| ΑΓΩΝΑΣ | |||
| Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσηςhttp://www.agonas.org Α.Φ.181 | |||
Στη μονή Βατοπεδίου του Αγίου Όρους μόναζε ο σοφός μοναχός
Μάξιμος (1470-1566). Γεννήθηκε στην Άρτα και σπούδασε στη Φλωρεντία, στο
Παρίσι, στη Βενετία, την Πάδοβα, τη Φερράρα…
Το 1516 ο μεγάλος δούκας της Ρωσίας (τσάρος) Βασίλειος
Ιβάνοβιτς και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας τον κάλεσαν να μεταφράσει τους
αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας και να
διορθώσει τα λειτουργικά κείμενα από τα λάθη τους. Ύστερα από πολλές
περιπέτειες του ταξιδιού του έφτασε στη Μόσχα αρχές Μαρτίου του 1518. Τα πρώτα
χρόνια όλα κυλούσαν ομαλά μεταξύ του Έλληνα σοφού μοναχού και των Ρώσων
αρχόντων. Ήταν τότε μια εποχή που πίσω από τις τυπολατρείες των αρχόντων
καλύπτονταν η μεγαλύτερη αδικία στην αχανή Ρωσική Αυτοκρατορία. Το 60% του
φυσικού πλούτου αποτελούσε ιδιοκτησία των Τσάρων και των αρχόντων, το δε 40%
των Δεσποτάδων και των Μοναστηριών.
Τότε ο σοφός Έλληνας κληρικός άρχισε να αντιδρά βλέποντας
την παραμόρφωση που επέφεραν οι πολιτικοί κι εκκλησιαστικοί άρχοντες της Ρωσίας
στη θρησκεία του Ιησού μας με το πέρασμα των αιώνων. Την είχαν παραποιήσει
χειρότερα και από τους Παπικούς που τους έζησε ο Μάξιμος από κοντά μια 15ετία.
Τα πάντα τα είχαν αλλοιώσει σύμφωνα με τις δικές τους επιλογές. Αμέσως άρχισαν
να εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα στις σχέσεις τους ακολουθώντας τρομακτικά
βασανιστήρια.
Από τότε άρχισαν να εμφανίζονται μεταξύ των λογίων τα
διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα με κύρια πηγή τα όσα συνέβαιναν στην Πατρίδα τους.
Στις αρχές του 1900 εκδηλώθηκαν τα πρώτα επαναστατικά κινήματα εναντίον του
Τσαρικού καθεστώτος. Γρήγορα τα διέλυσαν και οι διάφοροι αρχηγοί, όσοι δεν
συνελήφθησαν, κατέφυγαν στην Ευρώπη.
Η αδικία και ο εκφυλισμός των αρχόντων συνετέλεσαν ώστε η
επανάσταση των Μπολτσεβίκων να πετύχει και όπως γίνεται, δυστυχώς, πάντα, μαζί
με τα ξερά ξύλα κάηκαν και τα χλωρά. Έγινε ό,τι έγινε και στην Κωνσταντινούπολη
το 1453 διότι αιτία υπήρξε η αδικία και η διαφθορά των κοσμικών και
εκκλησιαστικών αρχόντων.
Το 1948, σε μία “δημοκρατική” εφημερίδα των Αθηνών, ένας
σκιτσογράφος είχε δημοσιεύσει ένα σκιτσογράφημα του οποίου η λεζάντα εξηγούσε
στους αναγνώστες ότι το παραπάνω σκίτσο απεικόνιζε τον Χριστό να επισκέπτεται
την Αθήνα και το εσωτερικό του μητροπολιτικού ναού με ξεναγό του τον Απόστολο
Παύλο και απορημένος να ρωτάει:
- Ποιος είναι εκείνος που κάθεται στο θρόνο φορώντας
βασιλικό στέμμα;
- Μα, εσείς Κύριε, απαντά ο Παύλος.
- Εγώ; Μα εγώ δεν έχω καμία σχέση μ’ αυτόν. Και αυτοί οι
δεκατρείς, που στέκονται εκεί μπροστά, ποιοι είναι και τί συμβολίζουν;
- Είναι η Ιερά Σύνοδος και συμβολίζουν τους δώδεκα
Αποστόλους μ’ Εσένα Κύριε στη μέση.
- Κι εκείνοι οι λογχοφόροι φρουροί που στέκονται απ’ έξω και
ομοιάζουν με τους Ελβετούς φρουρούς του Πάπα, τι θέλουν εκεί;
- Είναι τιμητικό άγημα, Κύριε, απαντά ο Παύλος.
- Και τις ξιφολόγχες γιατί τις κρατάνε;
- Δεν ξέρω Κύριε.
- Αλλοίμονο, πώς παραποίησαν την Εκκλησία μου! Πάμε να
φύγουμε γιατί δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Αν παραμείνω θα αρχίσω τον
έλεγχο και τότε ίσως μας συλλάβουν και τους δύο, είπε ο Χριστός, κι έφυγαν
ολοταχώς.
Χαρακτηριστικό το σκίτσο και ο διάλογος. Η ίδια τρομερή
κατάσταση στο άλλοτε και στο τώρα. Η παρουσία του Χριστού χώρισε τους ανθρώπους
σε αποδέκτες και αρνητές του Ευαγγελίου. Αλλά και οι αποδέκτες του χωρίστηκαν
στους κατ’ όνομα χριστιανούς (παπικοί, προτεστάνες, ορθόδοξοι, οικουμενιστές,
αντίχριστοι) εκμεταλλευτές του αγίου ονόματος, περνώντας καλά την επίγεια ζωή –
δεν πιστεύουν στην μετά θάνατον – με τον «μύθο του Χριστού», όπως λένε, και
στους λίγους που ορθοδοξούν και ορθοπρακτούν, ζώντες την κατά θεόν σταυρική
αλλά σωτήρια ζωή.
Τότε και σήμερα αδικία, εκφυλισμός, εμπαιγμός και διαφθορά
των αρχόντων, αλλοίωση και άρνηση των Ιερών Κανόνων, ως αναχρονιστικών, από την
εκκλησιαστική ηγεσία. Είναι τυχαία ή μήπως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου;
