“ΟΥΚ ΕΚΛΕΙΨΕΙ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ
ΕΚ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΟΥ”
«Οὐκ ἐκλείψει σοι ἀνὴρ ἀπὸ προσώπου μου καθήμενος ἐπὶ θρόνου Ἰσραήλ͵ ...»
(Β’ Παραλ. στ’.16)
Tου θεολόγου κ. Ιωάννη Ρεντζίδη
Εὐλόγως διερωτᾶται κάθε εὐσεβής χριστιανός,
ἐὰν ἀργοῦν οἱ ἀρχές τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐὰν ἐτέθησαν κατά μέρος οἱ Ἱεροὶ Κανόνες της.
Ἐὰν τὸ πνευματικὸ βουλευτήριο τῆς Ἐκκλησίας κατελύθη ἢ κατελήφθη ἀπὸ τοὺς ὑπεναντίους.
Καὶ ὅμως ὁ Κύριος διαβεβαιώνει ὅτι δὲν θὰ ἐκλείψη Ἡγούμενος ἀπὸ τὸν λαό Του.
Α. Τὰ προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας
Κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἡ Ἐκκλησία μας παρουσιάζει ποικίλα προβλήματα. Πολλοὶ ἀποφαίνονται γι’ αὐτή τήν κατάστασι μὲ διαφόρους τρόπους. Καταγράφουν καὶ περιγράφουν καταστάσεις νεοπλασίας στὸ ἀνθρώπινο μέρος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ:
“Πολλοί ἐπίορκοι κατέκλυσαν τὴν Ἐκκλησία”, διακήρυξε κάποιος Προκαθήμενος.
“Η Ἐκκλησία μας ἔχει ὑποστεῖ μεγάλη ἐκκοσμίκευσι”, διαμαρτύρεται ἕτερος, ἐπίσης Προκαθήμενος.
“Κατέστη καθεστὼς ἡ ἀνηθικότητα καὶ ἡ φιλοχρηματία”, βεβαιώνουν πολλοὶ ἄλλοι.
Δυστυχῶς, κάποιοι “ὑψηλόβαθμοι” καὶ μὴ ρασοφόροι φροντίζουν νὰ μὴ ἐκτίθενται στὸν πολὺ κόσμο, ἀλλὰ ἡ ἠθική τους ὑπόστασις βρίσκεται πολὺ κάτω του ἐπιπέδου τοῦ ἀδιαφόρου ἢ κοσμικοῦ λαϊκοῦ.
Τὰ ἀλληλοδιαδόχως ἀνακύπτοντα οἰκονομικὰ σκάνδαλα ἀποτελοῦν κοινὸ μυστικὸ καὶ πολυχρόνιο κληρονομιά. Παράδειγμα· γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ σκάνδαλα τῆς περιόδου 1994-1998 συνετάχθη ἕνα φοβερὸ πόρισμα (τοῦ Μητροπολίτου Καρυστίας) καὶ μία καταλυτικὴ ἔκθεσις (τοῦ Μητροπολίτου Φιλίππων). Συνάμα, ἡ ποινικὴ δικαιοσύνη ἀπέδωσε ἑπτὰ κακουργηματικὲς πράξεις καὶ ἀρκετὲς πλημμεληματικὲς σὲ ὑψηλοβάθμους τῆς Ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως. Ἀξίζει νὰ σημειωθῆ ὅτι, μὲ μετατροπὴ τῶν κακουργημάτων σὲ πλημμελήματα, τὰ ἀδικήματα παρεγράφησαν, δίχως τὰ ποινικὰ δικαστήρια νὰ ἐκδικάσουν τὴν οὐσία τῆς ὑποθέσεως. Ἀκόμη, συνετάχθη μία τρομερὴ ἔκθεσις (τοῦ Μητροπολίτου Φιλίππων) γιὰ τὰ σκάνδαλα τῆς ἤδη καταργηθείσης ὀργανώσεως “Ἀλληλεγγύη”. Προσέτι, αὐτὴ τὴν ἐποχὴ ἐκκρεμοῦν τέσσερις διώξεις, γιὰ κακουργηματικὲς πράξεις, τοῦ “Ὑπουργείου Οἰκονομικών” τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Εἶναι γνωστὸ πώς, γιὰ ὅλα αὐτὰ ἐπιβάλλεται πρὸς τὸ παρὸν ἡ σιωπὴ τῶν κατηγορηθέντων ὡς ἐνόχων, συνενόχων καὶ συνεργῶν, καὶ βεβαίως τῆς κεντρικῆς Διοικήσεως. Ἕνα σκοτεινὸ πέπλο συγκαλύψεως περιβάλλει τὰ πάντα. Αὐτές, καὶ πολλὲς ἄλλες καυτὲς ὑποθέσεις ἐτέθησαν στὰ ἀρχεῖα καὶ σὲ ἑπτασφράγιστα γραφεῖα.
Τὸ οἰκονομικὸ καὶ τὸ ἠθικὸ κλῖμα εἶναι δυσῶδες, ἀλλὰ καμία διαδικασία καθάρσεως δὲν λαμβάνει χώρα. Οὐδεὶς ἐκ τῶν σκανδαλοποιῶν καὶ τῶν ἐπιόρκων κληρικῶν τῆς ἡγεσίας δὲν καθηρέθη (πλὴν ἑνὸς καὶ αὐτὸ ἀναγκαστικῶς καὶ ἐκ τοῦ νόμου, λόγω καταδίκης του σὲ ἑξαετῆ φυλάκισι).
Δυστυχῶς, γιά τὴν Ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία, ἐπικαιροποιῶντας τὸν Ἀϊνστάϊν, “Τὸ ψεῦδος ὑψώθηκε καὶ ἔγινε εὐγένεια”. Στὰ χέρια τῶν ἐπιόρκων οἱ λόγοι κατέστησαν εὐπείθεια ἀπάτης.
Β. Ὑπάρχουν καλοὶ Ἀρχιερεῖς, ἀλλὰ καὶ Ἰανοὶ
Βεβαίως ὑπάρχουν καλοὶ Ἐπίσκοποι στὴν Ἐκκλησία μας. Ἀλλὰ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει τὸ μέγεθος τῶν προβλημάτων. Ἄλλοι ἔχουν συμβιβασθεῖ μὲ τὸ καθεστώς.
Νὰ τονίσουμε ὅτι κάποιοι ἄλλοι χαρακτηρίζονται Ἰανοί, διότι διαθέτουν δύο πρόσωπα καὶ δύο πλευρές.
Κοιτάζουν δηλαδὴ καὶ πρὸς τὸν εὐσεβῆ λαὸ καὶ πρὸς τοὺς διεφθαρμένους ἐξουσιαστές.
Γιὰ παράδειγμα· διαφωνοῦν μὲ τὴν ἐκδίωξι τοῦ Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος κ. Νικοδήμου.
Διαφωνοῦν (σιγοψιθυρίζοντας) μὲ τὴν κατάτμησι τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἀττικῆς. Ἀλλὰ... κατόπιν, ψηφίζουν τοὺς νέους μοιχεπιβάτες τῶν ἀντικανονικῶς δημιουργηθέντων Μητροπόλεων, παρίστανται στὶς ἐνθρονίσεις τῶν μοιχεπιβατῶν, τοὺς προσκαλοῦν στὶς γιορτὲς καὶ στὶς πανηγύρεις τους, τοὺς ἀποδέχονται καὶ τοὺς ἀναγνωρίζουν χωρὶς κανένα πρόβλημα ὡς “καλοὺς ποιμένες”.
Μὲ ἄλλα λόγια αὐτή ἡ τακτική δύναται νά παραλληλισθῆ μὲ τὸ ἑξῆς:
Σὲ μία ὁμάδα ἀνθρώπων, κάποιοι ἀποφασίζουν νὰ ληστεύσουν μία τράπεζα.
Μερικοὶ διαφωνοῦν καὶ διαμαρτύρονται.
Οἱ πολλοὶ ἀπαντοῦν ὅτι τὸ ἐγχείρημα θὰ ἐκτελεσθῆ ὁπωσδήποτε.
Τότε οἱ διαφωνοῦντες συμπορεύονται μὲ τοὺς ἄλλους, διαμοιράζονται ἀπὸ κοινοῦ τὴ λεία τῆς ληστείας καὶ νέμονται τὰ κέρδη τῆς παρανόμου ἐνεργείας!!!
Μέ βάσι τίς προηγούμενες θλιβερές διαπιστώσεις, δικαίως διερωτᾶται κανείς: Μὰ δὲν ἀκούγεται φωνὴ ἀληθείας καὶ δὲν ὑπάρχει ἀνάστημα ἀντιστάσεως;
Γ. Ὁ Θεὸς πάντοτε ἀποστέλλει ἡγέτες γιὰ τὸ λαό Του
Δυστυχῶς, τὸ σημερινὸ ναυάγιο τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς κατ’ ἄνθρωπον ἀκυβερνήτου πλεύσεως τοῦ Ἱεροῦ Σκάφους.
Ἀπὸ τὴν γέφυρα ἀπουσιάζουν τὰ στιβαρὰ καὶ καθαρὰ χέρια τοῦ δυνατοῦ “Κυβερνήτου”.
Συνεπῶς, ὑπάρχει ἀδήριτος ἀνάγκη γιὰ Οἰακοστρόφο προικισμένο μὲ εἰδικὰ χαρίσματα καὶ ὑψηλὲς πνευματικὲς Ἀρχές. Μὲ βούλησι ἰσχυρὴ καὶ ἰδέες ὑπέροχες καὶ καινοφανεῖς.
Χρειαζόμεθα ἕνα μεγάλο “Ὁραματιστή”. Ἕνα ὑπέροχο “Πατερικὸ Καινοτόμο” ἄνδρα.
Ὅταν ἡ λαίλαπα τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἐμαίνετο ὁ Θεὸς ἀπέστειλε τὸ Μέγα Ἀθανάσιο νὰ σηκώση τὸ βάρος.
Τότε ἐλέχθη: “Ἀθανάσιος ἐνάντια στὴν οἰκουμένη”.
Ὅταν ἐκοιμήθη αὐτὸς ὁ μεγάλος Ἐκκλησιαστικὸς ἥρωας, ἡ εὐθύνη μετεφέρθη στὴν Καππαδοκία στὸν Μέγα Βασίλειο καὶ παραλλήλως μ’ αὐτὸν στὴν Ναζιανζὸ στὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο.
Ἀλλά, θὰ ρωτήση κανεὶς τί ἔκανε τότε ἡ Ρώμη, ἡ Κωνσταντινούπολις, τὰ Ἱεροσόλυμα;
Ἄλλοτε παρακολουθοῦσαν, ἄλλοτε συνακολουθοῦσαν καὶ ἐνίοτε ἐναντιωνόντουσαν.
Τόπος τῆς χαρισματικῆς δυνάμεως κατέστη ἡ Ἀλεξάνδρεια, ἡ Καισάρεια, ἡ Ναζιανζὸς καὶ ὄχι οἱ Πρωτεύουσες!
Αὐτό συνέβη διότι, “τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ, καὶ τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις, ἂλλ΄ οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καὶ ποῦ ὑπάγει· οὕτως ἐστὶν πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ πνεύματος.” (Ἰωάνν. γ’ 8).
Ὁ Θεὸς ἀποφασίζει μόνος Του πῶς, πότε, καὶ ποιὸν θὰ φωτίση, γιὰ νὰ τὸν ἀκολουθήση ὁ λαός.
Ὁ Θεὸς ἀποφασίζει ποιὸς θὰ εἶναι ὁ “Ταμειοῦχος τῆς Ὀρθοφροσύνης”.
Ὁ Θεὸς ἀποφαίνεται καὶ ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε.
Καὶ στὶς ἡμέρες μας στὴν Ἑλλάδα ἀκούγονται διάφορες φωνὲς ἀληθείας. Ὅμως οἱ κυριότερες καὶ πιὸ οὐσιαστικὲς εἶναι δύο:
Οἱ συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες τῶν ὀπαδῶν τοῦ ἁγίου Ἐπισκόπου Λαρίσης, τοῦ μακαριστοῦ Θεολόγου.
Καὶ ἡ φωνὴ τοῦ δυνατοῦ Νικοδήμου (Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος).
Ὁ ἀγώνας τους δὲν εἶναι γιὰ μικρὰ πράγματα ἐπιπέδου Μητροπόλεως.
Μέσα ἀπὸ τὶς κινήσεις τους συγκροτεῖται “Μέτωπο” ἠθικῆς ἀντιστάσεως. Ὀρθώνεται “Πύργος” ἀληθείας καὶ δικαιοσύνης γιὰ ὁλόκληρο τὴν Ἐκκλησία μας.
Δ. Πνευματικὸς ἡγέτης ὁλοκλήρου της Ὀρθοδοξίας
Ὅποιος συμπορεύεται μέ τὸν ἀποφασιστικό Νικόδημο εὑρίσκεται εἰς ἀσφαλῆ πορεία.
Ὅποιος στηρίζει εὐθαρσῶς τοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Λαρίσης σηκώνει σημαία πρωτοπορείας.
Ὁ Ἀρχιερεύς Νικόδημος πολεμᾶ:
Γιατί εἶναι ζῶν λύχνος καὶ ἱλαρὸν φῶς.
Γιατί εἶναι πρωτοστάτης τοῦ πνευματικοῦ πολέμου.
Γιατί εἶναι ἀκοίμητος φύλακας στὶς ἐπάλξεις τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ χώρου.
Ὅταν κάποιος γίνεται Ἐπίσκοπος καὶ ὀρθοφρονεῖ ἐν μέσω κακοφρόνων, τότε ὁ Θεὸς τοῦ χαρίζει τὴν “Ἐπιστασία” καὶ τὴν “Ἐποπτεία” ὁλοκλήρου της Ἐκκλησίας. Τὸν καθιστᾶ σθεναρὸ “Ἐπιστάτη” καὶ “Ἐπόπτη” τοῦ Ἱεροῦ Χώρου.
Πολλοὶ ἴσως θὰ προβάλλουν τὴν ἔνστασι:
Καὶ οἱ Προκαθήμενοι οὐδέν κατεργάζονται;
Ὁ Ἐπίσκοπος Νικόδημος εἶναι πάνω ἀπὸ τοὺς Ἀποστολικοὺς θρόνους;
Σ’ αὐτό τό ἐρώτημα σημειώνουμε τά εὔστοχα λόγια τοῦ ἀετοῦ τῆς Όρθοδοξίας τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.
“Τι σημαίνει πάνω καὶ κάτω; Ἐδῶ πρόκειται γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴν ἠθική, τὰ δόγματα. Ὅποιον ὁ Θεὸς φωτίσει περισσότερο αὐτὸν πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε. Ὅποιος ἀγωνίζεται περισσότερο, ὅποιος ὑποφέρει περισσότερο γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴν ἠθικὴ τὸ δίκαιο ἐκεῖνος εἶναι ὁ “Πρωτοστάτης”. Τὰ ἄλλα εἶναι δευτερεύοντα καὶ γιὰ τὴν τάξι, πού βέβαια πρέπει νὰ ὑπάρχη στὴν Ἐκκλησία” (Γρηγορίου Θεολόγου).
Ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ τοὺς διωγμοὺς ἀνέδειξε τὸν ἐξόριστο Νικόδημο γνήσιο ἐκφραστὴ ὁλοκλήρου της Ἐκκλησίας.
“Λέοντα” προστασίας, γιὰ τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ.
“Καπετάνιο” θεσπέσιο γιὰ τὴν Ἱερὴ Ὁλκάδα.
“Βασιλιά” ἀκοίμητο γιὰ τὸ Ἱερὸ Κάστρο.
Μποροῦμε νὰ ρωτᾶμε ποιὸν θὰ ἀκολουθοῦμε;
Μποροῦμε νὰ προβληματιζώμεθα ἂν ἐπειδὴ ἐδιώχθησαν ἀπὸ τοὺς θρόνους των, πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε τὸν Μέγα Ἀθανάσιο καὶ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο;
Ὄχι βεβαίως, ἀλλὰ τοὺς ἀκολουθοῦμε γιατί εἶναι οἱ ἐπιλεγμένοι ἀπὸ τὸ Θεὸ “Ἠγέτες” τῆς Ἐκκλησίας!
Μποροῦμε νὰ ρωτᾶμε ποιὸν θὰ ἀκολουθοῦμε;
Μποροῦμε νὰ ἀμφιβάλουμε, ἐπειδὴ ὁ σθεναρός Νικόδημος ἔχει ἐκδιωχθῆ ἀπὸ τὸ θρόνο του;
Ὄχι, ἀφοῦ ἀγωνίζεται καὶ θυσιάζεται γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴν παραδοσιακὴ πορεία καὶ τὸ Πατερικὸ πνεῦμα!
Δὲν μᾶς πτοοῦν οἱ ἐξορίες καὶ οἱ ἐξοντωτικὲς διώξεις τῶν χαρισματικῶν Πατέρων!
Ἐμεῖς αὐτοὺς ἀκολουθοῦμε!!!.
Ε’. Πολλὰ κάστρα ὑψώνουν σημαία ἀληθείας
Ὁμοῦ μὲ τὸν ἀποφασιστικό Νικόδημο συμπαρατάσσονται πολλοὶ Κληρικοί, Μοναχοί, Μοναχὲς καὶ εὐλαβεῖς λαϊκοί.
Πολλὰ εἶναι τὰ κάστρα πού ὑψώνουν σημαία ἀγωνιστικῆς ἀληθείας.
Ὅλοι αὐτοὶ ἀκολουθοῦν (διακριτικά, ἀλλὰ συνειδητὰ) τὸν πνευματικὸ ἡγέτη τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ταπεινωθέντα Νικόδημο, κόντρα στὴν ὅποια προπαγάνδα καὶ στὴν ὅποια πίεσι τῆς ἐξουσίας.
Ἔχουν ἐπίγνωσι γιὰ τὸ ποιὸς φυλάσσει τὴν ἀλήθεια.
Ποιὸς εἶναι κατηρτισμένος πνευματικά, φωτισμένος ἐξαιρετικά, σοφὸς κατὰ Θεὸν καὶ δυναμικὸς μοναδικά.
Σ΄ αὐτὸ τὸν πνευματικὸ πόλεμο ἀκολουθοῦμε τὸν ἄνθρωπο πού φέρει τὰ στίγματα τοῦ Ἰησοῦ ἐν τὴ θνητῆ αὐτοῦ σαρκί.
Σὲ ἐποχὴ πού οἱ “ζηλωτικοὶ” τύποι ἐκμεταλλεύονται τὰ σκάνδαλα γιὰ νὰ παρασύρουν ἀνθρώπους σὲ ἀκρότητες ἢ καὶ σχισματικὲς ὁμάδες, οἱ νουνεχεῖς δὲν ἐκτρέπονται ἀπὸ τὸ μέτρο καὶ τὴν κανονικότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Τὰ φωτισμένα πνεύματα ἀπορρίπτουν τὶς μονομέρειες καὶ διαθέτουν συνετὴ διάκρισι. Γνωρίζουν βαθύτατα σὲ τί καταστροφὴ μᾶς ὁδηγοῦν οἱ ἀκρότητες.
ΣΤ . Γιατί τόσα χρόνια δὲν τοὺς ξέχασε ὁ λαός;
Εἶναι λογικὸ νὰ ἀναρωτιέται κανεὶς γιατί μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια δὲν ξέχασε ὁ λαὸς τὸν ἅγιο Ἐπίσκοπο Θεολόγο καὶ τὸν ἐνάρετο Ἀρχιερέα Νικόδημο;
[Παραλείπω τὰ ὀνόματα τῶν Μητροπόλεών τους (Λαρίσης, Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος) γιὰ νὰ τονίσω ὅτι αὐτοί κυρίως ἀνήκουν στὴν καθόλου Ἐκκλησία].
Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ποὺ δὲν ἐλησμόνησε τοὺς διωκομένους Ἀθανασίους καὶ Χρυσοστόμους στὸ διάβα τῶν αἰώνων.
Δηλαδή, ἐπειδὴ διαφυλάσσουν γνησία τὴν Πατερικὴ Παράδοσι καὶ ἀνόθευτο τὴν ἀλήθεια.
Ἂν οἱ ἐξουσιασταὶ ἄφηναν τὸ λαὸ νὰ μιλήση θὰ ξεχυνόταν ὡς θάλασσα ὑποδοχῆς πρὸς τὸν μακαριστό Θεολόγο καί πρός τόν σεβάσμιο κ. Νικόδημο.
Ὅπως κάποτε μία τέτοια ἀνθρωποθάλασσα “ζεούση καρδίᾳ”, ὑπεδέχθη τὸν ἐξόριστο Μέγα Ἀθανάσιο (20 Φεβρουαρίου τοῦ 362 μ.Χ.).
Εἶναι προφανὲς πώς ὁ σεβαστός Νικόδημος παραμένει οὐσιαστικὰ σχεδόν ὁ μοναδικὸς σθεναρὸς ἀγωνιστὴς Ἐπίσκοπος κατὰ τὰ τελευταία χρόνια:
Δὲν ἀγωνίζεται γιὰ τὸ δικό του δίκαιο, ἀλλὰ γιὰ τὸ δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας!
Δὲν ἀγωνίζεται γιὰ προσωπικὴ ἠθικὴ ἀποκατάστασι, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἠθικὴ στὴν Ἐκκλησία!
Δὲν ἀγωνίζεται γιὰ τὴν Μητρόπολι Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος, πού τρομοκρατικῶς, ἀνηθίκως καὶ ἀδίκως τοῦ ἀφήρεσαν, ἀλλὰ γιὰ σύμπασα τὴν Ἐκκλησία.
Δὲν ἀγωνίζεται γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ νὰ συνεγείρη τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ σὲ ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Ἀληθείας!
Δὲν ἀγωνίζεται γιὰ γήϊνα σχήματα, ἀλλὰ γιὰ ἐπουράνια πράγματα!
Δὲν ἀγωνίζεται γιὰ μικρὰ ζητήματα, ἀλλὰ γιὰ ὕψιστα ὁράματα!
Δέν ἀγωνίζεται κατ’ οὐσίαν παρά, γιά νά δώση θάρρος καί δύναμι σέ πολλούς νά συναγωνίζωνται γιά θέματα δογματικά, ἠθικά, πνευματικά.
Ἑπομένως, κατὰ τὴν σύγχρονη ἐποχή:
Ἐὰν εἴπης Ἐπίσκοπος ὁ νοῦς πηγαίνει κυρίως στὸν κ. Νικόδημο!
Ἐὰν εἴπης κ. Νικόδημος ὁ νοῦς πηγαίνει στὸν σωστὸ Ἐπίσκοπο!
Ζ’. Τοῦ ἐφόρεσαν λαμπρὰ ἐσθῆτα
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφέρει:
“Ἐξουθενήσας [δὲ] αὐτὸν [τὸν Κύριο] [καὶ] ὁ Ἡρώδης σὺν τοῖς στρατεύμασιν αὐτοῦ καὶ ἐμπαίξας περιβαλών ἐσθῆτα λαμπράν ἀνέπεμψεν αὐτὸν τῷ Πιλάτω” (Λουκ. κγ’ 11).
Τὸν ἐξουδένωσε καὶ Τοῦ ἐφόρεσε λαμπρὸ Βασιλικὸ ἔνδυμα, γιὰ νὰ τὸν ἐξευτελίση.
Δυνάμεθα νὰ κάνουμε ἀναφορικὰ μὲ αὐτὸ τὸ συμβὰν δύο παραλληλισμούς.
Πρῶτον, οἱ ἀνάξιοι Ὑψηλόβαθμοι Κληρικοὶ φοροῦντες τὶς λαμπρὲς στολὲς τους ἐξευτελίζονται καὶ γελοιοποιοῦναι ἐνώπιον τοῦ λαοῦ.
Δεύτερον, σὲ πολλοὺς ἡρωϊκοὺς Κληρικοὺς “ἐφόρεσαν” ὡς μανδύα τὴν χλεύη τῆς ἐξορίας καὶ τῶν διωγμῶν.
Κατ’ ἀλήθεια αὐτοί ἐνεδύθησαν τὸν ἐρυθρὸ Βασιλικὸ χιτῶνα τοῦ Κυρίου μὲ τιμὴ καὶ δόξα.
Αὐτοὶ μόνοι ἀποτελοῦν τοὺς ἀληθεῖς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας καὶ “Ἡγουμένους” παντός τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς οἰκουμένης.
Καὶ οἱ ἴδιοι, ἐν ταπεινώσει, διαθέτουν πλήρη τὴν αὐτοσυνειδησία τῆς ἡγετικῆς πνευματικῆς ἀποστολῆς τους μέσα στὸν Ἱερὸ Χῶρο ἀγωνιζόμενοι ἀπὸ τοὺς ἀφιλοξένους τόπους τῆς ἐπιγείου ἐξορίας τους!!!
Ἀθῆναι 9-11-2010
