 |
| «ἂν δὲν μὲ εἴχατε Ἐσεῖς ἐπιλέξει καὶ προτείνει γιὰ τὴν Μητρόπολη Φλωρίνης δὲν θὰ ἤμουν τώρα ἐδῶ.» |
«Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί μεγάλη σάλπιγγα τῆς ἀλήθειας»[1]
Πορφυρίτης
Ἡ ἐποχή μας ἔχει ἰδιαιτέρως ἀνάγκη ὑγιειῶν ἀνθρωπίνων προτύπων καί δή Ποιμένων. Ἀνθρώπων, φίλων τοῦ Θεοῦ· Ποιμένων πού ποιμαίνουν τό ποίμνιό τους σύμφωνα μέ τό Νόμο τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τίς ἐντολές Του. Κι αὐτό, γιά νά γνωρίζουν οἱ πιστοί καί νά μήν παρασύρονται ἀπό «ἀρρωστημένες» ἀντιλήψεις συγχρόνων ἐπισκόπων καί γενικότερα ἀνθρώπων πού περιβάλλονται μέ τόν μανδύα τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνα τέτοιο πρότυπο Ποιμένος εἶναι καί ὁ Ἅγιος πού ἑορτάζει σέ λίγες μέρες. Ἐμεῖς εἴμαστε πολύ μικροί γιά νά πλέξουμε τό ἐγκώμιό του, γι’ αὐτό θά βαδίσουμε σέ ἀσφαλῆ μονοπάτια, ἀφήνοντας ἕναν Μεγάλο νά μιλήσει γιά ἕναν Μεγάλο: Ἕναν Μεγάλο Θεολόγο, τόν Ἅγιο Γρηγόριο, γιά ἕναν «Στῦλο τῆς Ὀρθοδοξίας», τόν Μέγα Ἀθανάσιο.
«Ἐάν ἐπαινέσω τόν Ἀθανάσιο» γράφει[2] ὁ Ἅγ. Γρηγόριος, «θά ἐπαινέσω τήν ἴδια τήν ἀρετή. Διότι τό ἴδιο εἶναι νά εἴπεις γιά κεῖνον καί τό νά ἐπαινέσεις τήν ἀρετή»[3]. «Γιατί ὅμως προσπαθῶ νά σᾶς ξαναζωγραφίσω τόν ἄνδρα; Ὁ Παῦλος τόν παρέστησε πρίν ἀπό μένα. Πρῶτον μέ τούς ὕμνους του πρός τόν Μέγα Ἀρχιερέα, πού διέσχισε τούς οὐρανούς γιά νά γίνει ἄνθρωπος. Θά ἀποτολμήσει μιά τέτοια σύγκριση ὁ λόγος μου, ἐπειδή ἡ Γραφή ὀνομάζει Χριστούς ὅσους ζοῦν κατά Χριστόν. Δεύτερον μέ τά ὅσα νομοθετεῖ χάριν τοῦ Τιμοθέου, γράφοντας πρός αὐτόν καί εἰκονίζοντας μέ τό λόγο του αὐτόν πού θά γίνει προϊστάμενος ἐπισκοπῆς ... Ὁ ἕνας ἄς ἐπαινεῖ τή ζωή του μέ νηστεῖες καί προσευχές, σάν νά ἦταν ἀσώματος καί ἄϋλος, ὁ ἄλλος τή δύναμη καί τήν ἀντοχή του στίς ἀγρυπνίες καί ψαλμωδίες, ἄλλος τόν προστάτη τῶν φτωχῶν, ἄλλος τήν ἀντίστασή του στούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, κι ἄλλος τή συγκατάβασή πρός τούς μικρούς τοῦ κόσμου.»[4]. Γι’ αὐτό ἦταν ἀγαπητός σέ ὅλον τό λαό τοῦ Θεοῦ ὁ Ἀθανάσιος, ἐκτός βέβαια, ἀπό τούς «υἱούς τῆς ἀπωλείας» πού μισοῦν τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί ἀνέβη στόν ἐπισκοπικό θρόνο: λαοπροβλήτως καί θεοπροβλήτως.
Οἱ σύγχρονοι ἐπίσκοποί μας, ὡς συνήθως, ἐκλέγονται μέ βάση κοσμικά κριτήρια καί συμφέροντα. Εἶναι γνωστό ἀπό πρίν, ποιός θά ἐκλεγεῖ καί σέ ποιά Μητρόπολη. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀποφασίζει καί ὅλα τά ἄλλα εἶναι εὔκολα. Ὅπως δήλωσε καί ὁ νέος Φλωρίνης, ἀπευθυνόμενος στόν κ. Ἱερώνυμο: «ἂν δὲν μὲ εἴχατε Ἐσεῖς ἐπιλέξει καὶ προτείνει γιὰ τὴν Μητρόπολη Φλωρίνης δὲν θὰ ἤμουν τώρα ἐδῶ.»[5]! Ὁ Μέγας ὅμως, Ἅγιος, ἐξελέγη «μέ τήν ψῆφο ὅλου τοῦ λαοῦ κι ὄχι μέ τό πονηρό σύστημα ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων πού ἐπικράτησε ἀργότερα, οὔτε κρυφά καί τυραννικά, ἀλλ’ ἀποστολικά καί πνευματικά ἀνεβαίνει στό θρόνο τοῦ Μάρκου, διάδοχος ὄχι μόνο στόν ἐπισκοπικό θρόνο τῆς Ἀλεξάνδρειας, ἀλλά καί στήν εὐσέβεια. Καί στό θρόνο τόν διαδέχθηκε ὕστερα ἀπό πολλούς ἄλλους, στήν διαδοχή τῆς ἀρετῆς ὅμως ἔρχεται ἀμέσως μετά ἀπό κεῖνον. Αὐτή μάλιστα (ἡ διαδοχή στήν ἀρετή) πρέπει νά θεωρεῖται κατεξοχήν διαδοχή. Καί σέ κάνει πραγματικά κάτοχο τοῦ ἴδιου θρόνου μέ κάποιον ἡ κοινή πίστη, ἐνῶ ἡ διαφορά στήν πίστη οὐσιαστικά σημαίνει καί διαφορά στό θρόνο. Ἔτσι ἡ ὁμοφροσύνη (τοῦ Ἀθανασίου μέ τόν εὐαγγελιστή Μάρκο) ἐξασφαλίζει τήν ἀληθινή διαδοχή, ἐνῶ σέ ἀντίθετη περίπτωση ἔχουμε κατ’ ὄνομα διαδοχή. Διάδοχος δέν εἶναι αὐτός πού ἄσκησε βία, γιά νά κερδίσει τό θρόνο, ἀλλ’ αὐτός πού ἀναγκάστηκε ἀπ’ τούς πιστούς ν’ ἀνέβει στό θρόνο. Διάδοχος δέν εἶναι αὐτός πού παρανόμησε, ἀλλ’ αὐτός πού προτάθηκε νόμιμα. Δέν εἶναι ὁ ἑτερόδοξος, ἀλλ’ ὁ ὁμόδοξος. Ἄν αὐτά δέν ἰσχύουν, τότε διαδέχεται ἡ ἀρρώστεια τήν ὑγεία, τό σκοτάδι τό φῶς, ἡ ταραχή τή γαλήνη, ἡ τρέλλα τή λογική»[6].
Τί συμβαίνει σήμερα; Ἐπιλέγει ὁ λαός τούς ἐπισκόπους του; Ὄχι!!! Εἴδαμε πόσο ἐπιδεικτικά ἀγνοήθηκε ὁ λαός τῆς Φλωρίνης ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο[7]. Μήπως ἔχουν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι κοινή πίστη μέ τούς Ἀποστόλους; Κοινή εὐσέβεια; Κοινή ἀρετή; Μήπως μάχονται ἐναντίον τῶν αἱρέσεων; Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, «στήν ἁγία Σύνοδο τῆς Νίκαιας ἀνάμεσα στούς 318 ἐκλεκτούς ἄνδρες, πού συγκέντρωσε σέ ἕνα τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀπέκρουσε τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου ὅσο μποροῦσε. Δέν εἶχε ἀκόμη θέση ἀνάμεσα στούς ἐπισκόπους, ἐπειδή ἦταν ἀκόμη διάκονος, κατεῖχε ὅμως τήν πρώτη θέση ἀνάμεσα στούς συγκεντρωμένους, ἐπειδή ἡ διάκριση γινόταν μέ βάση τήν ἀρετή παρά μέ τά ἀξιώματα.»[8]. Στόν ἀντίποδα τῆς «ἁγίας Συνόδου τῆς Νίκαιας», πραγματοποιήθηκε ἡ ληστρική «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου» μέ 156 ἐπισκόπους, πού ἀποδεδειγμένα δέν συνεκέντρωσε τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά ἐπιλύσει ἤδη λελυμένα, ἀπό τήν Ἐκκλησία, ζητήματα (γάμος, νηστεία, σχέσεις μέ αἱρετικούς)[9] καί νά δημιουργήσει μεγαλύτερα (διχασμούς καί κακοδοξίες). Κυρίως δέ, ἀπασχολήθηκε μέ τό «Μέγα Ζήτημα», τῆς ἀνάπτυξης «τῶν προσπαθειῶν ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν διὰ τῆς λεγομένης ‘‘Οἰκουμενικῆς Κινήσεως’’»[10] δηλ. τῆς ἑνώσεως τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μέ ὅλους τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς, δηλ. μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὄχι φυσικά γιά νά τήν καταδικάσει, ἀλλά γιά νά τήν ἀποδεχθεῖ!
Μήπως ὅμως οἱ ἐπίσκοποί μας, καρποφοροῦν; Βεβαίως καί καρποφοροῦν, εἰς βάρος ὅμως τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀφοῦ συγχρωτίζονται μέ τούς αἱρετικούς καί μάλιστα τούς εὔχονται «καρποφόρο συνέχιση τῆς πολυεύθυνης διακονίας»[11], ὅπως ὁ Μητροπολίτης Σουηδίας στόν καρδινάλιο τῆς Στοκχόλμης! Θά ἦταν ποτέ δυνατόν νά εὐχηθεῖ ὁ τσομπάνος στόν λύκο, καρποφόρο συνέχιση στό ἔργο του; Γι’ αὐτό ὅμως, εἶναι «ἀγαπητοί» στήν ἐγκόσμια ἐξουσία. Γι’ αὐτό καί δέν γνωρίζουν διωγμούς καί ὀδυνηρές ἐξορίες, ὅπως ὁ Μέγας Ἱεράρχης ὑπέστη γιά τόν Κύριό Του ἀπό τήν τότε πολιτική ἐξουσία. Οἱ σημερινοί ἐπίσκοποι «λιβανίζουν» τούς πολιτικούς ἕως δουλοπρεπείας καί οἱ πολιτικοί κολακεύουν τούς ἐπισκόπους, ὅσο, βέβαια, γίνεται ἡ δουλειά τους. Ἐνῶ ὁ ἐκκλησιαστικός ἀντίπαλος τοῦ Ἀθανασίου, Γεώργιος, ὁ ὁποῖος, «ἐπειδή δέν ὑπῆρχε σχεδόν κανένας νά τόν ἐμποδίσει, διατρέχει τήν Αἴγυπτο καί λεηλατεῖ τή Συρία μέ τή δύναμη τῆς ἀσέβειας. Κυριαρχεῖ καί στή Δύση ὅσο μπορεῖ συγκεντρώνοντας γύρω του τά ἀρρωστημένα στοιχεῖα, ὅπως οἱ χείμαρροι τά ρυάκια, συμφυρόμενος περισσότερο μέ τούς πιό ἀνόητους παρά μέ τούς πιό δειλούς.»[12]!!!
«Ἀπ’ τούς ἄρχοντες ἐξαγοράζει τούς φιλόχρυσους μᾶλλον παρά τούς φιλόχριστους ... Κι’ ἀπ’ τούς ἄρχοντες αὐτούς ἐξαγοράζει περισσότερο ἐκείνους πού ἔμοιαζαν μέ γυναῖκες καί στούς ἄνδρες ἀνάμεσα ἄνδρες δέν ἦσαν, τούς δυσδιάκριτους στό φῦλο, ἀλλ’ ὁλοφάνερους στήν ἀσέβεια. Πρόκειται γι’ αὐτούς πού δέν ξέρω γιατί οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες τούς ἀναθέτουν ἔργα ἀνδρῶν, ἐνῶ εἶναι ἄξιοι γιά ἔργα γυναικῶν. Κι’ ὅλα αὐτά τά κατάφερε ὁ ὑπηρέτης τοῦ σατανᾶ, ὁ σπορέας τῶν ζιζανίων, ὁ πρόδρομος τοῦ Ἀντίχριστου, χρησιμοποιώντας ὡς ὄργανό του τόν πρῶτο μεταξύ τῶν λογίων ἐπισκόπων τῶν ἡμερῶν του... Αὐτός ἦταν ἡ κινητήρια δύναμη τοῦ ὀργανωμένου κακοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπομάκρυνε ἀπ’ τήν ἀλήθεια τούς πιστούς μέ τό χρυσάφι, πού συγκεντρώνουν οἱ εὐσεβεῖς καί τό ὁποῖο οἱ πονηροί θέτουν στήν ὑπηρεσία τῆς ἀσέβειας.»[13]. Ὅταν ὅμως, ὁ «τυφώνας τῆς ἀδικίας, ὁ διαφθορέας τῆς εὐσέβειας, ὁ πρόδρομος τοῦ διαβόλου τιμωρήθηκε μ’ αὐτή τήν τιμωρία[14], πού βέβαια δέν ἐπικροτῶ ... ἀφοῦ ὑπέστη τήν παλλαϊκή ὀργή καί ἀγανάκτηση, ἐπιστρέφει ὁ ἀθλητής ἀπ’ τήν ὡραία ἀποδημία. Ἔτσι ὀνομάζω ἐγώ τήν ἐξορία του χάριν τῆς Ἁγίας Τριάδας καί μαζί μέ τήν Ἁγία Τριάδα.»[15]. Καί «καθαρίζει τήν ἐκκλησία ἀπ’ τούς θεοκάπηλους καί χριστέμπορους, γιά νά μιμηθεῖ καί σ’ αὐτό τίς ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ»[16]!
Παραλληλίζοντας τήν κατάσταση μέ τή δική μας ἐποχή, καί πάλι οἱ σύγχρονοι ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες, πού ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται δέν μπορεῖ νά τούς σταματήσει σχεδόν κανείς, διατρέχουν τίς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τίς λεηλατοῦν μέ τή «δύναμη τῆς ἀσέβειας», συγκεντρώνοντας ὅ,τι ἀρρωστημένο καί ἀνόητο στοιχεῖο ὑπάρχει. Γι’ αὐτό δέν πρέπει ποτέ νά ἀπελπιζόμαστε, ἀλλά νά ἐλπίζουμε στόν μόνο νικητή τῆς Ἱστορίας, τόν Κύριό μας, ὁ Ὁποῖος κάπου κρατᾶ ἕναν Μέγα Ἀθανάσιο, ἕναν Βασίλειο, ἕναν Μάρκο Εὐγενικό, ἕναν Ἐπίσκοπο ἤ ἕναν ἐκκλησιαστικό ἄνδρα, τοῦ ὁποίου ἡ ζωή καί τό ἦθος του, «ἀποτελοῦν κριτήριο ἀληθινοῦ ἐπισκόπου»[17], καί ἡ διδασκαλία του «νόμος ὀρθοδοξίας»[18]!
Πορφυρίτης
…………………………………………………………………….
[1] «Μιλάει ὁ Γρηγόριος Θεολόγος - 1600 χρόνια μετά τήν κοίμησή του»: «Λόγος ΚΑ΄ εἰς τόν Μέγαν Ἀθανάσιον», Ἐκδόσεις Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. (Ὁλόκληρος ὁ Λόγος: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/grhgorios_8eologos_logoi.htm#21)
[2] Εἶναι ὁ Λόγος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου πού ἐκφωνήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη στίς 2 Μαΐου 379 μ.Χ., ἕξι χρόνια μετά τήν κοίμηση τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου.
[3] «Μιλάει ὁ Γρηγόριος Θεολόγος»: «Λόγος ΚΑ΄ εἰς τόν Μέγαν Ἀθανάσιον».
[4] Ὅ.π.
[5] «Ὁ Χειροτονητήριος Λόγος τοῦ νέου Μητροπολίτη Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἐορδαίας κ. Εἰρηναίου», https://neaflorina.gr/2023/10/o-cheirotonitirios-logos-toy-neoy-mitropoliti-florinis-prespon-kai-eordaias-k-eirinaioy/
[6] «Μιλάει ὁ Γρηγόριος Θεολόγος»: «Λόγος ΚΑ΄ εἰς τόν Μέγαν Ἀθανάσιον». (Ἡ ἔντονη γραφή, δική μας).
[7] «Προτείνομεν ὡς νέον Φλωρίνης…», «Παρέμβασις πιστῶν τῆς Ἱ. Μ. Φλωρίνης: Ἐπείγουσα ἐπιστολὴ πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον», https://orthodoxostypos.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%BD-%E1%BD%A1%CF%82-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82/
[8] «Μιλάει ὁ Γρηγόριος Θεολόγος»: «Λόγος ΚΑ΄ εἰς τόν Μέγαν Ἀθανάσιον».
[9] «Τά ἐπίσημα κείμενα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου: Ἐγκύκλιος, Μήνυμα καί Ἀποφάσεις», https://www.oac.gr/el/%20%CE%97%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7%20%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9F%CF%81%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CE%BE%CE%BF%CF%85%20%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-p143.html
[10] «ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΙΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ», https://ec-patr.org/eisigitiki-omilia-tis-a-th-panagiotitos-toy-oikoymenikoy/
[11] «Ὁ Μητροπολίτης Σουηδίας Κλεόπας εὐχήθηκε στόν Καρδινάλιο τῆς Στοκχόλμης “καρποφόρο συνέχιση τῆς πολυεύθυνης διακονίας του.”», http://aktines.blogspot.com/2023/12/blog-post_127.html#more
[12] «Μιλάει ὁ Γρηγόριος Θεολόγος»: «Λόγος ΚΑ΄ εἰς τόν Μέγαν Ἀθανάσιον».
[13] Ὅ.π.
[14] Ὅ.π. (Ἐννοεῖ τόν φρικτό θάνατο πού ὑπέστη ἀπ’ τούς ἀλεξανδρινούς ὁ Γεώργιος, ὁ ὁποῖος ἐδίωξε τόν Ἀθανάσιο, κατέλαβε τό θρόνο του καί ὑποστήριξε τόν ἀρειανισμό).
[15] Ὅ.π.
[16] Ὅ.π.
[17] Ὅ.π.
[18] Ὅ.π.
