Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης
Την 5η Απριλίου 1944, το 7ο Σύνταγμα της 4ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας των Ες- Ες, με διοικητή τον Κάρλ Σίμερς, τον υπεύθυνο της μαζικής σφαγής αθώων Ελληνίδων και Ελλήνων στην Ερμακιά Εορδαίας με 63 νεκρούς, στους Πύργους Εορδαίας με 368 νεκρούς, στην Υπάτη και Σπερχειάδα με 89 νεκρούς, καθώς και στο Δίστομο με 220 νεκρούς, φθάνει στην Κλεισούρα της Καστοριάς. Οι κατακτητές συγκεντρώνουν τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους στην πλατεία του χωριού και λίγο αργότερα οι σφαγείς βάλλουν με τα πολυβόλα όπλα κατά του άμαχου πληθυσμού. Έπειτα κατευθύνονται προς τα σπίτια, λεηλατούν, βάζουν φωτιά και σκοτώνουν αδιακρίτως, όσες και όσους είχαν γλυτώσει.
Οι άντρες των Ες-Ες συνοδευόμενοι από συνεργάτες τους, τους Βούλγαρους στρατιώτες και τους κομιτατζήδες παραστρατιωτικούς με αρχηγό τον Άντον Κάλτσεφ και με σύνθημα τη φωτοβολίδα που άναψε στις τρεις το μεσημέρι της 5ης Απριλίου 1944 ξεχύθηκαν στο χωριό και άρχισαν να πυροβολούν. Σκότωσαν χωρίς διάκριση όποιαν και όποιον βρήκαν μπροστά τους, έσφαξαν εγκυμονούσες γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους. Ούτε και τον ιερέα του χωριού που με τον σταυρό στο χέρι εκλιπαρούσε για έλεος υπερασπιζόμενος το ποίμνιό του, δε σεβάστηκαν και τον κατακρεούργησαν. Επιπλέον οι Ναζί και οι συνεργάτες τους πυρπόλησαν τις οικίες, την εκκλησία, το γυμνάσιο, τη βιβλιοθήκη.
Μόλις δύο ώρες ήταν αρκετές για να δολοφονηθούν με φρικιαστικό, απάνθρωπο τρόπο 280 άμαχοι, να τραυματιστούν 40 και να καταστραφούν 150 σπίτια. Την τελευταία στιγμή, σώθηκαν επτά γυναίκες, που είχαν οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα, αφού πριν πυροβολήσουν οι Γερμανοί, μία δεύτερη φωτοβολίδα σήμανε το τέλος της σφαγής….
Όσες και όσοι επέζησαν, έπρεπε να αποδεχθούν το έγκλημα και να πράξουν τα δέοντα για τους αδικοχαμένους συγγενείς και συνανθρώπους τους. Στο κοιμητήριο της Κλεισούρας δεν υπήρχε χώρος και οι διασωθέντες έθαψαν τους νεκρούς τους στις αυλές των σπιτιών τους, στο προαύλιο της εκκλησίας, ακόμα και στις βουνοπλαγιές γύρω από τον οικισμό. Παρότι ο πολιτικός εντεταλμένος του Γ’ Ράιχ στα Βαλκάνια, Χέρμαν Νοϊμπάχερ κρατώντας τα προσχήματα, χαρακτήρισε τη σφαγή στην Κλεισούρα «λουτρό αίματος», η Στρατιωτική Διοίκηση Θεσσαλονίκης-Αιγαίου επικρότησε τις ενέργειες του αντισυνταγματάρχη Σίμερς.
Λίγο αργότερα ο επικεφαλής των δολοφόνων, υπεύθυνος, όπως αναφέραμε και για άλλες σφαγές στη κατεχόμενη Ελλάδα, αφού αθωώθηκε από το αποκαλούμενο στρατοδικείο που έγινε προκειμένου να «διερευνηθεί» το έγκλημα, παρουσιάζοντας τη σφαγή των αμάχων ως «ένοπλη αντιπαράθεση με Έλληνες (….)», τιμήθηκε (!) με την ανώτατη Ναζιστική διάκριση, το Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρούν Σταυρού.
Στη μαρτυρική Κλεισούρα των 280 προγόνων μας που δολοφόνησαν οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους, έζησε η Οσία Σοφία (Χοτοκουρίδου), το γένος Αμανατίου Σαουλίδου, η οποία γεννήθηκε το 1883 στο χωριό Σαρή-ποπά (ή Σαρή-παπά) της επαρχίας Αρδάσης Τριπόλεως του νομού Τραπεζούντας του Πόντου.
Η Οσία Σοφία, η «εν τη Ιερά Μονή Παναγίας Θεοτόκου Κλεισούρας ασκήσασα», η οποία επέζησε τόσο από τη Γενοκτονία στον Πόντο, όσο και από το Ναζιστικό έγκλημα, απεβίωσε το 1974, αγιοκατατάχθηκε το 2011, ενώ η μνήμη της οποίας τιμάται από την Ορθόδοξη εκκλησία στις 6 Μαΐου.
Δυστυχώς τα Ολοκαυτώματα κατά τη διάρκεια της κατοχής από τους Γερμανούς, Ιταλούς, Βούλγαρους και Αλβανούς κατακτητές καθώς και από τους Έλληνες δοσίλογους, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Δεν αποδόθηκαν ποτέ οι ευνόητες επανορθώσεις και αποζημιώσεις, όπως προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο και την ηθική για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και οι ατιμώρητοι δολοφόνοι, οι επίγονοί τους και οι θαυμαστές των μαζικών σφαγών, συνεχίζουν προπαγανδίζουν, να ψεύδονται, να προκαλούν και να αλλοιώνουν την ιστορία. Οι δολοφονημένοι πρόγονοί μας απαιτούν δικαίωση: τιμωρία των υπευθύνων της σφαγής στην Κλεισούρα Καστοριάς, δικαιοσύνη για κάθε έγκλημα των κατακτητών της πατρίδας μας.
Οι άντρες των Ες-Ες συνοδευόμενοι από συνεργάτες τους, τους Βούλγαρους στρατιώτες και τους κομιτατζήδες παραστρατιωτικούς με αρχηγό τον Άντον Κάλτσεφ και με σύνθημα τη φωτοβολίδα που άναψε στις τρεις το μεσημέρι της 5ης Απριλίου 1944 ξεχύθηκαν στο χωριό και άρχισαν να πυροβολούν. Σκότωσαν χωρίς διάκριση όποιαν και όποιον βρήκαν μπροστά τους, έσφαξαν εγκυμονούσες γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους. Ούτε και τον ιερέα του χωριού που με τον σταυρό στο χέρι εκλιπαρούσε για έλεος υπερασπιζόμενος το ποίμνιό του, δε σεβάστηκαν και τον κατακρεούργησαν. Επιπλέον οι Ναζί και οι συνεργάτες τους πυρπόλησαν τις οικίες, την εκκλησία, το γυμνάσιο, τη βιβλιοθήκη.
Μόλις δύο ώρες ήταν αρκετές για να δολοφονηθούν με φρικιαστικό, απάνθρωπο τρόπο 280 άμαχοι, να τραυματιστούν 40 και να καταστραφούν 150 σπίτια. Την τελευταία στιγμή, σώθηκαν επτά γυναίκες, που είχαν οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα, αφού πριν πυροβολήσουν οι Γερμανοί, μία δεύτερη φωτοβολίδα σήμανε το τέλος της σφαγής….
Όσες και όσοι επέζησαν, έπρεπε να αποδεχθούν το έγκλημα και να πράξουν τα δέοντα για τους αδικοχαμένους συγγενείς και συνανθρώπους τους. Στο κοιμητήριο της Κλεισούρας δεν υπήρχε χώρος και οι διασωθέντες έθαψαν τους νεκρούς τους στις αυλές των σπιτιών τους, στο προαύλιο της εκκλησίας, ακόμα και στις βουνοπλαγιές γύρω από τον οικισμό. Παρότι ο πολιτικός εντεταλμένος του Γ’ Ράιχ στα Βαλκάνια, Χέρμαν Νοϊμπάχερ κρατώντας τα προσχήματα, χαρακτήρισε τη σφαγή στην Κλεισούρα «λουτρό αίματος», η Στρατιωτική Διοίκηση Θεσσαλονίκης-Αιγαίου επικρότησε τις ενέργειες του αντισυνταγματάρχη Σίμερς.
Λίγο αργότερα ο επικεφαλής των δολοφόνων, υπεύθυνος, όπως αναφέραμε και για άλλες σφαγές στη κατεχόμενη Ελλάδα, αφού αθωώθηκε από το αποκαλούμενο στρατοδικείο που έγινε προκειμένου να «διερευνηθεί» το έγκλημα, παρουσιάζοντας τη σφαγή των αμάχων ως «ένοπλη αντιπαράθεση με Έλληνες (….)», τιμήθηκε (!) με την ανώτατη Ναζιστική διάκριση, το Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρούν Σταυρού.
Στη μαρτυρική Κλεισούρα των 280 προγόνων μας που δολοφόνησαν οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους, έζησε η Οσία Σοφία (Χοτοκουρίδου), το γένος Αμανατίου Σαουλίδου, η οποία γεννήθηκε το 1883 στο χωριό Σαρή-ποπά (ή Σαρή-παπά) της επαρχίας Αρδάσης Τριπόλεως του νομού Τραπεζούντας του Πόντου.
Η Οσία Σοφία, η «εν τη Ιερά Μονή Παναγίας Θεοτόκου Κλεισούρας ασκήσασα», η οποία επέζησε τόσο από τη Γενοκτονία στον Πόντο, όσο και από το Ναζιστικό έγκλημα, απεβίωσε το 1974, αγιοκατατάχθηκε το 2011, ενώ η μνήμη της οποίας τιμάται από την Ορθόδοξη εκκλησία στις 6 Μαΐου.
Δυστυχώς τα Ολοκαυτώματα κατά τη διάρκεια της κατοχής από τους Γερμανούς, Ιταλούς, Βούλγαρους και Αλβανούς κατακτητές καθώς και από τους Έλληνες δοσίλογους, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Δεν αποδόθηκαν ποτέ οι ευνόητες επανορθώσεις και αποζημιώσεις, όπως προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο και την ηθική για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και οι ατιμώρητοι δολοφόνοι, οι επίγονοί τους και οι θαυμαστές των μαζικών σφαγών, συνεχίζουν προπαγανδίζουν, να ψεύδονται, να προκαλούν και να αλλοιώνουν την ιστορία. Οι δολοφονημένοι πρόγονοί μας απαιτούν δικαίωση: τιμωρία των υπευθύνων της σφαγής στην Κλεισούρα Καστοριάς, δικαιοσύνη για κάθε έγκλημα των κατακτητών της πατρίδας μας.
«Πᾶνος»
