Επιμέλεια Φώτιος Μιχαήλ
Η αγιότητα δεν είναι θαύμα και προφητεία...
Την Καθαρά Δευτέρα,
η Εκκλησία μας εόρτασε τον
ο Όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη και η προηγούμενη ήταν η Κυριακή της Συγνώμης.
Σκέφτηκα, λοιπόν, να μοιραστώ με την αγάπη σας
ένα άγνωστο γεγονός, που συνδέει πνευματικά αυτές τις δύο ημέρες και δείχνει το μεγαλείο της ψυχής του Οσίου.
Δεν έχει δημοσιευθεί ποτέ και μου το εκμυστηρεύτηκε ο Γέροντας Πνευματικός μου, που το έζησε στις αρχές της δεκαετίας του '80.
Σας μεταφέρω αυτούσια τη διήγησή του:
" Πηγαίναμε με το καραβάκι από την Ουρανούπολη προς τη Δάφνη του Αγίου Όρους. Ήμουνα μαζί με τον ηγούμενο της μονής μας.
Καπετάνιος ήταν ο Ιορδάνης από την Αμμουλιανή.
Νεαρός μοναχός τότε εγώ, έβλεπα μοναχούς και κοσμικούς να πηγαίνουν προς μία γωνιά του καραβιού, όπου καθόταν ένας γέροντας μοναχός με το κομβοσχοίνι του. Έπαιρναν την ευχή του και εκάθηντο πλησίον του με ευλάβεια.
Ρωτήσαμε ποιος ήταν εκείνος ο Γέροντας και μας είπαν:
- Ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης!
Τότε ο ηγούμενός μου είπε:
- Πάμε να πάρουμε κι εμείς την ευχή του!
Πήγαμε, πήραμε την ευχή του και ξαναγυρίσαμε στη θέση μας.
Εμένα με ενθουσίασε η οσιακή μορφή
του Πατρός, το ολοκάθαρο βλέμμα του
και η ταπεινή, συνεσταλμένη στάση του.
Από εκείνη την ώρα έπαψα να ρεμβάζω τη θάλασσα και τις ιερές Μονές που συναντούσαμε.
Η προσοχή μου στράφηκε αποκλειστικά και μόνον στον Γέροντα Εφραίμ.
Δεν χόρταινα να τον κοιτώ σταθερά,
να γυρνά αργά το κομβοσκοίνι του και να έχει κάτω στραμμένο το βλέμμα του, δείχνοντας ότι ο νους του ήταν αφιερωμένος στην προσευχή.
Πλησιάζοντας όμως προς τη Δάφνη,
ο καπετάν-Ιορδάνης άρχισε να φωνάζει,
ενημερώνοντάς μας ότι το καΐκι του
"σήμερα θα πάει μόνον μέχρι Αγία Άννα, διότι θα γυρίσει ο καιρός σε νοτιά και θα είναι επικίνδυνο να συνεχίσει."
Τότε ο Γερο-Εφραίμ με έντονη φωνή του λέει:
- Κι εμείς που πάμε στα Κατουνάκια,
τι θα κάνουμε;
Ο Ιορδάνης του απαντά:
- Θα κατεβείτε στην Αγιάννα και θα πάτε από εκεί περπατώντας!
Τότε ο ο Γέροντας του φωνάζει επιτακτικά:
- Δεν έχει τίποτα ο καιρός! Θα πας στα Κατουνάκια!
Αλλά Ιορδάνης, ανυποχώρητος:
- Εγώ ενημέρωσα! Μέχρι Αγιάννα θα πάω!
Ο παπά Εφραίμ του αντιτείνει σε πολύ έντονο ύφος και με δυνατή φωνή:
- Δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις! Θα πας!
Είσαι εγωιστής! Και δεν εξυπηρετείς τους Πατέρες!
Ήδη όμως το καΐκι προσάραξε στο λιμάνι της Δάφνης και όλα έδειχναν πως... ούτε ο Ιορδάνης "εστράφη εις το οπίσω" ούτε ο παπά Εφραίμ σταμάτησε να προσπαθεί πιεστικά να τον πείσει.
Εγώ με τον ηγούμενό μου και άλλους, κατεβήκαμε στη Δάφνη, ο δε Ιορδάνης συνέχισε το ταξίδι του για την Αγία Άννα...
Σημειωτέον, ότι από εκεί που όλοι με θαυμασμό και ευλάβεια απολαμβάναμε την ασκητική και ησυχαστική ιεροπρέπεια του Αγίου Πατρός, είχε πλέον αρχίσει να χαλάει ο λογισμός μας από την ισχυρογνωμοσύνη του και τις φωνές του.
Εξηγώ δε ότι, για να πάει κανείς από την Αγία Άννα στα Κατουνάκια με τα πόδια, είναι η πιο κουραστική διαδρομή του Αγίου Όρους:
Εχει περί τα χίλια σκαλιά να ανεβείς κατακόρυφα και από εκεί, περίπου μια ώρα πεζοπορία σ' ένα δύσβατο μονοπάτι.
Είναι, δηλαδή, κάτι πολύ δύσκολο και κοπιαστικό, ιδίως αν κουβαλάς και κάποιες αποσκευές μαζί σου.
Την επομένη χρονιά, όταν πανηγύριζε το κελλί των Δανιηλαίων, κάλεσαν τον ηγούμενο της μονής μας, για να χοροστατήσει.
Πήρε κι εμένα και δύο ακόμη αδελφούς και πήγαμε. Φτάσαμε στο κελλί των Δανιηλαίων το μεσημέρι. Επειδή όμως μεσολαβούσαν αρκετές ώρες μέχρι να αρχίσει η αγρυπνία, μας λέει ο ηγούμενος:
- Θέλετε να πάμε μέχρι τον παπά Εφραίμ;
(το κελλί του ήταν κοντά)
Πήγαμε, λοιπόν. Μας δέχθηκε ο Γέροντας, μας κέρασαν οι υποτακτικοί του το καθιερωμένο λουκούμι και όπως καθόμασταν γύρω από τον Γέροντα, ο ηγούμενος του λέει:
- Γέροντα, να σας ρωτήσω κάτι;
Αν έχουμε διαπληκτισθεί μ' έναν αδελφό και έχουμε χαλάσει τις καρδιές μας, ο ιερέας μπορεί να πάει να λειτουργήσει ή ο πιστός να κοινωνήσει;
Ο Γέροντας ήταν κάθετος, λέγοντας:
- Όχι!
Τότε ο ηγούμενος τον ξαναρωτά:
Συγχωρέστε με, Γέροντα και αν δεν θέλετε, μη μου απαντάτε.
Την τελευταία όμως φορά, που σας είδαμε, ήταν πέρυσι μέσα στο καραβάκι, όταν διαπληκτιζόσασταν με τον Ιορδάνη,
γιατί δεν πήγαινε στα Κατουνάκια!
Τελικά, τι έγινε; Σας κατέβασε στην Αγία Άννα; Και την επομένη, εσείς λειτουργήσατε;
Ο Γέροντας Εφραίμ χαμογελώντας απάντησε:
- Στην Αγιάννα μάς κατέβασε ο Ιορδάνης! Και ανεβήκαμε κατάκοποι και φτάσαμε στο κελλί το απόγευμα.
Το πρωί, περί τις 3:00 η ώρα, μπήκαμε στον ναό για τον όρθρο και τη Θεία Λειτουργία, που θα έκανα εγώ. Ιστάμενος σε ένα στασίδι, άρχισα να κάνω κομβοσκοίνι και να συνάζω τον νου μου στην ευχή, ώστε να τον ετοιμάσω, για να σταθεί ενώπιον του Αγίου Θυσιαστηρίου.
Έλα όμως, που αντί για το"Κύριε Ιησού Χριστέ", η μνήμη μού έλεγε: "Μάλωσες με τον Ιορδάνη!
Προσπάθησα εσωτερικά να δικαιολογηθώ, αλλά όσο κι αν προσπάθησα, στον νου μου δεν ερχόταν ο Κύριος, αλλά ο... Ιορδάνης!
Σταμάτησα τότε και είπα στους πατέρες:
" Εγώ θα λείψω για λίγο! Όταν τελειώσετε την ακολουθία, κάντε μια διακοπή και περιμένετέ με να επιστρέψω, για να λειτουργήσουμε.
Έφυγα, λοιπόν, Γέροντα μου, μέσα στη νύχτα και έκανα πάλι όλη τη διαδρομή από τα Κατουνάκια ως την Αγία Άννα. Πήγα στο λιμάνι, όπου ο Ιορδάνης είχε ένα σπιτάκι, στο οποίο διανυκτέρευε προκειμένου την επόμενη το πρωί στις 7:00 να ξεκινήσει πίσω για Δάφνη.
Του χτυπάω την πόρτα και τον ακούω να απαντά:
- Ποιος είναι;
Του λέω:
-Ιορδάνη, ο παπα-Εφραίμ είμαι!
Μου λέει:
- Μισό λεπτό, Γέροντα, έρχομαι!
Ήρθε, άνοιξε την πόρτα, με βλέπει και έκπληκτος με ρωτά:
-Γέροντα, πώς είσαι εδώ τέτοιαν ώρα;
Του λέω:
- Ιορδάνη, ήρθα να σου ζητήσω συγγνώμη για εχθές, που δεν σου φέρθηκα καλά!
Και έσκυψα να του βάλω μετάνοια.
Έσκυψε κι εκείνος, λέγοντάς μου:
- Όχι, Γέροντα! Εγώ μάλλον φοβήθηκα περισσότερο από ό,τι έπρεπε τον καιρό! Εμένα να συγχωρέσεις!
Φιληθήκαμε, τον χαιρέτησα και πάλι ανέβηκα τα χίλια σκαλιά κι έκανα και την υπόλοιπη κουραστική διαδρομή...
Σε όλον δε τον δρόμο έλεγα την ευχή, χωρίς να φεύγει πια ο Κύριος από τον νου μου και να έρχεται ο Ιορδάνης!
Και όταν πλέον έφτασα, λειτούργησα -μνημόνευσα και τον Ιορδάνη-
και ήταν για εμένα μία από τις καλύτερες θείες λειτουργίες!
