ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΞΑΡΣΗ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΩΝ ΟΛΟΙ ΤΡΕΧΟΥΝ … ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ  ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ "ΑΓΩΝΑΣ" α.φ. 209  Οκτώβριος 2014      http://www.agonas.org/

«Για πού έτσι; Για το Αιγαίο;»

Άρθρο του Τούρκου δημοσιογράφου Ρεσίτ Αστσίογλου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Γκιούν Αϊντίν» (7 - 7 - 1977) είναι αποκαλυπτικό πως δρουν οι Τούρκοι: «Η καλύτερη τακτική που θα πρέπει να εφαρμόσουμε εμείς είναι μακρόχρονη και υπομονετική. Πρέπει να δείχνουμε κάθε τόσο την παρουσία μας στη θάλασσα αυτή, σα να βγαίνουμε μέσα απ’ τα κύματα. Τη μια θα βγαίνουν τέσσερα πολεμικά μας, αυτοί θ’ αρχίσουν να διαμαρτύρονται. Την επόμενη το ένα από τα τέσσερα θα ξαναβγαίνει και θα ισχυριζόμαστε ότι πάει να πάρει το «Hora».Τη μεθεπόμενη ένα αλιευτικό μας με ασύρματο θα αλιεύει στα χωρικά τους ύδατα. Μόλις τρέξουν να το συλλάβουν, ένα πολεμικό μας θα επεμβαίνει και θα το παραλαμβάνει. Στο πλοίο «Hora» ας προσθέσουμε κι ένα «Bora» που θα βγει κρυφά στο Αιγαίο και θα κάνει έρευνες στα χωρικά τους ύδατα. Μόλις ένα ελληνικό αεροπλάνο επιχειρήσει να επέμβει, ας του επιτεθεί ένα δικό μας. Μια άλλη μέρα ένα ιδιωτικό ιστιοφόρο μας θα «χάνει το δρόμο του» και θα προσεγγίζει στα ελληνικά νησιά. Εμείς θα πηγαίνουμε και θα το παίρνουμε. Στο μεταξύ θα φθάνει η εποχή των κανονικών μας γυμνασίων. Κι έτσι σιγά σιγά, το Αιγαίο θα γίνει πεδίο συνεχούς ενόχλησης, συνεχούς έρευνας πετρελαίου και συνεχούς πολέμου νεύρων. Από δω και μπρος, η είσοδος κι η έξοδος στο Αιγαίο πρέπει να πυκνωθεί».

(Συνεχίζουμε με την «φίλη γείτονα» Τουρκία που θέλει...)

ΤΟΥΡΚΙΑ

Η ονομασία «Τουρκία» δόθηκε από μια φυλετική ομάδα συγγενική με την μογγολική. Οι Τούρκοι ζούσαν στην Κεντρική Ασία και το πρώτο τουρκικό κράτος ιδρύθηκε το 552 περίπου μ.Χ. στη Μογγολία.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Η πρώτη επαφή του κράτους αυτού με τον δυτικό κόσμο χρονολογείται το 568 με την πρώτη πρεσβεία στο Βυζάντιο. Ο πρώτος αρχηγός του Μπουμίν (πέθανε το 552) είχε ιδρύσει τον πρώτο πυρήνα τουρκικού κράτους στην κοιλάδα Ορχόν της Μογγολίας έως τα βόρεια σύνορα της Κίνας. Τον 8° αιώνα διαλύθηκε γιατί κατακτήθηκε από έναν άλλο τουρκομογγολικό πληθυσμό τους Ονιγούρους. Τότε οι Τούρκοι μετακινήθηκαν δυτικά και ίδρυσαν το νέο κράτος στο σημερινό Τουρκεστάν και το οποίο επέζησε έως τον 13^0ν αιώνα.

Αρχικά οι Τούρκοι ήταν ειδωλολάτρες. Εισδύοντας όμως στην Περσία, το σημερινό Ιράκ και σε άλλες περιοχές ήλθαν σε επαφή με τον Ισλαμισμό και ασπάσθηκαν σιγά-σιγά τη μουσουλμανική θρησκεία. Στις περιοχές αυτές Τούρκοι φύλαρχοι ίδρυσαν διάφορα βασίλεια που διατηρήθηκαν αρκετά χρόνια. Το σημαντικότερο απ’ αυτά ήταν των Σελτσούκων, που περιλάμβανε την Περσία, τη Συρία, την Αρμενία, την Γεωργία και τμήμα της Μ. Ασίας.

Το 1092 η αυτοκρατορία των Σελτσούκων διαιρέθηκε σε τέσσερα βασίλεια, χωρίς όμως να σταματήσει ο εκτουρκισμός των κατακτημένων εδαφών.

Το 1920 ένα μεγάλο τμήμα του τουρκικού φυλετικού όγκου οι Οθωμανοί, κυριάρχησαν στα τουρκικά κράτη και θεμελίωσαν την οθωμανική αυτοκρατορία, με αρχηγό τον Οσμάν Δ’ (1290-1326) που είχε ως έδρα την Προύσα και η οικογένειά του βασίλευσε επί έξι αιώνες.

Κατά τον 14° αιώνα το κράτος επεκτάθηκε ως την Αλγερία, την Υεμένη, την Κριμαία, περιλαμβάνοντας και εδάφη της σημερινής Βουλγαρίας και Ουγγαρίας. Το 1361 η έδρα του μεταφέρθηκε στην Αδριανούπολη μέχρι την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1453 όπου αυτή πλέον γίνεται πρωτεύουσα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, θέτοντας τέρμα στη χιλιετή ζωή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Οι Τούρκοι υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις τους στρέφονται κατά της Κεντρικής Ευρώπης πολιορκώντας το 1683 την Βιέννη, χωρίς επιτυχία. Από τότε άρχισε με πολύ αργό ρυθμό η παρακμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η αποσύνθεση συνεχίστηκε όταν νικημένοι από τους Ρώσους εγκαταλείπουν την Κριμαία και αναγκάζονται να δεχθούν τον νικητή ως προστάτη όλων των ορθοδόξων χριστιανών των ευρισκομένων υπό την εξουσία του Σουλτάνου.

Τις τελευταίες δεκαετίες του 18^ου αι. και τις πρώτες του 19^ου με την ανεξαρτησία της Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και της Αιγύπτου ο «μεγάλος ασθενής» αρχίζει να παραπαίει. Ακολούθησε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1912-1918) ο οποίος της κατάφερε μεγάλο πλήγμα, αφαιρώντας της σημαντικά εδάφη, και η συνθήκη των Σεβρών (1920) ολοκλήρωσε το διαμελισμό της, με την παραχώρηση σημαντικών εδαφών στην Ελλάδα και με την προοπτική να ιδρυθεί ξεχωριστό αρμενικό και κουρδικό κράτος. Στη συνθήκη αυτή αντέδρασαν οι Τούρκοι εθνικιστές με αρχηγό τον Κεμάλ αναγκάζοντας τον τελευταίο Σουλτάνο Μωάμεθ ΣΤ’ (Μεχμέτ ΣΤ’ Βαχτετντίν) να διαφύγει στην Μάλτα και ύστερα στην Ιταλία. Ο Κεμάλ ανακήρυξε την Τουρκική Δημοκρατία (1923) με τον ίδιο πρόεδρο και με νέα πρωτεύουσα την Άγκυρα. Με τη βοήθεια μάλιστα πολλών ευρωπαϊκών κρατών πέτυχε τη ματαίωση της συνθήκης (Σεβρών) που αντικαταστάθηκε από τη συνθήκη της Λωζάνης (1923) που αναγνώριζε τη νέα τουρκική εδαφική διαμόρφωση.

Ο Κεμάλ Μουσταφάς, ο γνωστός ως «Ατατούρκ», επέφερε σημαντικές μεταρρυθμίσεις και πέτυχε τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Υπέγραψε σύμφωνο φιλίας με την Ελλάδα που φάνηκε ότι θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δυστυχώς όλα αυτά αποδείχθηκαν φρούδες ελπίδες. Εδώ έχει εφαρμογή η λαϊκή παροιμία: «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του». Έχει παραμείνει στην ιστορία η φράση που εκστόμισε ο Ισμέτ Ινονού μετά την υπογραφή της «Συνθήκης της Λωζάννης» και την διακήρυξη της ελληνοτουρκικής φιλίας αναφερόμενης στον Ελευθέριο Βενιζέλο: «Ιναντί ερίφ!» (Μας πίστεψε ο άνθρωπος).

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ Μ. ΑΣΙΑΣ

Οι Έλληνες υπήρξαν οι αρχαιότεροι κάτοικοι των σημερινών τουρκικών περιοχών και το δείχνουν τα χιλιάδες μνημεία (θέατρα, μοναστήρια, εκκλησίες, ειδώλια, τάφοι, επιγραφές κ.ά.). Οι πυκνότερες εγκαταστάσεις Ελλήνων βρίσκονταν στα βόρεια και δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, ενώ αραιότερα ήταν στο κεντρικό οροπέδιο και στα νότια παράλια. Οι Έλληνες αυτοί ήταν απόγονοι των αρχαίων αποίκων που εξελληνίσθηκαν από τον Μέγα Αλέξανδρο. Συνεχίστηκε η εγκατάσταση και στους νεώτερους χρόνους Ελλήνων προερχόμενων από τα νησιά του Αιγαίου, την Ήπειρο, Μακεδονία, Πήλιο, Κυκλάδες κ.ά., δημιουργώντας ισχυρές ελληνικές παροικίες, που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην οικονομική και πολιτιστική ζωή.

Οι Βαλκανικοί πόλεμοι (1912-13) και ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος (1914- 1918) ήταν η απαρχή για την εκδίωξη του ελληνικού στοιχείου από την Μ. Ασία με διάφορα προσχήματα.

Το κόστος της καταστροφής του 1922 ήταν τεράστιο για τον Ελληνισμό. Πληθυσμιακά στοιχεία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας μας δίνει η Οθωμανική απογραφή προ του 1913 με πληθυσμό 9.148.804 ατόμων. Απ’ αυτούς 5.596.529 ήταν Μουσουλμάνοι (Τούρκοι, Κούρδοι), 2.601.312 Έλληνες (Ρωμιοί) και ακολουθούν άλλες φυλές. Το ίδιο περίπου νούμερο μας το δίνει και ο Γεώργιος Κ. Σκαλιέρης στο βιβλίο του «Λαοί και Φυλαί της Μικράς Ασίας» (έκδοση 1922 και επανέκδοση 1990). Ο Αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη Τζόρτζ Χόρτον, που περιγράφει την περίοδο των τραγικών γεγονότων, υπολόγισε περισσότερο από ένα εκατομμύριο τους Έλληνες που εξοντώθηκαν στο σύνολο του μικρασιατικού χώρου κατά την διάρκεια των εθνικών εκκαθαρίσεων.

Η ΜΕΤΑ ΚΕΜΑΛ ΕΠΟΧΗ

Μετά τον θάνατο του Κεμάλ οι διάδοχοι του απομακρύνθηκαν από τα κεμαλικά ιδεώδη και η σύγχρονη Τουρκία οδηγήθηκε στις αιματηρές ταραχές το 1961. Μια ομάδα στρατιωτικών υπό τον στρατηγόν Τζεμάλ Γκουρσέλ κατέλαβε την εξουσία και εγκαθίδρυσε στρατιωτικό καθεστώς που κατέληξε στην καταδίκη δια απαγχονισμού του Πρωθυπουργού Α. Μεντερές και του υπουργού Εξωτερικών Φ. Ζορλού. Η αναταραχή συνεχίστηκε και το 1971 ανάγκασαν την Κυβέρνηση Ντεμιρέλ να απομακρυνθεί από την εξουσία.

Η Τουρκική «Δημοκρατία» από την ίδρυσή της (23 Οκτωβρίου 1923) μέχρι και σήμερα διακρίνεται από μια ιδιότυπη νοοτροπία. Αξιοποιεί πλήρως ό,τι την βολεύει από τις συνθήκες και συμφωνίες που υπογράφει, και γράφει στα παλαιά των υποδημάτων της άλλες υποχρεώσεις που αναλαμβάνει από τις ίδιες συμφωνίες και συνθήκες. Κυριαρχεί η φιλοσοφία τους «Ό,τι δεν παραχωρείται, αρπάζεται».

Στην Τουρκία, ανεξάρτητα από το ποιοι βρίσκονται στις διάφορες θέσεις εξουσίας (πολιτικοί ή στρατιωτικοί), ανεξάρτητα από τους καυγάδες, τα σκάνδαλα ή τις απειλές πραξικοπήματος που εξαπολύουν οι στρατιωτικοί, όλοι συμφωνούν μόνο σε ένα σημείο, στην εξωτερική επεκτατική πολιτική εναντίον της Ελλάδας.

Όλοι στην Τουρκία σκέφτονται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή της Μεγάλης Τουρκίας. Είναι αποκαλυπτικοί οι χάρτες που κυκλοφορούν - επεξεργασμένα από επιτελεία «ειδικών» - στα σχολεία, στα επιτελεία των ενόπλων Δυνάμεων, στο διαδίκτυο και στις μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες·. Σ’ αυτούς δείχνουν τους στόχους και τα σχέδια του τουρκικού επεκτατισμού παρουσιάζοντας ως τουρκικά εδάφη το Κιρκούκ, τη Μοσούλη, το Αρμπίλ του Β. Ιράκ, το Βατούμ στη Γεωργία, μέρος της νοτιοανατολικής Βουλγαρίας, ολόκληρη την Κύπρο, τη Θράκη, τη Βόρειο Ελλάδα με την Θεσσαλονίκη (είναι άραγε τυχαία η δήλωση του Πατριάρχη (Βαρθολομαίου) ότι οι νέες χώρες ανήκουν στην Κωνσταντινούπολη;), ολόκληρη την Αρμενία, τα νησιά και τις βραχονησίδες του Αν. Αιγαίου μέχρι και την Κρήτη.

Η Τουρκία δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να εργάζεται προς την κατεύθυνση μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής περιμένοντας πάντα «την κατάλληλη στιγμή», ν’ αρπάξει ό,τι μπορέσει.

ΥΠΟΥΛΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Τέτοια παιχνίδια παίχθηκαν αρκετές φορές αλλά δεν της βγήκαν. Ένα από αυτά παίχθηκε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παίρνοντας «ουδέτερη» θέση επιχείρησε να αξιοποιήσει την περίσταση. Παζάρεψε με την Γερμανία να της ανοίξει τον δρόμο προς την Αίγυπτο από την ξηρά, με ένα... μικρό αντάλλαγμα- να της δοθούν δηλαδή ελληνικά νησιά του Αιγαίου, λωρίδα εδάφους δυτικά της Αλεξανδρούπολης, και τουρκική δικαιοδοσία επί της Συρίας και του Ιράκ. Το σχέδιο της συμφωνίας συντάχθηκε με την συνεργασία του Τούρκου Υπ. Εξωτερικών Σουκρού Σαράτσογλου, και στάλθηκε στο Βερολίνο στις 23 Μαΐου 1941.

Μετά από 7 ημέρες, την 1^η Ιουνίου, οι Άγγλοι μπήκαν στην Βαγδάτη, εκδίωξαν τον Ρασίντ Αλή και συνέτριψαν την επανάστασή του στο Ιράκ ματαιώνοντας τη γερμανο-τουρκική προσέγγιση.

Το αποτέλεσμα ήταν να ναυαγήσει η συμφωνία και να γλυτώσουν τα ελληνικά νησιά.

Οι Τούρκοι κατά την διάρκεια του πολέμου - ενώ η Ελλάδα έδινε την μάχη για μια ελεύθερη και δημοκρατική Ευρώπη - επιχείρησαν άλλη μια φορά να καταλάβουν τα νησιά μας με το πρόσχημα την «προστασία τους», ευτυχώς χωρίς επιτυχία.

Από το φθινόπωρο του 1962 η Τουρκία είχε ιδρύσει «ειδική Επιτροπή Μειονοτήτων» που λειτουργούσε στο πρωθυπουργικό γραφείο και της οποίας ο ρόλος αποκαλύφθηκε το 2004 όταν καταργήθηκε. Για πολλά χρόνια, στέλεχος της Επιτροπής αυτής ήταν ο Οκτάϊ Ενγκίν, ο προβοκάτορας, που είχε τοποθετήσει τη νύκτα της 5^ης Σεπτεμβρίου 1955 στο προξενείο της Τουρκίας στη Θεσσαλονίκη την εκρηκτική ύλη που είχε αποτελέσει το σύνθημα για την έναρξη των επιθέσεων κατά του ελληνισμού της Πόλης» (εφ. “Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, 23/3/2014). (Για την ιστορία. Αυτόν τον προβοκάτορα το τουρκικό κράτος τον αντάμειψε κάνοντάς τον βοηθό Διευθυντή Ασφαλείας, Αργότερα τον έκανε Διευθυντή Σχεδιασμού Γενικής Διεύθυνσης Ασφαλείας και

τελευταία (1992) τον έκανε Νομάρχη της περιοχής Νεφ σεχίρ).

ΣΤΗΝΟΥΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΑΡΠΑΞΟΥΝ

Στην εφημερίδα της τουρκικής Κυβέρνησης δημοσιεύθηκε (1/11/1973) νόμος βάσει του οποίου το κράτος παραχωρούσε το δικαίωμα στην Τουρκική Κρατική Εταιρεία Πετρελαίου να κάνει έρευνες προς εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε 27 περιοχές του Αιγαίου, τις οποίες ξαφνικά θεωρεί τουρκικές. Ο χάρτης που συνόδευε αυτόν (νόμο) κάνει αυθαίρετη και μονομερή οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, σύμφωνα με τις ορέξεις τους και περιλαμβάνει ελληνικές περιοχές, προσπαθώντας να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα, αμφισβητώντας την κατοχυρωμένη με διεθνείς Συνθήκες ελληνική κυριαρχία του Αιγαίου.

Λίγους μήνες μετά, στις 18-1-1975, ο Τούρκος Πρωθυπουργός Μπ. Ετσεβίτ δήλωνε: «Η θάλασσα του Αιγαίου ανήκει σε μας, αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι...!» και τρεις μέρες αργότερα, στις 27-1-1975, ο Τούρκος Υπ. Εξωτερικών ξεκαθαρίζει τον τρόπο με τον οποίο θα επιβάλλουν αυτή τη θέση, λέγοντας: «Στο Αιγαίο, πρέπει ν’ ακολουθήσουμε αναγκαστικά δυναμική πολιτική. Οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές από τις συνθήκες του 1923. Η δύναμη της Τουρκίας έχει μεγαλώσει. Η Κύπρος αποτελεί το πρώτο βήμα για το Αιγαίο».

Και στο μήνα επάνω (27-2-1975) ο ίδιος Πρωθυπουργός λέει σε ομιλία του πως τα περί πετρελαϊκών ερευνών ήταν απλά τεχνάσματα. «Σκοπός ήταν η διεκδίκηση νέων συνόρων!».

Το 1974 η Ελλάδα αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα με την κατάρρευση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας. Τότε οι συνθήκες ήταν ιδανικές για να αρπάξει όσα περισσότερα μπορούσε από μια αδύναμη Ελλάδα, ξεκινώντας από την Κύπρο που χρόνια την είχε στο στόχαστρο. Την αφορμή δώσαμε εμείς, γιατί οι δικτάτορες πίστεψαν στα ψέματα των Αγγλοαμερικανών και του Κίσσιγκερ, και με την δικαιολογία της προάσπισης της τουρκικής μειονότητας η Τουρκία εισβάλλει στις 20/7/74 και καταλαμβάνει το 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανατρέποντας την ισορροπία στην ανατολική Μεσόγειο. Τα κυπριακά εδάφη η Τουρκία το 1977 τα ανακήρυξε ως «Αυτόνομο τουρκοκυπριακό κράτος» παρά την γενική καταδίκη από Διεθνείς Οργανισμούς.

Η επιθετικότητα της Τουρκίας δεν έχει σταματημό.

Στις 7 Αυγούστου 1976 η Τουρκία βγάζει το πλοίο “Hora” να κάνει θαλάσσιες έρευνες σε ελληνικές περιοχές δημιουργώντας έμπρακτα “νέα σύνορα”. Η Ελλάδα καταφεύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αλλά η Τουρκία απορρίπτει την διαιτησία.

Στην Τουρκική εφημερίδα «Γκιούν Αϊντίν» (7-7-1977) ο δημοσιογράφος Ρεσίτ Αστσίογλου σε άρθρο του με τίτλο «Για πού, έτσι; Για το Αιγαίο;», περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια το πονηρό τούρκικο “σενάριο” (απόσπασμα δημοσιεύουμε σε πλαίσιο).

ΝΕΑ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το Δεκέμβριο του 1995 ο Πρωθυπουργός Ανδ. Παπανδρέου, μπαίνει στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό κέντρο βαριά άρρωστος. Νέα αναπάντεχη ευκαιρία για την Τουρκία την οποία και δεν αφήνει ανεκμετάλλευτη. Ένα ιστιοφόρο της βρίσκεται στις ελληνικές βραχονησίδες Ίμια παρασυρμένο δήθεν από τον καιρό. Όταν όμως ελληνικά σκάφη σπεύδουν για βοήθεια, οι Τούρκοι πράκτορες του ιστιοφόρου την αρνούνται, λέγοντας πως οι βραχονησίδες είναι Τουρκικές και ότι θα δεχθούν βοήθεια μόνο από τουρκικά σκάφη.

Ο Ανδ. Παπανδρέου παραιτείται και στις 18 Ιανουαρίου 1995 ορκίζεται Πρωθυπουργός ο Κώστας Σημίτης. Εννιά μέρες αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου 1996, Τούρκοι πράκτορες, δήθεν δημοσιογράφοι της εφημερίδας “Χουριέτ” - το μόνιμο ανθελληνικό και προπαγανδιστικό “εργαλείο” τους - αποβιβάζονται στα Ίμια και αντικαθιστούν την Ελληνική σημαία με μια τουρκική. Τρεις μέρες μετά, την νύχτα της 30^ης προς την 31^ην Ιανουαρίου, οι Τούρκοι οξύνουν την κρίση και φθάνουν σε όρια πολεμικής αναμέτρησης. Ο πόλεμος αποφεύγεται αλλά ο στόχος της Τουρκίας επιτυγχάνεται δημιουργώντας την καινούργια Τουρκική θεωρία για «γκρίζες ζώνες» δηλαδή αμφισβητούμενες από την Τουρκία ζώνες στο Αιγαίο. Στην ελληνική πρόταση για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, η Τουρκία υποκρίνεται ότι δεν καταλαβαίνει.

Αλλάζει το παραμύθι ζητώντας διάλογο, και ο Τούρκος Πρωθυπουργός Μεσούτ Γιλμάζ στις 25 Μαρτίου 1996 δηλώνει: «Διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα χωρίς όρους, με στόχο τη διευθέτηση όλων των θεμάτων του Αιγαίου, ως σύνολο». Με απλά λόγια καλείται η Ελλάδα να διαπραγματευθεί με την Τουρκία όσα κυριαρχικά δικαιώματα της δίδουν οι Διεθνείς συνθήκες, είτε στα νησιά, είτε στον εναέριο χώρο, είτε στην υφαλοκρηπίδα των νησιών!

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΦΙΛΙΑ (;)

Λίγες μέρες αργότερα - αφού πέτυχε αυτό που ήθελε - άρχισε ξαφνικά να διατυμπανίζει την ανάγκη Ελληνοτουρκικής φιλίας προσφέροντας υποκριτικά όμορφα λόγια χωρίς αντίκρυσμα. Οι στόχοι διάφοροι, ιδιοτελείς, καταπιεστικοί και ραδιούργοι.

Για την είσοδο της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) ζητάει από την Ελλάδα να άρει το βέτο που έχει ως χώρα της Ε.Ε.

Για την απομάκρυνση των Ελλήνων από τα τουρκικά εδάφη επικαλείται την... φιλία των δύο κρατών (1955 Ζορλού και Μεντερές) πριν εξαπολύσει την 6^η Σεπτεμβρίου το πογκρόμ εναντίον των.