Την εποχή που ξεκίνησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η
ναυτική σημασία του γεωγραφικού χώρου και του στόλου της Ελλάδας δεν
είχε την αντίστοιχη βαρύτητα που είχε εμφανίσει το καλοκαίρι του 1914.
Το γεγονός αυτό που οφειλόταν: α) στο ότι η Μεγάλη Βρετανία αφ’
ενός ενδιαφερόταν να προασπίσει τα συμφέροντά της στον Ινδικό και τον
Ειρηνικό Ωκεανό β) τη μεγάλη ναυτική δύναμη των Γάλλων στη Μεσόγειο και
γ) την αρχική ουδετερότητα της Ιταλίας.
Αυτός ο συνδυασμός ήταν που γέννησε ίσως σε κάποιους την ελπίδα
ότι η χώρα μας δεν θα χρειαζόταν να αναμειχθεί στον νέο αυτόν
καταστροφικό πόλεμο. Τα πράγματα όμως άλλαξαν με την πτώση της Γαλλίας
και την έξοδο της Ιταλίας στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας τον Μάιο
του 1940.
Τους μήνες που ακολούθησαν, η καχυποψία του Μουσολίνι αναφορικά
με τις γερμανοσοβιετικές επιδιώξεις στα Βαλκάνια, η πιθανότητα ότι ο
αγγλικός στόλος θα κατέφευγε στα ελληνικά ύδατα στην περίπτωση που η
αγγλοκρατούμενη Αίγυπτος κυριευόταν από τους Ιταλούς και ο
προσανατολισμός της κυβέρνησης Μεταξά στην αγγλική πολιτική – κυριότερα δείγματα του οποίου υπήρξαν η αποδοχή της
αγγλογαλλικής εγγύησης της Ελλάδας έναντι πιθανής απειλής από τον Άξονα
(Απρίλιος 1939) και η άρνησή της να ανανεωθεί το Ελληνοϊταλικό Σύμφωνο
Φιλίας και Συνεργασίας, τον Σεπτέμβριο του 1939 – οδήγησαν στην ωρίμαση
των επεκτατικών επιδιώξεων που έτρεφε, από παλιά, το φασιστικό καθεστώς
της Ιταλίας εναντίον της χώρας μας.
Τον Αύγουστο του 1940, η Γερμανία είχε θέσει ήδη υπό τον έλεγχό της το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και η Luftwaffe
βομβάρδιζε ανηλεώς, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, την τελευταία εστία
αντίστασης που είχε απομείνει στις Βρετανικές Νήσους. Παράλληλα, ο
Χίτλερ κατάστρωνε το πλέον μεγαλεπήβολο από τα σχέδιά του – την εισβολή
στη Σοβιετική Ένωση. Το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας όμως δεν είχε
ανάλογες επιτυχίες να επιδείξει.
Ο Μουσολίνι χρειαζόταν επειγόντως μια
γρήγορη και αποφασιστική νίκη, ώστε να ενισχύσει το κύρος του. Η Ελλάδα
φάνταζε ιδανικός στόχος, καθώς θα εξυπηρετούσε και τα ιταλικά σχέδια για
απόλυτη κυριαρχία στη Μεσόγειο.
Εξάλλου, ουδέποτε σχεδόν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα οι
ελληνοϊταλικές σχέσεις υπήρξαν αρμονικές: από την κατάληψη των
Δωδεκανήσων έως την αμφιλεγόμενη πολιτική της Ιταλίας έναντι της
ελληνικής απόβασης στη Σμύρνη και από τον βομβαρδισμό της Κέρκυρας έως
τη σταθερή υποστήριξη των αλβανικών θέσεων για την Ήπειρο, η Ρώμη δεν
άφηνε καμία αμφιβολία ότι θεωρούσε την Αθήνα περιφερειακό της αντίπαλο.
Για να ξεκινήσει όμως ο πόλεμος, που τόσο επιζητούσε ο
Μουσολίνι, χρειαζόταν μία αφορμή. Έτσι, ήδη από το 1939, άρχισαν οι
αλλεπάλληλες ιταλικές προκλήσεις, με την ελπίδα ότι η Ελλάδα θα
αντιδράσει σπασμωδικά. Εντούτοις, ο τότε πρωθυπουργός Μεταξάς δεν σήκωνε
το γάντι, φροντίζοντας να θωρακίσει πρώτα την άμυνα της χώρας απέναντι
σε έναν αντίπαλο με αριθμητικά πολλαπλάσιες δυνάμεις. Στις 15 Αυγούστου
του 1940, οι προκλήσεις ξεπέρασαν κάθε όριο, με τον απρόκλητο τορπιλισμό
του καταδρομικού «ΕΛΛΗ». Το γέρικο σκαρί υπέκυψε και όλα συνέτειναν πλέον στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος δεν θα αργούσε. Η «εκδρομή στην Ελλάδα», που προσδοκούσε όμως ο Μουσολίνι, θα κατέληγε σύντομα σε ναυάγιο…
Οι προπολεμικές προκλήσεις
Η προετοιμασία του εδάφους για την εφαρμογή της επεκτατικής
αυτής πολιτικής επιχειρήθηκε με μια σειρά από προκλήσεις ο χαρακτήρας
των οποίων ήταν συχνά ναυτικός λόγω της θαλάσσιας γειτνίασης των δύο
δυνάμεων. Η πρώτη από αυτές έλαβε χώρα τη 12η Ιουλίου 1940 όταν
βομβαρδίστηκαν διαδοχικά από αέρος το βοηθητικό πλοίο «Ωρίων» και το αντιτορπιλικό «Ύδρα» ανοιχτά
της Γραμβούσας στην Κρήτη. Τέσσερις μέρες μετά, τέσσερα ελληνικά
υποβρύχια βομβαρδίστηκαν από ιταλικά αεροπλάνα, ενώ ήταν μεθορμισμένα
στον κόλπο της Ιτέας.
Στο τέλος του ίδιου μήνα τα ελληνικά αντιτορπιλικά, «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Όλγα»,
ό,τι καλύτερο είχε τότε το ελληνικό Ναυτικό, καθώς και δύο ελληνικά
υποβρύχια δέχτηκαν αιφνιδιαστική επίθεση της ιταλικής αεροπορίας. Οι
ιταλικές προκλήσεις κορυφώθηκαν στις 2 Αυγούστου 1940 όταν βομβαρδίστηκε
η τελωνειακή ακτοφυλακίδα Α6 την ώρα που έπλεε μεταξύ Σαλαμίνας και
Αίγινας.
Η ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού
Τα συνεχή και ολοένα πιο προκλητικά αυτά επεισόδια δημιούργησαν
εύλογη ανησυχία στην ηγεσία του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, στον
βαθμό που εξέφρασε σοβαρές επιφυλάξεις όταν αποφασίστηκε από την
ελληνική κυβέρνηση η συμμετοχή του εύδρομου καταδρομικού «Έλλη»
στον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου στο νησί της Τήνου.
Η μονάδα
αυτή, αν και σχετικά παλιά, αφού ναυπηγήθηκε τις παραμονές του Πρώτου
Παγκοσμίου Πολέμου, είχε ριζικά ανακαινιστεί στη Γαλλία μεταξύ του 1925
και του 1927 και αποτελούσε την κυριότερη ναρκοθέτιδα του ελληνικού
στόλου. Διέθετε επίσης δυνατότητες αποτελεσματικής συμμετοχής σε
συνοδείες νηοπομπών και ανθυποβρυχιακές επιχειρήσεις.
Οι επιφυλάξεις λοιπόν του Αρχηγού Στόλου, ναύαρχου Καββαδία και
άλλων στελεχών του Πολεμικού Ναυτικού υπήρξαν εύλογες δεν οδήγησαν όμως
στην αναίρεση της ληφθείσας απόφασης ίσως γιατί θεωρήθηκε ότι η εορτή
της Κοίμησης της Θεοτόκου, που τιμάται πολύ και από τους καθολικούς
Ιταλούς, δεν θα επέτρεπε την πραγματοποίηση μιας ακόμη προκλητικής
ενέργειας εναντίον της χώρας μας.
Το γεγονός
Ανατέλλει η 15η Αυγούστου του 1940. Πλήθη προσκυνητές
κατακλύζουν τη λευκή Τήνο, στο βαθυγάλανο ελληνικό Αιγαίο. Στον όρμο
του νησιού, για να απονείμει τις καθιερωμένες τιμές, έχει φτάσει από τα
ξημερώματα η «ΈΛΛΗ», το παλαιό, ιστορικό εύδρομο του ελληνικού στόλου.
Σημαιοστολισμένη, κάνει να κυματίζουν τα χρώματα του έθνους πλάι στον θρησκευτικό πανηγυρισμό.
Η ώρα είναι 8:25 το πρωί και η λειτουργία είχε αρχίσει στον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την «Παναγία της Τήνου», οπότε έγινε ο ανόσιος και ύπουλος τορπιλισμός του εύδρομου καταδρομικού ΕΛΛΗ, που ήταν αγκυροβολημένο έξω από το λιμάνι της Τήνου, συμμετέχοντας στον εορτασμό.
Η τορπίλη που εκτοξεύθηκε από το ιταλικό υποβρύχιο DELFΙΝΟ, όπως έγινε γνωστό αργότερα, xτύπησε την Έλλη ακριβώς κάτω από τον μόνο εν ενεργεία λέβητά του.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτός να εκραγεί και η έκρηξη να
δημιουργήσει κάθετη ρωγμή στη δεξιά πλευρά του πλοίου, η οποία στην
ίσαλο γραμμή είχε διάμετρο 10 εκατοστών. Συνάμα δημιουργήθηκε τρύπα δύο
περίπου μέτρων μεταξύ των δύο καπνοδόχων του πλοίου ακριβώς πάνω από το
σημείο της έκρηξης.
Οκτώ μέλη του πληρώματος έχασαν τη ζωή τους, ενώ δεκάδες
υπήρξαν και οι τραυματίες. Αποτέλεσμα ήταν να βυθιστεί το πλοίο. Οι
άλλες δύο τορπίλες που έβαλε το ιταλικό υποβρύχιο εναντίον των
επιβατηγών πλοίων που βρίσκονταν στο λιμάνι της Τήνου ευτυχώς αστόχησαν.
Η δεύτερη γκρέμισε μέρος του μόλου του λιμανιού και η τρίτη
τρύπησε τον μόλο καμιά 50αριά μέτρα νοτιότερα από το σημείο που χτύπησε η
δεύτερη και αντί να συνεχίσει προς το επιβατηγό πλοίο που βρισκόταν
εκεί καρφώθηκε στον πυθμένα της θάλασσας σαν από πραγματικό θαύμα
Το Ιταλικό υποβρύχιο DELFΙΝΟ
Το αιφνίδιο κτύπημα που υπέστη το ελληνικό καταδρομικό δεν
βρήκε ούτε το πλήρωμά του ούτε τη ναυτική ηγεσία της χώρας απαράσκευη.
Σύντονες προσπάθειες ανελήφθησαν από τον κυβερνήτη του πλοίου,
Χατζόπουλο, ώστε τουλάχιστον να σωθεί το πλοίο προσαράζοντας στα αβαθή
του λιμανιού, κάτι όμως που δεν κατέστη δυνατό γιατί τα συστήματα του
πλοίου είχαν νεκρώσει μετά τη διάρρηξη των ατμοσωλήνων και την
παρεπόμενη διακοπή της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος.
Επιπροσθέτως, το επιβατηγό «Έσπερος» που
ανέλαβε τη ρυμούλκηση δεν είχε τη δυνατότητα ούτε και τα εφόλκια που θα
μπορούσαν να ρυμουλκήσουν το καταδρομικό, τη στιγμή μάλιστα που η
αποκρίκωση της άγκυράς του δεν υπήρξε εφικτή για μια σειρά από λόγους.
Δυστυχώς όμως, δύο φορές τα ρυμουλκά έσπασαν. Εντωμεταξύ η πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στο «Έλλη» ανάγκασε το πλήρωμά του να το εγκαταλείψει. Τελευταίοι το εγκατέλειψαν οι αξιωματικοί και ο κυβερνήτης Χατζόπουλος. Στις 9.45’ το «Έλλη» βυθίστηκε
σε βάθος 30 μέτρων. Νεκρός από το πλήρωμα ήταν ο κελευστής Παπανικολάου
και τραυματίες άλλοι 29, τέσσερις ήταν τέλος οι αγνοούμενοι.
Τα προηγούμενα του τορπιλισμού γεγονότα της ιταλικής
προκλητικότητας έδειχναν το δράστη της επίθεσης. Η ανεύρεση από έναν
δύτη κομματιών από τις τορπίλες που αστόχησαν του στόχου τους απλώς
επιβεβαίωσε τις υποψίες για το δράστη. Η μία ήταν 45 εκατοστών και
προκάλεσε το ρήγμα στον λιμενοβραχίονα της Τήνου ενώ η δεύτερη 53
εκατοστών, τύπου Ουάιτχεντ, που εξερράγη τρίτη.
Διακρίνονται με ευκολία οι ιταλικές αναγραφές UΝΙΟΝE ΤΙΜ
VERT και οι αριθμοί μητρώου κατασκευής, ενώ στο πόρισμα της 21ης
Αυγούστου 1940 αναφέρει ότι στα τεμάχια των τορπίλων φαίνονται καθαρά τα
γράμματα RM (REGΙΑ MΑRΙΝΑ). Δράστης της επίθεσης ήταν το ιταλικό
υποβρύχιο DΕLFΙΝΟ (με κυβερνήτης τον G.ΑΙCΑRDΙ). Το DELFΙΝΟ είχε
αποπλεύσει από την ιταλοκρατούμενη Λέρο με εντολή του Ιταλού κυβερνήτη
της Ιταλικής Διοικήσεως των Νήσων του Αιγαίου, και εχθρικού προς τον
δωδεκανησιακό λαό, Ντε Βέκι.
Οι αυτόπτες μάρτυρες
Ο ναύαρχος Γρηγόριος Μεζεβίρης διηγείται:
«Την 15η Αυγούστου 1940, ενώ
βρισκόμουνα στην Αθήνα, ο Διευθυντής της Δ.Ρ.Υ.Ν. με πληροφορούσε τον
τορπιλισμό και τη καταβύθιση της ΕΛΛΗΣ από άγνωστο υποβρύχιο. Κατέβηκα
αμέσως στον Ναύσταθμο και έσπευσα να συναντήσω τον Αρχηγό του Στόλου,
που είχε μόλις πληροφορηθεί το γεγονός. Ήταν έξαλλος και φοβερά
αγανακτισμένος κατά του Υφυπουργού. Παρά τους αιφνιδιαστικούς
βομβαρδισμούς πολεμικών μας σκαφών που είχαν προηγηθεί, ένα από τα
μεγαλύτερα πλοία του Στόλου είχε διαταχθεί να παραμείνει επί ώρες
αγκυροβολημένο σε όρμο τελείως ανοικτό, για να μην διακοπεί η παράδοση
των καλών ειρηνικών καιρών της συμμετοχής του Ναυτικού στη θρησκευτική
τελετή της Τήνου! Φαίνεται, μάλιστα, ότι το Γ.Ε.Ν., για να μην
διακινδυνεύσει την ΕΛΛΗ, είχε εισηγηθεί την αποστολή του α/τ «ΑΕΤΟΣ».
Ο Υφυπουργός όμως, επέμενε να αποσταλεί το εύδρομο για την
μεγαλοπρεπέστερη συμμετοχή του Ναυτικού στην τελετή. Τη στιγμή που η
δολοφόνος τορπίλη έπληττε την ΕΛΛΗ, το πλοίο έφερε μεγάλο
σημαιοστολισμό, το επιτελείο του φορούσε τη μεγάλη στολή για να
συμμετάσχει στη τελετή και το άγημα ετοιμάζονταν να αποβιβαστεί στη
στεριά για να αποδώσει τις τιμές. Σύμφωνα με παλιό έθιμο, στη Τήνο είχαν
συρρεύσει χιλιάδες προσκυνητές που δεν φαντάζονταν ότι την εποχή εκείνη
η θάλασσα έκρυβε πολλούς κινδύνους.
Ήδη, δικαιολογημένα, οι προσκυνητές αυτοί βρίσκονταν σε μεγάλη
αγωνία για την ασφαλή επιστροφή τους. Αποφασίστηκε λοιπόν, να
επιστρέψουν με νηοπομπή που θα συνόδευαν τα α/τ «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ» και «ΒΑΣ. ΟΛΓΑ».
Τα αντιτορπιλικά απέπλευσαν από τον Ναύσταθμο το επόμενο πρωί,
προκειμένου να ειδοποιηθούν οι εμπόλεμοι για την κίνηση αυτή και να
αποφευχθεί νέα… παρεξήγηση. Ο Αρχηγός του Στόλου επέβαινε στο α/τ «ΒΑΣ. ΟΛΓΑ» και εγώ στο α/τ «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ».
Κατά τον πλου είχαν ληφθεί τα συνήθη σε καιρό πολέμου μέτρα.
Ενώ παραπλέαμε τη Σύρο φάνηκε, σε ύψος 2.000 μέτρων περίπου αεροσκάφος
στο οποίο δεν διακρίνονταν χαρακτηριστικά εθνικότητας με κατεύθυνση προς
το α/τ «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ». Διέταξα
τον αξιωματικό πυροβολικού του πλοίου οι σκοπευτές των Α/Α να
παρακολουθούν το αεροσκάφος και τα πυροβόλα να ετοιμαστούν για έναρξη
πυρός.
Σε λίγο, δέσμη οκτώ μικρών βομβών έπεφτε σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από το α/τ «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ»,
αμέσως το πλοίο άρχισε να βάλλει κατά του αεροσκάφους και διαταζόταν
«πλους ελίγδην» με πάση ταχύτητα, προκειμένου να διαταραχθεί η σκόπευση
του αεροσκάφους. Ακολούθησε η πτώση άλλων δυο δεσμών των οκτώ βομβών και
η τελευταία έπεσε μερικές δεκάδες μέτρα από το πλοίο. Δυστυχώς η ισχυρή
θαλασσοταραχή δυσκόλευε πολύ τη σκόπευση των πολυβόλων μας και παρά το
εντατικό πυρ το αεροσκάφος δεν κτυπήθηκε, αλλά ανέβηκε σε μεγάλο ύψος
και εξαφανίστηκε στον ορίζοντα.
Κατά τον κατάπλου στην Τήνο, το α/τ «ΒΑΣ. ΟΛΓΑ» αγκυροβόλησε, ενώ για προστασία, το α/τ «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ» κινούνταν
με μεγάλη ταχύτητα γύρω από το αγκυροβόλιο. Κανένα από τα πλοία μας δεν
διέθετε την εποχή εκείνη συσκευή εντοπισμού υποβρυχίων. Όπως
εξακριβώθηκε, εκτός από την μοιραία τορπίλη που είχε βυθίσει την ΕΛΛΗ,
είχαν βληθεί άλλες δυο τορπίλες που είχαν προσκρούσει στον
κυματοθραύστη. Διαπιστώθηκε, από θραύσματα των τορπιλών που βρέθηκαν,
ότι ήταν ιταλικής προέλευσης. Όσον αφορά το μικρό μας εύδρομο, το μόνο
ίχνος του που βρήκαμε ήταν η άκρη του καταρτιού του που προεξείχε από τη
θάλασσα.
Αποπλεύσαμε από την Τήνο τις πρώτες απογευματινές ώρες
συνοδεύοντας τα πλοία των προσκυνητών και χωρίς άλλο επεισόδιο
καταπλεύσαμε στον Πειραιά. Πλήθη κόσμου και μέλη της Κυβερνήσεως
περίμεναν με αγωνία τον κατάπλου της νηοπομπής.»
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα κεφάλια των ναυτών» από το ΒΗΜΑ
Ο κ. Αντώνης Κούλης
(δεξιά), μαθητής Δημοτικού τότε, και ο συνταξιούχος ναυτικός κ. Γιώργος
Μαλλιάρης θυμούνται τις δραματικές στιγμές του τορπιλισμού της «Έλλης» τον Δεκαπενταύγουστο του 1940
Οι άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι της Τήνου το 1940
για να παρακολουθήσουν τον καθιερωμένο εορτασμό της γιορτής της
Μεγαλόχαρης δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι θα γίνονταν μάρτυρες σε αυτό
που θεωρήθηκε πρελούδιο του ελληνοϊταλικού πολέμου.
«Ολα έμοιαζαν να κυλούν
κανονικά, η μέρα ήταν ηλιόλουστη, μικροπωλητές διαλαλούσαν την πραμάτεια
τους στον δρόμο, ενώ κάποια βαπόρια είχαν σταθμεύσει στο λιμάνι
προκειμένου να παρακολουθήσουν τον εορτασμό. Το “Έλλη” που εκπροσωπούσε
το Πολεμικό Ναυτικό, όπως γινόταν κάθε χρόνο με κάποιο πολεμικό πλοίο
στον εορτασμό, βρισκόταν αγκυροβολημένο σε απόσταση περίπου 600 μέτρων.
Κατά τις 8.30 πέταξε σε χαμηλό ύψος πάνω από το λιμάνι ένα αεροπλάνο, ο
κόσμος το θεώρησε ελληνικό και το χαιρέτησε βγάζοντας το καπέλο και
κουνώντας τα μαντίλια του » θυμάται ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός Γιώργος Αμιραλής ο
οποίος την εποχή εκείνη ήταν μαθητής Δημοτικού… Όπως αποδείχτηκε τελικά
το αεροπλάνο ήταν εκεί για να κάνει αναγνώριση πριν από την επίθεση του
ιταλικού υποβρυχίου «Ντελφίνο» που ακολούθησε.
Ξαφνικά ακούγεται ένας τρομακτικός θόρυβος.
«
Καθόμουν σε μια βαρκούλα αραγμένη στο λιμάνι. Ακούγεται το μπαμ, βλέπω
το κατάρτι και τις σημαίες με τις οποίες ήταν στολισμένο το πλοίο να
κατεβαίνουν σιγά σιγά. Μόλις ακούστηκε ο θόρυβος επικράτησε πανικός, μας
λέγανε “απομακρυνθείτε, έγινε έκρηξη στα καζάνια του Ελλη”, δεν είχαν
περάσει παρά λίγα λεπτά όταν μια δεύτερη τορπίλη χτύπησε στον μόλο. Από
την έκρηξη υψώθηκαν νερά, πέτρες και θραύσματα της τορπίλης » μας λέει ο συνταξιούχος ναυτικός Γιώργος Μαλλιάρης. Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής από τη δεύτερη έκρηξη μια γυναίκα, αρμενικής καταγωγής, έχασε τη ζωή της από ανακοπή καρδιάς.
Η τρίτη τορπίλη
Δευτερόλεπτα αργότερα ακολουθεί η τρίτη τορπίλη. Αυτή θα
μπορούσε να είναι η πλέον μοιραία αφού στόχο έχει τα γεμάτα με κόσμο
επιβατηγά πλοία που είναι αραγμένα στο λιμάνι. «Τρύπησε
τον μόλο καμιά 50αριά μέτρα νοτιότερα από το σημείο που χτύπησε η
δεύτερη και αντί να συνεχίσει προς το επιβατηγό πλοίο που βρισκόταν εκεί
καρφώθηκε στον πυθμένα της θάλασσας, πραγματικό θαύμα » θυμάται ο κ. Αμιραλής.
Την ίδια ώρα πάνω στο πλοίο τα μέλη του πληρώματος μάχονται για
τη σωτηρία τους. Υπάρχει ήδη ένας βεβαιωμένος νεκρός, αρκετοί
τραυματίες και αγνοούμενοι. Όσοι βρίσκονταν την ώρα του τορπιλισμού στο
κατάστρωμα τινάχτηκαν και είτε έπεσαν στη θάλασσα είτε ξαναβρέθηκαν στο
κατάστρωμα χτυπημένοι. Υπήρχαν όμως και εκείνοι που την ώρα της επίθεσης
βρίσκονταν στις καμπίνες τους.
«Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ
είναι τα κεφάλια των ναυτών που είχαν κολλήσει στα φινιστρίνια την ώρα
που το πλοίο σιγά σιγά βυθιζόταν,» λέει συγκινημένος ο Αντώνης Κούλης, μαθητής Δημοτικού τότε, ο οποίος παρακολούθησε και αυτός από κοντά το δράμα της 15ης Αυγούστου 1940.
Αφού έχει καταλαγιάσει κάπως ο πανικός από τις τρεις τορπίλες, το επιβατηγό «Έσπερος» που ήταν ελλιμενισμένο σπεύδει να βοηθήσει το «Έλλη». Επί του σκάφους, πλέον, από τα 200 περίπου άτομα του πληρώματος βρίσκονται μόνο ο πλοίαρχος και οκτώ αξιωματικοί. «
Το “Έσπερος” προσπάθησε να ρυμουλκήσει το πλοίο. Το δυσκόλευε το
γεγονός ότι το “Έλλη” συνέχιζε να είναι αγκυροβολημένο αφού δεν είχε
γίνει δυνατόν να κοπεί η αλυσίδα του. Η πλώρη του “Έλλη” ήταν ήδη
μισοβυθισμένη ενώ υπήρχαν και μαύροι καπνοί. Κάποια στιγμή τα σκοινιά
του “Εσπερου” δεν άντεξαν και κόπηκαν » θυμάται ο κ. Κούλης.
Κοινό μυστικό
Η κυβέρνηση Μεταξά που μέσα στο περιβάλλον του Β΄ Παγκοσμίου
Πολέμου προσπαθούσε να παραμείνει ουδέτερη δεν ανακοίνωσε την ταυτότητα
του δράστη του τορπιλισμού, η οποία παρέμενε κοινό μυστικό. «Σχεδόν
αμέσως μετά τον τορπιλισμό αρχίσαμε να συζητάμε μεταξύ μας ότι οι
δράστες ήταν οι Ιταλοί. Μας το επιβεβαίωσαν και οι άνθρωποι που ήρθαν να
ερευνήσουν το περιστατικό και εντόπισαν την προέλευση των τορπιλών » θυμάται ο κ. Μαλλιάρης.
«Για εμάς τους Τηνιακούς το έπος του ΄40 ξεκινά με τον τορπιλισμό της “Έλλης”. Όταν
το πλοίο βυθίστηκε, μια άσπρη λαδιά έμεινε σημάδι πάνω στη θάλασσα. Τον
καιρό της Κατοχής όταν η θάλασσα ήταν γαλήνια η λαδιά διακρινόταν από
το λιμάνι » καταλήγει ο κ. Αμιραλής.
«Έγινε παλιοσίδερα στην Ιταλία»
Από τη δεκαετία του 1950 το κουφάρι του «Έλλη» δεν βρίσκεται πια στον βυθό της θάλασσας.
«Το πραγματικά εξοργιστικό είναι ότι το ελληνικό κράτος ήρθε σε
συμφωνία με ιταλική εταιρεία και ανέλαβε εκείνη την ανέλκυση του πλοίου
μεταφέροντας τα υπολείμματα στην Ιταλία για να γίνουν παλιοσίδερα. Θα
έπρεπε να βρίσκονται εδώ σε κάποιο μουσείο » λέει ο κ. Σάββας Απέργης πρώην δήμαρχος της Τήνου.
Ο κ.Απέργης θυμάται τις στιγμές που ακολούθησαν τον τορπιλισμό. «Ύστερα από προτροπή του Μητροπολίτη Φιλάρετου η λιτανεία με την ιερή εικόνα έγινε κανονικά» θυμάται ο πρώην δήμαρχος, που επί δημαρχίας του κατασκευάστηκε το μνημείο του «Έλλη» το οποίο βρίσκεται σήμερα στο λιμάνι του νησιού.
«Φυσικά η λιτανεία είχε πένθιμο
χαρακτήρα. Ο κλήρος δεν φορούσε τα προβλεπόμενα για την περίσταση
εορταστικά άμφια, αλλά το μαύρο ράσο. Ηταν το ελάχιστο που μπορούσε να
γίνει για τους εννιά ναυτικούς που χάθηκαν» υπογραμμίζει ο κ. Αμιραλής.
Τα άμεσα αίτια του τορπιλισμού της «Έλλης» δεν
είναι ακόμα σαφή. Ορισμένες πηγές κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι ο
Μουσολίνι είχε αποφασίσει να εισβάλει στην Ελλάδα ακριβώς τότε και
θεώρησε πως ο τορπιλισμός του ελληνικού πολεμικού θα διευκόλυνε τα
σχέδιά του. Άλλοι, όπως ο τότε Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε
Γκράτσι, εικάζουν ότι η κίνηση αυτή υπήρξε προϊόν της οργής του
Μουσολίνι, όταν πληροφορήθηκε την άποψη που εξέφρασε ο Μεταξάς στον
Γερμανό πρέσβη στην Αθήνα, Πρίγκιπα Ερμπαχ, ότι δηλαδή η Ελλάδα δεν
μπορούσε να αγνοήσει τη βρετανική ναυτική ισχύ στη Μεσόγειο.
Ο υφυπουργός Εξωτερικών και γαμπρός του Μουσολίνι, Τσιάνο, αποδίδει τον τορπιλισμό της «Έλλης» στην
προπέτεια του Ντε Βέκι, του Ιταλού διοικητή των Δωδεκανήσων και
κορυφαίου στελέχους του φασιστικού καθεστώτος. Τέλος, οι επιχειρήσεις
που ανέλαβε ο Αϊκάρντι, Ο κυβερνήτης του ιταλικού υποβρυχίου DELFΙΝΟ που
τορπίλισε την «Έλλη»,
πιθανώς να εντάσσονταν στο ευρύτερο πλαίσιο της παρεμπόδισης των
αγγλικών συγκοινωνιών με τη Μαύρη Θάλασσα, από το ιταλικό ναυτικό,
τουλάχιστον αν ληφθεί υπόψη η ασάφεια και η προχειρότητα των οδηγιών που
αυτός έλαβε.
Θα πρέπει να δεχθούμε ως περισσότερο σωστή την άποψη του
Γκράτσι, ο οποίος αποκάλυψε μετά τον πόλεμο ότι τα πραγματικά αίτια του
τορπιλισμού ήταν αφενός μεν η εξεύρεση μιας αφορμής για να αρχίσει ο
πόλεμος μεταξύ Ελλάδας-Ιταλίας και αφετέρου δε η επιθυμία της φασιστικής
κυβέρνησης του Μουσολίνι να προβεί σε επίδειξη δύναμης.
Όμως όπως παραδέχεται ο Γράτσι, ο τορπιλισμός της Έλλης
δημιούργησε κλίμα εθνικής ενότητας στην Ελλάδα και ταυτόχρονα
συναισθήματα της οργής και αγανάκτησης κατά του Μουσολίνι. Αυτά τα δύο
δεδομένα βοήθησαν να προετοιμαστεί καλύτερα το έδαφος, ώστε ο ελληνικός
λαός αποχτήσει ομόθυμη θέληση για αγώνα κατά των εισβολέων της Πίνδου.
Όπως εύστοχα παρατηρεί ο Γκράτσι: «Η
ιταλική κυβέρνηση μπορούσε να υπερηφανεύεται γιατί είχε κατορθώσει να
συσπειρώσει σε μια αρραγή ψυχική ενότητα έναν λαό βαθιά διαιρεμένο από
αγεφύρωτες πολιτικές διαφορές και από βαθιά και παλιά πολιτικά μίση,
γιατί είχε εμπνεύσει τη γενναία και ακλόνητη απόφαση να πεθάνει εν
ανάγκη για την πατρίδα του».
Εξωτερική πολιτική Μεταξά-Διαχείριση του ζητήματος ταυτότητας του υποβρυχίου
Η κυβέρνηση του Μεταξά ακολουθούσε σταθερά την πολιτική του
κατευνασμού. Δεν επιθυμούσε να οξύνει το κλίμα μεταξύ της Ελλάδας και
της Ιταλίας, γιατί δεν επιθυμούσε να δώσει την αφορμή στη δεύτερη να
ξεκινήσει πολεμικές επιχειρήσεις εις βάρος της Ελλάδας. Η πολιτική της
ουδετερότητας που ακολουθούσε έως τότε η ελληνική κυβέρνηση συσχετίζεται
με την πολιτική κατευνασμού που ακολούθησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις έναντι
της ναζιστικής Γερμανίας.
Η προσπάθεια για ουδετερότητα και σεβασμό της εδαφικής
ακεραιότητας της Ελλάδας, που εξέφραζε ο Μεταξάς, κορυφώθηκε στις 10
Ιουνίου 1940 όταν η Ιταλία μπήκε στον πόλεμο, όμως το γεγονός της Τήνου
αποτέλεσε το έναυσμα για την πολεμική κινητοποίηση της χώρας. Ήδη από το
1938 ο Μεταξάς επιζητούσε τη σύναψη συμμαχίας με τη Μ. Βρετανία. Ενώ σε
ιδιόχειρο σημείωμά του τόνιζε ότι η Ελλάδα έχει λάβει:
«…Απόφασις αμύνης της Ελλάδος μέρχις εσχάτων και θυσίας της παρά να υποκύψη… εις τας ιταλικάς αξιώσεις».
Το ιταλικό υποβρύχιο που βύθισε το “Έλλη” σημαιοστολισμένο σε φωτογραφία του 1942. Λίγο αργότερα βυθίστηκε κι αυτό.
Με βάση τα παραπάνω είναι αναμενόμενο το ανακοινωθέν του Υπουργείου Ναυτικών της 16ης Αυγούστου που λέει: «…σημαιοστόλιστον εβλήθη δια τορπιλλών αγνώστου εθνικότητος υποβρυχίου», ενώ ταυτόχρονα ο Μεταξάς με την υπ. αρ. 407 απόρρητη διαταγή του, στις 16 Αυγούστου συστήνει επιτροπή, η οποία καταλήγει σε πόρισμα την 21η Αυγούστου. Η ανακοίνωση αυτολύ του πορίσματος προς τον ελληνικό λαό γίνεται στις 30 Οκτωβρίου 1940, όταν πλέον είχε ξεσπάσει ο ελληνοϊταλικός πόλεμος και δεν υπήρχε ανάγκη διατήρησης του απόρρητου χαρακτήρα του πορίσματος.
Την επομένη του Δεκαπενταύγουστου όμως και ενώ ο λαός
υποψιάζεται και οι δημοσιογράφοι γνωρίζουν, ο Μεταξάς συγκεντρώνει τους
αρχισυντάκτες των εφημερίδων στο ξενοδοχείο Μ. Βρετάνια και τους
ανακοινώνει ότι η εθνικότητα του υποβρυχίου ήταν ιταλική, αλλά για
λόγους πολιτικούς δεν θα έπρεπε αυτό να δημοσιευτεί. Χαρακτηριστικό
είναι το δημοσίευμα της εφημερίδας «Ασύρματος» της 16.08.1940: «ετορπιλλίσθη χθες το καταδρομικόν Έλλη υπό αγνώστου υποβρυχίου».
Στις 18 Αυγούστου 1940 αξιωματούχος της ιταλικής πρεσβείας
υποβάλλει συλλυπητήρια στην ελληνική κυβέρνηση και διαβεβαιώνει ότι η
Ιταλία δεν έχει σχέση με το συμβάν. Αντίθετα κατηγορεί τη Μ. Βρετανία
για προβοκάτσια, προκειμένου να δημιουργηθεί ένταση στα Βαλκάνια.
Πηγή: fourtounis.gr
Έντυπες πηγές:
• Άγγελος Τερζάκης, Ελληνική Εποποιία 1940-1941
• Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982
• Γ. Μεζεβίρη: Τέσσαρες δεκαετίες εις την Υπηρεσίαν του Β. Ναυτικού, Αθήναι 1971
• Αικ. Φακάλου, «Ιστορία Πολεμικού Ναυτικού, από το 1831 έως σήμερα», www.hellenicnavy.gr/history.Αsp
• Φ.Τομαή, «Η έκρηξη που συγκλόνισε την Ελλάδα», εφημ. Το Βήμα, 12.08.2007
• Δ.Παπαδάκης σε συλλογικό τόμο, «Μνήμες και μαρτυρίες από το ’40 και την κατοχή», εκδ. Επικοινωνιακής και Μορφωτικής Υπηρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα, 2000, σελ. 40
• Γ.Μαλούχος, «Πώς φτάσαμε στον τορπιλισμό της Έλλης», εφημ. Καθημερινή, 14.08.2007
• Σπ. Μελάς, «Φλεγόμενες Θάλασσες», εκδ. Εμπρός, Αθήνα, 1940
• Έγγραφο αρ. 120, σ. 95 της επίσημης εκδόσεως του Βασιλικού Υπουργείου Εξωτερικών «Διπλωματικά έγγραφα. Η ιταλική επίθεσις κατά της Ελλάδος. Αθήναι 1940»
• Κ.Σβολόπουλος. «Η ελληνική εξωτερική πολιτική 1900-1945», εκδ. Βιβλ. της Εστίας, Αθήνα, 2002 σελ. 275
• Ι. Μεταξάς, «Λόγοι και Σκέψεις, 1936-1941», τομ. Β’, Αθήνα 1969, σελ. 330.
• Ι.Κολιόπουλος, «Η εξωτερική πολιτική του Μεταξά», Ε Ιστορικά-«ΟΧΙ», η Ελλάδα στο Β΄ΠΠ, Αθήνα 2008, σελ. 35
• ΥΠΕΞ, Ιστορικό Αρχείο (ΑΥΕ), ιδιόχειρη σημείωση επί της έκθεσης του Α. Ραγκάβη (Βερολίνο), 02.09.1940
• «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», εκδ. Αγγελάκη, Αθήνα, 1994, σελ. 83
Ηλεκτρονικές πηγές:
• http://www.tovima.gr/society/article/?aid=348567
• http://ioannismetaxas.gr/Varius/TorpilismosEllis.html
• http://www.ime.gr/chronos/14/gr/1940_1945/war/pigi01.html
• http://ellas2.wordpress.com
• http://www.hellenicnavy.gr/ellh.asp
• http://astypalaia.wordpress.com
• http://el.wikipedia.org
• http://vatopaidi.wordpress.com
• http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_06/06/2010_403530
• http://pasatempo.wordpress.com/
• http://www.palmografos.com/permalink/6565.html
• http://sites.google.com/site/ccouclelis/thetorpedoingofelli
• http://www.tovima.gr/
• http://pyles.tv/synendefxeis-kai-afieromata/torpilismos_ellis.aspx
• http://www.karavia.net/2010/08/torpilismos-ellis.html
• http://www.acrobase.gr/showthread.php?t=440
• http://www.hellenicnavy.gr/ellΙ_f450.Αsp
• http://emmanouilidismanos.blogspot.com/2008/08/blog-post.html
• http://www.acrobase.gr/showthread.php?t=440
Αβέρωφ
Πηγή: https://www.tideon.org/
https://ethnegersis.blogspot.com/2020/08/15-1940.html#more «Πᾶνος»
σχόλια:
Χρήστος15 Αυγούστου 2020 - 6:17 μ.μ.
Θα σταθώ και σε ένα άλλο κομμάτι της ιστορίας, το πνευματικό.Οι παπικοί οι οποίοι υποτίθεται ότι τιμούν πιο πολύ από μας την Παναγία, ενώ στην ουσία έχουν μία Μάριολατρεία, επέλεξαν οι αθεόφοβοι φράγκοι να κάνουν αυτό το έγκλημα την ημέρα της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Από αυτό φαίνεται η υποκρισία τους που δήθεν τιμούν και σέβονται την Υπεραγία Θεοτόκο, ενώ στην ουσία τον μόνο που τιμούν και σέβονται είναι τον πατέρα τους διάβολο. Για αυτό και διέπραξαν αυτό το έγκλημα ανήμερα της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Και στο έπος του 40 που ακολούθησε, Η Υπέρμαχος Στρατηγός της πατρίδας μας, ήταν η Ίδια η Υπεραγία Θεοτόκος.
Για αυτό και η Νίκη της πατρίδας μας δεν μπορούσε να εξηγηθεί με την ανθρώπινη λογική.
5 εκατομμύρια Έλληνες εναντίον 40 εκατομμυρίων Ιταλών.
Εμείς με πανάρχαια πολεμικά μέσα ακόμα και μουλάρια, εναντίον σιδερόφρακτων πολεμικών μηχανών.
Για αυτό ας παρακαλούμε και ας ικετεύουμε την Παναγιά μας να σώσει την πατρίδα μας όπως το έχει κάνει η Παναγιά μας αμέτρητες φορές.
ΥΠΕΡΑΓΊΑ ΘΕΟΤΌΚΕ ΣΏΣΟΝ ΗΜΆΣ.
