Ο Ηγούμενος Γρηγόριος απαντά στον διοικητή του Αγίου Ορους από το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ: ΄΄ Δεν πτοούμαι ούτε με φυλακή ΄΄
ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ–ΑΡΙΣΤΟΣ ΚΑΣΜΙΡΟΓΛΟΥ-Στην
αντεπίθεση περνά ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Ορους,
Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος απαντώντας στον πολιτικό διοικητή του Αγίου
Ορους, κ. Αρίστο Κασμίρογλου για τα όσα προηγήθηκαν μεταξύ τους. Με
επιστολή του ο
Αγιορείτης Ηγούμενος εξηγεί ότι κ. Κασμίρογλου συνεργάζεται με μία άθεη
κυβέρνηση, και επιμένει ότι ως πολιτικός διοικητής κατευθύνει τους
επισήμους σε φιλικά του μοναστήρια.
Αναλυτικά η απάντηση του Καθηγουμένου της Ι.Μ. Δοχειαρίου Γέροντα Γρηγορίου στον Πολιτικό Διοικητή του Αγίου Όρους
Αξιότιμε κ Πολιτικέ Διοικητά της Αγιωνύμου Πολιτείας,
εγώ καθόλου δεν θα ήθελα να κατέβω στην αρένα της δημοσιότητας, αλλά
έτσι που φύσηξε ο άνεμος πάω κι εγώ. Τα δικά μου γράμματα δεν είναι ούτε
ιεροσφράγιστα ούτε πρωτοκολλημένα. Είναι φωτοβολίδες μέσα στα σκοτάδια
που εξαπέλυσαν οι κρατούντες.
Κατ᾽ αρχάς απορώ πως εσείς, κατηχητόπαιδο του πραγματικά μεγάλου
αυτού επισκόπου της Εκκλησίας και με χριστιανικά φρονήματα, συνεργάζεστε
με μία κυβέρνηση άθεη, η οποία από οδοδείκτης κατήντησε κολοδείκτης, εξ
ου και οι διαστροφές και οι ακολασίες μεσουρανούν στον τόπο μας, με
συλλαλητήρια από θηλυδρίες και με συμμετοχή υπουργών και άλλων κρατικών
προσώπων, που κράτησαν η κρατούνε θέσεις-κλειδιά στην αβάπτιστη,
αλειτούργητη και αχαρίτωτη σημερινή κυβέρνηση. Και δεν θυσιάζετε τον
θώκο σας κι εξακολουθείτε να παραμένετε εκπρόσωπος της όχι μόνον άθεης
κυβέρνησης, αλλά και της μαχόμενης κατά των οσίων και ιερών του αγίου
τόπου μας, που ονομάζεται Ελλάδα.
Και το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
έτρεξε να το προτάξη των ταπεινών μου σκέψεων, γιατί βέβαια εσείς
είστε πολιτικός του Αγίου Όρους κι εγώ ένας απλός μοναχός στις παρυφές
του Άθωνα. Δεν πτοούμαι ούτε την φυλακή ούτε την εξορία. Παντού Χριστός και Ορθόδοξη Εκκλησία.
Προσπαθείτε να τοποθετήσετε προκάλυμμα στην όλη αυτή κατάσταση, που
εδώ και χρόνια επικρατεί στο Αγιώνυμον Όρος, τα διακεκριμένα δηλαδή
πρόσωπα να διαμένουν και να φιλοξενούνται σε διακεκριμένα μοναστήρια,
που ίσως βιώνουν την αγιορειτική παράδοση πιο συνειδητά από εμάς, που
βαστάμε την αξίνη, τον κασμά και τον μαλά από πρωίας έως εσπέρας και
πέραν από την εσπέρα. Κι έτσι, όπως φαντάζομαι, τα τιμώμενα αυτά πρόσωπα
παίρνουν μαζί τους, φεύγοντας από το Όρος, την αληθινή παράδοση του
μοναχισμού. Εμείς, χειρώνακτες και απαίδευτοι, τι μπορούμε να
προσφέρουμε στους υψηλόφρονες νόες; Αλήθεια, η τροχιά αυτή των επισήμων
μέσα σ᾽ αυτόν τον τόπο μας είναι τόσο συνήθης, που δεν ξαφνιαζόμαστε
πλέον, όταν ακούμε τα μοναστήρια που θα επισκεφθούν και θα φιλοξενηθούν.
Πάντως, εάν ένα μοναστήρι δεν φέρει το ζήτα μπρός η πίσω, που είναι και
το μεγαλύτερο ψηφίο της αλφαβήτου, δεν μπορεί να προσφέρη την
θεοδίδακτη φιλοξενία.
Όσον αφορά τον αρχιεπίσκοπο Τιράνων δεν έχω κανένα λόγο να
αμφισβητήσω το κύρος της προσωπικότητάς του και τις ικανότητές του. Και
μόνον που κράτησε την θέση αυτήν τόσα χρόνια, μέσα σ᾽ ένα λαό δυσσεβή
και παράνομο, είναι άξιο θαυμασμού. Αλλά, όταν ο διάκονος Αναστάσιος
άφησε το άντρο της Ζωής, κατέφυγε στον γέροντα Αμφιλόχιο τον Πάτμιο.
Εκείνα τα χρόνια βημάτιζα και εγώ στον χώρο του μοναχισμού. Με ρώτησε ο
Γέροντάς μου:
– Να τον κρατήσουμε; Θα μπορέσης να τον φιλοξενήσης στο πάμπτωχο
Κουβάρι, που πολλές φορές και το ψωμί στερούμεθα; Θα μπορέσετε να τον
φιλοξενήσετε μόνον με μακαρονάκι;
– Γέροντα, θα προσπαθήσω, με την ελπίδα ότι θα πάρω κι εγώ κάποια εφόδια για τον δρόμο που ξεκίνησα.
Βέβαια, ο χριστιανός δεν είχε καμμία γνώση του μοναχισμού, εκτός από
το «Πορευθέντες». Ακόμη και το «Κύριε, ελέησον» που λέγαμε σαράντα
φορές, το εύρισκε ενοχλητικό. «Γιατί σαράντα και όχι τρεις;» Δεν είχε
προσέξει ότι στην ορθόδοξη λατρεία οι επαναλήψεις είναι εκ των ων ουκ
άνευ και τα ευαγγελικά αναγνώσματα είναι πάντα τα ίδια, γιατί η Εκκλησία
δεν είναι εφημερίδα, είναι ο αιώνιος λόγος του Θεού. Έχοντας πάντα το
πνεύμα να απαντώ στα περίεργα χαριεντιζόμενος, το πρωΐ που μου έλεγε
«Καλημέρα», του έλεγα «Το ᾽παμε και χθες, θα το πούμε και σήμερα; Πάντα
τα ίδια θα λέμε;». Εν τη φιλοτιμία μου γύριζα όλα τα μπαϊρια του
κατάξερου νησιού να μαζέψω το χορταράκι που μόλις θα ανέμιζε στην γη,
για να περιποιηθώ τον πατέρα Αναστάσιο. Τώρα όμως ανέβηκε πολύ ψηλά και
αντραλίζεται και δεν θυμάται τον πτωχό Κουβαρίτη Γρηγόριο. Ας έχη δόξα ο
Θεός.
Στα σαράντα έξι χρόνια της ηγουμενίας μου κουράστηκα με τα
διακεκριμένα πρόσωπα και δεν έχω καμμία διάθεση να έχω συνάντηση μαζί
τους. Στο μοναστήρι μου, όπως δέχομαι τον μπαρμπα-Μανώλη από τα Χανιά,
έτσι θα δεχθώ και τον κάθε διακεκριμένο. Ο δρόμος μου δεν είναι στ᾽
ακρογιάλια, είναι στις ακτές του Όρους. Και πιστεύω αυτοί οι υψηλοί
άνθρωποι δεν θα έχουν καθόλου διάθεση να δεχθούν λόγο η και καλωσόρισμα
από ένα φτωχό μοναχό.
Κράτησα την φτώχεια, για να έχη ασφάλεια η ψυχή μου, και προσπαθώ και
την αρετή της ταπεινώσεως να εξασκώ, γιατί αυτά τα δυό πιστεύω ότι
είναι τα πιο σωστά πατήματα για την βασιλεία των ουρανών. Θα συνεχίσω
αυτήν την πορεία που ξεκίνησα από τα μικρά μου χρόνια και Κύριος ο Θεός
ελεήσαι και οικτιρήσαι και εμένα και τους συνοδοιπόρους μου. Αμήν.
Γρηγόριος ο Αρχιπελαγίτης
