Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καθήμενος ἐπὶ παπικοῦ θρόνου καὶ συμπροσευχόμενος μεθ’ αἱρετικῶν
Νομικὸς τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως ὑποβιβάζει τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος εἰς ἐπισκοπὴν τοῦ Φαναρίου!
ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΠΛΕΟΝ «ΑΓΙΑ ΕΔΡΑ»!
Διεθνεῖς ὀργανισμοί, ὑποχείριοι τῶν ΗΠΑ, ἀναγνωρίζουν τὸν Κων/λεως ὡς «Ἀρχηγὸν Κράτους καὶ Ἀρχηγὸν τῆς Ὀρθοδοξίας», καταργοῦντες 14 Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας. Ἐφ’ ὅσον ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀποδέχεται τὴν «παποποίησίν» του εἶναι κενὸς ὁ θρόνος.
Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος
Ὁ κ. Χρῆστος Ἠλ. Τσίχλης, δικηγόρος, συνταγματολόγος, νομικὸς συνεργάτης τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως καὶ συνήγορος τοῦ Ἀμερικανικοῦ Δημοκρατικοῦ Κόμματος εἰς τὴν Ἑλλάδα, τὴν 5ην Ἰουλίου 2023 συνήντησε τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον. Δύο ἡμέρας μετέπειτα ἐδημοσίευσεν ἄρθρον μὲ τίτλον «Τὰ νομικὰ ζητήματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας», ὅπου μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει καὶ τὰ ἑξῆς (μὲ κεφαλαῖα ἐσημειώθησαν τὰ ἐπίμαχα σημεῖα):
«Ἡ Διεθνὴς κατοχύρωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ἡ ἐθνικὴ κατοχύρωση:
Τὸ ἑλληνικὸ κράτος συμπράττει μὲ μία διεθνῆ ὀντότητα, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ποὺ κινούμενο στὸ πεδίο τοῦ κανονικοῦ δικαίου διασταυρώνεται μὲ πολλὲς ἐθνικὲς ἔννομες τάξεις. Ἐκκινεῖ συνεπῶς ἀπὸ τὸ πεδίο τοῦ κανονικοῦ δικαίου καὶ εἰσέρχεται στὸ πεδίο τῶν «θύραθεν» ἔννομων τάξεων, τῆς ἐθνικῆς, τῆς διεθνοῦς καὶ τῆς ἑνωσιακῆς. Ἕνα ἀπὸ τὰ σημεῖα εἰσόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ πεδίο αὐτὸ εἶναι τὸ ἄρθρο 3 τοῦ ἑλληνικοῦ Συντάγματος (καὶ τὸ ἄρθρο 105 τοῦ Συντάγματος).
Αὐτὸ τὸ κανονιστικὸ πλαίσιο εἶναι κατὰ τὸ ἄρθρο 3 ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τοῦ χαρακτηρισμοῦ τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ὡς Ἐκκλησίας τῆς «ἐπικρατούσας θρησκείας» μὲ τὸ ἐννοιολογικὸ περιεχόμενο ποὺ ἔχει προσλάβει ὁ ὅρος αὐτός, δηλαδὴ ὡς αὐτοκέφαλη ἐκκλησία ΥΠΑΓΟΜΕΝΗ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΕΠΟΠΤΕΥΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΥΤΟ. Ἡ ἰδιότητα ὅμως αὐτὴ (τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας) ἰσχύει καὶ γιὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς δικαιοδοσίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια.
Τὸ νομικὸ καθεστὼς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐξεταζόμενο εἰς τὸ πλαίσιο τοῦ Δημοσίου Διεθνοῦς Δικαίου, εἶναι δυνατὸν ΝΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΔΡΑΣ τῶν Καθολικῶν καὶ εἰδικότερα μὲ ἐκεῖνο τοῦ Νόμου τῶν Ἐγγυήσεων τῆς 13/5/1871, τὸ ὁποῖο ἴσχυε εἰς τὴν Ἰταλία μέχρι τῆς μεσολαβήσεως τῶν Συμφωνιῶν τοῦ Λατερανοῦ τῆς 11/2/1929.
Νεώτερα, καθοριστικῆς σημασίας, γεγονότα ἐπιβεβαιώνουν πανηγυρικὰ τὸν διεθνῆ χαρακτήρα τοῦ θεσμοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως διαμορφώνεται μέσῳ τῆς «Οἰκουμενικῆς διαστάσεως τῆς ἀποστολῆς του».
Ἐνδεικτικὰ μνημονεύουμε:
α) Τὶς εἰς ἐπίπεδον «ΑΡΧΗΓΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ» ἀποδοθεῖσες τιμὲς στὸν μακαριστὸ Πατριάρχη Δημήτριο, ὅταν εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες Ἀμερικῆς, τιμὲς ποὺ τοῦ ἐπεφύλαξε καὶ ἀπέδωσε προσωπικῶς ὁ τότε πρόεδρος Τζὸρτζ Μπούς, ὁδηγήσας μάλιστα ὁ ἴδιος τὸν Πατριάρχη στὸ προεδρικὸ βῆμα μὲ τὸ ἔμβλημα τοῦ προέδρου τῶν ΗΠΑ ἀπὸ ὅπου καὶ ἐξεφώνησε τὸν εὐχαριστήριο λόγο του.
β) Τὶς αὐτὲς τιμὲς ἐπανέλαβε ὁ «Λευκὸς Οἶκος» καὶ πρὸς τὴν ΑΘΠ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο, πρὸς τὸν ὁποῖον ἐγένετο ἐπίσημος ὑποδοχὴ εἰς τὴν μεγάλη αἴθουσα τελετῶν τοῦ Κογκρέσου (σπάνια ἐξαίρεση καὶ γιὰ ἀρχηγὸν κράτους) ὅπου καὶ ὁμίλησε.
γ) Τὴν ἐπίσημο ὑποδοχὴ τοῦ ἴδιου Πατριάρχου στὸν Ὀργανισμὸ Ἡνωμένων Ἐθνῶν (ΟΗΕ) ἀπὸ τὸν Γενικὸ Γραμματέα κ. Kofi Annan.
δ) Τὴν ἐπίσημο πρόσκληση ἀπὸ τὸν πρόεδρο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου κ. Egon Klepsch, πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο νὰ μιλήσει στὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο (Ε.Κ.), τὸ βῆμα τοῦ ὁποίου παραχωρεῖται μόνο σὲ ἀρχηγοὺς κρατῶν. ΑΠΟΛΑΥΕΙ, ΔΗΛΑΔΗ, Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΕΩΣ, ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΛΑΥΟΥΝ Ο ΠΑΠΑΣ, ὁ γενικὸς γραμματέας τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν καὶ οἱ ἀρχηγοὶ κρατῶν.
Ἰδιαιτέρας σημασίας εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ἀναγνώριση τῆς διεθνοῦς ὀντότητος τοῦ θεσμοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀποτελεῖ τὸ ἔγγραφο, τὸ ὁποῖο ἀπηύθυνε, στὶς 24 Ἰουνίου 1994, ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, ὅπως ἐγκαταστήσει μόνιμο ἀντιπροσωπία στὶς Βρυξέλλες. Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ ἀποτελεῖ σημαντικὴ ἀναβάθμιση τοῦ ρόλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τὸν εὐρωπαϊκὸ χῶρο. Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΩΣ ΑΡΧΗΓΟ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΡΧΗΓΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ…
Μὲ βάση τὴν ξεκάθαρη ἀπόφαση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς: “Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ΕΙΝΑΙ Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ. Ο ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὁ διάλογος μεταξὺ Καθολικῆς καὶ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γίνεται μὲ πρωτοβουλία τῶν δύο Προκαθημένων τους”».
Ἡ ἀμφισβήτησις τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Τὸ πρῶτον μεῖζον ζήτημα, τὸ ὁποῖον προκύπτει ἀπὸ αὐτὸ τὸ δημόσιον κείμενον, εἶναι ὅτι ὁ νομικὸς συνεργάτης τοῦ Φαναρίου ἐπιχειρεῖ νὰ θέση ἐν ἀμφιβόλῳ τὴν αὐτοκεφαλίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὁ κ. Τσίχλης εἰς ἕτερον σημεῖον τοῦ κειμένου, τὸ ὁποῖον δὲν παρετέθη, συμπληρώνει ὅτι:
«Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀνακηρύχθηκε μὲ τὸν Πατριαρχικὸ καὶ Συνοδικὸ Τόμο τῆς 29ης Ἰουνίου 1850 περιορισμένα αὐτοκέφαλη καὶ πλήρης αὐτοκέφαλη μὲ τὴν Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πράξη τοῦ 1928».
Κατ’ ἀρχάς, ἡ αὐτοκεφαλία δὲν ἀποδίδεται μὲ κανένα Τόμον, ἀλλὰ αὐτοδικαίως ἀνακηρύσσεται ἀπὸ τὴν συνείδησιν τοῦ ἑκασταχοῦ τοπικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. Οἱ Τόμοι προκύπτουν ἁπλῶς, διὰ νὰ ἐξομαλύνουν τὰς σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν καὶ οὐδὲν ἕτερον. Ἀναφορικῶς μάλιστα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὀφείλει νὰ σημειώση κανεὶς ὅτι ὡς Ἀποστολοΐδρυτος προϋπῆρξε τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ διετήρει ἀνέκαθεν τὴν αὐτοδιοίκησιν αὐτῆς, ὡς ἀποδεικνύει καὶ ὁ 28ος Κανὼν τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸν ὁποῖον ἐπικαλεῖται ἐμμονικῶς (ἀλλὰ παρερμηνεύοντας αὐτὸν) καὶ τὸ Πατριαρχεῖον Κων/λεως, ὁ ὁποῖος ὑπάγει εἰς τὸν Κων/λεως ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον τὰς ἐπαρχίας Πόντου, Ἀσίας καὶ Θράκης.
Κατὰ δεύτερον, ἡ διάκρισις μεταξὺ «περιορισμένης αὐτοκεφαλίας» καὶ «πλήρους αὐτοκεφαλίας» ἐκτὸς ὅτι εἶναι ὅλως ἀντικανονικὴ (αὐτοκεφαλία καὶ περιορισμοὶ συνιστᾶ ἀντίφασιν) ἔρχεται εἰς πλήρη ἀντίθεσιν μὲ τὸν ἴδιον τὸν Τόμον τοῦ 1850, ὅπου ρητῶς ἀναφέρεται ὅτι:
«…ἵνα ἡ ἐν τῷ Βασιλείῳ τῆς Ἑλλάδος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία… ὑπάρχη τοῦ λοιποῦ κανονικῶς αὐτοκέφαλος, ὑπερτάτην ἐκκλησιαστικὴν ἀρχὴν γνωρίζουσα Σύνοδον».
Ποῦ εὗρεν ὁ νομικὸς συνεργάτης τοῦ Φαναρίου εἴτε ρητῶς εἴτε ἐμμέσως διατυπουμένην τὴν ὑποτιθεμένην «περιορισμένην αὐτοκεφαλίαν»; Πρόκειται περὶ ἐξοφθάλμου διαστρεβλώσεως τῶν κειμένων, ὑπονομεύουσα πρωτίστως τὸν Τόμον καὶ τὸ ἴδιον τὸ Πατριαρχεῖον Κων/λεως.
Τρίτον, ἂν ἡ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πρᾶξις τοῦ 1928, ἡ ὁποία ἀναφέρεται εἰς τὰς Μητροπόλεις τῆς Β. Ἑλλάδος, ἀνεκήρυξε τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος πλήρως αὐτοκέφαλον, ὡς ἰσχυρίζεται ὁ κ. Τσίχλης, τότε αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀποδέχεται ὅτι αἱ -κακῶς λεγόμεναι- «Νέαι Χῶραι» ἀποτελοῦν (ὡς καὶ πράγματι συμβαίνει) ὄχι κατ’ ἀνάθεσιν τμῆμα, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ Φαναριῶται, ἀλλ’ ὀργανικὸν μέρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οὐδεμιᾶς σχέσεως ἢ ἀναμίξεως ἐπιτρεπομένης εἰς τὸ Φανάρι! Χαιρόμεθα, διότι ἐπίσημος φωνὴ τοῦ Φαναρίου ἀναγνωρίζει ἐπιτέλους τὸ ἐκκλησιαστικῶς καὶ κανονικῶς ὀρθὸν ἔστω καὶ μὲ λάθος μεθοδολογίαν!
Τέταρτον, ἡ ἀναφορὰ εἰς «ὑπαγωγὴν καὶ ἐποπτείαν» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τὸ Φανάρι, ἐκτὸς ὅτι ἀντίκειται εἰς τὴν πραγματικότητα, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἀντιφάσκει μὲ τὴν ἀναφερομένην «πλήρη αὐτοκεφαλία», ἀπομειώνει τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καὶ τοποθετεῖ αὐτὴν εἰς χειροτέραν θέσιν καὶ ἀπὸ τὰ Δωδεκάνησα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τμῆμα τῆς Ἑλλάδος! Ἐξηγούμεθα: ἐφ’ ὅσον εἰς ἕτερον σημεῖον ὁ κ. Τσίχλης ἀναφέρει ὅτι ἡ Κρήτη, τὰ Δωδεκάνησα καὶ ἡ Ἐξαρχία τῆς Πάτμου «δὲν ὑπάγονται στὴν «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος», ἀλλὰ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο» καὶ δὲν χρησιμοποιεῖ δι’ αὐτὰ τὴν λέξιν «ἐποπτεία», ὅπως πράττει διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, τότε σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζει εἰς αὐτὴν κατώτερον καθεστώς, καθὼς ὄχι μόνον ὑποτίθεται ὅτι «ὑπάγεται», ἀλλὰ ἐπιπλέον «ἐποπτεύεται» ἀπὸ τὸ Φανάρι! Δὲν ἔχουν τέλος αἱ προσβολαὶ τοῦ αὐτοδιοικήτου τῆς Ἐκκλησίας μας!
Ἡ ἐπίσημος αὐτὴ τοποθέτησις τοῦ νομικοῦ συνεργάτου τοῦ Φαναρίου εἶναι ὅλως ἀνησυχητικὴ σχετικὰ μὲ τοὺς μελλοντικοὺς σχεδιασμοὺς τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως, τὸ ὁποῖον δὲν ἀρκεῖται εἰς τὸ ἐπαχθὲς καὶ ἐπονείδιστον ἀντιεκκλησιαστικὸν καθεστὼς νὰ κρατᾶ τὴν Ἑλλάδα διῃρημένην εἰς ἕξι ἐκκλησιαστικὰ καθεστῶτα(!), ἀλλὰ ἐπιδιώκει πλέον ἐμφανῶς τὴν ὑπαγωγὴν τῆς Ἀποστολικῆς καὶ Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τοὺς κόλπους του! …πῶς ἄλλως θὰ καταστῆ «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς»;
Ἡ βατικανοποίησις τοῦ Φαναρίου
Τὸ δεύτερον μεῖζον ζήτημα, τὸ ὁποῖον ἐγείρεται ἀπὸ τὸ εἰς τὴν δημοσιότητα ἐλθὸν κείμενον, εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἡ ἀμφισβήτησις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, ἀλλὰ τὸ δίκην «ὠμοῦ τελεσιγράφου» ὅτι τὸ Φανάρι κατέχει θέσιν «Ἁγίας Ἕδρας»(!) καὶ ὅτι ὁ Προκαθήμενός του εἶναι «ἡ παγκόσμια κεφαλὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»!
Ἤδη πρὶν ἀπὸ πολλὰ ἔτη ὁ «Ο.Τ.» εἶχε προειδοποιήσει ὅτι ἡ ἐξομοίωσις μὲ τὸ Βατικανὸν ἦτο ὁ τελικὸς στόχος τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς τῶν Φαναριωτῶν. Τώρα ὄχι μόνον ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὰ πλέον ἐπίσημα χείλη, ἀλλὰ ὁμολογεῖται ὡς γεγονὸς ἀπολύτως φυσικόν, δεδομένον καὶ ὑποχρεωτικὸν διὰ κάθε Ὀρθόδοξον, καθὼς στηρίζεται εἰς τὸ διεθνὲς δίκαιον!
Τὸ ἐντυπωσιακὸν εἶναι ὅτι δὲν πετῶνται εἰς τὸν κάλαθον τῶν ἀχρήστων ἀποκλειστικῶς οἱ Ἅγιοι Πατέρες, (οἱ ὁποῖοι ὁμοφώνως λέγουν ὅτι μία καὶ μοναδικὴ κεφαλὴ ὑπάρχει ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς, ὁ Χριστός, καὶ ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι καταδικασμένη συνοδικῶς αἵρεσις), ἀλλὰ καὶ ἀναιροῦνται αὐτὰ τὰ ὁποῖα οἱ ἴδιοι οἱ Φαναριῶται θεωροῦν θεμέλια τῆς (φαντασιακῆς κατὰ τὰ ἄλλα) ἐξουσίας τους π.χ. ὁ Τόμος τοῦ 1850, καθὼς ἐκεῖ διατυπώνεται ἐναργῶς ὅτι:
«…ἡ ἐν τῷ Βασιλείῳ τῆς Ἑλλάδος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀρχηγὸν ἔχουσα καὶ κεφαλήν, ὡς καὶ πᾶσα Καθολικὴ καὶ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τὸν Κύριον καὶ Θεὸν καὶ Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν».
Ὑπάρχει ἐγρήγορσις;
Τὸ Φανάρι ἔχει ταχθῆ πλήρως εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς ἀμερικανικῆς καὶ εὐρωπαϊκῆς ἡγεσίας, διότι αὗται ἐξασφαλίζουν εἰς αὐτὸ τὴν παγκόσμιον ἀναγνώρισίν του ὡς τὸ Βατικανὸν τῆς Ἀνατολῆς. Τὸ ὁμολογοῦν πλέον φανερὰ καὶ τὸ διατρανώνουν ὅτι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι «ἀρχηγὸς κράτους», «ἀπολαμβάνει τὴν διεθνῆ μεταχείριση, ὅπως ὁ Πάπας» καὶ εἶναι «παγκόσμια κεφαλή»! Ἂν αὐτὰ συνδυασθοῦν μὲ τὰς καινοφανεῖς ψευδοθεολογικὰς θεωρίας περὶ «πρώτου ἄνευ ἴσων», «παγκοσμίου πρώτου» κ.ἄ. ἀντιλαμβάνεται κανεὶς πὼς θεολογικὰ καὶ νομικὰ ἔχουν στήσει ἐνέδρα εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν.
Πλήρης ἐκτροπή, ἡ ὁποία διὰ νὰ ἑδραιωθῆ ἀπαιτεῖ τὴν ἐξουδετέρωσιν ὅσων διαφωνοῦν: τὴν μὲν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἔχουν καταστήσει ὑποχείριον τοῦ Φαναρίου, τὴν δὲ Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας ἐπιθυμοῦν νὰ διαλύσουν (ὑπαγωγὴ Ἐκκλησιῶν Οὐκρανίας, Ἐσθονίας, Λιθουανίας κ.ἄ. εἰς τὸν Κων/λεως, ἀναγνώρισις καὶ ἀποδοχὴ ὅσων εἶναι καθηρημένοι καὶ ἀφορισμένοι κ.λπ.).
Οἱ Προκαθήμενοι δὲν βλέπουν, δὲν ἀκούουν, δὲν ἀναγινώσκουν; Οἱ Ἱεράρχαι δὲν ἔχουν φωνήν; Οἱ ἁπανταχοῦ Ἐπίσκοποι θὰ ὑποταχθοῦν εἰς τὸν ἐπερχόμενον ὁλοκληρωτισμόν;
