Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς – Δάσκαλος, Θεολόγος
Ἀρκεῖ
νὰ παρακολουθήσεις ἢ νὰ διαβάσεις ἕνα δελτίο εἰδήσεων στὰ ἀφηνιασμένα
Μέσα Μαζικῆς Ἐκχαυνώσεως (ΜΜΕ) καὶ νὰ μαυρίσει ἡ ψυχή σου, νὰ
ἀπελπιστεῖς , νὰ τρομοκρατηθεῖς. Πρώτη ὕλη τους, ἡ βία, τὸ ἔγκλημα, ὁ
βόρβορος τῶν σεξουαλικῶν διαστροφῶν. Ἀνοίγει ἡ καταπακτὴ καὶ εἰσπνέεις
τὶς ἀναθυμιάσεις τοῦ... κοινωνικοῦ ὑπονόμου.
Πρώτη
εἴδηση, ὁ λεγόμενος «πιλότος», ἔτσι τὸν ἀποκαλοῦν, καὶ ὄχι δολοφόνο,
γιατί εἶναι «κοντινός» τους, εὐπαρουσίαστος, καλοπερασάκιας, ἕνα
ἀνισόρροπο κάθαρμα.
Δεύτερη
εἴδηση, ὁ βιασμὸς μία κοπέλας, ἐγκύου, μὲ νοητικὴ καθυστέρηση, ἀπὸ τοὺς
προσφιλεῖς τους «πρόσφυγες καὶ μετανάστες», αὐτοὺς ποὺ «λιάζονταν»
καταπῶς μᾶς ἔλεγε ἡ Τασία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Ἀνθρωπόμορφα κτήνη, Πακιστανοὶ καὶ
Ἀφγανοὶ λαθρομετανάστες, συρφετώδεις στρατιὲς νεαρῶν μωαμεθανῶν, ποὺ
μεταφέρουν τὰ ἀήθη καὶ ἀηδῆ ἤθη τους, τὴν κτηνωδία τους, στὴν πατρίδα
μας, γιατί ὅλη αὐτὴ ἡ ἀνάξια λόγου νεοταξικὴ λέπρα, ποὺ μᾶς κυβερνᾶ,
ἀποφάσισε νὰ μᾶς ἐξαφανίσει, νὰ μᾶς μετατρέψει σὲ πακιστανικὸ ἢ σομαλικὸ
ἐμιράτο.
Τρίτη
εἴδηση, ὁ ἀπαραίτητος καθημερινὰ παιδοβιαστής, ποὺ «ψαρεύει» μικρὰ
παιδιά, τέρατα δαιμονικά, ἀκροβολισμένα στὰ σκοτάδια τοῦ διαδικτύου,
λύκοι ὠρυόμενοι, ἕτοιμοι νὰ κατασπαράξουν δροσερὲς ψυχὲς καὶ ζωές.
Τέταρτη,
Πέμπτη… εἴδηση ἐγκλήματα, φόνοι, βιασμοί, λῃστεῖες, ἀπάτες, ἀνομίες… ἡ
σύγχρονη Ἑλλάδα. Καὶ τὸ κοινὸ - θεατές, ἀκροατὲς ἀναγνῶστες- ὑποκύπτει
μοιρολατρικὰ στὴν φορὰ τῶν πραγμάτων, στὸ «τίποτε πιὰ δὲν μὲ ἐκπλήσσει»
καὶ ἀποχαυνωμένο, «παιδαγωγεῖται» στὴν εὐτέλεια, ἀπολαμβάνοντας, πολλὲς
φορές, τὰ διαδραματιζόμενα καὶ ἀνυπομονώντας γιὰ τὴν συνέχεια. Ὁ σκοπός,
ἀνεπαισθήτως, ἐπιτυγχάνεται. Ἀνοχή, μοιρολατρία, «νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε
μὲ τὸν κίνδυνο», εἶναι φυσιολογικὴ ἐξέλιξη, κλειστεῖτε μέσα, μὲ τὴν
τηλεόραση καὶ τὸ ψυγεῖο ἀγκαλιά. Νὰ «βοσκοῦμε τὰ πάθη μας», ἔτσι θὰ
γλιτώσουμε καὶ ἀπὸ τὸν ἰὸ ἐξάλλου. (Ἕνα εὐφυὲς ρητὸ λέει: «Ἂν θέλεις νὰ
δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερική». Διαφωνεῖ
κάποιος; Στὶς ΗΠΑ διαβάζαμε ἢ βλέπαμε στὶς κινηματογραφικὲς ταινίες, γιὰ
ἀπροσπέλαστα «γκέτο» λόγω ἐγκληματικότητας, γιὰ μαζικές, κατὰ συρροήν»,
δολοφονίες, γιὰ ἐγκλήματα σὲ «πολυσύχναστα μέρη», σκηνὲς «φὰρ οὐέστ» θὰ
μᾶς πεῖ ἡ ὅλο «λάμψη καὶ γοητεία»… κυραΣία. Μόνο ποὺ τώρα φτάσαμε κι
ἐμεῖς σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Τὸ ρητὸ πλέον δὲν ἰσχύει).
Τὸ
κρίσιμο ὅμως ἐρώτημα εἶναι τὸ γιατί μεταβάλλεται ἡ πατρίδα σὲ
«παράδεισο» τοῦ ἐγκλήματος; Γιατί τέτοια καὶ τόσα ἐγκλήματα ποῦ, κατὰ
τὴν τρέχουσα κοινοτοπία, ἀφήνουν «ἄφωνη τὴν Κοινὴ Γνώμη»;
Ἐν
πρώτοις, εἰσαγωγικά, θὰ παραθέσω ἕναν μῦθο, ποὺ φέτος «ἔπεσε» καὶ στὶς
Πανελλήνιες Ἐξετάσεις. Εἶναι ὀ περίφημος μῦθος ποὺ ἀναφέρει ὁ Πλάτων
στὸν «Πρωταγόρα». Ἐκεῖ διαβάζουμε πώς, ὅταν ὁ Δίας ἐφτίαξε τὸν κόσμο,
προίκισε τὰ ζῷα μὲ διάφορα χαρακτηριστικὰ (φτερά, νύχια, δύναμη,
ταχύτητα). Ὅμως τὸν ἄνθρωπο τὸν ἄφησε ἀνεφοδίαστο (κυρίως χωρὶς τὴν
πολιτικὴ τέχνη, τὴν ἱκανότητα συμβίωσης). Οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἐξοντώνονταν
ἀπὸ τὰ θηρία. Τότε ὁ Ζεύς, ἐπειδὴ φοβήθηκε γιὰ τὸ γένος μας μὴν
ξεκληριστεῖ, στέλνει τὸν Ἑρμῆ νὰ φέρει στοὺς ἀνθρώπους τὴν Αἰδῶ καὶ τὴν
Δίκη (τὴν ντροπὴ καὶ τὴν δικαιοσύνη). Ἔτσι θὰ διακανονιζόταν ἡ ἁρμονία
τῶν σχέσεων στὶς πολιτεῖες. Τὸν ρώτησε ὁ Ἑρμῆς, μὲ ποιὸ τρόπο νὰ τὶς
κατανείμει. Σὲ λίγους, ὅπως σὲ ἄλλες τέχνες, ἢ σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους;
«Σὲ ὅλους νὰ τὶς μοιράσεις», λέει ὁ Δίας, «καὶ ὅλοι ἂς μετέχουν σ’ αὐτὰ
τὰ δύο... Καὶ βάλε νόμο, ἀπὸ ἐμένα διαταγμένο, ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ
μετέχει στὴν Αἰδῶ καὶ στὴν Δίκη νὰ τὸν σκοτώνουν ὡς ἀρρώστια τῆς πόλης».
(«Καὶ νόμον θὲς παρ’ ἐμοῦ, τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν,
κτείνειν ὡς νόσον τῆς πόλεως», Πρωταγόρας ΧΙΙ). Ὁ πλατωνικὸς μῦθος εἶναι
σαφής. Οἱ ἀναιδεῖς, οἱ ἀδιάντροποι καὶ οἱ ἄδικοι εἶναι νόσοι μίας
κοινωνίας καὶ πρέπει νὰ «σκοτώνονται», δηλαδὴ νὰ τιμωροῦνται αὐστηρότατα
καὶ ὄχι μὲ τὸν νόμο Παρασκευόπουλου καὶ τῆς σάπιας πολιτείας. (Οἱ δύο,
δηλαδή, «ἠθικοὶ αὐτουργοὶ» τῶν ἐγκλημάτων).
Γιατί, λοιπόν, τὰ τόσα ἐγκλήματα;
Πρῶτον: Ἀρχὴ καὶ ρίζας τῆς ἐγκληματικότητας εἶναι ἡ ἀτιμωρησία
καὶ ἂς ἀφήσουμε τὰ σαλιαρίσματα περὶ δικαίου ἐπιείκειας καὶ τὶς
ἀερόπλαστες διακηρύξεις, τὶς «χαζομάρες» περὶ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων,
σωφρονισμοῦ καὶ λοιπὲς ἠχηρὲς ἀνοησίες. (Δὲν εἶμαι νομικὸς καὶ ζητῶ
συγγνώμη γιὰ τὴν ὁρολογία). Αὐτὸ τὸ κατανοοῦν ὅλοι τους καὶ δὲν ἔχει
καμμιὰ ἀξία νὰ παραθέσω, τὸ πόσα ἐγκλήματα, φρικαλέα καὶ ἀποτρόπαια,
ἔγιναν ἀπὸ «εὐεργετημένους» λόγω τοῦ νόμου Παρασκευόπουλου. Τί σκέφτεται
ὁ ἁπλὸς κόσμος; Ἂν σάπιζαν στὴν φυλακή, ἔβγαιναν μόνο στὸ φέρετρο, οἱ
ποικιλώνυμοι φονιάδες, τὰ κτήνη πού βιάζουν, οἱ παιδοβιαστές, οἱ
ναρκέμποροι, θὰ τολμοῦσαν μὲ περισσὴ εὐκολία κάποιοι νὰ ἐγκληματίσουν; Ὁ
«πιλότος» τους, τὰ μωαμεθανικὰ ταγκαλάκια ποὺ μαγάριζαν καὶ
κακοποιοῦσαν ἕνα ἀβοήθητο πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ὁ Βούλγαρος ποὺ κτηνωδῶς
βίαζε ἐπὶ ὧρες –αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν-μία γυναῖκα ποῦ ἔβγαζε τὸ ψωμί
της, σκουπίζοντας τὶς βρομιές του, ὁ κάθε «βλαμμένος» Κουφοντίνας πού
μᾶς κουνάει τὸ δάκτυλο, θὰ τολμοῦσαν νὰ τὸ πράξουν, ἂν ἤξεραν ὅτι θὰ
βγοῦν ἀπὸ τὴ φυλακή, πηγαίνοντας, ὄχι στὸ σπίτι, ἀλλὰ στὸ νεκροταφεῖο,
ὅπου θὰ βρεῖ ἡ ἀηδία τὴν τελευταία της κατοικία; (Καὶ γράφω γιὰ
ἀνθρώπους ποὺ δὲν δείχνουν καὶ καμμιὰ μεταμέλεια γιὰ τὶς πράξεις τους.
Οὔτε ἴχνος ἐνοχῆς).
Δεύτερον:
Γιατί, ἡ φερόμενη ὡς κυβέρνηση, δὲν νομοθετεῖ τὴν ἰσόβια κυριολεκτικὰ
κάθειρξη; Τὸ «εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο» φταίει; Κάποτε ὁ Μακρυγιάννης, ὅταν ὁ
Γκούρας ἤθελε καπετανελίκια καὶ πρωτοκαθεδρίες, τοῦ εἶπε: «Νὰ τὴν χέσω
τέτοια λευτεριά, ὅπου θὰ κάνω ἐσένα πασιά!!». Τὸ υἱοθετῶ, βάζοντας στὴν
θέση τοῦ Γκούρα, τὴν Εὐρώπη. Μήπως, καὶ αὐτὸ εἶναι πιὸ πιστευτό, μᾶς
θέλουν τρομοκρατημένους; Ἀπὸ τὴν μία ἡ Σκύλλα τοῦ κορονοϊοῦ ἀπὸ τὴν ἄλλη
ἡ Χάρυβδη τῆς ἐγκληματικότητας καὶ στὴν μέση ὁ παραιτημένος πολίτης, ὁ
θολωμένος ἰδιώτης.
Τρίτον: Ἡ ἀτιμωρησία καὶ ἡ ἀναίδεια, ξεκινοῦν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας.(Παραπέμπω σὲ παλαιότερο ἄρθρο μου μὲ τίτλο: «Ἀναίδεια καὶ ἀτιμωρησία: Οἱ γάγγραινες τῆς πατρίδας»).
Θὰ πῶ κάτι πολὺ ἁπλό. Βρίζουν, ἀθυροστομοῦν κάποιοι μαθητές στὸ
διάλειμμα. (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο). Τοὺς ἀκούει ὁ δάσκαλος ἢ ὁ
καθηγητής. Καὶ ρωτῶ τὴν ὑπουργὸ Παιδείας, ποὺ ὁ καημὸς της εἶναι ἡ
εἰσαγωγὴ τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας, γιὰ
νὰ «ξεπατωθεῖ», καὶ ἡ τελευταία Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, ἡ οἰκογένεια.
Πῶς ἀντιδρᾶ ὁ ἐκπαιδευτικός; Τί μπορεῖ νὰ κάνει; Ὡς δάσκαλος μάχιμος
ἀπαντῶ. Τίποτε ἀπολύτως. Οἱ περισσότεροι κάνουν ὅτι δὲν ἀκοῦν, δὲν
βλέπουν καὶ δὲν καταλαβαίνουν. Μήπως κάνω λάθος; Ὄχι.
Ὑπάρχει ἐλπίδα. Ναί. Μόνον ἂν ξεκουμπιστοῦν ἀπὸ τὸν σβέρκο μας, οἱ προσκυνημένοι, οἱ φερόμενοι ὡς κυβερνῆτες…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος - θεολόγος, Κιλκὶς
