(Έργα και ημέρες των πεπτωκότων του Φαναρίου)
Είναι βεβαίως γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε άλλο ένα επεισόδιο στο μακραίωνο σήριαλ της απόπειρας των Φραγκολατίνων να επιτύχουν τη λεγόμενη Ένωση με την Ορθόδοξη Εκκλησία (με τη λέξη «ένωση» φυσικά να υπονοεί πάντοτε την υποταγή υπό τους δικούς τους όρους). Και επειδή ασφαλώς το πράγμα έχει προ πολλού προσλάβει και άλλες διαστάσεις, βλέπουμε ταυτόχρονα και ένα ακόμη άθλιο επεισόδιο σ’ ένα ακόμη ευρύτερο σήριαλ: εκείνο του γενικότερου θρησκευτικού συγκρητισμού, που έχει ως άμεσους στόχους του την άμβλυνση της θρησκευτικής συνείδησης των λαών, τη σταδιακή ισοπέδωση (μέσα από τη μιθριδατική εξοικείωση με τις συνεχείς επαφές, τους «διαλόγους» και τις συμπροσευχές) των θρησκευτικών τους ιδιαιτεροτήτων και την ψυχολογική τους προετοιμασία για το σερβίρισμα της νεοεποχίτικης πανθρησκειακής σαλάτας, της οποίας η παρασκευή βρίσκεται ήδη εν πλήρη εξελίξει.
Βεβαίως εννοείται ότι βλέπουμε και προφανή πολιτικά παιχνίδια, δεδομένης της καθ’ όλα ύποπτης εδώ και καιρό υιοθεσίας (ή, για την ακρίβεια, άλωσης) του Φαναρίου από τα όργανα της Νέας Τάξης. Τα πολιτικά δρώμενα όμως, όσο κι αν διαπλέκονται άμεσα με τα θρησκευτικά μέσα σ’ αυτό το νεοεποχο-ταξίτικο γαϊτανάκι, δεν είναι ούτως ή άλλως τα πρωτεύοντα. Για τον γράφοντα, το παιχνίδι που αυτή τη στιγμή παίζεται πάνω στον πλανήτη, είναι πρωτίστως πνευματικό και θρησκευτικό και δευτερευόντως πολιτικό και οικονομικό. Σε πείσμα όλων των προσεγγίσεων που εδράζονται στο (ενίοτε χρήσιμο μεν, αλλά βεβαίως και απελπιστικά) απλοϊκό μαρξιστικό μοντέλο, θεωρώ ότι η οικονομική και πολιτική υποταγή των λαών αποτελεί στην πραγματικότητα το μέσο για την πνευματική τους άλωση – και όχι το αντίστροφο.
Και αυτό το θρησκευτικό – πνευματικό παιχνίδι μαίνεται εδώ και δεκαετίες, με τη συνενοχή εννοείται και του ίδιου του Φαναρίου (θυμηθείτε για παράδειγμα τα διαβόητα οικουμενιστικά ανοίγματα του Αθηναγόρα), επ’ εσχάτων όμως των χρόνων και της Ελλαδικής Εκκλησίας (είτε με τους εναγκαλισμούς του προηγούμενου Αρχιεπισκόπου με το Βατικανό, είτε με τη μόνιμη εκπροσώπηση στην παρωδία του – αυτοφερόμενου ως – Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, είτε με τους συναγελασμούς συγκεκριμένων ιεραρχών μας σε διαθρησκειακές λατρευτικές μυστικοσυνάξεις μαζί με καρδινάλιους, γκουρού, ιμάμηδες και μάγους). Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θεωρημένα τα πρόσφατα γεγονότα φωτίζονται απολύτως. Η πεπτωκυία ρασοφόρος σύναξη του Φαναρίου, που ευτελίζει χύδην απαξάπαν το ενδόξως βαρυφορτωμένο ιστορικά σημαινόμενο της έννοιας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, επεχείρησε για μια ακόμη φορά να μας συμπαρασύρει στον θλιβερό της κατήφορο. Ευτυχώς όμως – επί του παρόντος τουλάχιστον – απέτυχε…
Ας δούμε λοιπόν εν συντομία τα γεγονότα (τα οποία πιθανότατα δεν τα γνωρίζετε, δεδομένου ότι τα ελλαδικά βοθροκάναλα τυρβάζονται μόνο περί τους Γιωργάκηδες, τους Κωστάκηδες, τις Ντόρες, τους δήθεν ιούς των χοίρων και τα λοιπά ανθυποσκύβαλα). Πριν από αρκετούς μήνες οι επαφές Βατικανού και Φαναρίου είχαν φτάσει πλέον σε τόσο θερμό σημείο, ώστε να δρομολογηθεί ακόμη και κάποια ένωση ανάμεσά τους (που στα χαρτιά μεν υποτίθεται ότι δεν θα έθιγε δογματικά θεολογικά ζητήματα, πράγμα όμως που μόνο…διανοητικά καθυστερημένους θα μπορούσε να παραπλανήσει και όχι ασφαλώς τους στοιχειωδώς έχοντας οφθαλμούς οράν και νουν συνιέναι). Την ίδια εποχή στην Ελλάδα, μία ομάδα αρχιερέων, κληρικών και μοναχών (και για την ακρίβεια, άπας ο πνευματικός ανθός του χώρου), αποφασίζοντας την προβολή αντίστασης έναντι της επερχόμενης εκτροπής, προσυπέγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο, την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» (για να ακολουθήσουν περίπου 10.000 ακόμη υπογραφές – μεταξύ αυτών βεβαίως και του υποφαινομένου, καθώς και ενίων ετέρων της παρέας μας εδώ στον «Αντιφωνητή»). Πληροφορούμενος το γεγονός, ο πεπτωκώς ταγός του Φαναρίου, πάνω στην απροκάλυπτη εδώ και καιρό σπουδή του να μετατραπεί σε θεραπαινίδα του Βατικανού, χαρακτήρισε απαράδεκτη την «Ομολογία», δηλώνοντας επίσης ότι οι πρωτεργάτες της σύντομα «θα λάβουν τις δέουσες απαντήσεις». Με επιστολή του λοιπόν προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κατηγορούσε με βαριές εκφράσεις την προσυπογραφή της από πολλούς αρχιερείς, ηγουμένους, κληρικούς και λαϊκούς της Εκκλησίας της Ελλάδας, κατήγγελε την «Ομολογία» ότι παραπλανά, εξαπατά και οδηγεί σε Σχίσμα και καλούσε την Ιεραρχία να πάρει θέση και να καταδικάσει το κείμενο και τους κληρικούς που το υπέγραψαν επιβάλλοντας ποινές, «αναλογιζόμενη τον κίνδυνον, τον οποίο εγκυμονεί δια την ενότητα της Εκκλησίας η επιδεικνυμένη ανοχή ή και η υπό τινων εκ των επισκόπων αυτής ενθάρρυνσις, τοιούτων διχαστικών ενεργειών»!
Σχεδόν ταυτόχρονα όμως είχαμε και άλλη επιστολή ετέρου γνωστού πεπτωκότος οικουμενιστή ρασοφόρου, του Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα (συμπροέδρου της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής του Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών) προς όλους τους ελλαδικούς αρχιερείς, στην οποία με αυστηρό και ψυχολογικά εκβιαστικό ύφος τους έθετε «προ των ευθυνών τους» (θαυμάστε απύθμενο θράσος!), επειδή επιτρέπουν την κριτική στα συντελούμενα στον χώρο του Οικουμενισμού και ζητούσε την παρέμβαση της Ιεραρχίας όχι για να συζητήσει αυτή το ζήτημα του Διαλόγου, αλλά για να απαγορεύσει ουσιαστικά την ασκούμενη κριτική!
Τελικά όμως η Σύνοδος της ελλαδικής Εκκλησίας, σε συνεδρίασή της πριν από λίγες μέρες, όχι μόνο δεν καταδίκασε κανέναν εκ των…κακών ανταρτών, αλλά και έκανε ουσιαστικά αποδεκτή την «Ομολογία Πίστεως», αφήνοντας τους αιρετικούς του Φαναρίου ως (φρίττουσαν προφανώς) στήλην άλατος. Το γεγονός βέβαια ήταν μάλλον απρόσμενο, γιατί είναι γνωστό ότι στην πλειονότητα της ελλαδικής Εκκλησίας οι οικουμενιστικές αντιλήψεις – για να το θέσουμε κομψά – δεν είναι ακριβώς…άγνωστες, φαίνεται ωστόσο ότι εκείνοι οι λίγοι ιεράρχες που κρατάνε ακόμη τις Θερμοπύλες, παραείναι στιβαρές προσωπικότητες, όπως βέβαια και οι άλλοι (κληρικοί τε και λαϊκοί) συνοδοιπόροι τους. Αλλά βέβαια φαίνεται κυρίως και το ότι ακόμη μας κρατάει ο…ετάζων καρδίας και νεφρούς και καμιά φορά φωτίζει ακόμη τα σκοτισμένα μυαλά μας, σε βάρος κάθε θλιβερού πράκτορα του διεθνούς Σιωνισμού, που υποδύεται τον διάδοχο μιας έδρας, την οποία κατείχαν κάποτε ο Ιωάννης Χρυσόστομος και ο Φώτιος (και συγχωρέστε με για το θράσος, αλλά – υπείκοντας απλώς στην προτροπή του Μ.Αθανασίου να διακόπτουμε την κοινωνία με τους αιρετικούς κληρικούς – δηλώνω την αφελή απορία μου για το πότε ακριβώς θα κηρύξουμε επιτέλους έκπτωτο και αποσυνάγωγο αυτόν τον θλιβερό Βαρθολομαίο και εκφράζω – για μια ακόμη φορά – την απύθμενα οδυνηρή θλίψη μου για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που από μητέρα Εκκλησία και θεματοφύλακας της Ορθοδοξίας μετεξελίσσεται δυστυχώς ολοένα και περισσότερο σε μητέρα αταξίας και κακοδοξίας, σε άθυρμα της εβραιοαμερικανικής πολιτικής και σε τραγικό δούρειο ίππο για την εντός των ορθοδόξων τειχών εισαγωγή νεοεποχίτικων αλχημειών)…
Γνωρίζω βέβαια ότι αρκετοί θα χαρακτηρίσουν όλα τα προαναφερθέντα ως υπερβολές ή και ως πραγματεία περί όνου σκιάς. Μπορεί και να θεωρούν ότι σε τελική ανάλυση τίποτε το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο δεν μας χωρίζει από τους Φραγκολατίνους, οπότε καλό θα ήταν να τελειώνει επιτέλους αυτή η χιλιόχρονη διχαστική ιστορία. Μπορεί και να ενστερνίζονται και όλα αυτά τα τεχνηέντως υποβολιμαία περί «αγάπης» και «ομόνοιας». Επειδή όμως και η πολλή «αγάπη» βλάπτει καμιά φορά την…υγεία, έχω την αίσθηση ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να πούμε τα πράγματα και με το όνομά τους…
Κατ’ αρχάς οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι οι θεολογικές διαφορές με τη Δύση είναι στην πραγματικότητα χαώδεις και φυσικά δεν έχουν πάψει στο παραμικρό να υφίστανται. Όσο κι αν είναι βέβαιο ότι για εκείνη την τελική ρήξη του 1054 έπαιξαν προφανή ρόλο και πολιτικά αίτια (τα οποία ασφαλώς υπερτονίζουν οι εγκάθετοι του συγκρητισμού), είναι ακόμη πιο σίγουρο ότι αυτό το γεγονός επιστέγασε απλώς τυπικά μία μακραίωνη διαφοροποιητική πορεία, που στα μέσα του 11ου αιώνα ήταν πλέον μη αναστρέψιμη. Επρόκειτο ουσιαστικά για δύο κόσμους σε πλήρη απόκλιση ήδη από την αρχαιότητα, τους οποίους η εξάπλωση του Χριστιανισμού όχι μόνο δεν μπόρεσε να ενοποιήσει, αλλά στην πραγματικότητα έκανε το μεταξύ τους χάσμα ακόμη πιο αγεφύρωτο, γιατί απλούστατα η (αρχικώς λατινικά απλοϊκή και ακολούθως και γερμανικά εκβαρβαρισμένη) Δύση – σε αντίθεση με τη βαθιά μυστική εμπειρία της Ανατολής – ποτέ δεν μπόρεσε να φτάσει μακρύτερα από μία κοντόφθαλμη, ορθολογιστική και μέσω απλοϊκών δικανικών προσεγγίσεων απόπειρα κατανόησης και ερμηνείας του θείου. Η θεμελιώδης αυτή διαφοροποίηση, που τυγχάνει και η κύρια γενεσιουργός αιτία όλων των επιμέρους δυτικών δογματικών παρεκκλίσεων (οι οποίες φυσικά δεν αφορούν μόνο στο πρωτείο, αλλά είναι επίσης πάρα πολλές και ουσιαστικές, παρά τα όσα οι Οικουμενιστές διαπρυσίως διακηρύττουν), κατά κανένα τρόπο δεν έχει έστω εξομαλυνθεί. Πολύ περισσότερο φυσικά ουδέν σημείον επαφής υφίσταται τόσο με όλο το θλιβερό εκείνο συνονθύλευμα που απαρτίζουν τα αναρίθμητα και θεολογικώς έωλα προτεστάντικα παραμάγαζα, όσο και με τις άλλες θρησκείες. Και βέβαια η υποβολιμαία βλακώδης «διαπίστωση» πως «όλοι στον ίδιο Χριστό πιστεύουμε» (βλακώδης, γιατί απλούστατα ΔΕΝ πιστεύουμε στον ίδιο Χριστό) ίσως να είχε κάποιο νόημα σε περιπτώσεις ιδεολογικοποίησης της πίστης, θρησκειοποίησης του εκκλησιαστικού γεγονότος ή θεώρησης της έννοιας της θέωσης ως ατομικής υπόθεσης του καθενός (οπότε θα μπορούσε πράγματι να υποτεθεί και η δυνητική της πραγμάτωση μέσα από πολλούς και διαφορετικούς δρόμους). Επειδή όμως εδώ ούτε περί ιδεολογίας πρόκειται, ούτε περί πράξεως περιχαρακωμένης ιδιωτείας, είναι προφανές ότι κάθε οργανωμένη απόπειρα σύγχυσης και συγκρητισμού, μόνο εκ του πονηρού αρύεται. Υπ’ αυτό το πρίσμα εννοείται ασφαλώς ότι την ακόμη ευρύτερη διαθρησκειακή «διαπίστωση» ότι «όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουμε» απαξιώ ακόμη και να τη σχολιάσω. Και ως εκ τούτου φυσικά απαξιώ να σχολιάσω και την παλαιότερη ρήση του θλιβερού ταγού του Φαναρίου ότι όλες οι θρησκείες μπορούν να οδηγήσουν στον Θεό. Η κατάντια του πεπτωκότος σε όλο της το απερινόητο μεγαλείο…
Και συνεχίζω. Οφείλουμε ακόμη να ξεκαθαρίσουμε ότι επί της ουσίας ο όρος «Διάλογος μεταξύ των Εκκλησιών» είναι ανυπόστατος και μόνο κατά (θλιβερήν) οικονομίαν χρησιμοποιείται. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν Εκκλησίες, άρα πώς να…διαλεχθούν και πώς να προσπαθήσουν να…ενωθούν; Η Εκκλησία είναι απλούστατα μία, η Αποστολική και Καθολική, ήτοι η Ορθόδοξη. Όλα τα άλλα, από τους Φραγκολατίνους ως τα απειράριθμα προτεστάντικα καρτούν (πώς αλλιώς δηλαδή να αποκαλούσαμε άραγε την εικόνα π.χ. Αγγλικανής επισκόπου να…ευλογεί γάμο μεταξύ ανδρών!), αποτελούν απλώς πλήρεις εκτροπές και καρικατουρίστικες αλλοιώσεις. Και αφού είναι εκτροπές και δεν είναι Εκκλησίες, δεν επενεργείται εκεί μέσα δια του Αγίου Πνεύματος απολύτως ΤΙΠΟΤΕ! Μπορεί να εκπλήξω τώρα και αρκετούς αναγνώστες μας με αυτό που θα πω (παρότι δεν θα έπρεπε, γιατί κανονικά αποτελεί κοινό τόπο), αλλά από το 1054 και εξής οι Φραγκολατίνοι ούτε αγίους βγάζουν, ούτε ιερωσύνη έχουν, ούτε Θεία Ευχαριστία, ούτε άλλα μυστήρια. Όσα γίνονται μέσα στους ναούς τους έκτοτε πάρα πολύ απλά είναι όλα άκυρα!
Ποιος λοιπόν εβραιοαμερικανοσιωνοκίνητος εν Κωνσταντινουπόλει (αν)ιεράρχης τολμά να μας κατηγορεί (και να μας απειλεί και με επιτίμια), επειδή αντιστεκόμαστε στη χυδαία απαίτησή του να ενωθούμε με αυτούς; Η μόνη επανένωση που θα μπορούσαμε να δεχτούμε (και μακάρι βέβαια να γινόταν) είναι η επιστροφή των διαστρεβλωτών στην ενιαία Εκκλησία των πρώτων αιώνων, από την οποία οι ίδιοι παρεξέκλιναν. Το να επανενωθούμε όμως με τους δικούς τους θεολογικούς δογματικούς όρους σημαίνει ότι αυτομάτως εκτρεπόμαστε και εμείς. Την ώρα δηλαδή που ο εκτρωματικός (αυτοφερόμενος ως) «Χριστιανισμός» της Δύσης καταρρέει μέσα στις αμαρτίες και τα μεταφυσικά του αδιέξοδα, την ώρα που πάμπολλοι Ιταλοί και Γάλλοι διανοητές με ανησυχίες βαφτίζονται Ορθόδοξοι (προσφυώς είχε πει κάποτε ο Ζουράρις ότι «όλοι οι σοβαροί Γάλλοι φιλόσοφοι είτε αυτοκτόνησαν, είτε έγιναν καλόγεροι στο Άγιο Όρος» – ρήση, που ίσως φαντάζει…ζουραρικώς υπερβολική, αλλά επειδή έχω παρακολουθήσει και εγώ κάπως την πορεία των μετά Σαρτρ Γάλλων υπαρξιστών, μπορώ να σας βεβαιώσω ότι δεν απέχει και πάρα πολύ της πραγματικότητας), εμείς θα πετάξουμε στα σκουπίδια τη Φιλοκαλία, τους Νηπτικούς, τους Ησυχαστές και θα πάμε να ενωθούμε με αυτούς που πιστεύουν (ένα μόνο ενδεικτικό λέω τώρα) ότι ο Υιός σταυρώθηκε για να εκπληρωθεί η Θεία Δικαιοσύνη, ήτοι για να εξιλεωθεί δια του πόνου και του θανάτου στον Σταυρό η πεπτωκυία ανθρώπινη σάρκα απέναντι στον οργισμένο τιμωρό Πατέρα για το προπατορικό αμάρτημα; Είναι ηλίου φαιδρότερο ότι όποιος έχει διαβάσει έστω μισή σελίδα από Μέγα Βασίλειο, μόνο ως ατυχή αστεϊσμό θα μπορούσε να εκλάβει μία τέτοια «πρόταση» (όσο βεβαίως και αν η ελεεινή σύναξη του Φαναρίου μας την υποβάλλει ως μονόδρομο μέσα στην απερινόητη πνευματική της κατάντια)…
Και βέβαια στο σημείο αυτό καλό θα ήταν νομίζω – προς άρσιν πάσης παρεξηγήσεως – να ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμη. Εδώ το ζήτημα δεν είναι ποιος θα παρασύρει ποιον υπό τους όρους του ή ποιος θα κερδίσει τις…εντυπώσεις. Δεν είναι ούτε πολιτικό παιχνίδι, ούτε θέμα εγωισμών. Το πρόβλημα υψώνεται πλέον σε επίπεδο καθαρά σωτηριολογικό. Εκτός Εκκλησίας, δίχως τη σύναξη γύρω από το Άγιο Ποτήριο και δίχως μυστηριακή ζωή, δεν υπάρχει θέωση, άρα ούτε και σωτηρία. Να λοιπόν ποιο είναι στην πραγματικότητα το μέγα διακύβευμα. Και όχι βέβαια ότι και ημείς οι δύστηνοι ποιούμεν τι αξιοσημείωτον, μένοντας κατ’ όνομα Ορθόδοξοι, κάνοντας τον σταυρό μας στο σπίτι μας ως εξατομικευμένοι προτεστάντες, ανάβοντας κάνα κερί άπαξ του ενιαυτού και μένοντας εκτός της λατρευτικής συνάξεως και της μυστηριακής ζωής, αλλά τουλάχιστον το σωτηριολογικό πλαίσιο υπάρχει και είναι δίπλα μας. Άλλο να υπάρχει (οπότε έχεις μια ευκαιρία, όσο ζεις, να το ανακαλύψεις) και άλλο να νοθευτεί και να καταστραφεί (οπότε βεβαίως πάσα ελπίς – ό,τι κι αν εμείς πλέον επιλέξουμε – θα έχει οριστικά εκλείψει)…
Όλα αυτά μπορεί για πολλούς να είναι ψιλά γράμματα (όσο δεδομένη τυγχάνει άλλωστε και η κωμικοτραγική πλέον νεοελλαδική μιθριδατική άμβλυνση του «έλα μωρέ τώρα»), αλλά για κάθε συνειδητό ορθόδοξο είναι η κατεξοχήν ουσία. Πέραν όμως αυτού, θα ήταν χρήσιμο να επισημάνουμε και κάτι ακόμη: μία πιθανή υποχώρηση της ελλαδικής Εκκλησίας θα είχε και άλλες συνέπειες, που πλέον δεν θα ήταν θεολογικές, αλλά καθαρά εθνικές (και κάποιον που αδιαφορεί θεολογικά, οπότε δεν τον πολυενδιαφέρουν όλα τα προαναφερθέντα, αυτό δεν μπορεί να τον αφήσει αδιάφορο). Αν η επίσημη Ελλαδική Εκκλησία (σε επίπεδο εννοώ Ιεράς Συνόδου) αποφασίσει κάποια στιγμή την ένωση με το (ή μάλλον υπό το) Βατικανό, θα πρέπει να θεωρείται απολύτως δεδομένη η δημιουργία Σχίσματος εντός της χώρας μας, καθώς μεγάλο μέρος του κλήρου και ακόμη μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού θα μείνει πιστό στην πατρώα αυθεντική πίστη και θα κηρύξει ακοινωνησία με τους πλανεμένους κληρικούς (και τότε βέβαια, εννοείται, θα μας δείτε κι εμάς στο…βουνό με φυσεκλίκια). Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο εξωνημένος μεγαλόσχημος ρασοφόρος που τολμά και επιχειρεί την πρόκληση ενός νέου και με ανυπολόγιστες συνέπειες εθνικού διχασμού, μόνο και μόνο για να ξεπληρώσει τα όποια ενδεχόμενα…γραμμάτια προς τα ξένα αφεντικά που τον ανέβασαν στον…οικουμενικό του θρόνο;
Ευτυχώς όμως πριν από λίγες μέρες η ηγεσία της ελλαδικής Εκκλησίας στάθηκε (παρ’ ελπίδαν – τολμώ να πω) στο ύψος της, συμβάλλοντας αποφασιστικά στο ουσιαστικό πάγωμα των ενωσιακών διαπραγματεύσεων, που την ίδια ακριβώς περίοδο διεξάγονταν στην Κύπρο, και αποτρέποντας την υλοποίηση ενός ακόμη βήματος στο νεοταξίτικο και νεοεποχίτικο σχέδιο της προόδου της ιδέας της Παγκόσμιας Θρησκείας (υπενθυμίζω – για μια ακόμη φορά – ότι το ευρύτερο παιχνίδι των εναγκαλισμών δεν αφορά μόνο σε καρδιναλίους, αλλά και σε πάστορες, ιμάμηδες και γκουρού), για το οποίο η Ορθοδοξία είναι φυσικά το μεγάλο αγκάθι. Αυτή είναι ο μεγάλος στόχος του Σιωνισμού, που φυσικά δεν είναι πολιτικο-οικονομική «σέχτα», όπως νομίζουν οι αφελείς, αλλά ξεκάθαρα αποτελεί θρησκεία, η οποία απλούστατα προετοιμάζει μεθοδικά το έδαφος για την έλευση του Μεσσία της, εξ ου και η οργανωμένη απόπειρα για την ομογενοποίηση του πλανήτη (δια της αποδομήσεως εθνών, ιστοριών, γλωσσών και θρησκειών) και για την ψυχολογική του εξουθένωση (δια της συνεχώς διοχετευόμενης τρομοϋστερίας με τις δήθεν Αλ Κάιντες και τις δήθεν φονικές γρίππες). Όσο όμως κι αν οι πρόσφατες εξελίξεις ήταν θετικές – και έλαβε μοιραία έτσι αναβολή και το ημέτερο…αντάρτικο – είναι πασιφανές ότι δεν υπάρχει περιθώριο για κανένα εφησυχασμό, πράγμα που απλούστατα σημαίνει ότι τα…φυσεκλίκια θα παραμείνουν έτοιμα άχρι καιρού στο ντουλάπι. Αυτή η μάχη δείχνει να κερδήθηκε. Ο πόλεμος ωστόσο είναι ακόμη πολύ μακρύς…
“Αντιφωνητής”
Βεβαίως εννοείται ότι βλέπουμε και προφανή πολιτικά παιχνίδια, δεδομένης της καθ’ όλα ύποπτης εδώ και καιρό υιοθεσίας (ή, για την ακρίβεια, άλωσης) του Φαναρίου από τα όργανα της Νέας Τάξης. Τα πολιτικά δρώμενα όμως, όσο κι αν διαπλέκονται άμεσα με τα θρησκευτικά μέσα σ’ αυτό το νεοεποχο-ταξίτικο γαϊτανάκι, δεν είναι ούτως ή άλλως τα πρωτεύοντα. Για τον γράφοντα, το παιχνίδι που αυτή τη στιγμή παίζεται πάνω στον πλανήτη, είναι πρωτίστως πνευματικό και θρησκευτικό και δευτερευόντως πολιτικό και οικονομικό. Σε πείσμα όλων των προσεγγίσεων που εδράζονται στο (ενίοτε χρήσιμο μεν, αλλά βεβαίως και απελπιστικά) απλοϊκό μαρξιστικό μοντέλο, θεωρώ ότι η οικονομική και πολιτική υποταγή των λαών αποτελεί στην πραγματικότητα το μέσο για την πνευματική τους άλωση – και όχι το αντίστροφο.
