Δευτέρα 15 Ιουλίου 2024

Πόλεμος πολιτισμών στη γη της επαγγελίας.




Τα πολιτισμικά σύνορα του Ισραήλ, είναι τα πιο εχθρικά που υπάρχουν στον πλανήτη.
Οι αγεφύρωτες πολιτισμικές διαφορές του Ιουδαϊσμού με το Ισλάμ οικοδομούν και συντηρούν ανταγωνιστικές σχέσεις απόλυτης εχθρότητας ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες, με αλλιώτικες κοινωνικές δομές και επιθετικά αντίπαλες ιστορικές μνήμες.

Το 1897 με μοναδικό στόχο τη δημιουργία ενός κράτους που, θα είναι το σπίτι των απανταχού της γης Εβραίων, ο Θεόδωρος Χερτζλ  ίδρυσε την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση.
Ο στόχος και σκοπός των σιωνιστών υλοποιήθηκε με τη «Διακήρυξη Μπάλφουρ» το Νοέμβριο του 1917. Με τη διακήρυξη αυτή που προκάλεσε έναν μεταναστευτικό πυρετό στους Ιουδαίους, η Αγγλία υποστήριξε τη δημιουργία μιας εθνικής εστίας για τους Εβραίους στην γη της Παλαιστίνης, ερήμην των Παλαιστινίων.

Η διακήρυξη αυτή εξόργισε τους Εβραίους. Έχοντας παράδοση στην τρομοκρατία από την εποχή της ρωμαιοκρατίας με τους Σικάριους, αρχικά έφτιαξαν την  τρομοκρατική οργάνωση Haganah (Χαγκανά) από την οποία προήλθαν με διασπάσεις οι εγκληματικές συμμορίες Irgun (Ιργκούν) και Lehi (Λεχί).
Η τρομοκρατική οργάνωση Χαγκανά ιδρύθηκε το 1920 και συγκροτήθηκε από τους Εβραίους της Παλαιστίνης και επίσημα διαλύθηκε το 1948.
Το 1931 τα πιο ακραία μέλη της Χαγκανά αποκόπηκαν και έφτιαξαν την τρομοκρατική οργάνωση Ιργκούν.
Τα μέλη της Ιργκούν διακήρυτταν πως  «μόνο η εβραϊκή ένοπλη δύναμη θα εξασφάλιζε το εβραϊκό κράτος» απέναντι των Αράβων.
Το 1940 διασπάστηκε η τρομοκρατική οργάνωση Ιργκούν και δημιουργήθηκε η Λεχί που, το Δεκέμβριο του 1940 συμφώνησε με τους Ναζί να τους βοηθήσει στη Μέση Ανατολή με αντάλλαγμα την αναγνώριση εβραϊκού κράτους!

 «Θα κάνουμε ανταρτοπόλεμο. Είναι το μόνο όπλο των αδύναμων απέναντι στους δυνατούς. Ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί ισορροπία δυνάμεων…».
– «Τι είδους επιχειρήσεις μπορούμε να πραγματοποιήσουμε;»
– «Ατομική τρομοκρατία. Τρομοκρατικές ενέργειες με ατομική δράση και στόχο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της κατοχικής διοίκησης (…)» διακήρυττε ο Γιτζάκ Σαμίρ που, δύο φορές έγινε πρωθυπουργός του Ισραήλ  (1983–1984, 1986–1992).
Ο Γιτζάκ Σαμίρ υπήρξε επικεφαλής της τρομοκρατικής οργάνωσης Λέχι και, το 1943 δημοσίευσε στο έντυπο της οργάνωσης ¨He Khazit¨ (Το Μέτωπο) τη «φιλοσοφία» της Ιουδαϊκής τρομοκρατίας, λέγοντας ότι πρέπει : «να διαλύσουμε όλες τις φοβίες και τις ανοησίες εναντίον της τρομοκρατίας με απλά, προφανή επιχειρήματα … Ούτε η εβραϊκή ηθική ούτε η εβραϊκή παράδοση μπορούν να αποκλείσουν την τρομοκρατία ως μέσο μάχης. Απέχουμε πολύ από το να έχουμε ηθικούς ενδοιασμούς όσον αφορά τον εθνικό μας πόλεμο. Έχουμε μπροστά μας την εντολή της Τορά, της οποίας η ηθική ξεπερνά αυτή οποιουδήποτε άλλου σώματος νόμων στον κόσμο: “Θα τους σβήσετε μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο”».
Η ταυτότητα του εθνικιστή ορίζεται από τον αντίπαλό του.

Τα Αραβικά κράτη την επόμενη ημέρα εισέβαλαν στην «επικράτεια» του κράτους του Ισραήλ.
Ο Στάλιν, μέσω της Τσεχοσλοβακίας, προμήθευσε στο νεοπαγές κράτος του Ισραήλ  οπλισμό κατά βάση γερμανικής προελεύσεως, σε τέτοιες ποσότητες που επηρέασαν την έκβαση του πολέμου. Ο πόλεμος του 1948 εδραίωσε την ανεξαρτησία του εβραϊκού κράτους, ενώ η Νάκμπα (καταστροφή) για τον παλαιστινιακό λαό είχε ως αποτέλεσμα τον ξεριζωμό από τις πατρογονικές τους εστίες 700.000 Παλαιστινίων και την ενσωμάτωση της Ιερουσαλήμ στο νεοπαγές κράτος του Ισραήλ.

Το 1966 ιδρύθηκε από τον Γιασέρ Αραφάτ η Οργάνωση Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Σύμφωνα με το καταστατικό της ΟΑΠ μοναδικός της στόχος ήταν η κατάλυση του κράτους του Ισραήλ. Από αυτή τη χρόνια οι τρομοκρατικές ενέργειες από την πλευρά των Παλαιστινίων, γίνονται είδηση ρουτίνας.
Η παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης», κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1972 στο Μόναχο, ευνουχίζει και στη συνέχεια δολοφονεί εννέα ισραηλινούς αθλητές. Το Ισραήλ  σκοτώνει τον αρχηγό της Χεζμπολάχ Αμπάς αλ Moυσσάβι και δολοφονεί την οικογένεια του το 1992 ενώ, στο μεσοδιάστημα των ετών 1994 – 2005 οι τρομοκρατικές οργανώσεις των Παλαιστινίων σκότωσαν κοντά στους 1000 ισραηλινούς σε περισσότερες από 160 επιθέσεις αυτοκτονίας.  

Η κοντόθωρη πολιτική του Μπενιαμίν Νετανιάχου από το 1996, χρονιά που εκλέχθηκε πρωθυπουργός του Ισραήλ, στηρίχθηκε στην υποτίμηση των πνευματικών δυνατοτήτων των Παλαιστινίων.
Το 1999 χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για ειρήνευση στους Αγίους Τόπους. Ο πρωθυπουργός Εχούντ Μπαράκ και ο Γιασέρ Αραφάτ δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τη συμφωνία δημιουργίας ενός παλαιστινιακού κράτους, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Η Χαμάς, υπό την πνευματική καθοδήγηση του σεΐχη Γιουσούφ Ελ Καρντάουι εγκαταλείπει τον «φιλανθρωπικό» της προσανατολισμό και προτρέπει τους Μουσουλμάνους σε επιθέσεις αυτοκτονίας εναντίον εβραϊκών στόχων. Το 2005 η Χαμάς κερδίζει τις εκλογές από την Παλαιστινιακή Αρχή και, μια νέα περίοδος έντασης αρχίζει ανάμεσα στο Ισλάμ και τον Ιουδαϊσμό που υποδαυλίζεται από τα ακροδεξιά εβραϊκά κόμματα.
Η κατάσταση έντασης ανάμεσα στους δύο πολιτισμούς ευνοούσε τόσο τη Χαμάς που στρατολογούσε νέα μέλη, όσο και τα εβραϊκά ακροδεξιά κόμματα που η πολιτική ύπαρξη τους στηρίζεται στην καλλιέργεια του φόβου.

Το 2018 το εκλογικό αδιέξοδο στο Ισραήλ προκάλεσε μια κραυγαλέα χαλάρωση στον κρατικό μηχανισμό.
Το ξέφτισμα του πολιτικού ενδιαφέροντος στο Ισραήλ είχε τραγικές συνέπειες, καθώς η απάθεια και η αλλοτρίωση αποχρωμάτισαν την κοινωνία. Η απώλεια του αισθήματος της ενιαίας κοινότητας οδήγησε σε φατριασμούς, κοινωνική αποξένωση, αναρχία ενώ ανεπαίσθητα η εθνική συνείδηση αντικαταστάθηκε από τους επιτήδειους με τον εθνικισμό.
Το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, βοηθούσε στην κρατική αποδιοργάνωση.
Η πολυφωνία περιόρισε την εθνική συνεννόηση, και οι Εβραίοι άρχισαν την οικοδόμηση ενός νέου πύργου της Βαβέλ.

Στο Ισραήλ, οι πολίτες του, έχοντας εγωκεντρικές αυταπάτες, θεώρησαν δεδομένη την υπεροχή τους έναντι των αραβικού κόσμου και, ιδιαίτερα, των παλαιστινίων.
Ο κόσμος που έκτιζαν ήταν άμορφος, αλλοτριωμένος και σταδιακά έχανε το νόημα του.

Οι οπαδοί της κοσμικότητας και του εκσυγχρονισμού στο Ισραήλ,  αρνούνταν την αλήθεια πως «η θρησκεία συνιστά τον θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο κτίζεται ο πολιτισμός».
Οι οπαδοί του εθνικισμού πάνω απ’ την αγάπη τους για το Ισραήλ βάζουν το μίσος για τους παλαιστινίους. Τα κόμματα εξουσίας πολιτεύονται επισείοντας διαρκώς το σκιάχτρο της τρομοκρατίας, που δεν παράγει πολιτικά και κοινωνικά βιώσιμα αποτελέσματα.