Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
Το ντοκιμαντέρ ασχολείται με την άμβλωση, την εξωσωματική γονιμοποίηση και την ευθανασία, ως «δικαιώματα» που βρίσκονται δήθεν εν διωγμώ σε μια Ευρώπη, η οποία (κατά την άποψη της σκηνοθέτιδος) στρέφεται ολοένα περισσότερο προς τον συντηρητισμό και τον ακροδεξιό λαϊκισμό και απειλεί τις στοιχειώδεις ελευθερίες (!) του σύγχρονου δυτικού κόσμου.
ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ
Βέβαια, ο αφυπνισμένος θεατής γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι η κ. Ψύκου έχει ζαλιστεί από τις πνιγηρές αναθυμιάσεις του ανάποδου κόσμου, καθώς αδυνατεί να αντιληφθεί το προφανές, ότι δηλαδή στην σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία πνέει ένας πολύς ισχυρός άνεμος «αντιδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού», στο όνομα του οποίου αποθεώνονται τα δικαιώματα των μειοψηφιών, ανατρέπονται μακραίωνες πολιτισμικές και θρησκευτικές παραδόσεις και επικαιροποιούνται τα κοινωνικά ήθη.
Το φιλμ επιχειρεί να εστιάσει με ανεστραμμένη προσέγγιση στο δικαίωμα της αυτονομίας και αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, υπονοώντας ότι κάθε επιθυμία ή συμπεριφορά του ανθρώπου, θεμιτή ή αθέμιτη, δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη, οφείλει να περιβληθεί με την αξία του ανθρώπινου δικαιώματος. Την ίδια στιγμή, η Πολιτεία έχει την αυτονόητη υποχρέωση να προχωρήσει άμεσα σε θεσμική αναγνώριση και νομιμοποίηση κάθε αυθαίρετης έκφρασης ενός τέτοιου παράλογου δικαιωματισμού.
Για του λόγου το αληθές, η Γαλλική Δημοκρατία έφθασε στο σημείο να κατοχυρώσει με συντριπτική πλειοψηφία την άμβλωση ως συνταγματικό δικαίωμα, αναγνωρίζοντας στις Γαλλίδες την «εγγυημένη ελευθερία» να επιλέξουν την έκτρωση, σκορπίζοντας ρίγη συγκινήσεως στους άφρονες δικαιωματιστές του θνήσκοντος δυτικού πολιτισμού¹.
Υπό το πρίσμα αυτό, η διατύπωση κάθε αντίθετης γνώμης, που αμφισβητεί το κυρίαρχο αφήγημα της υπερεθνικής νεοταξίτικης ελίτ και των εξωνημένων ΜΜΕ αντιμετωπίζεται ως ακραία ρητορική μίσους, λαϊκισμού και σκοταδισμού, με αποτέλεσμα πατροπαράδοτα ήθη, έθιμα, κοινωνικές αντιλήψεις να ρίπτονται με συνοπτικές διαδικασίες στον καιάδα της περιφρόνησης και ανυποληψίας.
Δυστυχώς, κανείς φιλμογράφος δεν θα ασχοληθεί ποτέ με τον ανηλεή διωγμό των αμάσκωτων και ανεμβολίαστων πολιτών, οι οποίοι δεν έκαναν τίποτε περισσότερο, από το να υπερασπιστούν το θεμελιώδες δικαίωμα της προσωπικής αυτοδιάθεσης και αυτονομίας του ανθρωπίνου σώματος απέναντι στην λυσσαλέα επίθεση της αδυσώπητης Βιοιατρικής Εξουσίας, που επιχείρησε, είτε με την παραπληροφόρηση, είτε με την τηλεοπτική τρομοκρατία να το καταλύσει, χειραγωγώντας τους ανθρώπους στην δυνητικά θανατηφόρο και υγειοβλαπτική εμβολιαστική καρέκλα.
Η δημιουργός του ντοκιμαντέρ «αδέσποτα κορμιά», παντελώς άγνωστη στο ευρύ κοινό, προφανώς φοβούμενη την παταγώδη εμπορική αποτυχία της νέας σκηνοθετικής της απόπειρας, κατέφυγε στο γνωστό, αλλά ηθικώς επιλήψιμο και επιεικώς απαράδεκτο διαφημιστικό τέχνασμα της πρόκλησης του θρησκευτικού συναισθήματος των Ελλήνων πολιτών.
ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Συγκεκριμένα, η κ. Ελίνα Ψύκου, επιχειρώντας να ελκύσει την προσοχή του φιλοθεάμονος κοινού, αλλά και να αυξήσει τα εισπρακτικά έσοδα από την κυκλοφορία της ταινίας, δεν δίστασε να συνοδεύσει την προβολή του σχετικού φιλμ από μια βλάσφημη, αποκρουστική και αντίχριστη αφίσα, στην οποία αποτυπώνεται χωρίς το παραμικρό ίχνος δημοσίας αιδούς μία έγκυος, γυμνόστηθη και εσταυρωμένη γυναίκα πάνω στο Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό.
Η ανάγκη της διαφημιστικής προώθησης ενός καλλιτεχνικού προϊόντος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καθαγιάζει το μέσο, δηλαδή εν προκειμένω την αφίσα, όταν διακωμωδεί και περιπαίζει τα ιερά και πανάγια πρόσωπα του Κυρίου Ιησού Χριστού, της Θεοτόκου, ενώ παράλληλα εξευτελίζει την σημασία του Σταυρού ως παγκοσμίου συμβόλου της Δυνάμεως του Άγιου Τριαδικού Θεού.
Ο σχεδιασμός της αφίσας προσβάλλει πρωτίστως τους συντελεστές της ταινίας, εκφεύγει των ορίων της καλώς νοούμενης καλλιτεχνικής δημιουργίας και συνιστά ευθεία και απροκάλυπτη επίθεση στην θρησκευτική πίστη των Ελλήνων πολιτών. Συνιστά πρωτόγνωρο ηθικό ξεπεσμό η αφίσα να αξιοποιείται, όχι με σκοπό την ενημέρωση του κινηματογραφόφιλου κοινού, αλλά την ανίερη βεβήλωση των Σεπτών και Πάναγνων Μορφών της Ορθόδοξης Λατρείας, την οποία δεν διανοήθηκαν ούτε και αυτοί οι Οθωμανοί Τούρκοι κατά την περίοδο της μακραίωνης δουλείας.
Αυτό βέβαια, που δεν τόλμησαν να κάνουν οι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι κατακτητές, το επιχειρούν σήμερα, με περισσή ευκολία και απύθμενη πνευματική αναισθησία, «Έλληνες Ορθόδοξοι» πολίτες, οι οποίοι με το πρόσχημα της ελευθερίας της τέχνης και του προοδευτισμού εξεμούν το δηλητήριο της ψυχής τους, μολύνοντας τα ιερά και τα όσια της Ορθόδοξης Πίστης.
ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΧΡΗΣΤΩΝ ΗΘΩΝ
Στο πλαίσιο της ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας, η άσκηση του δικαιώματος της καλλιτεχνικής έκφρασης δεν συνιστά απόλυτο και αυτονομημένο δικαίωμα, αλλά υπόκειται στους νόμιμους συνταγματικούς περιορισμούς, δηλαδή στην λεγόμενη τριάδα των γενικών οριοθετήσεων των συνταγματικών δικαιωμάτων. Συνεπώς, η άσκηση του δικαιώματος της ελευθερίας της τέχνης και της καλλιτεχνικής έκφρασης θεωρείται συνταγματικώς επιτρεπτή (άρθρο 16 Σ), εφόσον όμως δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων πολιτών και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα και τα χρηστά ήθη.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι κάθε πολίτης είναι ελεύθερος να πιστεύει ή να μην πιστεύει, να θρησκεύει ή να μην θρησκεύει, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να χλευάζει και να γελοιοποιεί δημοσίως τα Πρόσωπα και τα Σύμβολα της Ορθόδοξης Πίστης και Λατρείας, και επομένως το προσβαλλόμενο θρησκευτικό συναίσθημα χρήζει δικαστικής προστασίας, διότι αποτελεί σπουδαία ηθικοκοινωνική αξία, που ανατρέχει στην δισχιλιετή Ορθόδοξη Εκκλησιαστική παράδοση του Ελληνικού λαού.
Συνεπώς, ο σχεδιασμός της αφίσας δεν εμπίπτει στην συνταγματικώς κατοχυρωμένη ελευθερία της τέχνης και της καλλιτεχνικής έκφρασης, παραβιάζει την γενική ρήτρα προστασίας των χρηστών ηθών και προσβάλλει ανελέητα την θρησκευτική πίστη της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών, ενώ παράλληλα απειλεί να διαταράξει την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.
Τα χρηστά ήθη οριοθετούν το συνταγματικό πεδίο άσκησης του δικαιώματος της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας, με αποτέλεσμα η υπέρβασή του, στο όνομα της ψευδωνύμου και αμφίσημης ελευθερίας της τέχνης, να πλήττει καίρια τις επικρατούσες ηθικοκοινωνικές αντιλήψεις και την πατροπαράδοτη θρησκευτική ευλάβεια του Ελληνικού λαού.
Η απεικόνιση εγκύου και γυμνόστηθης γυναίκας πάνω στο Τίμιο Σταυρό (που έχει αγιαστεί από το Πανάχραντο Αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού) δεν υπηρετεί καμία τέχνη ή καλλιτεχνική ελευθερία, άξια συνταγματικής προστασίας, αλλά αντιθέτως αποτυπώνει με απόλυτη καθαρότητα το αντίθεο, δαιμονικό οίστρο των αξιοθρήνητων εμπνευστών της αφίσας.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Τέλος αξίζει να περιγραφεί με τα μελανότερα χρώματα η περιπαικτική επιστολή της γενικής διευθύντριας του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η οποία, επιχειρώντας να αποκρούσει τις εκκλήσεις για την απόσυρση της προκλητικά κακόβουλης αφίσας, έφθασε στο σημείο να ισχυριστεί σοβαροφανώς ότι «δεν υπάρχει κάτι προσβλητικό ή χλευαστικό σε αυτή την αφίσα», εμπαίζοντας βάναυσα την νοημοσύνη εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών και επιδεικνύοντας δαιμονική αναλγησία απέναντι στην φρικτά κακοποιηθείσα θρησκευτική τους πίστη².
Η απαντητική επιστολή της κ. Ελίζ Ζαλαντό (γενικής διευθύντριας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μνημείο υποκρισίας, παραπλάνησης, αλλά και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, που δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική αντίκρουση. Την ίδια στιγμή μηρυκάζει με απίστευτη ευκολία τις νεοταξίτικες μπουρδολογίες αναφορικά με την περιβόητη αξία των θεμελιωδών αρχών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, ενώ αποτελεί πασίδηλο γεγονός ότι στην κοινωνία επικρατεί πλέον ένας διάχυτος πολιτικός και κοινοβουλευτικός αυταρχισμός, ο οποίος ισοπεδώνει την κυρίαρχη λαϊκή βούληση και ευνοεί κάθε αήθη επίθεση της ελίτ του άνομου δικαιωματισμού εναντίον της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας του ελληνικού λαού.
Η ίδια, ούσα αποξενωμένη από την πνευματική ευωδία και την εμπειρική μυστική γνώση της Ορθόδοξης λατρείας, καταφεύγει σε τετριμμένα επιχειρήματα υπέρ του δικαιώματος της καλλιτεχνικής έκφρασης και του Κράτους Δικαίου, παραβλέποντας εσκεμμένα ότι η ασυδοσία στην ελευθερία της τέχνης και ο συνειδητός εξευτελισμός των προσώπων του Κυρίου Ιησού Χριστού, της Παναγίας Θεοτόκου και του συμβόλου του Τιμίου Σταυρού έχουν ως συνέπεια τον βαρύ τραυματισμό του θρησκευτικού συναισθήματος των Ελλήνων πολιτών, ενώ λειτουργούν παράλληλα ως πολλαπλασιαστής των κοινωνικών εντάσεων και αντιπαραθέσεων.
Η διευθύντρια του Φεστιβάλ, επιδίδεται σε ένα πραγματικό κρεσέντο σατανικής δικαιολόγησης της επαίσχυντης διαφημιστικής αφίσας, χαρακτηρίζοντας τον Τίμιο Σταυρό ως «ένα συμπεριληπτικό τόπο που αγκαλιάζει τον πεπτωκότα και πάσχοντα άνθρωπο».
Δηλαδή ούτε λίγο, ούτε πολύ, μαθαίνουμε ότι ο Σταυρός του Χριστού από όργανο αγιασμού, σωτηρίας και χάριτος, μεταβάλλεται σε νεοταξίτικο σύμβολο συμπερίληψης, στον οποίο μπορεί να απεικονίζεται όχι αποκλειστικά και μόνο ο Εσταυρωμένος Χριστός, αλλά ακόμη και μια έγκυος γυμνόστηθη γυναίκα, επειδή τούτο διασφαλίζει με τον καλύτερο τρόπο την ισότητα, την διαφορετικότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, χωρίς εμμονική προσήλωση σε στερεότυπα και αναχρονιστικές προκαταλήψεις!
Καθίσταται πλέον φανερό, ακόμη και στον πιο ανυποψίαστο πολίτη, ότι στις μέρες μας έχει επιστρατευτεί ένας ολόκληρος σατανικός μηχανισμός που επιδιώκει με συστηματικές και μεθοδευμένες εκστρατείες ευτελισμού και γελοιοποίησης της Ορθόδοξης Πίστης να σπείρει στις ψυχές των ανθρώπων την χλιαρότητα, την ολιγοπιστία και την αδιαφορία, ενώ συγχρόνως παρακινεί τους πολίτες να φθάσουν μέχρι την απόρριψη του Χριστού και της Ευαγγελικής Αλήθειας.
Στην δυστοπική κοινωνία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου, η οποία προωθεί την τυραννία της πολιτικής ορθότητας –που αξιοποιείται ως εργαλείο για την ολοκληρωτική επιβολή πολιτικών και κοινωνικών αποκλεισμών– και την εωσφορική αγαπολογία –που εξυμνεί κάθε είδους παρέκκλιση και εκτροπή–, όλα πλέον παρουσιάζονται ως λογικά, όμορφα και καλοδεχούμενα, ενώ στην πραγματικότητα εκμαυλίζουν ύπουλα και δόλια την συνείδηση των πολιτών και επενεργούν διαβρωτικά στην ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου και στην κοινωνική συνοχή.
Κατά το αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα, αφού αφομοιώσαμε το νεοταξίτικο φραστικό πυροτέχνημα «η αγάπη κάνει την οικογένεια» (και όχι η διαφορά φύλου των μελλόνυμφων), έφθασε η ώρα για το επόμενο μάθημα της νεοταξίτικης εκπαίδευσής μας από την διευθύντρια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η τελευταία επιχειρεί να μας μπολιάσει με την άποψη ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να κουρελιάζει το πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού και την Πάναγνο Παρθένο Μαρία, αρκεί να καλύπτει το δαιμονικό του μένος με τον μανδύα της αλληγορικής τέχνης!
Η κ. Ελίζ Ζαλαντό υποστηρίζει ότι η αφίσα της κ. Ψύκου αποτυπώνει τα Πάθη του Χριστού που ταυτίζονται «με τις αγωνίες των αενάως πασχόντων ανθρώπων», και επομένως υπαινίσσεται ότι το κίνητρο της σκηνοθέτιδος δεν ήταν άλλο από την αγάπη της προς τον Χριστό και τον Άνθρωπο, εκφράζοντας έμμεσα την έκπληξή της για την κοινωνική κατακραυγή. Συνεπώς, όπως «η αγάπη κάνει την οικογένεια». κατ’ αναλογία και η εμπαθής και αρρωστημένη θρησκευτικότητα του καλλιτέχνη διαμορφώνει την νοσηρή έκφραση της καλλιτεχνικής του δημιουργίας.
Στο όνομα της (εωσφορικής) αγάπης, όλα πλέον μπορούν να επιτραπούν. Μόνο, που η αγάπη αυτή, είναι σκοτεινή, ζοφερή, άχαρη και αγωνιώδης, ακριβώς επειδή προέρχεται από τον αόρατο εχθρό του Ανθρωπίνου Γένους, τουτέστιν τον διάβολο, ο οποίος εργάζεται αδιάκοπα μαζί με τους αγγέλους του ερέβους, με σκοπό να παρασύρει τις ψυχές των (αμετανόητων) ανθρώπων στον τόπο των βασάνων και της αιώνιας καταδίκης. Αντιθέτως, η Αγάπη του Άγιου Τριαδικού Θεού εργάζεται υπομονετικά και φιλεύσπλαχνα για την σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου, έχοντας ως σκοπό να την οδηγήσει στον τόπο της αιώνιας ανάπαυσης, δηλαδή στις σκηνές των Δικαίων της Επουρανίου Βασιλείας Του.
Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ «αδέσποτα κορμιά» θα μπορούσε κάλλιστα να παραλλαχθεί σε «αδέσποτα σκυλιά» που επιτίθενται μανιωδώς –όπως κάποτε οι αλαλάζοντες γενίτσαροι– κατά των θρησκευτικών παραδόσεων και της πατρώας ευσέβειας, προσπαθώντας να ξεσκίσουν ό,τι έχει απομείνει από την πάλαι ποτέ ελληνορθόδοξη φυσιογνωμία του Ελληνικού λαού.
Την ίδια στιγμή, ο λαός παρακολουθεί άφωνος, τρίβοντας έκπληκτος «τα μάτια του» και αδυνατώντας να πιστέψει ότι (ανθ)Έλληνες πολίτες (και όχι ξένοι και ετερόθρησκοι) ρίχνουν στην πυρά του μεσαιωνικού σκοταδισμού κάθε τι ελληνικό και ορθόδοξο, αφού εργάζονται πυρετωδώς με σκοπό την αποϊεροποίηση και τον αφελληνισμό της δικής τους πατρίδας, απολαμβάνοντας –σαν να πρόκειται για μη Έλληνες– την κατεδάφιση κάθε εθνικής, θρησκευτικής και πολιτισμικής αξίας.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε σε συμπτυγμένη μορφή στην εφημερίδα «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 17/3/2024, σελ. 59.
