ΕΥΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΕΡΕΤΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ

Με Επιστολες και "Ὁμολογίες..." εγκαταλείπεται η Ορθόδοξος Παράδοση για τη στάση μας απέναντι στους αιρετικούς

  τοῦ Σημάτη Παναγιώτη

Ἡ πρόφατη Ἐπιστολή τοῦ Μητροπολίτη Πειραιῶς Σεραφείμ, ἐπιδέχεται δύο ἐπιδερμικὲς ἀναγνώσεις. Μία αἰσιόδοξη καὶ μία ἀπαισιόδοξη. Πρέπει νὰ μὴν παρασυρθοῦμε, ὅμως, οὔτε ἀπὸ τοὺς αἰσιόδοξους ποὺ θριαμβολογοῦν γιὰ μιὰ ἐπιστολὴ ποὺ φέρνει σφραγίδα ἄλλης χειρός (καὶ τὶς δικές τους, ἴσως, σκοπιμότητες), οὔτε ἀπὸ τοὺς ἀπαισιόδοξους.

Μιὰ ἐξέταση τῆς ἐπιστολῆς μὲ κριτήρια ἀλήθειας (ποὺ δὲν ἐκφράζονται μὲ ψυχολογικοὺς ὅρους), καταδεικνύει ὅτι καὶ αὐτὴ ἀποτελεῖ μία συνέχεια ἑνὸς ἀτελέσφορου χαρτοπόλεμου ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει οἱ λεγόμενοι ἀντὶ-Οἰκουμενιστὲς νὰ διεξάγουν κατὰ ἑνὸς ἀόρατου Οἰκουμενισμοῦ. Νὰ δηλώσουμε πρὸς αὐτοὺς, τοὺς ὁποίους σκανδαλίζει ἡ ἐνασχόλησή μας μὲ τὸν Πειραιῶς, ὅτι δὲν ἔχουμε τίποτε μὲ τὸν Σεβασμιώτατο κ. Σεραφεὶμ ὡς ἄνθρωπο, ἀντίθετα θαυμάζουμε τὸ θάρρος καὶ τὸ κουράγιο του νὰ ἀσχολεῖται μὲ ὅλα τὰ κακῶς κείμενα, ἀλλὰ ἀντίθετα ἀπογοητευόμεθα καί στενοχωρούμεθα διὰ τὴν τακτική του νὰ ἀκυρώνει ἀσεβῶς τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση στὸν ἀγώνα κατὰ τῆς αἱρέσεως, νὰ κωλυσιεργεῖ καὶ νὰ συκοφαντεῖ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ τὴν ἐφαρμόσουν. Καὶ ἐξηγοῦμαι.

1. Ποιὸ ἀπὸ τὰ δύο στοίχισε στοὺς Οἰκουμενιστές; ποιό εἶναι ἰσχυρότερο;

• Αὐτὴ ἡ θαυμάσια κατὰ τὰ ἄλλα ἐπιστολή τοῦ Πειραιῶς, ποὺ ἐπαναλαμβάνει ἄλλη μιὰ φορά, καὶ κατοχυρώνει συστηματικὰ ἄλλη μιὰ φορά, καὶ ἀποδεικνύει πέραν πάσης ἀμφιβολίας ἄλλη μιὰ φορά, ὅτι ἔχει εἰσέλθει ὁ θανάσιμος σαρκοβόρος οἰκουμενιστικὸς ἰὸς στὴν σάρκα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τὴν κατατρώγει;

• Ἢ εἶναι ἰσχυρότερα, τὰ «ἀναθέματα» ποὺ ἐπὶ δύο συνεχῆ χρόνια ἐξαπέλυσε ὁ Πειραιῶς κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀναθεματίζων τοὺς αἱρετικοὺς καί, οὐσιαστικά, τὸν ὄπισθεν αὐτῆς κρυπτόμενο Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὡς τὸν ἀρχηγέτη αὐτῆς τῆς φοβερῆς παναιρέσεως;

Ἀσφαλῶς ἰσχυρότερα ἦσαν τὰ «ἀναθέματα», διὰ τῶν ὁποίων ἀναθεματίζετο ἔμμεσα καὶ ὁ Πατριάρχης. Ἄρα ἡ Ἐπιστολὴ ἀποτελεῖ «ἕνα βῆμα πίσω», ἀρχίζει –θὰ λέγαμε– ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν διαδικασία ἐξετάσεως τοῦ ζητήματος, τὸ ὁποῖο εἶχαν λύσει τὰ «ἀναθέματα» τοῦ Πειραιῶς,! (Βέβαια, τὰ «ἀναθέματα» ἀποτελοῦσαν μία θεατρική πράξη, ἀφοῦ ἐκφωνήθηκαν γιὰ ἐντυπωσιασμό, καὶ ποτὲ δὲν ἐφαρμόστηκαν, καθόσον –ἡ καθ’ ἡμᾶς Ὀρθόδοξος Παράδοση– ἀπαιτεῖ νὰ μὴν ἐπικοινωνοῦμε μὲ τοὺς διὰ τῶν «ἀναθεμάτων» ἀποκοπέντας ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας)!

Ἴσως, νὰ μᾶς θυμήσουν –οἱ ἔχοντες μνήμην– ὅτι, στὰ «ἀναθέματα», δὲν ἀναφερόταν τὸ ὄνομα τοῦ Πατριάρχη. Ἔστω, ἀλλ’ ὅμως, δινόταν ἡ ἐντύπωση (στοὺς γνωρίζοντας τὴν ὑπόθεση) ὅτι ὁ Πειραιῶς ὑπονοοῦσε καὶ τὸν Πατριάρχη, ἀλλὰ δὲν εἶχε ἀκόμα τὸ θάρρος νὰ τὸν κατονομάσει. Αὐτὸ ἐξάλλου ἰσχυρίζοντο καὶ ὅσοι ὑποστήριξαν τὸν Πειραιῶς, ὅταν ἐκφώνησε τὰ «ἀναθέματα». Σὲ ὅσους, δηλαδή, ἔλεγαν ὅτι ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων ἀπαιτεῖ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, τὴν Διακοπὴ τῆς Μνημονεύσεως των, κι ὄχι κάποια ἀνενεργὰ «ἀναθέματα», ἀπαντοῦσαν: δὲν σᾶς ἀρκεῖ ποὺ ἔφτασε ὁ Πειραιῶς στὸ σημεῖο, ἔστω ἐμμέσως, νὰ ἀναθεματίσει τὸν Πατριάρχη;

Καὶ νά, ποὺ ἔρχεται αὐτὴ ἡ Ἐπιστολή, διὰ τῆς ὁποίας ἐκπέμπεται ἔμμεσα τὸ μήνυμα, ὅτι δὲν συμπεριελάμβανε στοὺς «ἀναθεματισθέντας» καὶ τὸν Πατριάρχη. Ἀναθεμάτισε ὁ Πειραιῶς (ὅπως πολλάκις γράψαμε) ἀνώνυμους, ἀόρατους καὶ ἐξωγήϊνους Οἰκουμενιστές!

2. Ὁ Πειραιῶς μὲ αὐτὴν τὴν Ἐπιστολὴ συνεχίζει τὴν ἀλλοπρόσαλλη καὶ αὐτοαναιρούμενη τακτική του, τὴν ὁποία ἔχουμε πάλι καταγγείλει. Δηλαδὴ τὴ γνώριμή του μέθοδο, νὰ καταγγέλλει τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ ταυτόχρονα νὰ προστατεύει τοὺς ἡγέτες του· νὰ ἐκτοξεύει ἀνεφάρμοστα ἀναθέματα, καὶ ταυτόχρονα νὰ ὑμνεῖ ἀηδιαστικὰ τὸν ἐμμέσως ὑπ’ αὐτοῦ ἀναθεματισθέντα. Σχιζοφρενικὰ πράγματα, δηλαδή.

Αὐτὸ τὸ ἔχει κάνει σὲ πολλὲς περιπτώσεις. Μὲ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ἐπανειλημμένως· μὲ τὸν Μεσσηνίας (κοντραρίστηκε μαζί του στὴ Σύνοδο γιὰ τὴν κακοδοξία τοῦ Μεσσηνίας περὶ «διῃρημένης Ἐκκλησίας», ἀλλὰ μετὰ τὸν ἀπέδωσε λευκὸ στὴν κοινωνία)· μὲ τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο (κατήγγειλε τὰ τεκταινόμενα στὴν Ἀκαδημία Βόλου, καὶ τὴν ἐκεῖ ἐπωαζόμενη αἵρεση τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας», ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο παρασημοφόρησε τὸν κ. Ἰγνάτιο ὡς τὸν «ἐκλεκτὸ τοῦ Θεοῦ»!!!)· μὲ τὴν Τρόϊκα τῆς Ἐκκλησίας Σερβίας (θεωρεῖ ὡς διωκόμενο τὸν ἱερομόναχο Συμεὼν καὶ τὸν Ράσκας Ἀρτέμιο, ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσει τὴν ἐκκλησιαστικὴ Τρόϊκα «ἐκδιώκει» ἀπὸ τὴν Μητρόπολή του τὸν πρῶτο καὶ ἀφήνει νὰ συλληφθεῖ καὶ νὰ περάσει ἀρκετοὺς μῆνες στὶς φυλακὲς τῆς Θεσσαλονίκης, τὸν δὲ Μητροπολίτη Ἀρτέμιο ὑποστηρίζει μέν, ἀλλὰ δὲν συλλειτουργεῖ μαζί του, πάλι γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσει τὴν Σερβικὴ Τρόϊκα) κ.λπ.

3. Ἡ Ἐπιστολὴ αὐτὴ δὲν προσφέρει τίποτα καινούργιο στὴν ὑπόθεση. Ἀναμασᾶ καὶ συστηματοποιεῖ θαυμάσια, εἶναι ἀλήθεια, ὅλα ὅσα μέχρι τώρα ὁ ἴδιος ὁ Πειραιῶς καὶ οἱ ἐπιτελεῖς του ἔχουν γράψει, ὅσα ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ ἄλλοι ἀντι-οἰκουμενιστὲς ἔχουν γράψει, μεταφέρει δηλ. τὸν χαρτοπόλεμο σὲ ἕνα ψηλότερο σκαλοπάτι. Ὅμως, εἶναι τόσο μεγάλη ἡ ἀλλοίωση τοῦ φρονήματος τῶν πιστῶν, τόσο μεγάλη ἡ ἐνοχὴ στὶς ψυχὲς τῶν ἄβουλων Ἐπισκόπων καὶ ἀντι-οἰκουμενιστῶν ποιμένων, ὥστε τὸ μόνο ποὺ θὰ κάνουν εἶναι κάποιοι ἀπ' αὐτοὺς νὰ συνεχίσουν σὲ κατώτερο βαθμὸ τὸν χαρτοπόλεμο καὶ πέραν τούτου οὐδέν.

Ἂν ὑπῆρχε ΘΕΛΗΣΗ γιὰ ἀγῶνα, θὰ ἐμιμοῦντο τοὺς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀπεμακρύνοντο ἀμέσως ἀπὸ τοὺς αἱρετίζοντες, διέκοπταν τὸ μνημόσυνό τους, ἀποτειχίζοντο. Ἐφ' ὅσον ὁ Πειραιῶς καὶ τὸ ἐπιτελεῖο του, μὲ ὀρθολογιστικοὺς ἀκροβατισμοὺς καὶ διαστρέβλωση τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως, ἀπέρριψαν καὶ ἀκύρωσαν τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων καὶ τὴν ἑρμήνευσαν Οἰκουμενιστικά, διέστρεψαν δὲ καὶ τὸν συγκεκριμένο Ἱερὸ Κανόνα, καὶ ἐπὶ πλέον, τώρα, δὲν αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ ζητήσουν συγγνώμη γι’ αὐτήν τους τὴν ἀσέβεια, δὲν εἶναι δυνατὸν οἱ χωρὶς συνέπεια καὶ μετάνοια ἐνέργειές του νὰ συγκινοῦν τοὺς Ὀρθοδόξους. Εἶναι φανερό, ὡς ἐκ τούτου, ὅτι ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Πειραιῶς γίνεται γιὰ τὸ «θεαθῆναι».

Ἡ μόνη σύμφωνη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση κίνηση, εἶναι ἡ Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου, ποὺ αὐτοὶ ἔχουν ἀπορρίψει. Ἄρα, ὅ,τι κάνουν εἶναι ἐκτὸς Παραδόσεως καὶ οὐδὲν καλὸ θὰ ἐπιφέρει.

4. Ἀπὸ τὴν μεριὰ τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, τώρα, οἱ πράξεις τους δὲν προοιωνίζουν καμία ἀλλαγὴ πλεύσεως. Μέχρι προχθὲς συνέχιζαν ἀκάθεκτοι τὴν τακτική τους. Εἶναι δὲ πασιφανές, ὅτι ἔχουν ἐντείνει τὶς προσπάθειές τους, γιὰ νὰ προλάβουν μέσα στὰ χρονοδιαγράμματα ποὺ ἔχουν ἐκπονήσει νὰ πραγματοποιήσουν τοὺς σκοπούς τους, ἴσως γιατί ἔπεσαν λίγο ἔξω στὸν ὑπολογισμὸ τοῦ χρόνου. Ὁπότε, εἴτε θὰ ἐπιζητήσουν τὴν τιμωρία τοῦ Πειραιῶς (ὅποτε θὰ ἡρωποιηθεῖ), εἴτε θὰ ψελλίσουν κάποιες δικαιολογίες, εἴτε θὰ ἀδιαφορήσουν. Μετάνοια δὲν ἔδειξαν καὶ οὔτε ὑπάρχει κάποιο δεῖγμα πρὸς τοῦτο.

5. Ὡς πρὸς τὴν πρόταση νὰ ἐξετάσει τὸ θέμα ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἴσως τὸ ἀποδεχθοῦν ἢ γιὰ νὰ παραπέμψουν τὸ θέμα "εἰς τὰς ἑλληνικὰς καλένδας", ἢ γιατί ἡ ἐξέταση τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ...Οἰκουμενιστὲς Ἀρχιερεῖς ποὺ θὰ ἀποτελέσουν τὴν Πανορθοδοξο Σύνοδο, εἶναι γι' αὐτοὺς τὸ καλύτερο δῶρο. Καὶ βέβαια, θὰ ἔχουν (ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ἀποφύγουν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς) τὸ ἐπιχείρημα: Δὲν κάνουμε τίποτα, περιμένουμε τὴν ἀπόφαση τῆς Συνόδου!!!

6. Τὸ συμπέρασμα: Ἐφ' ὅσον αὐτοὶ οἱ συλλογισμοὶ ἔχονται ἀληθείας, τότε κάτι σοβαρὸ συμβαίνει. Τότε ὁ κ. Σεραφεὶμ γνωρίζει τὸ παιχνίδι ποὺ παίζεται, γνωρίζει ὅτι ἔχουμε φτάσει ἕνα βῆμα πρὶν ἀπὸ τὴν τελικὴ ἐπίθεση, καὶ εἴτε μὲ τὴν θέλησή του, εἴτε ἐκβιαζόμενος συμβάλλει στὴν ἐπιτυχία τοῦ σχεδίου ἁλώσεως τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Βοηθᾶ τοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ κερδίσουν τὰ ἀναγκαῖα τελευταῖα λεπτά ἢ δευτερόλεπτα, ποὺ θὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὸ ἐπιθυμητὸ γι’ αὐτοὺς τέρμα. Καὶ βέβαια, τὶς βουλὲς τοῦ Κυρίου δὲν τὶς γνωρίζουμε, ἀλλὰ γι' αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ ἐφαρμόζουμε τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων, ἀφήνοντας τὰ ἀποτελέσματα στὸν Θεό.

Αὐτὴ τὴ μαρτυρία ἔχω νὰ παρουσιάσω στοὺς αἰσιόδοξους γιὰ τὴν θαυμάσια ὄντως Ἐπιστολὴ τοῦ Πειραιῶς.

Εἶναι φανερὸ ὅτι τὰ πράγματα πολώνονται. Ἡ ἀλήθεια, ὅμως, πρέπει νὰ λέγεται. Καὶ οἱ τοῦ Πειραιῶς καὶ ὅσοι –ἄλλοτε τὸν κατηγοροῦν κι ἄλλοτε τὸν προβάλλουν ὡς στρατηγὸ τοῦ ἀγῶνα–,  δὲν ἔχουν διάθεση νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν ἀλήθεια. Ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς διαχειριστὲς αὐτοῦ τοῦ ἱστολογίου, μπορῶ νὰ ἀποκαλύψω, ὅτι ἀπὸ τὸ Γραφεῖο τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς, ζητήθηκαν κείμενα ποὺ δημοσιεύσαμε καὶ διὰ τῶν ὁποίων ἀποδεικνύετο ὅτι ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς διαστρέφει τὴν Πατερικὴ διδασκαλία, καὶ ὅταν τὰ στείλαμε (δυὸ φορὲς μάλιστα) δὲν μπόρεσαν ἢ  δὲν τόλμησαν νὰ ἀπαντήσουν, οὔτε ὅμως παραδέχτηκαν τὸ λάθος τους, παραδίδοντας τὸ θέμα στὴ λήθη.

Ἡ λήθη ὅμως δὲν ἔχει καμιὰ συγγένεια μὲ τὴν ἀλήθεια!

ΕΠΙΜΕΤΡΟ:

Ὡς πρὸς τὸ τί εἶναι ἀναγκαῖο αὐτὴ τὴν στιγμή: μιὰ ἀκόμα θαυμάσια Ἐπιστολή, ὅπως τοῦ Πειραιῶς, ποὺ νὰ ἀνακεφαλαιώνει

ὅλα ὅσα ὡς τώρα ἔχουν γραφεῖ ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἢ ἡ ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό; Ἄλλη μιὰ «Ὁμολογία Πίστεως», ποὺ ὅπως καὶ ἡ πρώτη δὲν συμβάλλει στὴν καταπολέμηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἢ ἡ μίμηση τῶν Ἁγίων Πατέρων ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπισή του; Ὡς ἀπάντηση καὶ κατανόηση αὐτοῦ τοῦ σημείου, συνοπτικὰ φυσικά, ἀναφέρω τὰ ἑξῆς αὐτονόητα:

Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ «ψευδοπροφῆτες καὶ ψευδόχριστους» (Ματθ. ζ΄ 15, κδ΄ 24). Καὶ οἱ Ἀπόστολοι προειδοποίησαν: «ἐξ ὑμῶν αὐτῶν (ἀπὸ τοὺς ὀρθόδοξους ποιμένες καὶ Ἐπισκόπους) ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα» (Πράξ. κ΄ 30) καὶ «καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας» (Β΄ Πέτρ. β΄ 1), καὶ «εἰσελεύσονται λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πράξ. κ' 29)· διὰ τοῦτο «χαίρειν αὐτῶ μὴ λέγητε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῶ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (2Ιω 10-11)».

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ἀκόμα τῆς Κ. Διαθήκης οἱ Ἀπόστολοι κατονόμαζαν τοὺς αἱρετικούς, γιὰ νὰ γνωρίζουν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ μὴ «κοινωνοῦν» μαζί τους, πρᾶγμα ποὺ ἀρνοῦνται οἱ σύγχρονοι ποιμένες, παρόλο ποὺ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης τοὺς καταγγέλλει ὡς αἱρετικούς –μὲ πρῶτο τὸν μητροπολίτη Πειραιῶς– ὡς ἀνήκοντας στὴν αἵρεση τοῦ «ὀνοματοκρυπτισμοῦ». Ψευδοδιδάσκαλοι, ποὺ οἱ συγγραφεῖς τῆς Καινῆς Διαθήκης κατονομάζουν, ἦσαν: ὁ Ὑμέναιος, ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ Φύγγελος,  ὁ Ἐρμογένης,  ὁ Φίλητος καὶ ὁ Διοτρεφής.

Ὅταν ἀργότερα, ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζονται στὴν Ἐκκλησία αἱρετικοί, (καὶ ἐφ’ ὅσον ἔμεναν ἀμετανόητοι μετὰ τὴν «πρώτην νουθεσίαν»), οἱ Ἅγιοι Πατέρες τοὺς κατονόμαζαν καὶ δίδασκαν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ αὐτούς, γιὰ νὰ μὴ μολυνθοῦν οἱ πιστοὶ καὶ διακινδυνεύσουν τὴν σωτηρία τους.

Δὲν ὑποβάθμιζαν τὴν αἵρεση καὶ τὶς συνέπειές της. Δὲν συνιστοῦσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες στοὺς πιστούς, ὅσα ἀνεδαφικὰ οἱ σύγχρονοι ἀντι-οικουμενιστὲς συνιστοῦν. Δὲν τοὺς ἔλεγαν δηλαδή: «μένετε καὶ ἐπικοινωνεῖτε μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἕως ὅτου ἀποφασίσει Σύνοδος τὴν καταδίκη της αἱρέσεως. Ὡς τότε, μὴ φοβᾶσθε, δὲν πρόκειται νὰ πάθετε τίποτα. Κοινωνεῖτε ἄφοβα μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τύπου μητρ. Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, Μεσσηνίας Χρυσόστομου Σαββάτου, Καλαβρύτων Ἀμβρόσιου Λενῆ, Δημητριάδος Ἰγνατίου, Σύρου Δωρόθεου Πολυκανδριώτη, ἢ μὲ Ἀκαδημαϊκοὺς καθηγητὲς ὅπως Π. Βασιλειάδης, Παντ. Καλαϊτζίδης κ.λπ.».

Δὲν συμβούλευαν οἱ Πατέρες: Δὲν σᾶς κοστίζει καὶ τίποτα νὰ παρίστασθε σὲ συλλείτουργα ποὺ «ὀρθόδοξοι» Ἐπίσκοποι βραβεύουν Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοπους, π.χ. ὁ Δημητριάδος τὸν Περγάμου Ἰω. Ζηζιούλα.

Δὲν τοὺς καθησύχαζαν λέγοντάς τους: Δὲν πειράζει, ἂν κάποιοι Ἐπίσκοποι δὲν δέχονται ὅτι τὸ filioque εἶναι αἵρεση, ἂν κάποιοι ἀποδέχονται τὸν Παπισμὸ ὡς Ἐκκλησία, ἂν κάποιοι κηρύσσουν τὴν πλάνη, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι «Μία καὶ διηρημένη»· δὲν σᾶς ἐμποδίζουν ὅλα αὐτὰ νὰ κοινωνᾶτε ἀπὸ τὰ χέρια τους.

Δὲν τοὺς ἔφερναν ὡς παράδειγμα οἱ Πατέρες (γιὰ νὰ τοὺς πείσουν νὰ ἐπικοινωνοῦν ἕως ὅτου κάποια Σύνοδος καταδικάσει τοὺς αἱρετικούς), κάποιον σύγχρονό τους ἀντι-οικουμενιστὴ πρωτοπρεσβύτερο, ὁ ὁποῖος συλλειτουργεῖ μὲ αἱρετικοὺς (ὅπως κάνει ὁ σεβαστὸς κατὰ τὰ ἄλλα π. Γεώργιος Μεταλληνός, ποὺ συλλειτουργεῖ μετὰ τοῦ κακοδοξοῦντος μητροπ. Περγάμου Ζηζιούλα, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες πιστῶν).

Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, μὲ τὴν ἐμφάνιση κάθε αἱρέσεως, οἱ Πατέρες προέτρεπαν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, καὶ ἐφ’ ὅσον αὐτὰ ἰσχύουν σὲ ὅλη τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία γιὰ κάθε αἵρεση ποὺ ἐνεφανίζετο (ἔστω καὶ τὴν πιὸ μικρή), μὲ ποιά λογικὴ οἱ τοῦ Πειραιῶς μᾶς λέγουν ὅτι αὐτὰ δὲν ἰσχύουν γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ζεῖ καὶ βασιλεύει δεκαετίες καὶ συνεχῶς τὴν Ὀρθοδοξία κυριεύει; Φτάνει τὸ ὅτι ὁ Πειραιῶς καὶ οἱ πατέρες τῆς Συνάξεως ἀποδέχονται τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς παναίρεση; Ἢ μήπως, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι παναίρεση, ἀπαιτεῖται σὲ μεγαλύτερο βαθμὸ ἐγρήγορση, πιὸ γρήγορη ἀπομάκρυνση, ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές;

Ἂς δοῦμε ἐλάχιστα κείμενα τῶν Ἁγίων, ποὺ διδάσκουν τὴν ἄμεση, ἐνστικτώδη ἀπομάκρυνση: «ἀποπηδᾶν» (=ἀποσκιρτῶ τρέχω πηδῶν, τινάσσομαι ἐπάνω ἤ ὀπίσω)!

Δίδασκε ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Καὶ τί ποιήσομεν τοῖς τοιαῦτα κακουργοῦσι; (τοῖς «παρὰ τὴν ἀποστολικὴν διδαχὴν ἐπινοοῦντας δόγματα», ὅπως τὴν κακοδοξία περὶ τῶν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν»;) Ἐκκλίνατε ἀπ’ αὐτῶν, ἀποπηδᾶτε» (ΕΠΕ 17, 718). «Διὸ παρακαλῶ φεύγειν καὶ ἀποπηδᾶν αὐτῶν τοὺς συλλόγους. Οὐ μικρὰ αὕτη βλάβη τοῖς ἀσθενεστέροις τῶν ἀδελφῶν, οὐ μικρὰ ἀπονοίας ἐκείνοις πρόφασις» (Χρυσοστόμου Ἰω., Κατὰ Ἰουδαίων, Λόγος πρῶτος).

Διὸ ἐπιβάλλεται «μετὰ τῶν οἰκείων της πίστεως εἰρηνεύειν... τοὺς δὲ ἄλλως ἔχοντας ἀποστρέφεσθαι...» καὶ «αἱρετικὸν ἄνθρωπον ἀποστρέφεσθαι» τονίζει ὁ Μ. Βασίλειος (P.G. 31, 649). «Καὶ οὐκ εἶπεν, Ἐὰν ἐναντία καταγγέλλωσιν, ἢ ἀνατρέπωσι τὸ πᾶν, ἀλλά, Κὰν μικρὸν τί εὐαγγελίζωνται παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα, κὰν τὸ τυχὸν παρακινήσωσιν, ἀνάθεμα ἔστωσαν» (Χρυσοστόμου Ἰω., Ἑρμηνεία εἰς τὴν Πρὸς Γαλάτας).

Καὶ ὁ Μ. Φώτιος, λέγει: «Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καί ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν, κἄν ἥμερον περισαίειν δοκῇ· φύγε τήν κοινωνίαν αὐτοῦ καί τήν πρός αὐτόν ὁμιλίαν ὡς ἰόν ὄφεως· ...φεύγειν οὖν παντί σθένει διά ταῦτα προσήκει τούς τοιούτους» (ΕΠΕ 12, 400,31). Τό ἴδιο καί ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Φύγωμεν οὖν τοὺς τὰς πατρικάς ἐξηγήσεις μή παραδεχομένους (ὅπως ὁ Πειραιῶς καὶ οἱ τοῦ ἀντιαιρετικοῦ γραφείου) ἀλλά παρ’ ἑαυτῶν πειρωμένους εἰσάγειν τά ἐναντία· ...καί φύγωμεν μᾶλλον ἤ φεύγει τις ἀπό ὄφεως. Ὁ μέν γάρ ἐνδακών τό σῶμα θανατοῖ πρόσκαιρα, τῆς ἀθανάτου ψυχῆς χωρίσας· οἱ δέ τῆς ψυχῆς αὐτῆς λαβόμενοι τοῖς ὀδοῦσι χωρίζουσιν αὐτήν τοῦ Θεοῦ, ὅπερ ἐστί θάνατος αἰώνιος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. Φεύγωμεν οὖν τούς τοιούτους πάσῃ δυνάμει, καί προσφεύγωμεν τοῖς ὑποτιθεμένοις τά εὐσεβῆ καί σωτήρια, ὡς συνάδοντα ταῖς πατρικαῖς παραδόσεσι» (ΕΠΕ, 10,356).

Ἀντὶ αὐτῶν, ἀντὶ νὰ κάνουν ἐκεῖνο ποὺ συνιστοῦν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Πατέρες, τί μᾶς διδάσκουν οἱ τῆς Συνάξεως, ἀλλοιώνοντες τὴν Ὀρθόδοξο Παράδοση; Τί μᾶς διδάσκει ὁ Πειραιῶς, μὲ τὸν ὁποῖον συνεργάστηκαν οἱ τῆς Συνάξεως στὴν συγγραφὴ αὐτῆς τῆς Ἐπιστολῆς; Ἀρκοῦνται σὲ χαρτοπόλεμο ἐπὶ χρόνια. Μεταξὺ τῶν ἄλλων δικαιολογιῶν των ἦταν καὶ αὐτή. «Δὲν ἔχουν ἐνημερωθεῖ ἀκόμα οἱ πιστοί». Πρῶτα θὰ πρέπει νὰ τοὺς ἐνημερώσουμε καὶ μετὰ νὰ ἀποτειχισθοῦμε. Διότι πῶς θὰ ἀποτειχισθοῦν, ἂν πρῶτα δὲν ξέρουν ἀπὸ τί θὰ ἀποτειχισθοῦν;

Ποτὲ ἀπὸ τὸ μυαλὸ τῶν σοφῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν δὲν πέρασε ἡ σκέψη ὅτι ἡ αὐτοσυνειδησία τῶν πιστῶν ἦταν μεγαλύτερη πρὶν μερικὲς δεκαετίες, ὅτι ὅσο περνάει ὁ καιρός, ὅλο καὶ λιγότεροι πιστοὶ ἀντιδροῦν καὶ ἐναντιώνονται στὸν Οἰκουμενισμό; Διότι, ὥσπου νὰ τοὺς ἐνημερώσουν οἱ ἀντι-Οικουμενιστές, θὰ τοὺς ἔχουν ἀλλοιώσει πλήρως τὴν Πίστη οἱ Οἰκουμενιστές, θὰ τοὺς ἔχουν ὁλοκληρωτικὰ ἀπορροφήσει στὴν αἵρεση.

Φυσικὰ καὶ τοὺς πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό, καὶ τὸ γνωρίζουν αὐτὸ οἱ λεγόμενοι ἀντι-οικουμενιστές, καὶ τὸ γράφουν, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι μᾶς θυμίζουν καὶ ἀναφέρονται σὲ ἐπιστολὲς καταπέλτες, τὶς ὁποῖες ἔστειλε πρὶν 50 χρόνια περίπου ὁ π. Ἐπιφάνιος στὸν Ἀθηναγόρα, τότε ποὺ ἡ Οἰκουμενισμὸς ἦταν στὰ σπάργανα. Τὸ ξέρουν, ἀφοῦ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, π.χ., γράφει, ὅτι ὁ Κόντογλου διαμαρτυρήθηκε ἔντονα στὸν Πατριάρχη, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ στὸ περιοδικὸ τοῦ Πατριαρχείου δημοσιεύτηκε φωτογραφία τοῦ Πάπα!

Ἐνῶ τώρα ὄχι ἡ φωτογραφία, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Πάπας Ἰωάννης, καὶ ὁ ἕτερος, καὶ ὁ τρίτος καὶ μία καὶ δύο καὶ τρεῖς φορὲς μπῆκαν οἱ Πάπες στὸ Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως, καὶ προσφώνησαν τὸν Πάπα Βενέδικτο (παρόντος τοῦ Βαρθολομαίου) μὲ τὴν προσφώνηση: «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος (αἱρετικὸς Πάπας)  ἐν ὀνόματι Κυρίου», καὶ “συλλειτούργησαν” μετὰ τοῦ Πατριάρχου!!!

Ἄρα, ποιά μεγαλύτερη ἐνημέρωση περιμένουν νὰ κάνουν; Ὁσημέραι καὶ περισσότερη ἀλλοίωση ἀναμένεται νὰ γίνει. Καὶ αὐτὸ εἶναι μαθηματικὰ βέβαιο, καὶ τὸ ξέρουν, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν ἔχουν τὸ σθένος νὰ διωχθοῦν, δικαιολογοῦνται. Ὁ σεβαστὸς καθηγητὴς καὶ ὁμολογητὴς Κορναράκης τοὺς τὸ εἶπε κατάμουτρα πρὶν χρόνια: δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ ἀποτειχισθεῖτε». Καὶ ἀντήλλαξε ἐπιστολὲς μὲ κάποιους ἀπ’ αὐτούς, καὶ κατέχει ἐπιστολή, ποὺ ...παρακλήθηκε νὰ μὴ τὴν δημοσιοποιήσει!

Μά, πατέρες, ὅταν ξέρεις ὅτι ὑπάρχει ἐπιδημία σὲ κάποιο χῶρο, ὅτι ὑπάρχουν λύκοι ἅρπαγες, τί κάνεις; Δὲν βάζεις τὶς φωνές; Δὲν κυνηγᾶς τοὺς λύκους; Δὲν ἀπομακρύνεις τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ χῶρο αὐτό, γιὰ νὰ μὴ μολυνθοῦν, ἢ γιὰ νὰ μὴ καταβρωθοῦν ἀπὸ τοὺς λύκους, καὶ κατόπιν (ἀλλὰ καὶ συγχρόνως) ἐξηγεῖς λεπτομερῶς, ἀνασκευάζεις τὴν αἵρεση, δίνεις τὰ κατάλληλα φάρμακα, τὰ κατάλληλα ὅπλα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς καταστάσεως; Δὲν τοὺς καθησυχάζεις νὰ παραμένουν στὴν αἵρεση, δὲν ὑποβαθμίζεις τὸν κίνδυνο.

Πρῶτα ἐσύ, φεύγεις τὴν κοινωνία τῶν αἱρετικῶν, διακόπτεις τὴν ἐπικοινωνία, τὴν μνημόνευσή τους, ἀποτειχίζεσαι, γιὰ νὰ σὲ ἀκολουθήσουν παραδειγματιζόμενοι οἱ πιστοί. Τότε ἐκτιμοῦν κι αὐτοὶ τὴν θυσιαστική σου ἐνέργεια, ὅταν σοῦ κοστίζει· τότε συνειδητοποιοῦν στὴ σωστή του διάσταση τὸν κίνδυνο.

Ἂς εὐχηθοῦμε, παρὰ τὶς δυσοίωνες προβλέψεις, νὰ ἐπικρατήσουν συντόμως δεύτερες σκέψεις, «ἑπόμενες τοῖς ἁγίοις πατράσι».