«Η ταπεινοφροσύνη, ως φορεύς της προς τον Θεόν πίστεως»

 

«Η ταπεινοφροσύνη, ως φορεύς της προς τον Θεόν πίστεως»

(Αγ. Νεκτάριος – Εις το «Γνώθι Σαυτόν», περί ταπεινοφροσύνης)

 

Οι σημερινοί Μετα-πατερικοί οικουμενιστές επίσκοποι και κληρικοί, όταν προσεγγίζουν τον Άγιο Νεκτάριο, αναφέρονται σ’ ένα σημαντικό αριθμό βιογραφικών εργασιών για το πρόσωπό του, δίκην ημι-βιογραφικών προσεγγίσεων, εξαιρούντες (συστηματικά) ή αποσιωπώντες τις αντι-παπικές διδασκαλίες του. Δεν υπάρχει Πατέρας της Εκκλησίας, ο οποίος να κοπίασε μόνο επί του ηθικού πεδίου αμελήσας τις Δογματικές αλήθειες και αντιστρόφως.

Ο Άγιος Νεκτάριος, παράλληλα με το λειμώνα των Χριστιανικών αρετών που καλλιέργησε, ανέδειξε στα βιβλία του (χαρισματικά) και την βαρύτητα της δογματικής αλήθειας – ακριβείας, στα ίχνη του Ι. Χρυσοστόμου, ο οποίος έχει τονίσει: «Ποία είδους φρόνηση ζητεί ο Κύριος… Μα την φρόνησιν του όφεως, λέγει. Δηλ. όπως ακριβώς το φίδι εγκαταλείπει τα πάντα, και αυτό το σώμα του το αφήνει, εάν το επιβάλη η ανάγκη να κοπή, δια να σώση το κεφάλι του, καθ’ όμοιο τρόπο και συ, λέγει ο Κύριος, πέρα από την πίστιν, να θυσιάζης τα πάντα, είτε χρήματα, είτε το σώμα σου, είτε την ζωήν σου την ιδίαν χρειάζεται να προσφέρης. Διότι η πίστις είναι το κεφάλι και η ρίζα και, όταν διατηρήται αυτή, και αν ακόμα χάσης τα πάντα, θα τα αποκτήσης όλα εκ νέου και μάλιστα με μεγαλυτέραν δόξαν» (Ομιλία ΛΓ΄ εις τον Ματθαίον).

Στο βιβλίο «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» του Αγ. Νεκταρίου, βλέπουμε την καθοριστική επίδραση της Ηθικής και Δογματικής διδασκαλίας των Πατέρων σε πολλούς τομείς της σκέψης του.

Στο «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ», κεφ. Ε΄, διαβάζουμε:

«Θεμέλιος εστι της καθ’ ημάς φιλοσοφίας της ασφαλούς διδασκούσης τας υψηλάς περί Θεού και κόσμου η ταπεινοφροσύνη, ως φορεύς της προς τον Θεόν πίστεως. Εάν αύτη μη πρώτον καταβληθή θεμέλιος της ηθικής οικοδομής, καν μυρία οικοδομήσης επί της υψηλοφροσύνης, καν ελεημοσύνην, καν ευχάς, καν νηστείας, καν πάσαν αρετήν, πάντα εική και μάτην οικοδομηθήσεται και καταπεσείται ραδίως, κατά την οικοδομήν εκείνην του Ευαγγελίου την επί της ψάμμου τεθείσαν» (Σελ. 188).

Να θυμίσουμε ότι οι λέξεις φορεύς ή φορέας, σημαίνουν: στήριγμα, ο μεταφορέας, επάγγελμα που μεταφέρει κάτι, άνθρωπος ή ζώο με φορτίο.

Στο κείμενο του Αγίου έχει το νόημα του «στηρίγματος» στο προσωπικό επίπεδο πίστεως του «μεταφορέα» και της πίστεως στην περίπτωση αυθεντικής ταπεινοφροσύνης, ως φωτεινή προβολή ορθοδόξου ήθους προς τους άλλους∙ «ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων», τονίζει ο Κύριος (Ματθ. 5, 16).

Με την ταπεινοφροσύνη ο πράγματι ορθόδοξος πιστός κατορθώνει:

Α) Να ομοιάσει στο Χριστό, στο Θεό δηλ., που είναι στη φύση του ταπεινός, καταδεκτικός (Ματθ. 12, 29).

Β) Να πιστεύει σ’ όλα τα λόγια του Κυρίου, στη διδασκαλία της Εκκλησίας και των Αγίων της, καλλιεργώντας την ορθή πίστη.

Γ) Να πιστεύει ανεπιφύλακτα σ’ όλες τις Οικουμενικές Συνόδους (και Τοπικές), που επί αιώνες προστάτευσαν και προστατεύουν το μυστήριο της σωτηρίας μας.

Είναι «οι επτά υπερύψηλοι πύργοι της αληθείας οι ανυψωθέντες προς φρούρησιν του ουρανόθεν αποκαλυφθέντος ημίν θείου δόγματος∙ οι Επτά της πίστεως προμαχώνες οι υποστηρίζοντες την ευσέβειαν κατά της απιστίας∙ και οι επτά περίβολοι της ορθοδοξίας οι δια Κανόνων και όρων και διατάξεων περιχαρακώσαντες τας ιεράς αληθείας από των σοφισμάτων των κακοδόξων» (Αγ. Νεκτάριος – Ιερά Κατήχησις, σελ. 192).

1^ο Σχόλιο: Να θυμίσουμε, ότι η ψευδοσύνοδος της Κρήτης, ως ταυτότητα του σύγχρονου οικουμενισμού, διαμόρφωσε δική της ασεβή – αιρετική «προσέγγιση» στις Άγιες Οικουμενικές Συνόδους, σ’ αντίθετη δηλ. κατεύθυνση μ’ αυτήν του Αγίου Νεκταρίου. Η προσπάθειά της να φανερώσει τη «νέα εκκλησία», έμοιαζε με σχεδιασμό ενός παγκόσμιου χάρτη (Ορθοδοξία) πάνω σ’ ένα φύλλο σελίδας (οικουμενισμός), χωρίς την ευκρίνεια των ηπείρων και ωκεανών (περιεχόμενο ορθοδοξίας)!

Ο Άγιος Νεκτάριος στο βιβλίο του «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ», υπογραμμίζει:

«Ιδιώματα της πίστεως εισί τα εξής: ζώσα, ενεργός, διαπλαστική, φωτιστική, αγιαστική, αποκαλυπτική, ενισχυτική∙ ταύτα δε πάντα καθιστώσι ταύτην φωτεινήν∙ η φωτεινότης είναι το χαρακτηριστικόν της αληθούς πίστεως∙ δια την ιδιότηταν ταύτην της πίστεως έλεγεν ο Σωτήρ προς τους μαθητάς του «ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων…» (Ματθ. 5, 16).

Εάν ο Άγιος Νεκτάριος διατύπωσε την θεολογική (ορθή) θέση ότι: Η ταπεινοφροσύνη, είναι φορεύς της προς τον Θεόν πίστεως», αυτό οφείλεται στο αγιασμένο κέντρο της ψυχής του, όπου υπήρχε ταπείνωσις μετά βαθείας πίστεως.

Η αρετή της ταπεινοφροσύνης τονίζεται σ’ όλα τα συγγράμματα της Ασκητικής – Μοναχικής γραμματείας. Οι θεοφόροι Πατέρες – ασκητές, ανεβαίνοντες την γιγαντιαία κλίμακα των αρετών, μας ερμήνευσαν γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι η στολή της θεότητος.

Στον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο (Λόγος Κ΄), διαβάζουμε:

«η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητος∙ Επειδή ο Υιός και Λόγος του Θεού και Πατρός ενανθρωπήσας επί της γης, αυτήν ενεδύθη και συνανεστράφη μεθ’ ημών∙ και πας όστις ενδυθή αυτήν, αυτός τη αληθεία ομοιούται εκείνω, όστις κατέβη εκ του ιδίου ύψους, και εσκέπασε την ιδίαν αυτού δόξαν και μεγαλωσύνην δια της ταπεινοφροσύνης, ίνα μη η κτίσις καταφλεχθή, βλέπουσα την φύσιν της αυτού θεότητος».

Στο βιβλίο της Εξόδου (20, 19), οι Ισραηλίτες διατυπώνουν την άσειστη αλήθεια: «Ας μη λαλήσει ο Θεός μαζί μας για να μη πεθάνουμε». Ένας από τους λόγους που πολεμούμεθα πειρασμικά είναι «ίνα προκόπτοντες εις την αρετήν μη υψηλοφρονώμεν αλλά μάθωμεν ταπεινοφρονείν» (Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής – Κεφάλαια περί Αγάπης).

Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να κρίνης ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ως νεαρός αρχιμανδρίτης, ορθοτομούσε τον λόγο της Εκκλησίας – αληθείας σε συμφωνία με την διδασκαλία του Αγ. Νεκταρίου.

Τρανή απόδειξη το βιβλίο του (1973) «Πόλεμος κατά του Σατανά». Γράφει σχετικά (Σελ. 83): «ο ορθός βίος που συμφωνεί με του Θεού το θέλημα είναι η ισχυρά μας πανοπλία εναντίον του αντιδίκου μας. Και η πανοπλία αυτή ευρίσκεται αποτεθησαυρισμένη μέσα στην Εκκλησίαν μας την Ορθόδοξον, έξω της οποίας δεν υπάρχει καμμία σωτηρία. Η Εκκλησία μας είναι «ταμειούχος της Θείας Χάριτος…».

2^ο Σχόλιο: Ως νέος αρχιμανδρίτης ο Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης είχε ορθό, αποκρυσταλλωμένο ορθόδοξο φρόνημα. Το βιβλίο του «Πόλεμος κατά του Σατανά» είναι, πιστεύω, μεγάλη συνεισφορά στην Ορθοδοξία, την οποία ως Αρχιεπίσκοπος δεν κατόρθωσε να την υψώσει ως αντίπαλο δέος – σύμβολο έναντι του παπισμού – οικουμενισμού, σε μορφή ξεκάθαρα πατερική.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ