Άγιος Πορφύριος o Καυσοκαλυβίτης
Το “αλητόπαιδο του Θεού”
Καθόμουνα σε έναν πάγκο στο αριστερό μέρος του καραβιού κι εκοίταζα το πέλαγος. Έλεγα έναν ειρμό που με είχε μάθει ο πατέρας μου, που ήταν ψάλτης, και τον έλεγε όταν γινότανε το Ψυχοσάββατο. Και ο ειρμός αυτός έλεγε:
«Του βίου την θάλασσαν υψουμένην καθορών των πειρασμών τω κλύδωνι, τω ευδίω, λιμένι Σου προσδραμών, βοώ Σοι, ανάγαγε εκ φθοράς την ζωήν μου Πολυέλεε.»
Έλεγα: «Θεέ μου, η ζωή είναι μία θάλασσα φουρτουνιασμένη και Σου ζητάω, όπως είμαι και εγώ ταξιδιώτης αυτής της φουρτουνιασμένης θαλάσσης, να οικονομήσει η θεία Σου πρόνοια να πάω σε ένα λιμάνι, να ησυχάσει η ψυχή μου εκεί, στο λιμάνι που θα είσαι Εσύ, η ειρήνη».
Και τα έλεγα αυτά, μάλλον τα έψαλλα σιγανά, κι έκλαιγα, διότι το αίσθημα μου ήταν βαθύ, που άφηνα τον κόσμο, δηλαδή άφηνα τους γονείς μου. Δεν με πείραζε για τον κόσμο, δεν είχα έγνοια εγώ για τον κόσμο. Μόνο για τους γονείς, ήμουνα μικρός και μόνο τους γονείς θυμόμουνα και λυπόμουνα που τους άφηνα.
Έφθασε μεσημέρι κι ετρώγανε στο κατάστρωμα, κείνη την εποχή έτσι γινότανε. Είχαν καθήσει οικογένειες οικογένειες. Απέναντι μου ήταν μία γυναίκα με τον άντρα της και τα τρία τους παιδιά. Εγώ ήμουνα εκεί κι εκοίταζα την θάλασσα. Σε μιά στιγμή έρχεται μία κυρία, επειδή είχαν έλθει οι ναύτες και μου είχανε ζητήσει εισητήριο και δεν είχα, είδανε ότι είμαι φτωχό παιδι, με τραβάει απ’ τον ώμο και μου δίνει ένα κομμάτι ψωμί και πάνω σ’ αυτό είχε τρία μάτσα σαρδέλες. Της λέω:
-Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ!
Κάποιες άλλες κυρίες, που ήταν δίπλα της λένε:
-Μπράβο, πολύ καλά!Πως το σκέφθηκες; Εμείς δεν το σκεφθήκαμε.
Εκείνη όμως, γυρίζει και τους λέει:
-Τέτοια παιδιά, αλητόπαιδα, δεν πρέπει να τα κοιτάζεις κανείς, ούτε να τους προσφέρει τίποτα, αλλά τι να κάνομε; Είμαστε και άνθρωποι.
Εγώ ο καημενούλης, όταν άκουσα τη λέξη “αλητόπαιδα”, μές στην ψυχούλα μου εχάρηκα, διότι σκέφθηκα ότι όντως αλητόπαιδο είμαι. Έγινα αλήτης για την αγάπη του Χριστού! Κι έλεγα:
–Χριστέ μου, σώσε με, οδήγησέ με!
***
Ὅταν ἔβλεπα καλόγερο στὸν δρόμο, τὸν ἀκολουθοῦσα ἀπὸ πίσω. Κάτι μὲ τραβοῦσε.
Ἔτσι κι ἕνα βράδυ πῆρα ἀπὸ πίσω ἕνα καλόγερο καὶ βράδιασε.
Σκοτείνιασε καὶ μαζεύτηκα σ’ ἕνα παγκάκι. Ἐκεῖ μὲ βρῆκε ἕνας χωροφύλακας, μὲ πῆρε γι’ ἀλητάκο καὶ μοῦ εἶπε νὰ τὸν ἀκολουθήσω στὴν Ἀστυνομία. Πέρασα τὴν νύχτα στὸ κρατητήριο.
Εἶχα πάντα μιὰ φυλλάδα μὲ τὸν βίο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου. Στὸ κρατητήριο ἦταν κάτι μεθυσμένοι καὶ μιὰ γυναίκα. Ἀνέβηκα κάπου κι ἔφτασα ἕνα παραθυράκι. Ἐκεῖ ἄνοιξα τὴν φυλλάδα κι ἄρχισα πάλι νὰ διαβάζω τὸν βίο. Δὲν ἤξερα ἄλλες προσευχὲς ἀπὸ τὸ «Πάτερ ἡμῶν» καὶ τὸ «Πιστεύω». Ἔλεγα λοιπόν αὐτὲς συνέχεια.
Τὸ πρωὶ μὲ φώναξε ὁ ἀστυνόμος στὸ γραφεῖο, μὲ συμβούλεψε καὶ μ’ ἔδιωξε.
***
«Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ, ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει· ἐὰν ἀναλάβοιμι τὰς πτέρυγάς μου κατ’ ὄρθρον καὶ κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με, καὶ καθέξει με ἡ δεξιά σου».
Τα αλητόπαιδα
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
Ένα πρωινό Κυριακής, ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης κατηφόριζε, μαζί με έναν γνωστό του ηλικιωμένο χωρικό, προς την Εκκλησία ενός χωριού.
Στο δρόμο συνάντησαν μια παρέα έξι-επτά νεαρών που βάδιζαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο χωρικός ρώτησε τους νεαρούς:
– Πού πάτε παιδιά;
Εκείνοι απάντησαν:
– Στο καφενείο.
Τότε ο χωρικός (που ήταν πολύ αυστηρός) τους είπε:
– Δεν ντρέπεστε, Κυριακή πρωί σήμερα, αντί να βρίσκεστε στην Εκκλησία, πηγαίνετε στο καφενείο; Χριστιανοί είστε σεις;
Και τους εξαπέλυσε ένα υπαίθριο ζηλωτικό κήρυγμα. Οι νεαροί του μίλησαν υβριστικά και συνέχισαν το δρόμο τους. Ο Γέροντας σιωπούσε. Ο χωρικός, γεμάτος έξαψη και αυταρέσκεια, είπε στο Γέροντα:
– Καλά τα είπα στα παλιόπαιδα;
Κοι ο Όσιος Πορφύριος του είπε:
– Δεν τα είπες καλά…
Ο χωρικός, που περίμενε συγχαρητήρια, πικράθηκε από την απάντηση του Οσίου.
Έφτασαν στην Εκκλησία. Ο Όσιος Πορφύριος μπήκε στο Ιερό και ο χωρικός έπιασε ένα στασίδι.
Δεν πέρασε μισή ώρα και να ‘σου, όλοι οι νεαροί της παρέας να μπαίνουν στην Εκκλησία! Ο χωρικός έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση. Μόλις τέλειωσε η Θεία Λειτουργία και βγήκε ο Όσιος Πορφύριος από το Ιερό, ο χωρικός έσπευσε να τον συναντήσει και του έδειξε τα παιδιά λέγοντας τον:
– Είδες που μου είπες ότι δεν τους τα είπα καλά; Σκέφτηκαν τα λόγια μου και ήρθαν στην Εκκλησία.
Και ο Όσιος Πορφύριος χαμογελώντας του εξήγησε, ότι ήρθαν, επειδή προσευχόταν σιωπηλά γι’ αυτά και όχι διότι επηρεάστηκαν από τον τρόπο του…
Πράγματι η προσευχή επηρεάζει και αλλάζει τους άλλους ανθρώπους και όχι τα λόγια μας… Γι’ αυτό να μην μιλάμε στους άλλους για τον Θεό, αλλά να μιλάμε στον Θεό για τους άλλους…
***
Δεν κερδίζεις με το άγριο
Ένας φίλος δέχθηκε, όπως μου εκμυστηρεύθηκε, τη σκληρή συμπεριφορά εκ μέρους ανθρώπων αυστηρών αρχών, με αποτέλεσμα να εξουθενωθεί και να παρεξηγηθεί τελείως, ως προς τον χαρακτήρα του. Ο Γέροντας Πορφύριος τον ανέπαυσε, διότι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, πραγματοποιώντας πετυχημένη ψυχική ακτινογραφία του.
Του είπε: «Είσαι καλός, ευαίσθητος, ήσυχος, είσαι πρόβατο του Θεού. Αλλά, όταν σε πάρουν με το άγριο, μαζεύεσαι, αντιδράς εσωτερικά, και τότε είναι που σε παρεξηγούν πολύ και δεν σε καταλαβαίνουν. Όταν όμως σε πάρουν με το καλό, φανερώνεις από μέσα σου τέτοια καλά πράγματα, που κάνεις τους άλλους να ξαφνιάζονται.
Οι άνθρωποι που σε παρεξήγησαν και σε πλήγωσαν δεν γνωρίζουν ούτε εκείνο τον παλιό μύθο, για τον άνεμο και τον ήλιο, που μάλωναν, ποιος είναι ο δυνατότερος κι έβαλαν στοίχημα, ότι όποιος βγάλει την κάπα του βοσκού, που εκείνη την ώρα ανηφόριζε το βουνό, θα είναι ο πιο δυνατός. Φύσηξε, ξαναφύσηξε ο άνεμος, αλλά ο βοσκός κρύωσε και τυλίχθηκε πιο σφιχτά στην κάπα του. Βγήκε τότε ο ήλιος απ’ τα σύννεφα, σκόρπισε γύρω καλοσύνη και θερμότητα, ζεστάθηκε ο βοσκός κι έβγαλε την κάπα του. Τότε ο ήλιος φώναξε στον άνεμο: «Είδες, ποιος απ’ τους δυο μας είναι ο δυνατότερος;»
Και συμπέρανε ο π. Πορφύριος: «Δεν κερδίζεις τον άνθρωπο με το άγριο, αλλά μόνο με την καλοσύνη».
[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 257π.]
(Ανθολόγιον Συμβουλών π. Πορφυρίου, σελ. 55,56)
***
-Η κόρη μου Γέροντα ζει αμαρτωλή ζωή. Πως θα τη σώσω;
–Μόνο με τη δική σου αγιότητα. Η αγιότητα των γονιών σώζει τα παιδιά τους.
***
Κάποια μέρα, που ήμασταν μαζί στο αυτοκίνητο φίλου, περνούσαμε έξω από μια κατασκήνωση τσιγγάνων. Τη γνωστή εικόνα της κατασκηνώσεώς τους την πλαισίωναν μαγνητόφωνα, που έπαιζαν στη διαπασών λαϊκά τραγούδια της προτιμήσεως των τσιγγάνων. Ο Γέροντας σιωπούσε, ενώ εγώ, με το λογισμό μου, ταλάνιζα τους ανθρώπους αυτούς, γενικά για το πολιτιστικό τους επίπεδο και ειδικότερα για τις ακουστικές τους επιλογές. Τότε άκουσα το Γέροντα να διακόπτει τους λογισμούς μου, με τα λόγια: «Οι καημένοι οι τσιγγάνοι, τι να κάνουν, βάζουν τα τραγούδια αυτά, για να παρηγορηθούν από τα βάσανά τους». Εγώ απόρησα. Αποδέχεται, λοιπόν, σκέφθηκα, ο Γέροντας τις μουσικές προτιμήσεις τους; Κι ο Γέροντας, πάλι «γνούς τους διαλογισμούς μου», είπε: «Δεν λέω βέβαια ότι είναι καλά αυτά τα τραγούδια.».
[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 364π.]
***
Ο Γέροντας συμβούλευε να μην κατακρίνουμε τους άλλους για τις αμαρτίες τους, διότι ο Θεός θα επιτρέψει να πέσουμε κι εμείς στις ίδιες αμαρτίες. Μου έλεγε: “Έτσι, μια νοικοκυρά σ’ ένα χωριό, την ώρα που άναβε φωτιά στο φούρνο της για να ψήσει ψωμί, ευχήθηκε να μπορούσε να σουβλίσει και να κάψει ζωντανή στο φούρνο της μια κοπέλα από γειτονικό χωριό, που έμεινε έγκυος με κάποιο άγνωστο. Σε λίγα χρόνια, όταν ο άνδρας της ξενιτεύτηκε, έμεινε κι εκείνη έγκυος με κάποιον συγχωριανό της.” Και κατέληξε: “Γι’ αυτό ο Θεός μάς συμβουλεύει να μην καταρώμεθα κανένα, ούτε τον εχθρό μας και να ευλογούμε όλους, ακόμη και τους εχθρούς μας.”.
[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 332π.]
Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπουμε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγάνακτηση κάνει κακό. Να έχουμε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά να μεταδίδουμε.
***
Η μεγάλη μου στενοχώρια μετετράπη σε απέραντη χαρά
Όταν πλησιάζαμε προς το τέλος τής παραμονής μας, φόρεσε ο Γέροντας το πετραχήλι και αφού μας σκέπασε με αυτό, μας διάβασε τη θεόπνευστη ευχή, μας ευχήθηκε Χαρούμενη και Ευλογημένη Ανάσταση, Χρόνια πολλά και χριστιανικά και μας έδωσε και την ευχή του. Μετά απ’ όλα αυτά, η σύζυγός μου και το παιδί μου, πήγαν να ευχηθούν στο προσωπικό τού Ησυχαστηρίου, ενώ εγώ παρέμεινα μόνος μου με τον Παππούλη, ο οποίος τώρα, δεν ήταν μόνο περισσότερο καταλυτικός, αλλά και περισσότερο αποκαλυπτικός! Μου είπε τόσα πολλά και μου έκανε τέτοιες αποκαλύψεις, ιδίως γύρω από το υπηρεσιακό μου πρόβλημα που, ομολογώ, με άφησε άναυδο! Νόμιζε κανείς, πως διάβαζε από χειρογράφου όλα όσα μου είχαν συμβεί.
– «Όσον αφορά για σένα¨, μου είπε, «όσο περισσότερο σε ταλαιπωρούν, τόσους περισσότερους στεφάνους δόξης σου προσθέτουν! Και να έχεις υπόψη σου, ότι όλα αυτά γίνονται ύστερα από θεία παραχώρηση και για το συμφέρον τής ψυχής σου! Όλες οι διώξεις σε βάρος σου, εκεί αποβλέπουν. Δηλαδή στο συμφέρον τής ψυχής σου, που είναι το παν! Εξάλλου, οι διώξεις εναντίον των χριστιανών είναι με΄σα στο πρόγραμμα! Ξεχνάς τι είπε ο Ιησούς μας; Εάν το ξεχνάς, σου το υπενθυμίζω εγώ: «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν!». Εάν αυτό το θυμάσαι μια φορά την ημέρα, θα πάψεις να ασχολείσαι στο μέλλον με το πρόβλημά σου. Γιατί θα το θεωρήσεις κάτι το φυσικό, το αναμενόμενο. Και τώρα, ήλθε η ώρα, να σου κάνω την τελευταία αποκάλυψη: Έχεις πολύ καλή ψυχή! Γι’ αυτό ο Θεός σε αγαπάει πάρα πολύ! Τ’ άκουσες; Αυτό τα λέει όλα! Άντε! Πήγαινε στην ευχή του Χριστού και Καλή Ανάσταση!».
Η αποκάλυψη αυτή του Παππούλη δημιούργησε στην ψυχή μου σεισμό μεγάλο. Η ψυχοσύνθεσή μου άλλαξε ριζικά! Η μεγάλη μου στενοχώρια μετετράπη σε απέραντη χαρά! Η θλίψη μου, μεταβλήθηκε σε αγαλλίαση! Η απογοήτευση, σε ασπίδα! Και όλα αυτά δικαιολογημένα! Είναι λίγο πράγμα να γνωρίζεις, και μάλιστα από επίσημα χείλη, από τα άγια χείλη τού π. Πορφυρίου, ότι σε αγαπά ο Θεός; Και μάλιστα πολύ; Εδώ, πληροφορείται κανείς, ότι κάποιος «ισχυρός» τού κόσμου τούτου τον αγαπά, και όχι μόνο χαίρεται, αλλά αισθάνεται και «σιγουριά», γιατί ελπίζει στη βοήθειά του! Σκεφθείτε, λοιπόν, πόση σιγουριά πρέπει να αισθάνεται κανείς, όταν αυτός που τον αγαπά, είναι ο ίδιος ο Θεός! Ο Θεός, που μόνον η επίκληση τού ονόματός του συντριβεί τα έθνη με το «Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσάν με καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς!».
[Αν. Καλλιάτσου, Ο πατήρ Πορφύριος, Αθήναι 2000, σελ. 196π]
***
Απέφευγε την οξύτητα στις εκφράσεις. Συνιστούσε πάντα όλα να γίνονται απαλά και χωρίς βία….
Να αγωνίζεσαι απαλά και χωρίς βία να μεταμορφώσεις τα αμαρτωλά πάθη σε καλά. Οι τρεις Ιεράρχες δεν έβλεπαν το κακό και δεν περιγράφουν τον διάβολο. Δεν ασκούσαν βία πάνω τους, ώστε να καταπιεσθεί το νευρικό σύστημα. Με απαλό και ερωτικό τρόπο έστρεφαν αβίαστα τον νου τους προς τον Χριστό, και τα άλλα υποχωρούσαν, κι έτσι δεν υπήρχε καμία καταπίεση. Δίνονταν στον Χριστό και όλη η δυναμικότητά τους πήγαινε εκεί. Δεν έμενε τίποτα για τον αντίθετο. Αν την θλίψη σου την κάνεις προσευχή, αν τον πόνο σου δεν τον αφήνεις μέσα σου, αλλά τον κάνεις ανάταση, τότε μεταβάλλεται σε δύναμη. Έτσι έκαναν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Τότε που έμεινα τρεις μέρες στην εκκλησία και μελετούσα περιμένοντας την κουρά μου, τότε ήμουν μέσα στον Θεό.
Και επανέλαβε την σκέψη του για την Εκκλησία:
Όλοι να είμαστε ενωμένοι μέσα στην Εκκλησία. Μα η Εκκλησία είναι άκτιστη. Όλοι ενούμεθα εκεί μεταξύ μας και με όλους τους αγίους. Ενωμένοι και ο Υιός με τον Πατέρα και το Πνεύμα, η Παναγία Τριάδα, κι εμείς μαζί Της. Αυτή είναι η Εκκλησία.
Πηγή: Μαθητεύοντας στον Γέροντα Πορφύριο, σελ. 224-225.
***
Συμβουλές σε παιδίατρο
Έλεγε σε κάποιον παιδίατρο:
– Πώς εξετάζεις τα παιδιά;
– Έτσι…
– Άκουσε να σου πω. Την ώρα που εξετάζεις το κάθε παιδάκι, θα κάνεις μέσα σου ένθερμη προσευχή με αγάπη: “Κύριε Ιησοού Χριστέ, ελέησε τον δούλον σου.”. (Και λέγοντας αυτά έπαιρνε βαθιά εισπνοή, άνοιγε τα χέρια του).
Να έτσι, με ανοιχτή καρδιά θα παρακαλείς για το κάθε παιδάκι. Είναι μια ψυχούλα που έστειλε ο Θεός στα χέρια σου. Και καθώς θ’ ακουμπάς το χέρι σου στο κεφαλάκι του και θα προσεύχεσαι ένθερμα μέσα σου, η χάρη τού Θεού θα μεταγγίζεται στην ψυχούλα τού παιδιού.
Όλα αυτά μυστικά. Δε θα καταλαβαίνουν τίποτα οι άλλοι. Θα τους δίνεις τα φάρμακα που λέει η επιστήμη σου αλλά, τελικά ο Χριστός θα θεραπεύει το παιδί, που παρακαλείς εσύ και οι γονείς του. Το πιστεύεις αυτό;
Άλλη φορά του έλεγε:
– Δε σε βλέπω να εξετάζεις τα παιδιά όπως σου είπα. Σε τρώει η ρουτίνα και ξεχνιέσαι.
Μωρέ, δώσου στον Χριστό και πρόσφερε στον Χριστό αυτά τα πλασματάκια με την προσευχή σου, να τα αγιάζεις!
Είδες, ο Χριστός θεράπευε χρησιμοποιώντας αισθητό τρόπο: είτε έπιανε το χέρι τού μεγάλου, με τη δοσμένη στον Χριστό έντονη και θερμή προσευχή σου, μετάγγιζε τους χάρη Θεού Θεού. Το ίδιο δεν κάνει και ο ιερέας σε κάθε μυστήριο; Για να έλθει η χάρη τού Αγίου Πνεύματος, βάζει αισθητά το χέρι του στο κεφάλι τού εξομολογουμένου, τού χειροτονουμένου, τού νυμφευμένου, τού βαπτιζομένου κ.λ.π. Είναι μυστική δύναμη η προσευχή, που μεταδίδεται μυστικά στην ψυχή τού άλλου.
[Αγαπίου Μοναχού, Η θεϊκή φλόγα που άναψε στην καρδιά μου ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 2000, σελ. 109π.]
***
Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση. Τίποτα δεν θα κάνομε κι εμείς και τα παιδιά χωρίς την ταπείνωση. Θέλει προσοχή, όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά.
Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε: «Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος, είσαι νέος, είσαι ανδρείος είσαι τέλειος!…».
Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί. Μπορείτε, όμως, να του πείτε να κάνει προσευχή. Να του πείτε:
«Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε. Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις, για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. Να σου δώσει ο Θεός την Χάρη Του». Τούτο δω είναι το τέλειο.
Σ’ όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.
***
Μαρτυρία ανώνυμης κυρίας
Το 2013, μετά την αγιοκατάταξη του Αγίου Πορφυρίου, συνέβη το εξής γεγονός. Ένα πρωινό ήρθε τρέχοντας η κόρη μου και με ρωτάει:
– Μαμά, υπάρχει κάποιος άγιος που τον λένε Πορφύριο;
– Ναι! Γιατί όμως, με ρωτάς;
– Μαμά, τον είδα στον ύπνο μου…
Με οδήγησε στο δωμάτιο της όπου διαπίστωσα ότι μια λεπτή ευωδία είχε απλωθεί σε όλον τον χώρο και η οποία διήρκησε για ημέρες. Έπειτα μου είπε και το εξής:
– Μαμά, είδα στο όνειρό μου ότι πήγαμε μαζί στο βουνό, σε ένα φτωχικό καλυβάκι και όταν μπήκα μέσα, βρέθηκα μπροστά σε εικόνες. Μία εικόνα ενός Αγίου ήταν ολοζώντανη και αυτός ο Άγιος μου χαμογέλασε και κατέβηκε από την εικόνα. Κάθισε δίπλα μου και συζητώντας μου είπε:
«Καλώς ήρθες, Μαρία…! Είμαι ο Άγιος Πορφύριος και σε έχω στην προστασία μου».
Εγώ του είπα ότι δεν πιστεύω και εκείνος μου λέει:
«Τόσα θαύματα είδες και ακόμη απιστείς; Είσαι συμπονετική και βοηθάς όλους τους ανθρώπους, γι’ αυτό ήρθα και σου μιλάω».
Αυτά μου είπε και εξαφανίστηκε. Τότε ξύπνησα και το δωμάτιο ευωδίαζε.
Από το νέο βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης, Μαρτυρίες – ΤΟΜΟΣ Β’»
***
Ο γυιός ενός ιερέα ήταν φοιτητής και δυσκολεύονταν να περάσει δύο μαθήματα. Δηλαδή δεν δυσκολεύονταν ακριβώς αλλά ο καθηγητής που είχε τα μαθήματα του είπε ότι δεν πρόκειται να τον περάσει ποτέ. Δεν του άρεσε η φάτσα του και το ότι ήταν παπαδοπαίδι με όλα τα.. αγιωτικά του.
Αυτό τον εκνεύριζε αφαντάστατα και μιλούσε με σκαιό τρόπο στο νεαρό άνδρα ή τον έβριζε. Πήγε και ο πατέρας του ο παπάς και παρακάλεσε αλλά δίχως αποτέλεσμα.
Τρία χρόνια κρατούσε αυτή η ιστορία. Ο ιερέας είπε το πρόβλημα στον Γέροντά του στο Άγιον Όρος. Μετά από λίγο καιρό ο Γέροντας κάλεσε τον ιερέα πατέρα του φοιτητή και του είπε: “Έλιωσα τα γόνατά μου να προσεύχομαι για την περίπτωσή σας και ήρθε ο γέρων Πορφύριος (είχε ήδη κοιμηθεί εν Κυρίω) ο οποίος σας παραγγέλνει να πάει το παιδί να δώσει τα μαθήματα και πάνω στην εργασία να σχηματίσει έναν σταυρό και να γράψει “Πορφύριος”. Αυτό μόνον. “
Έτσι και έγινε. Ο φοιτητής έκανε ότι του παρήγγειλε ο Άγιος.
Μετά απ’ αυτό τον καλεί ο καθηγητής και του λέγει: “Δεν ξέρω ποιός είναι αυτός ο άγιος, ή πώς τους λέτε εσείς, που έβαλες μέσον αλλά μου ζάλισε το κεφάλι. Σου βάζω βαθμό, πάρε το πτυχίο σου και φύγε να μην σε ξαναδώ στα μάτια μου, γιατί πολύ με ενόχλησε…αυτός.”
Το παιδί είναι πια πτυχιούχος, συχνός επισκέπτης του Αγίου Όρους και -μετά από το κραυγαλέο της αγάπης του Κυρίου γεγονός- επιθυμεί να ιερωθεί.
Και βέβαια ποτέ δεν θα μάθουμε τον τρόπο με τον οποίο ο αγαπημένος μας παππούλης “ενόχλησε” τον κύριο καθηγητή….
iconandlight
Τρελογιαννης
