Ένα αξιόλογο διεισδυτικό κείμενο
Γράφει ο Πελασγός ο Μιλήσιος
Ανάρτηση: Αγώνας Αγωνιζομένων Ορθοδόξων Χριστιανών http://agonasax.blogspot.gr
Εκείνο το ΟΧΙ στο Βουκουρέστι, ήταν μια σταγόνα.
Το ποτήρι δεν ξεχειλίζει μόνο με μια πρόσθετη σταγόνα, αλλά κι όταν φυσήξει ρεύμα από πάνω του, ή το παρασύρεις, ή κουνήσεις το τραπέζι, ή….
Δηλαδή με απενενοημένα διαβήματα! Της απληστίας απηχήματα, και μάλιστα Αυτοκρατόρων κι αυλικών συσκέψεων, χωρίς σκέψη!
Είπαν στο Administration οι Δεξαμενές σκέψης, ότι για να στριμώξεις την Αρκούδα στο χώρο της, πρέπει να της δημιουργήσεις μιαν “αντιπυραυλική ασπίδα” στις γειτνιάζουσες μ’αυτήν χώρες του ΝΑΤΟ, υπό το πρόσχημα αμυντικού σχεδιασμού.
Γιατί, λέει, πως πολύ τακτικά έβγαινε από τη χειμαιρία νάρκη για θερμότερα κλίματα. Κι όσο δειγματοληπτούσαν τις αντιδράσεις του Θηρίου, δεν έπαιρναν τις απαντήσεις που τους βόλευαν. Νόμιζαν πως τα αντανακλαστικά ήταν ομότροπα των Γκορματσώφ, του Γέλτσιν και Τσουμπάις!
Νόμιζαν οι Αμερικανοί, πως αυτοί που διαδέχθηκαν τους παραπάνω, ήταν του κλίματος που περιγράφει το ανέκδοτο. Αυτό είχε φτάσει μέχρι το κατώφλι της Πρεσβείας στη Μόσχα, περιγράφοντας τη δουλικότητα της μετασοβιετικής ηγεσίας με τα καμώματα του Τσουμπάις.
Ο οδηγός ενός ταξί τον ρωτά. «Που να σε πάω;»
- «Όπου θέλεις, εγώ παντού χρειάζομαι»…
Μέχρι που ένα πρωινό, έφτασε στη Ντάτσα του Γέλτσιν μια ομάδα, που επικεφαλής στέκονταν σε χαμηλό ύψος ένας τύπος, που πέρασε τη ζωή του μετά το Πανεπιστήμιο, στην διατεταγμένη διακονία των Μυστικών Υπηρεσιών της ανατέλλουσας Νέας Ρωσίας. Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν, από την Αγία Πετρούπολη. Δεν άντεχε άλλο να προδίδεται η πατρίδα του από έναν μεθύστακα, και του ενεχείρησε ένα χαρτί που παραιτούσε τον Γέλτσιν από την προσφορά του στις προδοσίες.
Από το 1994 ως το 2004, διέπρεπε στα Ηνωμένα Έθνη, ένας πρεσβευτής Αρμενιο-Ρωσικής καταγωγής, ο Σεργκέι Βικτόροβιτς Λαβρώφ. Έκτοτε ανέλαβε το τιμόνι της Ρωσικής Διπλωματίας.
Από αυτούς του δυο , οι Αμερικανοί συνέλεγαν τα αντανακλαστικά των. Κι έβλεπαν πως δεν ταιριάζουν με τους προκατόχους των.
Όλο το συνοθύλευμα των κρατών που θα αποτελούσαν και τις βάσεις των αντιπυραυλικών ασπίδων, ήταν κυρίως της Ευρωπαικής Ένωσης Μέλη, μεταξύ των και η Ελλάδα. Πειθήνια εκτελεστικά όργανα της Αμερικής, αδυνατούσαν να αντιδράσουν και στις διεργασίες του ΝΑΤΟ και της “Ευρωπαικής Ένωσης”. Πλην του Καραμανλή του Νεωτέρου, που τόλμησε ένα ΟΧΙ.
Από τη μια μεριά είχαμε τις τέλειες παρορμητικές αντιδράσεις της Αμερικής με το ό,τι επηκολούθησε στην Ελλάδα, κι από την άλλη η Ρωσία αλλάζοντας τους ρόλους, καταμετρούσε τις αντιδράσεις των ερασιτεχνών διπλωματών της Ουάσιγκτον. Δυο δεινοί παίκτες Ρώσοι, με ένα ιδιότυπο μείγμα Διπλωματίας και Στατηγικής. Ένα από τα καλύτερα Ηγετικά δίδυμα που είχε ποτέ ο σύγχρονος κόσμος.
Στις παράλληλες επιχειρήσεις των Αμερικανών, αναθέτουν την υπο-Δράση “Μεσογειακή Ένωση” στον Νικολά Σαρκοζύ να την υλοποιήσει. Ήθελαν το Νότο της Ευρώπης να τον “ενώσουν” με τις χώρες της Αιγύπτου, Λιβύης και Μαγκρέμπ, ώστε η Μεσόγειος να φαντάζει μια κλειστή θάλλασσα υπό εποπτεία των Αμερικανο-Ισραηλινών.
Αυτό πως θα επιτυγχάνονταν;
Αφ’ενός έπρεπε να αποδομηθεί η ούτως ειπείν “Ευρωπαική Ένωση”, από τα “βαρίδια” του Νότου, αρχής γενομένης της Ελλάδος, για να καταστεί η μαγιά του ομαδοποιημένου συμπλόκου της Βόρειας Λεκάνης της Μεσογείου, και αφετέρου να ξεκινήσουν οι…”διεργασίες” του σχηματισμού του Νότιου συμπλόκου της Λεκάνης της Μεσογείου.
Έτσι και έγινε. Η Ελλάδα ψυχοραγεί κατόπιν του σχεδίου του Αμερικανικού Administration, και η Βόρεια Αφρική, υπέστη τις συνέπειες της “Αραβικής Άνοιξης”. Ένα αποτυχημένο εγχείρημα. Στην ουσία η κατάσταση βρίσκεται σε ανισορροπία υπό την οπτική γωνία των Αμερικανών, και το επόμενο βήμα τους της Συριακής αιματοχυσίας, συνέπεια του Σχεδίου τους, βρίσκει τη Ρωσία να κρατάει τη μπαγκέτα της περιοχής.
Επακόλουθο της αποτυχημένης επιχείρησης στην περιοχή και η Τουρκία που αποτελεί τον αστάθμητο γι αυτούς παράγοντα.
Μέσα στη δύνη της γεωστρατηγικής τους ανισορροπίας, έρχονται να συμπληρώσουν και οι μεγάλες ήττες στο ποκερ των Μυστικών Υπηρεσιών των Ασσάνζ και Σνόουντεν. Δεν είναι τόσο οι αποκαλύψεις των δυο αυτών …”τεχνοκρατών”, παρά ο αντίκτυπος στον πλανήτη της απώλειας στήριξης του Διπλωματικού τους επιτελείου.
Με το κερασάκι στην τούρτα, η αναμενόμενη αλλαγή του πρεσβευτή τους στην Αθήνα. Η γνώμη μας είναι ότι δεν πρόκειται για ανικανότητα, αλλά για αλλαγή του προσανατολισμού της Ελλάδος. Το έχομε γράψει επανειλλημένα, ότι η Ελλάδα χάθηκε για την Αμερική, μετά τις αποτυχημένες επιλογές της τελευταίας σε ότι αφορά την Ελλάδα στην περιοχή.
Ενδεικτικά, μετά τα Ίμια, δημιούργησαν το “Μακεδονικό”, διεργασίες στη Θράκη, Κύπρο, με τελευταία θανάσιμη επιλογή τους τη χρεωκοπία της Ελλάδος. Ποντάροντας στον τελευταίο γόνο μιας οικογένειας που από το 1922 ως σήμερα ταλαιπώρησε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Όταν συμπεριφέρονταν σ’αυτή τη χώρα περίπου ως ιδιόκτητη έπαυλη, θα προέκυπτε και το vertigo.
Η Ελλάδα όχι μόνο αποστρέφεται αυτή τη χώρα αλλά και θα απεμπλέκεται στο διηνεκές. Όσο και να χύνουν τα κροκοδείλια δάκρυα για “το κακό που μας βρήκε”, το γνωρίζει η δύσμοιρη χώρα, πως ο Δήμιος είναι γνωστός, η Αμερική.
Το ΔΝΤ είναι το προσωπείο τους, και δεν κάνομε λάθος. Όσοι κατέχουν λίγα περί Στρατηγικής και Διπλωματίας, ας ερμηνεύσουν την αλλαγή του Αβραμόπουλου με Βενιζέλο, σ’ενα λεπτό πόστο και θα αντιληφθεί, πως όταν αλλάζουν οι ΥΠΕΞ και οι πρεσβευτές, κάτι σοβαρό συμβαίνει στην περιοχή.
Κι όταν ακολουθείς τα γεγονότα με τροποποιητικές κινήσεις, είσαι σε άμυνα. Και σ’αυτή τη θέση βρίσκονται οι σε δεύτερο ρόλο. Τον πρώτο τον κατέχουν αυτοί που δημιουργούν τα γεγονότα.
Από τώρα κι εφεξής, η Μεσόγειος αλλάζει το σκηνικό της. Αποτέλεσμα της Αλαζονείας των Μηχανισμών δυο αμαρτωλών οικογενειών, Μπούς και Κλίντον.
Στα θερμά της ύδατα προβάλλει η Καθ’Ημάς Ανατολή με τους Συμμάχους της…
Πελασγός ο Μιλήσιος
