Η διανομή του αντιδώρου στους πιστούς γίνεται από τον Λειτουργό Ιερέα και όχι από την καντηλανάφτισσα ή τον Μπάμπη τον Επίτροπο.
Το αντίδωρο δεν είναι ένα απλό ψωμί αλλά αποτελεί μετοχή στον αγιασμό του Θεού αφού η Λειτουργική χάρις μέσα στον Ιερό Ναό έρχεται σε κάθε πιστό άνθρωπο μέσα από τα αισθητά και ορώμενα πράγματα που έχουν εξαγιαστεί από το Άγιον Πνεύμα.
Η μετάληψη του αντιδώρου καθίσταται απαγορευτική για όσους έχουν κώλυμα να μεταλάβουν, και για όσους βρίσκονται εκτός του Εκκλησιαστικού σώματος.
Άρα το να αρνούμαστε να λάβουμε το αντίδωρο μας κατατάσσει ευθύς αμέσως εκτός Εκκλησίας .
Το παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάρι ή σε σακουλάκια ή αλουμινόχαρτα ή διάφορα άλλα προφυλακτικά.
-Τοποθετούμε το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την παλάμη φιλάμε το χέρι του Ιερέως που πρίν λίγο κατέβασε αυτό το Πανάγιο Πνεύμα και άγγιξε το Σώμα Της ζωής και της αθανασίας.
Καλό επίσης είναι το Αντίδωρο να υπάρχει σε ένα κάνιστρο κοντά σε όσους κοινωνούν, ώστε αμέσως μετά τη Θεία Μετάληψη να λαμβάνουν ένα κομμάτι και να σπογγίζουν με αυτό τα χείλη και το στόμα τους και όχι με τις μάσκες που κάποιοι φορούνε αμέσως και έτσι τμήματα από την Θεία Κοινωνία κολλάνε στην λεοπαρδαλέ ή την πουά μάσκα.
Στη λειτουργική διδασκαλία του Συμεών Θεσσαλονίκης, η ιερότητα του αντιδώρου έγκειται στο γεγονός ότι είναι αγιασμένος άρτος «σφραγιζόμενος τὲ τῇ λόγχῃ, καὶ ἱερὰ δεχόμενος ρήματα» και όχι μολυσμένος από την γρίπη.
Ακόμη το Αντίδωρο συμβολίζει το σώμα της Αειπαρθένου Παναγίας. Για αυτό και το σχήμα του προσφόρου είναι στρογγυλό, ομοιάζοντας με την κοιλιά της Παναγίας απ’ την οποία εξάγεται ο Χριστός.
Τέλος όπως διασώζεται στην ακολουθία των Προηγιασμένων η τάξη της διανομής του αντιδώρου δεν αποτελεί κάτι που περίσσευσε έξω από την Λειτουργία αλλά είναι αναπόσπαστο τμήμα αυτής της Θείας Λειτουργίας γι’αυτό και μοιράζεται πριν από την απόλυση και το «Δι’ευχών» και ενόσω αναγινώσκει ο αναγνώστης τους Ψαλμούς λγ’ «Εὐλογήσω τὸν Κύριον» και ρμδ’ «Ὑψώσω Σέ, ὁ Θεός μου».
Αν λοιπόν αρχίσουμε αθεολογήτως να τεμαχίζουμε την Θεία Λατρεία όπως μας αρέσει, ελέω κορωδο-ϊού, στο τέλος θα λειτουργούμε και χωρίς Θεία Κοινωνία όπως έκανε κάποτε ένας Ιερέας στο εξωτερικό που όποτε γνώριζε πως την συγκεκριμένη ημέρα της Λειτουργίας δεν επρόκειτο να έχει κόσμο στον Ναό του, λειτουργούσε με κενό δισκοπότηρο ,δίχως προσκομιδή και Θεία Κοινωνία.
Ωχχχχ !!!! λέτε να βάζουμε τώρα ιδέες σε κάποιους ;
-ΕΥΣΤΟΡΓΙΟΣ -
