«Τα άγρια μέτρα λιτότητας θα συναντήσουν αντίσταση και θα τελειώσουν άσχημα στην Ελλάδα. Τα οικονομικά μέτρα που πήραν θα πυροδοτήσουν κοινωνική αναταραχή, όπως αυτή που… αντιμετώπισε η χώρα μας την περασμένη δεκαετία». «Οι συνταγές που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι ταυτόσημες με αυτές που εφαρμόστηκαν στη χώρα μου το 2001». Αυτά δήλωσε, προ μηνός, η Πρόεδρος της Αργεντινής Christina Fernandez De Kirckner για τα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα λιτότητας που δέχθηκε η Ελληνική Κυβέρνηση και επέβαλε στο λαό.
Η οικονομική κρίση της Αργεντινής έχει τα ίδια κοινά με την ελληνική
Η Αργεντινή το 1991 αποφάσισε να συνδέσει το νόμισμά της (πέσο) με το δολάριο, με σταθερή ισοτιμία, δηλαδή υιοθέτησε το αμερικανικό νόμισμα στη θέση του δικού της (Στην χώρα μας δεν έγινε κάτι παρόμοιο με το ευρώ το 2002;).
Οι χώρες (Σουηδία, Δανία, Αγγλία) που αντιτάχθηκαν τότε στις πιέσεις του Ζακ Ντελόρ και δεν εντάχθηκαν στο ευρώ, σήμερα δεν διατρέχουν τέτοιο κίνδυνο.
Η Αργεντινή με τη νομισματική αυτή σύνδεση πέτυχε μεν να καταπολεμήσει τον υψηλό πληθωρισμό, αλλά έχασε την ανταγωνιστικότητα, μειώθηκαν οι εξαγωγές της και αυξήθηκε το εξωτερικό της χρέος (Το ίδιο δεν έγινε και στη χώρα μας;).
Οι εταιρείες της Αργεντινής άρχισαν να μετακομίζουν στις γειτονικές χώρες (Βραζιλία, Μεξικό κ.α.), που είχαν φθηνότερα εργατικά χέρια (Στην Ελλάδα δεν βιώνουμε την «μετεγκατάσταση» επιχειρήσεων στην Βουλγαρία, Σκόπια κ.α.;).
Στην Αργεντινή η ύφεση εδραιώθηκε το 1999, και το δάνειο από το Δ.Ν.Τ. δεν έφερε την ανάπτυξη όπως υπόσχονταν. Τα spread πέταξαν στις 6.000 μονάδες (Στην Ελλάδα δεν έγιναν τα ίδια ακριβώς μετά το 2009;).
Στην Αργεντινή το 1999-2000 η ανεργία άρχισε να καλπάζει και «οι αγανακτισμένοι κατσαρολάδες» βγήκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας και των άλλων πόλεων. Η υποαπασχόληση και η μερική απασχόληση αντικατέστησαν την πλήρη (Αυτό μήπως έχει κάποια σχέση με μας;).
Στην Αργεντινή οι αποταμιευτές αγόραζαν όσο-όσο τα δολάρια (όταν τα εύρισκαν) και τα φυγάδευαν στο εξωτερικό (Σας θυμίζει τίποτε αυτή η εικόνα ως προς το δεύτερο σκέλος;).
Στην Αργεντινή άρχισε το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων ΔΕΚΟ και φυσικών πόρων (υδροηλεκτρικά, ενέργεια, ορυχεία κ.α.) με εξευτελιστικές τιμές και όχι μόνο δεν γέμισε τα κρατικά ταμεία, αλλά αντίθετα η οικονομία της εξαρτήθηκε απόλυτα από το εξωτερικό (Τέτοιο φαινόμενο δεν ξεκίνησε και στην Ελλάδα;). Στην Αργεντινή, με την εφαρμογή του πακέτου των έκτακτων και τακτικών μέτρων με τον κωδικό «Corralon», αφανίστηκαν νευραλγικοί τομείς της οικονομίας (αγορά ακινήτων, αυτοκινήτων, εμπόριο, βιομηχανία …), ο δε γενικός δείκτης του Χρηματιστηρίου υποχώρησε από τις 600 μονάδες στις 200 (Τέτοιες ομοιότητες δεν υπάρχουν και στην Ελλάδα;).
Στην Αργεντινή, η μεσαία τάξη που αποτελούσε την «ραχοκοκαλιά» της κοινωνίας, διαλύθηκε. Το 60% του πληθυσμού βρέθηκε κάτω από το όριο της πτώχειας. Η διαφθορά και η φοροδιαφυγή έγιναν σπορ. Ο πληθωρισμός καταδυνάστευε την χώρα, οι τιμές, μήνα με το μήνα, αυξάνονταν ραγδαία (Αυτό μήπως σας θυμίζει κάτι;).
Η Κυβέρνηση της Αργεντινής βλέποντας τα κεφάλαια να φεύγουν στο εξωτερικό με ταχείς ρυθμούς και να φέρνουν τεράστια κρίση στο τραπεζικό σύστημα, έβαλε όριο ανάληψης μετρητών από τραπεζικούς λογαριασμούς (μέχρι 250 πέσο το μήνα), το γνωστό «Corralito». Τότε η μεσαία τάξη εξηγέρθηκε, προκαλώντας τα αργεντίνικα Δεκεμβριανά (Ευτυχώς στην Ελλάδα – παρ’ όλο που η μεσαία τάξη βράζει – δεν έχουμε ακόμη τέτοια).
Στην Αργεντινή η κρίση ξέσπασε και πριν φθάσει η χώρα στη χρεωκοπία της, εφάρμοσε βραχυπρόθεσμα «σταθεροποιητικά προγράμματα», τα οποία όμως, παρ’ όλες τις προσπάθειες δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα κι έτσι συνεχίστηκε η δυστυχία και η ανέχεια (Το ίδιο δεν βιώνουμε τον τελευταίο καιρό και στη χώρα μας;).
Στην Αργεντινή το ΔΝΤ είχε χορηγήσει δάνεια 7,2 δις δολ. το 1999 και 39,7 δις δολ. τον Δεκέμβριο του 2000. Όμως οι όροι ήταν τόσο ασφυκτικοί ώστε οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων να μειωθούν αισθητά (Κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει και στην χώρα μας;).
Η Αργεντίνικη κυβέρνηση το Νοέμβριο του 2001 παραδέχθηκε ότι δεν μπορούσε να εκπληρώσει τις απαιτήσεις του Δ.Ν.Τ., και δεν έβαλε στόχο να μειώσει το έλλειμμα. Τότε το Δ.Ν.Τ. αρνήθηκε να δώσει τη δόση 1,25 δις δολάρια και … (Μήπως και αυτά σας θυμίζουν κάτι;).
Πώς η Αργεντινή μπήκε στην ανάπτυξη
Όλο το μήνα Δεκέμβριο του 2001 βρίσκονταν στους δρόμους εργάτες, αγρότες, υπάλληλοι… ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης. Στις 21 Δεκεμβρίου οι «κατσαρολάδες αγανακτισμένοι» περικύκλωσαν το προεδρικό μέγαρο και ο Πρόεδρος Φερνάντο Ντε Λα Ρουά μόλις πρόλαβε να διαφύγει με ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, γλυτώνοντας από την οργή του όχλου.
Ο νέος Πρόεδρος, Νέστορ Κίρχνερ έκανε στάση πληρωμών και δεν αναγνώρισε το χρέος.
Στα μέσα του 2002 η Αργεντινή αποσύνδεσε το πέσο από το δολάριο. Ακολούθησε η υποτίμησή του και η περαιτέρω διολίσθησή του.
Έτσι στις αρχές του 2003 ήρθαν τα πρώτα καλά νέα. Η οικονομία άρχισε να αναπτύσσεται, οι εξαγωγές έγιναν ανταγωνιστικές, οι εισαγωγές των ακριβών προϊόντων μειώθηκαν και το εξωτερικό χρέος άρχισε να περιορίζεται. Απέρριψε τα μέτρα που είχε πάρει η προηγούμενη κυβέρνηση «Corralito» και «Corralon» και η ιδιωτική κατανάλωση άρχισε να λειτουργεί, το χρήμα να κυκλοφορεί και στο τέλος του 2003 η ανάπτυξη έπιασε το +8,9% (Στην Ελλάδα αυτό δεν το έχουμε δει ακόμη).
Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, οι δανειστές και το Δ.Ν.Τ. ΔΙΕΓΡΑΦΑΝ το 75% της οφειλής δεχόμενοι την αποπληρωμή των υπολοίπων με προνομιακούς όρους. Δεν αποδέχθηκε ποτέ να πληρώσει τόκους αλλά το κυριότερο δεν αναγνώρισε τη δικαιοδοσία δικαστηρίων του εξωτερικού, δείχνοντας στους δανειστές της ότι αν θέλουν να διεκδικήσουν κάτι, πρέπει να υποβάλουν αγωγές στα εθνικά της δικαστήρια με τους δικούς της νόμους και διαδικασίες (Η Ελλάδα δυστυχώς υπέγραψε να δικαστούν με το Αγγλικό δίκαιο και έδωσε το δικαίωμα να κατάσχουν ό,τι θέλουν οι δανειστές μας).
Η Αργεντινή σήμερα φθάνει στους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης – από 7% έως 9% - και επανέρχεται στα προ της κρίσης επίπεδα.
Ο Θεός να φωτίσει και τους Έλληνες κυβερνώντες να ενεργήσουν ανάλογα για το καλό της πατρίδας μας.
