Δεδομένη ἡ θλίψη, ἀλλά ἡ μνήμη δέν ἀπαλείφεται…
(Ἔνα σχόλιο γιά τήν ἐκδημία τοῦ μητροπολίτη Δράμας)
Ἔφυγε λοιπόν «ξαφνικά», στά 59 του χρόνια, καί ὁ μητροπολίτης Δράμας, ἔνας κληρικός γιά τόν ὁποῖο ἀρκετές φορές ἔχω γράψει στό παρελθόν - καί δυστυχῶς ποτέ γιά θετικά πράγματα. Καί γιά τίς πλᾶνες του καί γιά τήν παρουσία του σέ προξενικές τουρκοεκδηλώσεις στή Θράκη καί γιά τή συμπροσευχή του μέ ἰμάμη σέ τουρκικό νεκροταφεῖο καί κυρίως γιά τά ὅσα διέπραξε τήν τελευταία διετία ὡς φανατικός ἐμβολιοποιμένας: τό ἐμμονικό κήρυγμα ὑπέρ τῶν ἐμβολίων, τίς ἀστυνομεύσεις τῶν ναῶν, τίς διώξεις παραδοσιακῶν ἱερέων πού ἔκαναν πέρσι κανονικά Ἀνάσταση (ἀντί τῆς…διημέρου καταισχύνης), τήν πρότασή του νά κοπεῖ ὁ μισθός τῶν ἀνεμβολίαστων κληρικῶν (καί νά δοθεῖ ὡς bonus στούς ἐμβολιασμένους ὑγειονομικούς), τίς πολλαπλές προκλητικές δηλώσεις του σέ βάρος τῶν πιστῶν πού διαμαρτύρονταν, τήν προσφυγή του στά δικαστήρια μέ μηνύσεις (γιά τίς ὁποῖες μάλιστα ζητοῦσε ἐπίμονα καί φορτικά νά ἐκδικαστοῦν ἄμεσα) καί βέβαια τήν ἀπαγόρευση τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως στή μητρόπολή του ἐπί δύο καί πλέον μῆνες τό περασμένο καλοκαίρι (πράγμα μάλιστα πού ὅταν τοῦ τό ἐπισήμανα μεταξύ πολλῶν ἄλλων - κάποια μέρα πέρσι πού μέ εἶχε πάρει τηλέφωνο γιά νά με…πείσει πώς τόν ἀδικοῦσα μέ ὅσα τοῦ ἔγραφα - ἡ ἐξωφρενική ἀπάντησή του ἦταν ὅτι «δέν θά πάθουν καί τίποτε ἄν μείνουν χωρίς ἐξομολόγο γιά μερικές ἑβδομᾶδες, στό κάτω-κάτω ἄς πᾶνε καί σέ κανένα ψυχολόγο»)!
Εἰλικρινά δέν θά ἤθελα νά τά ξαναθυμίσω σήμερα πάλι ὅλα αὐτά. Καί τοῦτο, ὄχι φυσικά ἐπειδή «ὁ ἀποθανών δεδικαίωται», ὅπως θά βγοῦν νά ποῦν πάλι κάποιοι ἄσχετοι πού δέν ἔχουν προφανῶς ἰδέα γιά τό τί σημαίνει πραγματικά αὐτή ἡ φράση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (πάντως σίγουρα ὄχι αὐτό πού νομίζουν), οὔτε ἐπειδή δέν πρέπει δῆθεν νά ἀσκοῦμε κριτική (καθότι ἀσφαλῶς καί πρέπει, ὅταν ἔχουμε νά κάνουμε ὄχι μέ ἰδιωτικά «περί βίου» θέματα, ἀλλά μέ πνευματικά «περί πίστεως», πόσο δέ μᾶλλον ὅταν αὐτά γίνονται δημοσίως ἀπό πρόσωπα πού ἀσκοῦν ποιμαντορία καί παίρνουν στόν λαιμό τους μέ τίς πλάνες τους ἀνθρώπινες ψυχές). Ἀλλά ἀπλῶς ἐπειδή εἶναι πράγματα πού ἔχω ἤδη ξαναγράψει.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὡστόσο ὅτι πρέπει νά τά θυμόμαστε. Ὅπως καί τό ὅτι ἔφυγε «ξαφνικά» - ὅχι πλήρης ἡμερῶν, ἀλλά πλήρης ἐμβολίων.
Ἐννοεῖται φυσικά ὅτι ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως οὐδείς ἔχει τό δικαίωμα νά ἐπιχαίρει, πόσο δέ μᾶλλον νά θριαμβολογεῖ ἤ νά προβαίνει σέ ἀπαράδεκτα ὑβριστικά σχόλια.
Οὐδείς.
Ἀντιθέτως, θλίψη μόνο πρέπει νά μᾶς ἐμφορεῖ καί νά εὐχόμαστε εἰλικρινά νά μετανόησε ἔστω καί τήν ὑστάτη ὤρα καί νά τόν πῆρε ὁ Κύριος στήν καλύτερη στιγμή γιά τήν ψυχή του.
Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει πώς θά ξεχάσουμε καί ὅσα προηγήθηκαν, οὔτε πώς ἦταν ἀπό τούς πιό μανιώδεις καί προκλητικούς διῶκτες τῆς τελευταίας ζοφερῆς διετίας (ἐπιλέγοντας ξεκάθαρα τήν ὁδό τοῦ «πρός κέντρα λακτίζειν») καί ἀπό τούς πλέον ἐπιφανεῖς ἐκπροσώπους τοῦ «ἀνάποδου κόσμου», σέ πλήρη σύνταξη μέ τό ἀντίχριστο καθεστώς. Στόν φρικτό πόλεμο πού ζοῦμε ἐδῶ καί τόσους μῆνες, μέ τά θύματα τῆς ἐμβολιαστικῆς ὑστερίας νά πληθύνονται δραματικά (ἀπό τίς «ξαφνικίτιδες» καί τίς χιλιάδες ἀκόμη παρενέργειες), μέ τόσους ἀπηνῶς κυνηγημένους καί ἀδίκως ἀπολυμένους συνανθρώπους μας, μέ τόσα ἐξευτελιστικά φασιστικά μέτρα πού ἔχουμε ὑποστεῖ, ἀλλά καί μέ ἀντικείμενο τοῦ διωγμοῦ πάνω ἀπό ὅλα τήν πίστη μας, δέν ἔχουμε τό δικαίωμα νά ξεχνᾶμε πόσοι (εἴτε πολιτικοί, εἴτε γιατροί, εἴτε νομικοί, εἴτε κονδυλοφόροι, εἴτε κληρικοί) ὄχι μόνο δέν πολέμησαν ὅλη αὐτή τήν ἀποτρόπαιη δαιμονική κτηνωδία, ἀλλά καί ἔβαλαν πλάτη γιά τήν ἐπικράτησή της. Πόσο δέ μᾶλλον κι ἀπό τή στιγμή πού διαβάζουμε ἀπό χτές τό πρωί πρωτοφανοῦς ἀστειότητας ἐξυμνητικά κείμενα σέ κάποια ἱστολόγια καί καθεστωτικές φυλλάδες γιά τή δῆθεν λαμπρή πολιτεία τοῦ ἐν λόγω ὡς ποιμενάρχη (μέχρι καί τόν παλαμικό τίτλο «Σέ κλαίει ὁ λαός» εἴδαμε σέ κάποιο δημοσίευμα, στό ὁποῖο ὁ εὐφάνταστος καθ’ ἕξιν ὑμνωδός του συνεχίζει μέ τά ἐξῆς ἀνεκδιήγητα: «Σε κλαίει ο λαός της Δράμας, πεφιλημένε Ιεράρχα, που έχασε τον φιλόστοργο πατέρα του, τον καλό του ποιμένα, τον ακοίμητο φρουρό του και προστάτη. Σε κλαίει ο λαός της Μακεδονίας, ως άλλο Παύλο Μελά, που δεν θα έχει πια κοντά του τον υποστηρικτή των δικαίων του, τον μπροστάρη των αγώνων του...Σε κλαίει όλος ο κόσμος που σε γνώρισε και ένιωσε τον ευεργετικό χαρακτήρα σου και την μεγάλη σου καρδιά που δεν άντεξε να βλέπει την υποκρισία της ζωής»)! Πράγματα ἀπίστευτα καί ἐντελῶς παραμορφωτικά τῆς πραγματικότητας.
Ἀρκετά ὅμως μέ τή διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας, πού συνεχίζει νά ρίχνει λάσπη στόν ἀγώνα τῶν λίγων πού μάχονται ὑπέρ αὐτῆς, πού ρίχνει στάχτες στά μάτια ὅσων ὁμοφρόνων τοῦ ἐκλιπόντος (κληρικῶν τε καί λαϊκῶν) ἔχουν ἀκόμη κάποιες ἐλπίδες νά ἀνανήψουν (ἤ ἔστω νά προβληματιστοῦν) τρομάζοντας ἀπό γεγονότα σάν αὐτό, καί πού φυσικά ἀποπροσανατολίζει καί ἀπό τήν προφανή ἀνάγκη νά ἔχει ἐφεξῆς ἡ Δράμα ἕνα νέο ποιμένα, πολύ καλύτερο τοῦ τωρινοῦ, πού τουλάχιστον δέν θά ἀκολουθήσει τά βήματα του κατά τά τελευταῖα σκοτεινά ἔτη.
Ἄς εἴμαστε ξεκάθαροι λοιπόν: θλιβόμαστε γιά τήν ἐκδημία του, εὐχόμαστε νά ἔχει καλή ἀπολογία μπροστά στό τρομερό Βῆμα τοῦ Κυρίου, ἀλλά τά γεγονότα δέν μποροῦν νά κρυφτοῦν κάτω ἀπό κανένα χαλί (ἐξωραϊσμοῦ ἤ ἀποσιώπησης).
Ὅσο γιά κάτι σαλιάρικα ἐξόδια ἐφύμνια τῆς κακιᾶς ὥρας, τό λέμε ξεκάθαρα ὅτι μόνο καλό δέν κάνουν στήν ψυχή του. Ἄς τά ἀφήσουνε λοιπόν στήν ἄκρη οἱ ἀσύστολοι ἐγκωμιαστές καί, ἄν θέλουν νά τοῦ παράσχουν πραγματική ὑπηρεσία, ἄς ἀρχίσουν νά προσεύχονται γιά τήν ψυχή του, κλαίοντες πικρῶς. Ὅπως καί ὅλοι μας βέβαια…
Νεκτάριος Δαπέργολας Διδάκτορ Ιστορίας
