Γράφει ο Καλλιντέρης Νικόδημος
Την ερχόμενη Τετάρτη 6 Μαρτίου ξεκινά η συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για τα «Νομικά Πρόσωπα Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης».
Όπως προ ημερών με το νομοσχέδιο για την «ισότητα στο γάμο», ξανά θα αντικρίσουμε μια παρεμφερή κατάσταση ως προς την κατάστρωση των νομικών/συνταγματικών επιχειρημάτων για το διακυβευόμενο...
Οι οπαδοί της «προόδου», της «καιτονομίας», του «φιλελευθερισμού» και της παγκοσμιοποίησης επιμένουν στη συζήτηση για τα μη κρατικά Πανεπιστήμια ότι το Σύνταγμά μας είναι ένα «ζωντανό και δυναμικό κείμενο« (living instrument) και ως εκ τούτου προσαρμόζεται στην εκάστοτε πραγματικότητα. Παραβλέπουν και απαξιώνουν το εναργέστατο νόημα που αναβλύζει από την γραμματική ερμηνεία των επίμαχων διατάξεων (άρθρο 16 παρ. 5 και 8) και με την επίκληση του ενωσιακού δικαίου βασίζονται σε μια «ευρωπαϊκή» ερμηνεία τους. Είναι όμως δυνατόν αυτή η «ευρωπαϊκή» ερμηνεία του Συντάγματος να καταλήγει σε νόημα contra constitutionem; Με τόση ευκολία αποδεχόμαστε την υποχώρηση του ελληνικού Συντάγματος ή καλύτερα την ωμή αλλοίωση των προνοιών του με την επίκληση του δικαίου της ΕΕ; Πως προσπερνάμε έτσι απλά το «αποκλειστικά» και το «απαγορεύεται»; Επειδή δεν είμαστε «παλαιολιθικοί» και «συνταγματικώς παλαιοημερολογίτες»;
Αλλά ας μην πάμε μακριά... Το ίδιο πράξανε και με τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων... Έκλεισαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο το άρθρο 21 παρ. 1 του Συντάγματος μας που προστατεύει μια οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους και υποστηρίζοντας το δυναμικό νόημα των διατάξεων διέπλασαν δια του ψηφισθέντος νόμου και άλλα είδη «οικογένειας»... Και στην περίπτωση αυτή, η συνταγματική πρόβλεψη παραβλέφθηκε με την παραπομπή στη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου...
Τα ανωτέρω τα παραδέχεται ακόμα και ένας από τους πιο ένθερμους θιασώτες των μη κρατικών Πανεπιστημίων, ο ομότιμος Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ κ. Αλιβιζάτος Νίκος ο οποίος σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ (3/3/24) γράφει:
«Με αυτά τα χαρακτηριστικά, οι πολέμιοι των μη κρατικών Πανεπιστημίων θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν νομικά μεν “οριτζιναλιστές”, πολιτειολογικά δε ακραιφνείς οπαδοί της εθνικής κυριαρχίας (“σουβερενιστές”). Χαρακτηρισμοί διόλου προσβλητικοί, μόνο που χρησιμοποιούνται σε Ευρώπη και Αμερική για μια σχολή σκέψης κατ’ εξοχήν συντηρητική, αφού οι υποστηρικτές της αντιστέκονται πεισματικά σε κάθε φιλελεύθεροι καινοτομία».
Συνεπώς, τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα: Είμαστε υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής συνταγματικής μας τάξης ή υπέρ της «φιλελεύθερης» και ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης;
