Τὸ «Σύμβολο τῆς Πίστεως» εἶναι προϊὸν δύο Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἐπικυρώθηκε ἀπὸ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες. Μιλᾶ γιὰ «Μία» Ἐκκλησία καὶ «Ἓν Βάπτιμα».
Μήπως κάνουμε λάθος;
Ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος, ὁ Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, ὁ ΜεσσηνίαςΧρυσόστομος Σαββᾶτος, ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος κ.ἄ., ἀποδέχονται καὶ ὁμιλοῦν ἐπιμόνως –ἀντίθετα μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν Πιστῶν– γιὰ πολλὲς Ἐκκλησίες, ἢ «διηρημένες» Ἐκκλησίες καὶ πολλὰ Βαπτίσματα.
Οἱ θέσεις τους αὐτὲς δὲν ἀποτελοῦν μιὰ διερευνητικὴ Ἀκαδημαϊκὴ τοποθέτηση, ποὺ ἐνδέχεται νὰ γίνει ἀποδεκτὴ μέσῳ διαλόγου καὶ διευκρινιστικῶν τοποθετήσεων, ἀλλὰ πρόκειται γιὰ πεποίθηση, Πίστηἐκπεφρασμένη, ἀποκρυσταλλωμένη, ἐντεταγμένη σὲ Συλλογικὲς Ἀποφάσεις Διεθνῶν Ὀργανισμῶν, ὡς τὸ Παγκόσμιο Συμβ. Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), στὸ ὁποῖο συμμετέχουν οἱ παραπάνω Ἀρχιερεῖς ὡς ἐκπροσωποῦντες ΕΠΙΣΗΜΑ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἀρνοῦνται λοιπόν, οἱ παραπάνω Ἀρχιερεῖς, βασικὰ ἄρθρα τῆςΠίστεως, γεγονὸς ποὺ τοὺς κατατάσσει στὸ χῶρο τῶν αἱρετικῶν, ἀφοῦ οἱ κακοδοξίες ποὺ πρεσβεύουν, ἔχουν ἤδη καταδικαστεῖ ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Μιὰ νέα Σύνοδος ποὺ θὰ συνεκαλεῖτο, θὰ εἶχε ὡς ἔργο καὶ καθῆκον αὐτούς, τοὺς δυὸ φορὲς αἱρετικοὺς Ἀρχιερεῖς:
α) νὰ τοὺς καθαιρέσει, ἐφ’ ὅσον θὰ ἐπέμεναν σὲ ἤδη καταδικασμένεςκακόδοξες θέσεις ποὺ ἐπίμονα καὶ δόλια διδάσκουν.
β) καί –ἐπιπροσθέτως– νὰ ἐπισημάνει καὶ νὰ καταδικάσει τὴν μὴ καταδικασθεῖσα ἕως τώρα Νέα Παναίρεση μὲ τὸ ὄνομα «Οἰκουμενισμός», ποὺ αὐτοὶ προωθοῦν καὶ στὴν ὁποία ἀνήκουν (ἐκτὸς μιᾶς ὁμάδας παμπάλαιων αἱρέσεων) καὶ ὅσες νέες κακοδοξίες διαπιστώνονται στὰ ἔργα τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ συνονθύλευμα Παλαιῶν καὶ Νέων αἱρέσεων. Τὴν ἀρχὴ ἐλέγχου καὶ καταδίκης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ἔχουν κάνει ἅγιοι ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.
Ἄρα, πρέπει στὸ μυαλό μας νὰ ξεχωρίσουμε
• τὸ ἐπιβεβλημένο χρέος γιὰ τὴν σύγκληση μιᾶς τέτοιας Συνόδου γιὰ τὴν ἐξέταση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (τέτοια Σύνοδο, ἀσφαλῶς, δὲν θὰ ἐπιτρέψουν νὰ συγκληθεῖ -ἀνθρωπίνως- οἱ Νεοταξίτες καὶ οἱ Οἰκουμενιστές)
• ἀπὸ τὸ δικό μας χρέος, ὡς πιστῶν, νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἡγέτες, ποὺ αὐτὴ τὴν στιγμὴ κατέχουν τὴν ἐκκλησιαστική ἐξουσία.
Καὶ ἐδῶ βρίσκεται τὸ καθῆκον καὶ ἡ τεράστια εὐθύνη τῶν συγχρόνων Ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπολοίπων Πιστῶν:
Νὰ διακόψουν τὴν ἐπικοινωνία μὲ αὐτοὺς τοὺς αἱρετικοὺς ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ποὺ σὲ ἄλλες ἐποχὲς θὰ ἔπραττε κάποιος Ὀρθόδοξος ἱερέας (καὶ λαϊκός), ἐὰν εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει κάποιον Ἐπίσκοπο ἢ ἱερέα ποὺ θὰ κήρυττε τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου.
Ἂν π.χ. ἐμφανιζόταν τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Φωτίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἕνας Ἐπίσκοπος ἢ κληρικός, ὁ ὁποῖος θὰ φρονοῦσε τὰ τοῦ Ἀρείου· μήπως θὰ περίμεναν, ἄραγε, οἱ τότε Ὀρθόδοξοι κληρικοὶ τὴν σύγκληση πρῶτα μιᾶς νέας Συνόδου γιὰ νὰ καταδικάσει τὸν διδάσκοντα τὰ τοῦ Ἀρείου καὶ ὕστερα θὰ ἔπαυαν νὰ ἐπι-«κοινωνοῦν» μαζί του;
Δὲν θὰ ἀπέφευγαν νὰ «κοινωνήσουν» καὶ νὰ συλλειτουργήσουν μὲ τὸν παραπάνω αἱρετικὸ κληρικό; Ἢ –πιεζόμενοι νὰ «κοινωνήσουν» μαζί του– δὲν θὰ ἀρνοῦνταν μὲ ὁποιοδήποτε κόστος αὐτὴν τὴν «κοινωνία»;
Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος»
καὶ Ὀρθόδοξος Χριστ. Ἀγωνιστικὸς Σύλλογος
«Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης»
