ΑΓΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ, ΟΣΙΟΣ
Ο Άγιος Νείλος ο Αθωνίτης και Μυροβλύτης, ο οποίος ασκήτεψε εις το Άγιον Όρος και έζησε τον 17ο αιώνα (1601-1651) μάς λέγει τα εξής πολύ σημαντικά σχετικά με το πότε θα γεννηθεί ο Αντίχριστος, αλλά και το πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας.
Ας δούμε την αποκαλυπτική και συγκλονιστική αυτή Προφητεία του:
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Μία φωτεινή μορφή και εξαίρεση στον γνόφο των νεωτέρων χρόνων ο Άγιος Νείλος, είναι για όλους εμάς τους χριστιανούς, που αγωνιούμε αλλά και θλιβόμαστε για την σημερινή κατάσταση του κόσμου, ένας λαμπρός φάρος της Ορθοδοξίας και ένας πνευματικός γίγαντας στην μικρότητα που βιώνουμε.
Διδαχές, προτροπές και νουθεσίες που κατ’ επέκτασιν αφορούν όλους μας. Όλους τους πιστούς χριστιανούς και ιδιαίτερα την εκκλησία των εσχάτων χρόνων που ζούμε.
Η καταγωγή του Αγίου
και το κάλεσμα του στον Μοναχισμόν
Ο Άγιος Νείλος ο Αθωνίτης και Μυροβλύτης ήταν γέννημα θρέμμα της Κυνουριακής γης της Πελοποννήσου. Γεννήθηκε το έτος 1601 στο χωριό Άγιος Πέτρος Κυνουρίας του Νομού Αρκαδίας από γονείς πιστούς και ευσεβείς. Είχε την τύχη εκτός από πιστούς γονείς, να έχει από πολύ νέος πνευματικό καθοδηγητή, αλλά και δάσκαλο στην εκμάθηση των ιερών γραμμάτων, τον θείο του Μακάριο Τερζάκη, ο οποίος ήταν ιερομόναχος. Βλέπουμε δε, ότι ένα μεγάλο και καθοριστικό μέρος της πνευματικής τους πορείας, είναι κοινό.
Ο Ιερομόναχος Μακάριος ο αγιοπετρίτης, το γένος Τερζάκη, εμόνασε στο φημισμένο μοναστήρι της Μαλεβής, ένα αγιασμένο μοναστήρι που έχει ιστορία 1300 χρόνων (το οποίο ήταν πολλούς αιώνες Ανδρώα Ιερά Μονή και μόλις το 1949 μετετράπη σε γυναικεία Ιερά Μονή δια βασιλικού διατάγματος) παίρνοντας μαζί του όταν ήταν σε κατάλληλη ηλικία και τον ανεψιό του Νικόλαο Τερζάκη, που στη συνέχεια έλαβε το όνομα Νείλος.
Σ’αυτο το Μοναστήρι της Παναγίας της Μαλεβής εκεί που βρίσκεται η θαυμαστή, θαυματόβρυτη και Μυροβλύζουσα εικόνα της Κυρίας των Αγγέλων, κοντά στον Άγιο Πέτρο της Κυνουρίας, εκάρη Μοναχός ο Άγιος Νείλος.
Προικισμένος και στολισμένος από μεγάλο πλήθος αρετών, χειροτονήθηκε από τον Αρχιερέα του τόπου ιεροδιάκονος και εν συνεχεία ιερομόναχος. Εκεί κοντά υπάρχει ακόμα η σπηλιά όπου ασκήτευε ο Άγιος και διασώζεται με την ονομασία «το ασκηταριό του Αγίου Νείλου». Αλλά και το κελλάκι του εντός της Μονής, έχει μετατραπεί σε παρεκκλήσιο προς τιμήν του, τα εγκαίνεια του οποίου έγιναν στις 5 Ιουλίου 1969. Μάλιστα, την παραμονή των εγκαινίων μεταφέρθησαν με πανηγυρικό τρόπο άγια λείψανα του Αγίου από την Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους εις την Παναγία την Μαλεβή, όπου εκεί όλοι μαζί οι πιστοί, κλήρος και λαός, υπεδέχθησαν με ιδιαίτερη συγκίνηση και χαρά και με μία λαμπρή τελετή, τμήμα του αγίου λειψάνου του Οσίου και συγκεκριμένα την κάτω σιαγόνα του.
Εις την τραπεζαρία της εν λόγω Μονής διασώζεται μέχρι και σήμερον, μεγάλη και ωραιότατη αγιογραφία που έφτιαξε ο ίδιος ο άγιος, μια που από νεαρά ηλικία είχε μεγάλη κλίση στην τέχνη της Αγιογραφίας.
Δεκαπέντε χρόνια λέει η Παράδοση ότι εγκαταβίωσαν στην Παναγία την Μαλεβή και στη συνέχεια οι δυό Μοναχοί, ο Μακάριος και ο Νείλος, κινούμενοι από θείο έρωτα και πόθο για ακόμη πιο σκληρή και ασκητική ζωή ανεχώρησαν για το Περιβόλι της Παναγίας μας, το ποτισμένο από τα αμέτρητα δάκρυα και αγιασμένο από τους άπειρους αγώνες αγωνιστών μοναχών αιώνες τώρα, το ευλογημένον Άγιον Όρος.
Η Άφιξη των δύο Μοναχών εις το Άγιον Όρος
Αφού λοιπόν έζησαν 15 ολόκληρα χρόνια με πολλούς μοναχικούς αγώνες, εις την θαυμαστή Ιερά Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της γνωστής εις όλους μας ως Παναγίας της Μαλεβής, ανεχώρησαν δια το Περιβόλι της Παναγίας μας αφήνοντας πίσω την ιδιαίτερη πατρίδα τους, τους φίλους και τους συγγενείς τους.
Περιήλθαν διάφορα Μοναστήρια, Σκήτες, κελιά και ιερά σκηνώματα και τέλος κατέληξαν να κατοικήσουν κοντά στο σπήλαιο όπου παλαιότερα ασκήτευε ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης. Η περιοχή εκείνη ήταν τότε τελείως έρημη και ακατοίκητη μια που η Σκήτη των Καυσοκαλυβίων αλλά και της Κερασιάς ιδρύθηκαν αρκετά αργότερα. Τότε υπήρχαν μόνο τα Ησυχαστήρια του Αγίου Συμεών τα οποία είχαν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους.
Ο τόπος αυτός, όπως ήταν έτσι άγριος και ερημικός, τους ανέπαυσε και τους χαροποίησε γιατί η πνευματική ησυχία, η κακοπάθεια, η χαμευνία και η άσκηση ήταν αυτό που ζητούσε ολόθερμα η ψυχή τους. Πήγαν έτσι στην Λαύρα του Αγίου Αθανασίου και αγόρασαν, όπως εσυνηθίζετο, αντί ενός φλωρίου, τον τόπο αυτό.
Ο τόπος ήταν τραχύς, άνυδρος, γεμάτος από άγριους θάμνους και πάρα πολλά αγκάθια. Κατέβαλαν δε και οι δυό τους πολλούς κόπους και υπέμειναν μεγάλες ταλαιπωρίες για να τον καθαρίσουν, όπως πληροφορούμεθα από την Διαθήκη του Αγίου Μακαρίου. Εδώ, όπως αναφέρεται στον Συναξαριστή της Εκκλησίας μας, αξίζει να σημειώσουμε, το θαυμάσιο γεγονός της θείας οικονομίας! Άγιος Πέτρος να είναι η ονομασία της γενέτειρας του Οσίου, του Αγίου Πέτρου του Αθωνίτου να είναι και η περιοχή στην οποία εγκαταστάθηκαν και ασκήτεψαν οι δύο Πατέρες όταν ήλθον στο Άγιον Όρος, μιμούμενοι τους υπέρμετρους ασκητικούς αγώνες του Αγίου Πέτρου. Για τούτο τον λόγο μάλιστα ονομάστηκε και ο τόπος αυτός, Αγία Πέτρα.
Στη συνέχεια δε, έκτισαν ένα μικρό Ναό, προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου της Υπαπαντής. Την εκκλησία την αγιογράφησαν θαυμάσια οι ίδιοι, καθώς και οι δυό εγνώριζαν καλά την τέχνη της Αγιογραφίας και την εκόσμησαν με όλα τα απαραίτητα.
Η απομόνωση και οι Ασκητικοί αγώνες του Αγίου
Η αγάπη όμως του Αγίου για τον Θεό είχε φθάσει σε τόσο υψηλά μέτρα που ήθελε την πλήρη απομόνωση και ησυχία. Ήθελε έναν τόπο όπου θα είναι «μόνος μόνω Θεώ», όπου απερίσπαστος και εν πλήρει σιωπή, θα προσεύχεται και θα επικοινωνεί αδιαλείπτως με τον Θεό.
Βρίσκει λοιπόν κοντά στον τόπο εκείνο ένα πολύ απόκρημνο σπήλαιο και εγκαθίσταται εκεί. Ήταν όμως το μέρος τόσο δύσβατο, απομονωμένο και απόκρημνο και ο δρόμος τόσο τραχύς και δύσκολος που κατέβαλε πολύ μεγάλη προσπάθεια για να προσεγγίσει το σπήλαιο και να φτάσει σ’αυτό. Ο Θεός μόνο γνωρίζει πως κατάφερε να επιβιώσει σε αυτό το σχεδόν απροσπέλαστο σπήλαιο. Το πόσο πολύ δύσκολα μπορούσε να φθάσει κανείς εκεί, άλλα και πόσο ακόμη πιο δύσκολα να επιβιώσει, αποδεικνύεται από το ότι, κανείς άλλος άνθρωπος μετά τον Όσιο δεν μπόρεσε και δεν τόλμησε να κατοικήσει στο σπήλαιο αυτό.
Κύριος μόνον οίδε τι μεγάλες πνευματικές εμπειρίες και θεωρίες θα βίωσε ο Άγιος μας, αλλά και τι δαιμονικές επιθέσεις και φαντασίες θα έζησε, αφού ως γνωστόν μόνιμος στόχος του διαβόλου κατά των ασκητών ήταν πάντοτε πως θα κλονίσει την πίστη τους, πως θα τους φοβίσει με τις επιθέσεις του, για να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα τους, πως θα τους απομακρύνει από τον πνευματικόν τους αγώνα και πως θα τους διώξει από τον τόπο της ασκήσεως και της ησυχίας τους με τελικό σκοπό την απώλεια της ψυχής τους.
Οι Άγιοί μας όμως, επειδή γνώριζαν πολύ καλά την τέχνη του πολέμου με τον Διάβολον και ότι «ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, άλλα προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (Εφ. ς’, 12.) δεν είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτόν τους, αλλά προσέτρεχον πάντοτε με δάκρυα, συντριβή και προσευχή προς τον Θεόν, προκειμένου να αντλήσουν από Αυτόν δύναμη και να οπλιστούν με πίστη, αγάπη, ελπίδα, υπομονή, διάκριση και ταπείνωση. Φωτιζόμενοι δε και ενισχυόμενοι από την Θεία Χάρη, έβγαιναν από τον μεγάλο και αόρατο αυτό πόλεμο νικητές και ενωμένοι για πάντα με τον Θεό, από αυτήν την ζωή ακόμα. Γι’ αυτό και τα λείψανά τους είναι αγιασμένα και χαριτόβλητα, πολλές φορές μάλιστα είναι και αδιάφθορα και θαυυματουργούν και εν ζωή και μετά θάνατον.
Ένας τέτοιος μεγάλος Άγιος, ήταν και ο Όσιος Νείλος. Έζησε τόσα χρόνια άγνωστος και μακρυά από τους ανθρώπους, ώστε τελείως απερίσπαστος να επιδοθεί σε αδιάλειπτη προσευχή, μεγάλες νηστείες, αγρυπνίες γονυκλισίες και υπερφυσικούς άθλους και αγώνες, μακριά από κάθε ανθρώπινη παρηγορία και δόξα. Ήταν δε τόση η ταπείνωσή του, που δεν ήθελε να βλέπουν τους τόσο μεγάλους αγώνες του οι άλλοι μοναχοί και να ελκύει την προσοχή και τον θαυμασμό τους.
Πάντοτε οι μεγάλοι ασκητές και οι γνήσιοι στρατιώτες του Χριστού πρόσεχαν από τον μεγάλο εχθρό της κενοδοξίας και αγωνίζονταν τον «καλόν αγώνα» με περισσή ταπείνωση.
Ο Μισθαποδότης Θεός όμως πάντοτε αμοίβει και δοξάζει τους ταπεινούς Του υπηρέτες και πληροφορεί γι’ αυτό τους ανθρώπους όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή και το πλήρωμα του χρόνου.
Έτσι και στην περίπτωση του Οσίου μας.
Ο Θεός μετά την οσιακή κοίμηση του, έδειξε την μεγάλη αγιότητά του πιστού δούλου Του και την διετράνωσε σε όλο τον κόσμο με το θαυμαστό γεγονός της μυροβλύσεως του τάφου του, εξ’ού και η επωνυμία του Οσίου Νείλου και ως Μυροβλύτης, αλλά και με το χάρισμα της Προφητείας που του έδωσε, δια να μας ενημερώσει και προειδοποιήσει με πλήθος Προφητικών του λόγων δια πολλά σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις του Αγίου Όρους και του κόσμου γενικώτερα.
Η Κοίμηση του Οσίου
Ο Όσιος Νείλος κοιμήθηκε ειρηνικά στις 12 Νοεμβρίου του έτους 1651 σε ηλικία μόλις 50 ετών και το ιερό του λείψανο ενταφιάσθηκε εκεί, εις το σπήλαιο όπου και ασκήτευε. Αργότερα δε το άγιό του σκήνωμα εμυρόβλυσε, αναβλύζοντας ευώδες μύρο από τον σεπτό του τάφο, που έτρεχε ως βρύση από το σπήλαιο προς όλη την γύρω περιοχή και έφτανε μέχρι κάτω στη θάλασσα. Ήταν δε τόσο μεγάλη η ροή του (ίχνη της πορείας του φαίνονταν ακόμη αμυδρά, κατά τον χρόνο της συγγραφής του βίου του Αγίου) αλλά και τόσο ευώδες και έντονο το αρωμά του, που τα διερχόμενα πλοία σταματούσαν στο μέρος εκείνο, που κυλούσε το άγιο μύρο από το βουνό, για να το λάβουν ως μεγάλη ευλογία. Είχε δε, το άγιο μύρο, και την θαυμαστή ιδιότητα να θεραπεύει κάθε είδους ασθένεια.
Ο τόπος εκείνος δε, λόγω της στάσεως των πλοίων έμεινε γνωστός με την ονομασία, Καραβοστάσι. Κατά θεία οικονομία, στο ίδιο μέρος πολύ παλαιότερα, είχε σταματήσει και το πλοίο που μετέφερε τον Άγιο Πέτρο τον Αθωνίτη, τον πρώτο Μοναχό που ασκήτεψε, επισήμως, εις το Άγιον Όρος. Το πλοίο του είχε σταματήσει εκεί και δεν απέπλεε. Μόνο δε όταν αποβίβασαν οι ναύτες τον Άγιο Πέτρο, στο σημείο εκείνο, ξεκίνησε και πάλιν το πλοίο.
Θαύματα του Αγίου
Πολλά είναι τα σημεία και τα θαύματα που ετέλεσεν ο Άγιος Νείλος.
Μεταξύ αυτών αξίζει να αναφέρουμε ένα γεγονός, μικρό δείγμα της μεγάλης αγιότητας του Οσίου μας, που έλαβε χώρα στην πατρίδα του, στον Άγιο Πέτρο Αρκαδίας.
Κάποια μέρα, είδαν τον Άγιο Νείλο οι συγχωριανοί του στην εκκλησία τους, τον Άγιο Νικόλαο, να λειτουργεί μαζί με τους ιερείς τους και μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας να εξαφανίζεται. Έκπληκτοι, επικοινώνησαν με το Άγιον Όρος, για να διερευνήσουν τι είχε συμβεί. Όταν εξιστόρησαν το αφύσικο αυτό γεγονός έμαθαν συγκλονισμένοι ότι ο αγαπημένος τους συμπατριώτης είχε κοιμηθεί εδώ και δυό χρόνια. Ω, τα μεγαλεία σου Κύριε!
Άλλοτε πάλι ο Άγιος, όπως πληροφορούμεθα από το ιστορικό της
Ιεράς Μονής της Παναγίας της Μαλεβής, πραγματοποίησε θαυμαστές εμφανίσεις πλησίον, αλλά και εντός της μονής.
Το 1973, κατέβαινε το βουνό δίπλα στο μοναστήρι, τρέχοντας, μία γυναίκα λαχανιασμένη και πήγε κατευθείαν στο μοναστήρι. Όταν την ρώτησαν οι μοναχές γιατί τρέχει έτσι, τους απάντησε πως πιο πάνω στην πηγή συνάντησε έναν υψηλό και σεβάσμιο ιερέα, ο οποίος αφού την εξομολόγησε και την συμβούλεψε, της είπε να επισκεφθεί το Μοναστήρι. Της είπε ότι μένει εκεί και στην ερώτησή της για το ποιό είναι το όνομά του, αυτός απάντησε: «Νείλος». Όταν δε η πιστή γυναίκα πήγε να προσκυνήσει στο παρεκκλήσιο του Αγίου και είδε την εικόνα του, τον ανεγνώρισε αμέσως.
Άλλες φορές πάλι, επέτρεψε ο Θεός να δουν ορισμένες χριστιανές τον Άγιο Νείλο, να συλλειτουργεί με τον Ιερέα της Μονής η να στέκεται πλησίον του σε στάση προσευχής κατά τη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας.
Ο Άγιος δεν επιθυμεί την εύρεση του τάφου του
Ο τάφος του Αγίου έμεινε αγνοούμενος για περίπου διακόσια χρόνια μετά την οσιακή Κοίμησή του. Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και του Αγίου, όπως συμπεραίνουμε από το παρακάτω θαυμαστό γεγονός. Κάποια στιγμή θέλησαν δυό μοναχοί να βρουν το λείψανο του Αγίου. Πήγαν κοντά στον τόπο εκείνο όπου, από την παράδοση μόνο γνώριζαν ότι έπρεπε να βρίσκεται ο τάφος του Αγίου και άρχισαν να σκάβουν. Τότε έπεσε ξαφνικά μεγάλη πέτρα πάνω από το σπήλαιο και τραυμάτισε πολύ σοβαρά το πόδι του ενός μοναχού, ο οποίος πλέον εκείτετο ανήμπορος και με τρομερούς πόνους. Ο άλλος μοναχός έφυγε, για να φέρει βοήθεια έναν άλλον μοναχό, καθώς και ένα μουλάρι για να τον βγάλουν από τον δύσβατο εκείνο τόπο και να του παράσχουν βοήθεια.
Εκεί που ήταν μόνος, ανήμπορος και βογγώντας ο μοναχός, ξαφνικά εμφανίστηκε ο Όσιος Νείλος εις σχήμα μοναχού και τον ρώτησε τι ακριβώς είχε συμβεί. Ο μοναχός του εξιστόρησε τι έπαθε και για ποιόν λόγο είχε βρεθεί σ’ εκείνο τον τόπο.
Τότε, του λέγει ο Άγιος: «Και πως ετόλμησες, πτωχέ, χωρίς την βουλήν του Αγίου να επιχειρήσης τοιούτον επικίνδυνον έργον; Αλλ’ ιδού ότι ο Άγιος σε θεραπεύει. Πρόσεχε δε εις το εξής, χωρίς το θείον θέλημα να μη αποτολμάς έργον υπέρ την δύναμίν σου».
Ταυτόχρονα ο Άγιος θεράπευσε το πόδι του μοναχού, που είχε συντριβεί, με ένα του μόνο άγγιγμα και αμέσως μετά έγινε άφαντος.
Γεμάτος χαρά στη συνέχεια ο ιαθείς μοναχός, ξεκίνησε για να επιστρέψει στο κελλί του. Στον δρόμο συνάντησε τον άλλο μοναχό, που έφερνε μαζί του ένα μουλάρι, για να μπορέσει να μεταφέρει τον τραυματισμένο μοναχό. Αυτός έμεινε άφωνος βλέποντας τον αδελφό του υγιή. Μαθαίνοντας δε και αυτός τι είχε συμβεί εδόξασαν και ευχαρίστησαν τον Θεόν και τον άγιο για το μεγάλο αυτό θαύμα που τους έκανε. Μετά βέβαια από αυτό το γεγονός, κανείς άλλος μοναχός δεν τόλμησε να αναζητήσει ξανά τον τάφο του Αγίου.
Η φανέρωση των ιερών λειψάνων του Οσίου
Κατά το έτος 1815, ο Άγιος Νείλος θεράπευσε έναν μοναχόν καλούμενο Αιχμάλωτο (είναι το ίδιο πρόσωπο με τον μοναχό Θεοφάνη) και ο οποίος έπασχε από δαιμόνιο. Σε αυτόν λοιπόν εμφανίστηκε πολλές φορές ο Άγιος και είπε πολλά και διάφορα σημαντικά πράγματα που αφορούσαν το Άγιον Όρος και τον κόσμο γενικώτερα.
Σ’αυτον επίσης έδωσε εντολή ο Όσιος, να διορθώσει τον δρόμο που πηγαίνει προς το σπήλαιο, για να μπορούν να μεταβαίνουν εκεί οι πιστοί,να προσκυνούν στην εκκλησία που βρισκόταν μέσα στο σπήλαιο και που ο ίδιος ο άγιος είχε χτίσει όταν ασκήτευε εκεί. Όταν το πληροφορήθηκαν αυτό οι άλλοι Μοναχοί, πήγαν κι αυτοί να βοηθήσουν στη διάνοιξη του δρόμου και στην εξομάλυνση του τοπίου. Μετά θέλησαν να κτίσουν και νέα Εκκλησία επ’ ονόματι του Αγίου Νείλου. Εκεί που έσκαβαν τα θεμέλια, συγκλονισμένοι ανακαλύπτουν τον τάφο του Οσίου, με τα ιερά του λείψανα να αναδύουν άρρητη ευωδία. Τότε οι μοναχοί, γεμάτοι χαρά και συγκίνηση ειδοποίησαν τους πατέρες στη Λαύρα, οι οποίοι στη συνέχεια και μετέφεραν τα άγια λείψανα στην Ι. Μονή της Μεγίστης Λαύρας, κρατώντας λαμπάδες και θυμιάματα και με ιδιαίτερη κατάνυξη και ευλάβεια. Άφησαν μόνο την ιερή του σιαγόνα εις το σπήλαιο προς ωφέλεια των προσερχομένων προσκυνητών. Τέλεσε δε πολλά θαύματα ο Άγιος την ημέρα εκείνη της ανακομιδής των σεπτών του λειψάνων. Πολλοί μάλιστα από τους συμμετέχοντες, θεραπεύθηκαν από διάφορες ασθένειες που τους ταλαιπωρούσαν, δοξάζοντας τον Παντοδύναμο Θεό, που θαυματουργεί και ελεεί δια μέσου των Αγίων Του.
Η φανέρωσις των πανσέπτων λειψάνων του έλαβε χώρα στις 7 Μαΐου του σωτήριου έτους 1815 και από τότε την ημέρα αυτή εορτάζουμε την αγία μνήμη του. Την ημέρα αυτή εορτάζουν τον Προστάτη Άγιό τους και στην γενέτειρά του, στον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας, ενώ την οσία Κοίμηση του εορτάζουμε, στις 12 Νοεμβρίου.
Είθε ο Θεός, δια πρεσβειών του Οσίου Νείλου του Αθωνίτου και Μυροβλύτου να αγιάζει, να ευλογεί και να φωτίζει όλους μας, χαρίζοντάς μας πνεύμα πίστεως, συνέσεως, ελπίδος, αγάπης, σωφροσύνης και υπομονής στους κρίσιμους και αποκαλυπτικούς αυτούς καιρούς που ζούμε, δια να αντέξουμε τους πάσης φύσεως (εντός και εκτός Εκκλησίας) πολέμιους της Αληθείας και της Πίστεώς μας, οι οποίοι λυσσωδώς προσπαθούν να την εξαφανίσουν η να την πνίξουν ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες «αλήθειες» της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξεως Πραγμάτων, που είναι πλέον κατά πάντα έτοιμη και ώριμη, για να δεχθεί μετά βαίων και κλάδων, τον νέο της μεσία και σωτήρα, τον νέο της Πλανητάρχη και Αρχηγό, που δεν είναι άλλος από τον αναμενόμενον και προφητευμένον Αντίχριστον.
Ας ευχηθούμε δε όλοι μας, στα χαλεπά χρόνια της μεγάλης αυτής πνευματικής πενίας και λειψυδρίας που διάγουμε, ο Θεός να αποστείλει σύντομα, πριν είναι πολύ αργά, γνησίους δούλους Του, ωσάν τον Άγιον Νείλον, οι οποίοι θα φωτίσουν και θα στηρίξουν τον πλανηθέντα λαόν, που ζη μέσα στο σκότος και την πλάνη της γενικής αποστασίας, μέσα στον κόσμο της αδικίας, της πορνείας, της απάτης, της κλοπής του ψεύδους, της αμαρτίας, της αισθησιακής απολαύσεως και ηδονής, χωρίς μάλιστα να αντιλαμβάνεται τίποτε, ώστε μέσω αυτών να ανανήψωμεν, να έλθωμεν εις επίγνωσιν αληθείας και να γίνωμεν κοινωνοί και κληρονόμοι της αιωνίου βασιλείας των ουρανών. Αμήν.
Πηγές:
α)Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Ματθαίου Λαγγή, Επισκόπου.
ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΙΛΟΥ
Μιλώντας για τον Όσιο Νείλο δεν μπορούμε να μην σταθούμε και να μην υπογραμμίσουμε το προφητικό του χάρισμα. Ένα μεγάλο και σπουδαίο χάρισμα, που ο Θεός δίνει σε ελάχιστους ανθρώπους. Σε ανθρώπους που έδωσαν πολλά και αξίζουν πολλά.
Είναι άξιες μεγάλης προσοχής οι προφητείες αυτές, γιατί αποδεικνύουν όντως θεοφόρο και θεόπνευστο τον άνδρα αυτόν. Πολλές δε απ’ αυτές εκπληρώθηκαν στο ακέραιο, ενώ άλλες ακόμη αναμένουν τον κατάλληλο καιρό για να εκπληρωθούν.
Ο Άγιος προφήτεψε για πολλά και διάφορα, σχετικά με τους Αγιορείτας Μοναχούς, το Άγιον Όρος, αλλά και τους μοναχούς και κληρικούς γενικώτερα, την αποστασία του κόσμου, τον ερχομόν του Αντιχρίστου, το Τέλος του ορατού κόσμου και την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.
Χαρακτηριστικόν δε δείγμα του Προφητικού του χαρίσματος είναι και η κατωτέρω ενδεικτική Προφητεία η οποία αναφέρεται εις την μεγάλη αποστασία του κόσμου, ο οποίος μετά το 1900 και γύρω στο 2000 θα ξεπεράσει κατά πολύ τα Σόδομα και τα Γόμορα, κυρίως λόγω του ότι θα έχει γεννηθεί ο Αντίχριστος.
Α΄
Προφητεία του Αγίου Νείλου
για την έλευση του Αντιχρίστου και τα έσχατα χρόνια
Κατά το έτος 1900 βαδίζοντες προς τον μεσασμόν του 8ου αιώνος[1] άρχεται ο κόσμος του καιρού εκείνου να γίνεται αγνώριστος.
Όταν πλησιάση ο καιρός της ελεύσεως του Αντιχρίστου θα σκοτισθή η διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη της σαρκός και θα πληθυνθή σφόδρα η ασέβεια και η ανομία.
Τότε άρχεται ο κόσμος να γίνεται αγνώριστος, θα μετασχηματίζωνται αι μορφαί των ανθρώπων και δεν θα γνωρίζονται οι άνδρες από τας γυναίκας δια της αναισχύντου ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής.
Οι τότε άνθρωποι θα αγριέψουν και θα γένουν ωσάν θηρία από την πλάνην του Αντιχρίστου.
Δεν θα υπάρχει σεβασμός εις τους γονείς και τους γεροντότερους. Η αγάπη θα εκλείψη.
Οι ποιμένες των Χριστιανών Αρχιερείς και ιερείς θα είναι άνδρες κενόδοξοι, μη γνωρίζοντες παντελώς την δεξιάν οδόν από την αριστεράν, τότε θα αλλάξουν τα ήθη και αι παραδόσεις των Χριστιανών και της Εκκλησίας.
Η σωφροσύνη θα απολεσθή από τους ανθρώπους και θα βασιλεύσει η ασωτεία.
Το ψεύδος και η φιλαργυρία θα φθάσουν εις τον μέγιστον βαθμόν και ουαί εις τους θησαυρίζοντας αργύρια.
Αι πορνείαι, μοιχείαι, αρσενοκοιτίαι, κλοπαί και φόνοι, θα πολιτεύωνται εν τω καιρώ εκείνω και δια την ενέργειαν της μεγίστης αμαρτίας και ασελγίας, οι άνθρωποι θέλουν στερηθή την χάριν του Αγίου Πνεύματος όπου έλαβον εις το Άγιον Βάπτισμα ως και την τύψιν της συνειδήσεως.
Αι εκκλησίαι δε του Θεού θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών Ποιμένωνκαι αλλοίμονον τότε εις τούς εν τω κόσμω ευρισκομένους Χριστιανούς οι οποίοι θα στερηθούν τελείως την πίστιν, διότε δεν θα βλέπουν από κανένα φως επιγνώσεως, τότε θα αναχωρούν από τον κόσμον εις τα Ιερά Καταφύγια δια να εύρουν ψυχικήν ανακούφισιν των θλίψεών των και παντού θα ευρίσκουν εμπόδια και στενοχωρίας.
Και πάντα ταύτα γενήσονται διά το ότι ο Αντίχριστος θέλει κυριεύση τα πάντα και γενήσεται εξουσιαστής πάσης της Οικουμένης και θα ποιή τέρατα και σημεία κατά φαντασίαν, θέλει δε δώσει πονηράν σοφίαν εις τον ταλαίπωρον άνθρωπον, να εφεύρη, να ομιλή ο εις προς τον άλλον, από την μίαν άκρην της γης έως την άλλην, τότε θα πέτανται στον αέρα ως πτηνά και διασχίζοντες τον βυθό της θαλάσσης ως ιχθύες.
Και ταύτα πάντα ποιούντες οι δυστυχείς άνθρωποι, διαβιούντες εν ανέσει, μη γνωρίζοντες οι ταλαίπωροι ότι ταύτα εστί πλάνη του Αντιχρίστου.
Και τόσον θα προοδεύση εις την επιστήμην κατά φαντασίαν ο πονηρός, ώστε αποπλανήσαι τούς ανθρώπους και μη πιστεύουν εις την ύπαρξιν του Τρισυποστάτου Θεού.
Τότε βλέπων ο Πανάγαθος Θεός την απώλειαν του ανθρωπίνου γένους, θέλει κολοβώση τας ημέρας,[2] δια τούς ολίγους σωζομένους, διότι θέλει πλανήσαι ει δυνατόν και τούς εκλεκτούς.
Τότε αιφνιδίως θέλει έλθη η δίστομος ρομφαία[3] και θα θανατώση τον πλάνον και τούς οπαδούς αυτού.
(Πιστόν αντίγραφον από το Βιβλίον "Ευαγγελικός Κήπος"
της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου Κύπρου)
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1]
«8ος αιώνας» είναι η 8 χιλιετία από Αδάμ και περιλαμβάνει τα έτη 1493-2493 μ.Χ.
«Μεσασμός του 8ου αιώνα» είναι τό μέσον της χιλιετίας αυτής δηλαδή το έτος 1993 μ.Χ. (1493+500=1993)
[2]
«Η κολοβώση των ημερών» θα γίνει στην περίοδο της μεγάλης θλίψεως στον καιρό Αντιχρίστου, λίγο πριν την Δευτέρα Παρουσία.
Αναφέρεται στο ΚΔ΄ εσχατολογικό Ευαγγέλιο του Ματθαίου που μιλάει για τα «ΣΗΜΕΙΑ των ΚΑΙΡΩΝ» και το πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας.
«ἔσται γὰρ τότε θλῖψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ᾿ ἀρχῆς κόσμου ἕως τοῦ νῦν οὐδ᾿ οὐ μὴ γένηται. 22 καὶ εἰ μὴ ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σάρξ· διὰ δὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι». (Ματθ. ΚΔ΄21-22)
[3]
«Δίστομος ρομφαία» (Αποκ. α΄,16) είναι η δίκοπη μάχαιρα (=ο λόγος του Ευαγγελίου) που εκπορεύεται εκ του στόματος του Κυρίου μας και με την οποία θα κρίνει ζώντας και νεκρούς, όταν θα έλθει κατά την Δευτέρα Παρουσία Του.
«Καὶ ἐκεῖ ἐπέστρεψα βλέπειν τὴν φωνὴν ἥτις ἐλάλει μετ᾿ ἐμοῦ· καὶ ἐπιστρέψας εἶδον ἑπτὰ λυχνίας χρυσᾶς, καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἑπτὰ λυχνιῶν ὅμοιον υἱῷ ἀνθρώπου... ἡ δὲ κεφαλὴ αὐτοῦ καὶ αἱ τρίχες λευκαὶ ὡς ἔριον λευκόν, ὡς χιών, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς φλὸξ πυρός... καὶ ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ρομφαία δίστομος ὀξεῖα ἐκπορευομένη, καὶ ἡ ὄψις αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος φαίνει ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ». (Αποκ. 12-16)
Β'
Νείλου του Μυροβλύτου, Αγιορείτου
(Χειρόγραφον Αγίου Νείλου σελ. 264-268)
Μονάσας θεαρέστως ἐν τῷ Ἄθῳ τρισόλβιε, ἐν προσευχαῖς καὶ νηστείαις τὸν Θεὸν ἐξεζήτησας καὶ γέγονας δοχεῖον καθαρὸν τοῦ πνεύματος, ἀστράπτων τοῖς πιστοῖς ἀρετῶν τὰς λαμπηδόνας, δι΄ ὧν φωτίζεις, Νεῖλε, τοὺς βοῶντάς σοι. Δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σέ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
