Περί Αγίου Μωκίου, Καλλινίκου Εδέσσης και ΔΕΙΛΗΣ Σιωπής

"Ποτέ δέν μιλάω εναντίον της εξουσίας"
Γράφει ο Σεραφείμ Νικολάου

 ΕΚ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

Άκαιρες, Ανυπόστατες, αναρμόδιες “Αγιοποιήσεις”, ερήμην Πληρώματος λαού καί Βουλής Θεού

«… Καὶ λέγει αὐτοῖς (ο Κύριος)͵ ἔξεστιν τοῖς Σάββασιν ἀγαθὸν ποιῆσαι ἢ κακοποιῆσαι͵ ψυχὴν 0σῶσαι ἢ ἀποκτεῖναι; οἱ δὲ ἐσιώπων. Καὶ περιβλεψάμενος αὐτοὺς μετ΄ ὀργῆς͵ συλλυπούμενος ἐπὶ τῇ πωρώσει τῆς καρδίας αὐτῶν, … Ἔκτεινον τὴν χεῖρα. Καὶ ἐξέτεινεν͵ …» (Μαρκ. γ’ 4-5). (Παράφρασις, και λέγει ο  Κύριος σ’ αυτούς τους Φαρισαίους. Είναι συνήθεια κατά το Σάββατο να κάνουμε το καλό, ή το κακό, να σώζουμε μία ζωή ή να την φονεύουμε. Οι δε σιωπούσαν μπροστά στον άνθρωπο πού είχε παράλυτο την χείρα και επρόκειτο ο Κύριος να τον θεραπεύση. Και αφού κοίταξε γύρω Του με οργή, και λυπούμενος πολύ για την πόρωσι της καρδιά τους, έδωσε θεαρχική εντολή να απλώση ο άνθρωπος το χέρι και τον εθεράπευσε).

[Προσκυνούν τον Yψηλό Θρόνο του Κακού]

Το Κακό στον κόσμο έχει Θρόνο υψηλό, πού πολλοί υψηλόβαθμοι τον προσκυνούν. Σχοινοβατούν μεταξύ καλού και κακού, φωτός και σκότους. Αλλά επιθυμούν να αυτοαποκαλούνται αγαθοί Εκπρόσωποι του Έθνους και της Εκκλησίας.

Ο λαός όμως το αντιλαμβάνεται την πραγματική τους απαξία και ο Θεός φανερώνει την κακία τους. Κατά τις Ιερές Γραφές δε, ο Παντογνώστης επιτρέπει στους κακούς να ανέλθουν εις υψηλές θέσεις για να αποκαλύψει την φελλότητα και την κακότητά τους.

[Σε εποχές καταπτώσεως πολλοί αρμόδιοι σιωπούν]

Κάθε εποχή προσφέρει και τά παράξενα φρούτα της. Ειδικά σε περιόδους Ηθικής, Κοινωνικής, Πολιτικής και Εκκλησιαστικής καταπτώσεως, παρατηρείται το λυπηρό φαινόμενο, σχεδόν όλοι οι αρμόδιοι να σιωπούν και να συμβιβάζωνται, τόσο με την κακή κατάστασι, όσο και με την διεφθαρμένη εξουσία.

Ακολουθούν τον διαβόητο μαφιόζικο “Νόμο της Σιωπής”. Αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος της μικρής λέξεως του “Όχι” προς το κραταιό σκοτάδι.

Στην κυριολεξία έχουν προστάτη Άγιο, τον Ιερομάρτυρα Άγιο Μώκιο, παραφράζοντας το όνομά του και … κάνουν “Μόκο”.

Το κακό της συνενόχου “Σιωπής” είναι λίαν διαδεδομένο. Και μάλιστα κατά την εποχή της σήψεως, ἡ “Aλαλία” στην κυριολεξία “Αγιοποιείται”, “Καθαγιάζεται” και “Προτυποποιείται”.

Ενδεικτικώς άς καταγράψουμε, εμπόνως ένα από τά μύρια σύγχρονα παραδείγματα.

[Ποτέ δέν μιλάω εναντίον της εξουσίας]

Πολλοί γνωρίζουν τι διεκήρυττε ανερυθρίαστα ο μακαριστός Καλλίνικος Πούλος, ο Μητροπολίτης Εδέσσης (1919-1984):

·     «Εγώ έχω, έλεγε, μεγάλο Προστάτη Άγιο, τον … Άγιο Μώκιο!

·     Δηλαδή, ποτέ δεν ανοίγω το στόμα μου και ποτέ δεν μιλάω.

·     Κάνω πάντοτε, κατά το κοινώς λεγόμενο "Μόκο".

·     Αυτόν τον μεγάλο Άγιο, με το συμβολικό και περιεκτικό όνομα μιμούμαι διαρκώς.

·     Kαι αυτόν έχω γιά Φύλακα, Κηδεμόνα και Πολιούχο μου.

·     Φαίνεται πώς αυτός με “Προστατεύει” αταλάντευτα! (Ύβρις και ειρωνία!)

·     Γι’ αυτό το λόγο, κινήθηκα με “σύνεσι” και ποτέ δεν υπέστην τίποτε από την κρατούσα διεφθαρμένη εξουσία».

[Περίδοξος ο βίος του Ιερομάρτυρος Μωκίου]

Βέβαια ο πραγματικός Άγιος Ιερομάρτυς Μώκιος (… -288 μ.Χ.), και μιλούσε και ήλεγχε το κακό. Και μάλιστα εβασανίσθη φρικτά και εμαρτύρησε για τον Χριστό.

Ο Άγιος καταγόταν απὸ τὴ Ρώμη. Αφού εσπούδασε με ιδιαίτερη επιμέλεια τα Ιερά γράμματα και κατηρτίσθη όπως έπρεπε στη γνώσι και μετάδοσι των θρησκευτικών αληθειών, σε κατάλληλη ηλικία έγινε Κληρικός. Αργότερα, οι άριστες υπηρεσίες του στην Εκκλησία τον ανέβασαν στο αξίωμα του Επισκόπου Αμφιπόλεως της Θράκης.

Από τη θέση αυτή, ο Μώκιος εξαπέλυσε Καυστικούς Ελέγχους ενάντια στο ψεύδος της Ειδωλολατρίας εν μέσω διωγμών. Επίσης, ηγωνίσθη πυρετωδώς να ενισχύσει την πίστη και την υπομονή των πιστών της Επισκοπής του.

Η έντονη, όμως, δράσις του Μωκίου, προεκάλεσε την οργή του ειδωλολάτρου Επάρχου Λαοδικίου, που τον εβασάνισε με ποικίλους τρόπους. Αργότερα, άλλος Έπαρχος, ο Μάξιμος, του έσχισε τις σάρκες και τον έριξε τροφή στα θηρία. Έβλεπε, όμως, ότι πάντοτε ο Μώκιος έβγαινε ζωντανός και άφθαρτος.

Μετά από αυτά τά βασανιστήρια, κατά το έτος 288 μ.Χ., επί τοῦ διώκτου Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) τον απέστειλε δέσμιο στο Βυζάντιο, όπου τον απεκεφάλισαν, και έτσι έλαβε το ολοφώτεινο στέφανο του μαρτυρίου.

[ο π. Επιφάνιος πάντοτε κατακεραύνωνε τη δειλία]

Επανερχόμεθα στο θέμα μας και στον μακαριστό Καλλίνικο. Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ενώ συνδεόταν με τον εν λόγω Κληρικό, πάντοτε επαναλάμβανε τα ανωτέρω λόγια του. Για ποιο λόγο; Όχι φυσικά για να τον επαινέση και να τον κολακεύση.

Αλλά τότε για ποια αιτία; Φυσικά για να στηλιτεύση την άπλαχνη δειλία του καί την απαράδεκτο αβουλία του.

Και κυρίως, για να κατακεραυνώση το αντικανονικό καί αντιεκκλησιολογικό φρόνημα κάθε ανδρεικέλου σιωπώντος Αρχιερέως κάθε εποχής.

[Ο π. Επιφάνιος κατά Μακαρίου και υπέρ των Δώδεκα]

Ο π. Επιφάνιος, ο μέγας σύγχρονος Κανονολόγος, ο πραγματικός Άγιος, ο αεί αδούλωτος, ο ανύστακτος, αγωνιζόταν υπέρ της Εκκλησιαστικής ανορθώσεως.

·     Επολέμησε εναντίον του τότε “Αρχιεπισκόπου” Κύπρου, τού Μακαρίου, πού, ώ του θράσους του, καθήρεσε ολόκληρο την Κυπριακή Ιερά Σύνοδο!

·     Ηγωνίσθη σθεναρά άνευ συμβιβασμού υπέρ των Δώδεκα αδίκως σφαγιασθέντων Αγίων Μητροπολιτών.

·     Αντιμαχόταν πρός τους “Μοιχεπι­βά­τες”, τους καταληψίες των θρόνων τους και προς τους συνοδοιπόρους των.

Ø Και βεβαίως αποκαθήλωνε παντοιοτρόπως τον “Αρχι-Σφαγέα” τούτων, τον Σεραφείμ Τίκα, τον τότε "Αρχιεπίσκοπο" Πάσης Ελλάδος.

[Ο Σεραφείμ εξεθίαζε τον σιωπηλό Καλλίνικο]

Αντιθέτως έδρασε, ο “Σιωπών” “Μόκιος”, ο Καλλίνικος Εδέσσης.

Ø Δεν υπερασπίσθη με κανέναν τρόπο, τους Δώδεκα Συνεπισκόπους του, αν και εμφανιζόταν ως λίαν ευσεβής.

Ø Ούτε καν τον κατά σάρκα Αδελφό του, τον Μητροπολίτη Κωνσταντίνο Διδυμοτείχου, που ήτο ένας εκ των αδίκως εκδιωχθέντων.

Ø Με καμμιά φωνή και καμμιά ενέργεια δεν έπραξε ούτε το εκκλησιαστικό ούτε το καθήκον του αίματος.

Ø Μάλιστα, γι’ αυτό το λόγο και εκέρδισε τίς δημόσιες επευφημίες, τις ευ­χαρι­στίες και τους επαίνους από τον “Αρχι-Σφαγέα”, τόν Σεραφείμ Τίκα.

Ø Προέβαλε δε ένα διαρκές, προκλητικό, μά και βροντερό “Μόκο”, ακόμη και για τον αυτάδελφό του.

[Δειλοί Άγιοι δεν υφίστανται]

Δειλοί Άγιοι, μετά την Πεντηκοστή, φυσικά δεν υπάρχουν.

Μήπως τό ακούει αυτό ο λαλίστατος Μητροπολίτης, που μας “Ξεκούφανε” για την “Αγιότητα” του Καλλινίκου;

Αυτός κραυγάζει ότι είναι πνευματικό Τέκνο του π. Επιφανίου, αλλά όχι μόνο διαγράφει τους Ι. Κανόνες, αλλά και συλλειτουργεί με αχειροτονήτους Ουκρανούς, βλασφημώντας το Πανάγιο Πνεύμα.

Μήπως τάχα το αντιλαμβάνεται έτερος, επίσης λάλος Μητροπολίτης, πού περιτρέχει την οικουμένη για να πείση για την εν λόγω “Αγιότητα”;

Αλλά και αυτός, κενόδοξος “Δελφίνος” ών, υπήρξε πρωτεργάτης εις την ψεύτικη και ανυπόστατο “Αναγνώρισι” των Αχειροτονήτων Ψευδεπισκόπων Ουκρανών, βλασφημών επίσης το Θείο και Τελεταρχικό Πνεύμα.

[Αδήριτες προϋποθέσεις αγιοποιήσεων]

Όσον αφορά την πληθώρα των ακαίρων, αντικανονικών και ατεκμηριώτων αγιοποιήσεων άς καταγράψουμε την αλήθεια. Αυτές για να είναι έγκυρες και κατά Θεόν, επιβάλλεται:

1. Να παρέλθουν ικανά έτη από την κοίμηση των προς αγιοποίησι προσώπων. Προσέτι, να απέλθουν από τη ζωή και τά οικεία και συγγενικά τους πρόσωπα. Και ακόμη να φανερωθή κάθε τυχόν κρυφή ή αφανής βιωτή τους.

2. Την αγιοποίησι να πραγματοποιή ΜΟΝΟΝ η οικεία Εκκλησία και κανείς έτερος. Προφανώς για άπασα την Ελληνική επικράτεια, αρμοδία είναι μόνο η ΙΣΙ της Εκκλησίας της Ελλάδος. Διαφορετικά κάθε “Αγιοποίησις” χαρακτηρίζεται Άκυρος, Αντικανονική και Ανυπόστατος.

3. Τέλος να ομιλήση ο το Πλήρωμα της Εκκλησίας, δηλ. ο ίδιος ο ευσεβής λαός, Κληρικοί, Μοναχοί και Λαϊκοί, εν Πνεύματι, και, κυρίως να αποκάλυψη ο Θεός την Βουλή Του με καθαρά θαύματα, με εύγλωττα περιστατικά και με πραγματικές θεοσημείες.

Είναι αναμφισβήτητο ότι, εάν δεν τηρηθούν όλα τά ανωτέρω ο φύλαξ της αληθείας, ο λαός θα παρωθήση τους κατ’ εντολην “αγίους” στην λήθη και στην αφάνεια.

[Αγιοποίησις των Δώδεκα μαρτυρικών Μητροπολιτών]

Όσον αφορά τους Δώδεκα Μάρτυρες Αγίους Επισκόπους, ήδη ο ευσεβής λαός τους τιμά, αταλάντευτα ως αληθινούς συγχρόνους Αγίους. Δεν απαιτείται καμιά Γνώμη καί “Διαγνώμη” της Σφαγιασάσης αυτούς επισήμου Εκκλησιαστικής και Ενόχου Εξουσίας. αναμφιβόλως Ούτε των διαδόχων των διωκτών.

Όταν συνεπώς παρέλθη ικανός χρόνος, πιστεύουμε, θα “ομιλήση” αποκαλυπτικά ο Ίδιος ο Θεός, όπως Εκείνος βούλεται.

Πολλοί ευλαβείς Χριστιανοί, ήδη τους Αγιογραφούν, χωρίς φωτοστέφανο μεν,  αλλά το υπονοούν εντόνως και το αναμένουν. Ασφαλώς θα απποφανθή ο Ουρανός την ώρα που έρχεται, όπως ταπεινά φρονούμε.

[Φωνή λαού, οργή Θεού]

Κανείς δεν αμφιβάλλει πώς, η φωνή τού Ευσεβούς Χριστιανικού λαού, του Πληρώματος της Εκκλησίας, αποτελεί την Δικογραφία της αληθούς Αληθείας τού Δικαιοκρίτου Θεού.

«Φωνὴ λαοῦ πολλοῦ ὡς ἀνέμου πολλοῦ σφόδρα͵ ὡς καταιγὶς πυρὸς πολλοῦ φερομένου δι΄ ἐρήμου» (Ψαλμ. Σολομ η’ 2). (Ήτοι, η φωνή του πονεμένου λαού μοιάζει με σφοδρό άνεμο και με καταιγίδα φωτιάς πού μεταφέρεται διά της ερήμου).

«Φωνὴ κραυγῆς ἐκ πόλεως͵ φωνὴ λαοῦ͵ φωνὴ Κυρίου ἀποδιδόντος ἀνταπόδοσιν τοῖς ὑπερηφάνοις» (Αγ. Ιουστίνου, Μάρτυρος). (Παρά­φρασις: Φωνή κραυγής από πονεμένη πόλι, φωνή καταφρονεμένου λαού, είναι Φωνή του Κυρίου πού αποδίδει τά πρέποντα στους αναλγήτους υπερηφάνους).-

---

  Σεραφείμ Νικολάου