Καί ὅμως… ὁ Κορονοϊός ἐπιφέρει ἕνα καλό, εἶναι πρός ὄφελός μας:
Μὲ τὴν ἐπιβολὴ
τῆς μάσκας ἔπεσαν οἱ μάσκες
Του Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Διότι τοὺς τελευταίους ἕξι μῆνες
ζοῦμε καταστάσεις ποὺ τὶς γνωρίζαμε μόνο ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν, τῶν διδαχῶν
τῶν Πατέρων, τῶν προφητειῶν τῶν φωτισμένων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς προειδοποιήσεις τῶν
ἀνθρώπων αὐτῶν, ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν πίστευαν, δὲν ἔπαψαν ὅμως νὰ ἀναζητοῦν τὴν ἀλήθεια.
Τοὺς τελευταίους ἕξι μῆνες βιώνουμε τὴν ἐπικράτηση καὶ τὴν δικτατορία τοῦ
φόβου· τὴν ἀμφισβήτηση ἢ ἀκόμα καὶ τὴν κατάργηση τῶν αὐτονόητων καὶ ὑπαρξιακῶν ἀρχῶν
καὶ ἀξιῶν· τὴν δικαιολόγηση καὶ παρουσίαση τῆς ἀπομόνωσης καὶ ἀποξένωσης ὡς δῆθεν
φιλανθρωπία καὶ ἀπόδειξη ἀγάπης· τὴν ἀκύρωση τῆς θυσίας γιὰ τὸν συνάνθρωπο καὶ
τὸν κατακρεουργισμό της στὸν βωμὸ τῆς ἐπιβίωσης· τὴν χειραφέτηση καὶ τὴν ὑποταγὴ
στοὺς ὑποτιθέμενους εἰδικοὺς ἀμφιβόλου ἠθικῆς, ποὺ ξαφνικὰ ξεφύτρωσαν ὡς
μανιτάρια μέσα στὴν βροχὴ τῆς ἔντυπης, τηλεοπτικῆς καὶ ἠλεκτρονικῆς
προπαγάνδας· τὸν διωγμὸ κάθε ἀντίθετης γνώμης καὶ στάσης σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ὑποτίθεται
βασιλεύει ἡ διαφορετικότητα καὶ ὁ σεβασμὸς στὴν μειονότητα.
Τὸ παράδοξο ὅμως εἶναι, ὅτι
τελικὰ αὐτὴ ἡ κατακόρυφη πτώση πρὸς τὴν συντριβὴ μὲ κύρια αἰτία τὴν αἵρεση καὶ
τώρα τὸν Κορονοϊό ἐπέφερε ἕνα καλὸ πρὸς τὸ συμφέρον μας: Μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῆς
μάσκας ἔπεσαν οἱ μάσκες ὅλων μας. Ἐδῶ θὰ ἀναφέρω μόνο ὅσους ἔχουν νὰ κάνουν μὲ
τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν πίστη μας.
Ἔπεσαν οἱ μάσκες τῶν
μασκοφόρων ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, τῆς ἑκάστοτε συνόδου καὶ τῶν ἐπισκόπων, ἰδίως
τῶν ὑποτιθέμενων εὐσεβῶν, ποὺ πρὶν καὶ μετὰ τὸ Κολυμπάρι παρουσιάζαν ἑαυτοὺς ὡς
φρουροὺς τῆς Ἐκκλησίας, καταπίνοντας τὴν κάμηλο τῆς αἱρέσεως καὶ διϋλίζοντας τὸν
κώνωπα μικροτέρων σὲ σημασία θεμάτων παρασέρνοντας καὶ παρασύροντας τοὺς πιστοὺς
στὴν ὁδὸ τῆς ἀπωλείας· ποὺ βροντοφώναζαν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ὑποτάσσεται στὴν κοσμικὴ
ἐξουσία καὶ ὅτι εἶναι πάνω ὑπεράνω αὐτῆς· ποὺ κήρυτταν ὅτι θὰ ἔρθει ὁ καιρὸς τῶν
διωγμῶν καὶ ὅταν αὐτὸς πράγματι ἦρθε, σίγησαν, συμβιβάστηκαν, ἀνέχτηκαν γιὰ νὰ
μὴν διωχθοῦν καὶ τὸ χειρότερο: δὲν στήριξαν καὶ ὑπεράσπισαν τοὺς λίγους ἱερεῖς
ποὺ ἀντιστάθηκαν καὶ πραγματικὰ διώχθηκαν.
Ἔπεσαν οἱ μάσκες τῶν
μασκοφόρων μοναχῶν καὶ κυρίως τῶν Ἁγιορειτῶν (ἐκτὸς τῶν γνωστῶν λαμπρῶν ἐξαιρέσεων),
ποὺ ὑποτίθεται ὅτι πῆγαν στὸν ἁγιασμένον αὐτὸ τόπο γιὰ πεθάνουν, γιὰ νὰ ἀρνηθοῦν
τὰ ἐγκόσμια… κάνοντας τὲστ κορονοϊοῦ φορώντας καὶ ἐπιβάλλοντας στοὺς συνασκητές
τους καὶ στοὺς προσκυνητὲς τὴν μάσκα. Ἀφοῦ ὑποτάχθηκαν στὸν πακτωλὸ τῶν
χρηματικῶν προγραμμάτων καὶ εἰσφορῶν, στὴν ἐκκοσμίκευση καὶ φεῦ στὴν Παναίρεση
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τώρα ὑποτάχθηκαν στὸ κράτος ἀκόμα καὶ στὸν μικροσκοπικὸ
κορονοϊό.
Μάλιστα συμβαίνει καὶ τὸ ἑξῆς
παράδοξο μὲ τοὺς ἐνάντια στὴν Παναίρεση, στὸν Κορονοϊὸ καὶ στὴν μάσκα ἀγωνιζομένους
μοναχούς: Κατάφεραν λόγῳ τῆς μάσκας νὰ ὁμονοήσουν μεταξύ τους καὶ νὰ συντάξουν
μία μαχητικότατη δήλωση διαμαρτυρίας, ἐνῶ παράλληλα δὲν καταφέρνουν νὰ ὁμονοήσουν
στὴν συμπόρευση ἐνάντια στὴν αἵρεση διαφωνόντας καὶ προβάλλοντας ἡμερολόγια,
γέροντες, ὑπακοή κλπ. ὡς δικαιολογία. Ὁμονοοῦν στὸ μικρὸ καὶ κατακερματίζονται
στὸ ὕψιστο, σκανδαλίζοντας τοὺς πιστοὺς καὶ ἀποδυναμώνοντας τὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγώνα.
Ἔπεσαν οἱ μάσκες καὶ τῶν
πιστῶν λαϊκῶν, τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας, πού, ἐνῶ βίωσε τὰ αἴσχη κατὰ τῆς
πίστεως τὸ περασμένο Πάσχα, ἐνῶ βίωσε τὴν προδοσία τῶν ψευδοποιμένων, ἐνῶ
διακήρυξε ὅτι δὲν πάει ἄλλο καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἀντισταθοῦμε, συνεχίζει ὡσὰν νὰ μὴν
συνέβη τίποτα νὰ γεμίζει τοὺς ναούς, τώρα μάλιστα μὲ μάσκα, νὰ προσκυνάει ἀντὶ
νὰ φιλάει τὶς εἰκόνες, νὰ κοινωνάει (ἂν κοινωνάει, γιατὶ π.χ. στὴν Γερμανία ἀπαγορεύεται
νὰ κοινωνοῦν οἱ πιστοί) ἀπὸ διαφορετικὴ λαβίδα, νὰ παίρνει ἀντίδωρο ἀπὸ ἀποστειρωμένα
καὶ κουκουλωμένα χέρια ἱερέων καὶ παρόλα αὐτὰ νὰ συνεχίζει νὰ μιλάει γιὰ ἀντίσταση.
Ἐπαναλαμβάνεται δηλ. ἡ ἱστορία τῆς μετακολυμπαρίου ἐποχῆς ποὺ ὅλοι διαμαρτύροντας
καὶ τίποτα δὲν ἔγινε.
Ἔπεσαν οἱ μάσκες τῶν ἐκκλησιαστικῶν
εἰδώλων, ποὺ ἀνυψώθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους στὸν οὐρανὸ ὡς παράδειγμα ἱερέως καὶ
Χριστιανοῦ καὶ τώρα εἴτε σιωποῦν, εἴτε μιλοῦν γιὰ τὸ θεαθῆναι σὲ ἄδειους ναούς,
ἀλλὰ παρόλα αὐτὰ μπροστὰ σὲ κάμερες, εἴτε παραιτοῦνται ἀπὸ τὴν ἱερωσύνη, ὡσὰν νὰ
εἶναι αὐτὴ ἐπάγγελμα καὶ ὄχι μυστήριο, ἀποδεικνύοντας ὅμως μὲ αὐτό, ὅτι πολλοὶ
ρασοφόροι καὶ ἐν γνώσει τῶν ἐπισκόπων εἶναι καθαρὰ ἐπαγγελματίες, δημόσιοι ὑπάλληλοι.
Θὰ πεῖ φυσικὰ κανείς: Καὶ ποῦ εἶναι τὸ καλὸ σὲ ὅλες αὐτὲς
τὶς θλιβερές, τραγικὲς καὶ ἐπώδυνες διαπιστώσεις;
Τὸ καλὸ εἶναι ὅτι ἡ αὐτογνωσία,
ἡ διαπίστωση καὶ συνειδοποίηση τῆς πτώσης, ἡ θλίψη ἀπὸ τὴν ἀποστασία ἐπιτρέπει
καὶ τὴν δυνατότητα τῆς μετανοίας. Ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὶς ἐντολές
Του; Ἂς ἐπιστρέψουμε τώρα, διότι μετάνοια σημαίνει ἐπιστροφή στὸν Θεό. Μόνο ἂν ἐπιτέλους
καταλάβουμε ποιοι εἴμασταν καὶ ποὺ καταντήσαμε, ποιά εὐθύνη φέρουμε καὶ σὲ
ποιόν κάλαθο ἀπορριμάτων τὴν πετάξαμε, τότε μόνο θὰ ἀλλάξουμε καὶ τὸ τραγικὸ θὰ
τὸ μεταλλάξουμε σὲ νίκη. «Χαρὰ γίνεται» στὸν οὐρανό «ἐπὶ ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»
(Λουκ ιε΄ 10). Ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ, γι’ αὐτὸ καὶ ἐπιτρέπει νὰ παιδευόμαστε
(Παροιμίες Σολομῶντος, γ, 12). Ἀπὸ τὴν στάση μας θὰ δείξουμε ἂν ἀγαποῦμε καὶ ἐμεῖς
τὸν Θεό. Πρέπει ἐμεῖς νὰ ἀγωνιστοῦμε, ὄχι ὅμως ὅπως θέλουμε, ἀλλὰ ὅπως μᾶς
συμβουλεύουν ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Πατέρες, πῶς πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε
σὲ καιροὺς αἱρέσεως καὶ ἀποστασίας, ἕστω καὶ τώρα, στὸ παραπέντε. Τὸ τέλος τῶν ἀγώνων
εἶναι πάντα ὁ στέφανος νίκης: «Πᾶσα παιδαγωγία, ὅσο διαρκεῖ ἡ παίδευση δὲν
φαίνεται νὰ προξενεῖ χαρά, ἀλλὰ προκαλεῖ λύπη, ὕστερα ὅμως ἀνταμείβει, αὐτοὺς ποὺ
παιδαγωγήθηκαν καὶ γυμνάσθηκαν, μὲ καρποὺς εἰρήνης, δικαιοσύνης καὶ ἁγιότητος!»
(Ἑβρ. ιβ´11).
Ἀδαμάντιος
Τσακίρογλου
