(Ἀναδημοσίευση)
Ἡ φράση αὐτὴ περιέχεται στὴν ἀπολογία τοῦ Ἁγίου Ἀριστείδη.
13 Σεπτεμβρίου ἀδελφοί μου ἑορτάζουμε τὴ μνήμη ἑνὸς μεγάλου ἀπολογητοῦ καὶ ὁμολογητοῦ τῆς πίστεώς μας, τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων.
Τοῦ ἁγίου καὶ ἰσαποστόλου Ἀριστείδου τοῦ φιλοσόφου.
Τιμᾷται ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀριστείδου, τοῦ ἐπιφανοῦς αὐτοῦ Ἀθηναίου φιλοσόφου καὶ πανευφήμου μάρτυρος τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔμεινε εὐρύτερα γνωστὸς στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία καὶ Πατρολογία ἀπὸ τὴν περίφημη ἀπολογία του ὑπὲρ τῶν διωκομένων χριστιανῶν, ἡ ὁποία εἶναι καὶ τὸ ἀρχαιότερο σωζόμενο ἀπολογητικὸ κείμενο.
Ὁ ἐπιφανὴς αὐτὸς χριστιανὸς φιλόσοφος, φλογερὸς ἀπολογητὴς καὶ ἔνδοξος μάρτυς τοῦ 2ου μ.Χ. αἰῶνα γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα καὶ σπούδασε κλασικὴ φιλοσοφία στὴν περίφημη Φιλοσοφικὴ Σχολὴ τῶν Ἀθηνῶν.
Μυήθηκε στὴν εὐσέβεια καὶ τὴν πίστη στὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεὸ ἀπὸ τοὺς θεόπνευστους ἱεράρχες τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀθηνῶν, Ἅγιο Ἰερόθεο καὶ Ἅγιο Διονύσιο Ἀρεοπαγίτη, τῶν ὁποίων ὑπῆρξε περίδοξος καὶ εὐπειθέστατος μαθητής.
Στὴ συνέχεια ἀναδείχθηκε ἔνθερμος ὑπερασπιστὴς τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τῶν χριστιανῶν, ἀφοῦ ἀγωνίσθηκε μὲ τὸ περίφημο ἀπολογητικό του ἔργο σὲ μία ἰδιαίτερα δύσκολη καὶ κρίσιμη ἐποχὴ γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας.
Μέσα μάλιστα ἀπὸ τὴν ἀπολογία του, ἡ ὁποία ἔχει τὸν τίτλο «Περὶ θεοσεβείας», κατόρθωσε νὰ ἀποδείξει τὴν ὀρθότητα καὶ ἀνωτερότητα τῆς χριστιανικῆς πίστεως, τίς αἰώνιες ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου του Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐξαίρετο ἦθος τῶν χριστιανῶν, ἐνῶ στηλίτευσε τὴν ἄδικη καὶ σκληρὴ στάση τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ἀπέναντι στοὺς χριστιανούς, καθὼς καὶ τὸν ἔκλυτο βίο τῶν εἰδωλολατρῶν.
Ἡ ἀκλόνητη ὅμως πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ ὁ ἐπίπονος ἀγῶνας τοῦ ὑπὲρ τῶν διωκομένων χριστιανῶν καὶ τῶν ἀληθειῶν τοῦ χριστιανισμοῦ προκάλεσαν ἔντονη δυσφορία καὶ ἀγανάκτηση στὸν Ρωμαῖο αὐτοκράτορα Ἀδριανὸ (117-138 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἀποφάσισε καὶ τὴ δίωξή του.
Μετέβῃ στὴ Ρώμη γιὰ νὰ ἀπολογηθεῖ, ἀλλὰ στὴ συνέχεια μεταφέρθηκε στὴν Ἀθήνα, ὅπου συνέχισε νὰ κηρύττει τὸν Χριστὸ παρὰ τὸ πλῆθος τῶν βασανιστηρίων, στὰ ὁποῖα ὑποβλήθηκε. Στὸ τέλος τῆς ἐπίγειας βιοτῆς του ὁδηγήθηκε στὴν ἀγορὰ τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ὑπέστῃ τὸν δι᾿ ἀγχόνης μαρτυρικὸ θάνατο στὶς 13 Σεπτεμβρίου τοῦ 120 ἢ 134 μ.Χ., ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τιμᾷ καὶ ἑορτάζει τὴν πάντιμη μνήμη του. *
13 Σεπτεμβρίου ἀδελφοί μου ἑορτάζουμε τὴ μνήμη ἑνὸς μεγάλου ἀπολογητοῦ καὶ ὁμολογητοῦ τῆς πίστεώς μας, τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων.
Τοῦ ἁγίου καὶ ἰσαποστόλου Ἀριστείδου τοῦ φιλοσόφου.
Τιμᾷται ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀριστείδου, τοῦ ἐπιφανοῦς αὐτοῦ Ἀθηναίου φιλοσόφου καὶ πανευφήμου μάρτυρος τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔμεινε εὐρύτερα γνωστὸς στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία καὶ Πατρολογία ἀπὸ τὴν περίφημη ἀπολογία του ὑπὲρ τῶν διωκομένων χριστιανῶν, ἡ ὁποία εἶναι καὶ τὸ ἀρχαιότερο σωζόμενο ἀπολογητικὸ κείμενο.
Ὁ ἐπιφανὴς αὐτὸς χριστιανὸς φιλόσοφος, φλογερὸς ἀπολογητὴς καὶ ἔνδοξος μάρτυς τοῦ 2ου μ.Χ. αἰῶνα γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα καὶ σπούδασε κλασικὴ φιλοσοφία στὴν περίφημη Φιλοσοφικὴ Σχολὴ τῶν Ἀθηνῶν.
Μυήθηκε στὴν εὐσέβεια καὶ τὴν πίστη στὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεὸ ἀπὸ τοὺς θεόπνευστους ἱεράρχες τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀθηνῶν, Ἅγιο Ἰερόθεο καὶ Ἅγιο Διονύσιο Ἀρεοπαγίτη, τῶν ὁποίων ὑπῆρξε περίδοξος καὶ εὐπειθέστατος μαθητής.
Στὴ συνέχεια ἀναδείχθηκε ἔνθερμος ὑπερασπιστὴς τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τῶν χριστιανῶν, ἀφοῦ ἀγωνίσθηκε μὲ τὸ περίφημο ἀπολογητικό του ἔργο σὲ μία ἰδιαίτερα δύσκολη καὶ κρίσιμη ἐποχὴ γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας.
Μέσα μάλιστα ἀπὸ τὴν ἀπολογία του, ἡ ὁποία ἔχει τὸν τίτλο «Περὶ θεοσεβείας», κατόρθωσε νὰ ἀποδείξει τὴν ὀρθότητα καὶ ἀνωτερότητα τῆς χριστιανικῆς πίστεως, τίς αἰώνιες ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου του Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐξαίρετο ἦθος τῶν χριστιανῶν, ἐνῶ στηλίτευσε τὴν ἄδικη καὶ σκληρὴ στάση τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ἀπέναντι στοὺς χριστιανούς, καθὼς καὶ τὸν ἔκλυτο βίο τῶν εἰδωλολατρῶν.
Ἡ ἀκλόνητη ὅμως πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ ὁ ἐπίπονος ἀγῶνας τοῦ ὑπὲρ τῶν διωκομένων χριστιανῶν καὶ τῶν ἀληθειῶν τοῦ χριστιανισμοῦ προκάλεσαν ἔντονη δυσφορία καὶ ἀγανάκτηση στὸν Ρωμαῖο αὐτοκράτορα Ἀδριανὸ (117-138 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἀποφάσισε καὶ τὴ δίωξή του.
Μετέβῃ στὴ Ρώμη γιὰ νὰ ἀπολογηθεῖ, ἀλλὰ στὴ συνέχεια μεταφέρθηκε στὴν Ἀθήνα, ὅπου συνέχισε νὰ κηρύττει τὸν Χριστὸ παρὰ τὸ πλῆθος τῶν βασανιστηρίων, στὰ ὁποῖα ὑποβλήθηκε. Στὸ τέλος τῆς ἐπίγειας βιοτῆς του ὁδηγήθηκε στὴν ἀγορὰ τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ὑπέστῃ τὸν δι᾿ ἀγχόνης μαρτυρικὸ θάνατο στὶς 13 Σεπτεμβρίου τοῦ 120 ἢ 134 μ.Χ., ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τιμᾷ καὶ ἑορτάζει τὴν πάντιμη μνήμη του. *
Ὁ Ἅγιος τιμᾷται σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτεια μὲ περικαλλεῖς ναοὺς σὲ Κρήτη, Τῆνο, Σαντορίνη Ρούμελη, Καρπενήσι, Τρίκαλα κ.α..
Αὐτὸ ποὺ κάνει διακριτὸ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου, δὲν εἶναι μόνο τὸ μαρτύριό του, ποὺ εἶναι βέβαια ἡ μέγιστη προσφορά του στὸν Κύριο, ἀλλά τὸ ὅτι ἡ ἀπολογία του «Περὶ Θεοσεβείας» εἶναι ἡ ἀρχαιότερη σωζόμενη χριστιανικὴ ἀπολογία ποὺ ὑπάρχει.
Σ᾿ αὐτὴν ἀπορρίπτει τὴν ἐπικρατοῦσα πίστη τῶν εἰδώλων ἀναφερόμενος ξεχωριστὰ σὲ κάθε θεότητα τοῦ δωδεκαθέου καὶ ὄχι μόνο, τὴν δαιμονικὴ θρησκεία τῶν Αἰγυπτίων (ποὺ προσκυνοῦσαν φυτὰ καὶ ζῶα) («ἀβελτερώτερους καὶ ἀφρονέστερους» τοὺς χαρακτηρίζει δηλ. μωροὺς καὶ ἄφρονες) ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τῶν Χαλδαίων (ποὺ λάτρευαν τὴν κτίση, γῆ, ἥλιο, σελήνη, ἀστέρες κ.α. καὶ ὄχι τὸν Κτίστη)
Χαρακτηρίζει ἀνόητους τοὺς σοφοὺς τοῦ βασιλιᾶ ποὺ ματαιολογοῦν κατὰ τοῦ Κυρίου, τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως θὰ λέγαμε σήμερα.
Τί θὰ ἔλεγε σήμερα ὁ Ἅγιος, ποὺ ὡς διαπρεπὴς φιλόσοφος θὰ μποροῦσε νὰ ἀναλωθεῖ σὲ μιὰ προσπάθεια ἀνέλιξης καὶ κοινωνικῆς καταξίωσης. Τοὐναντίον ἐπιδόθηκε σὲ ἕνα ἀγῶνα ὑπεράσπισης τῆς ὀρθῆς πίστεως σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἀκόμα τὸ οἰκοδόμημα τῆς πρώτης ἐκκλησίας ἦταν ὑπὸ διωγμὸ καὶ ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκευτικὴ ἀντίληψη ἦταν ἡ εἰδωλολατρία. Τὸ κατεστημένο στὴν πατρίδα μας καὶ τῆς «πολιτισμένης» οἰκουμένης ἦταν τὸ δωδεκάθεο.
Τί θὰ ἔλεγε σὲ διαπρεπεῖς ἀκαδημαϊκοὺς καὶ ἱερωμένους σήμερα, ποὺ προτίμησαν τὸ μοναχικὸ μονοπάτι τῆς ὁμολογίας, μακριὰ ἀπ᾿ τὴν ἀκαδημαϊκὴ αἴγλη, τὰ συνέδρια, τίς τηλεοπτικὲς ἐμφανίσεις καὶ τίς πολυδάπανες ἐκδόσεις;
Τί θὰ ἔλεγε στοὺς κληρικοὺς ἐκείνους ποὺ ἀπομακρύνθηκαν βιαίως καὶ ἀδίκως ἀπ᾿ τὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ;
Τί θὰ πρότεινε σ᾿ ἐκείνους τοὺς ἀκαδημαϊκοὺς ποὺ μετὰ ἀπὸ τὴν ἐπίδοση διαπιστευτηρίων στὴν Παπικὴ ἕδρα, ἀπέκτησαν ἀναξίως ἕδρες σὲ θεολογικὲς σχολὲς τῆς χώρας μας, γενόμενοι παπαγάλοι τοῦ οἰκουμενισμοῦ;
Ὁ Ἅγιος ἀποδείχτηκε ἄξιο τέκνο ἄλλων Ἁγίων Πατέρων, συνεχιστῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ποὺ τὸν μύησαν στὴν πίστη τῆς ἀληθείας, μὲ ὅμοιο φρόνημα, ἀγωνιζόμενος μέχρι θανάτου.
Tί θὰ ἀντέτεινε σὲ πνευματικὰ παιδιὰ τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου μας Αὐγουστίνου Καντιώτη καὶ ὄχι μόνο, ποὺ δὲν ἄκουσαν τοὺς λόγους του, δὲν εἶδαν τὸ παράδειγμά του, ἢ ἄκουσαν καὶ εἶδαν ἀλλὰ κώφευσαν φοβούμενοι τὸ διωγμό, τὴν ἀπώλεια ὀφιτσίων, ἐνοριῶν, ἐπισκοπικῶν ἑδρῶν ἤ ἀκόμα χειρότερα τυφλώθηκαν ἀπὸ ἕνα δαιμονικὸ αἴσθημα φιλοδοξίας, ἐπιδιδόμενοι σὲ ἕνα ἄκρατο ἀριβισμὸ καὶ καριερίστικο ἀνταγωνισμό;
Τί θὰ ἔλεγε ὁ Ἅγιος ποὺ παρ᾿ ὅτι αὐτὸς ἀγωνίστηκε γιὰ νὰ ἀλλάξει τὸ ἐπικρατὲς φρόνημα τῆς ἐποχῆς ποὺ ἦταν ἀντιχριστιανικό, κάποιοι τίς τελευταῖες δεκαετίες ἀγωνίζονται πάλι νὰ ἀλλάξουν τὸ ἐπικρατὲς φρόνημα, ποὺ τώρα ὅμως εἶναι ἡ ἀληθὴς πίστη πρὸς τὸν Κύριο, νοθεύοντάς την μὲ αἱρετικὲς λάσπες ;
Αὐτὸς κέρδισε το θάνατο καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Κάποιοι κινδυνεύουν νὰ κερδίσουν ἀναγνώριση καὶ δόξα ἀλλὰ νὰ κληρονομήσουν τὸν αἰώνιο θάνατο παρασέρνοντας σ᾿ αὐτὸν πολλὲς ψυχὲς κατὰ τὸ «τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται.»( Ματθ. 15, 14 ).
Ποιά θὰ ᾿τὰν ἡ γνώμη τοῦ Ἁγίου ποὺ στηλίτευσε τὴν μοιχεία καὶ τὴν ἀρσενοκοιτία (ἀρρενομανεὶς καὶ ἀνδροβάτες χαρακτηρίζει τοὺς ὁμοφυλόφιλους) (ποὺ εἶχε καταντήσει χόμπι τῆς ἐποχῆς στὴν διεφθαρμένη Ρώμη) ὅταν στὴν ἐποχή μας αὐτὰ θεωροῦνται φυσιολογικά, ἐντασσόμενα στὰ πλαίσια τῆς «ἐλευθερίας» καὶ τῆς «ἰσότητας», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ποινικοποιεῖται τὸ Εὐαγγέλιο.
Τί θὰ ἔλεγε στὴ σεβαστὴ ἱεραρχία ποὺ ἀφήνει τὴν κάθε ἀθεόφοβη κυβέρνηση νὰ νομοθετεῖ ἐναντίον τῆς πίστης «ἀβρόχοις ποσίν», ὅταν ὁ Ἅγιος στηλίτευσε τὴν ἄδικη καὶ σκληρὴ στάση τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ποὺ νομοθετοῦσε ἐναντίον τῶν χριστιανῶν;
Ὁ Ἅγιος δὲν ἀρκέστηκε νὰ πολεμήσει τίς κακοδοξίες τῶν συμπατριωτῶν του. Ἀλλὰ ὑπῆρξε ἔνθερμος πολέμιος κάθε κακοδοξίας, ποὺ προσέβαλε τὴν ὀρθὴ πίστη στὸν Κύριο, ὅπου καὶ ἂν αὐτὴ ἐμφανιζόταν.
Τί θὰ ἔλεγε ὁ Ἅγιος, ὁ πολέμιος ὅλων τῶν ψεύτικων θρησκειῶν τῆς ἐποχῆς, σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ζηλωτὲς τῆς αἵρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἱδρώνουν καὶ ἀσθμαίνουν, προκειμένου νὰ εἰσάγουν ὅλες τίς κακοδοξίες τῆς ἐποχῆς μας καὶ νὰ μολύνουν τὸ γάργαρο νερό τῆς πατρώας πίστης, μὲ λάσπες ὅλων τῶν αἱρέσεων;
Μήπως ἄλλο εἰδωλολατρία καὶ ἄλλο αἵρεση;
Ἔχει καμία διαφορὰ ἡ κάθε αἵρεση ποὺ ἀποκαλεῖται χριστιανικὴ ὁμολογία ἢ ἑτεροδοξία ἀπ᾿ τὴν εἰδωλολατρία; Μήπως οἱ εἰδωλολάτρες πιστεύουν καὶ καθοδηγοῦνται ἀπὸ τὸν ἀντίδικο, ἐνῶ οἱ αἱρετικοὶ καθοδηγοῦνται πότε-πότε ἢ γιὰ λίγο ἀπ᾿ τὸν Κύριο; Kαθὼς καὶ αὐτοὶ μετέχουν λίγο τῆς ἀληθείας; Ἔχει γιὰ ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους διαφορὰ ὁ μουσουλμᾶνος ἀπ᾿ τὸν Ἰουδαῖο, τὸ βουδδιστή, τὸν δωδεκαθεϊστή; Μπορεῖ κάποιος νὰ ὑποστηρίξει ὅτι ἕνας ἀπ᾿ τοὺς παραπάνω πιστεύουν ὀρθὰ στὸν Χριστό; Ἢ ὅλοι, εἶναι ἀπολωλότα πρόβατα ποὺ ἀπομακρύνθηκαν ἀπ᾿ τὴ στάνη; Μπορεῖ κάποια ἀπ᾿ αὐτὰ νὰ ᾿ναὶ μακρύτερα καὶ κάποια κοντύτερα ἀπ᾿ τὴ στάνη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὅλα εἶναι ἐκτὸς αὐτῆς.
Αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅτι «Οὐδὲν ὠφελεῖ βίος ὀρθὸς δογμάτων διεστραμμένων» (ΕΠΕ 23, 492 - 494), τὸ εἶπε γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες δωδεκαθεϊστές;
Ἢ στὴν ἐποχή του, τὸν ἀπασχολοῦσαν ἄλλου εἴδους αἱρέσεις; Ὁμολογίες θὰ λέγαμε.
Ἡ ἀγάπη ποὺ δείχνουμε στὶς δυτικὲς αἱρέσεις τῆς Καρλομάγνειας ἰμπεριαλιστικῆς Εὐρώπης δὲν ἁρμόζει στὸ δωδεκάθεο ποὺ ἀποτελεῖ καὶ παράδοση τῶν προγόνων μας;
Δὲν δικαιοῦνται καὶ οἱ δωδεκαθεϊστὲς μία ἀνοχὴ καὶ ἀναγνώριση, χάριν μιᾶς ἐπίπλαστης καὶ καταστροφικῆς ἀγαπολογίας; Δὲν ἀξίζουν κι αὐτοὶ μία ἀναγνώριση ὡς εἰκόνες Θεοῦ;
Ό Ἅγιος Ἀριστείδης ἐὰν ζοῦσε στὶς μέρες μας σίγουρα θὰ ἦταν ἡ σημαία τοῦ ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Μπορεῖ βέβαια, νὰ φαινόταν γραφικός.
Μὰ μήπως καὶ σήμερα δὲν ὑπάρχουν ἀκαδημαϊκοὶ καὶ ἱερωμένοι συνάμα, ποὺ θυσιάζουν τὴν μετοχή τους στὸ θυσιαστήριο, τὴν ἀκαδημαϊκή τους αἴγλη. πολεμούμενοι πανταχόθεν, καὶ χαρακτηριζόμενοι, αὐστηροί, γραφικοὶ καὶ ὑπερβολικοί;
Εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν ματαιολογοῦν κατὰ τοῦ Κυρίου συνευχόμενοι, συμπροσευχόμενοι ἢ συλλειτουργοῦντες μὲ αἱρετικούς, μὲ τοὺς ματαιολογοῦντες κατὰ τῆς ἀληθείας.
Ἡ ἀπολογία τοῦ Ἁγίου Ἀριστείδη μπορεῖ εἶναι ἡ ἀρχαιότερη σωζόμενη ἀπολογία.
Ἀναμένουμε κι εὐχόμαστε σὲ πολλὲς σύγχρονες ἀπολογίες καὶ ὁμολογίες, κατὰ τὸ ἦθος τοῦ ἑορτάζοντος Ἁγίου, γιατί τιμὴ Ἁγίου, μίμησης Ἁγίου.
Δι᾿ εὐχῶν τοῦ Ἁγίου Ἀριστείδη τοῦ ὁμολογητοῦ καὶ μάρτυρος ἰσαποστόλου, ἄς, ἐνδυναμωθεῖ ἀπ᾿ τὸν Κύριο, ὁ ἀγῶνας, ὁ ἀπολογητικὸς καὶ ὁμολογιακός, ὅλων, τῶν ὀρθοδόξων λαϊκῶν καὶ κληρικῶν ἐναντίον τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ.
Καὶ σὲ κάθε στιγμὴ δοκιμασίας, ὀνειδισμοῦ, διωγμοῦ νὰ ποῦν τὸ «Ὄντως οὖν αὕτη ἐστὶν ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθείας».
Εἴθε νὰ ξανατρέξει τὸ γάργαρο, καθάριο νερὸ τῆς ἀληθείας καὶ πάλι στὸ αὐλάκι τῆς ἐκκλησίας μας.
Ἀμήν
Ἀριστείδης Δασκαλάκης
* Βιογραφικὰ στοιχεῖα:
Θεοδωροπούλου Ἀριστείδου Γ., «Ὁ Ἅγιος Ἀριστείδης», Ἐκδόσεις Νεκτάριος Παναγόπουλος, Ἀ΄ Ἔκδοση, Ἀθήνα 2008
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
(Εὐχόμεθα χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα στὸν ἀγαπητὸ ἐν Χριστῷ ἀδελφό μας Ἀριστείδη)
«Πᾶνος»
