Κατάλυσις τοῦ Σινᾶ --ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΩ ΔΙΚΑΙΩ, ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΙΚΩ -- Κάθε μέγα καὶ τρανὸν πεθαίνει ἐν τῷ κόσμῳ, ἐὰν οἱ κληρονόμοι αὐτοῦ εἶναι μικροὶ σ’ ἀξίᾳ».

                            ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ !!!

ΑΝΑΞΙΟΙ ΕΠΙΓΟΝΟΙ ΒΑΡΕΙΑΣ

 ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

Ὁ Αἰγύπτιος Σί-σι, τό Σινᾶ καταπατᾶ

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΩ ΔΙΚΑΙΩ, ΚΑΙ

 ΚΑΤΑΚΤΗΤΙΚΩ

Ὅτι κληρονόμησες ἀπ’ τούς γονεῖς σου, Χάριτι,

 κατάκτησέ το, γιά νά τό κατέχης».

      Γράφει ο θεολόγος Παναγιώτης Κοσμίδης                   

{Βασιλεῖς καί Ἱερεῖς} [Ἔθνος Ἅγιον]: «Ὑμεῖς δὲ γένος ἐκλεκτόν͵ // βασίλειον ἱεράτευμα͵ // ἔθνος ἅγιον͵ λαὸς εἰς περιποίησιν...» (Α’ Πετρ. β’ 9). «Εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον // καί ἀμίαντον καί ἀμάραντον // τετηρημένην ἐν Οὐρανοῖς» (Α' Πετρ. α' 4).  [Ἀλληγορίες]: [... Ὑμεῖς δὲ εἶσθε γένος ἐκλεκτόν, // βασιλικό καί ἱερατικό, // ἔθνος ἅγιον, // λαός προορισμένος  // διὰ τὴν ἀποκλειστικὴν κτῆσιν (περιποίησιν) τοῦ Θεοῦ. // Εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον, // ἀμίαντον καὶ ἀμάραντον, // ἡ ὁποία διαφυλάττεται ἐν τοῖς Οὐρανοῖς].

 

Α. ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ

 

i.       [Κοσμική εἰσβολή]

 

Κάθε λαὸς ὀργανώνει καὶ διαιωνίζει τόν πολιτισμόν καὶ τήν θρησκείαν, ἐπάνω εἰς τὸν ἴδιον χῶρον, ὡς κόρον τοῦ πνευματικοῦ βίου καὶ τῆς συλλογικῆς μνήμης.

Ὡς γνωστόν, ἡ ἀνατομία τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ἕνα πολυσύνθετον καὶ ἐξαιρετικῶς πολύπλοκον κληρονομικὸν σύστημα. Ὁμοίως, ἡ ἀνατομία τοῦ σύγχρονου μοναχισμοῦ, συγκροτεῖ ἕνα λυπηρὸν καὶ θλιβερόν σύμπλεγμα, ὃ ἀντιπαρατίθεται εἰς τὴν ζωτικὴν ἁρμονίαν τῆς πνευματικῆς παραδόσεως.

Δυστυχῶς στίς ἐσχάτως, διακριτικῶς καὶ θορυβωδῶς, «ὑφίσταται μία κοσμική εἰσβολή ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ· Ἐπίσκοποι, λάτρεις τῆς χλιδῆς καὶ φορεῖς τῆς ἀλαζονείας, προδίδουσι τήν χρυσοῦν κληρονομίαν τῆς ἐπισκοπικῆς σεμνότητος, συμμαχοῦντες μετὰ τῆς μεθοδολογίας τοῦ ἄθεου κόσμου.

Ἄνοιξαν διὰπλατα τὰς πύλας τοῦ θυσιαστηρίου εἰς τὴν ἅμιλλαν τῆς κοσμικῆς ἐπιβουλῆς καὶ τῆς προκλητικῆς αὐταρέσκειας. Τὰ ἐργαστήρια τῶν μίντια ἐγένοντο “ναοί” τῶν αὐτῶν, ἀφ’ οὗ, κατ’ ἐντολὴν, ἐσφράγισαν τοὺς ἱερούς τόπους διὰ τῆς πανδημίας. Οἱ φωτορεπόρτερς ἐγένοντο οἱ ἀγαπημένοι συνεργάται, οἳ ἀπεμάκρυναν ἢ ἐξώρισαν τοὺς ἀληθινούς συλλειτουργούς.

Τὰ φῶτα τῶν τηλεοπτικῶν προβολέων δεσπόζουν ὡς αἱ καντῆλες τῆς ἀρχιερατικῆς ἱερουργίας.

Ἔχουσι ἐπιλέξει, τήν ἄμετρον προβολήν καὶ τήν υἱοθέτησιν τῶν κοσμικῶν μεθόδων, τήν προώθησιν τοῦ ἀντικληρικοῦ προσώπου» (Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος Νικοδήμου, διασκευή).

 

ii.    [Κάστρα ὄχι Μουσεῖα]

 

Δέν δύνασαι νὰ ἐπιλέξῃς Πατρίδα, οὔτε νὰ ἀλλάξῃς τὴν ἐσωτερικήν σου κληρονομίαν, ἐὰν αὕτη ἡ Πατρίς ἐστὶν ἢ περικλεής διὰ τὰ ἔργα καὶ τὴν ἱστορίαν της ἢ ἀποβλητέα, διὰ τὰ βδελυρὰ ἔργα.

Κορεσμένοι ἀπὸ τὴν ὕλη, διψῶμεν πρὸς τὸ πνεῦμα· τοῦτο τὸ τραγικὸν σύμπτωμα τῆς ἐποχῆς μας. Τό κατάλιπο, μᾶς κληρονόμησεν ἡ εὐμάρεια καὶ ἡ κοσμικότης· καὶ ἡ περιπέτεια, ἣν ἐφέρομεν καί βιώνομεν.

Ἡ περίλαμπρος κληρονομία ἡμῶν ἐστὶν κληρονομία, σύμπαντος τοῦ κόσμου. Λοιπόν, κατηντήσαμεν ἀνίκανοι καὶ ἀπνευμάτιστοι “ξεσκονισταί” μουσείων; Μήπως ἔφθασε ὁ καιρὸς ἵνα τις ἄλλος διαχειρισθῇ αὐτήν, ἐκ τῶν πάλαι βαρβάρων;

Γενικῶς ὁμιλοῦντες, ἐκτός τῆς παγκοσμίου ὑλικῆς πολιτιστικῆς κληρονομίας, ὑφίσταται καὶ ἡ λεγομένη ἄϋλος πολιτιστικὴ κληρονομία· ὡς παράδειγμα, ἡ τέχνη τῶν ἀετῶν ἐν τῇ Μογγολίᾳ, τὸ κτύπημα τῆς καμπάνας ἐν τοῖς Ἱεροῖς Ναοῖς, ἡ τέχνη τῶν δημοτικῶν τραγουδιῶν καὶ τῶν λαϊκῶν παραδόσεων. Ποῦ βρίσκεται καταχωνιασμένο τὸ Ἐθνικὸν εὑρετήριον τῆς ἄϋλης Πολιτισμικῆς Κληρονομίας.

Τά Ἱ. Σεβάσματα τί ἀποτελοῦν. Πρωτίστως, τὰ μοναστήρια οὐχ ἁπλῶς μουσεῖα εἰσίν, μά ἀκατάλυτα Κάστρα. Οὔτε θέρετρα καὶ τουριστικὰ κρουαζιερόπλοια· ἀλλὰ συγκροτοῦσιν, κατὰ τὴν φύσιν καὶ ἀποστολήν αὐτῶν, πνευματικὰς φρεγάτας πολέμου. Οἱ μοναχοὶ, οὐκ ἐνδύονται πολυτελεῖς ἱματισμοὺς ἐξόδου, ἀλλὰ πανοπλίες ἀόρατες, ἀκατάλυτες.

«Τὴν δόξαν δέν τήν ἀποκτᾶς, ἀνάξιος ἄν εἶσαι·

καὶ τὸ μέγα χάνεται, ἐὰν ὁ μικρὸς τὸ λάβῃ.

Ὅστις διὰ τὴν καταγωγὴν ὑπερηφανεῖται,

ἑαυτὸν ἐπαινῇ εἰς ἄλλον ὅτι ἀνῆκε.

Κάθε μέγα καὶ τρανὸν πεθαίνει ἐν τῷ κόσμῳ,

ἐὰν οἱ κληρονόμοι αὐτοῦ εἶναι μικροὶ σ’ ἀξίᾳ».

Ποία ἆραγε, ἡ στάσις τῶν μεγάλων μοναστηρίων σχετικά μέ τά καυτά  ζητήματα τῆς συγχρόνου ἐποχῆς; Ἀνύπαρκτος. Ἡ σιωπὴ. Ἡ σιωπή αὐτῶν ἐγένετο ἀπόλυτος. Καί δυστυχῶς, οὐ μόνον ἀποσιώπησις παρατηρεῖται, ἀλλὰ πολλάκις καὶ ἐνσυνείδητος ἀντιεκκλησιαστική ἐκτροπή.

 

iii. [Θά λιβανίζετε δέν θά μιλᾶτε]

 

Ὁ μέγας Πέτρος, Τσάρος τῆς Ρωσίας, προσέταξεν, ἵνα ἐν τοῖς μοναστηρίοις μὴ ὑπάρχῃ μελανοδοχεῖον — συμβολικῶς καὶ κυριολεκτικῶς. Δηλονότι, νὰ μὴ γράφωσιν, νὰ μὴ λαλῶσιν, νὰ μὴ μορφώνονται οἱ μοναχοί, νὰ μὴ ἐξασκοῦνται, νὰ μὴ καλλιεργῶσι τὸ πνεῦμα, καὶ νὰ στεροῦνται πάσης προσβάσεως εἰς τὸ πνευματικὸν ἀπόθεμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποτέλεσμα ἡ κατάπτωσις καί παρακμή τοῦ λαοῦ ὁλοκλήρου.

«Ὅτι τὸ μέγα πεθαίνει, // ἐὰν οἱ κληρονόμοι του //  εἶναι μικροί» (Σπέγκλερ).

Ὁ Κύριος ἐρωτᾷ τὸν Δαβίδ πῶς νὰ τὸν τιμωρήσῃ διὰ τὴν ἁμαρτίαν αὐτοῦ. Λιμός, ἐχθροὶ ἤ ρομφαία Κυρίου ἐν τῇ κληρονομίᾳ αὐτοῦ. Καὶ ἐκεῖνος ἀποκρίνεται: Δύσκολα πάντα τὰ σενάρια, ἀλλ’ ἀρεστότερον ἐστὶν νὰ πέσω εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ μου, διότι αὐτὸς ἐστιν οἰκτίρμων. (Α’ Παραλειπομένων κα’ 12–13).

 

iv.  [Κατάλυσις τοῦ Σινᾶ]

 

Ὁ Εὐσεβής, πρωτίστως διακηρύττει, πώς, «Κύριος, ἡ μερίς τῆς κληρονομίας μου // καὶ τοῦ ποτηρίου μου· // σὺ εἶ ὁ ἀποκαθιστῶν τὴν κληρονομίαν μου ἐμοί» (Ψαλμῶν ιε’ 5).

Ὡστόσο, καὶ οἱ Ἱεροὶ Χῶροι, ἀποτελοῦσιν κληρονομίαν ἡμῶν ἀπαράγραπτον. Ὀδυνηραὶ ἐρωτήσεις ἀναφαίνονται, καὶ ἔντονος ταραχὴ ξέσπασε καθ’ ὑστέρους καιροὺς σχετικῶς πρὸς τὴν γεραράν Αὐτοκρατορικὴν Ἱερὰν Μονὴν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ. Ἡ Αἰγυπτιακὴ Κυβέρνησις ἐπιδιώκει νὰ μεταρρυθμίση τὸ ἱερὸν καὶ σεπτὸν θεσμικὸν Ἐλληνορθόδοξο καθεστώς, ὃ ἱδρύθη πρὸ μιᾶς καὶ ἡμίσεως χιλιετηρίδος (1.500 ἔτη).

Ἀναντιρρήτως, τὰ σεβαστὰ καὶ ἀρχαιότατα μοναστήρια τῆς πίστεώς ἡμῶν ἀποτελοῦσι φάρους Ὀρθοδοξίας, ἀριστοκρατίαν πνεύματος, κορυφὰς λαμπρότητος. Κρίνονται ὡς τὰ τιμιώτατα κειμήλια τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως.

Παγκοσμίως διατρανώνεται ἡ «ἐλευθερία τῆς παγκοσμίου πνευματικῆς κληρονομίας, ἡ ἐλευθερία λειτουργίας τῶν θρησκευτικῶν μνημείων, ἡ ἐλευθερία ἐπαναπατρισμοῦ τῆς τέχνης καὶ τῆς θρησκείας». Παράδειγμα, ἡ ἐπιστροφή τοῦ πρωτοτύπου Σιναϊτικοῦ κώδικος ἀπὸ τοὺς ἱεροκαπήλους τῆς γεροκολασμένης αὐτοκρατορίας τῆς Ἀγγλίας στό Σινᾶ.

 [Παρέκβασις 1]: Δεκαετίες ὁλόκληρες, ἆραγε, ἀπεδόθη ἡ Ἀλεξανδρινή ὑπηκοότητα στούς ἀθλητές πατέρες τοῦ Σινᾶ;

 

Β. ΑΡΧΕΓΟΝΕΣ ΔΟΞΕΣ

 

v.     [Αἰγύπτιος ἱερεύς πρός Σόλωνα]

 

Ἄρισται κρίνονται αἱ παλαίφαται συνεκτικαὶ σχέσεις ἡμῶν μετὰ τῆς Αἰγύπτου, ἤτοι τῆς Ὑπτίας Γῆς.

Ἕνας Αἰγύπτιος ἱερεύς, ἀπευθυνόμενος μέ ἔκστασι πρὸς τὸν σοφὸν Σόλωνα, ἐκδιδάσκει:

«Ὦ Σόλων, Σόλων, // Ἕλληνες ἀεί παῖδες ἐστε, // γέρων δὲ Ἕλλην οὐκ ἔστιν». Δηλοῖ, «Ὦ Σόλων, ὑμεῖς οἱ Ἕλληνες πάντοτε παῖδες μένετε, καὶ γέρων οὐκ εὑρίσκεται ἐν ὑμῖν».

Καὶ προσθέτει μέ ξεχωριστό οἶστρο: «Νέοι ἐστέ τὰς ψυχὰς πάντες· // οὐδεμίαν γὰρ ἐν αὐταῖς ἔχετε // διὰ ἀρχαίαν ἀκοὴν παλαιὰν δόξαν, // οὐδέ μάθημα χρόνῳ πολιόν οὐδέν». Δηλοῖ, «Πάντες εἶσθε νέοι κατὰ τὰς ψυχάς· // διότι οὐδεμίαν ἔχετε ἐν αὐταῖς //  παλαιὰν δόξαν ἐκ παραδόσεως, // οὐδὲ μάθημα πεπαλαιωμένον ὑπὸ τοῦ χρόνου».

 

vi.  [Σιωπή γιά ψευτοσυνόδους]

 

Τὸ κοφτερόν ξίφος τοῦ Γορδίου δεσμοῦ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου οὐ παρέχει γνῶσιν. Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Σινᾶ, αὐτοκρατορικὸν καθίδρυμα ἐκ χρόνων Ἰουστινιανοῦ, μετὰ ἰδίας ἀρχιεπισκοπῆς καὶ πλήρους ἀριθμοῦ πατέρων, ἐφύλαξεν αὐτονομίαν ἄχρι τοῦ νῦν. Κάθε κληρονομία, πάλαι ποτέ μᾶς συνθλίβει μέ τό μέγα βάρος. Ἀδυνατοῦμε νά διαφυλάξουμε ἀποτελεσματικά τόν Ἱερό Θησαυρό. Γιά ποιό λόγο; Μερικά ἔργα δέν εἶναι ἀδύνατα, ἀλλά καθίσταται ἀδύνατα, ἐπειδή δέν προσπαθοῦμε.

Ἡ Ἱ. Μονή, ἐπὶ πολλά ἔτη, ἐπέλεξεν τήν ἀπόλυτον σιωπὴν καὶ τήν δημόσιαν ἀδράνειαν στίς κορυφαῖες ὑποθέσεις. Ἀπεκαλύφθη ὅτι, πατέρες συνέθεσαν κείμενον τοποθετήσεως, περὶ τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμβαρίου (2016). Ὡστόσο, μετὰ ἀπό διορθώσεις, τὸ πόνημα ἐνεταφιάσθη ἐν σιωπῇ καὶ ἐσφραγίσθη ἐν φοβικῇ νοοτροπίᾳ. «Νεκρὸς, ζῶντα οὐ κληρονομεῖ» (Ἅγιος Κασσιανός).

Ὁμοίως, ἡ Ἱ. Μονή, οὐδεμία ἀναφορά ἐποίησεν περὶ τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Κιέβου (2018) καὶ τῆς δημιουργίας ψευδοεκκλησίας τῶν “ΟὐκρανοΝαζιστῶν” τοῦ «Ντουμέντκο», συγκροτουμένης ἐξ ἀχειροτονήτων. Καί αὐτό, κατ’ ἐντολήν τῆς ἐν Οὐασιγκτῶνι φαιδρᾶς γεωστρατηγικῆς. Διά τοῦ ὑπαλλήλου, τοῦ χαρακτηρισθέντος «Παπα-Νάτο». Μά, «Αἰθίοπα σμίχειν ἐπιχειρῶ;» (Λουκιανός). «Αἰθίοψ οὐ λευκαίνεται» (Ἀποστόλιος). Ἡ στενή φιλία μέ τόν “Παν-Νατοϊκώτατο” Βαρθολομαίο, ἐφίμωσε κάθε φωνή ἀληθείας ἀπό τό Σινᾶ.

Ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἀνάγκην ἐξ ἐργατῶν, μισθίων καὶ δούλων, ἀλλὰ ἐξ υἱῶν ἠγαπημένων καί ἀποφασισμένων. «Καὶ κατακληρονομήσει Κύριος // τὸν Ἰούδαν // τὴν μερίδα αὐτοῦ // ἐπὶ τὴν γῆν τὴν ἁγίαν, // καὶ αἱρετεῖ ἔτι τὴν Ἱερουσαλήμ» (Ζαχαρίας β’ 16).

 

Γ. ΑΦΩΝΟΤΕΡΟΙ ΙΧΘΥΟΣ ΑΠΡΑΓΩΤΕΡΟΙ ΒΑΤΡΑΧΟΥ

 

vii.    [Σιωπή καί συναίνεσις γιά Ἐμβόλια Αἰσχύνης]

 

Καὶ περαιτέρω, πλήρης ἀφωνία παρατηρεῖται ὅσον ἀφορᾷ τὰ λεγόμενα ἐμβόλια τῆς «αἰσχύνης», ἃ προωθήθησαν διὰ τῶν κρατικῶν μηχανισμῶν, ὡς ὁ ΕΟΠΥΥ. Πλείστα μοναστήρια, ἀνδρῶα τε καὶ γυναικεῖα, ἐπέβαλον τοὺς ἐμβολιασμοὺς τοῖς μοναχοῖς καὶ μοναχαῖς, διὰ τῆς βίας. Πολλοὶ ἀδελφοί-αί, προχωρημένης ἡλικίας ἐτελεύτησαν, ἄλλοι-ες δὲ, ὑπέστησαν βαρείας παρενεργείας. Ποῖον λόγον θὰ ἀποδώσωσιν εἰς τὸν Θεόν, οἱ ἡγουμενεύοντες; Δημοσίως, δέ, οὐδεμία συγγνώμη ἠκούσθη. Οὐδὲ ἀπὸ τοὺς ἐνόχους Ἐπισκόπους καὶ Προκαθημένους τῆς φασιστικῆς ταύτης πρακτικῆς καὶ προπαγάνδας.

Ἡγουμένη γνωστῆς καὶ ἐπιφανοῦς Μοναστικῆς ἀδελφότητος, ἀπεφάνθη με ὕφος χιλίων καρδιναλίων· -«Θα ἀπομονωθῶ δι’ ἡμέρας δέκα (10), ἵνα μοι ὁμιλήσῃ ἡ Παναγία περὶ τῶν ἐμβολίων». Καὶ ἀπεφάσισε· -«Να ἐμβολιασθῶμεν». Οὕτως, ἡ ἱερόσυλος ἐφήρμοσεν τὴν σκληράν βιαιότητά της ἐπὶ τῶν ἀδελφῶν.

Καθ’ ὅλον, οἱ πλεῖστοι τῶν ἐπωνύμων ἡγουμενευόντων κατέστησαν «συναινοῦντες ἄνθρωποι» — yes-men — εἴτε εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν διοίκησιν, εἴτε εἰς τὴν πολιτικὴν ἐξουσίαν. Ἐξαιροῦνται βεβαίως οἱ ἥρωες Πατέρες, ἐν ἀσημάντοις Μοναῖς καί ταπεινοῖς κελίοις, οἵτινες ἐφύλαξαν μέ αἷμα τὴν ἀλήθειαν.

Ἐρωτῶμεν οὖν· Ποῖαι Μοναὶ, τοῦ Σινᾶ, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῶν Μετεώρων, Πάτμου, Κρήτης, Δωδεκανήσου, καὶ ἁπάσης τῆς Ἑλλάδος ἔλαβον ἀνδρείαν θέσιν; Να καταγράψωμεν τὰ ὀνόματα τῶν ὀλίγων ἐκείνων μοναστῶν, οἵτινες ἐτόλμησαν νὰ βροντοφωνήσωσιν, ὡσαύτως δὲ καὶ τῶν ἐπωνύμων, οἵτινες ἐσιώπησαν δουλοφρόνως. Να διαχωρίσωμεν τοὺς ὀνομαστοὺς ἀπὸ τοὺς ἀδιαφόρους σκλαβίσκους;

Ἐπώνυμοι ἀρχισυντάκται, ἐπεσκέφθησαν τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ ἐνίσχυσαν τὰς ἀδελφότητας τὰς ἀντιτασσομένας εἰς τοὺς ψευδοουκρανούς, καί, προτρέποντες εἰς δρᾶσιν. Ἀποτέλεσμα; Σιωπή αἰδήμων, σιωπὴ δειλίας. Ἀκόμη καί ἀπό τούς “συμμέτρως” διαφωνοῦντες μέ τό κακό.

«Εἴμεθα οἱ κληρονόμοι // τῆς μάχαιρας καὶ τοῦ αἵματος // οἱ ὀπαδοὶ τοῦ κέρδους // ποὺ δὲν κερδίζεται» (Θεοκλῆς Κουγιαλῆς).

 

viii. [Ὑποταγές καί ὄχι Ὑπακοές]

 

Εὐτυχῶς δὲν μᾶς ἀπώκλειρεν ἔτι ὁ Θεός. Μόνον τά κοσμικά σατανικά συστήματα. «Ὁ πατὴρ τὸν δεῖνα ἀποκληρονόμον ἀπέλιπεν // τί σοι δοκεῖ; Ἀπροαίρετον,  // οὐ κακόν.» — (Ἐπίκτητος).

Αἰσθανόμεθα βαθύτατον ἔλεγχον συνειδήσεως. Μοναὶ με πατέρας καὶ μητέρας μορφωμένους, πνευματικοὺς καὶ καλλιεργημένους, ὑποτάσσονται ἀκρίτως εἰς μικρόφρονας ἡγουμένους, σκληροὺς δυνάστας, ἐν ὀνόματι ψευδοϋπακοῆς.

Μόλις προσφάτως, τὸ Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας ἐγνωμοδότησεν ὅτι τὰ ὁμοφυλόφιλα ζεῦγη, δύνανται νὰ υἱοθετῶσι τέκνα. Τί φρίκη! Καίτοι οἱ πιστοί ἐξεμάνησαν, οἱ ἐκκλησιαστικοὶ “θεσμοὶ” ἐβουβάθησαν καί πάλιν.

Δυτικὸς ζηλόφθων: «Καὶ οὔτε ἄλλη τύχη ἀξίζετε. // Γενιὰ καταραμένη,

δειλὴ, κακογερασμένη, // στὸν κόσμον ἀκόμη μένει,

διὰ νὰ πομπεύῃ τ’ ὄνομα καὶ τὴν κληρονομιὰν της!».

Ὑψιπέτης Ῥωμιός: «Καὶ θὰ προβάλῃ μὲ φτερά // μίαν ἡμέραν τὸ σκουλήκι.

Τότε, πουλὶ τὸ σερπετό, // ποῖος ξέρει ποῦ θὰ φθάσῃ!» (Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης, Φωτεινός).

Σιωπὴ πανταχοῦ· οὔτε βιβλία, οὔτε δημόσιοι λόγοι, οὔτε πνευματικὴ παρουσία ἀλκῆς. «Καὶ ὠργίσθη θυμῷ Κύριος ἐπὶ τὸν λαὸν αὐτοῦ, καὶ ἐβδελύξατο τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ.» (Ψαλμ. ρεʹ, 40)

Ὡς γνωστὸν, ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ἀγράμματος ὤν, κατῆλθεν εἰς Ἀλεξάνδρειαν ὅτε ἐμαίνετο ὁ Ἀρειανισμός, ἵνα δώσῃ μαρτυρίαν.

Οἱ Πατέρες, δὲν λογίζονται ἁπλῶς ὡς πολιτικοὶ ἢ κοινωνικοί ἀρχηγοὶ — εἰσὶ λέοντες Κυρίου, πνέοντες πνεῦμα μαρτυρικὸν. Ὀφείλουσι νὰ φέρουσι τὴν ταπείνωσιν τοῦ ἀμνοῦ, τὴν δύναμιν τοῦ λέοντος, καὶ τὴν παρρησίαν τοῦ μάρτυρος.

Ἔνιοι, κινοῦνται ὑπὸ ἐγωϊσμὸν, ἀμέτρους φιλοδοξίας, καὶ προκαλοῦσι βαθύτατα σχίσματα εἰς τὴν μητέρα Ἐκκλησίαν. «Ὁ ἐγωϊσμός, ἡ φιλαυτία, // καὶ ἡ φιλοδοξία // μύρια κακὰ, // πολέμους καὶ ἔριδας // ἐνέπλησαν τήν Ἐκκλησίαν, // καὶ αὐτήν ὁλόκληρον τὴν Οἰκουμένην» (Ἰωάνν. Χρυσόστομος).

[Παρέκβασις 2]: Ὁ δισέγγονος τοῦ καπετάνιου τῶν ἀνταρτῶν στόν Πόντο, ὑπό τόν Μητρ. Τραπεζοῦντος Χρύσανθο, ἔκανε τό καθῆκον του. Ὁ Πόντιος Ρετζέπ Ταγίπ Ἐρντογάν, ἀπέδωσε τήν “Μικρασιατική”  Ὑπηκοότητα σέ δεκάδες Ἀρχιερεῖς. Λογικώτατα, ἀφοῦ καί τήν κόρη του ἀποκαλεῖ “Σουμελᾶ (γιέ)” καί τό γυιό του “Μπιλάλη” (Βασίλη).

 

ix.  [Δέν ξεπουλᾶμε τήν κληρονομιά μας]

 

Λοιπόν, Ἀλεξανδρινέ Σίσι, οἱ Ρωμιοί, ποτέ δὲν ξεπουλᾶμε τὴν περίλαμπρη κληρονομίαν μας. Κατὰ τὰ χρόνια τοῦ προφήτου Ἠλίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραὴλ Ἀχαάβ, ἀνὴρ ἀσθενὴς, ὁ ὁποῖος ἐβασίλευεν ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴν τῆς σκληρᾶς καὶ ἀδιστάκτου γυναικὸς αὐτοῦ, τῆς εἰδωλολάτρισσας Ἰεζάβελ.

Κοντὰ στὰ ἀνάκτορα τοῦ βασιλέως ὑπῆρχεν ἕνας ὡραῖος ἀμπελών, ὁποῖος ἀνήκεν εἰς ἕνα ταπεινὸν καὶ δίκαιον ἄνδρα, τὸν Ναβουθαί. Μιά ἡμέρα, ὁ Ἀχαάβ ἐθεώρησεν τὸν ἀμπελῶνα καὶ τὸν ἐπεθύμησεν.

«Δός μοι τὸν ἀμπελῶνά σου, // ἵνα ποιήσω αὐτὸν λάχανον κῆπον. // Θέλω σοὶ δώσει ἄλλον καλλίτερον ἢ θὰ σοὶ πληρώσω τὴν ἀξίαν αὐτοῦ». (Γ’ Βασιλ. κ’ 1-ἑξῆς).

Ὁ δὲ Ναβουθαὶ ἠρνήθη ἀποφασιστικά τήν ἱεροσυλία. «Μὴ γένοιτο // νὰ σοὶ δώσω τὴν κληρονομίαν // τῶν πατέρων μου!» Ἐν συνεχείᾳ, τὰ πράγματα εἶναι γνωστά. Ἐδολοφονήθη ὁ Ναβουθαί, καὶ ὁ Ἀχαὰβ ὑπεξαίρεσε τὸν ἀμπελῶνα· ἀλλ’ ἔλαβον καὶ οἱ δύο, καὶ ὁ Ἀχαὰβ καὶ ἡ σκοτεινὴ Ἰεζάβελ, βδελυρόν θάνατον.

Κατ’ ἀναλογίαν, ἡ παλαιοτάτη (1876) ἔγκριτος Ἰταλική ἐφημερίς “Corriere della Sera” (1/6/2025),  ἐξαπέλυσε βαρύτατες κατηγορίες. Ἀπεκάλυψεν – καὶ οὐδεὶς διέψευσεν – ὅτι ὁ πρωθυπουργεὺων, ὁ ἀφορισμένος Κυρ. Μητσοτάκης, “ξεπούλησε”, ἄνευ πάσης αἰσχύνης καὶ φόβου, τὴν Σιναϊτικὴν κληρονομίαν, τὴν “Ἄμπελον τοῦ Ἰουστινιανοῦ”, εἰς τοὺς Αἰγυπτίους.

 

Δ. ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΔΥΝΑΣΤΕΣ

 

x.     [Ἀντί Πατέρες κατέστησαν δυνάσται]

 

Δυστυχῶς, ὡς καὶ παλαιότερον, ρασοφοροῦντες, ἀντὶ ποιμένων ἀνέδειχθησαν ἡγεμονίσκοι· τυραννίσκοι ἀντὶ πατέρων, καὶ νεωτερισταὶ ἐκθεμελιωταί ἀντὶ παραδοσιακῶν·ἐκκοσμικευμένοι, μεριμνῶντες περὶ τὰς ὕλας καὶ τὰς ἐπιχειρήσεις. Δέν εἶναι φορεῖς τῆς Θ. Χάριτος, ἀλλά ἀχθοφόροι τῆς συμφορᾶς. Δυστυχῶς «Κρατᾶ χρόνια αὐτή ἡ κολώνια» — ἡ κολώνια τῆς ὑποταγῆς.

Καυχῶνται οἱ Ἱεραὶ Μοναὶ ἐπὶ τιμαῖς καὶ δοξολογίαις, ἀλλ’ ἐλάχιστοι δικαιοῦνται τὴν κληρονομίαν τῶν Ἐνδόξων Πατέρων καὶ Μητέρων. Νά τοὺς τιμῶμεν, οὐχὶ διὰ “ἀνδραγαθίαν”, ἀλλὰ διὰ “πατραγαθίαν” —διὰ τοὺς ἄθλους τῶν προκατόχων των.

«Εἴμεθα οἱ κληρονόμοι τοῦ ἰδίου ἡμῶν μέλλοντος. // Εἴμεθα οἱ κληρονόμοι τῆς ταυτότητος. // Ἐρχόμεθα ἐκ τοῦ χθὲς, ὁδεύομεν πρὸς τὸ αὔριον».

«Ὅλα τά Κάστρα ἔπεσον. // Καὶ παραδόσαν τά κλειδιά τους.

τὸ Μεσολόγγι, τὸ μικρὸ, Τουρκιὰ δὲν προσκυνάει» (Δημοτικό Ἆσμα).

«Ποτέ δὲν θὰ χαρῇς τὸν κόσμον ὡς πρέπει, // ἐὰν δὲν τρέξῃ ἡ θάλασσα εἰς τὰς φλέβας σου, // ἐὰν δὲν ἐνδυθῇς τοὺς οὐρανούς, // ἐὰν δὲν στεφανωθῇς μὲ τὰ ἄστρα, // ἐὰν δὲν κατανοήσῃς ὅτι σὺ εἶ ὁ κληρονόμος τῆς Πλάσεως. […] Ἐὰν εἰς τὸν Θεὸν δὲν ᾄδῃς, δὲν ἀγαλλιᾷς μετ’ αὐτοῦ, // καὶ δὲν χαρῇς ὡς ὁ φιλάργυρος μετὰ τοῦ χρυσοῦ, // ὡς οἱ ἄρχοντες μετὰ τοῦ θρόνου, // ποτέ δὲν θὰ χαρῇς τὸν κόσμον» (Τρέϊχερν Θωμᾶς).

 

xi.  [Κληρονόμοι, Ἀλεξάνδρου, Παύλου]

 

Ὁ Ἀλέξανδρος ἐθεραπεύθη ἀπὸ τὸν ἰατρὸν Φίλιππον εἰς τὴν Ταρσόν, τὴν πατρίδα τοῦ Παύλου. Ἐπομένως, κατὰ συμβολικὸν παραλληλισμόν, ὁ Παῦλος ἐθεωρήθη ὡς κατακτητικός διάδοχος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, παγκόσμιος κληρονόμος τῆς διαθήκης αὐτοῦ, μὲ σκοπὸν νὰ ἑνώσῃ τὴν Ἀνατολὴν καὶ τὴν Δύσιν ὑπὸ τὸ Εὐαγγέλιον.

Ὁ ταμίας τῆς σοφίας Παῦλος, εἰς τὰς Ἀθήνας εὑρίσκετο ἔμπροσθεν τῶν ἀσήμων διαδόχων μιᾶς μακρᾶς σειρᾶς φιλοσόφων, ἔμπροσθεν μιᾶς γενεᾶς ἐλαφρᾶς, ἀσημάντου, ἡ ὁποία δὲν ἐλάμβανεν πλέον σοβαρῶς τὴν θρησκείαν.

[Παρέκβασις 3]: Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀναστάσιος Γιαννουλᾶτος, τόσο ἄσημος διάσημος, δέν παρέλαβε τήν Ἰλλυρική (Ἀλβανική) ὑπηκοότητα γιά τούς Ἐπισκόπους του, δέν χειροτόνησε ἀρκετούς. Ἀποτέλεσμα, νά ἀποκλεισθοῦν ἐκλεκτοί Ἐπίσκοποι ἀπό τήν διαδικασία διαδοχῆς καί νά ἐκλεγῆ, ἀντικανονικῶς κάποιος “Νεόφυτος” στήν πίστι.

 

xii.   [Λυμφαντικοί, ἁπλές σκιές]

 

Ὁ Κύριος, ἀπέρριψε τὸν πρωτότοκον Ἰσραήλ διὰ τὰς βδελυρότητές του, ἐπεὶ θυσίαζον τὰ τέκνα αὐτῶν ἐν ψεύδεσιν εἰδώλοις. «Καὶ ἔχυσαν αἷμα ἀθῷον, // τὸ αἷμα τῶν υἱῶν // καὶ τῶν θυγατέρων αὐτῶν… // Καὶ ὠργίσθη ὁ Κύριος ἐν θυμῷ // ἐπὶ τὸν λαὸν αὐτοῦ, // καὶ ἀπεστράφη τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ» (Ψαλμοὶ ρε’ 38-40).

«Πατέρες, ἡ ἀλήθεια, ἡ ὀδυνηρή ἀλήθεια, εἶναι ὅτι ἡ φλογερή καί δημιουργός πνοή ἀποσύρθηκε ἀπό σᾶς.

Συγκρινόμενοι μέ τούς παλαιούς πατέρες, εἶσθε ἁπλές σκιές. Εἶσθε ἀδύναμοι, λυμφατικοί (πάσχοντες ἀπό ὀργανική καχεξία), ὑποτιπώδεις συνεχισταί τῆς παραδόσεως, πού κληρονομήσατε.

Βγῆτε στόν καθαρό ἀέρα, ἀκοῦστε τίς ψυχές πού διψᾶνε βεβαιότητα, γίνετε τόλμηροί, ἁπλοί, θερμοί στήν καρδιά, ποιηταί στή φαντασία.

Ξαναδιαβάστε μέ παρθενικά μάτια τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Πατέρες, βγῆτε ἀπό τίς σκοτεινές σπηλιές τῆς ἀπομονώσεώς σας, ὅπου ἕως τώρα σάν παραδάξοξοι ἀλχημισταί ἀλλάσετε τό χρυσάφι μέ μολύβι.

Ξαναλουσθῆτε στό φῶς τῆς Πεντηκοστῆς». (Τζοβάννι Παπίνι).

 

{Κληρονόμοι Χριστοῦ} [Συγκληρονόμοι Βασιλείας]: «... εἴτε κληρονομῆσαι τήν κληρονομίαν τήν ἐμήν· εἴτε εἰς πατρίδα εἰσελθεῖν εἰς τήν πόλιν ἧς τεχνίτης καί δημιουργός ἐγώ·  ... Πάντα μοι σὺ͵ καὶ ἀδελφὸς͵ καὶ συγκληρονόμος͵ καὶ φίλος͵ καὶ μέλος. ... ... εἴτε ὁδεῦσαι͵ τὴν ὁδὸν τὴν ἐμήν· εἴτε κληρονομῆσαι͵ τὴν κληρονομίαν τὴν ἐμήν· εἴτε εἰς πατρίδα εἰσελθεῖν͵ εἰς τὴν πόλιν͵ ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ἐγώ·» (Ἰωάννης Χρυσόστομος) [Μετάφραση]: [... Εἴτε θέλεις νὰ κληρονομήσῃς τὴν ἐμὴν κληρονομίαν· εἴτε νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν πατρίδα, εἰς τὴν πόλιν, τῆς ὁποίας τεχνίτης καὶ δημιουργὸς εἶμαι ἐγώ· ... -Πάντα εἶσαι δι’ ἐμέ· καὶ ἀδελφός, καὶ συγκληρονόμος, καὶ φίλος, καὶ μέλος. ... -Εἴτε θέλεις νὰ ὁδεύσῃς τὴν ἐμὴν ὁδόν· εἴτε νὰ κληρονομήσῃς τὴν ἐμὴν κληρονομίαν· εἴτε νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν πατρίδα, εἰς τὴν πόλιν, τῆς ὁποίας τεχνίτης καὶ δημιουργὸς εἶμαι ἐγώ]._

ΦΩΤΟ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΣ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΙΣ