Μία ημέρα μία γυναίκα από το χωριό Λιβαδερό καθάριζε σιτάρι στην αυλή του μοναστηριού. Ο όσιος Γεώργιος ήταν στο κελλί του. Κάποια στιγμή της είπε: «Πήγαινε στην καρυδιά και να πεις σ’ αυτή, που παίρνει τα καρύδια δίχως ευλογία, ας αφήσει λίγα και για μας». Ας σημειωθεί ότι η καρυδιά δεν φαινόταν από εκεί που καθόταν ο όσιος και ήταν κάπως μακριά.
✶✶✶
Ένας ζήτησε του οσίου να κάνει σαρανταλείτουργο για τους γονείς του. Μετά το πέρας του σαρανταλείτουργου ο όσιος του είπε επακριβώς πού και πώς τελείωσαν τον βίο τους: Ξεψύχησαν κάτω από ένα δένδρο από την πείνα.
✶✶✶
Εκεί έξω από το σπίτι που μέναμε στον ξενώνα – διηγείται μία γυναίκα – είχε κομμένα κούτσουρα, και καθόμασταν σ’ αυτά το καλοκαίρι τα βράδυα. Περνούσε ο κόσμος, που γυρνούσαν από τις δουλειές τους με τα ζώα, έπαιρναν την ευχή του κι εγώ εκεί μαζί του, έπαιζα κοντά του. Μόλις βράδιαζε, μου έλεγε: «Πήγαινε, Βαγγελιώ, να μου φέρεις τα φάρμακα τώρα».
Εγώ ήξερα πού τα είχε μέσα στο κελλάκι του κι έτρεχα και τα έφερνα. Αλλά ήταν νύχτα, τότε δεν είχε ηλεκτρικό, κι εγώ φοβόμουν, μήπως ο άγιος Γεώργιος ή ο άγιος Δημήτριος με τ’ άλογά τους βρεθούν ξαφνικά μπροστά μου και τρομάξω. Τρέχοντας γυρνούσα κι εκείνος χαμογελώντας μου έλεγε: «Ποιος άγιος σε κυνήγησε σήμερα, τι άλογο είχε;»
Απορούσα πώς το ήξερε που φοβόμουν και τι σκεφτόμουν, ενώ ποτέ εγώ δεν του είπα για τον φόβο μου.
✶✶✶
Μερικές φορές – διηγήθηκε μία πρεσβυτέρα από τη Σίψα – ερχόταν από τον φράχτη απέναντι (φυσικά ο δρόμος μας χώριζε) και φώναζε: «Κουμπάρα, κουμπάρα, τι φαγητό έχετε σήμερα; Να, τώρα έρχονται δύο-τρία άτομα από τη Δράμα με τα πόδια, είναι και νηστικοί. Θα τους στείλω να τους ταΐσετε». Αυτό γινόταν την εβδομάδα δύο-τρεις φορές. Ήθελε και σε μας να μεταδώσει τη χαρά της φιλοξενίας.
✶✶✶
Μία φορά πήγαινε ο Γέροντας με πέντε-έξι άτομα σ’ ένα χωριό. Εκεί είδαν δύο γείτονες που μάλωναν για μια πιθαμή μέρος. Τότε ο Γέροντας χαμογέλασε και οι συνοδοί του τον ρώτησαν: «Γιατί γελάς πάτερ; Αυτοί σκοτώθηκαν και εσύ γελάς;». Εκείνος στοχαστικά είπε: «Τον ένα σε τρεις μέρες θα τον βρει μεγάλο κακό, αλλά δεν το ξέρει και κάθεται και μαλώνει για το χώμα». Πράγματι σε τρεις μέρες πέθανε η κόρη του δεκαεφτά χρονών κοπέλα.
✶✶✶
Μία μητέρα είχε θάψει πέντε μικρά παιδιά. Είχε μία κόρη και περίμενε το έβδομο παιδί της με μεγάλη αγωνία. Με μία φίλη της έστειλε δώρο στον όσιο μία δωδεκάδα κουτάλια και ζητούσε να μάθει αν θα ζούσε το παιδί που περίμενε. Εκείνος της μήνυσε: «Θα ζήσει και θα φας ψωμί από αυτό το παιδί». Όπως και έγινε.
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 146, 171, 208, 244, 270, 277 (αποσπάσματα).
https://ethnegersis.blogspot.com/2023/10/blog-post_06.html«Πᾶνος»
========================================
Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης: Μία από τις σημαντικότερες αγίες μορφές του 20ού αιώνα!
Ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης (1901-1959) αποτελεί μια από τις πιο ξεχωριστές, και σημαντικότερες αγίες μορφές του 20ού αιώνα! Η ζωή του μοιάζει σαν να ανακεφαλαιώνει πολλές άλλες μορφές αγίων βιοτών τις οποίες διαβάζουμε στον συναξαριστή.
Άλλωστε, δεν είναι απλά ένας όσιος της εκκλησίας, αλλά και ένας ομολογητής-μάρτυρας ο οποίος έζησε ιδιαίτερα σκληρές μέρες δοκιμασίας και μαρτυρίου κατά την περίοδο της κομουνιστικής επικράτησης στην Γεωργία. Με αποκορύφωμα, βεβαίως, την αντιμετώπιση του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Ο μοναχός Συμεών, όπως μετονομάστηκε από Αθανάσιος ο Άγιος κατά την κουρά του, δέχτηκε αρκετές σφαίρες από τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος, αλλά κυρίως στα πόδια! Και έτσι δεν ήταν φονικές. Γι’ αυτό και στη συνέχεια του χάρισαν την ζωή, αφού ένας νόμος προνοούσε πως όποιος επιζήσει μετά από πυρά εκτελεστικού αποσπάσματος δικαιούται χάρη!
Και ήδη εμείς νιώθουμε να μας κατακλύζει η θεία χάρη της οποίας ο ίδιος ήταν φορέας, μετέχοντας και εμείς στην μαρτυρική ζωή του σχετικά νέου αγίου της Εκλλησίας μας. Η αγιοκατάταξη του από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου έγινε το 2008.
Ο ίδιος, ο ομολογητής, μάρτυρας άγιος μας διέτρεξε ολόκληρο τον βίο του και ως ένας πνευματοφόρος άγιος Γέροντας, ένας όσιος και κόσμημα της Εκκλησία και του κόσμου! Στάθηκε πλάι στον πονεμένο άνθρωπο της εποχής του και μάλιστα μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες επιβίωσης, περιόδους ξεριζωμού και προσφυγιάς, παγκοσμίων πολεμικών συρράξεων, κατοχής, εμφυλίου πολέμου…
Εποχής που η παράδοση του τόπου η εκκλησιαστική αλλά και ο πατροπαράδοτος τρόπος ζωής δέχτηκε ιδιαίτερα πλήγματα, αδιάκριτες αναθεωρήσεις και αμφισβήτηση, ενώ ο ίδιος στάθηκε εις τύπον φανέρωσης Χριστού στο μέσο του αιώνος του, μια απλόχερη φανέρωση της θείας χάριτος στον ταραγμένο κόσμο!
Ο γεννημένος στην Γεωργία, από γονείς Πόντιους προσφυγικής καταγωγής, άγιος βίωσε από μικρή ηλικία πολλούς θανάτους και απόπειρες δολοφονίας του, τόσο σωματικούς όσο και ψυχικούς και πνευματικούς. Ήδη, από τριών χρονών έχασε τους γονείς του σε επιδημία χολέρας, λίγο αργότερα την δεύτερη μητέρα του, δηλαδή την γιαγιά του και ακολούθως την χαριτωμένη αδελφή του στης οποίας στον τάφο έβλεπαν φως. Κατά την εκταφή των λειψάνων της, μάλιστα, αυτά έφεραν σημάδια αγιότητας!
Αλλά δεν ήταν μόνον αυτά. Ο μικρός Αθανάσιος έζησε μαρτύριο και στα χέρια του αδελφού του και ήταν συνεχώς ένας αποδιωγμένος που μερικές φορές έβρισκε στερνό καταφύγιο στους τάφους των γονιών του! Μέχρι που αποφάσισε να εγκαταλείψει μόνος και έρημος την εχθρική και σκληρή οικογένεια του αδελφού του. Έτσι άρχισε να περιφέρεται μέσα στο καταχείμωνο στον χιονισμένο Καύκασο!
Από ‘δω και πέρα, όμως, ο μικρός Αθανάσιος μοιάζει να μένει ενώπιος ενωπίω με τον Θεό και έτσι και ο ίδιος ο Θεός και μέσω των αγίων του θα τον αναλάβει προσωπικά και θα του συμπαρασταθεί και θα τον κατευθύνει. Αρχικά με την εμφάνιση των Τριών Ιεραρχών οι οποίοι του έδωσαν να γευτεί την παραδείσια χάρη και αίγλη και ακολούθως ο άγιος Γεώργιος ο οποίος τον έβαλε στο άλογο του και τον μετέφερε κάπου μακρυά για να αρχίσει μια διαφορετική ζωή! Γι αυτό και θεωρούσε τον άγιο Γεώργιο ως προστάτη του και έτσι έλαβε και το όνομά του κατά την χειροτονία του.
Ιδιαίτερα, όμως, σημαδιακή ήταν η τελετή της κουράς του (20 Ιουλίου 1919), αφού κατά την διάρκεια της ακούστηκαν καμπανοκρουσίες! Κατά την εποχή εκείνη κάτι τέτοιο ήταν απαγορευμένο και έτσι, ο έντρομος στην αρχή ηγούμενος, όταν διαπίστωσε τι ακριβώς συνέβη τέλεσε αμέσως νέα ακολουθία κάνοντάς τον μεγαλόσχημο!
Ο όσιος Γεώργιος, λίγο μετά την πρώτη σειρά μαρτυρίων που έζησε και την αντιμετώπιση του εκτελεστικού αποσπάσματος έλαβε την χάρη και της ιεροσύνης, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε ένας νέος κύκλος πολύ σκληρών βασανιστηρίων, εξευτελισμού αλλά και δημόσιας διαπόμπευσης. Κατά τη διάρκεια της μαρτυρικής αυτής περιπέτειας που μας θυμίζει αντίστοιχες μεγαλομαρτύρων αγίων, η υγεία του κατέρρευσε σχεδόν ολοσχερώς. Έτσι, θα πορευτεί μέχρι τέλους της ζωής του, έχοντας τους αγίους του Θεού συμπαραστάτες και βοηθούς!
Όσο καιρό, όμως, θα παραμείνει στην Γεωργία θα βρίσκεται κοντά στον πιστό λαό ως ένας χαρισματούχος Στάρετς και Γέροντας μέσα στις δύσκολες μέρες εκείνης περιόδου του αθεϊσμού και του διωγμού της Εκκλησίας και των πιστών.
Αλλά και ο ερχομός του στην Ελλάδα έμελλε να σφραγιστεί με ένα χαρακτηριστικό δείγμα της κατά χάριν θέωσης του. Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, του ταξειδιού το καράβι έπεσε σε σφοδρή θαλασσοταραχή, πράγμα που θορύβησε όσους ταξίδευαν σε αυτό. Ο άγιος όμως σταύρωσε τα στοιχεία της φύσεως και αμέσως ειρήνευσαν! Ενώ, σε κάποιον δημοσιογράφο που βρισκόταν στον πλοίο και τον ρώτησε ποιος είσαι εσύ που σ’ ακούει η φύση, ο πατήρ Γεώργιος του είπε: “Κάποιος μέρα θ’ ακούσεις για μένα”!
Αυτό λοιπόν το καλό άκουσμα και την μαρτυρία γιορτάζουμε σήμερα! Την αγιότητα του ορφανού, ταλαιπωρημένου, διωγμένου αλλά και μάρτυρα, ομολογητή, οσίου και αγίου Γεωργίου Καρσλίδη!
Ο άγιος πάτησε το πόδι του για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και μάλιστα στην Θεσσαλονίκη, στις 19 Οκτωβρίου του 1929, για να συνεχίσει την αγία ζωή του στα ελληνικά χώματα!
Εδώ, στα δικά μας χώματα θα ζήσει πλέον οσιακά, με την έννοια της ασκητικής βιοτής και η μαρτυρία του, πλέον, θα είναι αγγελική! Θα αποτελεί τον φύλακα άγγελο και ένα σημείο αναφοράς και αγιότητας για τους ανθρώπους που τον έζησαν! Για τους ξεριζωμένους Πόντιους της ανταλλαγής των πληθυσμών μετά την Μικρασιατική τραγωδία, τους κατοίκους της Δράμας και ιδιαίτερα της Σίψας.
Ο ίδιος, ήλθε στην Ελλάδα σχεδόν ανάπηρος, χωρίς να μπορεί να εξυπηρετήσει τον εαυτό του, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν σταμάτησε να ευλογεί τον τόπο και τους ανθρώπους του, χαρίζοντας τους πλούσια την θεία εύνοια και προστασία. Ακόμη και όταν οι άνθρωποι δεν του πρόσφεραν αυτό που δικαιούταν, όπως συνέβη για παράδειγμα στην πρώτη περιοχή που εγκαταστάθηκε αρχικά. Εκεί, λοιπόν, ενώ οι κάτοικοι δεν παραχώρησαν και σ’ αυτόν ένα προσωπικό χώρο για να μείνει, ο άγιος τους ζήτησε να τον ανεβάσουν σε ένα κάρο, για να γυρίσει και να αγιάσει το χωριό τους.
Αργότερα, όπως ομολόγησαν οι άνθρωποι αυτοί, το χωριό τους έμεινε απείραχτο, τόσο από τα γερμανικά στρατεύματα, όσο και από τους Βουλγάρους την περίοδο της κατοχής, όταν γειτονικά χωριά έπαθαν μεγάλες καταστροφές. Το ίδιο απείραχτο έμεινε και μετά από ισχυρό σεισμό!
Την ίδια αγαθή τύχη είχε την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και του εμφυλίου που ακολούθησε και η Σίψα της Δράμας, που ήταν ο τελικός τόπος διαμονής του αγίου στην Ελλάδα.
Πριν, όμως, αρχίσουν τα γεγονότα αυτά, ο άγιος είχε αποκαλύψεις και πληροφορίες -και μάλιστα οφθαλμοφανώς- ενώ ο ίδιος κάτω από το ψυχικό βάρος των αποκαλύψεων έκλαιγε με λυγμούς. Όταν λίγες μέρες μετά κηρύχθηκε ο πόλεμος, λύθηκε η απορία σε όσους τον έβλεπαν να κλαίει και αναρρωτιόνταν. Ο άγιος αυτήν την φορά έκανε λιτανεία γύρω από την Σίψα θυμιατίζοντας, ζητώντας από τον Θεό την προστασία του χωριού!
Έτσι, παρ’ όλο που τα βουλγαρικά κανόνια στήθηκαν για να βομβαρδίσουν το μοναστηράκι του αλλά και τον ίδιο συνέλαβαν άλλη φορά για να τον εκτελέσουν τελικά δεν το έκαναν. Ο Γέροντας είχε, ήδη, προαναγγείλει στους κατοίκους της Σίψας ότι: Τίποτε δεν θα πάθουμε!
Και πράγματι οι ζημιές στο χωριό ήταν μόνο υλικές.
Ο άγιος ήταν ο συνεχής συμπαραστάτης των ανθρώπων της περιοχής σε όλες τις περιστάσεις της ζωής τους και ο ανύστακτος, φιλόστοργος πνευματικός πατέρας που αγωνιούσε για την πνευματική τους ζωή. Ήταν, επίσης, ο θαυματουργός ιατρός και η ελεήμονα και πάσχουσα καρδιά για όλους τους κατοίκους. Ο φίλος των παιδιών και ο προστάτης της νεότητας!
Όσοι τον έζησαν από κοντά δεν ήταν λίγες οι φορές που βιώσαν κάποια εξαιρετικά αποκαλυπτικά σημεία της αγιότητας του όπως επισκέψεις αγίων, την παραδείσια συνομιλία του μαζί τους με γλώσσα και ήχους που παρέπεμπαν σε κελαηδήματα πουλιών, τις απρόοπτες επισκέψεις και εμφανίσεις του σε διάφορα μέρη, την πλήρη γνώση των ανθρώπων, τις σκέψεις και του διαλογισμούς τους, τις αποκαλύψεις για γεγονότα της ζωής τους που ήξεραν μόνον αυτοί, για συγγενείς τους που χάθηκαν στην Μικρά Ασία!
Τους πληροφορούσε ακόμη και για την κατάσταση των ψυχών των κεκοιμημένων συγγενών τους και πώς θα έπρεπε να τους τακτοποιήσουν πνευματικά!
Ενώ, βεβαίως, δεν έπαψε μέχρι σήμερα να θαυματουργεί και να συμπαραστεκέται σε όσους το ζητάνε με αγάπη και πίστη.
Πρόκειται για μια από τις ίδιες περιπτώσεις αγίων που συνηθίζουμε να λέμε πως αποτελεί ένα δώρο Θεού στην Εκκλησία, στην κοινωνία, την ανθρωπότητα, την Οικουμένη! Αρκεί, όμως, εμείς να μην μηδενίζουμε το ιδιαίτερο φιλότιμο των αγίων αυτών που προσέφεραν και προσφέρουν στον ίδιο τον Θεό ολόκληρο τον εαυτό τους!
Γιατί με αυτό τον τρόπο χαριτώνονται φιλότιμα και αποτελούν πράγματι δώρα αλλά και φανέρωση Θεού στον κόσμο!
Ο όσιος Γεώργιος ο οποίος έχασε και τους δύο γονείς τους από επιδημία πανούκλας, ας είναι βοηθός και προστάτης μας στις δύσκολες ημέρες της πανδημίας που ζούμε, τόσο στις σωματικές μας αδυναμίες και στα θέματα υγείας όσο και στην εσωτερική πνευματική και καρδιακή μας κατάσταση. Να έχουμε την ευχή του! Αλλά μήπως πρέπει πρώτα απ’ όλα να τον ευχαριστήσουμε; Μάλλον!
Τον ευχαριστούμε από τα βάθη της ψυχής και της καρδιάς μας!
Πληροφορίες για την αγία βιοτή του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη αντλήσαμε από το βιβλίο ο «Όσιος Γεώργιος της Δράμας, Ο Άγιος των πτωχών και των πονεμένων»,έκδοση της Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα).
Στέλιος Κούκος -Πεμπτουσία
