Φωτογραφία: «Ρωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»
Τὸ ἔτος 1452 μ.Χ. τὸ Ἔθνος ὑπέστη
μία μεγάλη δοκιμασία, τὴν «Ψευδοένωση» τῶν Ἐκκλησιῶν… Στὴν Κωνσταντινούπολη, στὶς
12 Δεκεμβρίου 1452, μὲ πρωτοβουλία τοῦ Παλαιολόγου (εἶχε τὴν ἀπατηλὴ ἐντύπωση ὅτι
ἔτσι ἐξυπηρετοῦσε τὸ Ἔθνος, ξεχνώντας ὅτι ὁ μόνος φίλος καὶ ἀνίκητος σύμμαχος εἶναι
ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας Χριστὸς) γίνεται «ἑνωτικὴ λειτουργία», παρόντος τοῦ
Καρδινάλιου Ἰσιδώρου (ἀπεσταλμένου τοῦ Πάπα).
Ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὀργάνωσε
τὸ ἐπίσημο συλλείτουργο στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας παρουσία τοῦ ἀντιπρόσωπου
τοῦ Πάπα καρδινάλιου Ἰσίδωρου, στὰ πλαίσια τῆς «ἑνωτικῆς πολιτικῆς» ποὺ ἐφάρμοζε
ἔχοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι θὰ σωθεῖ ἡ Βασιλεύουσα μὲ... τὴ βοήθεια τοῦ Πάπα, ἀπὸ
τὸν ἐξαιρετικὰ ἀσφυκτικὸ τουρκικὸ κλοιό.
Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ Πρωτοσύγκελος Ἀρχιμανδρίτης
Ραφαήλ, ἀλλὰ καὶ ὁ Διάκονος Νικόλαος βρίσκονταν στὴν Κωνσταντινούπολη.
Στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ἀνήμερα
τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔλαβε χώρα τὸ συλλείτουργο αὐτό. Ὅμως, ὁ Πρωτοσύγκελος
Ραφαὴλ δὲν θέλησε νὰ παραστεῖ καὶ οὔτε καὶ τὸν Διάκονό του ἄφησε νὰ πάει.
Γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι αὐτὸ θὰ ἦταν προδοσία τῆς Πίστεως, ἐπέλεξε νὰ
πειθαρχείσει στὸ Θεὸ καὶ ὄχι στὸν Αὐτοκράτωρα
«Ὄχι, καὶ μέχρις ἐκεῖ. Σχέση ναί,
βοήθεια ναί, συλλείτουργο μὲ τοὺς παπικοὺς ποτέ!…» εἶπε.
Ὁ ἀσυγκράτητος θυμὸς τοῦ
Παλαιολόγου
Ὁ Αὐτοκράτορας θύμωσε πάρα πολὺ
καὶ τιμώρησε μὲ ἐξορία τοὺς δύο Ἱεράρχες, προσωρινὰ στὴν Αἶνο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος
Ραφαὴλ ὀνομάζεται καὶ ὁμολογητής, διότι παράτησε τὶς τιμὲς καὶ δόξες τοῦ ἀξιώματός
του καὶ δὲν ὑπολόγισε τὸ κόστος τῆς ἐναντίωσής του στὸν Αὐτοκράτορα,
προκειμένου νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι
τῆς
αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ.
(Τὶς τελευταῖες ἡμέρες ὅμως πρὶν
τὸν ἡρωικὸ θάνατό του ὁ Αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος, ὅταν δὲν ἦρθε ἡ «δυτικὴ
βοήθεια», κατάλαβε τὸ τραγικό του λάθος, καὶ μέσα στὴν Ἁγία Σοφία, τὴν
τελευταία νύχτα, ζήτησε συγχώρεση ἀπὸ Θεὸ καὶ ἀνθρώπους καὶ ἥσυχος τὴν ἑπομένη,
ἔπεσε ὡς ἥρωας καὶ ἐθνομάρτυς, ἀφοῦ πρῶτα ἐξομολογήθηκε καὶ κοινώνησε ὡς Ἀληθινὸς
Ὀρθόδοξος γι΄ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Ραφαὴλ συνήθιζε νὰ τὸν ἀποκαλεῖ μετὰ τὴν ἡρωικὴ
θυσία του μὲ δάκρυα στὰ μάτια «Ἅγιο Αὐτοκράτωρα Κωνσταντῖνο»)
Αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος λοιπὸν ποὺ ὅταν
ἄρχισε ἡ πολιορκία τῆς Βασιλεύουσας ἀπὸ τοὺς τούρκους οἱ δύο Ἅγιοι πατέρες
βρίσκονταν ἐκτὸς τῶν τειχῶν της καὶ μετὰ πέρασαν στὴν Μακεδονία.
Ἐκεῖ ἦταν, ὅταν συνέβη ἡ ἅλωση τῆς
Κωνσταντινουπόλεως, τὴν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα Τρίτη 29η Μαΐου 1453, ἀπὸ τοὺς ἐπιδραμόντες
ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀσιατικῆς Μογγολίας Σελτζούκους Τούρκους. Ὁ τελικὸς προορισμὸς τους ἦταν ἡ
Λέσβος ὅπου καὶ ἔγιναν μάρτυρες 9 ἔτη μετά, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 1462 μ.Χ.
archangelosmichail.gr