Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι διαβόητοι ἐγκληματίες, ὄχι μόνο σοβαρῶν ἀλλὰ καὶ ἐλαφρῶν ἐγκλημάτων, εἶναι γνωστοὶ «στὴν πιάτσα» μὲ πολλὰ παρατσούκλια.
Περίπτωση ἀπατεώνων μὲ διαφορετικὰ ψευδώνυμα ἀποτυπώνεται στὴν ἑλληνικὴ ταινία τοῦ 1954 «Οἱ Παπατζῆδες», ὅπου ὁ Νίκος Σταυρίδης ὑποδυόταν τὸν παπατζῆ καὶ ὁ Πέτρος Γιαννακὸς τὸν συνεργό του.
«Ἔ παίζαμε, τί παίζαμε, πῶς παίζαμε, δὲν παίζαμε, ἔ τί παίζαμε;».Τὸ τουρκικῆς προελεύσεως παρατσούκλι «Ἀλισβερίσης» (ἡ τουρκικὴ λέξη σημαίνει πᾶρε-δῶσε) ποὺ εἶχε ἀποκτήσει σὲ ἐκείνη τὴν ταινία ὁ Σταυρίδης ταιριάζει ἀπολύτως στὸν ἐπονείδιστο Ἕλληνα πρωθυπουργὸ λόγῳ τῆς τραγικῆς ἐμφάνισης ποὺ πραγματοποίησε στὴν Κωνσταντινούπολη (καὶ ὄχι βεβαίως στὴν Ἰστανμπούλ).
Ὁ δικός μας «Ἀλισβερίσης», λοιπόν, ἐκλήθῃ νὰ ἀπαγγείλει το Πάτερ Ἡμῶν. Ἀλλά, ἀντὶ νὰ τὸ ἀπαγγείλει, τὸ «σκότωσε». Καὶ μάλιστα, ἐνεργῶντας ὄχι ἀπὸ ἀμέλεια, ἀλλὰ μὲ (τοὐλάχιστον) ἐνδεχόμενο δόλο. Διότι γνώριζε ἄριστα ὅτι δὲν ἔχει ποτέ του ἀποστηθίσει τὸ Πάτερ Ἡμῶν, ἑπομένως ὅταν θὰ ἐπιχειροῦσε νὰ προφέρει ἀπ᾿ ἔξω κάποιες λέξεις ἢ φράσεις του, ἦταν πολὺ πιθανό, ἂν ὄχι βέβαιον, ὅτι θὰ τὰ κάνει θάλασσα, «σκοτώνοντας» τὴν προσευχή.
Ὅταν ὁ «Ἀλισβερίσης» ἐκστομίζει τίς μπουρδολογίες του ἀπὸ τὸ βῆμα τοῦ ἑλληνικοῦ κΥνοβουλίου ἔχει τυπωμένο τὸν λόγο του στὰ Νέα Ἑλληνικὰ καὶ μὲ τεράστια γράμματα. Τώρα, ὅμως, ἔπρεπε νὰ διαβάζει μέσα ἀπὸ ἐκκλησιαστικὸ βιβλίο, τὸ ὁποῖο εἶναι γραμμένο στὴν κοινὴ ἑλληνιστικὴ καὶ τυπωμένο μὲ μικρὰ γράμματα.
Μπερδεύοντας τὸ Πάτερ Ἡμῶν μὲ πολιτικὴ ὁμιλία, προσπάθησε νὰ τὸ ἀπαγγείλει, κοιτῶντας μιὰ τὸ βιβλίο καὶ μιὰ τὸ ποίμνιο, σὰν νὰ εἶχε ἀπέναντι τοῦ βουλευτὲς καὶ ὄχι πιστούς. Ἀλλὰ ἀκόμη κι ὅταν διάβαζε τὸ Πάτερ Ἡμῶν, πέρα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι διέκοπτε τίς φράσεις του κατὰ τρόπον ποὺ δὲν συμβάδιζε μὲ τὰ σημεῖα στίξεως ἀλλοιώνοντας ἔτσι τὸ νόημα τῆς προσευχῆς, ἔκανε καὶ πάλι λάθη.
Ἔτσι, παρότι κοιτοῦσε τὰ λόγια του Πάτερ Ἡμῶν, ἀντὶ νὰ διαβάσει «ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν», εἶπε «τὰ όφ*ἔ*λήματα ἡμῶν», συγχέοντας τὴν ὀφειλὴ μὲ τὸ ὄφελος, πρᾶγμα ἀναμενόμενο, ἀφοῦ, ὡς γόνος μεγάλης πολιτικῆς οἰκογένειας, εἶναι ἀπὸ τὰ γεννοφάσκια του ἐκπαιδευμένος νὰ ἔχει πάντοτε κατὰ νοῦν τί τοῦ παρέχει ὄφελος καὶ ὄχι τί ἀποτελεῖ ὀφειλή του πρὸς τὸν ἑλληνικὸ λαό. Ὡς πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος ὀφείλει νὰ γνωρίζει ἀπ᾿ ἔξω το Πάτερ Ἡμῶν, πολὺ δὲ περισσότερο, νὰ μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ «νεράκι», οὕτως ὥστε νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ τὸ ἀπαγγείλει ἀπολύτως ὀρθὰ καὶ μὲ μεγάλη ἄνεση, ὅταν θὰ τὸ διαβάζει, σύμφωνα μὲ ὅσα ἐπιτάσσει ἡ Ἱερά μας Παράδοση.
Ἕλληνας πρωθυπουργὸς ποὺ «σκοτώνει» τὴ θεμελιωδέστερη προσευχὴ ὅλων τῶν Χριστιανῶν, παρότι κατὰ τὴν ἀπαγγελία διαβάζει τὸ βιβλίο στὸ ὁποῖο εἶναι γραμμένη, σημαίνει ὅτι εἶναι Χριστιανός-γιαλαντζὶ καί, ἑπομένως, ὅτι δὲν ἀξίζει νὰ βρίσκεται στὸν πρωθυπουργικὸ θῶκο.
Ἀλλὰ ἡ ἀνθελληνικὴ παρουσία του στὴν πρωθυπουργία παρέχει τεράστιο ὄφελος στοὺς παγκόσμιους ὀλιγάρχες ποὺ διοικοῦν δικτατορικὰ τὴν Δύση, ὁπότε ἡ μηδενικὴ ἀξία του ὡς πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴ μείζονα ἀξία του ὡς προδότη τῆς χώρας μας. Αὐτό, βεβαίως, ἰσχύει, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, καὶ γιὰ τίς ὑπόλοιπες ἐθνικὲς κυβερνήσεις τῆς Δύσης, οἱ ὁποῖες στὸ τιμόνι τους ἔχουν τοποθετημένους πιστοὺς ὑπηρέτες τοῦ σχεδίου γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης ποὺ θὰ διαθέτει, μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ μιὰ παγκόσμια θρησκεία2.
Δυστυχῶς, τὰ ὀφειλήματα ποὺ μετετράπησαν σὲ όφ*ἔ*λήματα δὲν ἦταν τὸ μόνο λάθος τοῦ γιαλαντζὶ Χριστιανοῦ πρωθυπουργοῦ. Ἰδοὺ τὰ ὑπόλοιπα:
- Ἀντὶ νὰ διαβάσει «ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», εἶπε «ὡς ἕν οὐρανῷ*ν* καὶ ἐπὶ τ*ἡ* γῆς»
- Ἀντὶ νὰ διαβάσει «δὸς ἡμῖν, σήμερον», εἶπε «*δῶσε* ἡμῖν, σήμερον»
- Ἀντὶ νὰ διαβάσει «καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν», εἶπε «καὶ μή*ν* εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν»
Δὲν πρέπει νὰ παροραθεῖ ὅτι στὴ φράση «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου» ὁ «Ἀλισβερίσης» ἔκανε ἕναν δυσερμήνευτο, μᾶλλον ἀπαξιωτικὸ μορφασμό, κλείνοντας τὰ μάτια του!
Γιὰ νὰ μὴν ξεχάσουμε τὴν Κυριακάτικη Προσευχὴ ποὺ μάθαμε ἤδη ἀπὸ μικρὰ παιδιά, ἂς διαγράψουμε πάραυτα ἀπὸ τὴν μνήμη μας τὴν «δολοφονικὴ» ἀπαγγελία τοῦ «Ἀλισβερίση» κι ἂς διαβάσουμε ξανά το Πάτερ Ἡμῶν στὴν ἰσχύουσα μορφή του, σεβόμενοι ὄχι μόνο τίς λέξεις του, ἀλλὰ καὶ τὰ σημεῖα στίξεως:
Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς· τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
[Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.]
Ἡ παθoύσα, μετὰ τὴν ἀπόσβεση τoῦ δικαιώματός της νὰ κατoικεῖ ὡς χήρα στὸ ἀκίνητo πoὺ εἶχε παραχωρήσει ὁ κατηγoρoύμενoς σὲ αὐτὴν καὶ τὸν σύζυγό της, ἐγκαταστάθηκε στὸν σταύλo τoῦ ἐπίμαχoυ ἀκινήτoυ, ἀπὸ τὸν ὁπoῖo ἀρνήθηκε νὰ ἀπoμακρυνθεῖ, παρὰ τὴν ἀπειλὴ τoῦ κατηγoρoυμένoυ ὅτι, ἂν δὲν συμμoρφωθεῖ, θὰ καρφώσει τίς πόρτες τoὺ σταύλoυ, ὥστε αὐτὴ νὰ μὴν μπoρεῖ νὰ βγεῖ ἔξω. Τελικῶς, ὁ κατηγoρoύμενoς πραγματoπoίησε τὴν ἀπειλὴ τoυ, στερεώνoντας μὲ πρόκες ἕνα ξύλo πάνω στὶς πόρτες τoῦ σταύλoυ, μὲ ἀπoτέλεσμα ἡ παθoύσα ματαίως νὰ πρoσπαθεῖ νὰ τίς ἀνoίξει γιὰ νὰ ἐλευθερωθεῖ.Τὸ δικαστήριo τῆς oὐσίας ἔκρινε ὅτι δὲν συντρέχει περίπτωση παρανόμου κατακρατήσεως, διότι:
ὁ κατηγoρoύμενoς ἀπὸ τίς φωνὲς τῆς παθoύσας ἀλλὰ καὶ τὴν κατακραυγὴ τoῦ συρρεύσαντoς πλήθoυς ἀναγκάστηκε νὰ ἀπoμακρύνει τὸ ξύλo μὲ τίς πρόκες, κάτι πoὺ εἶχε ὡς συνέπεια ὁ ἐγκλεισμὸς τῆς παθoύσας νὰ διαρκέσει ὅσo καὶ τὸ Πάτερ Ἡμῶν (Vaterunser). Ἐξαιτίας τoῦ τόσo μικρoῦ χρoνικoῦ διαστήματoς ἐκρίθῃ ὅτι δὲν δικαιoλoγεῖτο ἡ κατάφαση τῆς παρανόμου κατακρατήσεως.
Ὑπὲρ τῆς διάρκειας τoῦ Πάτερ Ἡμῶν (ἄραγε μὲ πoιὰ ταχύτητα καὶ σὲ πoιὰ γλῶσσα ἐκφωνoύμενo;) ὡς πυξίδας γιὰ τὴν ἀπαιτoύμενη ἐλάχιστη διάρκεια τῆς παρανόμου κατακρατήσεως ἔχουν ταχθεῖ καὶ ἐκπρόσωποι τῆς γερμανικῆς ποινικῆς ἐπιστήμης4. Τὸ Ἀκυρωτικό, ἀντιθέτως, ἀνήρεσε τὴν πρoσβαλλoμένη, δεχόμενo ὅτι γιὰ τὸ τετελεσμένoν τῆς παρανόμoυ κατακρατήσεως εἶναι ἀδιάφoρo τὸ πόσo διήρκεσε ἡ κατάσταση τῆς ἀνελευθερίας, τoῦ ἐγκλεισμoῦ κ.λπ. Ἡ μεγαλύτερη ἢ μικρότερη διάρκειά της ἔχει σημασία μόνo γιὰ τὴν ἐπιμέτρηση τῆς πoινῆς καὶ ὄχι γιὰ τὴν πλήρωση τῆς ἀντικειμενικῆς ὑπoστάσεως.
Ἀξίζει νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι στὴν γερμανικὴ βιβλιoγραφία ἐσφαλμένως ἀναφέρεται ὅτι τὸ περίφημo "κριτήριo τoῦ Πάτερ Ἡμῶν" ἔχει πρoταθεῖ καὶ ὑιoθετηθεῖ ἀπὸ τὸ παλαιὸ γερμανικὸ Ἀκυρωτικό5. Μιὰ πιὸ πρoσεκτικὴ ματιὰ στὸ σκεπτικὸ τῆς προαναφερθείσης ἀπoφάσεως καταδεικνύει ὅτι τὸ ἐν λόγῳ κριτήριo ἐφαρμόσθηκε μὲν ἀπὸ τὴν πρoσβαλλομένη (καὶ πάντως γιὰ τὴν ἀθώωση τoῦ κατηγoρoυμένoυ: δὲν ἤρκεσε ἡ στέρηση ἐλευθερίας μὲ διάρκεια ἀντίστοιχη ἑνὸς Πάτερ Ἡμῶν), ἀλλὰ ἀπὸ τὸ γερμανικὸ Ἀκυρωτικὸ χαρακτηρίσθηκε ὡς νoμικῶς ἐσφαλμένo!
Ὁ Ἰταλὸς ρομαντικὸς ποιητὴς καὶ φιλόσοφος Τζάκομο Λεοπάρντι ἔλεγε:
«Ώς καὶ τὰ ὡραιότερα καὶ πιὸ ἀνεκτίμητα κείμενα γίνονται θανάσιμα πληκτικά, ὅταν τ᾿ ἀπαγγέλλει ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας τους· γι᾿ αὐτὸ ἕνας φίλος μου, φιλόλογος, παρατηροῦσε ὅτι, ἂν ἀληθεύει ὅτι ἡ Ὀκταβία λιποθύμησε ἀκούγοντας τὸν Βιργίλιο νὰ διαβάζει τὸ ἕκτο βιβλίο τῆς Αἰνειάδας, εἶναι πολὺ πιθανὸ ὅτι τὸ ἔπαθε ὄχι τόσο ἐπειδὴ θυμήθηκε τὸ γιό της Μάρκελλο, ὅπως λένε, ὅσο ἀπὸ βαρεμάρα»6.
Μετὰ τὴν «Κούλεια», ἤτοι «κουλλὴ» ἀπαγγελία τοῦ δολοφονημένου Πάτερ Ἡμῶν, ὅσοι χριστιανοὶ τὸν ἀκούσουν δὲν θὰ πρέπει νὰ λιποθυμήσουν ὅπως ἡ Ὀκταβία, ἀλλὰ ἐπιτέλους νὰ συνειδητοποιήσουν ποιό ἀμόρφωτο καὶ ἀντίχριστο ἀνδρείκελο (προσποιεῖται ὅτι) μᾶς κυβερνᾷ.
Εἴθε αὐτὸ τὸ Πάτερ Ἡμῶν νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἦταν μιὰ καλὴ εὐκαιρία γιὰ ἀμετάκλητη ἀποκαθήλωση τοῦ Πατερκούλη Ἡμῶν! Δὲν ἀξίζει ἡ Ἑλλάδα μας νὰ ἔχει τέτοιον πρωθυπουργό.
ΥΓ: Ἡ ἄνευ γραβάτας casual ἐμφάνιση τοῦ κ. Ἀλισβερίση στὸ γεῦμα ποὺ τοῦ παρέθεσε ὁ κ. Ἐρντογὰν ἀποτελεῖ ἀψευδῆ μάρτυρα ὅτι ὁ κατὰ κανόνα γραβατωμένος Μητσοτάκης καὶ ὁ σταθερὰ ἀγραβάτωτος Τσίπρας εἶναι δύο ὄψεις τοῦ ἰδίου (ἀνθελληνικοῦ) νομίσματος.
Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀκόμη ἐπίπλαστο ζεῦγος ἀμοιβαίως ἐναλλάξιμων (δῆθεν ἀντίπαλων) πρωθυπουργῶν ποὺ φέρουν μὲν διαφορετικὸ ὀνοματεπώνυμο, πλὴν ὅμως ἀνήκουν στὴν ἴδια προδοτικὴ ὁμάδα αἵματος, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ προηγούμενοι μετὰ τὴν δολοφονία Καποδίστρια.
