ΟΙ ΜΑΣΚΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ;

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

1. «Γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη»

Ἐφέτος ἡ δεύτερη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Παναγίας μας, 16η Αὐγούστου, συνέπεσε νά εἶναι Κυριακή, καί διαβάσθηκε στήν Λειτουργία περικοπή ἀπό τό Κατά Ματθαῖον Ἅγιο Εὐαγγέλιο, ἡ ὁποία διηγεῖται τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ σεληνιαζομένου (=ἐπιληπτικοῦ) νέου, ἀσθένεια πού ὀφειλόταν σέ ἐπήρεια δαιμονική¹.
Ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ ἄκουσε γιά τίς πάμπολλες θεραπεῖες σέ κάθε εἶδος ἀσθενείας πού ἐπιτελοῦσε ὁ Χριστός, ἀλλά καί οἱ μαθητές του ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, καί ἔφερε ἀπελπισμένος τόν γιό του, γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν φοβερή ἀσθένεια, ἡ ὁποία πολλές φορές σέ κρίσεις παροξυσμοῦ τόν ἔρριχνε στίς φωτιές καί στά νερά, γιά νά καεῖ καί νά πνιγεῖ. Συνέβη ὅμως ὁ Χριστός μέ τούς τρεῖς Ἀποστόλους νά ἀπουσιάζουν στό ὄρος Θαβώρ, ὅπου ἔγινε ἡ ἔνδοξη Μεταμόρφωσή Του. Κάτω οἱ ὑπόλοιποι ἐννέα μαθητές ὑποδέχθηκαν τόν ἄρρωστο νέο, περικυκλωμένοι ἀπό πλῆθος Ἰουδαίων, ἀλλά καί ἀπό Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι μαζί μέ τό Ἰουδαϊκό ἱερατεῖο ἀμφισβητοῦσαν τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί ἀπέδιδαν τίς θεραπεῖες τῶν ἀσθενῶν σέ μαγικές δαιμονικές δυνάμεις². Ἐκμεταλλευόμενοι λοιπόν οἱ ἄπιστοι Ἰουδαῖοι τήν ἀπουσία τοῦ Χριστοῦ παρέσυραν καί τόν πατέρα τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ στήν ἀπιστία καί ἐπηρέασαν, φαίνεται, καί τούς ἐννέα Ἀποστόλους ὡς πρός τό ἄν μποροῦσαν καί αὐτοί νά θεραπεύουν ἀσθένειες, μολονότι τούς εἶχε ἐφοδιάσει μέ αὐτήν τήν δύναμη ὁ Χριστός, ὅταν τούς ἀπέστειλε στό κήρυγμα, ἀπό τό ὁποῖο, ὅταν ἐπέστρεψαν, διηγοῦνται ἐνθουσιασμένοι τά θαύματα πού ἐπιτέλεσαν³.

Ἀντιμετωπίζοντας τήν ἀπιστία αὐτή τῶν Ἰουδαίων καί τοῦ πατέρα τοῦ ἀσθενοῦς ὁ Χριστός προέβη σέ μία αὐστηρή καί ἐπιτιμητική ἐπίπληξη, ἡ ὁποία ἐντυπωσιάζει γιά τήν αὐστηρότητα καί τήν ἀπαξιωτική ἀποτίμηση ἐκείνης τῆς γενεᾶς τῶν Ἰουδαίων. Τούς χαρακτήρισε, ἄπιστους καί διεστραμμένους: «Ὤ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη! Ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾽ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»⁴. Ἡ φιλανθρωπία Του πάντως ἐνίκησε τήν ὀργή του, διότι ἀμέσως μετά ἐθεράπευσε τόν ἀσθενῆ νεαρό καί τόν ἀπέδωσε ὑγιῆ στόν ἄπιστο πατέρα του.

Δέν ἦταν ἄλλωστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γενεᾶς ἐκείνης ἄπιστοι καί διεστραμμένοι. Ἀπό τήν γενεά ἐκείνη προῆλθε ἡ ἁγιωτέρα ὅλων τῶν ἁγίων ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ ὁποία ἐξ αἰτίας τῆς ὑπερβάλλουσας καθαρότητας ἔγινε ἡ αἰτία τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς σωτηρίας μας. Ἀπό τήν γενεά ἐκείνη προῆλθε ὁ «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Πρόδρομος, ὁ χορός τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος, οἱ Ἅγιες Μυροφόρες γυναῖκες, ἡ Ἁγία Φωτεινή ἡ Σαμαρείτιδα καί πλῆθος ἄλλο Ἁγίων. Ἀπό Ἰουδαίους αὐτῆς τῆς γενεᾶς ἀπαρτίσθηκαν οἱ πρῶτες χριστιανικές κοινότητες, πού αὐξήθηκαν καί ἐπληθύνθηκαν μέ τήν ἀθρόα προσέλευση στόν Χριστιανισμό τῶν πρώην εἰδωλολατρῶν καί τῶν προγόνων μας Ἑλλήνων, ἐνῶ ὁ πρώην ἐκλεκτός λαός τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἰουδαῖοι, καθοδηγούμενος ἀπό ἕνα ἀνάξιο ἱερατεῖο, ἄπιστο καί διεστραμμένο, καί ἀπό λογίους καί θεολόγους τῆς κακιᾶς ὥρας, ἀποκλείσθηκαν ἀπό τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν διά τοῦ Χριστοῦ σωτηρία.

Ἔχοντας αὐτήν τήν εἰκόνα καί τήν ἀπαξιωτική ἀποτίμηση τοῦ Χριστοῦ γιά τήν ἄπιστη καί διεστραμμένη γενιά τῶν Ἰουδαίων, πού τήν ἐκπροσωποῦσαν κυρίως τό Ἱερατεῖο καί οἱ συνδεόμενοι καί συνεργαζόμενοι μέ αὐτό θεολόγοι, δηλαδή οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, διερωτᾶται κανείς ἄν θά ἔλεγε ὁ Χριστός τά ἴδια καί γιά τό σημερινό Ἱερατεῖο καί τούς σημερινούς θεολόγους, πλήν ὀλίγων ἐξαιρέσεων, ὅπως συνέβαινε ἄλλωστε ἐκείνη τήν ἐποχή. Γιατί τί ἄλλο πράττουν σήμερα ἀκόμη καί σέ συνοδικό ἐπίπεδο οἱ «ὀρθόδοξοι» ἐπίσκοποι, ὅταν κηρύσσουν «ἕτερον εὐαγγέλιον» μέ τό νά ἀθωώνουν τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα στήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καί στό ψευδοαυτοκέφαλο τῶν Οὐκρανῶν σχισματικῶν, ὅταν “γυμνῆ τῇ κεφαλῇ» ἑλλαδίτης ἐπίσκοπος, ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος, διακηρύσσει, ὅτι ἄν οἱ Χριστιανοί τῆς ἐπαρχίας του ἔλεγαν καί ἔπρατταν ἀντίθετα μέ τό Εὐαγγέλιο, αὐτός θά συμφωνοῦσε μαζί τους⁵, χωρίς ἡ ὑπνώττουσα καί μεροληπτοῦσα ἐκκλησιαστική δικαιοσύνη νά τόν καλέσει σέ ἀπολογία; Ὅταν μέ τήν συνεργασία ὑψηλῶν ἐκκλησιαστικῶν κύκλων τό ἐπί αἰῶνες διδασκόμενο στά σχολεῖα μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μέ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική κατεύθυνση μετατράπηκε σέ συγκρητιστικό, διαθρησκειακό μεῖγμα, σέ διαθρησκειακή σούπα μέ ὅλες τίς πλάνες καί τίς αἱρέσεις, προσφερόμενη ὑποχρεωτικά στά ἀνήμπορα νά τήν ἀπορρίψουν παιδιά, ἐνῶ ἀπορρίφθηκε ἡ καθαρότητα καί ἀποκλειστικότητα τῆς μοναδικῆς ἐν Χριστῷ καί διά τοῦ Χριστοῦ σωτηρίας, ὁ ἐπιούσιος ἄρτος τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας καί ζωῆς; Ὅταν οἱ σαρκικές διαστροφές μέ αὐθάδεια ὑπερηφανεύονται καί διεκδικοῦν οἱ ἀνήθικες ἠθική δικαίωση, ἀγνοώντας, συκοφαντώντας καί ὑβρίζοντας τήν εὐαγγελική καί πατερική διδασκαλία, καί νομοθετοῦνται σύμφωνα συμβίωσης ὁμοφυλοφίλων, ἀλλαγές φύλων ἀπό τήν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν καί σεξουαλική ἀγωγή ἀπό τά νηπιαγωγεῖα, μέ ὅλες αὐτές τίς διαστροφές, μέ σιωπῶσα τήν Ἱεραρχία καί φοβούμενη μήπως ἀποκαλυφθοῦν καί οἱ ἐντός τοῦ σώματός της διαστροφές, ὅπως συνέβη τό 2005; Ὅταν συμφωνεῖ ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία μέ τό κλείσιμο τῶν ναῶν, ὅταν βλασφημεῖται τό ἁγιώτατο καί ὕψιστο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, προσβάλλεται ἡ ἱερότητα τῶν ναῶν καί ἀμφισβητεῖται ἡ θεραπευτική καί ἰαματική ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων, καί ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ; Ὅταν περιτυλίσσονται μέ ἀπαγορευτικές κορδέλλες καί ταινίες οἱ Ἅγιες Εἰκόνες, γιά νά μή τίς ἀσπάζονται οἱ πιστοί ἤ ὅταν μετά ἀπό κάθε ἀσπασμό καθαρίζονται μέ ἀπολυμαντικό, δέν ἔχομε μία νέα εἰκονομαχία, θεοτοκομαχία καί ἁγιομαχία, ἀφοῦ ἀρνούμαστε τήν θεραπευτική καί ἰαματική ἐνέργεια πού μεταδίδουν οἱ Ἅγιοι στίς εἰκόνες τους; Ὅταν ἀντί τῆς μιᾶς Ἁγίας Λαβίδας μέ τήν ὁποία ἐπί αἰῶνες κοινώνησαν καί κοινωνοῦν ἑκατομμύρια πιστῶν, χωρίς κανένα κίνδυνο μόλυνσης, καί μάλιστα τῶν ἱερέων, πού καταλύουν στό τέλος τό ἐναπομένον ὑπόλοιπο τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου, συνιστᾶται τώρα καί ἐφαρμόζεται ἀπό «ὀρθοδόξους» ἐπισκόπους καί ἱερεῖς ἡ χρήση πολλῶν ἀτομικῶν λαβίδων; Ὅταν μετά καί ἀπό πολλά ἄλλα, «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός», φθάσαμε καί στήν τελευταία κορύφωση τῆς βλασφημίας, νά μᾶς ὑποχρεώσουν κατά τήν ἑορτή τῆς Παναγίας στίς 15 Αὐγούστου, λίγο πρίν καί λίγο μετά, νά φοροῦμε ὑποχρεωτικά τήν μάσκα στούς ναούς, διακηρύσσοντας ἔτσι ἔμπρακτα καί φανερά μέ δική μας αὐτουργία τήν ἀπιστία καί τήν ὀλιγοπιστία μας, τήν εἰκονομαχία, θεοτοκομαχία καί ἁγιομαχία μας, τήν αἵρεση τῆς μόλυνσης ἀπό τά ἱερά καί τά θεῖα; Ἀπομένει τίποτε ἄλλο, πού θά προσφέραμε στόν Διάβολο, ὁ ὁποῖος πανηγυρίζει γιά τήν ἀπιστία καί τήν διαστροφή μας;

Εἶναι βέβαιο πώς ὁ Χριστός ἐπαναλαμβάνει ὀργισμένος ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Του τό «Ὤ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾽ ὑμῶν, ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;», ἔστω καί ἄν ἐν τῇ φιλανθρωπίᾳ Του ἐξακολουθεῖ νά μᾶς εὐεργετεῖ, ὅπως εὐεργέτησε τόν ἄπιστο πατέρα, θεραπεύοντας τόν ἐπιληπτικό γιό του, καί τό σύνολο τῶν Ἰουδαίων μέ τίς ἀμέτρητες θεραπεῖες ἀσθενῶν καί ἄλλες θαυματουργίες, εἰσπράττοντας τελικῶς τόν σταυρό καί τόν θάνατο ἀπό ἀγνώμονες καί ἀχαρίστους, οἱ ὁποῖοι καί στίς ἡμέρες μας αὐτό ἐπιδιώκουν, νά δυσφημήσουν καί συκοφαντήσουν τήν Ἐκκλησία, νά σταυρώσουν τήν Ἐκκλησία, πού εἶναι ὁ Χριστός, ὁ εἰς τούς αἰῶνας ἐπεκτεινόμενος, οἱ νέοι θεοκτόνοι, θεομάχοι καί ἐκκλησιομάχοι. Εἶναι συγκλονιστικό τό παράπονο τοῦ Χριστοῦ γιά τόν ἀγαπημένο του λαό, γιά τούς ὁμοεθνεῖς του Ἰουδαίους, πού ἀκοῦμε στίς ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, παράπονο τώρα καί γιά μᾶς τούς πρώην ἀλλοεθνεῖς καί ξένους τῆς ἐπαγγελίας, τώρα ὅμως ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ καί μέλη τοῦ σώματός Του, τῆς Ἐκκλησίας, καί μετόχους τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί τῆς σωτηρίας. Ἀξίζει νά παραθέσουμε τόν σχετικό ὕμνο, γιατί φέτος, οἱ περισσότεροι δέν τόν ἄκουσαν, ἐπειδή οἱ ναοί ἦσαν κλειστοί τήν Μ. Παρασκευή καί πικράναμε καί ἐμεῖς τόν Ἐσταυρωμένο, χωρίς νά βιώσουμε, ὅπως κάθε χρόνο, τά Ἅγια Πάθη καί τήν Ζωοποιό Σταύρωση, ὅπως καί τήν ἔνδοξή Του Ἀνάσταση:

«Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; ἀντί τοῦ μάννα χολήν· ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῷ με προσηλώσατε. Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη, κἀκεῖνά με δοξάσουσι, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι, ζωήν τήν αἰώνιον».

Ἐκάλεσε τότε στή θέση τῶν θεομάχων Ἰουδαίων τά ἔθνη, τούς εἰδωλολάτρες, καί πρώτους τούς Ἕλληνες, γιά νά ἀποτελέσουν τόν νέο ἐκλεκτό λαό τοῦ Θεοῦ. Στήν θέση τῆς ἄκαρπης ἰουδαϊκῆς Συναγωγῆς πού τήν ἐξήρανε⁶, βλάστησε καί φούντωσε ἡ πολύκαρπη καί καλλίκαρπη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία κατά τήν διαβεβαίωση τοῦ Θεανθρώπου ἱδρυτῆ της θά μείνει ἀκατάλυτη στούς αἰῶνες, «καί πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»⁷, δέν θά ὑπάρξει διάδοχη κατάσταση καί ἄλλη Νέα Ἐποχή καί Νέα Τάξη, διότι ἡ Νέα Ἐποχή καί ἡ Καινή Κτίση ὑπάρχει μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία. Οἱ ἄπιστοι, οἱ ὀλιγόπιστοι καί οἱ διεστραμμένοι τῆς δῆθεν Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Νέας Τάξης, καί ὅσοι ὑποτάσσονται στά κελεύσματα καί στίς ἐντολές τους, θά ἀποκοποῦν ὡς ξερά κλήματα ἀπό τήν ἄμπελο τῆς Ἐκκλησίας καί θά ριφθοῦν εἰς τό πῦρ τό αἰώνιο: «Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοί μή φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καί πᾶν τό καρπόν φέρον καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπόν φέρῃ… Ἐάν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τό κλῆμα καί ἐξηράνθη, καί συνάγουσιν αὐτά καί εἰς πῦρ βάλλουσι καί καίεται»⁸.

2. «Πεποικιλμένη» ἀπό ἀπίστους καί βλασφήμους ἡ μνήμη τῆς Παναγίας

Μοῦ δόθηκε ἐφέτος ἡ δυνατότητα κατά τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἐπειδή συμμετεῖχα σέ ἀγρυπνία ἀπό τό βράδυ τῆς παραμονῆς, νά παρακολουθήσω στήν ὀθόνη τῆς τηλεόρασης τήν μετάδοση τῆς πανηγυρικῆς Θείας Λειτουργίας πού τελέσθηκε σέ δύο ἀπό τά μεγαλύτερα θεομητορικά προσκυνήματα, στήν Εὐαγγελίστρια τῆς Τήνου καί στήν Παναγία Σουμελᾶ στό ὄρος Βέρμιο τῆς Βεροίας. Εἶχαν προλάβει οἱ νέοι εἰκονομάχοι καί ἐκκλησιομάχοι τῆς νεοεποχίτικης κυβέρνησης νά αὐστηροποιήσουν τά μέτρα προστασίας μας ἀπό τόν Κορωνοϊό ὑποχρεώνοντας μέ κοινή ὑπουργική ἀπόφαση νά φοροῦν οἱ πιστοί μάσκα, ὄχι μόνον ἐντός τῶν ναῶν, ἀλλά καί ἔξω ἀπό τούς ναούς καί νά μή γίνουν λιτανεῖες τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας.

Τό περασμένο Πάσχα ἔκλεισαν τούς ναούς, καί ἀπαγορεύθηκε ἡ περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου. Τώρα ἦταν δύσκολο νά κάνουν τό ἴδιο γιά τό Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ, τήν Κοίμηση τῆς Παναγίας, μέ ἀνοικτό τόν τουρισμό, τά ἑστιατόρια, τά καφεποτεῖα καί ἀναψυκτήρια, τίς παραλίες, τίς ποικίλες συνάξεις μέ τούς συνωνιστισμούς καί τά γλέντια. Ἔτσι δέν ἔκλεισαν τούς ναούς, βρῆκαν ὅμως καί πάλι τρόπους νά βεβηλώσουν τά ἱερά καί τά θεῖα, ἐξισώνοντας τούς ἱερούς ναούς, τίς ἱερές συνάξεις, τίς ἱερές λειτουργίες, μέ τά ποικίλα κοσμικά ἱδρύματα καί καταστήματα. Ὅ,τι ἰσχύει γιά ὅλες τίς συνάξεις, στίς διάφορες κοσμικές, πολιτικές, ἀθλητικές, ἐμπορικές ἐκδηλώσεις, ἰσχύει καί γιά τούς ναούς. Δέν ἀναγνωρίζουν ἱερά καί θεῖα καί ὅσια, οὔτε τήν θαυματουργική ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων· οἱ ναοί εἶναι κοινοί χῶροι, ὅπως ὅλοι οἱ χῶροι καί μπορεῖ καί μέσα σ᾽ αὐτούς νά μεταδοθεῖ ὁ Κορωνοϊός. Ἀκόμη καί μέ τή Θεία Κοινωνία μεταδίδεται μέ τόν ἀσπασμό τῶν ἱερῶν εἰκόνων, μέ τό χειροφίλημα τῶν ἱερέων, μέ τό ἀντίδωρο κ.ἄ.

Αὐτά ὅλα σημαίνουν πλήρη ἀποϊεροποίηση τοῦ κράτους καί ἐκκοσμίκευση, ὅπως συμβαίνει στά περισσότερα δυτικά κράτη. Σημαίνουν ὅμως καί ἀποϊεροποίηση καί ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας; Στήν τελευταία ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος δέν πέρασαν τά περί χωρισμοῦ ἐκκλησίας καί πολιτείας, καί ἡ πολιτεία δέχεται ὅτι ἐξακολουθεῖ ἀκόμη νά εἶναι χριστιανικό κράτος, ὄχι οὐδέτερο καί ἀνεξίθρησκο, καί νά σέβεται τά δόγματα, τούς ἱερούς κανόνες καί τίς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, καί νά μή ἐπεμβαίνει στά ἐσωτερικά της. Ἡ ἐντός τῶν ἱερῶν ναῶν παρουσία τῶν πιστῶν καί γενικῶς ὁ χῶρος τῶν ἱερῶν ναῶν ἀνήκει στήν ἀποκλειστική ἁρμοδιότητα τῆς Ἐκκλησίας. Δέν μπορεῖ λοιπόν ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία νά ἐπιτρέπει στήν πολιτεία νά εἰσέρχεται νομοθετικά μέσα στούς ναούς καί νά τούς ἀποϊεροποιεῖ καί νά τούς ἐκκοσμικεύει προσβάλλοντας τήν διδασκαλία της περί τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Κοινωνίας, τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, καί τῆς γενικῆς ἱερότητας τῶν ναῶν.  Στά σκαλοπάτια τῶν ναῶν τελειώνει ἡ ἁρμοδιότητα τῶν πολιτικῶν. Εἶναι γνωστές ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία περιπτώσεις δυναμικῶν ἐπισκόπων καί ἱερέων πού ἀπαγόρευσαν σέ παρανομήσαντες βασιλεῖς καί ἄρχοντες νά εἰσέλθουν ἐντός τῶν ἱερῶν ναῶν.

Σέ προηγούμενα κείμενά μας δείξαμε μέ βάση τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Πατερική Παράδοση ὅτι ὅλα τά μέτρα πού ἐλήφθησαν ἀπό τήν κυβέρνηση, καί δυστυχῶς ἔγιναν δεκτά ἀπό τήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελοῦν προσβολή τῶν δογμάτων καί τῆς ἱερότητας τῶν ναῶν⁹. Αὐτό φάνηκε ὁλοκάθαρα κατά τίς μεταδοθεῖσες ἀπό τήν τηλεόραση Θεῖες Λειτουργίες στήν Εὐαγγελίστρια τῆς Τήνου καί στήν Παναγία Σουμελᾶ στήν Βέροια. Ὑπῆρξεν ἐν πρώτοις ἀπόλυτος συντονισμός καί προγραμματισμός, ὡσάν νά ὑπάρχει κάποια ἀόρατη ἀρχή, ἕνα ἀόρατο κέντρο, πού σχεδιάζει καί δίνει ἐντολές γιά τήν ἐφαρμογή τοῦ σχεδίου. Ἕνας ἀόρατος ἀντίχριστος σκηνοθέτης πού κατευθύνει τό ἔργο. Καί στούς δύο ναούς οἱ κρατικοί καί λοιποί ἀξιωματοῦχοι φοροῦσαν ὅλοι ἀνεξαιρέτως μάσκες· ἱστορική περίπτωση μασκοφορίας καί ἱστορική πρωτιά ὑποταγῆς ὄχι στόν Θεό, ἀλλά σέ ἐντολές ἀνθρώπων. Οὐδέποτε διδαχθήκαμε στήν δισχιλιετῆ ἱστορία σέ περίπτωση λοιμώξεων νά φορέσουμε μάσκες μέσα στούς ναούς καί δέν ἔχουμε παραδείγματα Ἁγίων, πού νά φόρεσαν μάσκες. Οὔτε ὁ Χριστός οὔτε οἱ Ἅγιοι ὅλων τῶν ἐποχῶν, φόρεσαν ποτέ μάσκες. Τίς θαυματουργές εἰκόνες καί στούς δύο ναούς πλαισίωναν τιμητικά δεξιά καί ἀριστερά ἕνας νέος καί μία νεάνιδα μέ τοπικές ἐνδυμασίες, φορώντας καί αὐτοί μάσκες, πού μόνο τιμή δεν προσέδιδαν στήν Παναγία, ἀφοῦ στήν πράξη ἀμφισβητοῦσαν τήν Χάρη καί τήν ἰαματική Της δύναμη. Εἶναι σάν νά ἔλεγαν, ὅπως καί οἱ ἄλλοι μασκοφόροι: «Παναγία μας, εἴμαστε δίπλα σου ἤ μέσα στόν ναό σου, ἀλλά φορᾶμε μάσκες, γιατί δέν πιστεύουμε ὅτι μπορεῖς νά μᾶς προστατεύσεις ἀπό τόν Κορωνοϊό», σέ ἀντίθεση μέ ὅσα ψάλλουμε στίς Παρακλήσεις τῆς Παναγίας¹⁰. Τό ἴδιο σκηνικό καί ἡ ἴδια ἀσέβεια, ἀπιστία καί ὀλιγοπιστία καί κατά τήν προσκύνηση τῶν δύο θαυματουργῶν εἰκόνων ἀπό τό πλῆθος τῶν προσκυνητῶν, πού ἐφέτος βέβαια ἦσαν πολύ ὀλιγώτεροι ἀπό τά προηγούμενα χρόνια. Περνοῦσαν στή σειρά ὁ ἕνας πίσω ἀπό τόν ἄλλο, φορώντας ἀσεβῶς μάσκα μέσα στόν ναό, καί τό χειρότερο ἦταν ὅτι οἱ περισσότεροι ἀσπάζονταν μέ τήν μάσκα τίς εἰκόνες -ἄν αὐτό μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ἀσπασμός- ἐντεταλμένα δέ πρόσωπα μετά ἀπό κάθε μασκοφίλημα ἐσπόγγιζαν μέ ἀπολυμαντικό τήν ἁγία εἰκόνα. Δέν ἰσχύει ἐδῶ ἀπολύτως τό τροπάριο τῆς Μικρῆς Παράκλησης πού λέγει ὅτι πρέπει νά βουβαθοῦν παιδαγωγικά, νά μείνουν ἄλαλοι, νά χάσουν τήν φωνή τους ὅσοι δέν προσκυνοῦν μέ τά χείλη τους τήν σεπτή εἰκόνα τῆς Θεοτόκου; «Ἄλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν τῶν μή προσκυνούντων τήν εἰκόνα σου τήν σεπτήν». Ναί, οἱ μασκοφόροι δέν προσκύνησαν τήν εἰκόνα, προσκύνησαν τόν φόβο τοῦ ἰοῦ καί τήν θεά ὑγεία.

Ἐφέτος λοιπόν στά μεγάλα προσκυνήματα, ἀλλά καί σέ ἄλλους ναούς, ὅπου οἱ ἐπαρχιοῦχοι ἐπίσκοποι καί οἱ ὑποταγμένοι ἱερεῖς ὑπακούουν ὄχι στόν Θεό καί στούς Ἁγίους, ἀλλά στούς κοσμικούς ἄρχοντες, ἡ μνήμη τῆς Παναγίας δέν ἦταν «πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ», ὅπως ψάλλουμε στόν ἐμπνευσμένο πρῶτο εἱρμό τῶν καταβασιῶν πού συνέγραψε ὁ θεοφώτιστος Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Μελωδός τόν 8ο αἰώνα. Δέν ἦταν στολισμένη ἀπό τήν πίστη, τήν εὐσέβεια, τήν ἀφοσίωση, τήν ὁλοκληρωμένη τιμή πρός τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καί στήν ἄπειρη θαυματουργική καί ἰαματική της δύναμη, τήν καταγεγραμμένη καί ἀποδεδειγμένη μέ πλῆθος θαυμάτων. Ἦταν πεποικιλμένη ἀσεβῶς, κακοστολισμένη, ἀπό τήν ἀσέβεια, τήν ἀπιστία, τήν βλασφημία, τήν ὀλιγοπιστία τῶν ποικίλων μασκοφόρων καί τήν ἔνοχη σύμπραξη ἀρχιερέων καί ἱερέων ἀναξίων, πού φέρουν καί μεγαλύτερη εὐθύνη, ὡς διδάσκαλοι καί φρουροί τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν ὁ οἰκουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαῖος χοροστατῶν καί ἐνδεδυμένος τά ἱερά ἄμφια φοράει μέσα στόν ναό μάσκα, καί σέ ἄλλη χώρα «ὀρθόδοξοι» ἱερεῖς μεταλαμβάνουν τούς πιστούς φορώντας οἱ ἴδιοι μάσκες, τί μηνύματα ἐκπέμπουν πρός τούς ἀκατήχητους καί φοβισμένους πιστούς¹¹;

Ὁ ἀναφερθείς εἱρμός τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ διαψεύσθηκε ὄχι μόνο ὡς πρός τό «πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ», ἀλλά καί ὡς πρός τό «πάντας συνηγάγετο πρός εὐφροσύνην τούς πιστούς». Κατά κοινή ὁμολογία καί παραδοχή στά μεγάλα προσκυνήματα ἐφέτος πῆγαν ὀλίγοι προσκυνητές καί αὐτοί ὄχι χαρούμενοι, ἀλλά φοβισμένοι ἀπό τά ληφθέντα ἐκφοβιστικά καί ἀποτρεπτικά μέτρα, πού δέν ἦσαν «πρός εὐφροσύνην», ἀλλά πρός θλίψη καί στενοχώρια.

Ἀγωνιοῦσαν καί ἀνησυχοῦσαν καί ἐθύμωναν οἱ ἐκκλησιομάχοι, εἰκονομάχοι καί λειψανομάχοι καί ἐκφράζονταν ἀπαξιωτικά καί πικρά, ὅταν ἔβλεπαν τόν πιστό καί ὀρθόδοξο λαό νά σχηματίζει οὐρές χιλιομέτρων, προκειμένου νά προσκυνήσουν τμῆμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν Ἁγία Ζώνη τῆς Θεοτόκου, τήν εἰκόνα «Ἄξιον Ἐστί» ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος, ἤ ἄλλες θαυματουργές εἰκόνες καί ἅγια λείψανα. Αὐτή ἡ κοσμοσυρροή, πού ἦταν πρός δόξαν Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Του, διότι «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ»¹², ἐνοχλοῦσε καί στενοχωροῦσε τόν Διάβολο καί τούς ὑποτακτικούς του. Τώρα μέ πρόσχημα τόν Κορωνοϊό ἐκδικοῦνται τούς πιστούς καί εὐσεβεῖς. Ἔκλεισαν τούς ναούς ἐπί πολύ καιρό καί δέν γιορτάσαμε τή Σταύρωση, δέν λιτανεύσαμε τούς Ἐπιταφίους, δέν ψάλλαμε στούς ναούς τό Χριστός Ἀνέστη, μείναμε ἀκοινώνητοι καί ἀλειτούργητοι, διωγμένοι καί ἐξόριστοι ἀπό τούς ναούς, τούς οἴκους τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων, καί τώρα μέ τίς μάσκες μᾶς ἀναγκάζουν νά βλασφημήσουμε τό Θεό ἀμφισβητώντας τήν πανσθενουργό Του ἄκτιστη Χάρη, πού ὑπάρχει μόνιμα στούς ναούς, στά ἱερά μυστήρια, στίς εἰκόνες καί στά λείψανα τῶν Ἁγίων. Μεγάλα τά κέρδη τοῦ Διαβόλου καί τῶν ὀργάνων του καί ἀπύθμενο τό μῖσος του ἐναντίον τῶν ἀπροσκύνητων. Ὅσοι ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς ἔγιναν καί εἶναι συνειδητά ὄργανα τοῦ Διαβόλου δύσκολα θά ἀντιδράσουν καί θά ἀντισταθοῦν, δύσκολα θά ἀποκηρύξουν τόν Σατανᾶ καί τά ἔργα του. Ὅσοι ὅμως ἀπό ἐλαφρότητα, δειλία, πνευματική ἀγνωσία, ἐπικίνδυνη καί παρεξηγημένη ὑπακοή συμμορφώνονται πρός τίς ἐντολές τοῦ ὑπεναντίου, τουλάχιστον νά σκεφθοῦν ὅτι αὐτοκαταργοῦνται οἱ ἴδιοι καί καταργοῦν καί τήν Ἐκκλησία, ὅπως θέλει ὁ Διάβολος, ἀφοῦ τῆς στεροῦν τό βασικό της γνώρισμα νά εἶναι ταμιοῦχος καί διαχειριστής τῆς Θείας Χάριτος, ἡ ὁποία σύν τοῖς ἄλλοις θεραπεύει τά νοσήματα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων. Ἤδη πολλοί πιστοί μπροστά στήν ἀπιστία καί ὀλιγοπιστία τῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας διερωτῶνται γιατί νά ἐπιστρέψουν στίς ἐκκλησίες, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες ἀμφισβητοῦν καί ἀπορρίπτουν τίς ἄκτιστες καί θεραπευτικές ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Φοροῦν πολλοί ἀπό αὐτούς μάσκες καί προτρέπουν καί τούς πιστούς νά μασκοφοροῦν μέσα στούς ναούς, διανέμουν τό ἀντίδωρο τυλιγμένο μέ προστατευτικό χαρτί, μερικοί φοροῦν καί γάντια, ἀποσύρουν τό χέρι τους, ὅταν οἱ πιστοί ἐπιχειροῦν νά τό ἀσπασθοῦν, περιτυλίγουν μέ ἀπαγορευτικές ταινίες τίς ἱερές εἰκόνες καί τίς ἀπολυμαίνουν, ἀπολυμαίνουν ἀκόμη καί τά Ἱερά τῶν Ναῶν, καί σέ πολλές περιοχές τῆς «ὀρθόδοξης» (;) Διασπορᾶς εἰσάγουν τή χρήση πολλῶν ἀτομικῶν λαβίδων, ἀντί τῆς μιᾶς Ἁγίας Λαβίδος, γιατί δέχονται ὅτι μέ τόν καθιερωμένο τρόπο μετάδοσης τῆς Θείας Κοινωνίας μεταδίδονται λοιμώξεις καί ἀσθένειες. Δέν εἴμαστε μακριά ἀπό τήν καθιέρωση καί ἀποδοχή τῆς παπικῆς καί προτεσταντικῆς ὄστιας. Ἐπί αἰῶνες στήν Δύση ὁ Παπισμός καί ὁ Προτεσταντισμός δέν κατόρθωσαν, λόγῳ αἱρετικῶν ἀποκλίσεων καί τῆς συνακολούθης ἀπώλειας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά προφυλάξουν τήν Εὐρώπη καί τήν Ἀμερική ἀπό τήν ἀποχριστιάνιση καί τήν ἐκκοσμίκευση. Οἱ ναοί ἄδειασαν, διότι δέν ὑπάρχει πλέον εἰς αὐτούς ἡ ἄκτιστη Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἀχαρίτωτοι. Καί ἐπειδή τό ἱερατεῖο δέν μπορεῖ πλέον νά τούς συντηρήσει, τούς πωλεῖ σέ τιμή εὐκαιρίας, καί στή θέση τους φυτρώνουν κέντρα ἄσκησης τῆς Γιόγκα καί ἰσλαμικά τεμένη. Ἄν λοιπόν οἱ «ποιμένες» δέν ἀντιλαμβάνονται ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ὁ ἄρχων τοῦ αἰῶνος τούτου, λόγω πνευματικῆς ἀνοίας καί τύφλωσης, δέν διαθέτουν τουλάχιστον οὔτε τό αἴσθημα τῆς αὐτοσυντήρησης, καί μάλιστα οἱ νεώτεροι ἐξ αὐτῶν;

3. Δέν ἀνήκουν ὅλοι οἱ ἱερεῖς καί οἱ λαϊκοί στήν ἄπιστη γενιά καί διεστραμμένη

Στό πρῶτο μέρος τοῦ ἄρθρου μας εἴδαμε ὅτι κατά τήν ἐποχή τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, παρά τήν ἀπιστία καί διαστροφή τοῦ Ἱερατείου καί τῶν θεολόγων τῆς ἐποχῆς, τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων, τά ὁποῖα αὐστηρά ἐπέκρινε καί καυτηρίασε, δέν ἐγκατέλειψε τό φιλάνθρωπο σχέδιό του νά ἱδρύσει τήν Ἐκκλησία ὡς ἐργαστήριο σωτηρίας, χρησιμοποιώντας ἀπό τόν ἴδιο τόν ἰουδαϊκό λαό τούς μή ἀπίστους καί μή διεφθαρμένους, τούς πιστούς καί ἐναρέτους, τήν Παναγία Μητέρα Του ἐν πρώτοις, «τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τό πλῆθος τῶν ἐξ Ἰουδαίων πιστῶν. Καί τώρα θά κρατήσει μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ὡς ἐργαστήριο σωτηρίας τήν Ἐκκλησία Του, διότι ἐκτός τῶν ἀναξίων ποιμένων, τῶν ἀπίστων καί διεστραμμένων, ὑπάρχουν καί οἱ ὀλίγοι δυνατοί καί ὁμολογητές, πού δέν ἔκαμψαν γόνυ στό νέο Βάαλ, στό νέο εἴδωλο τῆς θεᾶς ὑγείας, δέν ἀποδέχονται τήν νέα εἰκονομαχία, θεοτοκομαχία, ἁγιομαχία, τήν νέα αἵρεση τῆς μόλυνσης ἀπό τά ἱερά καί τά θεῖα. Καί ἀπό τήν πλευρά τῶν ἱεροκανονικῶς ἀποτειχισμένων καί μή μνημονευόντων τούς αἱρετίζοντες ἐπισκόπους καί ἀπό τήν πλευρά τῶν μνημονευόντων ὑπῆρξε ἑνιαῖο μέτωπο ἀντίστασης κατά τῆς βλάσφημης μασκοφορίας μέσα στούς ἱερούς ναούς. Ἱερομόναχοι ἐντός καί ἐκτός τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί πολλοί ἔγγαμοι ἱερεῖς ὑψώνουν τείχη εὐσεβείας καί Ὀρθοδοξίας, προπηλακιζόμενοι, ὁδηγούμενοι σέ ἀστυνομικά τμήματα καί συκοφαντούμενοι¹³. Δέν θέλουν οὔτε θά ἐπιτρέψουν, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τῆς ὑπερμάχου Θεοτόκου καί τοῦ πλήθους τῶν Ἁγίων, τούς ἐντός τῶν τειχῶν προβατόσχημους λύκους νά κατασπαράξουν τό ποίμνιο. Τό «Ὤ γενεά ἄπιστος καί διεσταμμένη» τοῦ Χριστοῦ τό ἐπανέλαβε κατόπιν καί ὁ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος Παῦλος, μέγας ὁμολογητής καί μεγαλομάρτυς, ὅταν περί τό τέλος τῆς θαυμαστῆς ἱεραποστολικῆς του δράσεως κάλεσε στην ἑλληνική Μίλητο τούς πρεσβυτέρους τῆς ἑλληνικῆς Ἐφέσου, πού τώρα λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά κατέχονται ἀπό τούς Μουσουλμάνους τοῦ δικτάτορα Ἐρντογάν, ὁ ὁποῖος ξαναμιαίνει τήν Ἁγία Σοφία καί τήν Μονή τῆς Χώρας. Εἶπε λοιπόν στό τότε Ἱερατεῖο τῆς περιοχῆς προφητικά ὁ Μέγας Ἀπόστολος ὅτι πρέπει νά προσέχουν καί νά προστατεύουν τό ποίμνιο, στό ὁποῖο τό Ἅγιο Πνεῦμα τούς τοποθέτησε ὡς ἐπισκόπους, γιά νά ποιμαίνουν τήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία ἀπέκτησε μέ τό ἴδιο του τό αἷμα. Γνωρίζω, τούς εἶπε, ὅτι μετά τήν ἀναχώρηση μου θά εἰσβάλουν στήν Ἐκκλησία λύκοι ἄγριοι, πού δέν θά λυποῦνται τό ποίμνιο. Ἀλλά καί ἀπό σᾶς τούς ἴδιους θά ἐμφανισθοῦν κληρικοί πού θά διαστρέφουν τήν ἀλήθεια, «λαλοῦντες διεστραμμένα», γιά νά παρασύρουν τούς πιστούς μέ τό μέρος τους¹⁴.

Ὅσοι λοιπόν ἀντέδρασαν καί ἀντιδροῦν στήν βλάσφημη μασκοφορία μέσα στούς ἱερούς ναούς, γιά νά μή κυριαρχήσουν οἱ Ὀρθολογιστές καί οἱ Νεοβαρλααμίτες, πού ἀρνοῦνται τήν ἄκτιστη Χάρη καί τήν θαυματουργική ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν θά παρασυρθοῦν ἀπό τους «βαρεῖς λύκους» καί προβατόσχημους, οὔτε ἀπό ὅσους θεολογοῦν «διεστραμμένα». Θέλουν νά ἀποφύγουν τήν θεία ἐγκατάλειψη, νά μή συντελέσουν στήν ἀποχριστιάνιση τῶν ὀρθοδόξων λαῶν, ὅπως συνέβη στήν παπική καί προτεσταντική Δύση. Γιόρτασαν, ὅπως πάντα, τήν σεπτή Κοίμηση τῆς Θεοτόκου καί ἔψαλαν χαρούμενοι τό «Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ ἡ ἱερά καί εὐκλεής Παρθένε, μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο πρός εὐφροσύνην τούς πιστούς». Δέν φοβοῦνται τίς διώξεις καί τά πρόστιμα, ὅταν πρόκειται νά ἀκολουθήσουν τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου καί τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Τρεῖς φορές ὁ Χριστός, ὅταν ἀπέστειλε τούς Ἀποστόλους στό κήρυγμα «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων»¹⁵, τούς ἐνθάρρυνε νά μή φοβοῦνται: «Μή οὖν φοβηθῆτε αὐτούς. Οὐδέν γάρ ἐστι κεκαλυμμένον, ὅ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται, καί κρυπτόν, ὅ οὐ γνωσθήσεται… Καί μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτεννόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι… Οὐχί δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; Καί ἕν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπί τήν γῆν ἄνευ τοῦ πατρός ὑμῶν. Ὑμῶν δέ καί αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί. Μή οὐν φοβηθῆτε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς»¹⁶. Ἄν ὁ Κορωνοϊός δέν εἶχε στήν Ἑλλάδα καί σέ ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες τήν καταστροφική ἐξάπλωση πού εἶχε στήν ἀλλόθρησκη Ἀνατολή καί στήν αἱρετική Δύση, αὐτό ὀφείλεται κυρίως εἰς τό ὅτι μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου, τῆς «Ζωοδόχου πηγῆς» τῶν ἀπείρων θαυμάτων, περιόρισε ὁ Θεός τήν ἐξάπλωσή της, καί θά τήν εἶχε ἐξαφανίσει τελείως, ἄν ἔλειπαν τό βλάσφημο κλείσιμο τῶν ναῶν, ἡ κατασυκοφάντηση τῆς Θείας Κοινωνίας καί ἡ προσβολή τῆς ἱερότητας τῶν ναῶν μέ τίς μάσκες, τίς ταινίες στίς εἰκόνες καί στά καθίσματα καί τίς συνεχεῖς ἀπολυμάνσεις. Ἐπιφυλασσόμενοι νά ἀναφερθοῦμε προσεχῶς στήν θαυματουργική δύναμη τῆς Παναγίας, παραθέτουμε δύο κείμενα μόνον· τό ἀπολυτίκιο τῆς «Ζωοδόχου Πηγῆς», ποίημα τοῦ μεγάλου ἐκκλησιαστικοῦ ποιητοῦ καί λογίου τοῦ 11ου αἰῶνος, ὡς καί ἁγίου (5 Ὀκτωβρίου), Ἰωάννου Μαυρόποδος, ἐπισκόπου Εὐχαΐτων τοῦ Πόντου, ὁ ὁποῖος, ὡς γνωστόν, συνέστησε τήν ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καί συνέγραψε καί τήν ἀκολουθία τῆς ἑορτῆς. Ὁ μεγάλος αὐτός θεοτοκόφιλος ὑμνογράφος ἔγραψε γιά τήν Παναγία ἑβδομήντα δύο (72) κανόνες. Τό ἀπολυτίκιο ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Ὁ ναός τῆς πηγῆς σου, ἀειπάρθενε Δέσποινα, οὐρανίων χαρίτων καί θαυμάτων πεπλήρωται. Ἐν τούτῳ γάρ τεράστια φοβερά τελοῦνται καί σωμάτων καί ψυχῶν θεραπεύονται τά πάθη, καί τῶν δαιμόνων φάλαγγες διώκονται. Δόξα τῇ παρουσίᾳ σου Ἁγνή! Δόξα τῇ ἐπισκέψει σου, δόξα τῇ πρός ἡμᾶς ἀπείρῳ φιλευσπλαχνίᾳ σου!».

Στόν κανόνα ἐπίσης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πού ψάλλεται στήν ἀρχή τῆς ἀκολουθίας τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ, μεταξύ ἄλλων ὑπάρχουν καί τά ἀκόλουθα τροπάρια:

«Ὁ ναός σου Θεοτόκε, ἀνεδείχθη ἰατρεῖον νοσημάτων ἄμισθον, καί θλιβομένων ψυχῶν παραμύθιον».

«Τίς προστρέχων τῷ ναῷ σου Θεοτόκε, οὐ λαμβάνει ταχέως τήν ἴασιν, ψυχῆς τε ὁμοῦ καί τοῦ σώματος, ἄχραντε;»

• 1. Ματθ. 17, 14-23.
• 2. Ματθ. 12, 24: «Οἱ δέ Φαρισαῖοι ἀκούσαντες εἶπον· οὗτος οὐκ ἐκβάλλει τά δαιμόνια εἰ μή ἐν τῷ Βεελζεβούλ, ἄρχοντι τῶν δαιμονίων».
• 3. Ματθ. 10, 8: «Ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· δωρεάν ἐλάβετε, δωρεάν δότε». Λουκ. 10, 17: «Ὑπέστρεψαν δέ οἱ ἑβδομήκοντα μετά χαρᾶς λέγοντες· Κύριε καί τά δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου».
• 4. Ματθ. 17, 17.
• 5. Ἐπί λέξει ἐδήλωσε σέ δημοσιογράφο: «Ἀκόμα καί ἄν αὐτό πού οἱ Χριστιανοί μας θεωροῦν σωστό, ἀκόμα καί ἄν εἶναι ἀντίθετο μέ τό Εὐαγγέλιο, ἐγώ θά ὑπερασπιστῶ αὐτό πού λένε οἱ Χριστιανοί μας… Οἱ Χριστιανοί μας ἔφτιαξαν τό Εὐαγγέλιο, δέν ἔφτιαξε τό Εὐαγγέλιο τήν Ἐκκλησία».
• 6. Βλ. στίχους πρό τοῦ Συναξαρίου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Δευτέρας: «Τήν Συναγωγήν, συκῆν, Χριστός Ἑβραίων, καρπῶν ἄμοιρον πνευματικῶν εἰκάζων, ἀρᾷ ξηραίνει, ἧς φύγωμεν τό πάθος».
• 7. Ματθ. 16, 18.
• 8. Ἰω. 15, 2 καί 6.
• 9. Ἀπό τά πέντε συνολικά κείμενά μας πού ἔχουν δημοσιευθεῖ ὅλα στό Διαδίκτυο, τώρα δέ καί στό περιοδικό Θεοδρομία 22 (2020) 154-226 μνημονεύουμε τά δύο: «Ἔργο τοῦ Διαβόλου τό κλείσιμο τῶν Ναῶν ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο», Θεοδρομία 22 (2020) 162-172 καί «Προσβολή τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἱερότητας τῶν ναῶν μέ πρόσχημα τόν κορωνοϊό», Θεοδρομία 22 (2020) 191-215.
• 10. Βλ. Μικρό Παρακλητικό Κανόνα: «Νοσοῦντα τό σῶμα καί τήν ψυχήν ἐπισκοπῆς θείας καί προνοίας τῆς παρά σοῦ, ἀξίωσον μόνη Θεομῆτορ, ὡς ἀγαθή ἀγαθοῦ τε λοχεύτρια».
• «Χαλεπαῖς ἀρρωστίαις καί νοσεροῖς πάθεσιν, ἐξεταζομένῳ Παρθένε, σύ μοι βοήθησον· τῶν ἰαμάτων, γάρ, ἀνελλιπῆ σε γινώσκω, θησαυρόν, Πανάμωμε, τόν ἀδαπάνητον».
• «Ἐν κλίνῃ νῦν ἀσθενῶν κατάκειμαι, καί οὐκ ἔστιν ἴασις τῇ σαρκί μου· ἀλλ᾽ ἡ Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου καί τόν λυτῆρα τῶν νόσων κυήσασα, σοῦ δέομαι τῆς ἀγαθῆς· Ἐκ φθορᾶς νοσημάτων ἀνάστησον».
• 11. Βλ. Μανου Χατζηγιαννη, Ὅταν οἱ πατριάρχες φοροῦν μάσκες τί πρέπει νά κάνουν οἱ ἱερεῖς; Διαδίκτυο 18-8-2020. Ἐπίσης, Ρουμανία – Μετέδωσαν τήν Θ. Κοινωνία μέ πλαστικά κουταλάκια μιᾶς χρήσης, φορώντας μάσκα, Διαδίκτυο, 19 Αὐγούστου 2020.
• 12. Ψαλμ. 67, 36.
• 13. Μνημονεύουμε ἐνδεικτικά τόν ἱερομόναχο Ἰγνάτιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Μηλοχωρίου Πτολεμαΐδος, ἡ ὁποία ὑπό τήν γενναία καί ἀνυποχώρητη στάση καί ἀνδρειοσύνη τοῦ Γέροντος ἡγουμένου π. Μαξίμου τοῦ Καραβᾶ τιμᾶ τούς ἀγῶνες καί τή μνήμη τοῦ μεγάλου ἀγωνιστῆ καί ὁμολογητῆ τῶν καιρῶν μας, ἁγίου Αὐγουστίνου Καντιώτη. Τήν ὁμολογία τοῦ Γέροντος Χρυσοστόμου Τέτσιου, τῆς Σκήτης τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου Μετεώρων. Τοῦ γενναιότατου π. Μιχαήλ Κουκουβᾶ, ὑπερπολύτεκνου ἱερέα τῆς Καλύμνου, καί πολλῶν ἄλλων. Τελικῶς καί ἐπαινετικῶς καί τήν «Καταγγελία-διαμαρτυρία Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐπί τῶν επιβληθέντων μέτρων, λόγῳ τοῦ covid-19 στήν αὐτοδιοίκητη Ἁγιορειτική Πολιτεία» (Ἱστοσελίδα ΑΚΤΙΝΕΣ, 24 Αὐγούστου 2020). Οὔτε τό Περιβόλι τῆς Παναγίας σεβάσθηκαν οἱ βλάσφημοι τῆς Κυβέρνησης, μέ ἀνοχή δυστυχῶς τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος καί τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας.
• 14. Πράξ. 20, 28-30: «Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος. Ἐγώ γάρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν».
• 15. Ματθ. 10, 16.
• 16. Ματθ. 10, 26-31.

Πηγή: Εδώ.