Γράφει ο Μέτοικος
Στα νεώτερα χρόνια, η πολιτική ιστορία στην κοιτίδα των «Αβρααμικών» θρησκειών, είναι συνυφασμένη με την ιστορία της τρομοκρατίας.
Στην κυριολεξία πρόκειται για «σύγκρουση πολιτισμών», όπως θα έλεγε και ο Samuel P. Huntington.
Οι ισλαμικές χώρες που σαν μέγγενη σφίγγουν έως συνθλίψεως το Ισραήλ, έχουν εξοστρακίσει μετά την επικράτηση των θεοκρατικών καθεστώτων κάθε ιδέα κοσμικότητας, διευρύνοντας με κρατική ενθάρρυνση τη δράση εξτρεμιστικών φονταμενταλιστικών ομάδων που, σκοπό της ύπαρξης τους έχουν δια του τζιχάντ την επιβολή της «τελικής λύσης» στο εβραϊκό κράτος.
Όπως ο Χίτλερ οραματιζόταν την εξαφάνιση των εβραίων από προσώπου της ευρωπαϊκής γης με την εφαρμογή της «τελικής λύσης» στα στρατόπεδα εξόντωσης, έτσι και οι ισλαμιστές εξτρεμιστές της Χαμάς απερίφραστα δηλώνουν ότι, μοναδικός τους στόχος είναι η εξαφάνιση εβραίων και χριστιανών από τη Μέση Ανατολή.
Μετά τον Πρώτο Ιουδαϊκό πόλεμο και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ άρχισε η Εβραϊκή διασπορά. Η εγκατάσταση Εβραίων στη γη της επαγγελίας μετά το γκολούς (Εξορία) άρχισε από το 1492 όταν οι Βασιλείς της Σεφαράντ, όπως ονομάζεται η Ισπανία στην Παλαιά Διαθήκη, Ισαβέλλα Α΄ της Καστίλης και Φερδινάνδος Β΄ της Αραγωνίας σε μια πρωτοφανή έξαρση αντισημιτισμού που, δυστυχώς, υπάρχει έως και σήμερα στην Ιβηρική χερσόνησο, υποχρέωσαν με διάταγμα τους Ιουδαίους είτε να γίνουν καθολικοί είτε να μεταναστεύσουν. Το 1882 σημειώθηκε ένας δεύτερος μαζικός επαναπατρισμός Εβραίων στην Ερέτζ Ισραέλ (ιστορική πατρίδα) που προκλήθηκε από το φοβερό διωγμό Εβραίων στην Ουκρανία και τη Ρωσία μετά τη δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου Β΄ στην Αγία Πετρούπολη.
Με τη δημοσίευση της «Λευκής Βίβλου» από τους Άγγλους το 1939 σταμάτησε η μετανάστευση στην Ιουδαία και οι Άγγλοι διακήρυξαν ότι, μετά από μια περίοδο δέκα ετών υπό την εξουσία τους, η Παλαιστίνη θα ονομαζόταν ανεξάρτητο κράτος στο οποίο «Άραβες και Εβραίοι θα μοιράζονταν τη διακυβέρνηση κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να διασφαλίζονται τα βασικά δικαιώματα και των δύο κοινοτήτων».
Σήμερα, με διαφορετική διατύπωση, αυτό υποστηρίζει ο Μαχμούντ αλ Ζαχάρ συνιδρυτής της Χαμάς που, το 2022 απειλούσε τόσο το κράτος του Ισραήλ όσο και τους χριστιανούς :«Ολόκληρος ο πλανήτης θα είναι υπό τον νόμο μας· δεν θα υπάρχουν άλλοι Εβραίοι ή χριστιανοί προδότες»!
Τα μέλη της τρομοκρατικής εβραϊκής οργάνωσης Ιργκούν προέβησαν σε τέτοιες ακρότητες που, εξέχουσες προσωπικότητες του Ιουδαϊσμού όπως η φιλόσοφος Χάνα Άρεντ και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δημόσια, με άρθρα και επιστολές τους, κατήγγειλαν τις θηριωδίες τους στον ελεύθερο κόσμο, ενώ ο Ουίνστον Τσόρτσιλ χαρακτήρισε τα μέλη της Ιργκούν ως «τους πιο άθλιους γκάνγκστερ» δηλώνοντας πως «δεν θα συγχωρούσε ποτέ τους τρομοκράτες της Ιργκούν».
Το Νοέμβριο του 1944 εβραίοι τρομοκράτες δολοφονούν τον Λόρδο Μόιν, το 1946 ανατινάζουν το ξενοδοχείο King David σκοτώνοντας 91 ανθρώπους, αυτή τη χρονιά ανατίναξαν τη βρετανική πρεσβεία στη Ρώμη, το 1948 έσφαξαν όλους τους παλαιστίνιους κατοίκους του χωριού Ντέιρ Γιασίν δυτικά της Ιερουσαλήμ και αυτό το χρόνο δολοφόνησαν τον μεσολαβητή του ΟΗΕ κόμη Φολκ Μπερναντότ.
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την αποκάλυψη του ολοκαυτώματος της εβραϊκής ευρωπαϊκής κοινότητας από τον Χίτλερ, η παγκόσμια συμπάθεια στην ιδέα δημιουργίας ενός κράτους για τους Εβραίους αναθερμάνθηκε. Όμως, η αντίδραση των Αράβων ενάντια στην Αγγλία που διατηρούσε υπό τον στρατιωτικό της έλεγχο τη Μέση Ανατολή, σταμάτησε τη μετεγκατάσταση Εβραίων στην Παλαιστίνη.
Το 1947 η Αγγλία παρέπεμψε στον ΟΗΕ τη διευθέτηση του πολύπλοκου προβλήματος της συνύπαρξης των Εβραίων αποίκων με τους Παλαιστίνιους.
Ο ΟΗΕ, διάδοχος θεσμός της Κοινωνίας των Εθνών που ο Λένιν είχε χαρακτηρίσει ως «φωλιά ληστών», το Νοέμβριο του 1947 με την απόφαση 181 και καθοριστική παρέμβαση του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν αποφάσισε τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους, διατηρώντας την πόλη της Ιερουσαλήμ υπό διεθνή έλεγχο.
Οι Βρετανοί, στρατιωτικά, εκκένωσαν τη χώρα της Παλαιστίνης στις 14 Μαΐου του 1948 και, την ίδια ημέρα, ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν ανακοίνωσε τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους του Ισραήλ που, πρώτη η Μόσχα αναγνώρισε, παραγνωρίζοντας τα δίκαια του Παλαιστινιακού λαού.
Έκτοτε, ο πόλεμος ανάμεσα στο κράτος του Ισραήλ και τον αραβικό κόσμο δεν σταμάτησε. Οι πολεμικές συγκρούσεις του 1956, 1967, 1973, 1982 και 2006 δείχνουν ότι, η δυνατότητα συνεννόησης ανάμεσα στους δύο πολιτισμούς εάν δεν είναι ανύπαρκτη, πάντως, έχει συρρικνωθεί δραματικά.
Ωστόσο και, μακροπρόθεσμα, το γεγονός ότι ο Αραβικός Συνασπισμός δεν δέχθηκε την απόφαση 181 του ΟΗΕ για τη δημιουργία δυο ανεξάρτητων κρατών, είχε καταστρεπτικές συνέπειες για το λαό της Παλαιστίνης.
Το Ισραήλ το 1967 και, αμέσως μετά τον νικηφόρο πόλεμο των Έξι Ημερών ή Τρίτο Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο, επέβαλε στην Δυτική Όχθη και στη Γάζα ένα καθεστώς κατοχής και τρόμου για τους Παλαιστίνιους και, αρνούνταν να τους αναγνωρίσει ως εθνότητα.
Η κατάσταση στις στρατοκρατούμενες από το Ισραήλ περιοχές των Παλαιστινίων ήταν τόσο τεταμένη που, ένα τροχαίο συμβάν στις 7 Δεκεμβρίου του 1987 σήμανε την έναρξη της πρώτης παλαιστινιακής Ιντιφάντα που κράτησε, έως και την υπογραφή των συμφωνιών του Όσλου το 1993. Με τις συμφωνίες αυτές το Ισραήλ αποδέχεται μια παλαιστινιακή αρχή που, με τη σειρά της υποσχέθηκε να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ. Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα χρειάστηκε να θυσιαστούν 1500 Παλαιστίνιοι και 400 ισραηλινοί πολίτες στον πόλεμο της τρομοκρατίας.
Με την έναρξη της πρώτης Ιντιφάντα ιδρύεται η Χαμάς που, ποικιλότροπα ενισχύθηκε από το Ισραήλ ως αντίβαρο στην τρομοκρατική οργάνωση της Φατάχ.
Στις 4 Νοεμβρίου του 1995 οι σιωνιστές δολοφονούν τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν αφού, πρώτα, το ακροδεξιό κόμμα Λικούντ και ο αρχηγός του Μπενιαμίν Νετανιάχου τον απαξίωσε κατηγορώντας τον ότι «απομακρύνθηκε από την εβραϊκή παράδοση […] και τις εβραϊκές αξίες» και, κάποιοι σιωνιστές ραβίνοι προέγραψαν τη δολοφονία τού πρώην επικεφαλή της τρομοκρατικής οργάνωσης Λέχι και πρωθυπουργού Ράμπιν με την ενεργοποίηση του αρχαίου νόμου «ντιν ρόντεφ».
Μετά την αποτυχία τού σχεδίου δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους, οι δύο εθνότητες κλείστηκαν στα πολιτισμικά όριά τους. Ο κατά βάση αμιγής πληθυσμός του Ισραήλ από Εσκεναζίμ Εβραίους με τα διάφορα μεταναστευτικά κύματα (αλιγιότ) και, κυρίως, μετά το ολοκαύτωμα, έχασε την ενιαία πολιτική και πολιτισμική έκφρασή του. Οι νέοι άποικοι εκπροσωπούνται από οργανώσεις με εθνικιστικές τάσεις όπως η Έτσελ και η Λεχί και, με την ομάδα των Υπερορθόδοξων (Χαρεντίμ) πνίγουν τις μετριοπαθείς φωνές συνεννόησης με τους Παλαιστίνιους, ενώ, διαρρήδην απορρίπτουν κάθε ιδέα αναγνώρισης κράτους σε αυτούς.
Ο Νετανιάχου σχημάτισε κυβέρνηση στηριγμένος στις ψήφους δυο υπερορθόδοξων κομμάτων και δύο υπερεθνικιστικών κομμάτων, με αποτέλεσμα τα θρησκευτικά κόμματα να ζητούν οι χαρεντίμ (υπερορθόδοξοι) να μην υπηρετούν στο στρατό, οι πιλότοι να μην υπηρετούν στην αεροπορία, οι έφεδροι αξιωματικοί να μην συμμετέχουν στην στρατιωτική προετοιμασία, ενώ οι υπέρεθνικιστές δεν αναγνώριζαν κανένα πολιτικό δικαίωμα στους Παλαιστινίους.
Τη μυωπική άποψη των οπαδών της κοσμικότητας ότι, μπορούν να ζήσουν «ευτυχισμένοι» και αδελφωμένοι σ’ ένα περιβάλλον που αναπνέει μόνον για να τους εξαφανίσει και, την κοντόφθαλμη θέση των εθνικιστών ότι έχουν επ’ άπειρον τη δυνατότητα να αρνούνται στους παλαιστινίους εθνική ύπαρξη, διόρθωσε η κτηνώδης επίθεση της 7ης Οκτωβρίου από τις ταξιαρχίες Εζεντίν αλ Κάσαμ της τρομοκρατικής παλαιστινιακής οργάνωσης Χαμάς που στοίχισε τη ζωή σε 1.189 ανθρώπους, ενώ απήχθηκαν 252 Ισραηλινοί.
Η παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς με την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου δικαίωσε το ιδεολογικοποιημένο μίσος των εθνικιστών εβραίων εναντίον των παλαιστινίων, όπλισε τους υπερορθοδόξους και μετριοπαθείς πολίτες και, κυρίως, ανέκοψε την κοινωνική κατάρρευση του Ισραήλ, αιτία και σύμπτωμα της πολιτικής πολυφωνίας και πολιτισμικής πολυγλωσσίας που υπήρχε στην οικοδόμηση του σύγχρονου ισραηλίτικου πύργου της Βαβέλ.