ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ 20ον μέρος (συνέχεια)
ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗΣ
ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ
Ήδη ο Θωμάς ο Ακινάτος και αργότερα ο ΚΑΝΤ εντόπισαν τα
μειονεκτήματα της Οντολογικής απόδειξης. Ο Κάντιος απέδειξε το πεπλανημένο της
αποδείξε¬ως αυτής, η οποία ταυτίζει την ιδέα περί του Θεού με το πραγματικόν,
με τον Θεό. Ο Κάντιος υποστηρίζει, ότι δεν μπορούμε, ασφαλώς, επί της περί Θεού
ιδέας (= εν¬νοίας) να οδηγηθούμε στην ύπαρξη του Θεού. Τον Κάντιο ανέτρεψε η
νεώτερη Φιλοσοφία. Ο Έγκελς λέγει ότι η ιδέα είναι εκείνη η οποία κινεί την ύλη
και τα α¬ντικείμενα. Όμως, δεχόμενος ο Έγκελς τον Θεό ως ιδέα, η οποία κρατεί
τον κό¬σμο, καταλήγει στον ΠΑΝΘΕΪΣΜΟΝ, όπως ο Σπινόζα, ο οποίος είναι ο
εισηγητής του ΜΟΝΙΣΜΟΥ (= της μιάς Αρχής), και ο οποίος φαίνεται να άντλησε (=
πήρε) από τον Άνσελμο.
Λογικά, η απόδειξη αυτή έχει τις αυτές (= τις ίδιες) ελπίδες
επιτυχίας ή απο¬τυχίας. Εάν λ.χ. δεχτούμε τη γνώμη του Φόϋερμπαχ, ο οποίος δέχεται
ότι ο Θεός είναι προβολή της εφέσεως (= της θελήσεως) του ανθρώπου, να έχει και
να πιστεύει, ότι υπάρχει ένα τέλειον ON, τότε ουδείς (= κανένας) λόγος μπορεί
να γίνει περί πραγματικής υπάρξεως του Θεού.
ΘΕΤΙΚΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ: Θετικό στοιχείο της απόδειξης αυτής είναι
το ότι υπο¬στηρίζει την ύπαρξη του Όντος, σε αντίθεση προς το γίνεσθαι (= τη
φθορά, το τέλος), προς αυτό δηλαδή το οποίον φεύγει (= διαφεύγει). ON είναι το
πραγματικόν, το υπάρχον, εκείνο το οποίον υπάρχει. Και εν προκειμένω είναι ο εν
Τριάδι Θεός, ο Οποίος είναι «Ο ών, ο ήν και ο ερχόμενος» [Αποκλ. 1,8], εν
αντιθέσει προς το γίνεσθαι (= ήτοι, την γέννηση και τη φθορά του κόσμου). Τέλος
και η παρούσα απόδειξη είναι ενδεικτική και ουχί αποδεικτική.
4΄.-) ΗΘΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Η απόδειξη
αυτή ξεκινά όχι από την εμπειρία του κόσμου ή της λογικής, αλλά από τον ψυχικό
κόσμο του ανθρώπου και από την κοινωνική πραγματικότητα. Είναι η κατ’ εξοχήν
κοινωνική απόδειξη και στηρίζει τα επιχειρήματά της στις παρατηρούμενες
αντι¬θέσεις ή αντιφάσεις της κοινωνικής ζωής. Μιλάει περί του δέοντος (= του
πραγ¬ματικού) ζην, πώς δηλαδή κάποιος να ζη.
Πατέρας της θεωρίας αυτής είναι ο Κάντιος, ο οποίος εξέθεσε
αυτή στο έργο του «Κριτική της Κριτικής». Ο Συλλογισμός του είναι ο εξής: Ενώ,
λέγει, είναι πανανθρώπινον αίτημα η δικαίωση του αγαθού και η τιμωρία του
πονηρού, διότι η ηθική απαιτεί αμοιβή, και το κακό τιμωρία, εν τούτοις, η
καθημερινή πραγματικότητα μαρτυρεί την αντίφαση αυτής της εμφύτου προσδοκίας,
και τη μη ύπαρξη θε¬τικής σχέσης μεταξύ του ενεργείν και του ζην. Τούτο δε
διότι συνήθως οι μεν πονηροί ευτυχούν, οι δε δίκαιοι δυστυχούν. Επομένως,
πρέπει να υπάρχει κάποιο ON, το οποίον να αποδώσει «εκάστω κατά τα έργα αυτού».
Άρα υπάρχει ένα ON, και αυτό είναι ο ΘΕΟΣ.
Την απόδειξη αυτή ο ίδιος ο Κάντιος δεν τη θεωρεί ως
απόδειξη, αλλά ως αί¬τημα του ανθρώπου μόνον, διότι, κα’ αυτόν, δεν μπορεί ο
άνθρωπος δια της λο¬γικής να γνωρίσει τον Θεό.
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
