Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Σήμερα, με την απόφαση της Βουλής να άρει την ασυλία του ανεξάρτητου βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου (από τους 272 ψηφίσαντες βουλευτές οι 254 υπερψήφισαν το αίτημα και οι 18 το καταψήφισαν) ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος της κακόγουστης θεατρικής παράστασης που έστησε το καθεστώς της Νέας Δικτατορίας και της προσχηματικής αντιπολίτευσης σε βάρος του εν λόγω βουλευτή, επειδή τόλμησε να κάνει αυτό που κανένας άλλος βουλευτής δεν τόλμησε:
Να τερματίσει την επαίσχυντη επίθεση που, υπό την μορφή αντιχριστιανικής προπαγάνδας, εξαπολύθηκε σε βάρος των Ορθόδοξων Χριστιανών μέσα στην Εθνική Πινακοθήκη (ορθότερα: Αντεθνική Τερατοθήκη), η διευθύντρια της οποίας δεν είχε την παραμικρή αναστολή να προσφέρει έναν από τους τοίχους του ημιυπογείου του Μουσείου, προκειμένου να κρεμαστούν εκεί οι τέσσερεις βλάσφημοι πίνακες που βαφτίστηκαν «εικονίσματα».
Επειδή πολλοί μπορεί να μην έχουν μπει στον κόπο να μελετήσουν προσεκτικά τι απεικονίζεται σε αυτούς τους πίνακες, ας γνωρίζουν ότι:
Στο έργο με τίτλο «Εικόνισμα 1ο», απεικονίζεται παντελώς παραμορφωμένο το πρόσωπο του Αγίου Γεωργίου, προστάτη του ελληνικού Πεζικού και Στρατού, με κέρατα στο κεφάλι, ο οποίος καρφώνει το κοντάρι του σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο και όχι σε δράκο, ενώ μορφή δράκου έχει το άλογό του.
Επομένως, η απεικόνιση του «καλλιτέχνη» είναι προδήλως ανάποδη προς την ορθόδοξη απεικόνιση του Αγίου Γεωργίου.
Στο έργο με τίτλο «Εικόνισμα 16» απεικονίζεται απολύτως παραμορφωμένο και τρομαγμένο το πρόσωπο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (το στόμα του απεικονίζεται ξεδοντιασμένο), ενώ στην πλάτη του εκφύεται ουρά δράκου.
Στο έργο με τίτλο «Εικόνισμα 17» απεικονίζονται παραμορφωμένη η Παναγία να κρατά το επίσης παραμορφωμένο Θείο Βρέφος. Ειδικότερα, η μεν Παναγία απεικονίζεται ασπρόμαυρη με παραμορφωμένα τα μάτια και τα χείλη της, σαν μάγισσα, ενώ στο αριστερό της χέρι απεικονίζεται ένας σκελετός. Το δε Θείο Βρέφος απεικονίζεται τερατόμορφο, με ένα μάτι και ένα κέρατο στο κεφάλι.
Στο τέταρτο έργο, το οποίο δεν φέρει τίτλο, απεικονίζεται ο Άγιος Χριστόφορος να κρατά ένα πινέλο το οποίο επιχειρεί να αλείψει με μπογιά. Επίσης, μέσα στην τσέπη του έχει σπάτουλα, πιρούνι και δύο σωληνάρια, ένα εκ των οποίων γράφει κοβάλτιο.
Για να υπερασπιστούν κάποιοι τον «καλλιτέχνη», είπαν ότι δεν παραμόρφωσε πραγματικές εικόνες, που τις πήρε από κάποια εκκλησία, αλλά έφτιαξε δικές του, ασκώντας το δικαίωμά του να δημιουργεί ένα έργο Τέχνης, ακόμη κι αν αυτό για κάποιους θεωρείται κακότεχνο.
Όσοι επιχειρηματολόγησαν με αυτόν τον τρόπο συσκότισαν την ουσία του προβλήματος, δηλ. ότι ο εμπνευστής των εικονισμάτων έστειλε προς τους επισκέπτες της Πινακοθήκης αλλά και προς κάθε τρίτο που θα τα έβλεπε δημοσιευμένα στα ΜΜΕ, το εξής απαράδεκτο μήνυμα:
Τα εικονιζόμενα πρόσωπα, που αποτελούν τους φάρους της ορθόδοξης πίστης μας, όχι μόνο έχουν χάσει την αγία υπόστασή τους, αλλά, πολύ περισσότερο, έχουν εκπέσει σε μια υπόσταση με εκ διαμέτρου αντίθετη ιδιότητα, δηλ. έχουν γίνει πρόσωπα διαβολικά!
Σε ό,τι αφορά, ειδικότερα, τον κυνόμορφο Άγιο Χριστόφορο, τούτος γελοιοποιείται, αφού απεικονίζεται ως ζωγράφος· πιθανώς ο «χαρ(ο)άκτης», που φέρει το ίδιο όνομα με τον συγκεκριμένο Άγιο, θέλησε να αυτοαγιοποιηθεί.
Σημειωτέον ότι, μετά την βάπτισή του, ο Άγιος Χριστόφορος λουσμένος με το Άγιο Φως ανακαινίστηκε πνευματικά, ψυχικά και σωματικά, αποβάλλοντας τα κυνόμορφα χαρακτηριστικά του.
Επομένως, η εσκεμμένη και συνεχιζόμενη απεικόνιση του Αγίου στην προτέρα μορφή του, δεν συνιστά μόνο μια βαριά προσβολή στο πρόσωπο του προστάτη των οδηγών, αλλά μέσω αυτής επιχειρείται επιπλέον να αναιρεθεί η πίστη των ανθρώπων στην Ζωοποιό Χάρη του εισαγωγικού Μυστηρίου της Ορθοδόξου Πίστεως.
Επίσης, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός που ενεργοποιήθηκε σε χρόνο ρεκόρ μετά την αποκαθήλωση των βλάσφημων έργων στηρίχθηκε και σε ένα άλλο στρεβλό επιχείρημα:
Ότι η Τέχνη δεν γνωρίζει όρια και περιορισμούς.
Έτσι ερμήνευσαν πλείστοι όσοι ειδικοί αλλά και άφθονες τηλεπερσόνες το άρθρο 16 παρ. 1 του Συντάγματος, στο οποίο ορίζεται ότι η Τέχνη είναι ελεύθερη.
Άλλο, όμως, Τέχνη ελεύθερη και άλλο Τέχνη ασύδοτη.
Πράγματι, το δικαίωμα στην ελευθερία της Τέχνης δεν τελεί υπό την επιφύλαξη του νόμου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπερέχει πάντοτε έναντι όλων των άλλων δικαιωμάτων με τα οποία μπορεί να συγκρούεται.
Είναι κοινός τόπος όχι μόνο στο ελληνικό Συνταγματικό Δίκαιο αλλά και στο αντίστοιχο γερμανικό, από το οποίο έχει εμπνευσθεί την διάταξη του άρθρου 16 ο Έλληνας συντακτικός νομοθέτης:
- Ότι κανένας καλλιτέχνης δεν είναι υπεράνω των νόμων.
- Ότι και η καλλιτεχνική ελευθερία υπόκειται σε εγγενή όρια που τίθενται από το ίδιο το Σύνταγμα και είναι απολύτως δικαιολογημένα για να προστατευθούν και τα υπόλοιπα συνταγματικώς προστατευόμενα δικαιώματα, όπως είναι αυτό της θρησκευτικής ελευθερίας.
Ας δούμε τι σημειώνει ένας διαπρεπής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών, ειδικευμένος σε ζητήματα συνταγματικής προστασίας της Τέχνης, που, μάλιστα, ιδεολογικά ταυτίζεται με την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας:
«Η καλλιτεχνική ελευθερία (όπως κανένα άλλο συνταγματικό δικαίωμα), δεν υπερισχύει a priori και σε κάθε περίπτωση εις βάρος άλλων συνταγματικών δικαιωμάτων και γενικότερα συνταγματικών ρυθμίσεων».
Αυτά τα έγραψε το 2016 ο Σπύρος Βλαχόπουλος στο άρθρο του με τίτλο «Τέχνη και θρησκεία. Η αμοιβαία ανεκτικότητα ως τρόπος επίλυσης συνταγματικών συγκρούσεων», που δημοσιεύθηκε στην σελίδα 45 του επιστημονικού περιοδικού «Δικαιώματα του Ανθρώπου» (σελ. 45 επ.).
Αλλά και οι υπόλοιποι συνταγματολόγοι δέχονται ομόφωνα ότι και στο ελληνικό Σύνταγμα ισχύει η αρχή της πρακτικής εναρμόνισης των συγκρουόμενων δικαιωμάτων ή διατάξεων του Συντάγματος (βλ. ιδίως Δαγτόγλου, Ατομικά δικαιώματα, 4η έκδ., 2012, σελ. 95, αριθμ. 198 και σελ. 517, αριθμ. 917· από τον χώρο του Αστικού Δικαίου βλ. Π. Παπανικολάου, Ελευθερία της Τέχνης και Δικαίωμα της Προσωπικότητας, 2008, σελ. 20).
Άρα, όσοι βγήκαν στα κανάλια και στις εφημερίδες να προπαγανδίσουν την δήθεν ανεξέλεγκτη φύση της καλλιτεχνικής ελευθερίας είπαν ένα τερατώδες ψέμα στον ελληνικό λαό, για να καλλιεργήσουν την εντύπωση ότι η πράξη του βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου ήταν συνταγματικά ακάλυπτη και, ακολούθως, να τον στολίσουν με τα γνωστά κοσμητικά επίθετα: «σκοταδιστή, θρησκόληπτο, ταλιμπάν» κ.λπ.
Είναι οι ίδιοι που έκαναν γαργάρα το Προοίμιο του Συντάγματος, στο οποίο ήδη από το Σύνταγμα της Επιδαύρου του 1822 γίνεται επίκληση της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος.
Είναι οι ίδιοι που έκαναν γαργάρα τον όρκο του βουλευτή που προβλέπεται στο άρθρο 59 παρ. 1 του Συντάγματος.
«Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου».
Είναι οι ίδιοι που έκαναν γαργάρα το άρθρο 3 του Συντάγματος, όπου προβλέπεται ότι:
«Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. Κεφαλή της έχει τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού και τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις».
Είναι οι ίδιοι που έκαναν γαργάρα το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος, όπου ορίζεται ότι:
«H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό […] την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Περαιτέρω, όπως έχει κριθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Aνθρώπου στην από 20.09.1994 υπόθεση Otto Preminger κατά Αυστρίας (μετά από αίτημα του Καθολικού Επισκόπου, διετάχθη η κατάσχεση της βλάσφημης ταινίας «Das Liebeskonzil» [«Ερωτική Σύνοδος»]):
«ο κατοχυρωμένος στο άρ. 9 ΕΣΔΑ [δικαίωμα θρησκευτικής ελευθερίας· βλ. και άρ. 13 ελλ. Συντ.] σεβασμός των θρησκευτικών αισθημάτων των πιστών μπορεί νομίμως να θεωρηθεί ότι παραβιάζεται από προκλητικές απεικονίσεις αντικειμένων θρησκευτικής λατρείας. Τέτοιες απεικονίσεις δύναται να θεωρηθούν ως κακόβουλη παραβίαση του πνεύματος ανεκτικότητας που επίσης πρέπει να αποτελεί χαρακτηριστικό μιας δημοκρατικής κοινωνίας (“The respect for the religious feelings of believers as guaranteed in Article 9 can legitimately be thought to have been violated by provocative portrayals of objects of religious veneration; and such portrayals can be regarded as malicious violation of the spirit of tolerance, which must also be a feature of democratic society”)».
Αξίζει δε να θυμηθούμε τι είχε συμβεί το 2003 στην έκθεση Outlook στην Αθήνα, όταν είχε εκτεθεί ο φρικαλέος πίνακας του Τιερί ντε Κορντιέ, στον οποίο απεικονιζόταν ένα ανδρικό μόριο και αντικριστά ο Εσταυρωμένος με σπερματικό υγρό επάνω του.
Ο τίτλος του πίνακα «Πότισέ με» αποτελούσε πρωτοφανή βλασφημία του 50ού Ψαλμού του Δαυίδ και, ειδικότερα, του στίχου «ραντιεῖς μὲ ὑσσώπω, καὶ καθαρισθήσομαι».
Μετά, λοιπόν, από σφοδρή διαμαρτυρία του τότε Προέδρου της ΝΔ Μιλτιάδη Έβερτ, ο οποίος είχε απειλήσει ότι, αν δεν αποσυρθεί ο βλάσφημος πίνακας, θα τον αποκαθήλωνε ο ίδιος διά της βίας, ο Υπουργός Πολιτισμού και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Ευάγγελος Βενιζέλος διέταξε την απόσυρσή του.
Υπερασπιζόμενος την απόφασή του αυτή, είχε δηλώσει:
«και η τέχνη συναντά ορισμένα όρια, τα οποία θέτει είτε ο νόμος είτε η κοινωνική δεκτικότητα» (βλ. π.χ. εφημ. «Ελευθεροτυπία», 13.12.2003, σελ. 41).
Μάλιστα, ο τότε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Δημ. Λινός είχε δώσει παραγγελία προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, προκειμένου να διενεργηθεί επείγουσα προκαταρκτική εξέταση για το θέμα της ανάρτησης του πίνακα του Βέλγου ζωγράφου.
Αλλά προφανώς όλα αυτά έχουν καταχωνιαστεί σε κάποια δυσπρόσιτη γωνιά του μυαλού των βουλευτών του ελληνικού κοινοβουλίου που ψήφισαν υπέρ της άρσης ασυλίας του Νίκου Παπαδόπουλου, όντας σταθερά προσηλωμένοι στην αποδόμηση των ελληνοχριστιανικών πυλώνων της πατρίδας μας.
Επιπλέον, η Εθνική Πινακοθήκη, λόγω της νομικής της μορφής ως νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου που ασκεί δημόσια εξουσία, αλλά και λόγω του σκοπού της, ο οποίος συνίσταται στην μελέτη της ιστορίας της ελληνικής τέχνης, δρα ως θεματοφύλακας του ελληνικού πολιτισμού.
Τίθεται, λοιπόν, το εύλογο ερώτημα: Είναι τα τέσσερα βλάσφημα έργα κομμάτι του ελληνικού μας πολιτισμού; Μήπως συμβαίνει το ακριβώς ανάποδο; Δηλαδή, τα έργα αυτά θίγουν βάναυσα τον σημαντικότερο πυλώνα του ελληνικού πολιτισμού, που είναι η ορθόδοξη πίστη μας; Ρητορικά ερωτήματα που στοχεύουν στην υπογράμμιση του αυτονόητου.
Μάλιστα, ένα δαιμονικό καθεστώς που θέλει να μας τρελάνει, αναποδογυρίζοντας συνεχώς την πραγματικότητα και την αλήθεια, δεν έχει κανέναν ανασχετικό φραγμό να φθάσει μέχρι του σημείου να αναθέσει τον χειρισμό μιας ελαφράς φθοράς στην Υποδιεύθυνση Καταπολέμησης Διακίνησης και Εμπορίας Ανθρώπων και Αγαθών της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος, στην οποία υπάγεται και η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς!
Γελάει και το παρδαλό κατσίκι:
Πολιτιστική κληρονομιά τέσσερα ψευτοεικονίσματα, που απεικονίζουν με διαβολική μορφή την Παναγία, τον Χριστό, τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τον Άγιο Γεώργιο, χλευάζουν δε τον Άγιο Χριστόφορο!
Ο ορισμός του ανάποδου κόσμου!
Πόσο πάτο έχει ακόμη το αντιχριστιανικό βαρέλι; Κι όμως έχει!
Διότι ο εισαγγελέας στην υποβλητική του αναφορά, υιοθετώντας τυφλά την μαρτυρία της Διευθύντριας της Εθνικής Πινακοθήκης κ. Τσιάρα, χαρακτήρισε τα αντιχριστιανικά τερατουργήματα ως έργα ανεκτίμητης καλλιτεχνικής αξίας και αγοραστικής αξίας που ξεπερνούν τα 70.000 Ευρώ!
Η γελοιότητα έχει και συνέχεια: Τα έργα αυτά εξυπηρετούν, λέει, το κοινό όφελος! Δηλαδή, τα διαβολικά αυτά τερατουργήματα μορφώνουν και ψυχαγωγούν αόριστο αριθμό προσώπων!
Αντιθέτως, ο εισαγγελέας δεν έγραψε ούτε μισή λέξη για την προδήλως ελαφρά φθορά που υπέστησαν όχι οι πίνακες αλλά το προστατευτικό τζάμι τους, ενώ αποσπάστηκε μια φλούδα ξύλου στην παρυφή της κορνίζας ενός εξ αυτών.
Αυτές ήταν οι μοναδικές μικροφθορές, που παρουσιάστηκαν υπερδιογκωμένα σαν ένας φοβερός και τρομερός βανδαλισμός μέσα στον «ιερό ναό» της Αντεθνικής Τερατοθήκης.
Ο λαός μας έχει μια σοφή παροιμία: Κάνω την τρίχα τριχιά!
Μόνο που όταν αυτή η παροιμία εφαρμόζεται από έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό, με τον συντονισμό της κυβέρνησης της εισαγγελίας και της αστυνομίας, τα πράγματα είναι πολύ ανησυχητικά, γιατί σημαίνει ότι η δικαιοσύνη δεν υπηρετεί ένα κράτος δικαίου αλλά ένα υποκριτικό κράτος αδίκου, στο οποίο η διάκριση των εξουσιών έχει καταντήσει ένα φανταχτερό κενοτάφιο.
Εκτός, όμως, από την κατηγορία της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, σε βάρος του Νίκου Παπαδόπουλου έχει αποδοθεί και η κατηγορία της δήθεν σοβαρής διατάραξης της ομαλής λειτουργίας της Πινακοθήκης:
Αυτή, ωστόσο, στην ουσία δεν προκλήθηκε από την αποκαθήλωση των τεσσάρων βλάσφημων έργων, αλλά από το γεγονός ότι τα αστυνομικά όργανα και οι υπάλληλοι της Εθνικής Πινακοθήκης, ενεργώντας συναυτουργικά, επέλεξαν με δική τους ευθύνη να παρεμποδίσουν την έξοδό του από τον συγκεκριμένο χώρο και να τον κατακρατήσουν εκεί παρανόμως επί πέντε περίπου ώρες, παραβιάζοντας κατάφωρα το άρθρο 62 του Συντάγματος, στο οποίο προβλέπεται ότι:
«Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος, ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος».
Εφόσον η πράξη του Ν. Παπαδόπουλου ήταν πλημμεληματικής φύσεως και ως τέτοια έπρεπε να αποτελέσει αντικείμενο αδείας που θα χορηγείτο από την Βουλή, η οποία, προδήλως, δεν μπορούσε να συγκροτηθεί σε σώμα την δεδομένη ημέρα, απαγορευόταν η κράτησή του έστω και για ένα δευτερόλεπτο, οπότε άπαντες ήταν υποχρεωμένοι να τον αφήσουν πάραυτα ελεύθερο.
Αν είχε ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία, τότε η διακοπή της λειτουργίας της Εθνικής Πινακοθήκης θα είχε επέλθει για ολίγα μόνο λεπτά της ώρας.
Αντ’ αυτού, όμως, η Υποδιευθύντρια της Διεύθυνσης Αρχαιοκαπηλίας, τα αστυνομικά όργανα και οι υπάλληλοι φύλαξης της Εθνικής Πινακοθήκης προκάλεσαν τεχνηέντως μια άνευ προηγουμένου κωλυσιεργία, επικαλούμενοι επί πέντε περίπου ώρες την αναμονή της απόφασης του εισαγγελέως, ο οποίος χειριζόταν την υπόθεση.
Ακόμη κι ένας πρωτοετής φοιτητής της Νομικής γνωρίζει ότι, ως βουλευτής που είχε διαπράξει ένα ελαφρύ πλημμέλημα του Ποινικού Κώδικα, δεν επιτρεπόταν να συνεχίζει να κρατείται. Πώς είναι δυνατόν να μη το γνώριζαν ο εισαγγελέας και οι αστυνομικοί;
Επομένως η πολύωρη διακοπή της λειτουργίας της Εθνικής Πινακοθήκης οφειλόταν αποκλειστικώς στην αντισυνταγματική άρνηση όλων των εμπλεκομένων προσώπων να εφαρμόσουν το άρθρο 62 του Συντάγματος, παρεμποδίζοντας έτσι τον βουλευτή να αποχωρήσει, όπως είχε αναφαίρετο δικαίωμα, από το κτήριο της Εθνικής Πινακοθήκης.
Αν, πάντως, απέναντι σε έναν βουλευτή το ψευτοκράτος του Δικαίου δεν έχει κανέναν φραγμό να ποδοπατά το Σύνταγμα, τότε δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο εύκολα θα ποδοπατηθεί, μόλις στην θέση του βουλευτή βρεθεί ένας απλός πολίτης που θα θελήσει να αμυνθεί υπέρ της ορθόδοξης πίστης.
Είναι, λοιπόν, κάτι παραπάνω από προφανές ότι η πολιτική σκοπιμότητα, έκφανση και αυτή της διαβολικής τέχνης της προπαγάνδας, είναι εκείνη που κρύβεται πίσω από την άρση της ασυλίας του Νίκου Παπαδόπουλου:
Η πράξη του έπρεπε να παρουσιασθεί με τόσο διαστρεβλωμένο και διογκωμένο τρόπο, ώστε να πληγεί η εικόνα του ως Ορθόδοξου Χριστιανού βουλευτή και να επιτευχθεί η «δολοφονία του χαρακτήρα» του.
Αλλά, πρωτίστως, έπρεπε να δημιουργηθεί ένα αντιπαράδειγμα για κάθε άλλο Έλληνα πολίτη, Χριστιανό Ορθόδοξο, που θα τολμούσε να πράξει αναλόγως, για την υπεράσπιση της ορθοδόξου πίστεως και του Συντάγματος, του οποίου επιχειρείται ολίγον κατ’ ολίγον η αποχριστιανοποίηση.
Η στάση αυτή ταιριάζει απόλυτα με ένα από τα «ουαί ημίν» που είπε στους Φαρισαίους ο Χριστός, τον οποίο οι ελληνικές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη τον πολεμούν ύπουλα – κι ας πηγαίνει στο Άγιο Όρος όπου του φιλάνε το χέρι και του παραχωρούν τον δεσποτικό θρόνο:
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί […] ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!
Με αυτήν την φαρισαϊκή ιδιότητα της συμπαγούς πλειοψηφίας των βουλευτών (την επεσήμανε ο Νίκος Παπαδόπουλος στο κλείσιμο της ομιλίας του) ήταν με μαθηματική ακρίβεια προβλέψιμο ότι θα αποφασιζόταν η άρση της ασυλίας του ανεξάρτητου-«μαύρου προβάτου»1 του κοινοβουλίου, προκειμένου να κινηθεί η ποινική διαδικασία για την μικροφθορά των βλάσφημων πινάκων, δηλ. να γίνει η διύλιση του κώνωπος, ενώ πριν από λίγες ημέρες, τα «λευκά πρόβατα» είχαν καταπιεί την κάμηλον, δηλ. είχαν αρνηθεί να άρουν την ασυλία 14 προστατευόμενων του καθεστώτος, αναφορικά με το βαρύτερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει κάποιος σε βάρος του δημοκρατικού πολιτεύματος, δηλ. την εσχάτη προδοσία.
Φυσικά, υπάρχει και το ενδιάμεσο φαρισαϊκό τρικ: Να αποφασίζει μεν η Βουλή υπέρ της παραπομπής ενός βουλευτή, αλλά φροντίζοντας να έχει περιχαρακώσει την ποινική διερεύνηση σε ένα πλημμεληματάκι-χάδι, όπως συνέβη προσφάτως με τον Κώστα Αχ. Καραμανλή, ο οποίος, αντί κακουργήματος, θα έρθει αντιμέτωπος με τον τελευταίο τροχό της ποινικής αμάξης των υπηρεσιακών εγκλημάτων, δηλ. με την παράβαση καθήκοντος.
Ζήτω, λοιπόν, η φαρισαϊκή Νέα Ψευτοδημοκρατία!
Μας κυβερνούν ξεκάθαρα πανάθλιοι κακοποιητές, τους οποίους ο λαός ανέχεται όπως ακριβώς ανέχεται τον τυραννικό σύζυγό της μια επί 6 χρόνια νυχθημερόν κακοποιούμενη γυναίκα.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι το εξής:
Όταν η κατάσταση φθάσει στο απροχώρητο, η κακοποιημένη γυναίκα αρπάζει το όπλο και σκοτώνει τον τύραννο στον ύπνο του.
Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο, όταν στην θέση του κακοποιημένου προσώπου βρίσκεται ο καθημαγμένος λαός, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ταΐσει τα παιδιά του, να πληρώσει του λογαριασμούς, να ανταποκριθεί στις λοιπές υποχρεώσεις του και, το κυριότερο, να μην του πάρουν το σπίτι.
Οι έξυπνοι δικτάτορες έχουν φροντίσει άριστα να φέρουν τον κακοποιημένο πολίτη σε θέση ρουά-ματ. Οι εκλογές που θα του προσφέρουν θα είναι απλώς μια νέα παρτίδα σκάκι, η οποία θα καλλιεργήσει στον λαό την ψευδαίσθηση ότι αυτός θα επιλέγει τι κινήσεις θα κάνει, ενώ, στην πραγματικότητα, ολόκληρη η παρτίδα θα τελεί υπό την ασφυκτική επιτήρηση του λαοκτόνου-αόρατου μαριονετίστα.
1Για την προπαγανδιστική τεχνική της κατασκευής «μαύρων προβάτων» βλ.:
Τα πάντα είναι Propaganda / Νο 5
Πηγή Truth Revealed