Η Αγία Γραφή για την άμεση απομάκρυνση από τους Οικουμενιστές, Δ΄ Μέρος (του π. Ευθ. Τρικαμηνά).

Δ΄ Μέρος

Στὴν παρούσα ἀνάρτηση γίνεται ἀνάλυση τῶν ἁγιογραφικῶν χωρίων:

19) Β΄ Κορινθ. στ΄ 14-18: «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις…».

20) Β΄ Κορινθ. 11, 13-15: «Οἱ γάρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ…».

21) Γαλάτ. 1, 8-9: «Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω».

19) Β΄ Κορινθ. στ΄ 14-18: «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; τίς δέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων; ὑμεῖς γάρ ναός Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω, καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός. διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ».

         Εἶναι πολύ σημαντική καί αὐτή ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί  συνηγορεῖ τά μέγιστα ὑπέρ τῆς ἀποτειχίσεως ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους. Διότι διδάσκει ὁ Θεός, εἰς αὐτό τό σημεῖο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τήν ἀπομάκρυνσι καί τήν ἀποφυγή οἱασδήποτε συνοδοιπορίας μέ τούς ἀπίστους. Τά παραδείγματα δέ τά ὁποῖα ἀναφέρονται ἐδῶ ἀποδεικνύουν καί τό ἀδύνατον αὐτῆς τῆς συνοδοιπορίας. Ἐπειδή τό φῶς καί τό σκοτάδι, ὁ Χριστός καί ὁ διάβολος κ.λπ., δέν δύνανται νά συνυπάρχουν καί μάλιστα μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἔτσι δέν δύνανται νά συνυπάρχουν καί νά συνοδοιποροῦν ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ αἵρεσις, ἡ ἀλήθεια καί ἡ πλάνη, οἱ Ἅγιοι τοῦ Χριστοῦ καί οἱ κατασκευασμένοι Μασῶνοι «Ἅγιοι» (π.χ. Χρυσόστομος Σμύρνης), οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές καί οἱ Ὀρθόδοξοι, ἡ Ὀρθοδοξία τέλος καί τό Π.Σ.Ε. κ.λπ. Ἡ ἔξοδος καί ἀπομάκρυνσις ἀπό αὐτή τήν συνοδοιπορία καί ἀλληλοπεριχώρησι σημαίνει καί τήν εἴσοδο εἰς τάς αὐλάς τοῦ Κυρίου (Ψαλμ. 95, 8-99, 4). Δι’ αὐτό, αὐτή ἡ ἀπομάκρυνσις, τίθεται ὡς προϋπόθεσις διά νά μᾶς δεχθῆ ὁ Θεός καί νά μᾶς θεωρήση παιδιά του: «Διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καί ὑμεῖς ἔσεσθαί μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ». Ὡς ἐκ τούτου κάθε ἄλλη ὁδός πού διδάσκει τήν συνύπαρξι καί συνοδοιπορία καί μάλιστα σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο, εἶναι πλάνη, εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ, εἶναι διδασκαλία τῆς Νέας Ἐποχῆς, εἶναι ἄρνησις τῆς ἀλήθειας.

Ἄς δοῦμε ὅμως καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων στό ἐν λόγῳ χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Κατ’ ἀρχάς διά νά κατανοήσωμε τήν ἔκφρασι «ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις», ἀναφέρομε τήν ἑρμηνεία τῆς λέξεως «ἑτεροζυγοῦντες» ἀπό τό παλαιό λεξικό Σκαρλάτου τοῦ Βυζαντίου «Ἑτεροζυγῶ=Εἶμαι ἑτερόζυγος (κακῶς, ἀταίριαστος, συνεζευγμένος). «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις». Μή ἑνώνεσθε μέ τούς ἀπίστους, κατ’ ἄλλους, μή κλίνετε πρός τό μέρος των». Τό «ἑτεροζυγῶ» λοιπόν, σημαίνει σύζευξι καί συνοδοιπορία μέ τρόπο ἀταίριαστο καί παράνομο, σημαίνει ἕνωσι μέ αὐτούς, σημαίνει ὅτι βαδίζω πρός τό μέρος των. Αὐτό σημαίνει ὅτι, ἐφ’ ὅσον οἱ Ἀντιοικουμενιστές συνοδοιποροῦν (ἑτεροζυγοῦν) μέ τούς Οἰκουμενιστές, καί μάλιστα ἐκκλησιαστικῶς, εἶναι συζευγμένοι μέ αὐτούς, εἶναι ἑνωμένοι μαζί των καί κλίνουν πρός τό μέρος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τό «μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις» ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς: «Ἐνταῦθα λοιπόν σύγκρισιν ποιεῖται οὐχί τῆς ἑαυτοῦ ἀγάπης καί τῆς ἐκείνων τῶν διαφθειρόντων αὐτούς, ἀλλά τῆς αὐτῶν εὐγενείας καί τῆς ἐκείνων ἀτιμίας· οὕτω γάρ καί σεμνότερος ὁ λόγος γέγονε, καί αὐτῷ πρεπωδέστερος, καί μᾶλλον αὐτούς ἐπεσπᾶτο. Ὡς ἄν εἴ τις παιδί τῶν γεγεννηκότων ὑπερορῶντι καί μιαροῖς ἑαυτόν ἐκδιδόντι λέγοι, Tί ποιεῖς, ὦ παιδίον; τοῦ μέν πατρός καταφρονεῖς, προτιμᾷς δέ τούς μιαρούς ἄνδρας καί μυρίας γέμοντας κακίας; οὐκ οἶσθα πόσον αὐτῶν βελτίων εἶ καί σεμνότερος; Οὕτω γάρ μᾶλλον αὐτόν ἀφίστησι τῆς ἐκείνων συνουσίας, ἤ εἰ τόν πατέρα θαυμάζοι. Ἄν μέν γάρ λέγῃ, Oὐκ οἶσθα πόσον ἐστίν ὁ πατήρ σου βελτίων ἐκείνων; οὐδέν τοσοῦτον ἐργάσεται, ἄν δέ τόν πατέρα ἀφείς, αὐτόν αὐτῶν προκρίνῃ λέγων Oὐκ οἶσθα τίς μέν σύ, τίνες δέ ἐκεῖνοι; οὐκ ἐννοεῖς σου τήν εὐγένειαν καί τήν ἐλευθερίαν, καί τήν ἀτιμίαν τήν ἐκείνων; τίς γάρ κοινωνία σοί κἀκείνοις τοῖς κλέπταις, τοῖς μοιχοῖς, τοῖς γόησι; ταχέως αὐτόν τοῖς ἐγκωμίοις τοῖς αὐτοῦ πτερώσας, ἀπορραγῆναι ἐκείνων παρασκευάσει. Τόν μέν γάρ πρότερον οὐ σφόδρα δέξεται λόγον, ὅτι κατηγορία αὐτοῦ ἐστίν ἡ προτίμησις τοῦ πατρός, ὅταν μή μόνον πατέρα φαίνηται λυπῶν, ἀλλά καί πατέρα τοιοῦτον, ἐνταῦθα δέ οὐκέτι οὐδέν τοιοῦτον πείσε» (Ε.Π.Ε. 19, 366, 5).

Ἐδῶ διδάσκει ἀπερίφραστα ὁ Ἅγιος ὅτι, αὐτή ἡ συνοδοιπορία καί σύζευξις μέ τούς αἱρετικούς καί ἀπίστους, σημαίνει ἀπομάκρυνσι ἀπό τόν Χριστό καί σημαίνει, ὄχι ἰδική μας ταπείνωσι καί ἐξευτελισμό, ἀλλά τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ μέγας Φώτιος ἐπίσης ἑρμηνεύοντας τό ἴδιο χωρίο ἀναφέρει καί τά ἑξῆς: «...Προστάττει μέν γάρ διά τούτων, μήτε εἰς γένεσιν, μήτε εἰς ἄλλην τινά ἐργασίαν, δεῖν τοῖς ἑτερογενέσι ζώοις τά οἰκεῖα κτήνη συνάπτειν· τό μέν γάρ δύσχρηστον· τό δέ τούς θεσμούς ἐστιν ἀνατρέπειν τῆς φύσεως, παρεγγυᾶται δέ μᾶλλον, διά τῆς ἐπί τῶν ἀλόγων νομοθεσίας, ὡς παντί τρόπῳ προσήκει τούς λογικούς, φεύγειν τήν πρός τούς κατά πίστιν ἑτεροφύλους κοινωνίαν· καί μήτε εἰς γαμικήν ὁμιλίαν αὐτοῖς συνιέναι, μήτε συνεργούς εἰς πνευματικήν ἐργασίαν παραλαμβάνειν. Διαφθερεῖ γάρ ὁ τοιοῦτος καί τόν σόν πόνον μᾶλλον, ἀλλ’ οὐ συναύξει. Τί δέ δεῖ καί τό εὐγενές τῆς σῆς εὐσεβείας νόθοις γένεσι συναναφύρεσθαι;» (P.G. 101, 556Β –Ε.Π.Ε. 2, 168).

Ἐδῶ ὁ μέγας Φώτιος ἀπό τό παράδειγμα τῶν ζώων πού φεύγουν ἀπό κάθε ἑτερόφυλο κοινωνία καί μεῖξι, διδάσκει, νά φεύγουν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπό κάθε ἑτερόφυλο κατά τήν πίστι κοινωνία «φεύγειν τήν πρός τούς κατά πίστιν ἑτεροφύλους κοινωνία». Διότι αὐτή ἡ κοινωνία θά βλάψη τούς Ὀρθοδόξους καί δέν θά ὠφελήση τούς αἱρετικούς: «Διαφθερεῖ γάρ ὁ τοιοῦτος καί τόν σόν πόνον μᾶλλον, ἀλλ’ οὐ συναύξει». Στήν ἐκκλησιαστική καί δή λειτουργική κοινωνία ἀσφαλῶς εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο τό κακό.

Στό χωρίο ἐπίσης: «Διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε κ.λπ.» ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς: «...Ἐξέλθετε οὖν ἐκ μέσου τῶν ἀπίστων, καί ἀφορίσθητε, τουτέστι, μονώθητε καί καθαρίσθητε, καί τότε εἰσδέξομαι ὑμᾶς. Ὅταν γάρ ἀπαλλαγῇς τῶν πονηρῶν, τότε ἑνωθήσῃ Θεῷ» (P.G. 124, 868Β).

Γιά νά ἑνωθοῦμε λοιπόν μέ τόν Θεό πρέπει νά ἀπαλλαγοῦμε (ἀπομακρυνθοῦμε) ἀπό τούς πονηρούς (τούς αἱρετικούς). Καί τά δύο συγχρόνως φαίνονται ἀδιανόητα στήν σκέψι τῶν Πατέρων. Αὐτό ἄλλωστε γίνεται καί κατά τήν μύησι τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ὁμολογοῦμε δηλαδή πρῶτα τήν ἀποταγή (ἀπομάκρυνσι) ἀπό τόν σατανά καί τά ἔργα του, καί τότε υἱοθετούμεθα διά τῆς τριττῆς καταδύσεως καί ἀναδύσεως ἀπό τόν Χριστό.

Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἀναφέρει καί ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης στήν ἑρμηνεία αὐτοῦ τοῦ χωρίου: «Εὐγῆτε λοιπόν, λέγει, ἐσεῖς οἱ χριστιανοί ἔξω ἀπό τήν συναναστροφήν τῶν ἀπίστων ἀνθρώπων, καί τήν κοινωνίαν τῶν πονηρῶν ἔργων καί ἀφορίσθητε, ἤγουν σταθῆτε κατ’ ἰδίαν χωριστά ἀπό αὐτούς καί καθαρισθῆτε, καί τότε θέλω σᾶς δεχθῶ. Διότι ὅταν ἐσύ ὁ χριστιανός χωρισθῆς ἀπό τούς πονηρούς ἀνθρώπους καί ἀπό τά κακά ἔργα, τότε θέλεις ἑνωθῆς μέ τόν Θεόν» (Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τόμος δεύτερος, σελ. 114).

Ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Πατέρες ὁμιλοῦν γιά ἄμεσο ἀπομάκρυνσι ἀπό τούς αἱρετικούς. Ἀντιθέτως ὅμως οἱ Οἰκουμενιστές καί Ἀντιοικουμενιστές ὁμιλοῦν καί διδάσκουν γιά παραμονή καί συμπόρευσι μέ τούς αἱρετικούς καί, μάλιστα, θέτουν ἄλλα ὅρια, ξένα πρός τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Ἁγίους, ὅπως τό κοινό ποτήριο, τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου κ.λπ. Ἔτσι ἀποδεικνύουν ὅτι ἔχουν κάποια ἄλλη «Ἁγία Γραφή», ἡ ὁποία ταιριάζει καί ἐναρμονίζεται μέ τήν Νέα Ἐποχή καί τήν Πανθρησκεία.

20) Β΄ Κορινθ. 11, 13-15: «Οἱ γάρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. καί οὐ θαυμαστόν· αὐτός γάρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. οὐ μέγα οὖν εἰ καί οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τό τέλος ἔσται κατά τά ἔργα αὐτῶν».

Εἶναι πολύ σημαντικό καί αὐτό τό χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιά τό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως. Διότι ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος προειδοποιεῖ καί προετοιμάζει τούς Κορινθίους (καί ὅλους ἐμᾶς φυσικά), περί τῶν ψευδαποστόλων καί ψευδοδιδασκάλων καί ἀναφέρεται εἰς αὐτούς πού μετασχηματίζονται εἰς ἀποστόλους (τήν ἐποχή τοῦ Παύλου) καί εἰς ψευδοποιμένες καί ψευδεπισκόπους (τήν σημερινή ἐποχή), ἀπό τούς ὁποίους πρέπει οἱ Ὀρθόδοξοι νά ἀπομακρύνωνται.

Τό σημαντικό δέ εἶναι ὅτι δέν ὁμιλεῖ ἐδῶ ὁ Παῦλος γιά αἱρετικούς (πρᾶγμα φυσικά πολύ χειρότερο), ἀλλά δι’ αὐτούς πού ἤθελαν νά 

Σ Υ Ν Ε Χ Ε Ι Α ...

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση