Καλύτερα να σεργιανάς στις στράτες με τα άλογα,
παρά να βολοδέρνεις στου κόσμου τα παράλογα.
(καφετζής)
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 91
Οδύνη και ωδίνες
Το πρόσφατο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών σκόρπισε την οδύνη σ’ ολόκληρη τη χώρα. Απέραντη θλίψη…
Η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη και οι Έλληνες όπου γης πενθούν τους αδικοχαμένους από τη σφοδρή σύγκρουση των τρένων. Ωστόσο, το πικρό ποτήρι του θανάτου θα μείνει μόνιμα στα χείλη εκείνων που έχασαν τους αγαπημένους τους και που θα ζήσουν πια με τον υπέρτατο πόνο του βίαιου αποχωρισμού. Η κοινωνία συγκλονισμένη αναζητά απαντήσεις, για το πώς φτάσαμε σ’ αυτό το μεγάλο κακό… Δεν ξέρω και δεν είμαι αρμόδιος να επιμερίσω και να αποδώσω ευθύνες σε
κανέναν. Υπάρχουν άλλοι να το κάνουν αυτό. Όμως, δεν είμαι και σίγουρος ότι θα
γίνει. Κάθε φορά που έχουμε ένα παρόμοιο γεγονός, ακούμε ότι το μαχαίρι θα
φτάσει στο κόκαλο. Κόκαλο δεν είδαμε ποτέ, όλο σε ψαχνό βρισκόμαστε και
μοιρολατρικά προσμένουμε το επόμενο κακό. Ούτε να το προβλέψουμε μπορούμε ούτε
να το αποτρέψουμε. Ένα είναι το βέβαιο: ό,τι και να γίνει τώρα, θα είναι
ανώφελο για όσους έχασαν τη ζωή τους και για τις χαροκαμένες οικογένειές τους.
Κάθε γεγονός που συμβαίνει έχει την αιτία του ή τις αιτίες του, προφανώς
και το συγκεκριμένο. Είναι εύκολο να
διακρίνουμε και να κρίνουμε εκείνους που έχουν τις άμεσες ή έμμεσες ευθύνες,
στη θέση των οποίων κανένας δε θα ήθελε να είναι. Όμως, θεωρώ ότι όλοι έχουμε
το μερίδιό μας στη συλλογική ευθύνη, για όσα γίνονται στη χώρα μας και στην
κοινωνία μας. Η ανοχή πολλών πραγμάτων προκαλεί ή προετοιμάζει επί της ουσίας
τα δυσάρεστα και μετατρέπεται σε ενοχή.
Εδώ και χρόνια έχει εγκατασταθεί στην πατρίδα μας μια νοσηρή νοοτροπία,
η οποία διαπερνά πολίτες και πολιτικούς
και είναι η απαρχή πολλών δεινών. Όσο αυτή η νοοτροπία θα κινείται ως αόρατος
εχθρός και θα παραμένει ανίκητη, η κοινωνία θα είναι σαν τον σκύλο που κυνηγάει
ανεπιτυχώς την ουρά του και αρκετές φορές (πάλι σαν τον σκύλο) θα γλείφει τις
πληγές της.
Χωρίς να καταπολεμηθούν χρόνιες
παθογένειες, η επιπολαιότητα, η ανευθυνότητα, ο ωχαδερφισμός, ας μην
περιμένουμε τίποτε καλύτερο για το σήμερα και το αύριο. Όπως πριν τη
γέννηση υπάρχουν οι ωδίνες τοκετού, έτσι
και για να γεννηθεί το κάθε καινούργιο, η καλύτερη κοινωνία, χρειάζεται να
υποστούμε όλοι τις απαραίτητες ωδίνες…
Διαπιστώσεις
Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικόν (κάπως
έτσι, το ’πε ο Αριστοτέλης).
Ο άνθρωπος είναι ον καταναλωτικόν
(ακριβώς έτσι, το λέει ο καφετζής).
Ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια (διαπίστωσε κάποτε ο Γιώργος
Σεφέρης). Και πού να ’βλεπε τα σημερινά!... Γιώργο, άλλοι στη ζωή με δυσκολίες πορεύονται κι άλλοι τριγύρω τους τα
πάντα εμπορεύονται. Έμποροι των
εθνών… Έμποροι των ιδεών… Έμποροι των καημών… Έμποροι των ονείρων… Όχι, άλλοι έμποροι!...
Ανάγκη δεν έχουμε τις ισχυρές εταιρείες, τις ισχυρές κοινωνίες
έχουμε ανάγκη…
Πόσα δίνετε;
Επαναφέρω μια παλιά πρόταση:
Πόσα δίνετε, να σταματήσω να γράφω; Τι
είπατε;... Κανείς δε μιλάει;... Κατάλαβα, δε δίνετε τίποτε. Υποψιάζομαι ότι
με... γράφετε κανονικά και δε διαβάζετε αυτά που γράφω. Δεν πειράζει, συνεχίστε
να διαβάζετε (και να ακούτε) αυτούς που σας... γράφουν, αλλά εσείς εξακολουθείτε
να τους εμπιστεύεστε...
Πόσα δίνετε, να μην κατέβω για
δήμαρχος; Γιατί έτσι και κατεβώ και προπαντός αν εκλεγώ, θα τρέχετε και δε θα
σώνετε. Μαύρος όφις που σας έφαγε!... Παρακαλώ, μην το εκλαμβάνετε ως απειλή,
αφού και με τους άλλους που εκλέγετε τα ίδια παθαίνετε...
Πόσα δίνετε, να μη
σας κάνω αντιπολίτευση ή να μη σας κάνω σοβαρή αντιπολίτευση;
Πόσα δίνετε, για να συγκεντρώσω το
ποσόν που χρειάζομαι να πληρώσω τον λογαριασμό φυσικού αερίου; Διαφορετικά, σας
βλέπω στο εξής μέσα στο Καφενείο να βαράτε τα δόντια... απ’ τη συγκίνηση...
ή, ή, ή...
Εκλογική χρονιά το 2023 κι όπως αντιλαμβάνεστε είμαστε σε προ-εκλογική
περίοδο. Είναι ανάγκη να προ-ετοιμαστούμε και προ-ληπτικά σας υπενθυμίζω ότι:
Το πρόγραμμα των πολιτικών δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Δεν ξέρω αν το
παρατηρήσατε, αλλά όλοι οι πολιτικοί ζητούν πάντοτε να τους εκλέξουμε και την
επόμενη τετραετία, για να ολοκληρώσουν το πρόγραμμά τους και για να μη
σταματήσει η πρόοδος του τόπου... (καλότυχε τόπε!...).
Ας μη χάσουμε την ευκαιρία να τους πούμε:
ή δεν είχατε καλό πρόγραμμα και
βάλατε υψηλούς και ανέφικτους στόχους (άγνοια)
ή δεν το εφαρμόσατε σωστά και
δεν ήσασταν αποτελεσματικοί (ανικανότητα)
ή μας δουλεύατε και θέλετε να μας
ξαναδουλέψετε (απάτη)
Ας μη χάσουμε την ευκαιρία να τους κάνουμε και
πολλές ερωτήσεις (απαγορεύονται οι εύκολες και οι στημένες!...). Όποιος δε θέλει ν’ απαντάει σ’ αυτές τις
ερωτήσεις, ας κάθεται στο σπίτι του!...
Με την ευκαιρία, προτείνω να ξαναδιαβάσουν όλοι οι πολιτικοί τα
προγράμματά τους και να κάνουν τον απολογισμό για το έργο τους και τα
αποτελέσματά του καθώς και για τις επιτυχίες τους. Μια αυτοαξιολόγηση δε
βλάπτει... (έστω και με ανολοκλήρωτη την ολοκλήρωση...).
Νέα προγράμματα
Μη νομίζετε ότι θα τους κάνετε να προβληματιστούν σοβαρά με τα παραπάνω.
Θα τους δείτε πάλι να ανακοινώνουν και να μοιράζουν προγράμματα. Παλιές
προτάσεις τους και μπαγιάτικες ιδέες θα επανέρχονται ως φρέσκες (και
νοστιμότατες, σαν ξαναζεσταμένη σούπα). Το περίσσιο θράσος τούς οπλίζει με το
απαραίτητο θάρρος, ώστε δε θα διστάσουν να υποσχεθούν για άλλη μια φορά τα
απραγματοποίητα.
Έχουμε πρόγραμμα, θα λένε. Κι εμείς έχουμε φαγούρα, πρέπει να τους
απαντάμε, αλλά καμιά φορά τελειώνει η υπομονή σου, ξεχνάς τον πολιτικό
πολιτισμό και βάζεις τις φωνές: Τι σας φταίει το χαρτί και το μουντζουρώνετε,
βρεεεεέ!...
Στην τοπική αυτοδιοίκηση τα πράγματα είναι καλύτερα. Στους μεγάλους
δήμους ο υποψήφιος δήμαρχος δε χρειάζεται να έχει πρόγραμμα, αρκεί να τον
στηρίζει ένα μεγάλο κόμμα και να πει: ψηφίστε με, για να μη βγουν οι άλλοι.
Αυτομάτως, οι άλλοι γίνονται αντίπαλοι και οι εκλογές μετατρέπονται σε αγώνα επικράτησης. Εμείς και οι άλλοι κι
ας μείνει ο δήμος στο ίδιο χάλι και πάσα πόλις, χωρίον και κώμη… σε κώμα.
Στους μικρούς δήμους το πρόγραμμα
το φκιάνουν οι δημότες κι ο υποψήφιος επιλέγει τις προτάσεις εκείνων που έχουν τις
περισσότερες ψήφους:
Θέλου να μ’ φκιά’εις του πιζούλι στ’ ρούγα μ’ κι τουν τοίχου στου
χουράφι!...
Να βάλ’ς του πιδί μ’ στου συνδυασμό σ’, κι να του βουηθή’εις, μάκι
έβγινι να πάρει
απόσπαση απ’ τ’ν Αθήνα.
Να μ’ κλαδέψ’ς τ’ αμπέλι, να μι σι κλαδέψου στ’ς ικλουές! Ξέρ’ς πόσα
κ’κιά έχου...
Θα έγραφα κι άλλα, όμως, επειδή έρχονται οι εκλογές, πρέπει να ετοιμάσω
και τις δικές μου προτάσεις. Πού ξέρεις; Μπορεί κάνας υποψήφιος δήμαρχος να...
τσιμπήσει.
Ετοιμαστείτε, λοιπόν, για τα νέα προγράμματα και τα νέα οράματα.
Απολαύστε τους βαρύγδουπους σχεδιασμούς για: στρατηγικές ανάπτυξης ορεινών όγκων,
λόγγων και τζιτζιφιόγκων, τις οποίες εγγυάται (μη γελάτε!) και η εφαρμογή ενός
ολοκληρωμένου στρατηγικού σχεδιασμού αναπτυξιακής προοπτικής και κοινωνικής
αλληλεγγύης μέσω των φορέων της αυτοδιοίκησης!... (μην πίνιτι άλλου, αρέ πιδιά!)…
Ο απρογραμμάτιστος κι ο
προγραμματισμένος
Όταν δεν έχετε κάποιον τρόπο να γελάσετε,
δοκιμάστε να διαβάζετε διάφορες δηλώσεις ή συνεντεύξεις πολιτικών, λαμπερών
προσώπων και γενικώς τηλεοπτικών αστέρων… Βέβαια, ο κίνδυνος να τεντώσουν τα
νεύρα σας ή να σας ανεβεί η πίεση είναι υπαρκτός, γι’ αυτό χρειάζεται να το
κάνετε με μέτρο, ειδικά αν είστε νευρικό ή υπερτασικό άτομο. Για του λόγου το αληθές σας έχω
δυο-τρία παραδείγματα:
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης ανακοίνωσε ότι έχει πάρει εδώ και χρόνια την
απόφαση να αποχωρήσει από την πολιτική το 2024, αφού τότε συμπληρώνει πενήντα
χρόνια στην πολιτική.
«Είμαι αντίθετος στις κοινοβουλευτικές
ισοβιότητες…» δήλωσε, γι’ αυτό
και θα φύγει απ’ τον δημόσιο βίο… Κρίμα, Μήτσο! Πολύ νωρίς μας φεύγεις. Τι
είναι τα πενήντα χρόνια; Ούτε εβδομήντα δεν είναι… Μη φεύγεις μη, με πόνο σου
το λέμε κι από τον καημό μας κλαίμε… Και τι θα γίνουμε μετά, χωρίς
Παπαδημούλη;
«Εγέρασα, μωρέ παιδιά,
πενήντα χρόνια στην πολιτική…» (παπα-Δημούλης).
Τώρα που κοντοζυγώνουν τα ξεχωρίσματα, ας του
αφιερώσουμε κι ένα παλιό τραγούδι, ειδικό για την περίσταση:
«Εγέρασα, μωρέ παιδιά, σαράντα χρόνια
κλέφτης…» (γερο-Δήμος).
─ Δε μ’ λες, καφιτζή, ου
γιρου-Δήμους ήταν κι πουλιτικός;
─ Κλέφτ’ς, λέμι, δεν ακούς;
Κλέφτ’ς!... Του λέει του τραγούδι, τι ρουτάς ιμένα;
─ Του ξέρου, αλλά
δε γένιτι να ’ταν κι κλέφτ’ς κι πουλιτικός; Ασυμπίβαστου είχαν κι τότι;
─ Θα ψάξου στου
ίντιρνιτ να μάθουμι. Πάντους, μι σαράντα χρόνια πρέπει να ’βγαλι γιρή σύνταξη.
Φαντάσ’ πόση θα βγάλει ου Παπαδημούλ’ς!...
«Ο γάμος μου ήταν η ωραία εξέλιξη του 2022.
Ούτε εγώ ήξερα ότι θα παντρευόμουν εκείνο το Σαββατοκύριακο. Για άλλον λόγο
βρέθηκα στην Ιταλία και βρέθηκα παντρεμένος», αποκάλυψε ο αναπληρωτής
υπουργός εξωτερικών Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. Μπράβο, Μιλτιάδη, για την
αποφασιστικότητά σου και συγχαρητήρια που βρέθηκες και στον γάμο σου!... (εμείς
πού σε βρήκαμε…). Τουλάχιστον, ακολούθησες την παλιά σκωπτική λαϊκή εντολή: «στο γάμο σου να είσαι εκεί!...».
Ούτε ο Μητσοτάκης δεν το γνώριζε, όπως μας
ενημερώνει ο νεόνυμφος. Βλέπετε, κανένας δε θέλει ευχές από γκαντέμη…
Μην ξεχάσετε προσεχώς να διαβάσετε το
προεκλογικό του πρόγραμμα! Λογικά, θα είναι
κι αυτό απρογραμμάτιστο…
Σύμφωνα με πληροφορίες η κυρία Μιλτιάδαινα
«λατρεύει τα ζώα, ιδίως τα σκυλιά, και ενδιαφέρεται έμπρακτα για τα αδέσποτα».
Αυτό και να μην υπήρχαν οι σχετικές πληροφορίες το υποψιαστήκαμε. Θα πεις, σιγά
την πρωτοτυπία!... Η άλλη (λαμπερό πρόσωπο κι αυτή) παντρεύτηκε τον σκύλο της
κι αν δεν πιστεύετε, ιδού η δήλωση: «1η επίσημη τελετή συνένωσης αγάπης – ψυχών με
διαφορετικά είδη ζώων στην Ελλάδα. Λίγα λόγια. Τι σημασία έχει που είμαι
άνθρωπος και εσύ σκυλί; Μαζί σου γνώρισα την αληθινή, ανιδιοτελή αγάπη. Δεν σε
γέννησα, δεν είσαι άνθρωπος, όμως, σε λατρεύω. Σε παντρεύτηκα με
συμβολαιογραφική πράξη για να περάσουμε ενωμένες το μήνυμα πως σημασία δεν έχει
η ράτσα σας και πως οι φίλοι δεν αγοράζονται».
Πολύ
συγκινητικό!... Σου ’ρχεται να βάλεις τα κλάματα απ’ τη συγκίνηση!... Πρώτη
φορά σκυλοσυμπεθερέψαμε! Και μιλάμε για γάμο στεριωμένο, αφού η νύφη δε θα
κοτάει να ζητήσει διαζύγιο μελλοντικά, γιατί θα τη δαγκώσει το σκυλί…
Πάνω στα κλάματα και στη χαρά των γάμων, θυμήθηκα
και μια παροιμία γάμου. Τη γράφω για να γελάσουμε ή για πρωτότυπο γαμήλιο δώρο
πρωτότυπων γάμων:
«Εγώ καλά παντρεύτηκα κι ας κλαίει αυτός που πήρα».
Κουρασμένα παλληκάρια και πολιτικά λιοντάρια
Ένα άλλο χαρακτηριστικό πολλών πολιτικών είναι το κουρασμένο ύφος.
Φαίνονται σαν να λυγίζουν οι ώμοι τους από τις μεγάλες (υπεράνθρωπες θα έλεγα)
προσπάθειες και το βάρος της ευθύνης. Αυτοί λένε, συνήθως, ότι μετάνιωσαν που
έμπλεξαν με τα κοινά και ότι περιμένουν πώς και πώς να λήξει η θητεία τους. Μην
τους πιστεύετε! Αντιθέτως, να είστε υπερβέβαιοι ότι στις εκλογές θα είναι πάλι
υποψήφιοι… Μένει σε σας να ενισχύσετε
την αυτοπεποίθησή τους με το χειροκρότημα και να τους ενθαρρύνετε τραγουδώντας το
«Πώς το τρίβουν το πιπέρι…», δίνοντας τη μέγιστη
ένταση στο εγερτήριον:
Για σ’κωθείτε παλληκάρια με σπαθιά και με χατζάρια,
για σ’κωθείτε παλληκάρια της πολιτικής λιοντάρια…
Αναλαμβάνω… (άμα τίποτε δε χάνω…)
Αναλαμβάνω την αντικειμενική πολιτική ευθύνη (και εκ μέρους
όσων κυβερνούν ή θέλουν να κυβερνήσουν τη χώρα) και δηλώνω ότι δε θα είμαι
υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές. Άλλωστε, δεν προτίθεμαι να αφήσω το Καφενείο
μου, για να δουλέψω σε οποιοδήποτε άλλο καφενείο…
Πιθανόν, όμως, να μη γίνουν τελικά οι
εκλογές. Ακούγεται ότι όλα τα κόμματα συμφώνησαν να ορίσει ο Ανδρουλάκης ποιος
θα γίνει πρωθυπουργός και να επιλέξει και τους τριακόσιους βουλευτές της
επόμενης τετραετίας, ώστε να γλυτώσουμε τα έξοδα. Ανάλογο μοντέλο αναζητείται
και στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά υπάρχουν δυσκολίες να αντικαταστήσεις τους
αναντικατάστατους…
Κότα μου, κοτούλα μου, μικρή Πολακηδούλα
μου
Τελικά, ο ντε και καλά αψύς Σφακιανός (μας
ζάλισαν μ’ αυτό) κι ο άντρας ο πολλά βαρύς αποδείχτηκε εντελώς κοτο-Πολάκης.
Εκλιπαρούσε τον Αλέξη ως «μετανοούσα Μαγδαληνή», για να μπει πάλι στα
ψηφοδέλτια, μπας και ξαναπάρει την έδρα στην επόμενη Βουλή. Δε σφάξανε, που θα
μείνει έξω ο Σφακιανός, σκέφτηκε ο Σφακιανός (πάει το αψύς, όπως βλέπετε… κι
απόμεινε με το ταπεινωμένο μουστάκι…). Έγραψε, λοιπόν, μια επιστολή μετανοίας,
αποκηρύσσοντας μετά βδελυγμίας (πάντα χρειάζεται το βδελυγμίας) τον εαυτό του
και τας παραφυάδας αυτού (και αι παραφυάδαι είναι εκ των ων ουκ άνευ κι ας μην
ξέρω τι είναι αυτός ο ουκ άνευ…).
Στην επιστολή, εκτός από το «πρόεδρε, έκανα λάθος», υπήρχαν και άλλα στοιχεία,
τα οποία σας
απέκρυψαν τα συστημικά μέσα, αλλά ούτε εγώ σας τα μαρτυράω, μήπως καταφέρω και
γίνω κάποτε συστημικό Καφενείο… Όμως, θέλω να ξέρετε ότι εκείνο που συγκίνησε
τον Τσίπρα και ξανάβαλε τον Παύλο στο μαντρί (δηλαδή, στο κοτέτσι), ήταν οι
στίχοι κάποιων τραγουδιών που υπήρχαν στην δακρύβρεκτη επιστολή, οι οποίοι
κατέδειξαν του Παύλου την ευαίσθητη ψυχή κι έδωκαν τόπο στην οργή. Ο Παυλάκος,
ως λαϊκός ή λαϊκιστής (διαλέγετε όποιο νομίζετε) ξεκίνησε με το λαϊκό άσμα:
Έφταιξα συμπάθησέ με, σύντροφε Αλέξη
μου,
σαν και πρώτα αγκάλιασέ με, πρόεδρε Αλέξη μου!
Πίστεψέ με, όρκο κάνω στο μουστάκι
μου,
σ’ αγαπώ και θα σε κάνω φούντα στο φεσάκι μου… (ή κρόσσι στο μαντήλι
μου).
ρεφραίν
Πρόεδρε Αλέξη, Αλεξάκη μου,
εσύ ’σαι τ’ όνειρό μου και το μεράκι μου…
συνέχισε με τον δημοτικό στίχο:
«δείρε με και μάλωσέ με και βαριά βαλάντωσέ με!»
και έκλεισε με τις κρητικές μαντινάδες:
Όταν τ’ αστέρια τ’ ουρανού μπορέσεις να μετρήσεις,
τότε την κουζουλάδα μου θα την κατανοήσεις.
και
Ήθελα να ’σουν ο κεφτές και να ’μουν το τηγάνι,
να δεις του Παύλου η φωτιά, ψήσιμο που το κάνει.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά
ξερίζωσε τα σπλάχνα του Αλέξη και ξαναρίζωσε στον Σύριζα...
Μετά τις μαντινάδες, ακολούθησαν οι νέες κατινάδες, σ’ ένα διαρκές
ξεκατίνιασμα των κομμάτων. Αντί να
βλέπει το κάθε κόμμα τις πομπές του, το τρώει η έγνοια τι κάνουν οι άλλοι.
Γιατί να ξαναγυρίσει ο Πολάκης και να ’ναι υποψήφιος ο καταδικασμένος Παππάς;
Γιατί θα είναι υποψήφιος ο Κώστας Καραμανλής (του Αχιλλέως, βεβαίως, βεβαίως…);
Γιατί ήταν υποψήφιος ο γιατρός στον Βόλο, ο οποίος έδωσε την αναρρωτική άδεια
στον επιθεωρητή του ΟΣΕ, χωρίς να τον
δει; Τίποτε δεν ακούσατε, ορέ, για τηλεϊατρική και ρομποτική χειρουργική;
Παιδιά, είναι απλό. Το κάθε κόμμα ας βάζει στα ψηφοδέλτιά του όποιους
θέλει, ας παίρνει την ευθύνη και το κόστος κι ας τους λούζεται… Τι σας νοιάζει εσάς
για των άλλων τη φθορά; Δεν έχετε καταλάβει ότι μας πιάνει η αποφορά απ’ τη διαφθορά και ζέχνει ο πολιτικός βίος,
όπως τα κλούβια αβγά; Φτάνει!... Όχι, άλλη μπόχα!...
Απίστευτο κι όμως αληθινό!...
Στις 28 Μαρτίου του 1949 ανατινάχτηκε το θρυλικό γεφύρι του Κοράκου. Ποιος
να το φανταζόταν ότι 74 χρόνια μετά, την ίδια μέρα, 28 Μαρτίου 2023, θα έκλεβαν
και τη μικρογραφία (πιστό αντίγραφο του γεφυριού) που στήθηκε εκεί συμβολικά,
για να υπηρετήσει την προσπάθεια ανακατασκευής του γκρεμισμένου ιστορικού
μνημείου… Δυστυχώς, το έργο (πραγματικό στολίδι) του πρωτομάστορα πέτρινων
γεφυριών, Θανάση Πόραβου, δεν υπάρχει πια στον τόπο όπου τον περασμένο Ιούλιο έγιναν σε ειδική
εκδήλωση τα αποκαλυπτήριά του.
Το γεγονός έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στην περιοχή και προκάλεσε διάφορες
αντιδράσεις. Άλλος έλεγε: «μάγκες πιάστε τα γιοφύρια, να μην πάθουμε τα ίδια»,
άλλος εξέφραζε τον φόβο του ότι μετά απ’ αυτό μπορεί να μας κλέψουν και τη
σήραγγα Τυμπάνου κι άλλος, εντελώς αδιάφορος, υποβάθμιζε το συμβάν, λέγοντας
ότι δε χρειάζεται να στεναχωριόμαστε για ένα
άχρηστο γεφύρι, το οποίο θα ήταν
πολύ χρήσιμο, αν το είχαν βάλει
σε ένα ρέμα, για να περνάμε πέρα-δώθε.
Στην περιοχή κατέφθασε επειγόντως ο Μενέλαος
κι αφού λειτούργησε θεσμικά (ως δικηγόρος), κάνοντας μήνυση κατ’ αγνώστων,
ψάχνει τώρα τ’ αργιθεάτικα ρέματα, μήπως πήρε το γεφύρι κάποιος πρόεδρος, για
να το παρουσιάσει ως έργο του προεκλογικά. Δεν ξέρω για ποιους λόγους, αλλά ξεκίνησε
την έρευνά του
από τη
Στεφανιάδα και «ιδρώσαμε»
να τον πείσουμε ότι εμείς κλέβουμε μόνο
παχιά σφάγια,
κατά προτίμηση
βετούλια ή ζυγούρια και ποτέ γιοφύρια…
Στη νέα γέφυρα Κοράκου, ο Χρήστος Καπερώνης
σταματάει όποιον περνάει από εκεί και του κάνει μια πρόχειρη ανάκριση. Πεντέξι
ύποπτους, αφού τους έκανε πρώτα το τραπέζι με μπακαλιάρο που δεν είχε
ξαλμυριστεί και τσαλαφούτι, τους έκλεισε στην Κούλια (τελωνείο) και δεν τους
έδινε νερό, μήπως και τους αναγκάσει να ομολογήσουν. Ξέρεις τι είναι να διψάς
και δέκα μέτρα αποκάτω να βουίζει ο Αχελώος με τα πεντακάθαρα νερά του; Ωστόσο,
κανένα αποτέλεσμα δεν έφερε κι αυτή η μέθοδος για τη διαλεύκανση της υπόθεσης.
Οι ύποπτοι αφέθηκαν ελεύθεροι, κατέβηκαν στον γιαλό κι ακόμη είναι εκεί και
πίνουν νερό…
Το θέμα έφτασε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καθώς και στην αρμόδια
επιτροπή. Φρόντισε γι’ αυτό ο Αντώνης Κοσσυβάκης. Όμως, η απάντησή τους δεν
είναι και τόσο κολακευτική για τη χώρα μας. Συγκεκριμένα του είπαν: «Άσε μας,
ρε Αντώνη! Ξέρεις πόσες φορές στείλαμε κονδύλια στην Ελλάδα για να φκιάσετε
γεφύρια και γεφύρια δεν είδαμε; Ποιος σας φταίει; Αφού τα φκιάνετε και τα
κλέβετε, εκτός αν τα κλέβετε πριν τα φκιάσετε»... Τρε μπιεν μον αμί, είπε ο
Αντώνης στα γαλλικά κι άρχισε ύστερα τα ελληνικά... γαλλικά που έφριξαν οι
Βρυξέλλες.
Τέλος, θα σημειώσω ότι για μια ακόμη φορά δεν αντέδρασαν οι αρχές του
τόπου. Πλήρης αδιαφορία και αδράνεια… Αλλά, τι περιμένεις απ’ αυτούς που
συμφώνησαν να μας κλέψουν και το ποτάμι. Σκέφτηκαν το απλό: αν δεν έχεις
ποτάμια, τι τα θέλεις τα γεφύρια; Ίδια λογική με κάποιον που έλεγε παλιότερα:
τι τα θέλουμε τα βουνά...
Απρίλης της άνοιξης και της Λαμπρής
Απρίλης σήμερα!... Ελπίζω να με πιστέψετε και να μη θεωρήσετε την
πληροφορία πρωταπριλιάτικο ψέμα… Προσέξτε, να μη μας... γελάσουν! Όλον τον
χρόνο μας κοροϊδεύουν, ας το αποφύγουμε την Πρωταπριλιά!
Απρίλης της άνοιξης!... Όμως τα γκρίζα σύννεφα της επικαιρότητας δε μας
αφήνουν να χαρούμε τον γαλανό ουρανό της, τα χρώματα και τ’ αρώματά της. Καθημερινά,
πολλά, απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας και
στον κόσμο, επιβεβαιώνουν την άποψη του ποιητή μας Κώστα Βάρναλη, όπως χαρακτηριστικά
περιγράφεται στους στίχους του:
«Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν…
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν».
Καλό Πάσχα
με υγεία, ελπίδα και αισιοδοξία
Καλή Ανάσταση!1/4/2023
