(ΘΗΒΑΪΚΟΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΎΚΛΟΣ – ΓΕΝΟΣ ΛΑΒΔΑΚΙΔΩΝ
Τραγωδίες : Οιδίπους Τύραννος , επί Κολονώ και Επτά επί Θήβας)
Αν κάποιος αρχίσει να μελετά σε βάθος τον πλούτο της αρχαίας Ελληνική γραμματείας, χωρίς αγκυλώσεις νοητικές, εμμονές και εμπάθειες, αλλά απλά, συνετά και με ανοιχτό – φιλερευνητικό πνεύμα, θα διαπιστώσει, ότι είναι πάρα πολλά τα διαχρονικά μηνύματα και οι προειδοποιήσεις, για τον άνθρωπο και την ζωή του. Πληθώρα τέτοιων αναφορών υπάρχει στα κείμενα αυτά, τα οποία μάλιστα έχοντας μέσα τους τον σπερματικό Ορθόδοξο Λόγο, αποκτούν άλλη διάσταση και πολύ μεγάλη αξία φυσικά.
Η αρχαία Ελληνική τραγωδία, το κατεξοχήν θεραπευτικό και παιδαγωγικό μέσο της εποχής εκείνης, απετέλεσε εργαλείο στα χέρια των εμπνευσμένων Ελλήνων μεγάλων τραγωδών, για να μεταλαμπαδεύσουν προς τους πολίτες αξίες, ιδανικά, αρετές, παιδεία και το κυριότερο την Θεοσέβεια ως την ύψιστη αρετή για τον άνθρωπο. Πρόκειται για στοιχεία τα οποία είναι ζυμωμένα με την Ρωμαίικη προσέγγιση του γένους μας και το κυριότερο με την Πίστη μας, δηλωτικά της ενιαίας ιστορικής μας συνέχειας και παρουσίας στον παγκόσμιο πολιτισμό, ως λαμπρού φωτοδότη και πνευματικού σημείου αναφοράς.
Δύο από τους τρείς μεγάλους τραγικούς ποιητές τους Ελληνικού γένους μας, ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής, από τα βάθη της ιστορίας μας στέλνουν διαχρονικά μέχρι τις ημέρες μας, ένα μήνυμα το οποίο χρήζει μεγάλης προσοχής, όπως το αποτύπωσαν μέσα από τις τραγωδίες τους και αφορά στην αμαρτία της παιδοφιλίας, ομοφυλοφιλίας και τις γενικότερες καταστρεπτικές επιδράσεις των ανόσιων πράξεων αυτών στις ζωές των ίδιων των ανθρώπων αλλά και στους απογόνους τους καθώς και στις πόλεις στις οποίες κατοικούν.
Ας κάνουμε στο σημείο αυτό μία αναφορά σύντομη και απλή για να δούμε εξ αρχής την ιστορία, η οποία αφορά την αρχαία πόλη των Θηβών και μετά να προχωρήσουμε στα όποια συμπεράσματα.
Τα πρόσωπα, τα οποία μετέχουν είναι οι εξής :
- Λάβδακος
- Λάιος
- Οιδίπους
- Ιοκάστη
- Κρέων
- Αντιγόνη, Ισμήνη, Ετεοκλής και Πολυνείκης
Ο Λάβδακος ήταν βασιλιάς των Θηβών, εγγονός του Κάδμου και ιδρυτού των Θηβών.
Ο Λάβδακος είναι πατέρας του Λάιου, ο οποίος Λάιος αναλαμβάνει με την σειρά του την βασιλεία.
Ο Λάιος όμως πρίν αναλάβει την βασιλεία διέμενε φιλοξενούμενος στην Ηλεία, στον βασιλιά Πέλοπα. Ο Πέλοπας είχε έναν μικρό ανήλικο γιο, τον Χρύσιππο. Ο Λάιος ερωτεύθηκε τον ανήλικο Χρύσιππο και τελικά τον βίασε. Ο μικρός όμως Χρύσιππος από την ντροπή και την θλίψη του αυτοκτόνησε.
Ο Λάιος μετά από την πράξη του αυτή φοβήθηκε την αντίδραση του Πέλοπα, πατέρα του Χρύσιππου και έτσι έφυγε και επέστρεψε στην Θήβα, όπου αργότερα έγινε βασιλιάς των Θηβών.
Ο Πέλοπας στεναχωρημένος και οργισμένος για τον άδικο χαμό του γιου του καταριέται τον Λάιο να μην αποκτήσει παιδιά και αν ποτέ κάνει να πεθάνει από το χέρι του γιου του. Η ευχή του εισακούστηκε από του Θεούς, επειδή η ενέργειά του Λάιου να βιάσει το ανήλικο αγοράκι αποτέλεσε ύβρη τόσο για τους Θείους Νόμους όσο και για τους ανθρώπινους.
Ο Λάιος έγινε βασιλιάς των Θηβών και νυμφεύθηκε την Ιοκάστη, η οποία ήταν κόρη του Μενοικέα και δισέγγονη του Εχίονα, ενός εκ των πέντε σπαρτών ( σπαρτοί, ήταν τα μυθικά τέρατα που φύτρωσαν στην γή από τα δόντια της κάτω σιαγόνας ενός δράκοντα που σκότωσε ο Κάδμος πρίν ιδρύσει την Θήβα ).
Όσο περνούσε ο καιρός ο Λάιος δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Ρωτάει τότε το μαντείο των Δελφών, αν θα κάνει παιδιά και μάλιστα διάδοχο. Τότε η Πυθία του απαντάει, ότι αν κάνει διάδοχο, θα βρεί τον θάνατο από τον διάδοχό του. Έτσι ο Λάιος απέφευγε να έχει επαφές με την γυναίκα του την Ιοκάστη, χωρίς όμως και να της αποκαλύψει τον χρησμό από το μαντείο.
Όμως η Ιοκάστη (η οποία κατήγετο από τους σπαρτούς) μία μέρα μέθυσε τον σύζυγό της Λάιο και ήλθε σε επαφή μαζί του και έτσι γέννησε τον Οιδίποδα. Ο Λάιος επειδή φοβήθηκε, τρύπησε τα πόδια του Οιδίποδα και τον έδωσε όσο ήταν ακόμα μωρό σε έναν υπηρέτη να τον εγκαταλείψει στον Κιθαιρώνα. Ο υπηρέτης όμως το λυπήθηκε το μωρό και το έδωσε στο βασιλικό ζευγάρι της Κορίνθου, οι οποίοι από συμπόνοια και αγάπη το υιοθέτησαν και το μεγάλωναν σαν δικό τους.
Κάποια μέρα όμως ο Οιδίποδας έμαθε τυχαία, ότι είναι υιοθετημένος και έτσι φεύγει από την Κόρινθο και πάει στο μαντείο των Δελφών να μάθει πληροφορίες για την καταγωγή του. Εκεί μαθαίνει με συγκλονιστικό τρόπο, ότι είναι νόθος, ότι θα γίνει πατροκτόνος, αιμομίκτης και σύζυγος της πραγματικής του μητέρας και ότι τα παιδιά του θα προκαλέσουν πολλά κακά. Έτοιμος να καταρρεύσει αποφασίζει να μην επιστρέψει στην Κόρινθο, για να μην πραγματοποιηθούν αυτά που έμαθε.
Περιφέρεται στην Ελλάδα και ο δρόμος τον βγάζει σε ένα τρίστρατο έξω από την Θήβα όπου συναντάει τον πραγματικό πατέρα του Λάιο, ο οποίος συμπτωματικά θα πήγαινε στο μαντείο των Δελφών να μάθει τι απέγινε ο γιός του που παράτησε. Στο σημείο του δρόμου αυτό χωρίς να γνωρίζουν ο ένας την ταυτότητα του άλλου έρχονται σε συμπλοκή και ο Οιδίποδας τελικά σκοτώνει τον αληθινό του πατέρα τον Λάιο.
Μετά ο Οιδίποδας πηγαίνει στην Θήβα και λύνει το αίνιγμα της Σφίγγας, η οποία είχε βρεθεί εκεί ως συμφορά και σκότωνε τους περαστικούς, οι οποίοι δεν γνώριζαν το αίνιγμα. Για την επιτυχία του παίρνει για σύζυγό του Ιοκάστη, η οποία ήταν η πραγματική του μητέρα και αφού έρχεται σε επαφή μαζί της κάνει και τέσσερα παιδιά, τον Ετεοκλή, τον Πολυνείκη, την Ισμήνη και την Αντιγόνη, τα οποία ήταν συγχρόνως και αδέλφια του.
Μόλις όμως σκοτώθηκε η Σφίγγα, αφού ο Οιδίποδας έλυσε το αίνιγμα, έπεσε μεγάλος λοιμός στην Θήβα για επτά χρόνια, όσο δηλαδή ήταν βασιλιάς ο ίδιος ο Οιδίποδας. Πήγε τότε ο Κρέοντας, αδελφός της Ιοκάστης, να μάθει γιατί συμβαίνει αυτό και πώς θα φύγει ο λοιμός. Τότε μαθαίνει όλη την αλήθεια και την μεταφέρει στην πόλη, ότι αιτία είναι ο Οιδίποδας, ο οποίος κουβαλάει όλη αυτήν αμαρτία πάνω του.
«Ο λοιμός των Θηβών», έργο του Σαρλ Φρανσουά Ζαλαμπέρ, Μουσείο Καλών Τεχνών, Μασσαλία
Μόλις λοιπόν έρχονται στο φώς όλα τα γεγονότα και μαθαίνεται η αλήθεια, ο Οιδίποδας βγάζει τα μάτια του και φεύγει από την πόλη, ενώ η Ιοκάστη κρεμιέται και αυτοκτονεί.
Τα τέσσερα παιδιά και αδέλφια του Οιδίποδα έχουν επίσης άδοξο τέλος, όπως περιγράφεται στην τραγωδία Επτά επί Θήβας.
Συγκεκριμένα, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης τα δύο αγόρια σκοτώνονται στην Έβδομη πύλη της Θήβας μεταξύ τους, ευρισκόμενα σε διένεξη.
Οι δύο κοπέλες έχουν τραγικό τέλος και αυτές. Η Αντιγόνη και ενώ προσπαθεί να φυλάξει την τιμή του νεκρού αδελφού της αυτοκτονεί, ενώ η Ισμήνη, η οποία ήταν ιέρεια της θεάς Αθηνάς, επίσης έχει άσχημο τέλος αφού βρίσκει τον θάνατο έχοντας συνευρεθεί σαρκικά μέσα σε ναό της Θεάς Αθηνάς με τον Περικλύμενο.
Αυτό είναι το τραγικό τέλος της γενιάς αυτής, η οποία κουβαλάει στην πλάτη της την αρχή και της συνέπειες μία αμαρτίας, η οποία γέννησε και άλλες πολλές αμαρτίες, οι οποίες κατέστρεψαν τόσο αυτούς που τις διέπραξαν αλλά και όσους συναναστράφηκαν μαζί τους καθώς επίσης και ολόκληρη την πόλη η οποία τους φιλοξενούσε.
Τόσο ο Σοφοκλής όσο και ο Αισχύλος μέσα από τα θέματα αυτά, τα οποία μας παρουσιάζουν στις τραγωδίες τους, καθιστούν σαφέστατα πολλά θέματα, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο.
Εντελώς συνοπτικά λοιπόν θα καταλήγαμε από τις ανωτέρω τραγωδίες του Σοφοκλή και του Αισχύλου στα εξής συμπεράσματα :
- Η ομοφυλοφιλία και τα συναφή με αυτή αμαρτήματα, όπως εν προκειμένω η παιδοφιλία, είναι πράξεις γεμάτες ύβρη προς το Θείο και προς την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι αυτό που λέμε θανάσιμες αμαρτίες. Γεννούν και προκαλούν αμαρτία και θάνατο. Είναι παραβίαση τόσο του Θεϊκού Νόμου όσο και του ανθρώπινου νόμου, ο οποίος έχει θεσπιστεί σε μία πολιτεία.
- Οι αμαρτίες μεταφέρονται, όταν δεν εξαγνιστούν, και στις επόμενες γενεές μέχρι και τρίτης, ίσως και παραπέρα, μέχρι να λυθούν.
- Η αμαρτία επηρρεάζει όχι μόνο αυτούς που την διαπράττουν και τους απογόνους τους, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία και την πόλη μέσα στην οποία ζούν.
- Ο βασιλιάς, ηγέτης μίας χώρας-πόλης έχει χρέος να είναι ηθικά άμεμπτος και να υπακούει στο Θείο Θέλημα και να είναι Θεοσεβούμενος με Πίστη ή εν πάσει περιπτώσει να προσπαθεί να εξαγνίσει τα αμαρτήματά του, ώστε να μην επηρρεάσει αρνητικά κανέναν, ούτε κάν την πόλη του την ίδια και τους πολίτες, οι οποίοι είναι προεκτάσεις του.
- Χώρα, Πολιτεία και κοινωνία με ανήθικους ηγέτες και με θανάσιμα αμαρτήματα να συμβαίνουν στο εσωτερικό της, όπως η ομοφυλοφιλία και η παιδεραστία είναι καταδικασμένη να καταστραφεί ολοσχερώς και να ταλαιπωρείται από προβλήματα και δυστυχίες.
- Η παρακοή του Θείου Θελήματος οδηγεί στην απώλεια και την καταστροφή.
- Δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρα οικογένεια κάθετι, το οποίο δεν συμφωνεί με Τον Θεό και παρεκλίνει από το φυσιολογικό – κατά φύση πρότυπο, οικογένειας με άνδρα, γυναίκα δηλαδή πατέρα, μητέρα και τέκνα τα οποία είναι αποτέλεσμα κατά φύσιν συλλήψεως.
- Σίγουρα στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν φαινόμενα τέτοια, όμως δεν τα αναδείκνυε ούτε η κοινωνία ούτε και η επίσημη πολιτεία ως πρότυπα μίμησης ή έστω ως εξέλιξη θεσμών, οι οποίοι δήθεν είναι φυσιολογικοί και άρα χρήζουν της ανοχής μας. Αντιθέτως αποδεικνύεται, ότι ήδη από την αρχαία Ελλάδα οι αποκλίσεις αυτές ήταν κατακριτέες στο σύνολό τους και μάλιστα και κολάσιμες με βάση την αρχαία νομοθεσία. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Χρύσιππος από την ντροπή και την στενοχώρια του αυτοκτόνησε! Δεν καμάρωνε!
Με αυτήν την παιδεία γαλουχήθηκαν οι πρόγονοί μας στην αρχαία Ελλάδα και γι’ αυτό προχώρησαν, έφθασαν σε ύψη νοητικά και έμειναν στην Ιστορία ως φωτοδότες, αποτελώντας το σημείο αναφοράς για όλο τον παγκόσμιο πολιτισμό.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, ότι οι Φωτισμένοι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, είχαν αυτήν την κλασσική παιδεία και τις βάσεις αυτές! Οι αρχαίοι βέβαια δεν είχαν Την Αγιότητα και την Θεία Φώτιση των Πατέρων μας, αλλά τουλάχιστον έστω και έτσι είχαν εντοπίσει ήδη από πρό Χριστού την αλήθεια ορισμένων θεμάτων.
Σήμερα στην Ελλάδα του 2017, όπου η αμαρτία, η διαστροφή, η ασέλγεια και η απόκληση από το κατά φύσιν γίνονται επίσημοι νόμοι του κράτους και προβάλλονται ως πρότυπα μίμησης και ανοχής στα σχολεία απορώ πραγματικά τί θα συμβεί !Απορώ ποια θα είναι η εξέλιξη και το μέλλον!
Ελπίζω στο μεταξύ να μην γίνει εφαρμογή του Αντιρατσιστικού Νόμου και της σχετικής Ευρωπαϊκής Οδηγίας επάνω στα έργα των τραγικών ποιητών του Σοφοκλή και του Αισχύλου και καταργηθούν από το Υπουργείο Παιδείας ή Πολιτισμού οι τραγωδίες τους ως δήθεν μισαλλόδοξες και ρατσιστικές! Ας ελπίσουμε ότι σε αυτήν την τόσο «Δημοκρατική» κοινωνία που ζούμε, δεν θα διώκονται ως μισαλλόδοξες και ρατσιστικές οι αντίθετες απόψεις από αυτές που επιτάσσει η πολιτική ορθότητα της νέας εποχής! Ας ελπίσουμε, ότι ακόμη θα μπορούμε να γράφουμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα!
Τι να κάνουμε όμως, αυτή είναι η Αλήθεια Της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, αυτή είναι η Αλήθεια της Ελληνικής πολιτισμικής ιστορίας του γένους μας από τα βάθη των αιώνων μέχρι σήμερα και Αυτήν Την Αλήθεια έχουμε χρέος να την εκφράζουμε με παρρησία, με θάρρος και με ευγένεια, όπως έκαναν θαρραλέα όλοι οι αγωνιζόμενοι Έλληνες πρόγονοί μας! Αυτό θα προσπαθούμε να κάνουμε!
Αθήνα, 17.08.2017
πηγή-Ρούντας Ναπ. Γεώργιος
