Ο Θεός κυβερνά τον κόσμο. Όλα όσα συμβαίνουν στον ουρανό και κάτω από τον ουρανό αποφασίζονται από τον πάνσοφο και παντοδύναμο Θεό, τον ασύλληπτο μέσα στην πανσοφία και την παντοδυναμία του, τον ασύλληπτο και μέσα στην πρόνοιά Του.
Ο Θεός «μιλάει» με πολλούς τρόπους όταν κορυφώνεται η αποστασία μας από Αυτόν και η ανταρσία μας και η αυτονόμησή μας. Ένας από αυτός είναι και οι διάφορες θεομηνίες. Ειδικά, όταν το μέγεθος των τελευταίων προκαλεί τεράστιες καταστροφές. Δυστυχώς, ο διαβρωμένος από το δηλητήριο του επιστημονισμού σύγχρονος άνθρωπος έχει ερμητικά κλειστά τα αυτιά του στα ουράνια μηνύματα και αποδίδει τα πάντα στα λεγόμενα φυσικά φαινόμενα.
Λες και τα τελευταία είναι αδέσποτα και αυτόνομα και εκδηλώνονται χωρίς τη θέληση, την παραχώρηση και την ανοχή του δημιουργού τους. Και εκδηλώνονται κάποιες φορές με βιαιότητα και σφοδρότητα για λόγους παιδαγωγίας, σωφρονισμού και ταπεινώσεως της επηρμένης οφρύος, ημών των αποστατών και ανταρτών και εγωπαθών δημιουργημάτων Του. Ως εγερτήρια, προς μετάνοια και επιστροφή των ασώτων υιών στον Πατρικό οίκο, σαλπίσματα. Ειδικά στις ημέρες μας, έχουμε υπερβεί κάθε όριο. Δεν αμαρτάνουμε από αδυναμία και συναρπαγή αλλά «μελέτην ποιούμεθα την αμαρτίαν». Δεν συναισθανόμαστε ότι αμαρτάνουμε και στεφανώνουμε την πολυποίκιλη αμαρτία με άνθη…. Τη βαφτίζουμε «πρόοδο», «εξέλιξη», «απελευθέρωση» από τις προκαταλήψεις του παρελθόντος… Δυστυχώς ο σύγχρονος «εκκλησιαστικός» λόγος έχει, εν πολλοίς, συντονισθεί με τις επιταγές της σύγχρονης θεότητας, της «πολιτικής ορθότητας» τουτέστιν, και δεν προβάλλει τη μετάνοια και την οργή του Θεού ως κεντρικά στοιχεία του αλλά την περιβαλλοντο-λογία και την αναφορά στη φύση που εκδικείται. Κλασσική περίπτωση τέτοιου είδους λόγου αποτελεί η ρήση του μητροπολίτη Δημητριάδος «Πρέπει να προφυλάξουμε το περιβάλλον μας, για να μην ξανα συμβούν τέτοιες τραγωδίες» αλλά και εκείνη του μητροπολίτη Χαλκίδος που περιόρισε το όλο πρόβλημα στη μετατροπή του συγχρόνου ανθρώπου από διαχειριστή σε δυνάστη της φύσεως λέγοντας χαρακτηριστικά «»Η φύση επαναστατεί απέναντι στον αποστάτη εκ του Θεού και δυνάστη της άνθρωπο και τον εχθρεύεται» … (τουλάχιστον ο συγκεκριμένος επίσκοπος μίλησε για αποστάτη εκ του Θεού άνθρωπο). Δεν αρνούμαστε ότι η ανεξέλεγκτη χρήση του φυσικού περιβάλλοντος και η μετατροπή του ανθρώπου από διαχειριστή και οικονόμο σε ανεξέλεγκτο εκμεταλλευτή της φύσεως και χριστιανικώς καταδικαστέα είναι (αυτό μας ενδιαφέρει ως χριστιανούς και όχι ως άθεους ουμανιστές) και δεν συντελείται χωρίς συνέπειες (στο σημείο αυτό θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η φύση δόθηκε από το Δημιουργό της στην υπηρεσία του ανθρώπου ούτως ώστε με την ορθή από μέρους του χρήση της να δοξάζεται ο Θεός και όχι για να την καπηλεύονται οι διάφορες προβληματικές οικολογικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις, ούτε και για να γυρνοβολούν εν πλω σε θάλασσες και ποτάμια κάποιοι λεγόμενοι «πράσινοι πατριάρχες» ή να φύονται κάποια καινοφανή φρούτα -«πράσινες ενορίες» και ο νοών νοείτω…). Αγαπούμε, σεβόμαστε και προστατεύουμε τη φύση ως δημιούργημα του Θεού και ως δώρο Του στον άνθρωπο και όχι εν ονόματι μιας νεφελώδους και μεταφυσικά αστήρικτης και αθωράκιστης «αγάπης προς τη φύση», όπως οι άθεοι ουμανιστές, πολλοί οικολόγοι και περιβαλλοντολόγοι και οι φυσιολάτρες-νεοειδωλολάτρες της δαιμονικής εποχής μας. Η φύση δεν είναι αυτόνομη αλλά κτίσμα του Θεού στην υπηρεσία του ανθρώπου προς δόξαν Του. Τα υπόλοιπα αποτελούν ουμανιστικές α-νοησίες. Και δεν μπορούμε να αποδίδουμε κάθε θεομηνία είτε στο περιβάλλον το οποίο δεν προφυλάσσουμε ούτε στην επανάσταση και αντίδραση της φύσεως επειδή από διαχειριστές μετατραπήκαμε σε δυνάστες της. Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με σειρά τόσο μεγάλου μεγέθους και ισχύος θεομηνιών πρωτίστως θα πρέπει να αφυπνιζόμαστε, αναλογιζόμενοι το μέγεθος της αποστασίας μας από το Θεό και να εγειρόμαστε προς μετάνοια. Και οι ποιμένες, αυτήν την αλήθεια θα πρέπει να προβάλλουν, πρωτίστως και κυρίως, και να κηρύττουν συλλογική μετάνοια και αναστροφή της κατά κρημνών πορείας μας.
Ο Θεός «μιλάει» με πολλούς τρόπους όταν κορυφώνεται η αποστασία μας από Αυτόν και η ανταρσία μας και η αυτονόμησή μας.
Ένας από αυτός είναι και οι διάφορες θεομηνίες. Ειδικά, όταν το μέγεθος των τελευταίων προκαλεί τεράστιες καταστροφές.
Δυστυχώς, ο διαβρωμένος από το δηλητήριο του επιστημονισμού σύγχρονος άνθρωπος έχει ερμητικά κλειστά τα αυτιά του στα ουράνια μηνύματα και αποδίδει τα πάντα στα λεγόμενα φυσικά φαινόμενα.
Λες και τα τελευταία είναι αδέσποτα και αυτόνομα και εκδηλώνονται χωρίς τη θέληση, την παραχώρηση και την ανοχή του δημιουργού τους.
Και εκδηλώνονται κάποιες φορές με βιαιότητα και σφοδρότητα για λόγους παιδαγωγίας, σωφρονισμού και ταπεινώσεως της επηρμένης οφρύος, ημών των αποστατών και ανταρτών και εγωπαθών δημιουργημάτων Του. Ως εγερτήρια, προς μετάνοια και επιστροφή των ασώτων υιών στον Πατρικό οίκο, σαλπίσματα.
Ειδικά στις ημέρες μας, έχουμε υπερβεί κάθε όριο. Δεν αμαρτάνουμε από αδυναμία και συναρπαγή αλλά «μελέτην ποιούμεθα την αμαρτίαν».
Δεν συναισθανόμαστε ότι αμαρτάνουμε και στεφανώνουμε την πολυποίκιλη αμαρτία με άνθη….
Τη βαφτίζουμε «πρόοδο», «εξέλιξη», «απελευθέρωση» από τις προκαταλήψεις του παρελθόντος…
Δυστυχώς ο σύγχρονος «εκκλησιαστικός» λόγος έχει, εν πολλοίς, συντονισθεί με τις επιταγές της σύγχρονης θεότητας, της «πολιτικής ορθότητας» τουτέστιν, και δεν προβάλλει τη μετάνοια και την οργή του Θεού ως κεντρικά στοιχεία του αλλά την περιβαλλοντο-λογία και την αναφορά στη φύση που εκδικείται.
Κλασσική περίπτωση τέτοιου είδους λόγου αποτελεί η ρήση του μητροπολίτη Δημητριάδος «Πρέπει να προφυλάξουμε το περιβάλλον μας, για να μην ξανα συμβούν τέτοιες τραγωδίες» αλλά και εκείνη του μητροπολίτη Χαλκίδος που περιόρισε το όλο πρόβλημα στη μετατροπή του συγχρόνου ανθρώπου από διαχειριστή σε δυνάστη της φύσεως λέγοντας χαρακτηριστικά «»Η φύση επαναστατεί απέναντι στον αποστάτη εκ του Θεού και δυνάστη της άνθρωπο και τον εχθρεύεται» … (τουλάχιστον ο συγκεκριμένος επίσκοπος μίλησε για αποστάτη εκ του Θεού άνθρωπο).
Δεν αρνούμαστε ότι η ανεξέλεγκτη χρήση του φυσικού περιβάλλοντος και η μετατροπή του ανθρώπου από διαχειριστή και οικονόμο σε ανεξέλεγκτο εκμεταλλευτή της φύσεως και χριστιανικώς καταδικαστέα είναι (αυτό μας ενδιαφέρει ως χριστιανούς και όχι ως άθεους ουμανιστές) και δεν συντελείται χωρίς συνέπειες (στο σημείο αυτό θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η φύση δόθηκε από το Δημιουργό της στην υπηρεσία του ανθρώπου ούτως ώστε με την ορθή από μέρους του χρήση της να δοξάζεται ο Θεός και όχι για να την καπηλεύονται οι διάφορες προβληματικές οικολογικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις, ούτε και για να γυρνοβολούν εν πλω σε θάλασσες και ποτάμια κάποιοι λεγόμενοι «πράσινοι πατριάρχες» ή να φύονται κάποια καινοφανή φρούτα -«πράσινες ενορίες» και ο νοών νοείτω…).
Αγαπούμε, σεβόμαστε και προστατεύουμε τη φύση ως δημιούργημα του Θεού και ως δώρο Του στον άνθρωπο και όχι εν ονόματι μιας νεφελώδους και μεταφυσικά αστήρικτης και αθωράκιστης «αγάπης προς τη φύση», όπως οι άθεοι ουμανιστές, πολλοί οικολόγοι και περιβαλλοντολόγοι και οι φυσιολάτρες-νεοειδωλολάτρες της δαιμονικής εποχής μας.
Η φύση δεν είναι αυτόνομη αλλά κτίσμα του Θεού στην υπηρεσία του ανθρώπου προς δόξαν Του. Τα υπόλοιπα αποτελούν ουμανιστικές α-νοησίες.
Και δεν μπορούμε να αποδίδουμε κάθε θεομηνία είτε στο περιβάλλον το οποίο δεν προφυλάσσουμε ούτε στην επανάσταση και αντίδραση της φύσεως επειδή από διαχειριστές μετατραπήκαμε σε δυνάστες της.
Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με σειρά τόσο μεγάλου μεγέθους και ισχύος θεομηνιών πρωτίστως θα πρέπει να αφυπνιζόμαστε, αναλογιζόμενοι το μέγεθος της αποστασίας μας από το Θεό και να εγειρόμαστε προς μετάνοια.
Και οι ποιμένες, αυτήν την αλήθεια θα πρέπει να προβάλλουν, πρωτίστως και κυρίως, και να κηρύττουν συλλογική μετάνοια και αναστροφή της κατά κρημνών πορείας μας.