Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
ΧΡΙCΤΟC ΑΝΕCΤΗ!
Διότι, ὁ ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν Κύριος δέν εὐχαριστήθηκε μόνο μέ τόν τύπο τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεώς Του, πού εἶναι τό ἅγιον Βάπτισμα[3], νά συγχωρήσει μόνο τό προπατορικό ἁμάρτημα καί ν’ ἀφήσει τήν ποινή καί τ’ ἀποτελέσματά του νά ἐνεργοῦν, ἀλλά σήμερα μέ τήν πραγματική Του Ἀνάσταση ἐξαλείφει ἀκόμη κι αὐτή τήν ποινή καί τό ἀποτέλεσμα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, πού εἶναι ὁ θάνατος[4].
Ἔτσι σάν νέος Αδάμ καταργεῖ τέλεια τήν ἁμαρτία τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ μέ ὅλες τίς ρίζες, τά κλαδιά καί τούς καρπούς της. Γιατί, μέ τήν δύναμη τῆς σημερινῆς Ἀναστάσεώς Του, χαρίζει στήν φύση τῶν ἀνθρώπων τήν ἀνάσταση τῶν σωμάτων, τόσο αὐτῶν, πού Τόν πιστεύουν, ὅσο κι ἐκείνων, πού ἀπιστοῦν. Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἀκριβῶς, τό χάρισμα τοῦ νέου Ἀδάμ ὑπερβαίνει τό ἀμάρτημα τοῦ παλαιοῦ, κατά τό ὅτι, ὅσοι μετεῖχαν τοῦ ἁμαρτήματος ἐκείνου, πέθαναν, ἐνῶ ὅσοι μετέχουν τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀνασταίνονται μόνοι τους, ἀλλά καί μέ ὅσους δέν μετεῖχαν τῆς πίστεως αὐτῆς[5].
Ἡ αἰτία εἶναι τό ὅτι, καθώς ὁ Κύριος προσέλαβε ὅλη τήν φύση τῶν ἀνθρώπων στήν θεία Του Ὑπόσταση, ἔτσι ἀνεκαίνισε καί ὅλη τήν φύση, ἀνασταίνοντας ἀκόμη καί τούς ἀπίστους, διότι φυσικῶς ἁμάρτησαν μαζί μέ τόν Ἀδάμ καί ὄχι προαιρετικῶς. Ἐπειδή, ὅμως, μέ τήν προαίρεσή τους δέν θέλησαν νά πιστέψουν στόν νέο Ἀδάμ, γι’ αὐτό καί τά σώματά τους, πού θ’ ἀναστηθοῦν, θά ἔχουν μεγάλη καί ἀσύγκριτη διαφορά ἀπό τ’ ἀναστημένα σώματα τῶν πιστῶν κι ἐναρέτων. Θά εἶναι σκληρά, βαριά, ἄσχημα, ἄτιμα, μαῦρα, σκοτεινά, ψυχρά καί χοντρά. Κι ὅλ’ αὐτά τά ἰδιώματα θ’ αὐξάνουν ἤ θά λιγοστεύουν ἀνάλογα μέ τήν ἀπιστία καί τήν κακία τους. Ἐνῶ, ἀντίθετα, τά σώματα τῶν πιστῶν καί Ὀρθοδόξων θά εἶναι μαλακά, ἐλαφρά, ὡραῖα, ἔνδοξα, διάφανα, φωτεινά, θερμά καί πνευματικά. Κι ὅλ’ αὐτά τά ἀξιομακάριστα ἰδιώματα θ’ αὐξάνουν ἤ θά λιγοστεύουν κατά τήν ἀναλογία τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετή τους[6].
Ἄς συλλογιστοῦμε, λοιπόν, ἀδελφοί, πόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Δεσπότης μας Ἰησοῦς Χριστός, ὥστε δέν θέλησε νά εἶναι ἀθάνατος καί μακάριος κατά τήν ψυχή καί τό σῶμα χωρίς ἐμᾶς, ἀλλά θέλησε καί τά δικά μας σώματα νά θριαμβεύσουν κατά τοῦ θανάτου καί νά ζοῦν πάλι μαζί μ’ Αὐτόν δοξασμένα καί μακάρια[7].
Μέ τόν θάνατο καί τήν Ἀνάστασή Του μᾶς ἔκανε ἀξίους γιά μιά τέτοια ζωή καί μακαριότητα, κι ἔγινε πατέρας μας ἀθάνατος, κι ἐμεῖς ἀθάνατα τέκνα Του στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων, κατά τήν ἐπωνυμία, πού τοῦ ἔδωσε ὁ προφήτης Ἠσαΐας «Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος»[8]. Μάλιστα, θέλησε νά ὑπηρετήσει στήν Ἀνάστασή μας, ὄχι μόνο σάν μισθός δικός μας, ἀλλά καί σάν ἀρχέτυπο. Ὥστε τό σῶμα μας, ὅταν ἀναστηθεῖ, νά ἔχει μεγάλη ἀναλογία καί ὁμοιότητα μ’ ἐκεῖνο τό δοξασμένο δικό Του σώμα[9]. Καί καθώς ὁ αἰσθητός ἥλιος, ὅταν στείλει τίς ἀκτίνες του σ’ ἕναν καθαρό καθρέφτη, ὁ καθρέφτης ἐκεῖνος γίνεται σάν ἄλλος ἥλιος, ἔτσι κι ὁ νοητός Ἥλιος, ὁ Χριστός, στήν μέλλουσα ἀνάσταση, στέλνοντας τίς ἀκτίνες Του στά ἀναστημένα σώματά μας, θά τά κάνει νά λάμπουν σάν ἄλλοι ἥλιοι ὅμοιοί του[10].
Ὤ θαυμαστούς τρόπους, πού βρῆκε ὁ γλυκύτατός μας Ἰησοῦς, γιά νά μᾶς εὐεργετήσει! Ὤ ἀσύγκριτα χαρίσματα, πού μᾶς χάρισε μέ τήν Ἀνάστασή Του! Καί τί ἄλλο μεγαλύτερο καί θεοπρεπέστερο μποροῦσε νά μᾶς χαρίσει ἀπ’ αὐτό, πού μᾶς χάρισε, δηλαδή τό νά δοξάσει αἰώνια μέ τόση μεγαλοπρέπεια, ὄχι μόνο τήν ψυχή, ἀλλά καί τό σῶμα μας;
Ἡ ψυχή εἶναι καθαρό πνεῦμακαί συγγενές μέ τούς ἀγγέλους καί εἰκόνα τῆς Θεότητος. Δέν φαίνεται, λοιπόν, τόσο ὑπερβολική ἀγάπη τό νά πάθει ὁ Κύριος, γιά νά τήν δοξάσει αἰώνια.
Ἀλλά, τί λογῆς ὐπερβολή ἀγάπης εἶναι αὐτή, τό νά πάθει τόσο ἕνας Υἱός τοῦ Θεού, γιά ν’ ἀξιώσει μιᾶς αἰωνίας δόξης τό σῶμα μας, πού εἶναι χῶμα καί στάχτη, πού εἶναι ἕνα σκεῦος γεμάτο ἀπό δυσωδία καί ἀκαθαρσία καί πού ἀποστάτησε μάλιστα τόσες καί τόσες φορές ἀπό τό θεῖο Του θέλημα μέ τίς κακές του ὀρέξεις;
Ἀλήθεια, ἄν ἐμεῖς καταξεσχίζαμε τό σῶμα μας μέ χίλια μαρτύρια γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό˙ ἄν τό καρφώναμε πάνω στόν Σταυρό γιά τήν ἀγάπη Του˙ ἤ, τό λιγότερο, ἄν τό φυλάγαμε καθαρό ἀπό κάθε λογῆς ἁμαρτία καί μολυσμό, πάλι δέν θά ἦταν ἄξιο τό σῶμα μας ν’ ἀπολαύσει στον οὐρανό ἕνα προνόμιο τόσο ὑψηλό, δηλαδή νά συνδοξασθεῖ μέ τό Σῶμα τοῦ Λυτρωτοῦ μας[11].
Καί τώρα αὐτό τό σῶμα, ἀφοῦ προσέβαλε τόν Θεό, γιά νά ἰκανοποιήσει τόν ἑαυτό του, κι ἀφοῦ μολύνθηκε μέ τόσες ἁμαρτίες, ν’ ἀπολαύσει τόσο ὑψηλό προνόμιο, μόνο γιατί καθαρίστηκε κάπως μέ τήν μετάνοια; Αὐτό ἐκπλήττει κάθε νοῦ, αὐτό ἀφήνει ἄφωνη κάθε γλώσσα!
Ὤ μακάριες, λοιπόν, πού εἶναι οἱ ἐλπίδες τῶν Χριστιανῶν, πού προσμένουν μέ βεβαιότητα ν’ ἀπολαύσουν τά σώματά τους μιά τέτοια ἀνάσταση καί δόξα! Αὐτές οἱ ἐλπίδες τῆς ἀναστάσεως κάνουν σήμερα νά χαίρονται οἱ προπάτορες καί οἱ προφήτες. Ὀ δολοφονημένος Ἄβελ. Ὁ Νῶε, πού δέν τόν πίστευαν. Οἱ ξενιτεμένοι Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ιακώβ. Ὁ λεπρωθείς Ἰώβ. Ὁ διωχθείς Μωυσῆς. Ὁ διαβληθείς Ἀαρών. Ὁ ταλαιπωρημένος ἀπό τούς πολέμους Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ. Ὁ πεινασμένος Δαβίδ. Ὁ ἀπεγνωσμένος Ἠλίας. Ὁ περιγελασμένος Ἐλισσαῖος. Ὁ Ἡσαΐας, πού τόν πριόνισαν. Ὁ Ἰερεμίας, πού τόν ἔρριξαν στόν λάκκο. Ὁ Μιχαίας, πού τόν ράπισαν. Ὁ Ναβουθαί, πού τόν λιθοβόλησαν.
Αὐτές οἱ ἐλπίδες κάνουν νά εὐφραίνονται οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Μάρτυρες : Ἰάκωβος καί Παῦλος, πού ἀποκεφαλίστηκαν. Πέτρος καί Ἀνδρέας, πού σταυρώθηκαν. Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, πού ἤπιε δηλητήριο καί ρίχτηκε σέ βραστό λάδι. Ματθαῖος καί Πολύκαρπος, πού πυρπολήθηκαν. Οἱ Γεώργιοι, οἱ Δημήτριοι, οἱ Εὐστάθιοι καί τόσοι ἄλλοι.
Αὐτές οἱ ἐλπίδες κάνουν σήμερα ν’ ἀγάλλονται ὅλοι οἱ ὅσιοι καί οἱ ἀσκητές, πού περιπλανήθηκαν στίς ἐρημιές, στά ὄρη καί στά σπήλαια, κακουχούμενοι, θλιβόμενοι, καί βασανίζοντας τήν σάρκα τους μέ διάφορες κακοπάθειες. Καί ὅσο περισσότερο βασανίζονταν, τόσο περισσότερο χαίρονταν. Γιατί; Γιά ν’ ἀπολαύσουν ἐνδοξότερη ἀνάσταση[12].
Αὐτές οἱ μακάριες ἐλπίδες τῆς ἀναστάσεώς μας πρέπει νά κάνουν κι ἐμᾶς, ἀδελφοί, νά χαιρόμαστε στίς θλίψεις μας, νά πλουτίζουμε στή φτώχεια μας, νά παρηγοριέμαστε στίς ἀσθένειές μας καί νά εὐφραινόμαστε σ’ ὅλες τίς δυστυχίες, πού μᾶς ἔρχονται. Γιατί, ὅσο περισσότερο θλιβοῦμε καί κακοπαθήσουμε ἐδῶ, τόσο ἐνδοξότερη ἀνάσταση θ’ ἀπολαύσουμε.
Ἄν, λοιπόν, τυφλωθοῦμε, νά χαιρόμαστε, γιατί αὐτά τά μάτια μέλλουν νά λαμπρυνθοῦν περισσότερο καί νά δοῦν καθαρότερα τό Φῶς τῆς Τρισηλίου Θεότητος.
Ἄν κουλαθοῦμε, νά χαιρόμαστε, γιατί αὐτά τά χέρια μέλλουν νά ὑψώνονται μέ περισσότερη παρρησία στόν Θεό.
Ἄν κουτσαθοῦμε, νά χαιρόμαστε, γιατί θά χορεύουμε καλύτερα στόν Παράδεισο.
Ἄν λεπρωθεῖ ὅλο μας τό σῶμα, νά χαιρόμαστε, γιατί μέλλει ν’ ἀναστηθεῖ ἐνδοξότερο, λαμπρότερο καί ὡραιότερο.
Ἄν μετανοοῦμε καί κλαῖμε γιά τίς ἀμαρτίες μας, νά χαιρόμαστε, γιατί μέ τά δάκρυα αὐτά θά πλυθοῦμε ἀπό κάθε μολυσμό καί θ’ ἀναστηθοῦμε καθαρότεροι.
Γιατί, λοιπόν, φρίττουμε καί τρέμουμε τόσο πολύ τήν μετάνοια; Γιατί ἀποφεύγουμε τόσο κάθε λογῆς πειρασμό καί θλίψη, ἀντί νά ἐπιθυμοῦμε νά ἔλθουν καταπάνω μας ὅλες οἱ τιμωρίες, γιά νά δοκιμαστοῦμε τώρα σάν τό χρυσάφι καί ν’ ἀναστηθοῦμε λαμπρότεροι;
Καί τί νομίζουμε; Ἕνας ἀναμάρτητος Ἰησοῦς ἦταν ἀνάγκη νά πάθει τόσα βάσανα, γιά νά μπεῖ στήν δόξα, πού ὀφειλόταν στό Θεῖο Σῶμα Του γιά πολλούς λόγους[13], κι ἐμεῖς θέλουμε νά μήν πάθουμε τίποτε καί νά μποῦμε στήν ἴδια δόξα, ἀφοῦ γίναμε ἀνάξιοι γι’ αὐτήν τόσες φορές ὅσες ἀμαρτήσαμε; Βγάλτε ἀπό τόν νοῦ σας αὐτή τήν πλάνη, ἀφοῦ ἀπ’ ὅλο τό πλῆθος τῶν δικαίων, καθώς λέγει ὁ Θεολόγος Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψή του[14], κανένας δέν μπόρεσε ν’ ἀπολαύσει τόση εὐδαιμονία μέ ἄλλο μέσο, παρά μόνο μέ τήν μεγάλη θλίψη.
Κι ἐμεῖς θέλουμε ν’ ἀνοίξει γιά τοῦ λόγου μας μία καινούργια πύλη στόν Παράδεισο, γιά νά περάσουμε ἄκοπα καί νά χαιρόμαστε μέ τήν ψυχή καί τό σῶμα ὅλες τίς τρυφές τ’ οὐρανοῦ, ἀφοῦ ἰκανοποιήσαμε τίς αἰσθήσεις μας μέ ὅλες τίς τρυφές τῆς γῆς; Ἀνόητοι πού εἴμαστε!
Ἕνας Παῦλος ἔχαιρε νά συγκοινωνεῖ στά παθήματα τοῦ Χριστοῦ μέ τά βάσανα καί νά συμμετέχει στόν θάνατό Του, γιά ν’ ἀπολαύσει τήν μελλοντική δόξα τῆς ἀναστάσεως[15], κι ἐμεῖς θέλουμε ν’ ἀπολαύσουμε αὐτή τήν δόξα τῆς ἀναστάσεως, τρώγοντας καί πίνοντας καί χωρίς νά δοκιμάσουμε καθόλου θλίψεις καί βάσανα; Πλανεμένοι πού εἴμαστε ἀπό τόν κόσμο καί τόν διάβολο!
Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι, καθώς ὁ ἄνθρωπος εἶναι διπλός, ἀποτελούμενος ἀπό ψυχή καί σῶμα, ἔτσι καί ἡ ἀνάσταση εἶναι διπλή, πρώτη καί δεύτερη.
Ἡ πρώτη εἶναι τῆς ψυχῆς, πού τήν ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν παρούσα ζωή, διά μέσου τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς καθάρσεως τῶν ψυχικῶν καί σωματικῶν παθῶν[16].
Ἠ δεύτερη ἀνάσταση εἶναι τοῦ σώματος, πού μέλλει νά γίνει στήν συντέλεια τοῦ κόσμου.
Ὅποιος ἀξιωθεῖ ἀπό ’δῶ ν’ ἀναστηθεῖ κατά τήν ψυχή, αὐτός δέν θά δοκιμάσει τόν δεύτερο θάνατο, πού εἶναι ἡ κόλαση, ἀλλά θ’ ἀναστηθεῖ μέ τό σῶμα, γιά νά ζήσει καί νά συμβασιλεύσει αἰώνια μέ τόν Χριστό[17].
Ὄποιος, ὅμως, δέν ἀναστηθεῖ ἀπό ’δῶ κατά τήν ψυχή, αὐτός δέν θά δοξασθεῖ μέ τήν ἀνάσταση τοῦ σώματος, ἀλλά θά κολασθεῖ μέ τό σῶμα καί τήν ψυχή.
Λέγει ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ὅτι, καθώς ὁ ἀληθινός θάνατος, ἡ ἁμαρτία, ὁ αἴτιος τοῦ πρώτου καί τοῦ δευτέρου, δηλαδή τοῦ προσκαίρου καί τοῦ παντοτινοῦ θανάτου τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ἄρχισε μέσα στόν τόπο τῆς ζωῆς, δηλαδή στόν Παράδεισο, ἔτσι καί ἡ ἀληθινή ζωή, πού εἶναι ἡ ἀρετή καί ἡ ἕνωση μέ τόν Θεό, πρέπει ν’ ἀρχίσει ἀπό τόν τόπο τοῦ θανάτου, δηλαδή ἀπό τήν παρούσα ζωή. Ὅποιος δέν φροντίσει ν’ ἀποκτήσει αὐτή τήν ζωή ἀπό ’δῶ, μήν ἀπατᾶ τόν ἑαυτό του μέ κενές ἐλπίδες ὅτι θά τήν ἀποκτήσει ἐκεῖ[18].
Νιῶστε ντροπή, λοιπόν, ἀδελφοί, γιά τήν ἄγνοια, πού εἴχαμε γύρω ἀπό αὐτές τίς ἀλήθειες καί γιατί νομίσαμε ὅτι θ’ ἀπολαύσουμε τήν μέλλουσα δόξα τῆς ἀναστάσεως χωρίς θλίψεις καί βάσανα. Μήν ἐπιτρέψουμε στούς ἑαυτούς μας νά πλανηθοῦμε ἄλλο. Ἄς ἀποφασίσουμε ἀπό τώρα καί μπρός νά ὑπομένουμε θεληματικά κάθε κόπο γιά τήν ἀρετή καί κάθε ἀκούσιο πειρασμό γιά τήν ἐλπίδα τῆς μελλούσης ἀναστάσεως, πού μᾶς προσμένει, ὅπως ὁ γεωργός γιά τήν ἐλπίδα τῶν καρπών ὑπομένει κόπους, χιόνια, βροχές, χειμῶνες καί καλοκαίρια˙ καί ὁ πραγματευτής γιά τό κέρδος τρέχει πάνω-κάτω στήν στεριά καί τήν θάλασσα˙ ὁ στρατιώτης γιά τήν ἐλπίδα τῆς νίκης δέν φοβᾶται καθόλου τόν πόλεμο˙ κι ὁ ἀσθενής γιά τήν ἐλπίδα τῆς ὑγείας πίνει μέ χαρά τά πικρά φάρμακα».
Εἶναι δυστύχημα νά διαπιστώνει κανείς ὅτι θά ἐγερθοῦν μέν, ἀλλά σέ ἀνάσταση κρίσεως, δηλαδή κρίσεως καί καταδίκης τους,
α) οἱ τῶν αἱρέσεων, τῶν πλανῶν, τῶν παραθρησκειῶν καί τῶν σεκτῶν,
β) οἱ σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ Ἰουδαῖοι,
γ) οἱ σύγχρονοι πολιτικοί καί ἐκκλησιαστικοί σταυρωτές τοῦ Κυρίου,
δ) οἱ παναιρετικοί οἰκουμενιστές, συγκρητιστές, λατινόφρονες καί παπόφιλοι, μεταπατερικοί καί πανθρησκειαστές,
ε) οἱ ὑπέρμαχοι τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καί σχίστες τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἀναγνώριση τοῦ σχισματοαιρετικοῦ μορφώματος τῆς Οὐκρανίας ὡς δῆθεν «ἐκκλησίας»,
στ) οἱ πεπτωκότες στήν αἱρεση τοῦ Καισαροπαπισμοῦ,
ζ) οἱ μασκοφοροῦντες, ἐμβολιασθέντες, τηροῦντες ἀποστάσεις καί ἐκζητοῦντες πιστοποιητικά ἐμβολιασμοῦ καί νόσησης στούς Ἱερούς Ναούς,
η) οἱ θεοποιοῦντες τήν σωματική ὑγεία καί τήν κτιστή καί τρεπτή ἐπιστήμη,
θ) οἱ ὑπαίτιοι τῆς ἐν Οὐκρανίᾳ πολεμικῆς συγκρούσεως μέ τήν Ρωσία, δηλαδή οἱ μασονοκρατούμενες, ἑβραιοσιωνιστικές καί καμπαλιστικές Ἀμερική, Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ΝΑΤΟ, καί οἱ Ἑβραῖοι, Ναζιστές καί ἐθνικιστές τῆς Οὐκρανίας,
ι) οἱ προβάλλοντες καί προωθοῦντες τήν κορωνίδα τῶν ἠθικῶν ἁμαρτημάτων καί ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας, τήν ἐπαίσχυντη ὁμοφυλοφιλία, καί
ια) οἱ μεταλλάξαντες τόν χαρακτῆρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό ὀρθόδοξο σέ συγκρητιστικό καί πανθρησκειακό.
«Ὁ Κύριος εἶναι ἡ ἀνάσταση καί ἡ ζωή. «Ὅποιος πιστεύει σ’ Ἐμένα, κι ἄν πεθάνει, θά ζήσει»[19]. Γι’ αὐτό ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά ἐντυπώσει μέσα στίς καρδιές μας τόν ἑξῆς λογισμό : «Ἐγώ θ’ ἀναστηθῶ ὁπωσδήποτε καί θά συνδοξασθῶ μαζί μέ τόν Ἰησοῦ. Πρέπει, λοιπόν, νά ἑτοιμάζομαι». Μέ αὐτόν τόν λογισμό καί τήν ἐλπίδα νά καθαρίζουμε τίς αἰσθήσεις καί ὅλα τά μέλη μας ἀπό κάθε λογῆς μολυσμό καί ἁμαρτία[20].
Ἔτσι θά ἑτοιμασθοῦμε ἀπό ’δῶ μέ μιά ζωή καθαρή, ἁγία καί ἀξία, γιά νά λάβουμε ἔμπρακτα τέτοιες ἐξαίρετες ἐπαγγελίες κατά τόν καιρό ἐκεῖνο˙ δηλαδή ν’ ἀναστηθοῦμε, ὄχι σέ ἀνάσταση κρίσεως, ὅπως μέλλουν ν’ ἀναστηθοῦν οἱ ἁμαρτωλοί, ἀλλά σέ ἀνάσταση ζωῆς, ὅπως πρόκειται ν’ ἀναστηθοῦν οἱ δίκαιοι[21]».
ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2022
ΧΡΙCΤΟC ΑΝΕCΤΗ!
ΑΛΗΘΩC ΑΝΕCΤΗ Ο ΚΥΡΙΟC!
[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πνευματικά Γυμνάσματα, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη 2004, σσ. 281-285.
[2] Σχ. βλ. ἡμέτερον Πασχάλιον Μήνυμα 2021, https://sotiriosnavs.com/πασχαλιο-μηνυμα-2021/
[3] Ρωμ. 6, 5.
[4] Α’ Κορ. 15, 26.
[5] Ρωμ. 5, 15.
[6] Α’ Κορ. 15, 42.
[7] Α’ Θεσ. 4, 14.
[8] Ησ. 9, 6.
[9] Φιλιπ. 3, 21.
[10] Ματθ. 13, 43.
[11] Ρωμ. 8, 18.
[12] Ἑβρ. 11, 35.
[13] Λουκ. 14, 26.
[14] Ἀποκ. 9, 14.
[15] Φιλιπ. 3, 10
[16] Ἀποκ. 20, 5.
[17] Ἀποκ. 20, 6.
[18] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Λόγος είς τήν Ξένην
[19] Ἰω. 11, 25.
[20] Α’ Ἰω. 3, 3.
[21] Ἰω. 5, 29.
