του Κων. Α.
Οικονόμου δασκάλου στο 16ο Δ. Σχολείο Λάρισας
ΚΑΤΑΓΩΓΗ – ΝΕΟΤΗΤΑ: Ο Όσιος
καταγόταν από τη Γόλιτσα ανατολικών Αγράφων και οι γονείς του τον είχαν
βαπτίσει Αναστάσιο. Μένοντας ορφανός από πατέρα, επειδή ήταν ο μεγαλύτερος γιος
της οικογένειας, φρόντιζε με την εργασία του να συντηρεί τη μητέρα του και το
μικρότερο αδελφό του. Έτσι δεν έβρισκε χρόνο για να πηγαίνει στο Σχολείο
μένοντας αγράμματος. Όταν αργότερα η μητέρα του προσπαθούσε να τον νυμφεύσει,
εκείνος έφευγε μακριά και αρέσκονταν να ακούει Βίους αγίων από μορφωμένους
συμπατριώτες του, ενώ συχνά κατέφευγε στο “ερημητήριό” του, μια μικρὴ ἀπόμερη σπηλιὰ
-η σημερινὴ «Σκήτη» όπως λέγεται- έξω απὸ το χωριὸ, κοντά το ναό του Αγίου Νικολάου,
στη συμβολὴ δύο χειμάρων, όπου καὶ παρέμενε νηστεύοντας καὶ προσευχόμενος.
ΜΟΝΑΣΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ: Εν τέλει στην
ηλικία των 23 ετών αναχώρησε προς ερημικές τοποθεσίες της Ζαγοράς στην αρχή,
στην Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου
Ολύμπου στη συνέχεια, για να καταλήξει στην Ι.
Μ. Αγίας Τριάδας (Σουρβιά) όπου, παραμένοντας ένα διάστημα ως δόκιμος μοναχός,
ενεδύθη το αγγελικό σχήμα μετονομαζόμενος Ακάκιος. Η ζωή του ήταν ασκητικότατη.
Τρεφόταν με χόρτα κάθε δυο ή τρεις μέρες και κατοικούσε σε έρημους τόπους
πλησίον της Μονής. Αργότερα ο Ακάκιος μόνασε σε αρκετά μοναστήρια του Α. Όρους
για να καταλήξει σε καλύβη της Μεταμορφώσεως όπου και ασκήτεψε είκοσι έτη. Ήταν
ιδρυτὴς τῆς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων. Κοντά του έσπευδαν πολλοί για να στηριχθούν στους πνευματικοὺς αγώνες, κατοικώντας
μαζί του, άλλοι σε σπήλαια και άλλοι σε Καλύβες που έκτιζαν μόνοι τους. Τότε ο
Όσιος αναγκάσθηκε να κτίσει, γύρω στο 1720, με τα ίδια του τὰ χέρια μικρὴ
Καλύβη (που σώζεται μέχρι σήμερα) και μία άλλη για τον υποτακτικό του. Ταλαιπωρούσε πάντα
το σώμα του αγωνιζόμενος υπεράνθρωπα με πείνα, δίψα, ψύχος και άλλες
κακοπάθειες, σκοπεύοντας να ταπεινώσει το σώμα για να ανυψώσει το πνεύμα. Ο Θεός
αντάμειψε τις προσπάθειές του με προορατικό χάρισμα, με θείες αποκαλύψεις και
νοερά προσευχή. Στα γόνατα του Οσίου κατέφυγαν για ευλογία μεταξύ άλλων και
τρεις Νεομάρτυρες της εποχής: ο Νικόδημος, που μαρτύρησε την 11/7/1722
(Ελβασάν ), ο Ρωμανός ο Καρπενησιώτης και ο Παχώμιος ο Ρώσος (7/5/1730).
Ο Ακάκιος, διαφύλαξε ανόθευτη την παράδοση των Ησυχαστών του 14ου αιώνα,
Μαξίμου Καυσοκαλύβη, Νήφωνος ερημίτου και Νείλου μυροβλύτου. Ιδιαίτέρα δε του
Γρηγορίου του Παλαμά, υπέρμαχου της ορθοδόξης θεολογίας και της πνευματικης
ησυχαστικής αγιορείτικης παράδοσης. Ησυχαστὴς και ο Ακάκιος, δὲν παρέβλεπε και
τα προβλήματα του κοινωνικού συνόλου. Ιδιαιτέρως για τα προβλήματα των
πολυπληθών επισκεπτών του. Ο βιογράφος του σημειώνει ότι δεν έλειπαν ποτέ ξένοι
και ο καθένας έπαιρνε την ωφέλειά του. Παρ' ότι ήταν αγράμματος, κατά κόσμον,
αναγίγνωσκε με μεγάλη κατανόηση και δύσκολα βιβλία, τόσο που κανένα ρητό της
Αγίας Γραφής δεν του διεύφευγε. Ο βιογράφος του Οσίου, π. Ιωάννης
Καυσοκαλυβίτης, που καθόταν συχνά έξω από το κελλί του Ακάκιου προσθέτει: “όταν
προσηύχετο, εκ μεν του στόματος αυτού, δεν ηκούετο ουδέ η ελαχίστη φωνή, αλλ'
έσωθεν της καρδίας του ηκούετο φωνή τις μετά στεναγμών άρρητος, θαυμασία,
γλυκυτάτη και μελωδική. Και τούτο συνέβαινε καθ΄ όλην την νύκτα, διότι πάντοτε
ηγρύπνει και προσηύχετο ”
ΣΤΙΣ ΑΝΩ ΜΟΝΕΣ: Ανεχώρησε για
τις “άνω μονές” την 12η Απριλίου του 1730. Η μνήμη του Οσίου, που συγκαταλέγεται
μεταξὺ των οσίων και θεοφόρων Πατέρων του Αγίου όρους, τιμάται στη Σκήτη τῶν
Καυσοκαλυβίων απὸ όλους τους Πατέρες, κάθε χρόνο την Κυριακὴ των Μυροφόρων. Το
1927 ο εφημέριος της Γόλιτσας και ο Πρόεδρος της Κοινότητος μετέβησαν στο Άγιο Ὄρος,
όπου τους δόθηκε ο δεξιὸς βραχίων του οσίου Ακακίου, καὶ στὶς 23/10
πραγματοποιήθηκε η ανακομιδὴ στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Σύσσωμος ο λαός του
χωριού υποδέχθηκε τον Άγιό του με συγκίνηση και με αισθήματα κατανυκτικής
χαράς. Η Γόλιτσα της Καρδίτσας, γενέτειρα του οσίου, μετονομάσθηκε Κοινότητα
Αγίου Ακακίου. Ο Όσιος εορτάζεται στην ιδιαίτερή του πατρίδα κάθε χρόνο την
Πέμπτη της Διακαινησίμου, επειδὴ η 12η Απριλίου συμπίπτει συνήθως την περίοδο
νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
