Πολυέύσπλαχνε Κύριε,νά γίνω, οσω μοΰ έπιτρέψης νά ζήσω επί τής γης, μέσα στον ’Αχειροποίητο Ναό του Μυστικοΰ Σώματός Σου, τής ’Εκκλησίας Σου, μιά λαμπάδα πού θά φωτίζη τά σκοτάδια τής ζωής, θά θερμάίνη τις παγωμένες καρδιές, θά λειώνει από αγάπη γιά Σένα καί τόν πλησίον. Κι όταν λειώση εδώ στη γη, τοποθέτησή την, Σέ παρακαλώ, στό μανουάλι του Ουρανίου Σου θυσιαστηρίου, Φτειαγμένη όμως άπό αλειωτο άγνό κερί.

Τά περί έιιε "τέλος εχει".

’Ιδού έγω,Κύριε.

Μη άποστρέψτις τό πρόσωπόν Σου άπό του παιδός Σου.

Μη απορριψης με απο του προσώπου Σου.

Μή άποδοκιμάσης με έκ παίδων Σου.

Παράλαβέ με εις την Βασιλείαν Σου, νυν την στρατευομένην καί όταν κρίνης, είς την θpιαμβεύουσαν, μαζί μέ τόν εκλεκτόν λαόν Σου. Καί μή διά τάς αμαρτίας μου παρακώλυσης τήν χάριν του Παναγίου Σου Πνεύματος άπό τήν καρδίαν μου.

'θ θεός, ίλάσθητί μοι τω άμαρτωλω καί έλεησόν με.

====================================================

Αγωνιστής της Φθιώτιδας, ο Λόγος του Δυνατός Ορθόδοξος- Ελληνικός.

Ξεχάστε τον κόσμο όπως τον ξέρατε...π. Σεραφείμ Ζαφείρης, πρέπει να την ακούσουν ΟΛΟΙ !!! Προωθήστε την ομιλία αυτή του Αγωνιστού π. Σεραφείμ Ζαφείρη.

π. Βησσαρίων