* Η δασκαλίτσα του Κατηχητικού που ντρόπιασε το Γ΄ Ράιχ
Η Ιουλία ήταν ένα ντροπαλό λεπτοκαμωμένο κορίτσι, που είχε έρθει από τη Σάμο στην Αθήνα για να βρει καλύτερη τύχη. Τύχη δε βρήκε όπως τη θέλουν και την εννοούν οι άνθρωποι, αφού δούλευε παραδουλεύτρα απ' το πρωί ως το βράδυ για να βγάλει ένα κομμάτι ψωμί. Βλέπεις του Δημοτικού ήταν. Δεν ήξερε και δεν μπορούσε να κάνει άλλη δουλειά.
Βρήκε όμως, ένα όμορφο παλικάρι -στην ψυχή πρώτα- τον Κώστα κι έσμιξαν τις ζωές τους κάτω απ' του Θεού την ευλογία. Νοίκιασαν ένα φτωχικό σπιτάκι στο Κουκάκι, στην οδό Πινότση 14 και ήταν τόσο ευτυχισμένοι.
Οι κυράδες της γειτονιάς απορούσαν με την τόση ευτυχία του κοριτσιού. Όταν έφευγε απ' το σπίτι ήταν σκοτάδι κι όταν κατάκοπη γυρνούσε, πάλι σκοτάδι ήταν. Κι όμως, το χαμόγελο δεν έλειπε από τα χειλάκια της. Ποια μυστική δύναμη της έδινε κουράγιο;
Η αγκαλιά του αγαπημένου της ή μήπως η μεγάλη αγκαλιά του Θεού που ένωσε τις στράτες και τις ζωές τους; Για κείνην δεν υπήρχε αμφιβολία πως για όλα, τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής υπάρχει ο Μεγάλος Σκηνοθέτης του Ουρανού που τα κανονίζει ένα προς ένα. Να ρθουν την πιο ταιριαστή στιγμή. Και να φέρουν ευλογίες.
Για τούτο η Ιουλία δοξάζει το Μεγαλοδύναμο κάθε μέρα. Γιατί έστειλε στη ζωή της τον Κώστα. Τα μεγάλα μάτια του διάβασαν από την πρώτη τους συνάντηση το μεγαλείο της άδολης καρδιάς της. Κι ας μην είχαν δει ποτέ τούτα τα μάτια το φως. "Εκ γενετής τυφλός" έγραφε το χαρτί των γιατρών.
Τις Κυριακάδες τη μόνη μέρα που ήταν ελεύθερη, έπαιρνε την κατηφόρα κι έβγαινε στη μεγάλη εκκλησιά του αγίου Νικολάου. Εκεί με την ευλογία του παππούλη έκανε μάθημα Κατηχητικού σ' ένα τσούρμο παιδάκια που την άκουγαν αμίλητα και σκεφτικά. Τα αγκάλιαζε με το βλέμμα της και με τη θέρμη της καρδιάς της έσταζε στάλα-στάλα τις αλήθειες της πίστης στις ψυχούλες τους.
Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Κουκακίου
"Δασκαλίτσα πες μας κι άλλη ιστορία" είπε μια μέρα ένα μικρούλι με τεράστια πράσινα μάτια και φακίδες στη μύτη. Από τότε της έμεινε σαν όμορφο παρατσούκλι το "δασκαλίτσα". Έτσι, που κι οι γονιοί των παιδιών νομίζανε πως στ' αλήθεια είχε πτυχίο δασκάλας. Κι ας μην είχε διαβεί μήτε την πόρτα του Γυμνασίου!
Οι μέρες όμως δεν είναι πάντα ασυννέφιαστες. Στις 28 του Οκτώβρη του 1940 ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα και τον Απρίλη του επόμενου χρόνου έπιασε καταιγίδα που ρήμαξε ολάκερη την πατρίδα.
Η καρδιά της Ιουλίας μάτωνε ακούγοντας τις φρικαλεότητες των κατακτητών. Πόσο θα 'θελε να ήταν άντρας και να πολεμούσε για τη λευτεριά της Πατρίδας της! Έτσι, όταν άκουσε από τη φίλη της την Κατερίνα πως μπορούσε να πολεμήσει δίχως όπλα τους Γερμανούς, δεν το σκέφτηκε καθόλου. Μπήκε στην αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ και μαζί με άλλες κοπέλες έγραφαν στα σκοτεινά στους τοίχους συνθήματα και μοίραζαν εφημερίδες και προκηρύξεις.
Κυριακή, 20 Σεπτεμβρίου 1942. Η Ιουλία αφού πρώτα εκκλησιάστηκε και πήρε την ευλογία του Θεού, μπήκε στο σπίτι της και ύστερα από λίγα λεπτά βγήκε, κρατώντας μια μεγάλη πάνινη τσάντα με χόρτα. Πήρε το δρόμο για το κέντρο. Προορισμός της ήταν το κτίριο μιας φιλογερμανικής οργάνωσης που ήταν στη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος, δυο βήματα από την Ομόνοια. Εκεί Γερμανοί μαζί με Έλληνες προδότες ήταν μαζεμένοι και σχεδίαζαν να στείλουν Έλληνες εργάτες στη Γερμανία, αλλά και να στρατολογηθούν παλικάρια που θα πολεμούσαν στο πλευρό του Άξονα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Με ναζιστική στολή ...
Αν κατάφερναν οι πατριώτες να ανατινάξουν το κτίριο, όλα τα σχέδια θα ματαιώνονταν. Η επιλογή της μέρας δεν είναι τυχαία. Τις Κυριακές τα γραφεία και τα καταστήματα γύρω ήταν κλειστά. Έτσι, δεν θα κινδύνευαν πατριώτες. Αντίθετα, το κτίριο της φιλοναζιστικής οργάνωσης ήταν γεμάτο Γερμανούς που άλλοτε παρακολουθούσαν διαλέξεις κι άλλοτε κανόνιζαν τη διανομή των δελτίων τροφίμων.
Η ώρα πλησιάζει εντεκάμιση. Η Ιουλία έχει φτάσει στην πλατεία Κάνιγγος κρατώντας την πολύτιμη τσάντα. Κάτω από τα χόρτα βρίσκεται δέκα κιλά δυναμίτης τυλιγμένος σε χαρτί. Ένας περαστικός φτάνει στο παγκάκι. Μετά την ανταλλαγή των συνθηματικών, η Ιουλία του παραδίδει την τσάντα και φεύγει για το καφενείο Αστόρια στα Χαυτεία. Εκεί την περιμένει ο Κώστας Περρίκος, ο αρχηγός της οργάνωσης. Σε λίγο έρχονται κι άλλοι και περιμένουν τη μεγάλη στιγμή. 
Το "Αστόρια" στην οδό Αιόλου (φωτογραφία της εποχής)
Η ώρα είναι 12:03. Ένας εκκωφαντικός ήχος ακούγεται και ταυτόχρονα ένα πυκνό σύννεφο καπνού κρύβει τον ήλιο. Η Ιουλία πετάγεται όρθια και αγκαλιάζει έναν από τους πατριώτες. Ευτυχώς κανείς δεν την είδε μέσα στην αναμπουμπούλα, αλλιώς κινδύνευε να την εκτελέσουν επιτόπου οι Γερμανοί. 
Λίγο μετά την ανατίναξη του κτιρίου
Τα νέα διαδίδονται από στόμα σε στόμα σ' όλη την Αθήνα κι από κει σ' όλη την Ευρώπη. Πρόκειται για το μεγαλύτερο σαμποτάζ σε όλη την τότε κατεχόμενη Ευρώπη και έγινε στην πιο κρίσιμη καμπή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε που οι δυνάμεις του Άξονα προχωρούσαν αήττητες στη Βόρεια Αφρική και τη Ρωσία.
Η αγωνία της σύλληψης διαδέχεται τη χαρά της επιτυχίας. Οι Γερμανοί εξαπολύουν ανθρωποκυνηγητό. Δίνουν τρεις χρυσές λίρες για κάθε Έλληνα που θα πιάσουν.
Ο επίγονος του Εφιάλτη και του Πήλιου Γούση θαμπώνεται από το χρυσάφι. Ο χωροφύλακας Πολύκαρπος Νταλιάνης μέλος της ΠΕΑΝ και ταυτόχρονα πληροφοριοδότης των Γερμανών, έχει καιρό τώρα που παίζει διπλό παιχνίδι. Κανείς δεν τον υποψιάζεται, γι' αυτό και άπληστα μαζεύει ονόματα. Είναι πολλά τα λεφτά που του έταξαν οι Γερμανοί.
Από τις 2 Οκτωβρίου η οργάνωση στεγάζεται σ' ένα σπιτάκι στην Καλλιθέα, στην οδό Θησέως 261. Κανείς στη γειτονιά δεν υποψιάζεται ότι η αδύνατη κοπελίτσα με τον κότσο κρύβει στο νοικοκυριό της οκάδες εκρηκτικά, εφημερίδες και προκηρύξεις.
Μέχρι το πρωινό της 11ης Νοεμβρίου. Τότε που στις 4 τα ξημερώματα ο Πολύκαρπος Νταλιάνης οδηγεί τους κατακτητές στο κρησφύγετο.
Οι αιχμάλωτοι μεταφέρονται στις φυλακές Αβέρωφ. Η Ιουλία κλείνεται στο Εμπειρίκειο Άσυλο, στην πλατεία Μαβίλη και εκεί ξεκινά ο Γολγοθάς της. Υφίσταται απίστευτα βασανιστήρια, μα δεν λυγίζει.
Όταν την επισκέπτεται ο κουνιάδος της, τη βρίσκει δεμένη σ' ένα δέντρο με τα χέρια απλωμένα, σαν σταυρωμένη. «Αλέκο μου, να είσαι υπερήφανος, γιατί δεν μαρτύρησα απολύτως τίποτα και ας μου κάνανε του κόσμου τα βασανιστήρια» του λέει μέσα στα αναφιλητά της.
Στο τελευταίο γράμμα της στη φίλη της, Άννα Πατέρα γράφει:
Αγαπητή Άννα,
είμαι καλά. Στην απομόνωση οι τοίχοι στάζουνε νερά και κρυώνω. Φρόντισε να μου φέρεις καμιά ρόμπα, γιατί κοντεύω να πεθάνω απ' το κρύο. Είμαι όμως καλά. Αντέχω. Έμαθα ότι ετοιμάζονται να μας στείλουν στη Γερμανία. Δεν πειράζει. Έχω μπροστά μου μια ανηφόρα και πρέπει να την ανέβω ως το τέλος, σκαλί-σκαλί. Ίσως όταν φτάσω στην κορυφή, ο κόσμος να φαίνεται από κει πιο όμορφος. Ίσως να μη χρειάζομαι εκεί πια ούτε τη ρόμπα. Κουράγιο.
Σε χαιρετώ
η φίλη σου
Ιουλία Μπίμπα
31 Δεκεμβρίου 1942. Το Γερμανικό στρατοδικείο που συνεδριάζει στο κτίριο του Παρνασσού, αποφασίζει πως η Ιουλία Μπίμπα καταδικάζεται σε θάνατο δι' αποκεφαλισμού διά πελέκεως. Στην Ελλάδα όμως, δεν υπάρχει δήμιος.
Έτσι, μεταφέρθηκε σιδηροδρομικώς από την Αθήνα στη Βιέννη. Εκεί οι Ναζί την έβαλαν σε μια πολύ μικρή ομάδα μελλοθανάτων, για να έχει "ιδιαίτερη μεταχείριση".
Πριν από την εκτέλεσή τους όλοι τους ήταν αλυσοδεμένοι σε μία μικρή αίθουσα δίπλα στη γκιλοτίνα για περίπου 5 ώρες, μεταξύ 13.00-18.00.
Εκτελέστηκε στη γκιλοτίνα του Δικαστηρίου της 8ης Περιφερείας της Βιέννης (Vienna 8, Landesgerichtsstraße 11) στις 26 Φεβρουαρίου 1943. Ήταν 32 ετών.
Το μόνο αποδεικτικό στοιχείο για την αποτρόπαιη πράξη είναι ένα 
πιστοποιητικό εκτέλεσης που βρέθηκε τυχαία πολλά χρόνια αργότερα.
Κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς είναι θαμμένη. Οι σοροί των εκτελεσμένων στη γκιλοτίνα της Βιέννης θάφτηκαν ομαδικά στο Κεντρικό Νεκροταφείο της Βιέννης (Wiener Zentralfriedhof) σε θέση που έχει την κωδική ονομασία «Ομάδα 40» (Gruppe 40).
Ο ομαδικός τάφος Gruppe 40. Τότε ... και σήμερα
Σήμερα ο χώρος αυτός αποτελεί τόπος προσκυνήματος για τους Αυστριακούς και πολλούς ξένους επισκέπτες.
Μόνο στην επίσημη ιστοσελίδα που είναι αφιερωμένη στα θύματα του ναζισμού που εκτελέστηκαν στην γκιλοτίνα της Βιέννης, γίνεται ιδιαίτερη αναφορά σε αυτήν:
«Η Ιουλία Μπίμπα, πατρώνυμο Γκαρμπολά (έτος γέννησης 1910) από την Αθήνα, ήταν μέλος της Ελληνικής Αντίστασης εναντίον της Γερμανικής Κατοχής. Στις 31 Δεκεμβρίου 1942 καταδικάστηκε σε θάνατο παρά του Γερμανικού Στρατιωτικού Διοικητή νοτίου Ελλάδος Στρατοδικείου για παράνομη κατοχή εκρηκτικών υλών και όπλων, σαμποτάζ, και απόπειρα φόνου και στις 26 Φεβρουαρίου 1943 εκτελέστηκε στο Περιφερειακό Δικαστήριο της Βιέννης».
Στο κέντρο της Αθήνας, εκεί που άλλοτε δέσποζε το κτίριο της φιλογερμανικής οργάνωσης, έχει εντοιχιστεί μία αναθηματική πλάκα σαν ανοιχτό βιβλίο που μνημονεύει το σαμποτάζ και τα ονόματα.
Προτομή του Κώστα Περρίκου
Εκτελέστηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανήςστις 4 Φεβρουαρίου του 1943.
Αντιμετώπισε με τέτοια αξιοπρέπεια το εκτελεστικό απόσπασμα,
ώστε υποχρέωσε τον επικεφαλής αξιωματικό να γράψει στην αναφορά:
"Πέθανε ως ήρωας"
Με τη στάση του "ανάγκασε" τους παριστάμενους Γερμανούς αξιωματικούς,
πριν το παράγγελμα “πυρ” να τον χαιρετίσουν στρατιωτικά.
Ο καλλιτέχνης Πέτρος Ζερβός, στο πλαίσιο της έκθεσης κόμικς που έγινε στην Αθήνα το 2015, δημιούργησε ένα κόμικ εμπνευσμένο από τη δράση της μεγάλης αγωνίστριας.
Τέλος, το 2017 η Cosmote TV δημιούργησε για λογαριασμό της Cosmote History μια σειρά ντοκιμαντέρ "Αυτοί που τόλμησαν". 
Το 2ο επεισόδιο της σειράς ήταν αφιερωμένο στην Ιουλία Μπίμπα, σε σκηνοθεσία Καλλιόπης
Λεγάκη και ιστορική έρευνα του Νίκου Τιλκερίδη.α
αΥπ.
πηγή
=========================================
σχετικό :
Ανατίναξη των γραφείων της ΕΣΠΟ
Η ανατίναξη των γραφείων της ΕΣΠΟ στην Αθήνα (επί της συμβολής των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος), στις 20 Σεπτεμβρίου του 1942 υπήρξε μια από τις κορυφαίες αντιστασιακές ενέργειες [1] που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα τη διάρκεια της κατοχής, κατά των Γερμανών κατακτητών και των Ελλήνων συνεργατών τους. Την ανατίναξη έφεραν σε πέρας μέλη της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ, υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Περρίκου. Το πλήγμα ήταν συντριπτικό — βρήκαν το θάνατο δεκάδες μέλη συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού τους, φιλοναζιστή ιατρού Σπύρου Στεροδήμου — και επέφερε τη διάλυση [1] της οργάνωσης.
Το 1942, επί Κυβερνήσεως Γεωργίου Τσολάκογλου (1941-1942), ο βασικός φορέας της γερμανικής προπαγάνδας ήταν η φασιστική οργάνωση ΕΣΠΟ, που στρατολόγησε τους πιο αισχρούς και επικίνδυνους χαφιέδες για την αντιμετώπιση των λαϊκών εξεγέρσεων.[2] Η ΕΣΠΟ συνέδραμε στην αποστολή Ελλήνων εργατών στη Γερμανία για τα πολεμικά εργοστάσια που είχαν κενές θέσεις, λόγω της αυξανόμενης στράτευσης ντόπιων για το ανατολικό μέτωπο.[3] Επιπλέον, η ελληνική προδοτική οργάνωση είχε ως σκοπό τη στρατολογία «Λεγεώνας Ελλήνων Εθελοντών», οι οποίοι θα πολεμούσαν στο ανατολικό μέτωπο στο πλευρό των Γερμανών,[4] όπως είχαν κάνει οι περισσότερες κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες.
Ένα χρόνο νωρίτερα, τον Ιούλιο του 1941, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας (1941-1942) της δοσιλογικής κυβέρνησης, στρατηγός Γεώργιος Μπάκος, είχε προσπαθήσει κάτι παρόμοιο, να δημιουργήσει δηλαδή την «Κυανόλευκη Μεραρχία» στην οποία θα συμμετείχαν Έλληνες εθελοντές που θα πολεμούσαν στο ρωσικό μέτωπο μαζί με τους Γερμανούς.[5] Το εγχείρημα δεν είχε επιτυχία, διότι τότε είχε αντιδράσει και θέσει βέτο η Ιταλική κατοχική δύναμη.[3] [6]
Παράλληλα, η αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ, που είχε ιδρυθεί τον Οκτώβριο του 1941 από τον απότακτο, από το 1935, αξιωματικό της αεροπορίας Κώστα Περρίκο, δρούσε στην κατεχόμενη ελληνική πρωτεύουσα διενεργώντας σαμποτάζ, δημόσιους ξυλοδαρμούς μαυραγοριτών αλλά και καλώντας τη νεολαία σε αντίσταση. Τον Αύγουστο του 1942 είχε προβεί σε δολιοφθορές σε γερμανικές υπηρεσίες και φιλογερμανικές οργανώσεις.
Όταν στο τέλος καλοκαιριού του 1942 η ΕΣΠΟ επανέφερε δυναμικά το σχέδιο της «Ελληνικής Λεγεώνας»,[3] τα μέλη της ΠΕΑΝ αποφάσισαν ένα αποφασιστικό χτύπημα, με ιδανικό στόχο την ανατίναξη των γραφείων της ΕΣΠΟ,[4] στο κέντρο της Αθήνας.
Η εκτέλεση της επιχείρησης
Η πράξη συμφωνήθηκε να γίνει τις πρωινές ώρες της Κυριακής 20 Σεπτεμβρίου του 1942,[7] όταν η φιλοναζιστική οργάνωση είχε συγκαλέσει συνέλευση ενώ και τα υπόλοιπα γραφεία του κτιρίου θα ήταν κενά από κόσμο, οπότε δεν θα υπήρχαν αθώα θύματα. Στην επιχείρηση επιλέχθηκε να συμμετάσχουν τέσσερα μέλη της ΠΕΑΝ και συγκεκριμένα ο αρχηγός της, η νεαρή δασκάλα Ιουλία Μπίμπα, ο τεχνικός Αντώνης Μυτιληναίος και ο φοιτητής Σπύρος Γαλάτης. Τη βόμβα που θα τοποθετούσαν (αποτελούμενη από ένα δέμα βάρους 10 οκάδων, που το συνέθεταν φυσίγγια δυναμίτιδας), συναρμολόγησαν την παραμονή ο Μυτιληναίος και ο Γαλάτης στην κατοικία της Μπίμπα και το επόμενο πρωί ο Μυτιληναίος με τη Μπίμπα τη μετέφεραν με προφυλάξεις (μέσα σε πάνινη σακούλα για ψώνια γεμάτη με χόρτα, που κρατούσε η γυναίκα) στο στόχο. Πήραν αρχικά το τραμ φτάνοντας στην Ομόνοια και από εκεί μετέβησαν με τα πόδια στην Πλατεία Κάνιγγος όπου είχε συμφωνηθεί συνάντηση με τους άλλους της ομάδας (Γαλάτης, Ν. Μούρτος, Τ. Μιχαηλίδης, Ν. Λάζαρης, Σπ. Στανωτάς).
Στις 9:30 π.μ. στο κτίριο της ΕΣΠΟ υπήρχαν μερικοί δικηγόροι που συζητούσαν, καθώς κι ένας ψαράς που πουλούσε την πραμάτεια του μπροστά στην είσοδο. Οι σαμποτέρ ήταν υποχρεωμένοι να περιμένουν, τη στιγμή που δεκάδες μέλη της ΕΣΠΟ κατέφθαναν για την προγραμματισμένη συνέλευσή τους.
Δυο ώρες αργότερα στο κτίριο τερματιζόταν η συγκέντρωση, οπότε ο Περρίκος έδωσε εντολή να κινηθούν. Ο ίδιος θα παρέμενε ως ομάδα υποστήριξης επικεφαλής τεσσάρων ατόμων. Τότε οι Γαλάτης και Μυτιληναίος [8] εισέδυσαν στην πολυκατοικία από μια αφύλακτη είσοδο και απόθεσαν τα εκρηκτικά σε ένα μικρό χώρο του ημιώροφου. Ακριβώς από πάνω ήταν εγκατεστημένα τα γραφεία της ΕΣΠΟ (1ος και 2ος όροφος) ενώ σε πιο πάνω ορόφους υπήρχαν ορισμένες υπηρεσίες των γερμανών (‘Μυστική Στρατιωτική Αστυνομία’ κ.α.). Πριν αφήσουν τα εκρηκτικά παρατήρησαν τους τέσσερις δικηγόρους να αποχωρούν. Οι δυο σαμποτέρ πυροδότησαν το μήκους 6 μέτρων βραδύκαυστο φιτίλι και απομακρύνθηκαν τάχιστα προκειμένου να προστατευτούν, ενώ οι σύντροφοί τους (Περρίκος και Μπίμπα) παρακολουθούσαν την όλη εξέλιξη από κοντινή απόσταση, προφασιζόμενοι τους πελάτες ενός ζαχαροπλαστείου.
Από την τρομερή έκρηξη που ακολούθησε τρία λεπτά μετά τις 12 το μεσημέρι (κατά άλλη εκδοχή στις 11:57 π.μ.), σκοτώθηκαν 29 (κατά άλλες εκτιμήσεις 39) Έλληνες μέλη της ΕΣΠΟ πλέον του επικεφαλής της που εξέπνευσε έπειτα από λίγες μέρες.[9] Οι κατοχικές αρχές προχώρησαν άμεσα σε ανακρίσεις για την εξεύρεση των δραστών και, χάρη στην προδοσία ενός στελέχους της ελληνικής κατοχικής χωροφυλακής, που ήταν μέλος της ΠΕΑΝ (Πολύκαρπος Νταλιάνης), έφτασαν στη σύλληψη των σαμποτέρ και την μερική εξάρθρωση της ΠΕΑΝ. Οι τέσσερις υπαίτιοι μεταφέρθηκαν σιδηροδέσμιοι στα γραφεία της Γκεστάπο του Πειραιά, όπου υποβλήθηκαν σε απάνθρωπα βασανιστήρια, χωρίς όμως να αποκαλύψουν κάτι. Μάλιστα, ο Μυτιληναίος πέτυχε να ξεφύγει κάποια στιγμή της προσοχής των δεσμοφυλάκων του και να δραπετεύσει, καταλήγοντας τελικά στη Μέση Ανατολή.[10]
Ωστόσο, παρά το ότι δεν υπήρχαν στοιχεία σε βάρος τους, οι υπόλοιποι τρεις παραπέμφθηκαν σε γερμανικό στρατοδικείο και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Τη θανατική ποινή απέφυγε μόνον ο Γαλάτης, καθώς η οικογένειά του κατέβαλλε 1.000 λίρες και πέτυχε τη μετατροπή της ποινής του σε ισόβια, για τα οποία μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία, από όπου επέστρεψε με κλονισμένη υγεία μετά τον πόλεμο. Ο Περρίκος [11] εκτελέστηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής στις 4 Φεβρουαρίου του 1943, ενώ η Ιουλία Μπίμπα στάλθηκε στην Αυστρία, όπου καρατομήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1943.[12] Σε ισόβια καταδικάστηκε και η Αικατερίνη Μπέση, η οποία αρνήθηκε να αποκαλύψει οτιδήποτε και κλείσθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Απεβίωσε το 1979. Εκτελέστηκαν επίσης, για συμμετοχή στην οργάνωση, οι Κατεβάτης, Λόης, Σκούρας και Παπαδόπουλος.
Στις 14 Δεκεμβρίου του 1942, επιζώντα μέλη της ΠΕΑΝ μαζί με στελέχη της οργάνωσης Όμηρος παρέσυραν σε συνάντηση τον προδότη Π. Νταλιάνη σε σπίτι στην Αθήνα, τον πέρασαν από δίκη και τον φόνευσαν χρησιμοποιώντας ένα σφυρί. Στην οικογένειά του δεν αποκάλυψαν το λόγο του θανάτου του, αλλά τους είπαν ότι έπεσε υπέρ πατρίδας στη Μέση Ανατολή.
