Καρδιά, μοιρασμένη σε δυο πατρίδες... Ελλάδα και Μαδαγασκάρη... Νότιο Μαδαγασκάρη και οροπέδιο του Πάρνωνα. Κοινό και στις δύο, η απορία των ντόπιων για την ζωή των άλλων εκεί μακριά...
Οι Έλληνες εντυπωσιάζονται, με το τι δεν έχουν στην Αφρική και στην Αφρική εντυπωσιάζονται, με το τι έχουν στην Ευρώπη...
Έχω αναλάβει λοιπόν, το ρόλο ενός ρεπόρτερ άτυπου... Ειδήσεις και νέα μπαίνουν στις βαλίτσες, φωτογραφίες, αποτυπώνουν του λόγου το αληθές και δύο ήπειροι, μαθαίνουν η μία τα της άλλης... Με μια διαφορά!..
Στο λεγόμενο Δυτικό κόσμο, η πληροφορία τρέχει με απίστευτους ρυθμούς. Σε κλάσματα δευτερολέπτου γνωρίζουμε κάθε γεγονός, δυστυχώς, με το χρωματισμό του ανθρώπου που το αναπαράγει...
Στην Αφρική, και περισσότερο στη Μαδαγασκάρη, η πληροφορία περιμένει να περάσει από στόμα σε αυτί...
Δε θα ξεχάσω την αδιάφορη έκφραση των ανθρώπων, στην πληροφόρησή τους από μένα, ότι υπάρχει νέα πανδημία...
Ειλικρινώς απαθείς, ήθελαν όλοι να περάσω σε άλλα γεγονότα. Ο θάνατος άλλωστε, είναι δεδομένη συνήθεια, και δη, ο αγνώστου αιτίας!.
Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα άλλαξαν.
Η ημέρα της εισβολής των Ρώσων στην Ουκρανία, με βρήκε στα σύννεφα του Ινδικού. Η τελευταία ενημέρωση έγινε στο αεροδρόμιο, λίγο πριν απενεργοποιήσω το κινητό μου... Βυθίστηκα σε θλίψη.
Λίγες μόλις μέρες μετά, όταν έφτασα στην έδρα μου, και με τις εικόνες να με γεμίζουν, μετέφερα το νέο του πολέμου... Και η ατμόσφαιρα πάγωσε!. Πολλοί, έκαναν το σταυρό τους έντρομοι και βουρκωμένοι. Απόρησα... Μια πανδημία, που θα έφτανε με βεβαιότητα εδώ, δεν τρόμαξε κανένα, ο πόλεμος, σε χώρες που ούτε ως όνομα γνωρίζουν και βρίσκονται εξαιρετικά μακριά, γιατί τους τρόμαξε;
Γιατί, η μοίρα του ανθρώπου είναι κοινή και δυστυχώς εναγώνια. Οι πληγές, μας κάνουν όμοιους και οι χαρές αδιάφορα διαφορετικούς...
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιώσει πόλεμο, εισβολές, έχουν συγγενείς, φίλους, προγόνους, χαμένους από την τρέλα των όπλων. Έτσι ξέρουν από πρώτο χέρι, τι είναι η βιαιότητα, η βία...
Θέλοντας να σπείρω στο γόνιμο έδαφος της εκ του πόνου σιωπής, παρακάλεσα τους πάντες να γονατίσουν, και έτσι ένα με τη γη, να παρακαλέσουμε το Θεό, ως Πατέρα και Άρχοντα της Ειρήνης, να παύση τα φράγματα των εθνών...
Ευχές διαβάστηκαν, κομποσχοίνια έγιναν, δάκρυα κύλησαν και η ελπίδα του να προσεύχεσαι για κάποιον που δεν ξέρεις και δε θα μάθεις ποτέ, ανέτειλε!!.
Είθε, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, να ελεήσει τους εν ανάγκαις αδελφούς!!...
Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης
