«το Ζητημα της Γλωσσας στην Λατρεια»

Ημεριδα στην Ακαδημια Θεολογικων Σπουδων Βολου:

«Μιὰ καλὴ ἀτμόσφαιρα»!

«το Ζητημα της Γλωσσας στην Λατρεια»

Στιγμιότυπα καὶ διάλογοι

Γραφει ο Λαυρεντιος Ντετζιορτζιο

Εἰς τὸ ἄρτι κυκλοφορηθὲν ἑτεροχρονισμένο τεῦχος (#13, Ἰανουαρίου-Φεβρουαρίου 2012) τοῦ περιοδικοῦ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», πιθανὸν νὰ ὀφείλεται ἡ ἀχαρακτήριστη φράση τοῦ Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου «Τώρα φύγετε, ἔτσι κάνουν τὰ πρωτόκλητα σκυλιά!», ποὺ ἀπηύθυνε ὁ «ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος» Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος πρὸς ὀρθοδόξως φρονοῦντα, ὀρθοτομοῦντα καὶ ἐνεργοῦντα μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Τὶς ἀμέσως προηγηθεῖσες ἡμέρες ἔλαβε τὸ ἐν λόγῳ τεῦχος, ὅπου δημοσιεύεται τὸ σημείωμα τοῦ ἐκδότη μὲ τίτλο: «“Μιὰ καλὴ ἀτμόσφαιρα»! Στιγμιότυπα καὶ διάλογοι», ἀπὸ τὴν ἡμερίδα περὶ «Τὸ ζήτημα τῆς γλώσσας στὴν λατρεία», τὸ ὁποῖο διεξήχθη στὴν αἱρετικὴ καὶ ἀθεολόγητη Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου, τῆς ὁποίας πρόεδρος καὶ μέντωρ εἶναι ὁ κ. Ἰγνάτιος.

Σὲ αὐτὸ περιλαμβάνεται καὶ ἡ ἑξῆς στιχομυθία μεταξὺ τοῦ ἐκδότη καὶ τοῦ οἰκοδεσπότη:

«Πάντως νὰ ξέρεις ὅτι ἐγὼ πολὺ σὲ ἀγαπάω, Λαυρέντιε! Ὅλους σᾶς ἀγαπάω κι ἂς µὲ κατηγορεῖτε...», µοῦ λέει κάποια στιγµὴ µειλίχιος ὁ κ. Ἰγνάτιος στὸ διάλειµµα.

«Μὰ κι ἐγὼ σᾶς ἀγαπάω, Σεβασµιώτατε», τοῦ ἀπαντῶ µειλιχιώτερος. «Γι᾿ αὐτὸ καὶ σᾶς τὰ “σούρνω”!... Καὶ νὰ ξέρετε, Σεβασµιώτατε, ὅσο περισσότερο σᾶς τὰ “σούρνω”, σηµαίνει ὅτι τόσο περισσότερο σᾶς ἀγαπάω!...».

Ὁ κ. Ἰγνάτιος γέλασε ἀµήχανα, γιατὶ ἡ στιχοµυθία γινόταν εἰς ἐπήκοον πολλῶν. Καὶ συνέχισε:

«Ἐγὼ δὲν ἔχω κάνει καµµίαν ὑποχώρηση στὴν Πίστη!... Ἐγὼ ὑπερασπίζοµαι τὴν Ὀρθοδοξία καὶ στὸ ΠΣΕ καὶ παντοῦ...».

«Μὰ τί λέτε τώρα, Σεβασµιώτατε», τοῦ ἀπάντησα. «Ἀκριβῶς στὸ ΠΣΕ δὲν εἶναι ποὺ ἀποδεχθήκατε καὶ συνυπογράψατε τὴν κατάργηση τοῦ ἐνάτου ἄρθρου τοῦ Συµβόλου τῆς Πίστεως, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία µας δὲν εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ µία µεταξὺ τῶν πολλῶν (330 τὸν ἀριθµὸ) αἱρετικῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ ΠΣΕ; Ἂν δὲν εἶναι αὐτὸ προδοσία, Σεβασµιώτατε, τότε τί εἶναι;»

«Δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγµατα, Λαυρέντιε...».

Κατόπιν τοῦ δημοσιεύματος αὐτοῦ ὁ «μειλίχιος» καὶ «εὐπροσήγορος» καὶ «πράος» κ. Ἰγνάτιος ἀποδιοργανώθηκε! Ἡ ἐξουσιαστικὴ αὐθεντία του ἐβλήθη καὶ τὸ δεσποτικὸ κύρος του ἐτρώθη! Πῶς νὰ μὴν πνέει μένεα κατὰ τῶν ζηλωτῶν-«ταλιμπάν», ποὺ ἀντιστέκονται καὶ «αὐθαδιάζουν»; Τὴν πλήρωσαν οἱ Βολιῶτες, ποὺ τοὺς βρῆκε πρόχειρους κι ἔχει «ἀνοιχτοὺς λογαριασμοὺς» ἐναντίον τους! Ἀντὶ γιὰ «σκυλιὰ» θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς χαρακτηρίζει χειρότερα, κι ἂν τὸν «ἔπαιρναν» οἱ καιροὶ μέχρι καὶ στὴν πυρὰ τῆς κατ’ ἀνατολὰς νοσταλγηθείσης Ἱερᾶς Ἐξετάσεως θὰ τοὺς ἔριχνε.

Τελικά, αὐτὴ ἡ πολυθρύλητη «ἀγάπη» τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι μιὰ μίζερη «ἀγάπη», εἶναι μιὰ «τζάμπα ἀγάπη», εἶναι μιὰ πολὺ σκληρὴ «ἀγάπη». Χωρὶς τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι «ἀγάπη». Εἶναι ἡ ἀντὶ-«ἀγάπη» τοῦ Ἀντιχρίστου!...

Ἀκολούθως δημοσιεύουμε τὸ ἀνωτέρω ἄρθρο ἀπὸ τὸ περιοδικὸ γιὰ τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος». ● Πατερικὴ Παράδοση

Περιχαρής, ἴσως γιατὶ θεώρησε ὅτι «µᾶς ἔφερε βόλτα», ἀλλὰ καὶ περίφροντις, γιατὶ «ποτὲ δὲν ξέρεις τί σοῦ σκαρώνουν αὐτοὶ οἱ “ταλιµπάν”», µᾶς ὑποδέχθηκε στὸ Συνεδριακὸ Κέντρο τῆς Μητροπόλεως Δηµητριάδος καὶ Ἁλµυροῦ ὁ ἐπιχώριος Μητροπολίτης κ. Ἰγνάτιος, ὅταν ἀρκετὰ µέλη (σχεδὸν οἱ µισοὶ ἐκ τῶν παρισταµένων) τοῦ τοπικοῦ Συλλόγου «Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης» καὶ τῆς πανελληνίου Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως «Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος» προσήλθαµε στὴν ἡµερίδα γιὰ τὴ µετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειµένων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας µας.

Πρόκειται γιὰ τὴν ἡµερίδα ποὺ διοργανώθηκε στὶς 21 Ἰαν. 2012 ἀπὸ τὴν Ἀκαδηµία Θεολογικῶν Σουδῶν τοῦ Βόλου µὲ θέµα, «Τὸ ζήτηµα τῆς γλώσσας στὴν Λατρεία». Εἰσηγητὲς ὑπὲρ τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων ἦσαν ὁ Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παῦλος καὶ ὁ κ. Σταῦρος Ζουµπουλάκης (ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ «Νέα Ἑστία»), ἐνῶ κατὰ τῆς µεταφράσεως εἰσηγήθηκαν ὁ κ. Κωνσταντῖνος Χολέβας (δηµοσιογράφος καὶ πολιτικὸς ἐπιστήµων) καὶ ὁ κ. Φώτιος Σχοινᾶς (καθηγητὴς φιλόλογος, Δρ φιλοσοφίας). Συντονιστὲς ἦσαν ὁ Δηµητριάδος κ. Ἰγνάτιος (πρόεδρος τῆς Ἀκαδηµίας) καὶ ὁ κ. Παντελῆς Καλαϊτζίδης (διευθυντὴς τῆς Ἀκαδηµίας).

Οἱ εἰσηγήσεις τοῦ κ. Χολέβα καὶ τοῦ κ. Σχοινᾶ ἦσαν ἐµπνευσµένες. Μὲ ὀρθόδοξο φρόνηµα καὶ µαχητικότητα ἔθεσαν τὸ ζήτηµα τοῦ ἀτόπου καὶ ἐπιζηµίου τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων, ἐνῶ ἀπάντησαν εὐστόχως σὲ ἕωλες θέσεις καὶ παρατηρήσεις τῶν θιασωτῶν τῆς µεταφράσεως. Ἀλλὰ ἐδῶ δὲν θὰ σταθοῦµε στὶς δικές τους εἰσηγήσεις.

● ● ●

«Χαίροµαι πολὺ ποὺ ἤλθατε», µοῦ εἶπε ὁ κ. Ἰγνάτιος µόλις µὲ εἶδε κι ἐγκαρδίως µὲ ἀσπάσθηκε. «Δὲν εἶναι καλύτερα νὰ διαλεγόµεθα, ἀντὶ νὰ φωνάζετε καὶ νὰ διαδηλώνετε στοὺς δρόµους;...»

«Καὶ τὰ δύο χρειάζονται, Σεβασµιώτατε· καὶ ὁ διάλογος καὶ οἱ φωνὲς εἶναι ἀπαραίτητες ἐκδηλώσεις, ἀναλόγως τῶν συνθηκῶν», τοῦ ἀπάντησα. «Ἄλλωστε ὅταν διαµαρτυρήθηκαµε γιὰ τὴ βράβευση τοῦ κ. Ζηζιούλα, ἀντὶ νὰ µᾶς καλέσετε µέσα, νὰ µᾶς κεράσετε κανένα ζεστὸ τσάι ―µὲ τέτοιο ψωφόκρυο ποὺ ἔκανε― καὶ νὰ µᾶς ἀκούσετε, ἐσεῖς µᾶς στείλατε τὴν Ἀστυνοµία ποὺ προπηλάκισε εὐσεβεῖς, εὐγενεῖς καὶ ἡλικιωµένους ἀνθρώπους...».

«Ὄχι, δὲν ἔστειλα ἐγὼ τὴν Ἀστυνοµία», ἐξανέστη ὁ κ. Ἰγνάτιος. «Ἐγὼ δὲν ξέρω πῶς ἦλθαν. Ἀπὸ µόνοι τους ἐνήργησαν...».

«Ἐλᾶτε, τώρα, Σεβασµιώτατε... Πῶς µπῆκε ἀπρόσκλητη ἡ Ἀστυνοµία στὸν ἰδιωτικὸ χῶρο σας πολλὴ ὥρα µετὰ τὴν παρουσία µας ἐκεῖ; Κι ἐνῶ µετὰ τὴν συνεν-
νόησή µας µαζί της διευθετήθηκε τὸ σηµεῖο ὅπου θὰ στεκόµασταν, ξαφνικὰ ἐνήργησαν γιὰ τὴν ἐκδίωξή µας, λέγοντας πὼς ἐσεῖς δώσατε αὐτὴ τὴν ἐντολή!»

«Ὄχι, ἐγὼ δὲν ἔδωσα καµµία ἐντολή... Ἐγὼ δὲν ξέρω τίποτα γι᾿ αὐτό...», ἐπέµεινε πολὺ ἐνοχληµένος.

● ● ●

«Πάντως νὰ ξέρεις ὅτι ἐγὼ πολὺ σὲ ἀγαπάω, Λαυρέντιε! Ὅλους σᾶς ἀγαπάω κι ἂς µὲ κατηγορεῖτε...», µοῦ λέει κάποια στιγµὴ µειλίχιος ὁ κ. Ἰγνάτιος στὸ διάλειµµα.

«Μὰ κι ἐγὼ σᾶς ἀγαπάω, Σεβασµιώτατε», τοῦ ἀπαντῶ µειλιχιώτερος. «Γι᾿ αὐτὸ καὶ σᾶς τὰ “σούρνω”!... Καὶ νὰ ξέρετε, Σεβασµιώτατε, ὅσο περισσότερο σᾶς τὰ “σούρνω”, σηµαίνει ὅτι τόσο περισσότερο σᾶς ἀγαπάω!...».

Ὁ κ. Ἰγνάτιος γέλασε ἀµήχανα, γιατὶ ἡ στιχοµυθία γινόταν εἰς ἐπήκοον πολλῶν. Καὶ συνέχισε:

«Ἐγὼ δὲν ἔχω κάνει καµµίαν ὑποχώρηση στὴν Πίστη!... Ἐγὼ ὑπερασπίζοµαι τὴν Ὀρθοδοξία καὶ στὸ ΠΣΕ καὶ παντοῦ...».

«Μὰ τί λέτε τώρα, Σεβασµιώτατε», τοῦ ἀπάντησα. «Ἀκριβῶς στὸ ΠΣΕ δὲν εἶναι ποὺ ἀποδεχθήκατε καὶ συνυπογράψατε τὴν κατάργηση τοῦ ἐνάτου ἄρθρου τοῦ Συµβόλου τῆς Πίστεως, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία µας δὲν εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ µία µεταξὺ τῶν πολλῶν (330 τὸν ἀριθµὸ) αἱρετικῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ ΠΣΕ; Ἂν δὲν εἶναι αὐτὸ προδοσία, Σεβασµιώτατε, τότε τί εἶναι;»

«Δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγµατα, Λαυρέντιε...».

Ἐκείνη τὴ στιγµὴ τὸ βλέµµα τοῦ κ. Ἰγνατίου ἔπεσε σὲ κάποιον γνωστό του πίσω µου, µὲ τὸν ὁποῖο ἔπιασε κουβέντα κι ἄφησε ἀναπάντητη τὴν παρατήρησή µου!...

● ● ●

«Κι ἐσύ, ποὺ τὸ παίζεις ἀντί-οἰκουµενιστής, γιατὶ ἔβγαλες βιβλίο τοῦ Ζηζιούλα; Εἶσαι ἀσυνεπὴς καὶ κοροϊδεύεις τοὺς ἀντὶ-οἰκουµενιστὲς φίλους σου...», µοῦ ἀπευθύνει ξεκάρφωτα καὶ µὲ ἰταµότητα τὴν κατηγορία ὁ παρευρισκόµενος, στὴν προηγηθεῖσα µὲ τὸν Σεβασµιώτατο στιχοµυθία, κ. Καλαϊτζίδης, εἰς ἐπήκοον πολλῶν.

«Κάνετε λάθος, Κύριε. Δὲν ἐξέδωσα βιβλίο τοῦ Ζηζιούλα, ἀλλὰ βιβλίο γιὰ τὸν Ζηζιούλα!» τοῦ ἀπαντῶ.

«Ὄχι! Εἶναι βιβλίο τοῦ Ζηζιούλα!»

«Κάνετε λάθος, Κυριε! Τὸ ἔχετε διαβάσει;»

«Τὸ ἔχω διαβάσει καὶ εἶναι ὑπὲρ τοῦ Ζηζιούλα!»

«Τελικὰ ἀποφασίστε: Τὸ βιβλίο εἶναι τοῦ Ζηζιούλα ἢ ὑπὲρ τοῦ Ζηζιούλα; Τὸ ἔχετε πραγµατικὰ διαβάσει;»

«Τὸ ἔχω διαβάσει, εἶναι ὑπὲρ τοῦ Ζηζιούλα!»

«Λέτε ψέµατα, Κύριε, καὶ πρέπει νὰ ντρέπεστε!» τοῦ ἀπαντῶ µὲ δυνατὴ φωνή, κάνοντας πολλοὺς νὰ γυρίσουν πρὸς τὸ µέρος µας, γιατὶ µυρίστηκαν καυγά. «Τὸ βιβλίο δὲν τὸ ἔχετε διαβάσει!... Εἶναι βιβλίο γιὰ τὸν Ζηζιούλα καὶ ἀποκαλύπτει πολλὲς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ κακοδοξίες του. Εἶναι βιβλίο κατὰ τοῦ Ζηζιούλα!...»

Ὁ κ. Καλαϊτζίδης θέλει νὰ συνεχίσει τὸ καυγά. Ἐγὼ ὑψώνω ἀκόµη περισσότερο τὴ φωνή:

«Λέτε ψέµατα, Κύριε, δὲν τὸ ἔχετε διαβάσει!... Κι ἂν τὸ ἔχετε διαβάσει, πάλι ψέµατα λέτε, γιατὶ τὸ βιβλίο δὲν εἶναι τοῦ Ζηζιούλα!... Ἀντιθέτως, τὸ περιεχόµενό του τὸν ἐκθέτει...»

Τότε ὁ κ. Ἰγνάτιος ―ποὺ οἱ φωνές µου προκάλεσαν τὴν προσοχή του― τὰ χρειάστηκε, γιατὶ ἔβλεπε πὼς τελικὰ δὲν θὰ ἀπέφευγε τὴ φασαρία. Παρεµβαίνει, λοιπόν, πρὸς τὸν ἄνθρωπό του λέγοντας:

«Σὲ παρακαλῶ, σταµάτα!...»

Ὁ κ. Καλαϊτζίδης, τὴν ἀνάγκη φιλοτιµίαν ποιούµενος, κάνει µεταβολὴ καὶ ἀποµακρύνεται.

● ● ●

Παρουσιάζω τὸ ἀκόλουθο χαρακτηριστικὸ ἐπεισόδιο ἀπὸ τὴ συζήτηση ἐπὶ τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παύλου (ὑπὲρ τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων), ὁ ὁποῖος αὐθαιρέτως καὶ ἀντισυνοδικῶς µετέρχεται ἀπὸ πολλοῦ χρόνου τὴν πρακτικὴ τῶν µεταφράσεων.

«Ντετζιορτζιο: Τὸ ζήτηµα τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων, τὸ ἀντιµετωπίζουµε σὰν ἕνα αὐτόνοµο ζήτηµα. Ἀλλὰ δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα αὐτόνοµο ζήτηµα. Ἡ προσπάθεια καὶ ἡ ἐπιδίωξη τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων, γίνεται παράλληλα µὲ µία προσπάθεια νὰ ἀπορρίψουµε τοὺς Ἁγίους Πατέρες ὡς ξεπερασµένους, νὰ φέρουµε µιὰ ἀνατροπὴ στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη µας, νὰ τὰ φτιάξουµε µὲ τοὺς αἱρετικούς, νὰ δεχθοῦµε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ Μία Ἐκκλησία, ἀλλὰ εἶναι µιὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς “ἐκκλησίες”... Τὸ ζήτηµα τῆς µεταφράσεως ἔχει εἰσαχθεῖ στὰ πλαίσια αὐτῆς τῆς κατεύθυνσης τοῦ Οἰκουµενισµοῦ καὶ ὑποστηρίζεται ἀπὸ ἐκείνους ποὺ προωθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουµενισµοῦ.

»Σιατιστης Παυλος: Δὲν ἔχω ἀντίρρηση ν᾿ ἀκούω τὶς ἀπόψεις τῶν ἄλλων... Ὑπάρχει κάτι ποὺ µὲ ἐνοχλεῖ, ἂν καὶ πρέπει νὰ τὸ συγχωρῶ. Τὸ νὰ ἀµφισβητοῦνε τὶς προθέσεις µου. Λοιπόν, ἡ πρόθεσή µου δὲν εἶχε καµία σχέση µὲ ὅσα εἶπε προηγουµένως ὁ κ. Ντετζιόρτζιο σχετικά, ὅτι αὐτὸ τὸ θέµα ἔχει σχέση µὲ τὸν Οἰκουµενισµό, µ᾿ ὅλα αὐτά. Γιὰ νὰ καταλάβετε πόσο µ᾿ ἐνοχλεῖ, ἂν αὐτὸ δὲν ἦταν στὰ ὅρια τῆς συζήτησης, ἀλλὰ ἦταν µιὰ κουβέντα ἐκτός, θὰ τοῦ ἔκανα ἀγωγή. Τὴν ψυχή µου δὲν ἐπιτρέπω σὲ κανένα νὰ τὴν θίγει. Καὶ εἶναι παρὰ πολὺ σηµαντικὸ νὰ µάθουµε νὰ σεβόµαστε τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι νὰ θεωροῦµε ὅτι εἶναι δεδοµένη ἡ ἄποψή τους, γιατὶ ἐµεῖς θὰ τὸν κρίνουµε.

»Ντετζιόρτζιο: Ἀντὶ νὰ µὲ πείσετε, Σεβασµιώτατε, µὲ ἐπιχειρήµατα καὶ ἀγάπη σὰν ποιµένας καὶ πατέρας, θὰ µὲ πηγαίνατε στὰ δικαστήρια; Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ, πατέρα.

»Σιατιστης Παυλος: Δὲν µὲ ἐνδιαφέρει νὰ σᾶς πείσω γιὰ τίποτα. Δὲν ἐπεχείρησα ποτέ µου νὰ ἀποκτήσω ὀπαδούς. Καὶ ἡ µεγαλύτερη τιµή µου εἶναι τὸ νὰ µὲ ἀµφισβητοῦνε. Μὲ ἐνδιαφέρει ἡ καρδία ἡ δική µου καὶ ἡ σχέση µου µὲ τὸ Θεό. Ἀλλοίµονο ἂν περίµενα ἀπ᾿ τὸν καθένα ποὺ κρίνει µὲ δικά του κριτήρια... Σέβοµαι τὸ βίωµά σας, ὅµως εἶναι πάρα πολὺ ἐπικίνδυνο πάντοτε νὰ ἀπολυτοποιοῦµε τὸ προσωπικό µας βίωµα... Αὐτὸ ἤθελα νὰ τονίσω κι ὄχι ὅτι θὰ σᾶς πήγαινα στὸ δικαστήριο. Τὸ εἶπα ἀκριβῶς γιὰ νὰ σᾶς δώσω αὐτὸ νὰ καταλάβετε. Γιατὶ εἶναι ἄλλο πρᾶγµα... αὐτὸ ποὺ εἶπα, ἡ ἀγωνία γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη µεριὰ ἀµέσως νὰ σοῦ κολλᾶνε µιὰ ταµπέλα οἱ ἄλλοι. Αὐτὲς τὶς ταµπέλες δὲν τὶς δέχοµαι µὲ τίποτα... Δέχοµαι τὴν ὁποιαδήποτε ἀπόρριψη, δὲν µὲ ἐνδιαφέρει· τὴν ἀκούω, τὴν προσέχω, κοιτάω ἂν ὄντως µὲ ἀφορᾶ, γιατὶ κανείς µας δὲν εἶναι ἀλάθητος, οὔτε κι ἐγὼ εἶµαι ἀλάθητος, ἀλλὰ εἶναι ἄλλο πρᾶγµα αὐτό... Νὰ σᾶς τὸ πῶ µὲ ἕνα ἄλλο παράδειγµα: εἶναι σὰν νὰ ἔχεις ἕνα καθαρὸ τραπεζοµάντηλο καὶ νὰ τὸ πιάνει ὁ ἄλλος µὲ λασπωµένα χέρια καὶ νὰ τὸ λερώνει. Ἐκεῖ ἔχω τὴν ἀντίδραση καὶ τὴν ἀντίσταση».

Σχολιο Λ.Ντ.: Ὁποῖος ποιµαντικὸς λόγος καὶ µάλιστα ἀρχιερατικός(!), ἢ µᾶλλον τρικυµία ἐν κρανίῳ!... Καὶ νὰ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι λίγο πρὶν ὁ Σεβασµιώτατος κ. Παῦλος εἶχε πεῖ: «Πρέπει νὰ µάθουµε ν᾿ ἀκοῦµε τοὺς ἄλλους, θὰ πρέπει νὰ σεβόµαστε τοὺς ἄλλους, µὲ τὴν ἔννοια νὰ µὴν τοὺς ἀποδίδουµε τὶς δικές µας ἐπιθετικὲς τάσεις». Ὅσο γιὰ τὸ «προσωπικό µου βίωµα», πρόκειται γιὰ τὴν πρὸ εἴκοσι ἐτῶν διὰ θαύµατος εἴσοδό µου στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Ὁ ἐπίσκοπος τοῦ λογικοῦ ποιµνίου Του, κ. Παῦλος, ἐδίδαξε ὅτι τὸ θαῦµα δὲν εἶναι ἀπόλυτο, ἄρα εἶναι σχετικὸ ―καὶ µάλιστα ἐπικίνδυνο!!! Μήπως, λοιπόν, θεωρεῖ σχετικὰ καὶ ἐπικίνδυνα θαύµατα τὸν Εὐαγγελισµὸ τῆς Θεοτόκου, τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ ὅλα ὅσα ὁ Ἴδιος ἢ διὰ τῶν Προφητῶν Του, τῶν Ἀποστόλων Του, τῶν Ἁγίων Του καὶ παντὶ τρόπῳ ἤθελε νὰ τελέσει, ἐτέλεσε καὶ τελεῖ; Κατόπιν αὐτῶν πῶς νὰ µὴν ἀναλογισθεῖ κανείς: «Μωραίνει Κύριος ὃν βούλεται ἀπωλέσαι»!...

● ● ●

Τὸ ἑπόµενο εἶναι ἄλλο, ἄκρως ἐνδιαφέρον, στιγµιότυπο ἀπὸ τὴ συζήτηση ἐπὶ τῆς εἰσηγήσεως (ὑπὲρ τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων) τοῦ κ. Σταύρου Ζουµπουλάκη, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ἐξόχως ἀποκαλυπτικός, δηλώνοντας καθαρὰ τοὺς πραγµατικοὺς στόχους τοῦ ἐγχειρήµατος τῆς περὶ τῆς µεταφράσεως «ἀθώας» δηµοκοπικῆς κινήσεως. Γιατὶ κατὰ τὴν παροιµία: «Θέλει ἡ παρδάλω νὰ κρυφτεῖ, ἀλλὰ ἡ χαρὰ δὲν τὴν ἀφήνει!...».

«Καὶ βέβαια ἡ µετάφραση δὲν θὰ περιοριστεῖ µόνο στὰ λειτουργικὰ κείµενα. Ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ προχωρήσει ἡ µετάφραση τῆς ὑµνολογίας... Ἀλλὰ κι αὐτὴ ἀκόµα ἡ βυζαντινὴ µουσικὴ καὶ ἡ ἁγιογραφία καὶ πολλὰ ἄλλα πρέπει νὰ ἀνανεωθοῦν, νὰ ἐκσυγχρονιστοῦν!...» εἶπε ὁ κ. Ζουµπουλάκης, προκαλώντας τὶς ἔντονες διαµαρτυρίες τοῦ κοινοῦ, ἀκόµη καὶ ἐκείνων ποὺ ἦσαν ὑπὲρ τῆς µεταφράσεως.

«Εἶσαι Χριστιανὸς ἐσύ; Τελικά, τί εἶσαι;» τοῦ φώναξαν ἀρκετοὶ σὲ πολλοὺς τόνους ἱερᾶς ἀγανακτήσεως.

«Εἶµαι µαῦρος!... Εἶµαι ὁµοφυλόφιλος!... Εἶµαι φορέας τοῦ ΕΗΤΖ!... Εἶµαι ἑβραῖος!...» ἀπάντησε µὲ περισσὴ ἰταµότητα καὶ περισσότερη οἴηση ὁ κ. Ζουµπουλάκης.

Ἀλλὰ ἐὰν εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανός, τελικὰ δὲν τὸ ὁµολόγησε!!! Ἀπαξίωσε τοὺς ἀδελφούς του ―ἐὰν τελικὰ εἶναι ἀδελφός τους― καὶ ἀπαξιώθηκε ὁ ἴδιος!...

Ὁ παρακαθήµενός του κ. Ἰγνάτιος µειδιοῦσε µὲ ἱκανοποίηση καὶ συναινετικὰ καὶ συνέχαιρε ψιθυριστὰ τὸν κ. Ζουµπουλάκη γιὰ τὴν «πληρωµένη» καὶ «ἀποστοµωτικὴ» ἀπάντησή του σ᾿ αὐτοὺς τοὺς «ἀδιόρθωτους ζηλωτὲς-ταλιµπάν»!...

Σεβασµιώτατε, νὰ χαίρεστε τοὺς ἑταίρους τῆς Ἀκαδηµίας σας καὶ νὰ τιµᾶτε τοὺς συνεταίρους σας στὴν προδοσία τῆς Πίστεως!... Ἄξιος ὁ ὅποιος µισθός τους!... Ἀλλὰ ἄξιος κι ὁ δικός σας κόπος, νὰ τοὺς ἐπιλέξετε καὶ νὰ τοὺς ἐκπαιδεύσετε στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουµενισµοῦ!... Ἡ παροιµία λέει: «Κατὰ µάνα, κατὰ κύρη...»!!!

● ● ●

Οἱ ὑπὲρ τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων εἰσηγητὲς εἶπαν πολλὰ περὶ τῆς «κατανοήσεως», περὶ τῆς δι᾿ αὐτῆς «µαζικοποιήσεως» τῆς Ἐκκλησίας δίκην πολιτικοῦ κόµµατος ἢ ἀθλητικοῦ σωµατείου, περὶ τῆς εὐρυτέρας συµµετοχῆς ―καὶ ἰδιαιτέρως τῶν νέων― στὴν λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, περὶ τοῦ φιλανθρωπικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας... Εἶπαν πολλά, ἄρες µάρες...

Δὲν εἶπαν τίποτα γιὰ τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Πίστεως, γιὰ τὴν κλήση καὶ τὴν οἰκονοµία τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸ πλάσµα Του, γιὰ τὴν παρουσία Του καὶ τὴ συµµετοχή Του στὴν τέλεση τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Παρακλήτου καὶ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ µας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν θεία Μυσταγωγία. Δὲ εἶπαν τίποτα γιὰ τοὺς Ἁγίους µας καὶ τὴν προαπαιτούµενη ἁγιότητα τοῦ ἐπισκόπου, ποὺ δι᾿ αὐτῆς καὶ τῆς προσευχῆς του ―ὅταν εὑρίσκεται εἰς τύπον καὶ εἰς τόπον Χριστοῦ― τελεῖται καὶ συντελεῖται τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Πίστεως, καὶ διὰ τῆς ὑπ᾿ αὐτοῦ ὑποβαλλοµένης κατανύξεως τῶν πιστῶν, κατὰ τὴν ὁποία πραγµατοποιεῖται ἡ ὑπερβατικὴ-ὑπέρλογη ἀντίληψη τῶν ἀκατανοήτων, ἡ µέθεξη στὴ χάρη Του καὶ στὴ δόξα Του.

Οὐδεµία ἀναφορὰ ἔκαναν οἱ µεταφραστὲς-εἰσηγητὲς στὸν Χριστὸ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ Ἅγιον Πνεῦµα, οὔτε κἂν στὸν Πατέρα. Ὁ Τριαδικὸς Θεός µας ἀπουσίαζε ἀπὸ τὶς εἰσηγήσεις τῶν «µεταφραστῶν». Μόνον µιὰ περιρρέουσα αἴσθηση περὶ κάποιου ἀφηρηµένου καὶ ἀπροσώπου «θεοῦ» κυριαρχοῦσε, ὡσὰν νὰ ἐπρόκειτο περὶ τοῦ Μέγα Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύµπαντος, τοῦ Μ.Α.Τ.Σ. τῆς Μασωνίας!!!

Μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια ὁ λόγος τῶν µεταφραστῶν-εἰσηγητῶν ἀρθρώθηκε στὴν ἐγωπαθῆ, οἰηµατικὴ καὶ ὀρθολογιστικὴ γραµµὴ τῆς ἀτοµικῆς καὶ αὐτονοµηµένης ἀπὸ τὴν θεία Χάρη αὐθεντίας τοῦ ἐξουσιαστῆ-ἐπισκόπου, καὶ τοῦ ἐξ αὐτῆς τῆς αὐθαιρέτου αὐθεντίας «καθήκοντός» του νὰ παράσχει στὸ λογικὸ ποίµνιο τοῦ Κυρίου «κατανόηση», χάριν µαζικότητος καὶ συµµετοχῆς συµποσουµένων σὲ ἀριθµητικὰ µεγέθη. Ἀλλὰ τί θὰ κατανοήσουν οἱ «πολυπληθεῖς» συµµετέχοντες στὴ «λατρευτικὴ ζωὴ» µιᾶς Ἐκκλησίας χωρὶς τὸν Χριστό, χωρὶς τὸ Ἅγιον Πνεῦµα, χωρὶς τὸν Πατέρα; Μήπως στὴ θέση τοῦ ἐκδιωγµένου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία Του Κυρίου καὶ Θεοῦ µας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑτοιµάζονται νὰ εἰσαγάγουν τὸν Ἀντίχριστο τῆς Πανθρησκείας, τὴν ὁποία ἀπεργάζονται οἱ Οἰκουµενιστὲς διὰ τῆς ἀποδοµήσεως τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τῶν ἱερῶν Δογµάτων καὶ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας µας; Μὴ γένοιτο, Κύριε!... ●●●