Αποκαλυψη του Ιωαννου.«μετὰ τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καὶ τὸ ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι κύριος κυρίων ἐστὶ καὶ βασιλεὺς βασιλέων, καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ καὶ πιστοί»

Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης Α.Φ. 191

Ομιλίες στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου από το μακαριστό γέροντα π. Αθανάσιο Μυτιληναίο.

Ερμηνεία εις την Αποκάλυψη 4η συνέχεια από τη 4η Ομιλία που έγινε στις 9-11-1980 και 1η συνέχεια από την 5η που έγινε 16-11-1980

«μετὰ τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καὶ τὸ ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι κύριος κυρίων ἐστὶ καὶ βασιλεὺς βασιλέων, καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ καὶ πιστοί»

Ὁ Χριστός καλεῖται «πρωτότοκος τῶν νεκρῶν», ὅπως λέει ὁ Ζηγαβηνός πολύ ὡραῖα, «ὡς πρῶτος ἐκραγεὶς τῆς τοῦ ᾅδου γαστρός, εἰς τὴν διὰ τῆς ἀναστάσεως παλινζωΐαν καὶ ἀειζωΐαν»³⁹ , σάν νά βγῆκε ἀπό τήν κοιλιά τοῦ Ἅδου, ἀφοῦ αὐτή ἐξεράγη. Σάν νά λέγαμε, ὅπως μία γυναίκα πού δέν γεννᾶ φυσιολογικά, καί τῆς γίνεται καισαρική τομή. Ἄν ἐπιτρέπεται ὄχι καισαρική τομή, ἀλλά μιά κλωτσιά στήν κοιλιά, καί νά βγεῖ τό παιδί ἀπ’ ἔξω! Ἡ μετοχή «ἐκραγείς» αὐτό δείχνει· εἶναι Ἐκεῖνος πού κατέβηκε στόν Ἅδη καί συνέτριψε τούς μοχλούς τῶν αἰωνίων θυρῶν, τῶν αἰωνίων πυλῶν, δηλαδή τόν κατάκλειστο Ἅδη, πού δέν μποροῦσε ποτέ νά βγεῖ κανείς ἀπό ’κεῖ. Ἄρα λοιπόν εἶναι ὁ πρῶτος πού ἐξεράγη, βγῆκε μέ βίαιο τρόπο ἀπό τήν κοιλιά τοῦ Ἅδου.

Καί ὡς «πρωτότοκον τῶν νεκρῶν» Τόν καταγράφει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Λέει στήν Πρὸς Κολασσαεῖς ἐπιστολή του: «καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας· ὅς ἐστιν ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων»⁴⁰ . Γιατί «πρωτεύων»; Διότι Αὐτός εἶναι πρωτεύων σέ ὅλα, κι ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε· πρῶτος νεκρός πού ἀνασταίνεται, ἐμεῖς εἴμεθα ἀπό πίσω, δεύτεροι, τρίτοι.

Καί ὅπως πάλι γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πρωτότοκος, ὡς πρωτεύων καί ὡς ἐγγυητής καί τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως. Λέει στήν Α΄ Πρός Κορινθίους: «Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.»⁴¹ . Πῶς ἔγινε ἡ «ἀπαρχή»; Ἔγινε ἡ «ἀπαρχή», τό ξεκίνημα, ὁ «πρωτότοκος», γιά νά ἀκολουθήσουν οἱ πολλοί.

Καί τέλος, τό τρίτο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ· «ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς».

Ἀποτελεῖ αὐτός ὁ τίτλος-ὄνομα ἀπήχηση ἐκείνης τῆς περίφημης ὁμολογίας τοῦ Κυρίου ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου, ὅτι εἶναι ὄντως Βασιλιάς. Λέει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὅταν ἀπαντᾶ ὁ Κύριος στόν Πιλᾶτο: «ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ», ἡ δική μου ἡ Βασιλεία, «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου... εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· οὐκοῦν βασιλεὺς εἶ σύ;», ὥστε λοιπόν εἶσαι βασιλιάς; «ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· σὺ λέγεις ὅτι βασιλεύς εἰμι ἐγώ» ⁴², δηλαδή εἶναι ὅπως τό λές, εἶμαι βασιλιάς.

Ὥστε λοιπόν ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶναι Βασιλιάς! εἶναι Ἐξουσιαστής, Ἐξουσιαστής τῆς Ἱστορίας! εἶναι παγ-κόσμιος Κριτής! εἶναι Θριαμβευτής! Καί ἀκριβῶς αὐτό τό τελευταῖο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ καί τό θέμα τῆς Ἀποκαλύψεως, πού εἶναι καί ἡ κεντρική ἱδέα τοῦ βιβλίου.

«Οὗτοι», λέει ὁ ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «οὗτοι» –ποιοί; οἱ σύμμαχοι τοῦ Θηρίου– «μετὰ τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καὶ τὸ ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι κύριος κυρίων ἐστὶ καὶ βασιλεὺς βασιλέων, καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ καὶ πιστοί»⁴³. Πῶς καί γιατί θά νικήσει; Διότι εἶναι ὁ Κύριος τῶν κυρίων καί ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλέων.

Ὅπως βλέπουμε, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε ἐδῶ τρεῖς ἐπιθετικούς, ὅπως σᾶς εἶπα προηγουμένως, προσδιορισμούς, ὀνόματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτά ἀποτελοῦν μεταξύ τους μιά φυσική κλίμακα: Αὐτός πού ἦλθε νά μαρτυρήσει τήν ἀλήθεια, Αὐτός πού χάριν αὐτῆς ἀπέθανε καί ἀνέστη καί νίκησε τόν θάνατο, ὄχι μόνο γιά τόν ἑαυτό Του, ἀλλά καί γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού τελικά θά σταθεῖ θριαμβευτής ὡς Θεάνθρωπος, Βασιλιάς καί Κύριος πάντων τῶν βασιλέων καί ἀρχόντων τῆς γῆς.

Τά τρία αὐτά ὀνόματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ διαγράφουν μέ συντομία τήν ὅλη πορεία τοῦ Θεοῦ Λόγου μέσα στήν Ἱστορία. Ἔρχεται, δίνει τήν μαρτυρία, ὑφίσταται μαρτύριο, καί βγαίνει ἀπό τήν Ἱστορία, ἀφοῦ τήν παίρνει μαζί Του, μέ τήν Ἀνάστασή Του καί τήν Ἀνάληψή Του, τήν παίρνει μαζί Του καί τήν πηγαίνει, ἤ τήν μεταβάλλει, σέ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Προσέξτε αὐτό πού σᾶς εἶπα· μπαίνει μέσα στήν Ἱστορία, μαρτυρεῖ γιά τήν ἀλήθεια, πεθαίνει γιά τήν ἀλήθεια, ἀναστήνεται, ἀναλαμβάνεται καί μέ τήν τελική Κρίση παίρνει ὁλόκληρη τήν Ἱστορία, ὁλόκληρη τήν κτίση, καί τήν κάνει Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

Πέστε μου· ποιό βιβλίο ποτέ μποροῦσε νά σταθεῖ μεγαλειωδέστερο πού ποτέ γράφηκε στήν παγκόσμια φιλολογία; Ποιό βιβλίο, ἔξω ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως; Πελώρια θέματα! τεράστια θέματα!

Ἄν, ἀγαπητοί μου, μένουμε σέ θεολογικά σημεῖα καί ἐπιμένουμε σ’ αὐτά –θά πῶ γιά μιά ἀκόμη φορά, πού πολλές φορές τό ἔχω τονίσει– πρέπει νά ἀρθοῦμε, πρέπει νά σηκωθοῦμε, πρέπει νά ἀνεβοῦμε ψηλά· μή μένουμε μόνο ἁπλῶς νά ποῦμε ὅτι θά εἶμαι ἕνας καλός ἄνθρωπος, κι ἔτσι, μέ τόν τρόπο αὐτό, νά ζοῦμε μία αὐτάρκεια πνευματική, ἡ ὁποία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνα ὅριο πνευματικῆς λιμοκτονίας. Ξέρετε, στά Οἰκονομικά ὑπάρχει αὐτό τό ὅριο λιμοκτονίας, τό starvation limit, τό ὅριο λιμοκτονίας. Στήν πνευματική ζωή, ἐάν ὑπάρχει, ἐμεῖς τό θέτoυμε τό ὅριο. Καί θέτουμε τό ὅριο αὐτῆς τῆς πνευματικῆς λιμοκτονίας ὅταν θέλουμε νά μένουμε εὐχαριστημένοι μέ μερικά ψιχία μιᾶς κάποιας θρησκευτικῆς γνώσεως.

Ὄχι, ἀγαπητοί μου· ὄχι· πρέπει τά παιδιά τοῦ Θεοῦ νά χορταίνουν τό ψωμί τοῦ Θεοῦ! Καί τό ψωμί τοῦ Θεοῦ εἶναι «ὁ ἄρτος, ὁ καταβὰς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ», ὁ Θεός Λόγος, πού ἔδωκε τόν ἑαυτό Του πρός βρῶσιν , πρός βρῶσιν αἰσθητήν! γιά νά μπορέσουμε, μέσα σ’ αὐτήν τήν βρώση τοῦ οὐρανίου Ἄρτου, νά δοῦμε τόν Θεό Λόγο.

Γι’ αὐτό, ἀγαπητοί, μή διαμαρτυρηθεῖτε ἄν προσφέρεται λίγη θεολογία. Δέν εἶναι πάρα πολλή· λίγη θεολογία· ἁπλῶς εἶναι ὁ ἄρτος πού τρέφει τά παιδιά τοῦ Θεοῦ.

Ὁμιλία 5η στήν Ἀποκάλυψη

 (Ἀποκ. 1, 5β-8)

(Τά τρία ἀξιώματα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν πιστῶν· τό προ-φητικό, τό ἱερατικό καί τό βασιλικό.)

«Καὶ ἀπὸ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ μάρτυς ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν καὶ ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς. τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καὶ λούσαντι ἡμᾶς ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ.» ¹ Δηλαδή: Ἔχετε τήν χάρη καί τήν εἰρήνη καί ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ μάρτυς ὁ πιστός, εἶναι ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν, εἶναι ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς. Καί ὅλα αὐτά γιατί μᾶς ἀγαπᾶ, δηλαδή σ’ Ἐκεῖνον πού μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς ἔλουσε ἀπό τίς ἁμαρτίες μας μέ τό αἷμα Του. Τί ἀνήκει σ’ Ἐκεῖνον ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς ἔλουσε ἀπό τίς ἁμαρτίες μας μέ τό αἷμα Του; «ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων»² , ὅπως τελειώνει τό προοίμιο.

Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἐξ ἄλλου, γι’ αὐτό, ἀγαπητοί μου, στάθηκε, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ μάρτυς ὁ πιστός» καί «ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν», δηλαδή ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἐνανθρώπησε, ἦταν νά δώσει τό αἷμα Του πάνω στόν σταυρό, νά μᾶς καθαρίσει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, ἐπειδή μᾶς ἀγαποῦσε. Ὑπογραμμίζω· ἐπειδή μᾶς ἀγαποῦσε! Δέν ὑπάρχει ἄλλο κίνητρο καί ἐλατήριο στόν Θεό ἔξω ἀπό τήν ἀγάπη. Καί γιά νά ἐκφράσει ὁ Θεός τήν ἀγάπη Του αὐτή, ἔδωσε τόν Σταυρό στόν Υἱό Του τόν ἐνανθρωπήσαντα.

Ἀλλά δέν μᾶς καθάρισε, ἀγαπητοί μου, μόνο, κάτι τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τήν ἀρνητική ὄψη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἀλλά προχώρησε καί θετικῶς ὁ Θεός στήν προσφορά Του αὐτή. Καί αὐτή ἡ θετική προσφορά εἶναι ὅτι μᾶς καθιστᾶ ἐμᾶς, πού πιστέψαμε σ’ Αὐτόν καί δεχθήκαμε τό αἷμα Του γιά νά καθαρισθοῦμε, μᾶς καθιστᾶ «βασίλειον ἱεράτευμα»³. «βασίλειον ἱεράτευμα»!

«Καὶ ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὐτοῦ.»⁴  Δηλαδή: μᾶς κατέστησε βασίλειο ἱερέων στόν Θεό καί Πατέρα Του.

Ἀγαπητοί, πρόκειται γιά ἕνα ἐξόχως σπουδαῖο χωρίο, θεολογικότατο χωρίο, καί θά παρακαλέσω πάρα πολύ νά προσέξουμε στή θέση αὐτή· ὅτι μᾶς καθιστᾶ ἐμᾶς ἕνα βασίλειο ἱερέων, ἕνα «βασίλειον ἱεράτευμα», ὁ Χριστός στόν Πατέρα Του.

Στόν στίχο αὐτό, κατ’ ἀρχάς, βλέπουμε μέ πολλή σαφήνεια νά ὑπάρχει ἡ οὐσία καί τό ἔργο τοῦ Χριστιανισμοῦ· δηλαδή ὁ Χριστιανισμός βλέπουμε ἐδῶ νά εἶναι ὄχι μία θρησκεία, ἀλλά μία Βασιλεία· αὐτό ἀποτελεῖ τήν οὐσία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Οἱ Χριστιανοί εἶναι βασιλεῖς καί ἱερεῖς· αὐτό ἀποτελεῖ τό ἔργο τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Ἄν σᾶς ποῦν «Ποιά εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Χριστιανισμοῦ;», θά ἀπαντήσετε ὅτι εἶναι μία Βασιλεία! Κι ἄν σᾶς ποῦν «Ποιό εἶναι τό ἔργο τοῦ Χριστιανισμοῦ;», νά καταστήσει τούς πολίτες του, τούς πιστούς, βασιλεῖς καί ἱερεῖς!

Θά μοῦ πεῖτε: «Αὐτά εἶναι πολύ μεγάλα πράγματα!». Μάλιστα, ἀγαπητοί μου· εἶναι πολύ μεγάλα πράγματα. Πόσο μεγάλα; Ὅσο ὁ Οὐρανός! Τόσο μεγάλα εἶναι ὅλα αὐτά.

Πέστε μου λοιπόν· ἄν κάποτε μάθουμε ὅτι εἶμαι Χριστιανός σημαίνει ὅτι εἶμαι πολίτης μιᾶς Βασιλείας –εἶμαι ἱερέας καί βασιλέας, ὅπως θά δεῖτε στή συνέχεια τῆς ἀναλύσεως– τότε πῶς θά μπορῶ νά πῶ πιά ὅτι ὁ Χριστιανισμός εἶναι μιά θρησκεία ὅπως εἶναι ὅλες οἱ φυσικές θρησκεῖες; Καί σᾶς ἔχω ἐξηγήσει· φυσική θρησκεία θά πεῖ ἐκείνη ἡ ὁποία εἶναι κατ’ ἐπίνοιαν, δηλαδή κατ’ ἐπινόησιν. Ὅλες οἱ θρησκεῖες, ἀγαπητοί μου, εἶναι κατ’ ἐπινόησιν. Κατ’ ἐπινόησιν! Ὁ Χριστιανισμός εἶναι ἀποκάλυψη, ἀλλά δέν εἶναι θρησκεία· εἶναι Βασιλεία.

Καί συνεπῶς ἐγώ ὁ Χριστιανός δέν εἶμαι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἁπλῶς θά βολευτῶ στή ζωή μου. Ἄς τό προσέξουμε. Χριστιανός δέν σημαίνει ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πληρώνει τόν φόρο του, δέν ἐνοχλεῖ τήν Ἀστυνομία οὔτε τίς δικαστικές Ἀρχές, εἶναι ὁ καλός καί χρηστός πολίτης. Ἐξ ἄλλου ἔτσι ἔχουμε μάθει νά νομίζουμε ὅτι εἶναι ὁ Χριστιανός, ὁ καλός καί ἀγαθός πολίτης. Ὅτι αὐτό ἀποτελεῖ μία ἐπίπτωση τοῦ νά εἶναι ὁ Χριστιανός ἕνας καλός καί ἀγαθός πολίτης, ἕτερονἑκάτερον. Ἀλλά γι’ αὐτό ἦρθε ὁ Χριστός στόν κόσμο; γιά νά μᾶς κάνει ἀνθρώπους «καλοὺς κἀγαθοὺς»⁵ , πού ἔλεγε ὁ Πλάτων;... Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ἦλθε γι’ αὐτό ὁ Χριστός, τότε σᾶς ἐρωτῶ· ἦταν περιττός! Τό λέγουν αὐτό οἱ Πατέρες. Ἦταν περιττός νά ’ρθεῖ ὁ Χριστός· θά μᾶς ἔκανε καλούς καί ἀγαθούς πολίτες ὁ Πλάτων!

Μά δέν εἶναι, ἀγαπητοί μου, ὁ Χριστιανισμός ἁπλῶς γιά νά μέ κάνει καλό πολίτη· ἀλλά θά μέ καταστήσει «βασιλέα» καί «ἱερέα» τοῦ Θεοῦ! κάτι τό ὁποῖο ποτέ δέν φαντάστηκαν οἱ ἐκτός Χριστιανισμοῦ, οὔτε οἱ μεγαλύτεροι φιλόσοφοι. Οἱ Χριστιανοί λοιπόν εἶναι ἀξιωματοῦχοι, γιατί χάριν αὐτῶν ὁ Θεός ἱδρύει Βασιλεία ἐπάνω στή γῆ.

Ὅταν προσευχόμαστε, λέμε «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου» .

Ἴσως μάλιστα ἐδῶ –νά κάνω μία διασάφηση– νά ὑπονοήσετε ὅτι πιθανῶς νά σᾶς ἐξαγγείλω τόν προγραμματισμό κάποιου χριστιανικοῦ κόμματος, πού τώρα θά πρέπει νά ξέρετε, ἐν ὄψει πιθανῶν ἐκλογῶν, νά ψηφίσετε καί τά λοιπά! Μήν περιμένετε τέτοια πράγματα ποτέ. Ὅταν ὁμιλοῦμε περί Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς, κάθε ἄλλο παρά ἐννοοῦμε ὅπως τό ἐννοοῦν τά πολιτικά κόμματα νά ἐγκαθιδρύσουν τόν Χριστιανισμό ἐπάνω στή γῆ· πόρρω ἀπέχει! Καί ἄλλες φορές σᾶς τό ἔχω ἀναλύσει αὐτό· δέν εἶναι τῆς ὥρας νά ξαναμιλήσω· μόνο τοῦτο ἐπιγραμματικά σᾶς λέω· ὅσο ἀπέχει ἡ ἀνατολή ἀπό τή δύση, τόσο ἀπέχει ἡ θεολογία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἀπό τά πολιτικά κόμματα, πού ἐπιχειροῦνται νά ἐγκαθιδρυθοῦν, τάχα γιά νά ἐγκαταστήσουν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στή γῆ.

39.

40. Κολ. 1, 18.

41. Α΄ Κορ. 15, 20.

42. Ἰωάν. 18, 36-38.

43. Ἀποκ. 17, 14.