Εἶναι δυνατὸν ὁ «παπισμὸς» νὰ εἶναι Ἐκκλησία;
Τοῦ Καθηγ. τῆς Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου
Στὸ πιὸ πάνω ἐρώτημα ἀπαντᾷ ὡς ἑξῆς ὁ πνευματικὸς λέων τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Ἐφέσου, ὁ Εὐγενικός: «(Οἱ Λατῖνοι- παπικοὶ) οὐ μόνον εἰσὶ σχισματικοί, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοί. Ἡμεῖς δὲ οὐδὲ δι’ ἄλλό τι ἐσχίσθημεν αὐτῶν, εἰ μὴ ὅτι εἰσὶν αἱρετικοί» (Πηδάλιον, Ζάκυνθος, 18643, σ. 55, ὑποσημ.).
Ἡ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική.
Ἐκκλησία εἶναι αὐτή, ποὺ ἵδρυσε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ εὐηγγελίσθησαν οἱ Εὐαγγελισταί, ἐξήγγειλαν οἱ Ἀπόστολοι, ἐμαρτύρησαν οἱ Μάρτυρες, ὡμολόγησαν οἱ Ὁμολογηταί. Ἐκκλησία εἶναι αὐτή, τὴν ὁποίαν ἐβίωσαν καὶ ἐκήρυξαν μὲ λόγους, μὲ ἔργα, μὲ τὴν ζωὴν καὶ μὲ τὸν θάνατόν τους, ἀλλὰ καὶ μὲ κάθε ἔνθεον τρόπον, ὅλοι οἱ ἀπ’ αἰῶνος Ἅγιοι: ἱερεῖς, λαϊκοί, ἱεραπόστολοι, ὅσιοι, ἐπιφανεῖς, ἀφανεῖς, ἄνδρες, γυναῖκες, πιστοὶ κάθε ἡλικίας καὶ μορφώσεως. Αὐτὴν τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερυμνοῦν καὶ δοξολογοῦν ἅπαντα τὰ τάγματα τῶν ἁγίων Ἀγγέλων, Ἀρχαγγέλων καὶ πασῶν τῶν Ἐπουρανίων Δυνάμεων, τῶν Ἀσωμάτων!
Ἀφοῦ αὐτή, ἡ Μία Ἐκκλησία, εἶναι καὶ ἡ Μόνη Ἐκκλησία, δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία, ἑπομένως ἄλλη «ἐκκλησία», οὔτε ὑπάρχει, οὔτε εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ!
Συνεπῶς: Ὁ λεγόμενος «παπισμὸς» οὔτε εἶναι Ἐκκλησία, οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρῆται καὶ νὰ ὀνομάζεται Ἐκκλησία. Ὅπως ἀκριβῶς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρῆται σὰν Ἐκκλησία, οὔτε οἱονδήποτε ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα προτεσταντικὰ καθιδρύματα, οὔτε οἱαδήποτε ἀπὸ τὶς μονοφυσιτικές, ἀντιχαλκηδόνιες κ.ἄ. αὐτοχαρακτηριζόμενες ὡσὰν τάχα «ἐκκλησίες»…
Μέσα εἰς τὴν Ἱστορία ἀναρίθμητο πλῆθος ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, εἴτε μεμονωμένως, εἴτε ὁμαδικῶς,εἴτε ἐκ τῶν λαϊκῶν, εἴτε ἐκ τῶν ἱερωμένων κ.λπ. εἶναι πιθανόν, ὡς ἄτομα ἢ ὡς ὁμάδες νὰ ἔσφαλαν, νὰ σφάλλουν καὶ θὰ συμβαίνῃ ἐνίοτε νὰ σφάλλουν, εἴτε ἐν γνώσει, εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ἀσφαλῶς μετανοοῦν, ἐπιστρέφουν καὶ σῴζονται. Κάποιοι ἄλλοι ὅμως ἐμμένουν στὴν πλάνη τους, ἀποστατοῦν μονίμως καὶ χάνονται.
Ἄνθρωποι, εἴτε μεμονωμένως, εἴτε ὁμαδικῶς, εἴτε ὡς “ὀργάνωσις” κ.ἄ., μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, εἶναι δυνατὸν νὰ πλανῶνται, νὰ συμπαρασύρουν καὶ ἑτέρους εἰς τὴν ὅποιαν πλάνην τους, ἄλλοι προσωρινῶς, ἄλλοι ὅμως μονίμως καὶ ἀμετανοήτως, ἐκπίπτοντες ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Οὐδέποτε ὅμως ἡ Ἐκκλησία ὡς Ὅλον, ὡς ἡ Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία τὴν Ὁποίαν ἵδρυσεν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ἐξέπεσεν τῆς Ἀληθείας! Οὐδέποτε ἡ Μία Ἐκκλησία ἔσφαλε ἢ εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ σφάλλῃ ἢ νὰ σφάλλῃ ὡς “ΟΛΟΝ”, ὡς Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ!
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς «παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας». Ὅπως διευκρινίζει καὶ ὁ ἐν ἁγίοις ἡμῶν ὅσιος μέγας Πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἰουστῖνος Πόποβιτς· «Ἐπειδὴ ὅλος ὁ Χριστὸς εἶναι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐν Αὐτῷ, διὰ τοῦτο ἀκριβῶς Αὕτη εἶναι Ἔνδοξος, Ἁγία καὶ Ἄμωμος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὅλη Αὐτός, ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς ὅλους τοὺς αἰῶνας καὶ εἰς ὅλην τὴν αἰωνιότητα. Διὰ τοῦτο ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει “σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων”» (Ἄνθρωπος καὶ θεάνθρωπος, ἐκδόσεις «Ἀστήρ», Ζ´ ἔκδοσις, σελ. 181-182).
Πῶς λοιπὸν μπορεῖ νὰ ἰσχυρίζεται αὐτὴ ἡ “παπικὴ ὀργάνωσι” ὅτι τάχα εἶναι ἡ ἴδια «Ἐκκλησία»;
Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκλαμβάνεται σὰν Ἐκκλησία, ὅταν ἡ ἴδια, αὐτούσια, αὐτὴ καθ’ ἑαυτήν, (καὶ ὄχι ἁπλῶς μεμονωμένα ἄτομα ἢ ὁμάδες ἀτόμων ἢ τοπικὲς “ἐκκλησίες”, ποὺ ὑπάγονται σ’ αὐτήν), ἀλλὰ ὁλόκληρη αὐτή, συμφωνοῦσα καθ’ ὁλοκληρίαν, προεξάρχοντος τοῦ “θεοποιημένου” ἀρχηγοῦ της, τοῦ Πάπα, ἐξετέλεσε φρικιαστικώτατα ἐγκλήματα μέσα εἰς τὴν Ἱστορίαν;;;
Ἂς ἀναφέρουμε ἐλάχιστα ἐνδεικτικὰ παραδείγματα ἐκ τῶν ὄντως ἀναριθμήτων:
Τὰ φρικτὰ ἐγκλήματα τῶν λεγομένων Σταυροφοριῶν ἀπὸ τὸ 1095 μέχρι τὸ 1270, μὲ πρόσχημα τὴν ἀπελευθέρωσι (δῆθεν) τῶν «Ἁγίων Τόπων», δὲν τὰ διέπραξαν μεμονωμένες τοπικὲς «ἐκκλησίες» ἢ «ὁμάδες τοῦ παπισμοῦ», ἀλλὰ τὰ ὀργάνωσε αὐτὸς οὗτος ὁ ἴδιος, ὁ καθ’ ἑαυτὸν τάχα καὶ «ἀλάθητος» παπικὸς θρόνος, δηλαδὴ σύσσωμος ἡ λεγομένη «παπικὴ ἐκκλησία» σὲ ἀγαστὴ συνεργασία μὲ ποικίλους κατὰ καιροὺς δυτικοὺς ἀπνευμάτιστους κοσμικοὺς ἡγεμόνας! Δηλαδὴ ἀποκαλύπτεται, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἡ φρικιαστικὴ αἵρεσι τοῦ παποκαισαρισμοῦ εἰς ὅλον της τὸ “μεγαλεῖον”!
Τὸ ἐφιαλτικώτατο σύνολο κακουργημάτων τῆς παγκοσμίου Ἱστορίας, ποὺ ἀκούει εἰς τὸ ὄνομα «Ἱερὰ Ἐξέτασις», δὲν τὸ διέπραξαν μεμονωμένα ἄτομα ἢ ὁμάδες ἢ κράτη ἢ ἔστω λεγόμενες “τοπικὲς ἐκκλησίες”, ἀλλὰ οὐσιαστικῶς τὸ διέπραξε αὐτὸς οὗτος ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ὁ καὶ αὐτοπροσδιοριζόμενος καὶ αὐτοκαλούμενος “ἀλάθητος” Παπικὸς Θρόνος!
Μὲ τὴν ἑωσφορικὴν ἔπαρσιν τοῦ παποκαισαρικοῦ “ἀλαθήτου” καὶ “πρωτείου” ὁ πάπας Γρηγόριος Θ΄ τὸ 1231 συνέστησε τὴν ἀπαισίου μνήμης «Ἱερὰν Ἐξέτασι», ἡ ὁποία, βαθμιαίως, “ἐπευλόγησε” τὴν χρῆσι φρικιαστικωτάτων βασανιστικῶν μεθόδων γιὰ ἀπόσπασι «ὁμολογιῶν», συνήθως ἀπὸ ἐντελῶς ἀθῴους καὶ ἀνυποψιάστους ἀνθρώπους, ποὺ ὡδηγοῦντο τελικῶς εἰς τὸν φρικτότατον διὰ τῆς πυρᾶς θάνατον, σὰν τάχα “αἱρετικοί”!
Τὰς ἀποτροπαίους καὶ σατανικὰς αὐτὰς μεθόδους βασανισμοῦ καὶ θανατώσεως, πρῶτος τὶς ἐνέκρινε, (ὡς «ἀλάθητος» βεβαίως), ὁ πάπας Ἰννοκέντιος Δ΄ τὸ 1252. Ὡς πρῶτος ἐπίσημος “Μέγας Ἱεροεξεταστής” ἐνεκρίθηκε καὶ ἐπευλογήθηκε ἀπὸ τὸν («ἐξίσου, βεβαίως, ἀλάθητον»), πάπα Σίξτο Δ΄ (1483) ὁ δομινικανὸς Τομὰς δε Τορκεμάδα, ποὺ κατήντησε νὰ ἀναγνωρίζεται ὡς τὸ φρικτὸ σύμβολο τοῦ ἱεροεξεταστῆ, ποὺ χρησιμοποιοῦσε τὰ ἀνομολόγητα βασανιστήρια γιὰ τὸν κατεξευτελισμὸ τῶν ἀντιφρονούντων καὶ συναφῶς καὶ τὴν ἐν συνεχείᾳ κατάσχεσι τῶν περιουσιῶν τους. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς κυριαρχίας του ὡδήγησε πλῆθος ἀθῴων ἀνθρώπων, μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ “ἐξαφανισμοῦ τῶν μαγισσῶν”, στὴ φωτιά, ὅπου κατεκαίοντο ζωντανοί!
Τὸ 1542 συνεστάθη ἀπὸ τὸν «ἀλάθητο» πάπα Παῦλο Γ΄ ἡ «Ἱερὰ Ἐξέτασι τῆς Ῥώμης», ποὺ διευθυνόταν ἀπὸ συμβούλιο ἕξι καρδιναλίων. Ὁ πάπας Πίος Ε΄ (1566), δομινικανὸς καὶ ἔχων τὸν τίτλον τοῦ “Μεγάλου Ἱεροεξεταστοῦ” ὁ ἴδιος, πῆρε μέρος προσωπικὰ σὲ πολλὲς σκοτεινὲς «δραστηριότητες» τῆς «Ἱερᾶς Ἐξετάσεως». Ἕνα ἀπὸ τὰ τραγικὰ θύματα τῆς ἐξευτελιστικὰ “ἀνίερης Ἱερᾶς Ἐξετάσεως” ἦταν καὶ ὁ γνωστὸς ἰταλὸς ἐπιστήμονας, φυσικός, ἀστρονόμος καὶ μαθηματικὸς Τζορντάνο Μπροῦνο. Ἡ Ἱερὰ Ἐξέτασι τῆς Ῥώμης , μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν τότε Πάπα, κατεδίκασαν τὸν μεγάλον φυσικὸν ἐπιστήμονα σὲ θάνατο. Φιμωμένον τὸν ἔστησαν ζωντανὸν μέσα εἰς τὴν φωτιά, μέχρι νὰ κατακαῇ, τὴν 8ην Φεβρουαρίου 1600.
Ἰδοὺ λοιπὸν ὁ «παπισμός», ὄχι ὡς πρᾶξις μεμονωμένων προσώπων, ποὺ ἔσφαλαν ἢ ὡς πράξεις, μεμονωμένων τάχα ἀνευθύνων ὁμάδων, ἀλλὰ ὡς ἐν πλήρει καὶ ἐν ἐπιγνώσει ἀπολύτῳ συμπνοίᾳ καὶ συμφωνίᾳ ἀποτροπαίων ἐνεργειῶν συμπάσης τῆς Διοικήσεως αὐτῆς, τῆς τάχα τε καὶ «ἐκκλησίας»!!!
Εἶναι δυνατόν, ὁποιαδήποτε «ἐκκλησία» ἢ “ὁμάδα” ἢ “ὀργάνωσι” ἢ ὁ,τιδήποτε ἀνάλογο, σφάλλει κατὰ τὴν πλέον ἀπάνθρωπον καὶ ἀνίερον τρόπον ὡς ΟΛΟΝ (καὶ οὐχί, ἐπαναλαμβάνομεν, αὐθαιρέτως, ὡς μεμονωμένα ἄτομα ἢ ὁμάδες), εἶναι ποτὲ δυνατόν, αὐτὸ τὸ σατανικὸ συνονθύλευμα νὰ θεωρηθῇ ὅτι δῆθεν ἀπαρτίζει «Ἐκκλησίαν»;
Ἄπαγε τοιαύτης καὶ τοσαύτης βλασφημίας!!!
Σημειωτέον ὡσαύτως ὅτι καὶ ὁ περίφημος μαθηματικός, φυσικὸς καὶ ἀστρονόμος Γαλιλαῖος Γαλιλέι (1564-1640), προκειμένου νὰ ἀποτρέψῃ παρομοίαν, ὅπως καὶ ὁ προαναφερθεὶς Τζορντάνο Μπροῦνο, κατάληξίν του, δηλαδὴ τὴν φρικτὴν καὶ ἀπάνθρωπον ἀπανθράκωσίν του, ἐξηναγκάσθη νὰ ἀποκηρύξῃ ἐπιστημονικά του συμπεράσματα (π.χ. ὅτι «ἡ γῆ κινεῖται»), ὥστε νὰ ἱκανοποιηθοῦν αἱ «ἀλάθητοι» δοξασίαι τοῦ ἑωσφορικῶς ἐπηρμένου παπικοῦ θρόνου!
Οἱ οὐρανομήκεις ἅγιοι τῆς μαρτυρικῆς ἰδιαιτέρας μας πατρίδος Κύπρου, οἱ Δεκατρεῖς Ὁσιομάρτυρες τῆς μονῆς Καντάρας, παρὰ τὰ ἀλλεπάλληλα φρικτὰ καὶ μακροχρόνια μαρτύρια, ποὺ ὑπέστησαν ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ Πάπα εἰς τὸ τότε φραγκοκρατούμενο νησί μας, ἀρνήθηκαν κάθε ἀνίερον ἔκπτωσι εἰς τὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς των! Διὰ τοῦτον τὸν λόγον, ῥίχτηκαν τελικὰ καὶ κατακάηκαν, σὰν δῆθεν “αἱρετικοί”, σὲ ἀναμμένην πυράν, τὴν 19ην Μαΐου τοῦ ἔτους 1231. Ἀπὸ τότε ὅμως λάμπουν ἀενάως περίλαμπροι εἰς τὴν πάμφωτον Βασιλείαν τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ!
Ἑπομένως, ὁ «παπισμός», εὑρισκόμενος εἰς τὸν ἀπολύτως καὶ ἐκ διαμέτρου ἀντίποδα τῆς ἐννοίας τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, κατ᾽ οὐδένα τρόπον δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συνιστᾷ ὁ ἴδιος ἐκκλησία, ἀλλὰ συνιστᾷ Ἀντιεκκλησία, κατὰ τὸ ἀντίστοιχο “διαμετρικῶς ἀντιθετικὸ σχῆμα”: “Χριστὸς Ἀντίχριστος”! Τοὐτέστιν, ἂς μᾶς ἐπιτραπῇ νὰ τὸ εἰποῦμεν ξεκάθαρα! Ὁ “παπισμὸς” συνιστᾷ “Ἀντιεκκλησίαν”, ὑπὸ ἀμφοτέρας τὰς ἐννοίας: Ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν ὡς πολεμῶσα τὴν ὄντως Ἐκκλησίαν, δηλαδὴ τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ ὡς οὖσα “πιθηκισμός”, ἀνίερος μιμητισμὸς, κακέκτυπος καὶ νόθα ἐκδοχή, αὐτοῦ ποὺ εἶναι ἡ ὄντως Ἐκκλησία, δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία!
Δὲν ὑπάρχει ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, πού, ἀναφερόμενος στὸν “παπισμὸ”, νὰ μὴ τὸν κατωνόμασεν ὡς αἵρεσι! Ὑπάρχει εὐρυτάτη συμφωνία εἰς τὰ ἔργα τῶν ἁγίων Πατέρων (consensus Patrum) τῆς Ἐκκλησίας! Ἀπὸ τὸν Μέγαν Φώτιον, τὸν ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶ, τὸν ἅγιον Μᾶρκον Ἐφέσου, τὸν Εὐγενικόν, ἕως τὸν ἅγιον Κοσμᾶν τὸν Αἰτωλόν, τὸν ἅγιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτην, τὸν ἅγιον Νεκτάριον τὸν Πενταπόλεως κ.ἂ, ἀλλὰ καὶ σύσσωμος ἡ πανστρατιὰ τῶν ἁγίων Γερόντων τοῦ 20ου αἰῶνος, μὲ προεξάρχοντας πνευματικοὺς οὐρανομήκεις στύλους, τοὺς ἁγίους Παΐσιον Ἁγιορείτην, Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην, Ἰάκωβον τὸν ἐπικαλούμενον “Μὲ συγχωρεῖτε” (Τσαλίκην), Γαβριὴλ Διονυσιάτην, Φιλόθεον Ζερβάκον, Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον, κ.λπ. καταδικάζουν ἀναφανδόν, ἀπεριφράστως καὶ ἀδιαμφισβητήτως τοὺς παπικοὺς ὡς αἱρετικούς!
Καταλήγομεν καὶ πάλιν μὲ τὸν λόγον τοῦ ἁγίου Μάρκου, ἐπισκόπου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ· «Τοὺς ἀποστραφήκαμε (τοὺς Λατίνους) ὡς αἱρετικοὺς καὶ γι’ αὐτὸ χωριστήκαμε ἀπὸ αὐτούς… Εἶναι αἱρετικοί, καὶ ὡς αἱρετικοὺς τοὺς ἀπεκόψαμε».
Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ὁ «παπισμὸς» δὲν ἔχει ὑπὸ οὐδεμίαν ἀπολύτως ἔννοιαν τὶς πανάγιες ἐκεῖνες καὶ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις, ποὺ θὰ ἠδύναντο νὰ τὸν καθιστοῦσαν καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπον «ἐκκλησία». Ἀπεναντίας! Ἰσχύει τὸ ὅλως ἀντίθετον!
Ὅσοι ἀπὸ τοὺς μέχρι τώρα Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς στοχάζονται νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν καὶ προσβλέπουν εἰς τὴν προσφυγὴν καὶ ὑποδούλωσίν των εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ Πάπα, τί θὰ διαπράξουν ἆραγε ἐὰν πραγματοποιήσουν τὴν τοιαύτην ἀνίερον ἐπιθυμίαν των; Θὰ τολμήσουν ἆραγε νὰ ἀπαρνηθοῦν μεγίστους Φωστῆρας τῆς Ἐκκλησίας μας (π.χ. Μέγα Φώτιον, Γρηγόριον Παλαμᾶν, Μᾶρκον Ἐφέσου, κ.λπ.) καὶ νὰ ἀνυμνολογοῦν εἰς τὸ ἑξῆς σὰν “ἁγίους” φρικτοὺς “τύπους”, ὡσὰν τὸν ἀπαισίας μνήμης Ἀ. Στέπινατς (τὸ ὁποῖον ὁ παπισμὸς τὸν θεωρεῖ… “ἅγιον”);;;
Ἂς διερωτηθοῦν καὶ ἄς ἀπαντήσουν εἰς τὰ ἀμείλικτα αὐτὰ ἐρωτήματα τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως, τὴν ὁποίαν, θέλομεν νὰ πιστεύομεν, ἐν πάσῃ καλῇ προαιρέσει, ὅ,τι ὄντως συνεχίζουν νὰ διαθέτουν!
Ορθόδοξος Τύπος
