Με τις 27 ποζάτες φωτογραφίες του Ιγνατίου. Τα 14 ‘θεόσοφα’ δημοσιεύματα, κομμένα και ραμμένα απο το περιοδικό "Τάλαντο"’, και ενα ‘ωραίο’ πρόλογο που μόνο ενα μικρό μέρος θα σχολιάσουμε

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ : ΑΓΩΝΑΣ Α.Φ.199
http://www.agonas.org/

ημερολογιο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ 2014 κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ (ΛΑΠΠΑ)

Ο Λαρίσης Ιγνάτιος καμία ομοιότητα και σχέση δε μπορεί να έχει με τους αληθινούς δικαίους και αγίους. Εκείνοι δοξολογούσαν το Θεό για τους διωγμούς και τα μαρτύρια ενώ ο Ιγνάτιος επιδιώκει την κοσμική ζωή και δόξα. Εκείνοι προσκαλούσαν τους δημίους να τους πάρουν τη ζωή, ενώ ο Ιγνάτιος στέλνει δημίους (ειδικές δυνάμεις καταστολής…, εισαγγελείς…) ν’ αποτελειώσουν τους ορθοφρονούντες Αγωνιζόμενους Χριστιανούς της Λαρίσης (Θεολογικούς) ως ελέγχοντας τη ζωή του.

Βλέπουμε τον προλογίζοντα δεσπότη Ιγνάτιο πολύ συγκινημένο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και τούτο γιατί αυτή τη χρονιά συμπληρώνει «είκοσι χρόνια αρχιερατικής διακονίας σ’ αυτόν τον αγιασμένο τόπο…» (σελ. 5).

Και διερωτώμαστε: Αν η αρχιερατική του διακονία ήταν πέντε, δέκα χρόνια θα ήταν λιγότερο ευτυχής και η συγκίνησή του περιορισμένη; Σαν δεσπότης έπρεπε να γνωρίζει τα όσα λέγει ο σοφός Σολομώντας (Σ.Σ. δ΄ 7-14), ότι δηλαδή τιμημένα τα άσπρα μαλλιά για τον άνθρωπο δεν είναι τα πολλά του έτη αλλά η σύνεση, ο άγιος και ακηλίδωτος βίος.

Οι περισσότεροι των επισκόπων αγίων έζησαν ελάχιστο χρόνο επί της γης γι’ αυτό και επικράτησε η επιβεβαίωση της αγιότητος με τη φράση «άμα επίσκοπος άμα μάρτυρας», δηλ. ο πραγματικός επίσκοπος, «ο δίκαιος δεν προφθαίνει να ζήσει χρόνια πολλά γιατί ο διάβολος βλέποντας ότι τελειοποιήθηκε σε χρόνο μικρό και αγαπήθηκε από το Θεό κάνει το παν για να του στερήσει τη ζωή. Αλλά και ο Θεός, αυτού του είδους τους δικαίους, «τους παίρνει για να μην αλλάξει η κακία τη σύνεση και η δολιότητα αποπλανήσει την ψυχήν του».

Ο Λαρίσης Ιγνάτιος καμία ομοιότητα και σχέση δε μπορεί να έχει με τους αληθινούς δικαίους και αγίους. Εκείνοι δοξολογούσαν το Θεό για τους διωγμούς και τα μαρτύρια ενώ ο Ιγνάτιος επιδιώκει την κοσμική ζωή και δόξα. Εκείνοι προσκαλούσαν τους δημίους να τους πάρουν τη ζωή, ενώ ο Ιγνάτιος στέλνει δημίους (ειδικές δυνάμεις καταστολής…, εισαγγελείς…) ν’ αποτελειώσουν τους ορθοφρονούντες αγωνιζόμενους χριστιανούς ως ελέγχοντας τη ζωή του.

Εκείνοι εύχονταν την σε σύντομο χρόνο αναχώρησή τους από τη ζωή ενώ ο Ιγνάτιος χαίρεται με το μακροχρόνιο στο θρόνο «Αίνο και δοξολογία αναπέμπω στον Πανάγαθο και οικτείρμονα Θεό που με αξιώνει τόσης τιμής και τέτοιας επετείου» (!).

Να γελάσει κανείς ή να κλάψει για το κατάντημα αυτό; Αυτά είναι λόγια για τους «ευλαβείς βλαμμένους χριστιανούς», τους ρηχούς και άρπαγες του άρτου των εσπερινών. Τους ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται ποιας ποιότητας θα είναι ο ποιμένας τους. Τους ανθρώπους που επιζητούν δεσποτικές κολακείες, έστω κι αν αυτές προέρχονται από Μήτρους.

«Αναπέμπει αίνο και δοξολογία στο Θεό… γιατί τον αξιώνει τόσης τιμής και τέτοιας επετείου» (!).

Μάλλον ο άνθρωπος δεν έχει επίγνωση της καταστάσεώς του και των όσων λέγει και κάνει. Γιατί, δέχθηκε να εισπηδήσει σε μητρόπολη ζώντος του επισκόπου της Θεολόγου. Να συμμετάσχει σε μια ανήθικη συμπαιγνία. Να γυροφέρνει στη Λάρισα επί 2 χρόνια σα νυκτόβιο αρπακτικό, απασχολώντας πλήθος αστυνομικής δύναμης και παίζοντας κρυφτούλι με τους Αγωνιζόμενους χριστιανούς που αγρυπνούσαν (επί 2 χρόνια δεν είχε προεδρικό διάταγμα και κυκλοφορούσε ως αρχιμανδρίτης Λάππας Ιάκωβος) και δεν εμφανίστηκε ένας εισαγγελέας να τον συλλάβει για αντιποίηση αρχής. Συνεπώς όχι μόνον «άξιος τιμής και τέτοιας επετείου» δεν είναι, αλλά και ως παραβάτης νόμων και Ιερών Κανόνων, έπρεπε να συλληφθεί και να καθαιρεθεί. Επιπλέον ψεύδεται ως προς τον αριθμό των ετών (20) της «αρχιερατικής του διακονίας» διότι αυτός δεν είναι 20 έτη αλλά 18 δεδομένου – όπως προαναφέραμε – ότι τα 2 χρόνια κυκλοφορούσε με το όνομα: αρχιμανδρίτης Λάππας Ιάκωβος.

Μετά απ’ όλες αυτές τις «περγαμηνές», πώς τολμάει να εμφανίζεται ως θεοπρόβλητος, την ώρα που ούτε λαοπρόβλητος υπήρξε παρά μόνο Σεραφειμοπρόβλητος; (Ως προς το ποιος ήταν ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας έγραψαν πολλοί και πολλά βιβλία καθόλου κολακευτικά. Η εφημερίδα μας επίσης σε δύο εκδόσεις έγραψε πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή του που υπήρξε η συμφορά της εκκλησίας).

Ας γνωρίζει ακόμη ότι, η παραμονή του στη Λάρισα δεν σημαίνει και την αναγνώριση της «πνευματικής» του αξίας από το Θεό, (άπαγε της βλασφημίας, διότι ο Θεός δεν συγκαταβαίνει, στα άνομα τερτίπια κενόδοξων και καιροσκόπων ανθρώπων). Την παρουσία του στην πόλη μας μόνο μία άποψη δικαιολογεί, ότι για τέτοιο λαό – που ξέχασε τον άγιο Θεολόγο και προσέπεσε στο διώκτη του Ιγνάτιο – δεν υπήρχε χειρότερος να στείλει ο Θεός.

Ας μην καυχιέται λοιπόν κι ας μη ζητάει φωτοστέφανο γιατί αυτός ο λαός θα τον εξαποστείλει κάποια μέρα και θα είναι η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης.

Λέει ότι ο κόσμος τον αγάπησε. Πότε; Μετά από 15 (20) χρόνια; Αφού άλλους τους πήγε στα δικαστήρια και εξανέμισε τις φτωχές τους οικονομίες, άλλους τους απείλησε με κατασχέσεις των σπιτιών τους (ε, αυτό ο Θεός δεν θα το συγχωρήσει) και άλλους προσπαθεί να τους κάνει να κάμψουν γόνυ στην αφεντιά του «αν με προσκυνήσουν θα τους συγχωρήσω» χρησιμοποιώντας ως μέσο δειλούς και κενόδοξους «πνευματικούς»;

«Με ενέταξε ο Θεός να ζήσω στον τόπο αυτό…». Δεν τον ενέταξε ο Θεός. Δεν είναι το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Θεού – το είπαμε και παραπάνω. Κατά παραχώρησή Του μένει στον τόπο μας. Πάροικος και παρεπίδημος είναι γι’ αυτό και νιώθει ανασφάλεια και επιζητεί την παρουσία πολλών γύρω του.

«Αγαπώ τους διώκτες μου» γράφει.

Ποιοι αλήθεια τον δίωξαν, όταν χιλιάδες εντεταλμένοι τον φρουρούσαν νύχτα-μέρα χρόνια ολόκληρα, ακόμη και σήμερα; Μήπως οι άοπλοι Αγωνιζόμενοι χριστιανοί της Λάρισας, που δεν ανέχονταν πατριό αφού ο πνευματικός τους πατέρας ζούσε; Μήπως διώκτες μπορεί να θεωρεί ο λύκος τα τσοπανόσκυλα γιατί δεν τον αφήνουν να μπει στο μαντρί; Δηλαδή θα ήθελε να μπει  ως λύκος στο μαντρί, να το εκμεταλλεύεται και να θεωρεί, τα κάποια τσοπανόσκυλα που τον άφησαν, φίλους αγαπητούς, «με απέραντη στοργή και αγάπη»; 
   Με άλλα λόγια «φίλοι αγαπητοί» είναι οι προδότες των ιερών και οσίων, οι Εφιάλτες και οι Πήλιοι Γούσιοι που η ιστορία στιγμάτισε με μελανά γράμματα.

Γράφει και κάτι τελευταίο (σελ. 14), ότι θεωρεί σκόπιμο ν’ αναφερθεί σ’ εκείνους «που τον ανέδειξαν και τον έστειλαν στη Λάρισα πατέρα και Επίσκοπο». Εκτός από τον αντάρτη αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ Τίκα – αναφερθήκαμε σ’ αυτόν – αισθάνεται υπόχρεος και προς την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, που ευλόγησε τις ραδιουργίες, ενεργώντας υπό την Σεραφημική απειλή του ανοίγματος των προσωπικών τους φακέλων – ενέργεια που δεν την ήθελαν – ο νοών νοείτω. Ευχαριστεί και τους «Κληρικούς της Ιεράς Μητροπόλεως».

Ε, γι’ αυτούς – υπάλληλοι όντες – δε θα πούμε τίποτε. Πάντως δε θα θέλαμε ποτέ να γίνουμε ιερείς που δεν θα έχουν τη δυνατότητα να εκφράζουν την άποψή τους χωρίς τις γνωστές συνέπειες.