ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΑΓΩΝΑΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 13 Α.Φ.193 http://www.agonas.org/
Ήρθε η ώρα τα θέματα της πίστεως να συζητηθούν και να πάρουν ορθόδοξες
αποφάσεις. Φτάνουν πια τα πανηγύρια. Φτάνει η επίδειξη των πολύτιμων αμφίων την
ώρα που ο κόσμος χάνει τη δουλειά του, μένει άστεγος και πεινάει. Φτάνει η
περιφορά της κουφότητας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής επικράτειας.
Ήρθε η ώρα ο Αρχιεπίσκοπος να συγκαλέσει τη σύνοδο της ιεραρχίας, να
συζητήσουν για τον ολισθηρό δρόμο που τραβάει ο Οικουμενικός Πατριάρχης και, η
περί αυτού, στα θέματα πίστης και Ορθοδοξίας. Για τις προδοτικές συμφωνίες
Μπαλαμάντ και του Σαμπεζύ, τα προδοτικά κείμενα του Πόρτο Αλέγκρε και της
Ραβέννας, την κακοδοξία της “Μεταπατερικής – Βαπτισματικής Θεολογίας” κ.ά.
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ έστειλε στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ένα
πολυσέλιδο υπόμνημα (72σελ.) με το οποίο αναλύει τις παρεκτροπές του
Πατριάρχου Θεολογικά, Δογματικά, Πατερικά…
Από το υπόμνημα αυτό παραθέτουμε αποσπάσματα.
Επί των απαραδέκτων εξ επόψεως θεολογικής, πνευματικής και
εκκλησιολογικής δηλώσεων Υμών, Παναγιώτατε Δέσποτα, επισημαίνομεν ότι σφάλλετε.
Σχετικά με τις κακόδοξες οικουμενιστικές θεωρίες περί «αδελφών
Εκκλησιών» και «δύο πνευμόνων» και της Ουνίας, είναι γνωστόν ότι αυτές
υιοθετήθηκαν από το απαράδεκτο, επαίσχυντο και άστοχο εκκλησιολογικώς κείμενο
του Balamand του Λιβάνου το 1993. Εκεί αναγνωρίζεται η αιρετική παρασυναγωγή
του Παπισμού, όχι μόνο ως «Εκκλησία», αλλά και ως «αδελφή Εκκλησία» με την
Ορθόδοξο Εκκλησία. Δηλαδή εξισώνεται εκκλησιολογικώς η Μία, Αγία, Καθολική και
Αποστολική Ορθόδοξος Εκκλησία με την αίρεση του Παπισμού. Επίσης, Ορθοδοξία και
Παπισμός θεωρούνται ως «οι δύο πνεύμονες», με τους οποίους δήθεν αναπνέει η
Εκκλησία του Χριστού. Τέλος, η προσηλυτιστική μέθοδος, ο Δούρειος ίππος του
Παπισμού, η επάρατη και δαιμονική Ουνία, η οποία προηγουμένως καταδικάσθηκε στη
Βιέννη (26-31 Ιανουαρίου 1990) και στο Freising του Μονάχου (6-15 Ιουνίου 1990)
από Ορθοδόξους και Παπικούς θεολόγους, στο Balamand του Λιβάνου αθωώθηκε
πανηγυρικώς, θεωρούμενη πλέον ως κοινώς αποδεκτός τρόπος «ενώσεως» Ορθοδοξίας
και Παπισμού (ουνιτικού τύπου ένωση).
Αντιλαμβανόμεθα, Παναγιώτατε Δέσποτα, ότι Υμείς στηρίζεσθε σε αυτές τις
αποφάσεις. Γνωρίζετε όμως ότι η συμφωνία του Balamand δεν αποτελεί πανορθόδοξη
απόφαση, διότι δεν την υπέγραψαν έξι τοπικές Εκκλησίες (Ιεροσολύμων, Σερβίας,
Βουλγαρίας, Γεωργίας, Ελλάδος, Τσεχοσλοβακίας). Δεν υπήρξε, λοιπόν, καμμία
Πανορθόδοξη Σύνοδος ή έγκριση του κειμένου του Balamand. Ενώ, λοιπόν, δεν
υπήρξε Πανορθόδοξη υιοθέτηση του κειμένου του Balamand, εν τούτοις υπήρξε
Πανορθόδοξη απόφαση ακυρώσεως του κειμένου του Balamand στη Βαλτιμόρη της
Αμερικής στις 9-19 Ιουλίου του 2000, με τη συμμετοχή εκπροσώπων όλων των
Ορθοδόξων Εκκλησιών και μάλιστα και του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Επίσης, ο όρος «αδελφές εκκλησίες» δεν έχει υιοθετηθεί, ούτε καν στα κείμενα
των Πανορθοδόξων Συνδιασκέψεων μέχρι και σήμερα. Βεβαίως, και Πανορθόδοξη
Σύνοδος να γινόταν, που θα ενέκρινε τον όρο «αδελφές εκκλησίες» και τις
υπόλοιπες οικουμενιστικές θεωρίες, θα ήταν άκυρη, διότι θα είχε συγκληθεί ως
ληστρική, αφού οι αποφάσεις της θα έρχονταν σε άμεση και πλήρη αντίθεση με την
καθολική και διαχρονική αγιογραφική, αποστολική, ιεροκανονική και πατερική παράδοση
της Ορθοδόξου Εκκλησίας και την κοινή συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας…
Μετά ταύτα, ερωτούμεν Υμάς, Παναγιώτατε Δέσποτα: Πώς χρησιμοποιείτε τον
όρο «αδελφές εκκλησίες», όταν αυτός είναι αγιοπατερικώς αμάρτυρος και μάλιστα
πανορθοδόξως έχει απορριφθεί και ακυρωθεί; Διατί κάνετε επιλεκτική χρήση των
πανορθοδόξων αποφάσεων; Πλέον συγκεκριμένως, ερωτούμεν ευλόγως: Κατά την
Θεοτίμητον Παναγιότητα Υμών, πόσες Εκκλησίες υπάρχουν; Μία ή πολλές; Ο Χριστός
ίδρυσε Μία ή πολλές εκκλησίες; Ο Χριστός δεν ίδρυσε μόνο την Μία, Αγία,
Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως ομολογούμε άπαντες οι Ορθόδοξοι στο
Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας-Κων/λεως; Αφού, λοιπόν, συμφώνως προς τους
Υμετέρους Λόγους υπάρχουν πολλές εκκλησίες και όλοι οι αιρετικοί ανήκουν στην
Εκκλησία, τότε υπάρχουν και πολλοί Κύριοι, πολλές πίστεις, πολλά βαπτίσματα.
Όμως, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, το στόμα του Χριστού, λέει ότι υπάρχει «εις
Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα».
Στον ορθόδοξο χώρο κάνουμε λόγο για Ορθοδοξία (ορθή δόξα περί Θεού) και
για άφεση, πλάνη (πλανεμένη, εσφαλμένη, διαστρεβλωμένη δόξα περί Θεού). Από
πότε, όμως, οι αιρέσεις και οι αιρετικοί αποτελούν εκκλησίες;
Και τελειώνει ο “άγιος” Πειραιώς.
«Ποιά
πανορθόδοξη ἀπόφαση; Λαμβάνουμε υἱϊκῶς θάρρος καί ἐρωτοῦμεν Ὑμᾶς, Παναγιώτατε
Δέσποτα: Ἡ μετάβαση Ὑμῶν, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τῆς Σεπτῆς Κορυφῆς τῆς ὑπ’
οὐρανόνὈρθοδοξίας, στό Μιλάνο ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα καί ἀπόφαση κάποιας Συνόδου
Πανορθοδόξου; Θεωροῦμε ὅτι γιά ἕνα τέτοιο σοβαρό ζήτημα, πού ἅπτεται τῶν
σχέσεων μέ τούς αἱρετικούς Παπικούς, θά ἔπρεπε νά ἐρωτηθοῦν ἅπασαι οἱκατά
τόπους Ἱερές Σύνοδοι τῶν Ἱεραρχῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί νά ὑπάρχει
συγκατάθεση, ἀπόφαση, εὐλογία.
Ἡ
πανορθοδόξως ἀποφασισθεῖσα διεξαγωγή θεολογικοῦ διαλόγου μέ τήν ἑτεροδοξία
καλύπτει τέτοιες ἐνέργειες «συγχοροστασίες καί συμπροσευχές»; Β) Ἐκκλησιολογική
σύγχυση. Εἶναι πασιφανές, ὅπως προκύπτει ἀπό τίς ὁμιλίες, πού ἐκφώνησε ἡ Ὑμετέρα
Παναγιότης στό Μιλάνο, ὅτι διδάσκετε καινοφανῆ, πρωτοφανῆ καί οἰκουμενιστική ἐκκλησιολογία,
ἡ ὁποία, βεβαίως, τυγχάνει ἀλλοτρία καί ξένη πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία. Ἀποδέχεσθε
τίς κακόδοξες οἰκουμενιστικές θεωρίες περί «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» και«δύο
πνευμόνων».
Ἀναγνωρίζετε
τίς αἱρετικές παρασυναγωγές τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ (Λουθηρανοί,
Μεταρρυθμισμένοι) ὡς «Ἐκκλησίες» ἰσότιμες καί ἰσάξιες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀναγνωρίζετε
τόν αἱρεσιάρχη Πάπα, τούς Καρδιναλίους, τούς Πάστορες σάν νά ἔχουν ἔγκυρη ἱερωσύνη,
μυστήρια καί ἀποστολική διαδοχή. Χρησιμοποιεῖτε ὁμοειδῆ θεολογία καί γιά τούς ἀλλοθρήσκους
(Μουσουλμάνους, Ραββίνους). Γιά Σᾶς, Παναγιώτατε, ὅλες οἱ παραπάνω αἱρέσεις
μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελοῦν ἤδη τή «Μία Ἐκκλησία», ἡ ὁποία ὅμως,
στόν παρόντα καιρό εἶναι διηρημένη καί προχωρᾶ πρός τήν ἑνότητά της».
Και ο
επίλογος:
«Προυχωρήσατε
ἤδη πολύ. Οἱ πόδες Ὑμῶν ψαύουσι πλέοντά ρεῖθρα τοῦ Ρουβίκωνος. Ἡ ὑπομονή
χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, Κληρικῶν καί λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται. Διά τήν ἀγάπην
τοῦ Κυρίου, ὀπισθοχωρήσατε! Μή θέλετε νά δημιουργήσητε ἐν τῇ Ἐκκλησία σχίσματα
καί διαιρέσεις. Πειρᾶσθε νά ἑνώσητε τά διεστῶτα καί τό μόνον ὅπερ θά
κατορθώσητε, θά εἶναι νά διασπάσητε τά ἡνωμένα καί νά δημιουργήσητε ρήγματα εἰς
ἐδάφη ἕως σήμερον στερεά καί συμπαγῆ. Σύνετε καί συνέλθετε! Ἀλλά φεῦ! Διηνύσατε
πολλήν ὁδόν. Ἤδη πρός ἑσπέραν ἐστί καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα…»
